KTO: Tonia x David
KIEDY: 2220
GDZIE: kawiarenka

Dla niej - dzień jak co dzień. Otworzyć witrynę, przetrzeć blat póki nikogo nie ma, sprawdzić co trzeba zamówić, co się kończy, co niedługo będzie trzeba zamówić, zrobić pierwsze kawy.. Choć na razie było pusto. Otwierali dość wcześnie, sporo osób wpadało złapać tylko kawę na wynos i lecieć do pracy. Mało kto przysiadał na taborecie o tej godzinie. Miała trochę czasu dla siebie, zanim ludzie zaczną spieszyć do pracy, przybiegać wręcz po kawę i lecieć dalej. Wtedy będzie musiała zebrać się i pracować na najwyższych obrotach, zanim wszystko zwolni do popołudnia, gdzie wracający z pracy ludzie znów narobią trochę zamieszania. Dzień jak co dzień. Lubiła to miejsce.

Dla niego - też dzień, może nie jak co dzień, bo jego praca miała to do siebie , że codziennie działo się coś innego. To mógł być zupełnie leniwy poranek, a w kilka sekund mógł się zmienić w pościg za poszukiwanym przestępcą.
David jakoś nigdy nie był w tej kawiarni, bo zwykle spieszył się do pracy. Teraz jednak jakoś wcześniej zebrał się z domu i skusił go zapach aromatycznego espresso. Na moment się zawahał, uznał jednak, że ma dostatecznie dużo czasu. Usiadł na barowym stołeczku i nie patrząc, kto go obsługuje, wyjął z torby tablet, by przyjrzeć wiadomości.
- Espresso, poproszę. Na miejscu – mruknął, odpalając portal informacyjny.

- Dzień dobry - rzuciła zwyczajowo, mimo może niezbyt otwartego podejścia mężczyzny, który usiadł na wysokim stołku. Starała się nie brać do siebie humorów gości, inaczej już dawno by oszalała i zrezygnowała z pracy.
- Proszę - espresso, malutki biały papierowy kubek, obok kubeczek z wodą niegazowaną. wylądował przed mężczyzną. Uśmiech, choć zwykle o tej godzinie dość wymuszony, dzisiaj przychodził jej wyjątkowo lekko. Obudziła się w dobrym humorze.

Niespecjalnie się krył z tym, że ją obserwuje. Przecież mu było wolno, zwłaszcza, że było co oglądać. Kobieta była zgrabna, nieco chuderlawa, ale miała w sobie coś naprawdę wyjątkowego. Może chodziło o ten uśmiech ? Albo te oczy ? Albo ten zgrabny tyłeczek?
- Oczywiście, może Pani. – uśmiechnął się znów, w sposób, który zwykle rozkładał kobietom nogi w kąt rozwarty – Może Pani mi podać swoje imię.
Nie, nie był specjalnie nieśmiały. Nie była pierwszą kobietą, która mu wpadła w oko.

Opuściła wzrok po krótkiej chwili, wydając się trochę zakłopotana i wróciła do swoich obowiązków, szykując sobie kubki na wszelkie możliwe rodzaje kaw, sprawdzając czy spieniacz do mleka działa, czy mają dość bitej śmietany w zapasie i ogólnie zajmując się wszystkimi takimi sprawami. W końcu podniosła wzrok na Davida, bo czuła na sobie jego spojrzenie, zapewne zdążył już wypić sporo swojego espresso.
- Czy mogę jeszcze jakoś panu pomóc..? - odgarnęła z twarzy kosmyk włosów, który uparcie opadał jej na policzek.

- Antoinette … - powtórzył miękko. - Piękne imię.
Był pewien, że nie jest przyjezdna, widać było, że jest tutejsza. Bez urazy. No i kto by z Francji przyjechał na takie zadupie, pośrodku niczego? Dlaczego więc francuskie imię? Albo któreś z rodziców pochodziło z Francji... albo musieli mieć niezłą fantazję.
Sprawdzi to w pracy.
- Miło cię poznać, Antoinette. David Payne. – przedstawił się pełnym imieniem i nazwiskiem. Jeżeli Hearness je kojarzyła, to raczej z powodu jego matki. – Długo już tu pracujesz ?

- Antoinette - brzmialo to z francuska, gdyby to nie było Rode a NY można by się nabrać i pomyśleć, że faktycznie przyleciała tutaj z Europy i może dorabia sobie do studiów na jakiejś prestiżowej uczelni. Ale to było Rode, nie oszukujmy się. Pracowała tutaj by pomóc swoim rodzicom i mieć jakieś dodatkowe pieniądze na swoje potrzeby.
Uśmiechnęła się po raz kolejny, ustawiając serwetki na blacie, dostawiając do tego kubek z plastikowymi patyczkami do mieszania.
- A pana imię? - zaryzykowała.
Wcześniej go tu nie widziała. Był przystojny, uśmiech miał pewny siebie, dość onieśmielający. Zastanowiła się co może robić, że dzisiaj się tu pojawił.

- Antoinette … - powtórzył miękko.  - Piękne imię.
Był pewien, że nie jest przyjezdna, widać było, że jest tutejsza. Bez urazy. No i kto by z Francji przyjechał na takie zadupie, pośrodku niczego?  Dlaczego więc francuskie imię? Albo któreś z rodziców  pochodziło z Francji... albo musieli mieć niezłą fantazję.
Sprawdzi to w pracy.
- Miło cię poznać, Antoinette.  David Payne. – przedstawił się pełnym imieniem i nazwiskiem.  Jeżeli  Hearness je kojarzyła, to raczej z powodu jego matki.  – Długo już tu pracujesz  ?

- Dziękuję - odpowiedziała na komplement, czerwieniąc się nieznacznie i opuszczając wzrok. Poprawiła fartuch, który miała na sobie. Tonia faktycznie kojarzyła to nazwisko z kimś w szpitalu, może słyszała je od swoich rodziców, może w jakiejś gazecie.. nie była w stanie teraz dojść do tego skąd dokładnie je pamięta.
- Praktycznie od otwarcia. Nigdy tu pana nie widziałam - fakt, kawiarenka stala krótko, ale klientele mieli calkiem stałą.

Payne uważnie obserwował jej reakcje. Jej urocze zakłopotanie, zaróżowione policzki, nerwowe poprawianie fartucha – zboczenie zawodowe.
Zdecydowanie. To był jego następny cel. Różniła się kompletnie od kobiet, z którymi do tej pory sypiał, ale było w niej…to coś. Coś co chciał mieć.
- Bo jestem tu pierwszy raz. Zawsze się spieszę do pracy i jakoś to miejsce omijałem… – sięgnął po wodę -…ale teraz na pewno będę tu wpadał.
Tak, ze względu na Ciebie, dziewczyno. Zanotuj w pamięci ten dzień!

Tonia czuła się.. zakłopotana, onieśmielona? Zapewne byłoby gorzej gdyby nie oddzielająca ich lada, dająca jakąś barierę między nimi i stanowiąca pewnego rodzaju bufor. Niemniej jednak miała wrażenie, że wyraz twarzy ma co najmniej głupi. Co najmniej.
- Będzie mi bardzo miło - przyznała, całkiem szczerze przecież i odwróciła wzrok do właśnie podchodzącego kolejnego klienta. Doker, wyraźnie śpieszył się do pracy, rzucił tylko "...bry, czarną dużą", zostawił pieniądze i gdy tylko odebrał kawę ruszył dalej. Tonia schowała pieniądze do kasy, którą zatrzasnęła i podniosła spojrzenie na Davida.
- Nie śpieszy się pan do pracy? - w końcu od rana wszyscy się spieszyli.

Oczywiście, że będzie Ci miło. Bez wątpienia. Uśmiechnął się do swoich myśli i cierpliwie czekał, aż doker, na którego woń miał ochotę się wzdrygnąć, sobie pójdzie precz.
- Mam jeszcze chwilkę. – zapewnił ją, choć kawy to niewiele mu zostało. Zacznie chyba brać cappuccino albo inne gówno, bo przynajmniej będzie miał więcej czasu na smart-talk. – Proszę się mną nie przejmować, jeżeli ma Pani jakieś obowiązki– również wrócił do formy per „pani”, skoro ona nie podniosła rzuconej rękawiczki.
Cierpliwości.

Była sporo młodsza i była tego świadoma, nie mówiła więc mu na ty - tym bardziej, że był klientem kawiarni, nie jej znajomym. I do tego był tu pierwszy raz. To wszystko, złożone w całość powodowało, że nie zwracała się do niego po imieniu.
Skinęła głową i faktycznie wróciła do swoich obowiązków, zostawiajac go samego z resztką kawy, rozłożyła zamknięcia do kubeczków, przetarła to, czego jeszcze nie zdążyła i zajmowała się kolejnymi rzeczami, któer musiała od rana zrobić, nie patrząc na Davida .

On również jej nie zaczepiał, choć nie można powiedzieć, by ją kompletnie zignorował. Co jakiś czas na nią zerkał, aż w końcu dopił swoją kawę, zapłacił, zostawiając napiwek wart drugiej takiej kawy i udał się do pracy.
Drobna kelnereczka utkwiła mu w pamięci. Myślał o niej spisując raport, myślał na patrolu , myślał, gdy naczelnik wydzierał się na swoją sekretarkę. I wiedział, że dopóki nie postawi na swoim i jej nie zdobędzie, będzie mu zaprzątać głowę.
Od tej pory pojawiał się codziennie. Raz zatrzymywał się na dłuższą chwilę, raz brał na wynos, raz wpadł nawet w trakcie patrolu i w taki sposób dowiedziała się, że jest oficerem policji. Zawsze starał się z nią zamienić kilka słów, by wybadać grunt i choć trochę się o niej dowiedzieć. Oczywiście przeprowadził też swoje prywatne dochodzenie i wiedział, że dziewczyna groszem ani wyższym wykształceniem nie śmierdzi, ale nie przeszkadzało mu to. Nie miał przecież wobec niej żadnych ambitnych planów.
Kolejny raz pojawił się i Tonia nie musiała nawet pytać czego chcę. Kiedy stanęło przed nim cappuccino i wymienili standardowe uprzejmości, przystąpił do ataku.
- Panno Hearness, co Pani robi dziś wieczorem? – zagadnął odkładając kubeczek na bar.

Zmienił espresso na cappucino, ale Hearness miała pamięć do takich rzeczy, więc w pewnym momencie po prostu podstawiała mu w kubeczku to, co brał codziennie, skoro jego zamówienie się nie zmieniało. Czasem na piance pojawiał się jakiś wzorek z kakao, gdy Tonia miała mniej klientów, a David trochę czasu. Właściwie.. czekała na te wizyty, raz nie przyszedł na rano - a w trakcie służby i dziewczyna właściwie zmartwiła się trochę, zastanawiając się czy nic się nie stało, skoro wcześniej nie opuścił ani dnia, ani jednego papierowego kubeczka cappucino. Miała wrażenie, że jej uspokojony i troche zaskoczony mundurem uśmiech wyglądał wyjątkowo głupawo na jej twarzy. W ogóle miała wrażenie, że IQ jej przy nim spada a uśmiech ma conajmniej taki, jakby była przygłupia.
Uniosla na niego na moment nierozumiejące spojrzenie. Jak to co robi dziś wieczorem? Idzie do domu, robi pranie, konczy obiad, być może coś poszkicuje, chociaż ostatnio miała w planach te kartki świąteczne..
- Nic szczególnego. Dlaczego pan pyta? - odpowiedziała po chwili.

Ach i znowu ten zdezorientowany uśmiech. Była na swój sposób urocza. Tak, urocza, powiadam. Gdy zostawiła mu otwartą furtkę, postanowił się w nią wtarabanić, bez pukania.
- Skoro tak, to chciałbym Panią zaprosić na kolację. Bo kawy ma chyba Pani już dość – uśmiechnął się kącikiem ust.
No chyba nie myślała, że tak lubił to pieprzone cappuccino, którego tak naprawdę nie lubił, ale było go więcej i mógł dzięki temu dłużej tu posiedzieć?

Kolację? Uniosła brwi w górę, jakby w ogóle nie zrozumiała co się do niej mówi. Kolację jej proponował? Coś jej się ścisnęło w żołądku, jakby ze stresu, ale to nie było tak nieprzyjemne. Przez chwilę jakaś jej część rzuciła "wiedziałam, przeciez po to tu przychodzi!" ale zaraz się wewnętrznie zganiła, że dorosły facet, policjant do tego na pewno by nie przychodził tutaj tylko po to, by sie z nią umówić. To nie miało sensu.
- Myślę, że.. chętnie - spojrzała w stronę zegarka zastanawiajac się ile ma czasu i dlaczego zaprasza ją od razu po pracy, a nie za dwie godziny, żeby mogła się chociaż przebrać z tych zwykłych ciuchów w coś ładniejszego! Z drugiej strony tak oglądał ją codziennie. A to nie była randka. Nie powiedział, że to jest randka. Więc ona płaci za siebie. Ciekawe ile wzięła pieniędzy? Będzie musiała pożyczyć z kasy... Milion myśli przebiegało jej właśnie, całkiem bezsensownie, przez głowę

Widział jej dezorientację, może nawet lekką panikę w oczach. Miał ochotę parsknąć śmiechem, ale czekał cierpliwie, aż ta się zgodzi. Bo nie brał żadnej innej opcji pod uwagę. To by było…dziwne. I uwłaczające. Szczęśliwie odpowiedziała tak, jak sobie tego zażyczył.
- W takim razie…o której po Panią podjechać? - jednak miał zamiar jej dać się uszykować. On też musiał podjechać do domu. Umyć się, przystrzyc zarost, kupić gumki, bo mu się zapas skończył. Innego finału raczej nie przewidywał.

Nie randka powtarzała sobie w myślach.
- O 19 - szybka kalkulacja, to odpowiednia godzina na kolację, a rownocześnie odpowiednia na ogarniecie się, może lekki makijaż, przynajmniej będzie jakoś wyglądać, może uloży wlosy? Nie, włosy to za długo, a przecież nie randka więc nie ma co się zachowywać jakby jechała na bal.
Wydała w międzyczasie kolejną kawę jednemu ze stałych klientów.

- W porządku. W takim razie do zobaczenia o 19.00 - kiwnął głową znów zostawił należność plus napiwek, za którym mógłby kupić drugą taką kawę i odjechał.
Już na samym początku, Tonia mogła zrozumieć, że to jednak randka. Bo czy na zwykłą kolację, David ubrałby się tak elegancko ? Czy kupiłby jej kwiaty, był taki szarmancki, wybrał jedno z droższych win, mimo, że sam nie pił bo był kierowcą i nie pozwolił jej płacić ?
Bynajmniej.
Randka przebiegła dokładnie tak jak chciał. By wyjść na dżentelmena, którym oczywiście był, odwiózł ją pod sam dom. Zgasił silnik i spojrzał na towarzyszkę wieczoru.
- No to jesteśmy na miejscu – choć on jeszcze tak miał zamiar zakombinować, by się znaleźli na właściwym miejscu. Czyli w jego sypialni. – Liczę, na kolejne spotkanie, panno Hearness. – położył rękę na jej zagłówku. – Dobrze się bawiłaś? –drugą ręką sięgnął i odgarnął kosmyk włosów z jej twarzy.

Uświadomiła sobie ogrom swojej pomyłki gdy zobaczyła, że David ubrany jest w garnitur i ma ze sobą kwiaty. Matka pewnie dyskretnie wisiała za firanką. Tonia mieszkała jeszcze z rodzicami, nie widząc potrzeby by się wyprowadzać. Ojciec był jeszcze w pracy, matka zaś wyraziła swoje obawy, ale Antonia zgasiła się, zapewniajac, że to tylko kolacja, nie zadna randka, a David jest policjantem więc nic jej nie będzie. W końcu źli ludzie nie są policjantami, tak? Muszą przechodzić testy i w ogóle. Odpięła się z pasów gdy tylko podjechali pod dom.
- Ja również - przyznała, a gdy mężczyzna pochylil się lekko w jej stronę by odgarnąć jej włosy z policzka, zrobiło jej się gorąco. To pewnie od tego wina, wypiła go zdecydowanie za wiele jak na jeden wieczór.. Ale pomogło jej nie być taką spiętą, choć bawiła się naprawdę bardzo dobrze.
- Oczywiście. Było bardzo miło - oparła rękę na klamce, bo w końcu to było pożegnanie.

Dobra, dobra, pitu pitu, wiemy, że było Ci bardzo miło, do rzeczy. Uśmiechnął się, zerknąwszy na jej całkiem kuszące usta.
- To dobrze – pokiwał głową, by po chwili przysunąć się i zdjąć jej dłoń z klamki. Chyba mu się coś należało, za ten wieczór, co ? Przecież nie musiał się kończyć teraz. Mógł się przedłużyć…do rana !
-Nie uciekaj mi jeszcze – mruknął, uniósł jej podbródek delikatnie i musnął jej usta delikatnie. O tak. Zdecydowanie to były usteczka, które chciał tej nocy całować i nie tylko.

Teraz już na pewno było jej gorąco i to nie od wina, tego była pewna. Spojrzała na Davida gdy był tak blisko i czuła, jakby się miała roztopić. Gdyby stała, to zmiękły by jej zapewne kolana. Może i dobrze, że cała scena ma miejsce w samochodzie, a ona siedzi twardo na tyłku, będąc o jeden kieliszek wina za daleko od w pełni racjonalnego myślenia i o zbyt wiele poranków za daleko od nie myślenia o nim.
- Naprawdę myślę, że powinnam już iść - uciekła, obracając twarz w bok i patrząc gdzieś na swoją dłoń, drzwi samochodu i swoje kolana.

Tak, tak, udawaj niedostępną. I tak ci się nie uda. Widział jak jej gorąco i wcale się jej nie dziwił. Był na tyle pewny siebie i bezczelny, że wiedział, że trudno mu się jest oprzeć.
- Dlaczego? - chwycił ją za podbródek ponownie i odwrócił jej twarz w swoim kierunku, o ile jej opór nie był na tyle duży, by groziło to połamaniem jej szczęki.
-Jesteśmy przecież dorośli. Nie musisz się już tłumaczyć rodzicom – no przecież nie był nieodpowiedzialny, odwiezie ją po tym wszystkim do domu, no co to za pomówienia ?!

Pozwoliła mu na to bez problemu, znów patrząc w te jasnoniebieskie oczy i samej przez krótki moment zastanawiając się "dlaczego"?
No właśnie dlatego, Tonia, że to była tylko randka, do tego pierwsza, a Davida znasz o tyle ile udało Ci się go poznać w trakcie tych wszystkich poranków przy cappuccino. A jutro masz poranną zmianę.. nie. Jutro masz wolne. Co nie zmienia niczego, bo o czym Ty w ogóle myślisz?
Musiał widzieć te zawahanie na jej twarzy, ciężko było je ukryć. Oparła głowę o zagłówek.
- Właśnie dlatego - odpowiedziała z uśmiechem, jakby nagle doszła do jakiś twardych wniosków.
- Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy - teraz to ona uniosła dłoń do jego twarzy, delikatnie oparła ją na zarośniętym męskim policzku i pocałowała go lekko w usta, zaraz potem naciskając klamkę z zamiarem wyjścia z samochodu. Tak, to była ucieczka!

Zaraz. Zarazzarazzaraz….czy ona…mu odmówiła? Jemu? Ona? Odmówiła? Chyba coś źle zrozumiał.
Aż z tego szoku jej nie zatrzymał, więc mogła sobie swobodnie uciec. Siedział w samochodzie dłuższą chwilę, wciąż rozkminiając, co tu się właśnie odjebało.
ONA. MU.ODMÓWIŁA. ONA !!!
Zamrugał nerwowo, odpalił samochód i odjechał.
Następnego dnia się nie odezwał. Nie napisał. Nie przyszedł po kawę ani rano, ani wieczorem. Poniekąd miał ku temu powód – pracował. Mógł jednak znaleźć jednak czas, by napisać krótkiego sms-a, ale tego nie zrobił. Dlaczego? By dać jej nauczkę. Niech się martwi, niech się zastanawia, co zrobiła nie tak.
Przyszedł po dwóch dniach. Oczywiście po cappuccino, a jakże.
- Witaj Antoinette.

Gdy nie napisal ani nie pojawił się Tonia doszła do wniosku, że liczył po prostu na to, że się z nią prześpi. Może była młoda, ale nie była głupia. A tutaj dawic zapłacił za wino, kolację, poświęcił swój czas i nic z tego nie wyszło. Ale gdyby to była transakcja wiązana, to równie dobrze mogłaby być prostytutką. Tylko one sobie drożej liczą. Nie spodziewała się więc, że pojawi się w ogóle... chociaż było jej przykro, to fakt. I zastanawiała się, a jakże. W końcu może jednak coś się stalo..
Uniosła zaskoczony wzrok znad cukru, który wlasnie przesypywała do innego pojemnika i spojrzała na policjanta.
- David - uśmiechnęła się - Cappucino? - upewniła się tym razem, bo skoro go nie było to może i preferencje zmienił. A może chciał jej tylko powiedzieć, że nie była tej randki warta.

Uśmiechnął się do niej i kiwnął głową, na znak, że jego preferencje nadal się nie zmieniły.
- Jak zwykle. – odparł i nie wykazywał żadnych objawów obrazy Jego Królewskiej Mości. - Jestem po nocnym patrolu, padam z nóg.
Gdy ta tylko podała mu kawę, posłodził jedną kostkę, jak zwykle.
- Mam nadzieję, że nie zraziłaś się do mnie, po ostatnim razie – zapytał zaskakująco bezpośrednio. – Ciężko jest ci się oprzeć, nic nie mogę na to poradzić.

Spojrzała na zegarek, poznała godziny jego pracy.
- Powinieneś być w domu zamiast tu przychodzić - odpowiedziała. Gdyby nie nadrobił drogi tutaj zapewne stał by już pod prysznicem, chociać nie miała pojecia gdzie mezczyzna mieszka, więc musiała strzelać.
- Nie, raczej myślałam nad odwrotną sytuacją - starła blat obok niego po poprzednim kliencie, który rozlał kawę i przed chwilą poszedł dalej. W końcu to on do niej nie wpadł, jak to miał w zwyczaju. Na ostatnie słowa opuściła wzrok, czerwieniejąc znów. Coż, mogłaby powiedzieć to samo właściwie, ale nie zamierzała. Na pewno nie.

- Kolega mnie poprosił, żebym się z nim zamienił. Pilna sprawa rodzinna - odpowiedział gładko. - A teraz idę z powrotem, przyda mi się kawa. No i chciałem cię zobaczyć - mówił to bez żadnego skrępowania, bo i czemu?
Na jej słowa zdziwił się tak autentycznie, że trudno byłoby uwierzyć że udaje.
- Dlaczego? Przecież to o Tobie źle nie świadczyło. Wręcz przeciwnie. - podszedł i podparł się łokciami o blat, by zbliżyć się do niej. - Teraz chce się spotkać jeszcze bardziej. - przekrzywił głowę na bok, świdrując ją spojrzeniem - Dziś? O dziewiętnastej?

Wydawała się bardziej odporna na jego charm teraz, za blatem oddzielającym ją od Davida i bez alkoholu we krwi. Nie widziała potrzeby odpowiadania, na to, jak to o niej świadczy. Czyli co, gdyby tak się skończyło to poprzednie spotkanie jak chcial, żeby się skończyło, to już by tu nie przyszedł? I wrócił tylko dlatego? Tak to odebrała.
- Dziś nie mogę, przepraszam - odpowiedziała dopiero po chwili, jakby się zastanawiała. Nie robiła tego specjalnie, obiecała pomóc w domu i nie zamierzała odmawiać rodzicom.
- Jutro, jeśli masz czas - dodała zaraz, bo to nie tak, żę nie chciała się spotkać, a po prostu nie mogła.

Nie podobało mu się to. Ona mu odmawiałam kolejny raz. Ona, zwykła kelnerka. Zaczynało go to denerwować.
Nie dał tego po sobie poznać. Zdobędzie ją, prędzej czy później.
- Dobrze. Przyjadę po Ciebie jutro. - znów na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Do jutra.
Spotkali się i drugi raz postępował już ostrożniej. Nie przekraczał pewnych granic, stopniowo zdobywał jej zaufanie,, coednocześnie go denerwowało ale też i nakręcało. To nie była taka łatwa zdobycz.
Kilka randek później, znów ją odwiózł do domu.
- To do zobaczenia jutro? - niby zapytał, ale tak z grzeczności. Co tam odpowiedziała, znowu ją pocałował, znacznie śmielej niż za pierwszym razem.

I tak kilka randek minęlo, Tonia wpadala w to coraz głębiej, a David wydawał się tak uroczy i czarujący jak nikt wcześniej. Jasne, miała za sobą swoją pierwsza miłość, ale.. to nie było takie samo. Nie powiedziałaby, że bardziej dojrzałe, raczej po prostu zupełnie inne. Nie do porównania.
- Jutro mam wolne, nie ma mnie w mieście - odpowiedziała, odsuwając go od siebie ze śmiechem, mniej skrępowana niż wtedy..

I znów go odkleiła od siebie. Zamruczał tęsknię, jak wyjątkowo spasiony kocur.
Chwila. Jak to jej nie ma w mieście? Że niby gdzie i z kim?
- To znaczy? - uniósł brew - Gdzie się wybierasz i z kim?

- Jadę do Philly, dostałam się na drugą część kursu dla baristów - wydawała się bardzo zadowolona z siebie - Potem pewnie przejdę się do kina czy coś, zanim wrócę do domu, o ile będę miała na to w ogóle siły. Więc jutro odpada - wyjaśniła, nie widząc w zachowaniu Davida niczego nieodpowiedniego.

Nie podobało mu się to. Nie dlatego, że jechała w ogóle, ale że jechała tam nie wiadomo z kim. A jak sama to też źle. I tak źle i tak niedobrze. Zmarszczył czoło.
- Wolałbym tam jechać z Tobą….ale nie mogę – był wyraźnie niezadowolony z tego stanu rzeczy. Nie uda mu się zamienić zmian w tak krótkim czasie.
-Dawaj mi co jakiś czas znać sms-em, że wszystko gra. I zadzwoń jak dojedziesz i jak wrócisz. Będę spokojniejszy. - pogładził ją po włosach. Chyba mu nie odmówi, gdy na jego przystojnej twarzy, malowało się takie zatroskanie i niepokój ?

- Daj spokój, nic mi nie bedzie, to tylko Philly, już wyjeżdżałam z miasta, wiesz? - była rozbawiona jego miną i zatroskanym tonem głosu. Pogładziła go po policzku z czułością. Był uroczy w tym swoim zaniepokojeniu, że mogłoby się jej coś stać. Do Philadephi nie ma daleko, więc to nie jest jakaś wielka wyrpawa, chociaż zajmie jej cały dzień zapewne.

Spoważniał. Nawet bardzo. Zmrużyłb nieznacznie oczy i wypowiedział jedno, jedyne słowo.
- Zadzwoń - teraz to już nie była prośbą. Po prośbie nie pomogło, widać trzeba było inaczej.
Po krótkiej chwili ciszy, podczas której Tonia miała przyswoić informację, uśmiechnął się znów i ucałował jej skroń.
- To ci zajmie minutę, a ja będę mógł spokojnie pracować - posłał jej jeden ze swoich najcieplejszych uśmiechów- Powodzenia na kursie. - musnął jej usta delikatnie na pożegnanie

Przymknęła oczy, gdy pocałował ją w skroń. Oparła palce na jego karku.
- Jasne, dam ci znać - uśmiechnęła się uspokajająco - Droczę się tylko z tobą - uspokoiła go jeszcze słownie, podparła na podłokietniku i przytuliła na moment do mężczyzny.
- Jesteś uroczy jak się tak martwisz - biedna jeszcze nie wiedziała co mówi. Oddała pocalunek i wyszła z samochodu.

Zapewne dała mu znać jak dojechała na miejsce, raz na przerwie w trakcie kursu smsem. Zadzwoniła przed seansem w kinie. Ale po powrocie do domu była tak zmęczona, że całkiem o tym zapomniała.

Póki dawała znać, był spokojny. Czas jednak mijał, a ona nie dzwoniła. Ciemna noc, a ta milczy. Praca w policji miała to do siebie, że widywał straszne rzeczy, więc teraz wyobraźnia mu podsuwała same chore scenariusze.
Dzwonił, nie odbierała. Pisał na Messengerze, też nic. W końcu się zebrał i... poszedł pod jej dom. Tam zobaczył zaparkowane auto i odetchnął z ulgą. Potem jednak szybko to zastąpiła wściekłość. Skoro przyjechała, czemu nie dała znać?!
Następnego ranka, znów się nie pojawił. Telefon nie odpowiadał.

Napisała mu na rano, przed wyjściem do pracy, że dzisiaj zamiast cappuccino dostanie coś innego, bo chce przetestować swoją wiedzę, dodała ze wczoraj po prostu zasnęła od razu po powrocie do domu i zapomniała napisać. Biorąc telefon ze sobą, bo przecież czekała na odpowiedź, poszła do pracy.

A telefon nadal milczał. Sygnał był, ale głos po drugiej stronie nie odpowiadał. David nie miał zamiaru od tak przyjąć tłumaczenia, że była zmęczona. On też był, gdy czekał na jej sygnał i gdy jechał jak ten debil pod jej dom, sprawdzić czy w ogóle żyje. I tak minął ranek, południe, popołudnie, wieczór....i cisza.

Martwiła się, ale oprócz standardowego natłoku klientów miała też dostawę, zadzwoniła do niego raz, na przerwie i wysłała z dwa smsy, dochodząc do wniosku że jest zajęty. Wróciła do domu, nie mając od niego informacji, ale zbyt pochlonely ja sprawy domowe by bardzo się tym przejmować i zastanawiać

I tak minął dzień pierwszy. Znów nie mogła się popisać kawą, bo oficer Payne znów się nie zjawił. Nie odpisał też rano, ani w południe. Dopiero po południu, zatrzymali się przy stoisku, wciąż w mundurze, więc wciąż w trakcie pracy.
- Antoinette - przywitał się dość oficjalnie. - Czarną kawę, na wynos.

Uniosła na niego wzrok z uśmiechem, bo zdążyła dojść do wniosku, że po prostu znów miał dużo pracy i nie mógł do niej wpaść, a na telefony nie miał siły, co w sumie rozumiała.
- Nie cappuccino? - zdziwiła się lekko, już odruchowo wzięła w ręce nie ten kubek. Zmieniła go na ten do czarnej kawy i zrobiła, wedle życzenia.
- Dużo pracy, że nie wpadłeś wcześniej? - zagadała lekko, nie chcąc jakoś specjalnie dawać komukolwiek znak, że się spotykają.

Odpowiedział na ten uśmiech, ale nadal dość chłodno, co było dla niej nowym i niezbyt miłym doświadczeniem.
- Dziś czarna. - potwierdził, więc raczej z nią nie posiedzi - Nie, nie jakoś szczególnie. - sięgnął po cukier, by wsypać go do kawy.
Mogła wyczuć jakieś napięcie, niewidzialny mur i biedna nie wiedziała o co chodzi

Nie jakoś szczególnie? Ah. Przesunęła spojrzeniem po jego twarzy, starając się zrozumieć o co właściwie chodzi, bo nie miała pojęcia co mogło by się stać.. A, co pewnie zauważył, zaczynało jej zależeć na tej relacji i na nim.
- Coś się stało? - zapytała w końcu, nie wiedząc wciąż jak do tej sytuacji podejść. Nie widzieli się ile.. Dwa dni? I pół dzisiejszego, ale Tonia nie miała pojęcia co sie zmieniło.

Spojrzał na nią, jakby co najmniej go czymś rozczarowała. Co najmniej !
- Wiesz, pracuję już w policji kilka lat i widziałem już różne rzeczy. Zgwałcone kobiety, zamordowane, okaleczone, lub po prostu zdekapitowane i porzucone w rowie z wodą, po tym jak już je ktoś zgwałcił. – powiedział spokojnie, mieszając plastikową łyżeczką w kawie.
- I wiedząc, że może się to zdarzyć każdemu, również Tobie, czekałem na informację, że dotarłaś bezpiecznie do domu. I mogłem sobie tak całą noc fantazjować, o tym co ci się mogło stać i że na przykład rano, zadzwonią do mnie z dochodzeniówki, że mają jakąś…przykładowo martwą kelnerkę z Rode.
Uśmiechnął się cierpko.
- Nie mam piętnastu lat, Tonia. Jest co prawda między nami spora różnica wieku, ale od kobiety, z którą się spotykam, oczekuję jednak trochę większej dozy odpowiedzialności i dojrzałości.
I zapewne z lekkim karpikiem, pozostawił ją, by żałowała swoich czynów. A co.

Fakt. Nie zdążyła zebrać myśli żeby mu odpowiedzieć. Kompletnie. Nie miała pojęcia, że powie jej coś takiego! I chyba nie chciała tych strasznych rzeczy słyszeć.
Po pracy poszła jednak do niego, z nadzieją ze już jest w domu - przynajmniej po jej wyliczeniach powinien. Miał rację, widział dość w swojej pracy by bać się o nią gdy nie daje znać. Stanęła pod drzwiami jego mieszkania (?) I zapukała po chwili zastanawiania się czy to dobry pomysł, że tak do niego przyszła. Wydawał się zły..

Czy był zdziwiony, że Antoinette się u niego zjawiła. Może trochę. Spodziewał się, że wzbudzi w niej wyrzuty sumienia, ale, że nie aż takie, by tu przylazła. Tonia usłyszała kroki, szczęk zamka i drzwi się przed nią otworzyły.
- Tonia ? – usłyszała zdziwienie w głosie Payne’a.
Pierwszy raz spotkali się…mniej oficjalnie. Dlatego pierwszy raz ujrzała go w nieco rozchełstanej koszuli, przez którą było widać kawałeczek muskularnego torsu. Przesunął się, by wpuścić ją do środka.
Mieszkanie nie było za duże. Typowa męska kawalerka, choć trzeba było przyznać, że niezwykle poukładane, jak na singla. Jedyny chaos panował na stoliku kawowym, od którego najpewniej odszedł przed chwilą. Leżały na nim akta spraw, zdjęcia jakiegoś zmasakrowanego biedaka, którego odnaleźli parę dni temu i szklaneczka dobrego whisky.
- Nie powinnaś chodzić sama o tej porze – upomniał ją – Napijesz się czegoś ?