<- Boczna uliczka

Język, język, język. Rosa była przekonana, że Ta stara torba, Wiadro, zasługuje na takie określenia. Sama ją nazywała podobnie! Kiedy dokończyły wino udały się na zwiedzanie dalszych rejonów festynu, co jakiś czas zatrzymując się przy jakimś stoisku. A to jakieś breloczki oglądała, a to bransoletkę przymierzyła, a to pierścionek ze szklanym oczkiem. Niczego jednak nie kupiła. Ani tego nie potrzebowała ani nie miała pieniędzy na głupoty. Miała ochotę na watę cukrową, ale od tego lepiły się później palce.
Dotarły do następnej atrakcji, gdzie można było sobie porzucać piłeczkami w puszki.
- Chodź, sprawdzimy sobie twoją celność- pociągnęła Ethel za sobą. Wyciągnęła z portfelika kilka kredytów, żeby obie dostały piłeczki, chcąc jej tym samym oddać za wino.
Podrzuciła jedną z piłeczek i...

10 + 12=22 > 20

wyobraziła sobie, że piramidka to twarz Charlesa, który patrzy się tymi swoimi psimi biednymi oczami. Wzięła zamach i cisnęła w puszki z całej siły. Aż zabrzęczały, kiedy upadały na ziemię rozbite na amen.

Ethel gwiznęła - krótkim nieumiejętnym dźwiękiem, bo sztuki gwizdania nigdy do końca nie opanowała. Matka umiała gwizdać, ale nie wszystkiego warto było się od niej uczyć. Trochę niepewnie wzięła piłeczkę w dłoń, celność nigdy nie była jej mocną stroną. Może nie powinna była przynosić zwolnień lekarskich na zajęcia z aktywności fizycznej na studiach?
- Bardzo dobrze wiesz, że moja celność nie należy do najlepszych. - powiedziała, jakby z wyrzutem, krzywiąc usta.
Uniosła rękę, by się zamachnąć i...

5 + 6 = 11 > 20

... piłeczka poszybowała gdzieś w bok, o centymetry tylko mijając głowę prowadzącego zabawę. Ethelyn aż się skrzywiła, bo nie lubiła przegrywać. Właśnie dlatego nie pakowała się w coś, w czym nie jest dobra. Właśnie dlatego popełniony medyczny błąd tak ją bolał.
- Jeszcze raz. - powiedziała przez zaciśnięte zęby i zapłaciła za piłeczki dla nich obu.

- Oj tam, dobra czy nie... - wzięła kolejną piłeczkę. W przeciwieństwie do Ethel nigdy nie wymigiwała się z lekcji WFu. Jakby nie patrzeć, to jej jednak nie uratowało przed oberwaniem torebką w głowę. Powędrowała wzrokiem za rzuconą przez kobietę piłeczką. Całe szczęście nie trafiła właściciela, ani w ceramikę, która znajdowała się tuż obok. Wtedy by był problem.

10 + 9 = 20 < 20

Zamachnęła się by wykonać następny rzut, ale piłeczka przeleciała nad jedną z puszek, zupełnie mijając piramidkę.
- Ech, jak wyobrażam sobie, że to Charlie, to mi lepiej idzie - stwierdziła. - Przyjdę w przyszłym tygodniu po receptę na leki dla dziadka. Udało mi się sprawić, że je zjada a nie wyrzuca. Kupuję gotowe klopsiki i wciskam w nie tabletki. Jeszcze się nie zorientował, więc może wezmę mu też jakieś witaminy dodatkowe.

- Tak? - uśmiechnęła się złośliwie. - To znaczy, że ja muszę pomyśleć o Rudolphie? - podrzuciła piłeczkę do góry. - Zobaczmy.

5 + 8 = 13 < 20

Piłeczka powędrowała wysoko nad puszkami, Ethel przez chwilę śledziła jej tor lotu. Wyraz twarzy miała niewzruszony.
- Dobrze, że go tu nie ma. Na pewno wykorzystałby to przeciw mnie.
Otrzepała dłonie, by następnie włożyć je w płytkie kieszenie eleganckich spodni. Skupiła spojrzenie ciemnych oczu na Rosie. Dziewczyna dzielnie opiekowała się dziadkiem, choć to niełatwe zadanie dla młodej osoby. Zdecydowanie zbyt szybko musiała się usamodzielnić. Ethel żałowała, że nie mogła zapewnić jej lepszej przyszłości. Ale może nic straconego? Teraz prawdopodobnie byłoby ją stać, by wysłać Pankhurstównę na studia. Heferth oczywiście też musiałby się dorzucić. Problemem był jednak stary Pankhurst. Trzeba by było zapewnić mu odpowiednią opiekę, a Ethelyn nie byłoby już stać na pielęgniarkę.
- Mogę ci ją wypisać od ręki, nie będziesz musiała fatygować się do przychodni i stać w kolejkach. - powiedziała w zamyśleniu. - Wiesz, że dziadek powinien zgłosić się na badania, prawda? Moge mu zrobić wizytę domową, ale nie cały sprzęt lekarski mogę zabrać ze sobą.

- Jeśli jest takim gnojem jak Bucket, to na pewno trafisz.
Nie trafiła.

10 + 6 = 16 < 20

Podawać leki dziadkowi próbowała na wszelkie możliwe sposoby. Stary Pankhurst był uparty, nie znosił zmian, i łykania tabletek. A jeszcze bardziej nie znosił swojej protezy, która popsuł przy pierwszej nadarzającej się okazji. Nie miał pojęcia, ile Rosa na nią oszczędzała. Wciąż chodził o kulach. Lubił sobie popić, zapalić i postękać na wszystko.
- Jeśli masz taką możliwość, byłoby świetnie. Jak mi się znowu Konstancja Marchant wepchnie w kolejkę, to chyba rzygnę - stara Konstancja była stałą pacjentką przychodni. Za każdym razem przychodziła po receptę albo inne skierowanie. Razem z synem i córką mieszkała nieopodal i we troje klepali straszną biedę. Wiedziała też, że ulubionym napojem Marchantowej jest gin z tabletką. Skąd? Pracowała razem z Fanny, dziewczyną Henryka.
- Wiem, powinien zgłosić się już w zeszłym miesiącu. Ale tylko spróbuj go wyciągnąć do przychodni. To nie jest takie łatwe - pokręciła głową i rzuciła w puszki. Spudłowała.

- Może dlatego nie trafiłam, bo w ogóle nie ma porównania. - zaśmiała się pogodnie. - W sumie to zupełnie inne relacje. Poza tym... - wzruszyła beztrosko ramionami. - Rudi nie jest aż tak wielkim dupkiem. - trąciła Rosę ramieniem. - Tylko mu nie mów, że tak powiedziałam.

5 + 7 = 12 < 20

Kolejny rzut. Kolejna porażka. No trudno. Nie wszystko można w życiu mieć - pomijając fakt, że wszystkim co w życiu miała Ethelyn była przede wszystkim praca. Ale i ona wisiała na włosku. Lekarka od pół roku nie operowała. To dużo w tym zawodzie. A przynajmniej dużo dla Ethelyn.
- Wpadnę do was w przyszłym tygodniu. - zdecydowała. - I spróbuję namówić twojego dziadka na wizytę w szpitalu. Może mnie posłucha. Chyba mnie trochę polubił przez te wszystkie lata, co?

- Oczywiście, że nie jest - skwitowała z uśmiechem. Mało kto był takim gnojem jak Charlie. O wyjeździe powiedział jej trzy dni przed faktem. Zarzucił Rosie, że biega za nią jak pies, w dodatku krzycząc i nazywając głupią. Mniejsza że pomiędzy tymi wrzaskami powiedział, że zamierza wrócić właśnie dla niej. - Do tego musiałby się naprawdę postarać.

10 + 4 = 14 < 20

Trzeci rzut okazał się kolejnym pudłem, piłka rzucona przez Rosę nawet nie minęła puszek, trafiła gdzieś w tylną płachtę stoiska.
- Byłoby świetnie. To nie kwestia lubienia jego światopoglądu. Uważa, że wie lepiej. Dziadek jest uparty, ale może nam obu uda się go namówić - miała nadzieję, że Hubert nie zacznie wydziwiać a namawianie na wizytę w przychodni nie skończy się szukaniem go po całej południowej dzielnicy. - Dasz radę wpaść po południu?
Gdzieś w oddali zrobiło się mała zamieszanie. Rios gonił jakiegoś smarkacza; Rosie i Ethel nie było dane rozpoznać ani policjanta ani dzieciaka.

- Nie bądź taka surowa dla Charliego. - upomniała, wiedząc, że Rosa ma skłonności do przerysowań. - Daj mu przedstawić swoją wersję wydarzeń. Wytłumaczyć się. Od odrobiny dobrej woli jeszcze nikt nie umarł.
Odwróciła się od puszek, bo nie miała już ochoty rzucać. Najwyraźniej celowanie nie było dzisiaj mocną stroną Ethelyn. Biorąc pod uwagę jak daleko od celu szybowały piłeczki, to nie będzie to mocne ani jutro, ani przez kolejne tygodnie. Dobrze, że nie potrzebowała tego do szczęścia.
- Jasne. I tak raczej pracuję w porannych godzinach. Nie będzie z tym problemu.
Tylko kątem oka spojrzała na zamieszanie. Mało ją interesowały takie incydenty. W jednym już brała dzisiaj udział, wystarczy.
- Chodź, spróbujemy z rybkami. - zaproponowała i pociągnęła Rosę w stronę stoiska, gdzie wyławiało się rybki.

2 x zt

< stoisko

Nie skorzystała z czekoladowego poczęstunku, woląc dojeść sam wafelek. Przynajmniej on smakował, jak powinny smakować wafelki. Poszła za siostrą, słuchając jej rad. Po części Ash mogła mieć rację, ale zapomniała o czymś bardzo istotnym.
- Młoda, nie bądź taka staroświecka.
Rzuciła, idąc za siostrą i śmiejąc się pod nosem. Ash musiała się domyśleć o co chodzi. Spytać też mogła, ale no nie miała pięciu lat! Max podeszła do straganu i pozbyła się kolejnych kredytów, co trochę bolało serce, ale czego się nie robi dla rodzinki.
Odbierając piłeczki, podała je siostrze. Niech rzuca pierwsza!

5 + 7 = 12 < 20

Max powiedziała o dwa słowa za dużo, zdecydowanie! Pochłaniając lodową porcję, obróciła się przez ramię, posyłając siostrze znaczące spojrzenie.
- Taak? To wszystko przez beznadziejnie prowadzony wos! Uczą nas samych bzdur! - Podrzuciła piłeczkę i rzuciła, celując w puszkę na samym szczycie. Niestety, przerzucając nieco ponad. Nigdy nie potrafiła trafić do celu.
- Dopełnij obowiązku opiekuna i mi opowiedz. Tata nie chce ze mną o tym rozmawiać - zwiesiła dolną wargę. Max na pewno nie chce być gorsza od ojca!

15 + 7 = 22

- Wcale mnie to nie dziwi.
Nawiązała do beznadziejnych nauk w szkole i przejęła piłeczki, ustawiając się przed piramidką z puszek. Cela miała lepszego niż większość kręcących się tu osób, więc wystarczyła chwila skupienia i... bam! Rozwaliła wszystko! Bez zbędnej ekscytacji, tylko uśmiechnęła się i spojrzała na siostrę. Podpuszcza ją?
- Co mam ci powiedzieć? Skąd się biorą dzieci? Nie uwierzę, że nie wiesz co to seks.
Wystarczyło włączyć pierwszy lepszy film, albo przejść się po ulicach Rode i posłuchać facetów. Jako, że Max w większości obracała się wśród nich, tych rozmów nasłuchała się wystarczająco. Max podała siostrze piłeczkę i popatrzyła na nią podejrzliwie.
- Nie mów, że wyrośnie z ciebie druga baba. Chociaż nawet ona musi coś wiedzieć. Dziwne, no ale...
Max zaczęła się zastanawiać ale szybko wzdrygnęła na samą myśl. Może Wiadro miała tylko jednego syna, bo jej się nie spodobało robienie dzieci i dlatego tak wszystko teraz piętnuje?

5 + 4 = 9

Ash westchnęła teatralnie, bijąc brawo siostrze. Czemu ona się dziwiła, przecież Max od dziecka polowała z ojcem! Czasem zastanawiała się, czemu była taka głupia i sama nie spróbowała. Przecież skoro ona mogła, to Ash tym bardziej!
- To nie o to chodzi! Na pewno mam braki. A muszę być przecież świadoma, żeby nie narobić głupot - być może miała coś konkretnego na myśli, na razie jednak tylko badała grunt. Nie miała z kim o tym porozmawiać. Rode miało to do siebie, że wyznanie czegoś nieodpowiedniej osobie kończyło się przylepieniem łatki kurwy, a pogadanki w szkole polegały jedynie na szczegółowym omówieniu cyklu miesiączkowego. Nuda. Nawet nie mieli okazji pozakładać prezerwatyw na banany!
Kolejny rzut na oślep. I pudło. Głupia gra.
- Zawsze myślałam, że babę wypełnił duch święty, hehehehe. Może Bucket jest półbogiem...? Przemyśl to, siostra. - Trąciła ją w ramię i szczerząc się bezczelnie, puściła oczko.
- No... To jak to jest? Niektóre moje koleżanki mówią, że można zajść w ciążę przez pocałunek. To prawda? - Wyprostowała się i splotła paluszki za plecami. Co za grzeczna dziewczynka!

Spoglądała na siostrę podejrzliwie, rozmyślając w jakim facecie się zadurzyła, że zaczęła myśleć o seksie. Na wszystkie kły athwala, powinna jej kupić gumki! Nie chciała być ciotką przez wpadkę młodszej siostry. Ze stresu aż zrezygnowała z kolejnych rzutów, nie chcąc jeszcze trafić w obsługę stoiska.
- Dzieciak z ciebie.
Zaśmiała się, słysząc o Karolu półbogu. Może i miał muskuły jak jakiś Herkules, ale do bóstwa to mu było jednak daleko. Prędzej mieszanka doktorka z mechanikiem, zmieniłaby się w coś boskiego. Wizja takiego Herkulesa całkiem się Max spodobała, ale zaraz została rozwiana przez pytanie Ash, podsumowane wybuchem śmiechu starszej siostrzyczki.
- Z kim ty się zadajesz? Nie, nie można. Całuj się do woli! - dodała, starając się powstrzymać rozbawienie. Popatrzyła na dzieciaki, biegające niedaleko i matkę, udającą niezainteresowanie toczącą się rozmową. Łapiąc więc siostrę pod pachę, odciągnęła na bok.
- Na pewno chcesz tutaj o tym rozmawiać?

Dziewczyna odetchnęła z ulgą i dała się poprowadzić nieco na bok. Zdecydowanie, Max miała rację. Podejrzliwe spojrzenia Ash zauważyła dopiero teraz. Głupie, wścibskie społeczeństwo. Nawet nie można po ludzku porozmawiać na ulicy o seksie! Poprowadziła zatem siostrę troszkę dalej, na ławeczkę. Już chciała usiąść, kiedy zobaczyła jedną z bojowniczek Bucketowej, wystukującą swoją laską o chodnik jakiś nieznany Ashley rytm. Zapewne melodyjkę z jakiegoś psalmu, czy czegoś.
- To możemy pójść gdzieś indziej! Chyba, że jeszcze chcesz sobie porzucać, bo wiesz. Pytania mogą poczekać, aby nie długo! Dorosłość nie czeka - szepnęła konspiracyjnie, zerkając na moherową perkusistkę. Przeszła bez słowa do stoiska z tanią biżuterią.

Poszła za siostrą, mając nadzieję na zakończenie tych nauk. Nie była dobra w uświadamianiu, bojąc o to, że za dużo powie a Ash weźmie sobie to do serca. Czy powinna rzucić nudnym tekstem "poczekaj na tego jedynego"? Słabo wierzyła, ze można być z kimś przez całe życie.
Spoglądając na mohera, zmierzyła go nieprzyjemnym spojrzeniem i zerknęła na siostrę.
- Ty mi lepiej powiedz który ci w oko wpadł.
Jak tylko się dowie, sprawdzi gagatka, by młoda za szybko się na facetach nie przejechała. Wystarczy, że w tej rodzince to matka i Max trafiły na bałwanów.
- W bibliotece nie macie żadnych książek edukacyjnych?
Westchnęła sama do siebie, przystając przy stoisku i biorąc do ręki bransoletkę z koralików, która bardziej pasowała Ash niż Max, która spojrzała pytająco na siostrę, podsuwając jej ozdobę.

Ash, jeszcze z głową pełną naiwnych frazesów o wielkiej miłości, też do końca święta nie była. Korzystając z możliwości danych jej przez Max i ojca włóczyła się Bóg jeden wie, którędy. Rozwijała się prawidłowo i prawidłowo do swojego wieku, szukała kłopotów.
- A co jeśli nie jeden? - Uśmiechnęła się zaczepnie - i nie martw się, są prawie w moim wieku - uśmiechnęła się i pokrzepiająco poklepała siostrę w ramię. Jej troska była ujmująca, niestety Ash potrzebowała konkretów, a nie ochroniarza. Wystarczy, że musiała ochraniać biednego Artemisa przed nim samym. Kto wie, na kogo jeszcze mógłby wpaść w chwili nieuwagi? Choć Ash pomyślała, że powinien wpaść. Z Max na przykład.
- Pfffff, mam zaufać literaturze? Tym książeczkom z rysunkami siusiaków ze skrzydełkami? Słabo! - Parsknęła rozbawiona, robiąc zaraz wielkie oczy na widok biżuterii, którą podsunęła jej Max.
- No chyba mnie nie wkręcisz, że to chroni przed niechcianą ciążą. Takich rzeczy to nawet na zajęciach z wosu by nam nie wcisnęli! - Przyjęła urocze koraliki i tym razem to ona patrzyła na siostrę pytająco.

Spojrzała na Ash ostrzegawczo. Niech jej tu lepiej nie wkręca, bo jak Max da się nabrać, to młoda rzeczywiście dostanie szlaban. Do dwudziestki! Blondyna nie sądziła, że przyjdzie jej kiedyś uświadamiać siostrę. Łatwo zrzucić to na kogoś innego, ale Max już wolała sama się tym zająć, niż pozostawić ojcu.
- Grunt to zasada ograniczonego zaufania, czyli w pysk temu, który od razu chce się dobrać do majtek - stwierdziła, nie chcąc tutaj zaraz siostry na złą drogę sprowadzać. Ale nie chcąc także grać rolę zakonnicy, dodała - I gumki. Lepiej mieć swoje niż polegać na facecie. Jak będziesz chciała, powiedz - Tak, przynajmniej Max będzie wiedziała co się święci i zdecyduje czy nie powinna urwać jaj chłoptasiowi. Zerknęła na młodą sprzedawczynię, oblaną rumieńcem i pociągnęła siostrę dalej.

Ash wyglądała teraz tak, jakby nie pogardziła żadną gumką. Skwapliwie potakiwała siostrze, uśmiechając się jedynie. Podpuszczała ją, to było jej ulubione zajęcie w tym nudnawym wypizdowie... Co wcale nie znaczyło, że była dziewicą, niewinność utraciła nie tak dawno temu. Nie pisnęła siostrze słowa, bo i nie było o kim. Chłopak okazał się niegodny przedstawienia go siostrze i ojcu.
- Od razu, to jest kiedy? Czy miesiąc to odpowiednio długi czas? - Pochyliła się ku siostrze, ignorując spąsowiałą kobiecinę. Że też religia oddziaływała na umysły mieszkańców aż tak bardzo, że nie można było głośno wypowiedzieć słowa 'prezerwatywa', bo czerwieniły się dorosłe kobiety. Ash tymczasem pochyliła się ku siostrze jeszcze bardziej, by przypadkiem nie zgorszyć kogoś jeszcze.
- A co, jeśli chłopak wyjmie przed... no wiesz? - Nie to, żeby mówiła z autopsji, absolutnie!
No, może trochę.

START

Nie wiedział nic, nie słyszał niczego. Nie spodziewał się jak ważną rozmowę odbywały między sobą siostry Mason. Omijając jak najdalszym łukiem stoisko z rybkami, żeby ojciec nie wciągnął go znowu w pilnowanie tego pieprzonego baseniku przed rzekomym atakiem emerytów, zagubił się gdzieś między dobrze sobie znanymi straganami. Jego bystre oko nie mogło nie zauważyć dwóch szczególnych twarzy. Ze starszą miał kiedyś relacje romantyczne, zeszli się po słodko-gorzkiej kłótni o klocki, którymi podbiła nie tylko jego szczenięce serce, ale i dziecięce oko. Po dziś dzień jej to wypomina, twierdząc, że przy odpowiednim świetle, w kąciku jego oka nadal odbija się napis "LEGO".
Podszedł do nich nonszalancko, z siatką znanej piekarni "Charlotte's". Serwowali świetne bajgle o smaku waniliowym, mieli również swoje stoisko podczas festynu.
— Może bajgla? — zapytał, rezygnując z powitania i jak typowy sprzedawca dywanów, zaczął prezentację od otwarcia siatki przed Ash. — Szedłem sobie i pomyślałem, że wyglądacie jakbyście naprawdę chciały opierdolić jakiegoś bajgla. — spojrzał na najstarszą. — Oto jestem.

- Tak.
Odpowiedziała mechanicznie, chociaż sama się tego kompletnie nie trzymała. Ale nie o niej, nie o niej. Max wierzyła, że siostra nie jest głupiutką siksą, ale doskonale wiedziała, że faceci tak i lepiej, by Ash tak szybko któremuś do łóżka nie wskakiwała.
Och w jakiej niewiedzy żyła!
- Co...
Zdążyła powiedzieć, myśląc jak lepiej byłoby zaciągnąć siostrę do domu i tam, przy piwku, szerzej porozmawiać o facetach. Ale przybył giermek rycerz Mateuszek, ratując damę z opresji podsuwając bajgle.
- Cześć! Rybek żadnych nie masz?
Zażartowała i za bajgla podziękowała, bo jednak chłop się troszkę pomylił. Po pytaniach siostry, Max raczej wyglądała jakby chciała wlać w siebie alkohol.

Max zawsze wydawała się młodszej siostrze taka poważna i rozsądna. Tak, dziewczyna miała o siostrze dobre mniemanie i nie podejrzewałaby jej w najśmielszych snach o rozwiązłość. Wręcz przeciwnie - dałaby sobie rękę uciąć za to, że jest wręcz nieprzystępna. Że biedni panowie skaczą wokół niej jak króliki, a ona niewzruszona nie dawała im żadnych szans. Jak jeden z jej rówieśników, Matthew, o którym co nieco nastolatka już słyszała.
Ash była całkiem pewna, że Mateuszek nie usłyszał, co siostrzyczki między sobą szeptały. Mimo tego wyciągnięta przed nią torebka z bajglami wywołała szybsze bicie serca i zmianę barwy skóry na żywy szkarłat. Nieświadomie chłopak powstrzymał ją przed zadaniem Max kolejnego nokautującego pytania. Sięgnęła do reklamówki i wyciągnęła jednego.
- Co to za festyn bez opierdolenia bajgla? - Mruknęła do siebie i przystąpiła do konsumpcji, już bez krępujących pytań.

5+4=9

-> Rybki
Z rybek przyszla tutaj, poczekała swoje w kolejce i w końcu rzuciła. Elegancko, tak jej się wydawało. Ale wyglądała bardziej jak paralityk rzucający oszczepem. Mało by się puszką w czoło nie trafiła. To na pewno wina złej pogody i fazy ksieżyca. Inaczej tego nie da się wtyłumaczyć. Parsknęła śmiechem, widząc swojego cela i machnęła na to ręką, nie będzie tutaj robić nikomu krzywdy!
zt

Max była solą w jego oku. Wielorybem wśród szprotek na śniadanie. On zaś był wrzodem ma jej, kształtnej skądinąd, dupie. W pewnym sensie była to ich magia. A może przyzwyczajenie. W końcu tyle lat się tolerowali, tyle głupich rzeczy razem doświadczyli. Z tej właśnie przyczy, Matt mógł jej posłać spojrzenie, które ona powinna odczytać jako "całej mnie w dupala".
- Tego nie bierz - przesunął siatkę, aby Ash chwyciła za bajgla obok. - Tamten był dla Max, lizałem. - oznajmił, zadowolony z siebie. Pokazał starszej język zwinięty w "u".
- Która chce się zmierzyć z mistrzem puszek? - uniósł brwi. Co z tego, ze przed chwilą pewnie rzucały.

Niech Matt powie głośno, że Max jest wielorybem, niech tylko powie! Blondyna parsknęła śmiechem na spojrzenie kolegi i zerknęła na siostrę. Co za głodomor. Za brzydkie słówko, uderzyła ją ramieniem w ramię i spojrzała znacząco. Też nie musiała używać słów, by zostać zrozumianą.
Paddler niech nie sprowadza młodej na złą drogę.
- Ash.
Odpowiedziała na pytanie kumpla. Troszkę się jej nie chciało, więc wcisnęła siostrę na swe miejsce. Co innego gdyby miała strzelać do bażantów czy innych kuropatw. Broń i ruchomy cel był najlepszą zabawą a nie jakieś tam puszki. Zerkając na zegarek, pomyślała o finałowym pokazie. Tylko on zapowiadał możliwość wyskoczenia na piwo. Gdyby tylko Max wiedziała, że doktorek już sobie moczy gębę.
- O której te sztuczne ognie?
Spytała, jeszcze zastanawiając się, czy odstawić potem siostrę do domu, czy może zabrać na jedno piwko.

5 + 5 = 10

Dziewczyna uniosła brwi. Oczywiście, nie ma to jak się zasłonić młodszą siostrą w obawie przed porażką! Z minuty na minutę Ash zaczynała Matthew lubić coraz bardziej. Lubiła każdego, kto siedział na Max jak ta drzazga w dupie i drażnił. Oczywiście, wszystko z miłości. I tym razem to Ash pozwoliła sobie rzucić znaczącym spojrzeniem, ignorując nieme upomnienie o język. Jej oczy mówiły: wiem, że się cykasz.
- Okej! - Chwyciła bajgla przeznaczonego dla Max i rzuciła go w jej stronę. Skoro zaklepany, nie wypada, żeby się zmarnował - jedz, figura nie ucierpi. A ognie... - spojrzała na telefon - zaraz.
Wytelepała z kieszeni ostatnie klepaki i rzuciła piłeczką. Ta odbiła się dosłownie parę centymetrów tym razem przed celem. Ze złości aż wydęła policzki. Po całej zabawie nie pogardziłaby piwem, zdecydowanie.

/początek

Późne popołudnie albo wczesny wieczór jak kto wolał sobie określać ten moment na horyzoncie czasu, w końcu wszystko jest względne, może właśnie następowała pora dnia będąca odpowiednikiem kota Schrödingera (świeć Panie nad jego duszą albo nie). Takie przemyślenia zaprzątały głowę Bostwicka, ale nie wynikały one z przeintelektualizowanej mentalności, raczej ze zmęczenia. Nauczył się być w Rode w ciągłym ruchu, właśnie odliczał czas między jedną dostawą, a drugą. Ostatnia była spora i gładko przeszło tylko, dlatego, że warował nad nią jak Cerber. Jednak wypadało się pojawić, odbyć rozmowy, być normalnym.
Zapatrzył się na łowienie rybek, matka nazywała takie atrakcje przaśnymi, no wypisz wymaluj, gdy dostał piłeczką. Oczywiście w głowę, oczywiście. Ktoś miał gorszego cela, niż Jukka, to chyba już była jakaś choroba. Miał ochotę już zmieszać z błotem chwilowego właściciela piłki, ale pohamował się - dusza człowiek, nie? Więc uśmiechnął się zdawkowo, a piłka poleciała w jakąś nieokreśloną dal, gdy próbował odrzucić ją z powrotem, całkowicie przypadkiem.
- Kogo trzeba zabić tutaj za kawę? - zastanawiał się na głos, w swoich myślach miał nadzieję, że aby dostać kawę mordu należy dokonać tymi przeklętymi piłeczkami.

Taya tylko patrzyła na rzuty w puszki, bo raz jej nie wyszło, nie miała zamiaru dalej się zbłaźniać, bo nie szło jej to wybitnie.
- Tutaj? Nie wiem. Możesz próbować rzucać w ludzi kulkami i krzyczeć o kawie - podeszła do mężczyzny, a raczej przystanęła przy nim, bo właśnie zamierzała iść do domu

Pierwszy: 20
Drugi: 19

Nie chciała jeść, więc scisnął jej pustą siatkę, przecież nie będzie rzucał z reklamówką. Swojego bajgla skończył chwilę temu, upychając ciasto tak, że przez chwilę wyglądał niczym chomik.
- A co, cykasz się Mason? - prowokował ją całkiem spokojnie, jak dziecko w szóstej klasie podstawówki, któremu jednak gęba się nie uśmiechnie.
- Ash, Ash. Źle to robisz. - pokręcił głową. - Tu potrzeba techniki. Przygotowania. Skupienia umysłu. Zobacz - podszedł do okrągłego pojemnika z piłeczkami. Wsunął rękę do środka i wyciągnął jedną z nich. Ustawił się jak zawodowy bejsbolista, zrobił zamach i... nie trafił. Rzut był bardzo mocny, przeleciał w linii prostej daleko za stragan, odbijając się od ściany za stoiskiem. Piłka otarła się o sklejone ze sobą puszki, ale nie rozrzuciła ich na boki.
Mruknął coś pod nosem, ruszając od razu do pojemnika. Podrzucił piłkę i rzucił raz jeszcze. Nie trafił.
Chwila ciszy, odwrócił się i spojrzał najpierw na Ash, potem na Max. Na pewno rzucała na niego zły urok! Chociaż z drugiej strony, lepiej urok niż sraczka!

// początek

14<20

Ha, ktoś tu ma niezłe poczucie humoru, ustawiając stragan z rzutami koło stoiska z ceramiką. Felix nie chciał być tym, który przez przypadek trafiłby nie w puszki a szklanego słonia. Pech na siedem lat, jak to jego babcia mówiła!
Aaalbo... na mniej? Chwila, może to było przy zbitym lustrze? Połamanym stoliku?
Nieważne. Chłopak wzruszył ramionami, przegryzł lizaka i w końcu natrafił na obrzydliwie słodką gumę balonową. Wciąż trzymając w ustach patyczek po czupaczupsie, rzucił na ladę odliczone pieniądze i chwycił za piłki. Te podane. Nie swoje osobiste.
No, nieważne!
Wymierzył, wycelował i... bardzo się ucieszył, że nie był ostatnią pierdołą i nie zbił tog słonia. Mimo, że puszki nie strącił, uznał za sukces to, że nie pozbawił wystawy stoiska z ceramiką. Tylko przykro, że tego pluszowego słonia to nie wgrał. Pasowałby w sklepie! Postawiłby go na ladzie albo na stoliczku koło kibla. Od razu by si zrobiło sympatyczniej. Tak, miał tę wizję i już imię dla pluszaka - Pan Słoń.
- Jaki ja jestem zajebiście kreatywny - pochwalił siebie samego.

21

Porażką? Bitch, please! Max zgrabnie złapała podrzuconego bajgla, ale szybko podsunęła go biednej sierotce. Osmarkana pięciolatka, od razu wpakowała go do ust i pobiegła dalej, a Max ruszyła za towarzyszami. Wciskając dłonie w kieszenie kurtki, popatrzyła na siostrę i kumpla wyzywająco. Proszę, proszę, niech pokażą co potrafią, cwaniaki.
Zaśmiała się pod nosem na porażkę Ash, uniosła brwi, czekając na rzut Mateuszka i przelotnie zerknęła na kręcących się ludzi.
- Co wy wiecie o rzucaniu.
Odezwała się, kręcąc głową na te baby z wesela. Sama sięgnęła po piłkę i bez zbędnych teatralnych pozycji, rodem z Paddlera, strąciła całą piramidką, jaką nie potrafiły ogarnąć trzy osoby.
Dmuchnąwszy w blond kosmyki, które opadły jej na oko, Max uśmiechnęła się dumnie.

< Dom Wiadrów

Babcia Bucket po tym, jak została brutalnie wciągnięta do fontanny przez parszywą prostytutkę Florence, która zamachnęła się na jej życie wróciła do domu żeby się przebrać i wypić herbatę z ziółek. Zmówiła i pacierz. Wtedy też nabrała werwy aby wyjść z domu jeszcze raz. Po pierwsze, musiała zgłosić tę paskudną napaść na komisariacie. Po drugie, musiała kupić nowe Pismo Święte, bo obecne było całkowicie przemoczone. Bóg nie mógł czekać.
Trzymając torebkę przy sobie - inną niż ta, którą miała rano, kluczyła pomiędzy zebranymi na placu ludźmi. Gdzieś tu musiał być kramik z książkami. Szukała niedrogiego, ale porządnego wydania, najlepiej w twardej okładce. Przywiało ją aż do stoiska, przy którym można było porzucać w poustawiane w piramidki puszki. Skrzywiła się nieco na myśl, że ludzie zamiast na tacę, wyrzucają pieniądze tutaj. Kościół potrzebował nowej elewacji, a ci co? Sami grzesznicy. Łypnęła okiem na Novaka, który chcąc nie chcąc wyróżniał się spomiędzy motłochu.
- A cóż tam u babci słychać? - zapytała ciekawa, na którą na mszę wybrała się Eugenia. Nie widziała jej o 12.

Z rozmyślań nad strategią kolejnego rzutu, wyrwały go słowa dobrze znanej mu babki. Babki wiadro. Zaskoczony był nieco, że kobiecina włóczy się po festynie, na którym tyle grzechu i zezwierzęcenia! Z drugiej strony, kobita mogła poczuć jakieś powołanie by nawracać tutejszych sukinkotów.
Dyskretnie wypluł gumę (gdzieś w stronę puszek), po czym wyszczerzył równy rządek swoich białych zębów.
- Aaaaa, pani Bucket, dzień dobry! Babcia, babcia... ma się dobrze! Ostatnio nawet wygrała jakiś kupon na kosmetyki bo rozwiązała mega trudną Jolkę! Tak ją to zmotywowało, ze chce w klubie seniora zrobić zawody w rozwiązywaniu krzyżówek.
Pokiwał głową, dumny ze swojej babci Eugenii.
- Tylko podobno stara Mayer jest temu przeciwna, bo ona wolałaby bingo. Dlatego też usiłuje namówić resztę klubu, zeby za wczasu, za plecami babci kupić już maszynę. Wie pani, do bingo, do tych piłeczek. Tylko ciężko powiedzieć, czy to prawda, bo mówiła to wdowa Slayer, która ma na pieńku z Mayerową, więc mogła to wszystko zmyślić.

Jukka obrócił się w stronę głosu, a tak Crimson, właścicielka hotelu, w którym mieszkał przez moment, zanim znalazł coś większego, niż pudełko po butach, do wynajęcia. Nie było, co udawać, że się kogoś nie poznaje, Jukka raczej starał się orientować w mieszkańcach.
- Dostałbym tą kawą prosto w pysk, zaraz po tym, jakbym dokonał samoataku na siebie tymi morderczymi piłkami - skwitował.
- Na zębatki, te piłeczki to jakaś niesfalsyfikowana broń - dodał, kiedy Paddler postanowił zaatakować konstrukcję stoiska. Może tym przeprowadzono jedną z rewolt za czasów kolonii karnej.
A potem wyłoniła się Babka Wiadro, więc Bostwick ruszył niespiesznym krokiem oddalając się łukiem od kobiety. Oczywiście żadnych nagłych ruchów, żeby drapieżnik nie dostrzegł.
- W czasie festynu chyba chwilowo nie masz pracy w hotelu, każdy kto mógł wyległ tutaj. - Z powrotem zwrócił się do Tayi.

Ash odnosiła wrażenie, że Matthew zbyt poważnie traktuje festynowe rzucanie do puszek. W tym wielkim skupieniu poprzedzającym nieprzyjemną porażkę wysunął nawet koniuszek języka dla lepszego kontaktu na linii oko-mózg-ręka. Wszystko na nic, złośliwe kulki rozbijały się uparcie gdzieś obok. Było to na tyle pocieszne, że młodsza Mason nie kryła szerokiego uśmiechu, który zmazała dopiero popisówka jej starszej siostrzyczki. Ta to potrafiła zepsuć nawet najlepiej zapowiadający się flirt! Choć z drugiej strony i tak był już o kant tyłka potłuc, kiedy wokół zebrało się jeszcze więcej ludzi. Ashley natychmiast wykonała taktyczny odwrót, byle jak najdalej od stoiska. Zwłaszcza, że tuż obok kręciła się Bucketowa, która zapewne nie pogardziłaby małą awanturą. Bo i z tego przecież słynęła na całe Rode. Roztropna dziewczyna pociągnęła za sobą również i Matthew.
- Chyba w porę skończyłyśmy temat, co? – szepnęła do Max.

Matthew, odrobinę nieprzekonany, złapał się pod boki i zaczął bacznie obserwować popisówkę Max. Był niemal pewien, że nie trafi, przez pewien czas -
mierzący całe trzy sekundy - zastanawiał się czy nie podłożyć jej nogi. Wiedział dokładnie, że mogłoby się to skończyć niemałą sceną, więc powstrzymał instynkt przedszkolaka, który uaktywniał się w obecności Masonów.
Założył ręce na piersiach, przekręcił głowę z jednego boku na drugi, a kiedy łowczyni obdarzyła go tym wzrokiem pełnym triumfu, uniósł brew kiwając głową w lekkim rozbawieniu. Zamknęła mu jadaczkę!
Może sięgnąłby po kolejną piłeczkę, uskuteczniając ostatni rzut, jednak robiło się coraz ciaśniej wokół. Gdzieś na horyzoncie poznał babcię swojego ziomeczka. Starcie się z Bucketową było ostatnią rzeczą, o której marzył. Ta kobieta otwierała w nim dziwne pokłady lęku.
- Jesteś cholernym robotem, Max. - powiedział zerkając ku siostrzyczkom. Szeptały, ale to nie była jego sprawa, więc się nie przysuwał, ani nie przysłuchiwał. - Co robicie potem?

Zerknęła za siebie, słysząc skrzet wiedźmy, na widok której wykrzywiła usta w grymasie. Można było się spodziewać, że za minutę albo dziesięć, baba postanowi zepsuć wszystkim humory. Max ruszyła więc za siostrą, również nie zamierzając zostawiać Paddlera na pożarcie bestii.
Gdyby sam nie ruszył tyłka albo Ash go nie pociągnęła, zrobiłaby to starsza blondyna. Max kiwnęła siostrze głową i roześmiała się na słowa kolegi.
- Dziękuję - Odpowiedziała specjalnie. Kiedyś pokazałaby mu język - A co chcemy robić? Możemy skoczyć do pubu. Ewentualnie zaopatrzyć się w coś dobrego i skoczyć do mnie. Ale nikogo nie nocuje. - Zastrzegła od razu, ale zerknęła na siostrę i puściła jej oczko. Ash mogła, no ba.

Prawdę powiedziawszy Hiacynta nie do końca lubiła małego Felixa. Był skośnookim podrzutkiem, pewno czyimś bękartem. Niewiadomego pochodzenia, w dodatku przypominającym dziewczynkę. Najgorsze było to, że nie widywała go często w kościele. Początkowo mały Charles miał zabronione w ogóle z nim rozmawiać. Z czasem jednak popatrzyła na Novaka nieco przychylniejszym okiem. Dlatego, że młodzieniec miał gadane i potrafił się zgrabnie wykaraskać z kłopotów.
Bardziej od Eugenii Hiacynta lubiła jednak wdowę Meyer. Zawsze się dogadywały, chodziły razem do kościoła, udzielały się w kółku różańcowym i miały podobny pogląd na świat. Skoro wdowie Meyer coś nie pasowało w krzyżówkach to znaczyło, że musi być z nimi coś nie tak. Wdowa Slayer natomiast już dawno jej podpadła, ponieważ kiedyś odmówiła dodatkowego datku na kościół- proboszcz zbierał na nową elewację.
Proste, krzyż - krzyżówka. święte słowo sprowadzone do tak parszywej, niereligijnej rozrywki. Nie to, co stare, dobre bingo. W dodatku kosmetyki? Ależ próżna była ta Eugenia!
- Zobaczymy, zobaczymy- skwitowała.

- No tak, tak! zobaczymy. Zresztą, babcia wspominała, że liczy bardzo na pani wsparcie... jak to mówiła? Hm... - zastanowił się chwilę - A tak, że "ceni sobie pani zdanie", i że jest pani jednym z najbardziej szanowanych członków naszej społeczności. Więc chyba każdy w klubie emeryta czeka na to, za kim się pani wstawi.
Uśmiechnął się, pobujał na piętach i sięgnął do kieszeni spodni, wyciągając paczkę cukierków.
- Landrynkę? - zaproponował staruszce, nie zważając na to, że kobieta może mieć sztuczne zęby. On swoje po raz kolejny wyszczerzył, usiłując zadziałaś swoim urokiem osobistym i niewinną twarzą dziecka.
- Mam nadzieję, że bawi się pani przednio!
Nie chciał jej podpaść, szczególnie, jeśli planował dziś zapić smutki i depresję domowym bimbrem.

Nieznośny dzieciak, postawił babcię Wiadro w niezręcznej sytuacji. Myślała przez chwilę poważnie nad odpowiedzią.
- Sądzę, że twoja babcia - podrzutku jeden, dodała w myślach - nie powinna myśleć o tak przyziemnych rzeczach jak kosmetyki. Jest aż taka próżna?
Próżność to był grzech, dlatego Hiacynta Bucket zawsze nosiła się skromnie. Schludnie, ale skromnie. Nawet torebki miała proste, toporne. Podobnie broszki przy kołnierzyku, żadna nie wyglądała na drogą. Ani tym bardziej taka nie była.
- Nie, nie - pokręciła głową. - Dziękuję! Zjedz sobie wszystkie, boś chudziutki. Przednio? A skąd! Zabić mnie tu chciała jakaś prostytutka, pan Rios ją aresztował - zaczęła opowiadać. Nie miała pojęcia, że Florence również jest policjantką. - Morderczyni połamać mnie chciała i utopić!

- Tak czy siak, w ogólnym rozrachunku, kawa znalazłaby sie bliżej ciebie niż jest teraz - patrzyła co dzieje się przy puszkach i nie komentowała tego, bo sama lepszego cela nie miała. Ale chciało się prychać, chciało!
- Myślisz, że postawienie obok stoiska z ceramiką to jakiś pokrętny sposób na wyciągnięcie odszkodowania za ewentualne straty? - zastanowiła się na głos. Sama też dojrzała babcię, ruszyła za Bostwickiem, niekoniecznie chciała mieć z nią doczynienia. Chyba nikt nie chciał. Prawie.
- Tak, w portierni siedzi jedna z dziewczyn, teraz jest tam prawie pusto. Poradzą sobie beze mnie przeciez, przez tę chwilę - wzruszyła ramionami. Dach im się na głowy nie zawali. No chyba, że.. Jeśli tak, to nie byłoby najlepiej, ale mają też ubezpieczenie. Byle nikomu nic się nie stało.

Szybka zmiana strategii, trzeba znowu posłodzić i zrobić dobry PR babci Eugenii.
- Oj, ale babcia to nie dla siebie wygrała! Ja już zrealizowała bon to dała to bezdomnej kobiecie! Dlatego ją to zainspirowało do zrobienia wieczorku z krzyżówkami Wygrane można przeznaczyć na cel CHARYTATYWNY!
Jeśli on nie dostanie od babci jakiegoś medalu z ziemniaka za te głupstwa, które w jej imieniu wygaduje, to nie wie co. To totalnie przemyśli swoje priorytety.
Tak sobie własnie obiecał!
Ale przedstawienie musiało trwać. Toteż otworzył ze zdziwieniem usta, w przerażeniu słuchając tego co mówiła Wiadro.
- Jak to, zabić?! Boże, toż to skandal pani powinna iść z tym do gazety! Szumu narobić, bo to się nie godzi!

Babcia Bucket zmrużyła podejrzliwie oczy i zmierzyła wzrokiem Felixa. Czy aby na pewno mówił prawdę? Bóg wszystko widział i wiedział, kiedy ktoś łże! Na szczęście Hiacynta nie posiadała wariografu i nie mogła się zorientować. Wyczuwała jedynie kłamstwa swego wnuka niedojdy i niewdzięcznika, co się wdał w ojca swego - porażkę Hiacynty. Uznała, że zastanowi się nad tymi krzyżówkami. Zdecydowanie wolałaby jednak, żeby starsza część społeczeństwa Rode zamiast w klubie emeryta zaczęła uczęszczać na środowe nabożeńtwa oraz spotkania kółka różańcowego.
- Tak zamierzam! Blondyna, a włosy tak jasne, że od razu widać, że prostytutka! Rios pewno już ją wcześniej złapał za nierząd, bo był obok! Wymknęła mu się łachudra babilońska, a tfe! i mnie zabić chciała - mówiła, przekonana o swojej racji. Nie mogło być inaczej i babcia Wiadro głęboko w to wierzyła. - Są świadkowie! A Pankhurst z nią współpracował! I on mi morderstwem groził! To zbir, bezbożnik i łotr zawsze był! Jak jego syn, bękart i jego wnuczka, co się na pewno też kurwi - pokiwała głową.

Na pewno, to rozwiązanie byłoby elegancko proste, ale raczej zostawiłby lanie wrzątkiem po twarzy na jakąś okazję, gdyby musiał z kimś się rozliczyć przy zastosowaniu starej, dobrej przemocy.
- Pozostawię takie ekscesy innym. - Nie żeby chwilę wcześniej chciał zabić kogoś za kawę.
- I darmową sensację, pożywkę dla tropicieli teorii spiskowców w wydaniu Rode. Albo to sztandarowy przykład deficytów w myśleniu strategicznym.
Jukka stale zwiększał dystans od feralnego stoiska. To na wypadek, gdyby go ktoś próbował wmieszać w katastrofę ceramiczną.
- Jak hotel w ogóle? - Kurtuazyjne pytanie, w końcu przyjezdnych ani nie było mniej, ani więcej, a Śpiąca pod Aniołem była jedyną rozsądną alternatywą dla nich. Jukka w końcu wypatrzył stoisko, na którym mógł dostać kawę. Wziął jedną dla siebie, spojrzał na Tayę czy też chciała, taki uprzejmy, a potem upił łyka i nie powstrzymał grymasu, który pojawił się mu na twarzy. Nie była to najlepsza kawa, właściwe była to jedna z gorszych, jakie pił.

Na tajne hasło 'piwo', Ash wyprostowała się i zmierzyła siostrę podejrzliwym spojrzeniem. Mieć ojca alkoholika, to wyczulało na pewne sprawy i Ash nie mogła być w stu procentach przekonana, że plan libacji obejmuje także ją – bądź co bądź nieletnią. Dlatego też nie wychylała się w żaden sposób i nie obrała nawet w myślach żadnego konkretnego celu wędrówki. Była jedynie odrobinę rozczarowana, że pan Artem wsiąkł gdzieś i nie spotkał się ze swoją przyszłą żoną. Zaraz Ash pomyślała, że z braku laku jako swojego szwagra zaakceptowałaby i Matthew. W końcu tyle lat już się znali, a noc sprzyjała szaleństwu! Byłaby nawet gotowa dla Max spać z poduszką na głowie, zakrywając uszy przez całą noc.
- Gdzieś, gdzie będzie miło i przyjemnie – uśmiechnęła się błogo i wtuliła w Max.

- Pani Wia... znaczy pani Bucket, spokojnie. na pewno chce sobie pani szarpać nerwy na tych bezbożników? Na co to wyklinanie teraz jak i tak nie słyszą? - zacmokał, kręcąc głową. Po czym wsadził doi ust cukierka i znowu zacmokał.
- Lepiej oszczędzać oddech na moment, w którym usłyszą pani wyklinanie.
Przytaknął sam sobie. Jaki to on mądry był!
- No ale co pani mówi, nasza Rose też jest taka...
Oczywiście, że w to nie wierzył i nie miał zamiaru takich plotek rozpowiadać, no ale trzeba było baby posłuchać i jej przytaknąć, żeby samemu w łeb nie dostać.
- No aż się wierzyć nie chce!
Najchętniej to on by już stamtąd czmychnął, bo musiał jeszcze przenieść flaszki z bimbrem na miejsce, gdzie będzie pokaz fajerwerków. A trochę tego jest, całą poprzednią noc przelewał gorzałę do butelek. Nawet wydrukował na pracowniczej drukarce śliczne etykiety z rysunkiem jeża. Lubił jeże.
Jeże są fajne. Tyle, że ciężko się myśli o miłych zwierzątkach, jeśli ma się tuż obok babkę.
- Pani Bucket - przybliżył się do kobiety, ale tak, by ta nie odgryzła mu przez przypadek nosa, jak tak będzie kłapać dziobem - myślę, że pani opinia o mieszkańcach jest bardzo ważna, ale...
Oho, musi teraz dobrze z tego wybrnąć, bo chyba za dużo powiedział.
- Ale ja to bym ją najchętniej przeczytał w "Gościu niedzielnym"! Tak, czemu pani jeszcze nie pisze rubryki towarzyskiej? Taki talent się marnuje!
Zrobił krok w tył i rozejrzał się po ludziach wokoło, jakby szukając okazji, by się wymknąć. Miał już dosyć tej szopki. Ale kto go wyratuje? Jukka?
Spojrzał w stronę Bostwicka i się uśmiechnął; zrozumiał jednak, ze nie ma co liczyć na wsparcie, bo i sam Jukka usuwa się w cień w strachu przed babką.
Wtedy przyszedł jednak dobry omen pod postacią dźwięku sms. Szybko wydobył z kurtki telefon, odczytał wiadomość i uśmiechnął się szeroko.
- Ja przepraszam, ale to bardzo ważne! Ważna sprawa, bardzo pilna i ja muszę wracać do swoim pilnych obowiązków. Bo widzi pani. babcia Eugenia prosi, żebym jej w czymś ważnym pomógł. No i oczywiście, ze pozdrowię ją od pani!
Zrobił już kilka kroków w tył, pomachał kobiecie, niby to na pożegnanie. Się nawet kulturalnie ukłonił!
Minął Jukkę, klepnął go na powitanie po ramieniu i rzucił: "ej zdzwonimy się bo biznes jest i w ogóle", po czym pognał w sobie znaną stronę, tam gdzie można był znaleźć dziewięć na dziesięć.

/zt

Nie będzie żadnej potrzeby tłumienia innych dźwięków! Tego jeszcze brakowało, by Max była tak zepsuta, by... nie pozwolić Ash smacznie spać. Objęła siostrzyczkę ramieniem i uśmiechnęła się do niej, bo miało być miło i przyjemnie. Chociaż za dziesięć sekund wszyscy mieli pozmieniać plany. Dźwięk obwieścił nadejście wiadomości a Max wyciągnęła telefon i spojrzała w ekran.
- Felix zaprasza na bimber - trafiając najpierw na smsa od Novaka (hehe), nie zauwazyła Artemisowej (hehe) - Decyduj - Podsunęła siostrze telefon, pozwalając jej odpisać na zaproszenie. Bo jeśli Ash nie chciała, Max wolała wpaść z nią do siebie.
- A ja wezmę nam frytki - Popatrzyła na Mateuszka pytająco i zostawiła towarzyszy, podchodząc do stoiska z przekąskami.

Omujborze omujborze omujborze omujborze!
Czyżby powierzenie Ash tak odpowiedzialnej decyzji miało oznaczać, że Max uważa ją... ZA DOROSŁĄ?!
Aż zaświeciły się jej okrągłe, niebieskie oczka, kiedy przeczytała treść wiadomości i przystąpiła do czynienia honorów. Felix... ciekawe, skąd ma bimber - zastanawiała się, wystukując odpowiedź. I wtedy to zobaczyła. SMS od Artemisa. Szeroko otwarte oczy zrobiły się jeszcze większe, przywodząc na myśl niemalże spodki. Takie, jakimi latają ufoludki. Ależ dzielny mężczyzna z tego Artema, pomyślała Ash i odpisała, chcąc nieco dopomóc szczęściu. Ależ będą mieli razem piękne dzieci!
- Idziemy! - Wyszczerzyła się od ucha do ucha, oddając telefon siostrze.

Wróciła do Ash i Mateusza, niosąc tekturową tacuszkę z trzema porcjami frytek, opakowanych w papier. Cienka warstwa już zdążyła nasiąknąć tłuszczem i swym wyglądem straszyła, że zaraz wszystko się potarga a frytki wylądują na ziemi.
- No to idziemy.
Zgodziła się i podsunęła towarzyszom smakołyki. Skarb, nie siostra! Odebrała telefon i wcisnęła go do kieszeni, by kiwnąć głową i ruszyć ku jednej z uliczek. Wrzucając kolejne frytki do ust, zerknęła na Paddlera. Nie, nie zostanie sam na placu. Idzie z siostrami.

ztx3

Lanie kawą po swoich ofiarach to dobra, sprawdzona metoda. Narratorka może potwierdzić, ma pewne doświadczenie w tej materii.
- Myślę, że obie wersje są podobnie prawdopodobne - zastanowiła się. Myślenie strategiczne, a raczej deficyty w takowym, były całkiem oczywistą sprawą jeśli przychodziło do urzędu miasta.
- Tak, jak zawsze - skinęła głową, też chciała kawę, ale z dużą ilością mleka (a może jakiegoś preparatu mlekopodobnego, tego nigdy nie wiadomo. W końcowym rozrachunku dawało to jednak kawę, która nie była czarna) - Sytuacja jest stabilna, źle może się odbić na mnie jedynie wstrzymanie handlu. Ale zawsze pozostaje pub wtedy - w końcu to były dwa źródła zysków dla pani Crimson. Upiła swojej kawy, skrzywiła się, spojrzała na Jukkę który minę miał podobną. Parskneła.
- Tyle lat i nigdy się nie nauczymy, hm? - nie warto było kupować tu kawy.
- A jak twoja praca? Jakieś ciekawe projekty?