KTO: Taya, Vinc
KIEDY: Tydzień po wyjściu ze szpitala
GDZIE: Sierotochomik w końcu wyszedł ze szpitala i powoli próbuje funkcjonować.

Vincent w końcu wrócił do swojego mieszkania i starał się wrócić do normalnego funkcjonowania. Jak się okazało,nie wracał do totalnego chaosu. Taya posprzątała i uprała jego rzeczy, więc było to miłe zaskoczenie. Ogólnie jednak było mu jednak ciężko. Nie mógł jeść tego co chciał, zmarniał przez co wyglądał jeszcze mniej dorosło, nie mógł ćwiczyć, zrozumiałe w jego stanie bóle i skurcze żołądka, potrafiły go wręcz zmieść z nóg i tylko duże dawki środków przeciwbólowych pozwalały mu spać. Kwestię trójkąta miłosnego w ogóle pomińmy, bo Edams nie miał do niego wstępu.
Trochę ponad tydzień po powrocie ze szpitala, leżał nieco markotny na łóżku i beznamiętnie scrollował ekran smartfona. Cały ten stan go zwyczajnie dobił i nie miał ani zamiaru,ani ochoty wstawać z łóżka i ubrać czegokolwiek innego niż przyduża bluza i spodnie od dresu.

Być może nie powinna ogarniać mu mieszkania i robić prania. To było w sumie w pewnym sensie naruszanie jego prywatności? Pozwoliła sobie na trochę za dużo i to był jeden z powodów dla których pojawiła się u niego dopiero tydzień po wyjściu Vinca ze szpitala. Innym powodem był nagły nawał obowiązków, dwie osoby w hotelu zachorowały i była pochłonieta pracą.
Miała nadzieję, że Edams jest w domu gdy pukała mu do drzwi, a potem nadusiłą klamkę, nie chcąc by wstawał, bo pewnie wszystko wciąż go bolalo.
- Vinc..? - odezwała się od wejścia, zamykając cicho drzwi za sobą.

Słysząc głos Tayi, przymknął na moment powieki. Wizyta jej i Theo w szpitalu była...ciężka. Wszyscy udawali, że wszystko jest w najlepszym porządku i nie ma żadnego kwasu, ale ostatecznie Edams czuł się po tym spotkaniu totalnie wyczerpany psychicznie. Taya chyba też, bo nie przyszłą przez cały tydzień.
- U góry- mruknął cicho gdy usłyszał, że ta weszła do środka.
"U góry" miał na myśli oczywiście antresolę, na której znajdowało się łóżko. Nie ruszył się z miejsca, tylko dalej schrollował kciukiem przykłady niedojebania mózgowego na facebooku.

Ściągnęła buty z nóg i podreptała boso, a raczej w skarpetkach, do niego po schodkach do góry. Uśmiechnęła się na jego widok i usiadła na rogu materaca, robiącego za łóżko Vincenta. Oparła się o ściane.
- Dzień dobry.. Chcesz czegoś ciepłego do picia? - zapytała od razu, nie mogąc powstrzymać swojego matkowania, szczególnie gdy wyglądał jak wyglądał.

Vincent wyglądał...no jak wyglądał. Jak małą kupka "niechcemisiędajciemi i ochyliłgłowświętyspokój", w przydużych dresikach. Leżał na boku.Bo już nie leżał na plecach. Rzygać mu się chciało już od leżenia. Chciał biegać, skakać po dachach, oderwać się chodź od myślenia choć na moment. A tak, to mógł oglądać durne filmiki z kotami, albo jak ktoś próbuje wziąć w usta żarówkę.
- Nie, dzięki - wymamrotał rzucając telefon gdzieś obok. - Obawiam się, że nie mam dla Ciebie żadnego roibossa czy kawy, mam póki co zakaz ich picia. - westchnął - Ale jak chcesz, to mam melisę. I inne zielska.
- wszystko to kupił u Ethelyn.
Westchnął cicho i ochylił nieco twarz w kierunku Tay.
- Jak tam w pracy ?

Wyglądał jak zwykle, czyli tak, że chce się go przytulić, tylko 10 razy bardziej.
- Domyślam się, ale nie przyszłam przecież cię opijać z kawy - pokręciła głową. Po chwili patrzenia na niego zjechała na materacu tak, że leżała z jedną nogą na stopniach schodów. Na plecach i patrząc na Vincenta.
- Dobrze. Dwie osoby zachorowały, musze robić wiecej niż zwykle, ale poza tym dobrze. Daję radę.. jak u ciebie? Z nową dietą?

Pokiwał głową. Zwykle nie był specjalnie wylewny, ale teraz to już do przesady. Wyglądał, jakby miał się zaraz zwinąć w kulkę i zakopać w bazie z kocy i zostać tam przez miesiąc.
Obserwował jak ta kładzie się obok na plecach. Gdyby nie to, że leżąc w szpitalu miał aż za dużo czasu na myślenie, teraz by kombinował jak się przysunąć bliżej, by choć uczknąć tej bliskości z Tayą. Zrozumiał jednak, że to było bez sensu. Była z Theo.
- Tylko się nie przepracuj. Masz do tego skłonności - uśmiechnął się blado.
Dieta. Na samą myśl zrobiło mu się niedobrze.
- Kleiki, kaszki, rozgotowany ryż i warzywa bez przypraw...plus skurcze żołądka po każdym tym wykwintnym posiłku. Nie jestem entyzjastą tej diety.

Czasem denerwowalo ją, że najchetniej by go przytuliła i w ogóle wyściskała, bo wyglądał jak pobity szczeniak. Wiedziała, że nie powinna i że nie pomaga Edamsowi w żaden sposób takim zachowaniem. Może nie powinna w ogole przychodzić? Nad tym też myślała.
Za dużo myślała, jak to powiedziała Ethel.
...wyciągnęła do niego rękę, bo byli kawałek od siebie.
- Nie mam wyboru, wiesz? Muszę to pociągnąć sama do czasu, aż nie wrócą - poprawiła poduszkę, kładąc się na boku - To nic takiego, nieraz juz tak robiłam - uspokoiła go.
- Jadłeś coś dzisiaj? - zmruzyla oczy, stawiając ze pewnie nie.

Chyba żadne z rozwiązań, nie było tak naprawdę dobre. Tak już w życiu bywało, że często nie było idealnych rozwiązań.
Zwrócił uwagę, że Taya wyciągnęła ku niemu rękę. Nie był pewien, co ta chce zrobić. Jednak nie było chyba dobrym pomysłem, by chwytać jej dłoń. On na miejscu Theo by się wkurzył,nawet jeżeli Crimson traktowała go jak chomika z zabandażowaną łapką.
-Wiem. - powiedział cicho. - Często ci się to zdarza
Leżeli teraz naprzeciwko siebie, jednak nie aż tak blisko, by czuć się z tego powodu niezręcznie.
- Owsiankę na śniadanie, marchwiankę na obiad - powiedział beznamiętnie, bo na samą myśl o tych cudach, któe spreparował, robiło mu się znów niedobrze. - Nie jest źle.

Och.
Poczuła się.. głupio? Cofnęła dłoń, odwróciła wzrok i przekręciła się znów na plecy, splatając ręce gdzieś na wysokości przepony.
- Do dobrze. Mogę ci tu coś pomóc? - zaoferowała się, rozglądając się po dolnej części mieszkania, ale nie podnosząc głowy z poduszki.

Czy to oznaczało, że to teraz Taya dostała od niego kosza? Zauważył jej zmieszanie, ale nie powstrzymał jej przed tym. Tak będzie lepiej. Jeżeli sam nie chce dłużej być friendzonowany, musi wyznaczyć jasną granicę. Leżenie obok i trzymanie się za ręce, mocno naruszało tą grubą, czerwoną linię.
- Nie, Tay. Naprawdę. - odpowiedział.
Co prawda kilka rzeczy było do zrobienia. Pranie, prasowanie, brudne gary i możnaby wywietrzyć. Można jednak mu to wybaczyć, bo wszystko go bolało. I od szwów i od leżenia.
- Po prostu...opowiedz co słychać. Co u Ciebie, co się dzieje w mieście.

- Widzę kilka rzeczy, ale.. dobrze. Jak chcesz - nie kłóciła się, skoro uważał, że sobie poradzi to przecież tak będzie, nie była jego niańką, a martwienie się o niego nie znaczyło wyręczania go we wszystkim. Choć pewnie gdyby poprosił mogła się tym zająć.
Najchętniej jednak by się przespała. Tak z godzinkę. Może siedem.
I następne piętnaście minut spędziła na opowiadaniu mu wszystkich nowych plotek, problemów w hotelu, problemów w pubie, jakiś problemów z dostawą, historii o dziwnym gościu hotelowym, który wydawał się kompletnym wariatem, ale nie takim niebezpiecznym, o jakimś idiotyźmie w stylu Kim Kardashian czy czegokolwiek co teraz było nr 1 w mediach brukowych. Chociaż mówiła to chyba za dużo powiedziane, bardziej mruczała cicho, zbyt zmęczona by unosić głos dostatecznie by nazwać to mówieniem.

Nie, nie chciał by przychodziła tu i sprzątała. Nie była jego sprzątaczką ani kucharką. To nie podlegało żadnej dyskusji.
Sluchał jej plotek, ale opowiadała je tak sennym głosem, że aż jemu zachciało się spać. Co było pewną nowością, bo odkąd wrócił ze szpitala, miał spore problemy z uśnięciem. I ile by nie spał, wciąż czuł się zmęczony.
- Jesteś wykończona, Tay - wymamrotał. - Powinnaś się przespać.

- Mieliśmy oglądać serial - obejrzała się na niego, potarla szczypiace powieki. Mieli przecież tego daredevila czy Punishera do zobaczenia i przez wypadek mieli od tego przerwę. Obejrzeli jeden odcinek w szpitalu.

Faktycznie mieli. Kompletnie o tym zapomniał, teraz zrozumiał czemu Tayago w zasadzie odwiedziła. Jakoś nie skojarzył faktów, pewno przez tą apatię jaka go dopadła.
- Trzy minuty i uśniesz. - zawyrokował z sennym uśmiechem
A nie chciałaby tu usnąć. Plotek i tak było wystarczająco dużo. A Theo pewno nie byłby zachwycony, że spędziła noc ze swoim przyjacielem, który się w niej zakochal.

Cóż, nie tylko dlatego, bardziej używajac tego jako wymówki, ale.. tak. Między innymi dlatego właśnie.
- Prawdopodobnie. A tego nie chcemy, prawda? - uśmiechnęła sie.. .smutno? I usiadła, potarła oczy, które nie przestawały jej szczypać.
- To odezwę się jutro i ustalimy jakiś dzień na ten serial, jeśli chcesz - zaproponowała, opuszczając stopy na drewniane deski schodkw na dól.

Ten smutny uśmiech, był dla niego jak cios w żołądek, który aż go teraz rozbolał, co było dość dziwne. Pewno nerwy.
- Nie pierwszy raz byś przy mnie usnęła - uśmiechnął się blado
Jesteś silny, Edams. Masz swój honor. Masz wyjść z friendzony. Zobaczysz, że będzie ci lepiej.
Pokiwał głową. Czuł się w środku jeszcze bardziej pusty już wcześniej.
- Jasne. Zgadamy się - powiedział glucho

- Wtedy chociaż obejrzałam cały film, a teraz musieli byśmy powtarzać cały odcinek. Poza tym, co ci po mnie jak będę tu spać? - obejrzała się na niego już z normalnym, jak mogło by się wydawać, uśmiechem. Wzruszyła ramionami.
- Zostanie ci leżenie i czekanie aż się obudzę albo obudzenie mnie samemu, bo nade mną pewnie nie przejdziesz w tym stanie

Co mi po Tobie? Wszystko, Taya. Będziesz tu ze mną.
Tak, gdyby to powiedział na głos, to na pewno by spierdalała w podskokach. Uśmiechnął się ponuro do myśli godnych psychopaty.
No i co on miał powiedzieć? Tak! Zostań! Błagam? To byłoby bardziej żałosny, niż stan w jakim był.
- Pewnie masz rację. - powiedział cicho, nieco bez przekonania, ale trzeba być twardym, a nie miętkim.

- Jesteś pewien, że nie chcesz tej melisy do picia? - upewniła się - Czy czegoś do jedzenia? - dodała jeszcze. Nie sądziła, że jest super kucharką, ale chyba lepszą niż Edams, więc moze to co zrobiłaby byłoby lepsze i bardziej zjadliwe?

Przez chwilę nic nie mówił. Może Taya zaczęła się zastanawiać czy ten nie usnął, ale jednak Vincent przerwał milczenie.
- Ale to zaparzysz sobie też, co?
Jesteś beznadziejny, Edams. Shame

- jasne - podniosła się i poszła do kuchni, gdzie wzięła się za parzenie herbaty, a raczej melisy. Jeśli Vincent nie wstał to po kilku minutach wróciła do niego z dwoma kubkami.
- ochlodzilam ja trochę zimna woda, bo takiego gorącego chyba też nie możesz - uśmiechnęła się siadajac obok niego.

Co prawda nie zszedł po schodach na dół, ale gdy Taya weszła z powrotem, on już leżał oparty plecami o poduszki.
- Dzięki - uśmiechnął się, poprawiając się z cichym stęknięciem i biorąc od niej kubek. - Tak. Najlepiej letnie.

Usiadła wygodnie, te z oparta o ścianę
- Vinc.. jak to się stało że nie udało Ci się uciec przed tymi co cie pobili? - zapytała spoglądając na niego znad kubka.

Dobrze, że w tej chwili nie pił, bo wszystko to co by miał w ustach, wylądowałoby na przeciwległej ścianie. A tak, to mógł, zupełnie bezpiecznie skamienieć na moment. O serio ? I co on miał jej teraz odpowiedzieć.
- Emm... - zacisnął palce na naczyniu. - No wiesz...zaskoczyli mnie. - bąknął, patrząc w zawartość kubka.
Zamilkł na moment.
- No i wiesz...jakich umiejętności, bym nie miał, musiałbym być psychiczny, by próbować uciekać z gnatem przystawionym do pleców. - dodał jakby się usprawiedliwiając.
W końcu wiedziała, co potrafił. Ku jej przerażeniu skakał między piętrami, robił salta, potrafił odbić się od jednej ściany, by chwycić się drugiej, więc ucieczka powinna być kaszką z mleczkiem. W teorii.

- Masz refleks kota, Vinc, naprawdę cie zaskoczyli? - coś miała wątpliwości najwyraźniej.
- co..? To już coś poważniejszego, wiesz? Poza Tym... - zamyslila się na moment, spojrzała na niego i zmarszczyla brwi.
- Nie okradli cię, tylko zniszczyli telefon i pobili... O co im chodziło, hm? - popatrzyła na niego uważnie. To było dziwne. A wiadomości miała od pielęgniarek. W końcu narzeczona.

Uszy mu poczerwieniały. Fiona i Charles nie drążyli, tylko przyjęli tą wersje wydarzeń bez szemrania, nie był przygotowany na taki grad pytań.
- No...naprawdę. Miałem słuchawki na uszach. - to akurat była prawda, nie potrafił wyobrazić sobie joggingu bez dobrej, energetycznej muzy.
Miał wrażenie, że zimny pot płynie mu po plecach. Co ona taka dociekliwa?
- Nie wiem Tay. Nie miałem przy sobie portfela, telefon mogłaby namierzyć policja, więc zniszczyli by mi uniemożliwić wezwanie pomocy. Wiesz... - odchrząknął - ...może po prostu szukali kogoś by się wyżyć.

- wtedy wyglądał byś o wiele gorzej. W dwie osoby na jednego.. Nie wiem czy byś to przeżył.. - pokręciła głową. Popatrzyła na niego uważnie, obejmując kubek rękami.
- Nie brzmisz na przekonanego, wiesz? - uniosła brew.

Przygryzł od środka dolną wargę tak boleśnie, że aż poczuł smak krwi w ustach. Chyba zaczynały mu się kończyć logiczne opcje. Chciał dodać, że w zasadzie to prawie tego nie przeżył, ale to chyba nie było coś, co chciałaby usłyszeć.
Zamilkł znowu, wbijając uparcie wzrok w zawartość swojego kubka.
- Wiem. - powiedział cicho.
Znała go, naprawdę dobrze. I on ją też za dobrze znał.

- ...więc? - zapytała po chwili milczenia, jakby czekała aż sam zacznie mówić, ale najwyraźniej nie miał zamiaru odpowiadać na wiszące w powietrzu pytanie tak długo, Taya go nie powie na głos.
Fakt. Może nie minęło tak bardzo dużo czasu od jego przyjazdu, ale zdążyli się poznać, przy najmniej pod względem swoich charakterów i zachowań.

Miała rację. Nie miał zamiaru jej o tym opowiedzieć. W końcu nie powiedział ani Fionie, która mu uratowała wtedy życie, ani przyjacielowi, który za młodu nie raz uratował mu dupsko i który był dla niego trochę jak straszy brat.
Po kolejnej chwili milczenia, pokręcił przecząco głową.
- Nie mogę, Taya. - odchylił głowę do tył, patrząc w sufit. - I tak domyśliłaś się więcej niż powinnaś.

- co znaczy nie mogę..? - kompletnie nie zrozumiała o co może chodzić i było to widać po jej pełnej niezrozumienia minie. Nawet nie wiedziała co sobie ma pomyśleć ba ten temat.

W końcu na nią spojrzał podkrążonymi oczyma. Nie wyglądał na zachwyconego całą tą rozmową. Nie chciał by się domyśliła, by w ogóle drążyła ten temat.
- Nie mogę ci nic więcej powiedzieć. - sprostował, bo w sumie nie wyraził się do końca jasno.

To zrozumiałam, ale dlacZego? - uniosła lekko głos, chyba była lekko poddenerwowana. Ciężko jej się dziwić w sumie. Nagle nie chce jej czegoś powiedzieć, dodając ze się dużo domyslila sama...

Znów milczenie. Milczał więcej niż zwykle. A Taya robiła się poirytowana i on przez to denerwował się jeszcze bardziej.
- Nie mogę ci powiedzieć - powtórzył z uporem osła.
Nie było chyba sposobu, by to z niego wyciągnąć. Znaczy może był, ale Crimson w życiu by się do tego nie posunęła. Spojrzał znów na przyjaciółkę.
- Taya błagam cię, nie drąż już tego.

- hm - mruknęła tylko pod nosem i nie odzywała się więcej,pijąc napar w ciszy i niezadowoleniu chociaż wcale nie miała na niego ochoty, robiło jej się niedobrze od myślenia co się mogło stać ze ten nie chce jej powiedzieć o co chodzi.

I przestała. Wybitnie niezadowolona z tego stanu rzeczy, z miną jak obrażone dziecko. Lepsze w sumie to, niż gdyby drążyła dalej. Albo mu urządziła karczemną awanturę. Trudno sobie w sumie wyobrazić Tayę wrzeszczącą na kogoś.
- Tay. Naprawdę mi tego nie ułatwiasz - odpowiedział karcąco.
Nie dość, że tamci go prawie zajebali, to jeszcze ta obrażona, bo milczy by ją chronić ! Gdzie sprawiedliwość ?!

Wzruszyła ramionami trochę jak obrażone dziecko. Co ma mu powiedzieć..
- ty mi też nie - mruknęła tylko cicho, w kubek. Chyba tak się urwała ich konwersacja.. Tay chciała wiedzieć, on nie chciał mówić... Nie miała naciskać to nie naciskala.

Tak. oboje sobie nie ułatwiali. Ale on chociaż miał ku temu dobry powód. To nie był żaden kaprys.
- Ale nie musisz mnie karać milczeniem - powiedział a w jego głosie pojawiła się tak rzadko słyszalna nuta irytacji. - Wystarczająco już mi się ostatnio oberwało, chociaż ty się ode mnie nie odwracaj.
Byli przyjaciółmi tak?

- po prostu... Nie wiem co powiedzieć. Tyle.. - wzruszyła ramionami.
- czemu "chociaż Ty"? Coś się stało? - Tak. Z jej strony byli dobrymi znajomymi, bała się używać określenia przyjaciel.. co nie miało sensu ale co tam.

Aaaaaaargh! Dla-cze-go go to wszystko spotkało i musiał milczeć i przez to Taya była na niego złaaaaaaa!!!!!
Zacisnął na moment powieki.
- Tego też ci nie mogę powiedzieć - miał minę, jakby go aż to bolało.
Och, czyli Vincent dla niej nie był nawet przyjacielem? Ała, to by go dopiero zabolało.

Po prostu nie określała kogoś przyjacielem tak szybko, musiało minąć trochę czasu, a tu było to ile.. kilka miesięcy ledwo.
Pokręciła głową i westchnęła, wybijając wzrok w swoje nogi.
- idę.. będziemy pod telefonem. Dzwon gdybyś czegoś potrzebował. A ja dam znać co do spotkania - stlumila ziewniecie. Melisa nie pomogła, to na pewno.
- trzymaj się, co? - uśmiechnęła się, zmęczona i chyba trochę smutna, Przysunęła się żeby cmoknąć go w policzek na dowodzenia zanim wstała.

Tak. To tylko tak mogło się skończyć. No, ale nie mógł inaczej, po prostu nie mógł. Robił to tylko i wyłącznie dla niej.
- Jasne. Zdzwonimy się - powiedział nieco markotnie, ale nie miał zamiaru jej zatrzymywać. Musiał w końcu zacząć się leczyć z tego fatalnego zauroczenia, dla własnego dobra i zdrowia psychicznego.
- Ty też. - przymknął powieki i przechylił głowę, by również musnąć jej policzek. - Uważaj na siebie.
Gdyby jakimś cudem Diego ją odnalazł i zrobił jej krzywdę, nie wybaczałby tego sobie do końca życia.

Zabrała swój kubek, poszła na dół, umyla go pewnie jeszcze, spojrzała na resztę naczyń do mycia ale dała Sob ie spokój. Wyszła po kilku minutach

Zt