Nie śmiałaby oczekiwać od siostry takiego poświęcenia zupełnie za darmo. Zresztą, jaka byłaby wtedy zabawa? Coraz częściej - dzięki poczynaniom ojca i siostry - Ash czuła się po prostu bezkarna. Dlatego zwyczajnie igrała z losem. Rzuciła jej wyzywające spojrzenie, chwytając jej prawicę.
- Ale dasz mi się przejechać - zaśmiała się, przechylając rękę siostry na jej połowę stołu. Sama z ciekawością rozglądała się za panem Artemem. Jeszcze musi tylko znaleźć godną wybrankę dla ojca. Ani jej się śniło wycofywać się z raz rzuconego wyzwania, nawet jeśli miałaby przegrać. Mniejszy wstyd, niż sytuacja odwrotna.

I. 22

II. 22

- Posprzątasz mi mieszkanie.
Uśmiechnęła się, coraz bardziej rozbawiona. Nie wiedząc z kim siłowanie bawi ją bardziej, nie zamierzała siostrzyczce tak lekko odpuścić. Ash musiała się trochę pomęczyć, jeśli chciała coś ugrać. Ale nie na darmo nazywały się Mason. Uparta rodzinka.

II. 25

- Ugotujesz mi coś lepszego, niż spaghetti z puszki - łypnęła, przysuwając się nieco bliżej siostruni. Nie wiedziała, czyje geny odezwały się dziś w tym drobnym ciele, ale musiały być legendarne. W duchu Ashley dziękowała też trenerce gimnastyki, za wszystkie karkołomne ćwiczenia. Inaczej niechybnie spadłaby na nią wątpliwa radość sprzątania po Max jej niedopranych po polowaniu gaci. Bo wyglądało na to, że położy starszą siostrę w tej jakże męskiej konkurencji.

III. 20

Pozwoliła jej wygrać. Oczywiście, że pozwoliła jej wygrać. Od tego było starsze rodzeństwo - trochę pomęczyć ale się podłożyć. Max pokiwała głową i uśmiechnęła się szeroko. Doktorek powinien to zobaczyć. Ucieszyłby się, że są słabsi od nastolatki.
- Nie obiecuję, że nie przypalę.
Zaśmiała się, ale już planowała co może siostrze przyrządzić. Musiała tylko wybrać się na polowanie. Poklepała siostrę po tej dłoni, która jej własną powaliła i kiwnęła głową, podnosząc się ze stołka. Przysuwając się do siostry, poczochrała ją po głowie.
- Gdzie teraz?

III. 21

Max na swoje usprawiedliwienie miała tylko jedno - Ash odkąd tylko dobrze nauczyła się chodzić, uczęszczała na szkolne zajęcia z gimnastyki. Przystosowana fizycznie do dźwigania ciężaru własnego ciała wcale nie była marnym chuchrem. Co nie zmieniało faktu, że była z siebie dumna! A byłaby jeszcze bardziej, gdyby wiedziała, że parę godzin wcześniej na polu chwały poległ doktorek Artem. To było przecież tak, jakby pokonała chirurga w zawodach w siłowaniu na rękę! Mężczyznę i to prawie dwa razy starszego od niej! Ash była podekscytowana. Z tej radości Max otrzymała nawet wielkiego tulasa!
- Mam ochotę na coś czekoladowego. A co do obiadu... Chcę pieczony udziec chocoba w sosie pomarańczowym. Da się załatwić? A jeśli nie, to wystarczy dzik z suszonymi śliwkami. Ostatnio mam wielką chęć na coś słodko-słono-kwaśnego. Jadłabym - rozgadała się na dobre o kuchennych ekscesach, które niemal na pewno nie wyjdą Max przy pierwszej próbie. W międzyczasie pociągnęła siostrę ku stoisku z lodami gałkowymi.

Za takie tulasy mogłaby przegrywać za każdym razem! Uśmiechnęła się do siostry i przytuliła również. Słysząc życzenia młodej trochę na humorze straciła, bo zdawała sobie sprawę z marnych talentów kulinarnych. Jak do licha miała zrobić ten głupi sos pomarańczowy? Czy do tego dzika wystarczyło dorzucić całe śliwki? Chyba powinna doradzić się kogoś kto trochę w kuchni już się nasiedział.
- Jeśli nie chcesz, żebym cię otruła, zamów zapiekankę ziemniaczaną.
Odpowiedziała, ruszając za siostrą i mijając mieszkańców smakujących się w lodach, do których ciągnęło Ash. Widząc wcześniej jak lekką ręką straciła niemal wszystkie kredyty, Max wyciągnęła swoje, by zapłacić za największą porcję dla siostry. Sobie biorąc połowę mniejszą, wybrała rumowe, chociaż alkohol preferowała w innej formie.
- A czemu tak doktorek cię interesuje, co?
Myśląc, że młoda się w nim zadurzyła, Max wolała zainterweniować za wczasu. Bo jeszcze musiałaby komuś urwać jaja.

Droczyła się z siostrą już na całego. Właściwie było jej obojętne, czy ugotuje jej spaghetti z puszki, czy wykwintny obiad z dziczyzny. Byleby ojciec mógł zasiąść przy stole i by rozmowa przy obiedzie nie skończyła się kłótnią. Marzenie ściętej głowy.
- Ugotuj mi, co tylko chcesz - powiedziała, gapiąc się łakomie na czekoladowe gałki. Polewa, także o smaku czekolady przypominała jej kolorem i konsystencją stary olej silnikowy, czy inne smarowidło, które Bucket trzymał w butelce, zaraz obok tej nieszczęsnej plamy, w którą wyrżnęła. Może to właśnie tę substancję miała we włosach? Nie wiedzieć czemu, rozbawiło ją to. Zaraz potem na tę myśl odrobinę ją zemdliło. Polewa nie smakowała dziś tak dobrze, jak zwykle. Ash mogłaby przysiąc, że miała dziwaczny, metaliczny posmak.
- Jak to dlaczego? Jestem zdruzgotana twoim staropanieństwem, Max - spoważniała natychmiast. Ach, gdyby tylko wiedziała, że panna Mason podejrzewała Ash o smalenie cholewek do doktorka! Nie była taka głupia i gdyby kogoś faktycznie miała, nie pisnęłaby siostrze słowem przynajmniej przez pierwsze pół roku.

Max ledwo posmakowała swoich lodów i już wiedziała, że nie smakują one jak rum, tylko coś co zostało dziesięciokrotnie rozcieńczone. Ale czego się spodziewać po Rode? Dzieciaki miały szczęście, że nie znały prawdziwego smaku, to nie czuły rozczarowania.
Przechodzac dwa kroki w bok, by nie tarasowac kolejki smarkaczy, Max popatrzyła na siostrę i wybuchnęła śmiechem.
- Moje co?
Zapytała, chociaż doskonale słyszała. Ze śmiechu aż ręka jej zadrżała, co spowodowało upadek całej porcji lodów prosto pod nogi. Max spojrzała na swój rożek i zerknęła na siostrę, by się popukać w czoło. Gdzie ona do jakiegokolwiek zamążpójścia?
- Nawdychałaś się czegoś w tym warsztacie?

- Gapa - wystawiła siostrze język, a zaraz potem rękę z porcją czekoladowej miłości. Była gotowa podzielić się deserem, skoro Max swój utraciła - częstuj się, gapo. I się nie śmiej. Nie masz już dwudziestu lat, ktoś musi zacząć cię uszczęśliwiać, żeby nie przyszła ci do głowy adopcja dwudziestu oblazłych sierściuchów! ...A to, czego się nawdychałam w warsztacie do tego nie mieszaj. To przemyślenia sprzed incydentu. - Stwierdziła po chwili namysłu, wypinając pierś. Nikt nie miał tak błyskotliwych przemyśleń, jak Ashley Mason, kiedy skoczy jej cukier!
- Co ci szkodzi popuścić komuś od czasu do czasu? Czy tam dopuścić... kogoś. Jakkolwiek to się nie nazywa - wzruszyła ramionami i wyprzedziła siostrę, żeby zaraz przejść do kolejnego stoiska. Chętnie porzucałaby do celu... Nigdy tego nie robiła!

/zt x2, pobawmy się w rzucanie do puszek!

< speluna Pechowiec.

Nigdy nie przepadał za tym zasranym festynem. Tłum ludzi z bachorami skutecznie zniechęcał do brania udziału w życiu publicznym miasta. Inna sprawa, że w tym czasie i w Pechowcu było więcej ludzi przepuszczających swoje ciężko zarobione pieniądze i w tłumie chłopakom było łatwo kogoś obrobić. Miał tu się z jednym z nich spotkać. Nie, nie żadnym kieszonkowcem skurwysynem, do tej roboty potrzebny był ktoś porządny.
Przycupnął przy jednej z atrakcji dożynek, wyciągnął z kieszeni papierośnicę i zapalił. Sprawa mogła poczekać, ale lepiej było zabrać się za nią wcześniej niż później. Lubił mieć nad tym pewną kontrolę. Szczególnie, kiedy w grę wchodziła nie tylko złośliwość i perfidność wobec ludzi ale i jego pieniądze. Zaciągnął się mocno i wypuszczając nosem dym powiódł wzrokiem po kręcących się nieopodal ludziach. Szukał tej jednej, konkretnej twarzy. Wrzeszczące bachory, biegające za nimi matki, plotkujące staruchy. Gdzieś mu mignął jebany pies Rios goniący za smarkaczem. Lepiej tak, niż żeby miał mu bruździć.

Skoro już zjawił się w Rode na festynie to i pokręcić się trochę wypada. Los chciał, że akurat wrócił z polowania gdy wszystko się zaczęło, zdążył poznać kelnerkę w barze, zjeść i chwilę odetchnąć w cichszym miejscu nim znalazł się w samym centrum zabawy. Zdecydowanie wyróżniał się z tłumu, wyglądał trochę obskurnie, trochę nie na te czasy. Miał na sobie starą, skórzaną kurtkę, materiałowe spodnie z wieloma kieszeniami i wysokie buty za kostkę. Broda i nieobcięte włosy dopełniały idealnie wyglądu na miarę nawet bezdomnego. Przystanął na uboczu, obserwował mierzących się na rękę jak i otoczenie. Wejście między ludzi tak całkiem całkiem nie było dobrym pomysłem, zdecydowanie za dużo uwagi mogłoby na nim spocząć ze względu właśnie na wygląd.

Zerknął na zegarek. Cierpliwie, bez pośpiechu. Był jeszcze czas. Strzepnął popiół z papierosa i znów zerknął w tłum. Wreszcie znalazł. Dla niektórych na pierwszy rzut oka leśny dziad, dla innych myśliwy z wieloletnim stażem. Dla Silvera był cennym pracownikiem, choć nie pełnoetatowym. Można było to nazwać umową-zleceniem. I z tym właśnie dziś Silver zamierał do niego wyjść. Propozycja, szybka fucha.
- Tutaj, Morningstar- uniósł dłoń ni to w geście powitania ni zaznaczenia jedynie swojej obecności. - Jak się masz?- luźne pytanie, niezobowiązujące. Na dobry początek. Rzucił niedopalony papieros na ziemię i przydeptał butem. Sprzątaczki to później pozamiatają, od tego w końcu były, leniwe szmaty.
- Nie masz ochoty zarobić trochę grosza? - John Silver nie płacił źle. Cenił sobie lojalność oraz solidną robotę, choć ta nie należała do najłatwiejszych.

Łysa glanca Silvera, pięknie... Splunął gdzieś na bok i ruszył w stronę mężczyzny. Mógł się głośniej wydzierać wołając go, cholera, nie cierpiał gdy się odwracali i gapili na niego. -Jakoś. Typowa odpowiedź na takie pytanie, przynajmniej z jego strony. -Zależy od roboty. Czego potrzebujesz? W morderstw się nie bawił, nieopłacalne zajęcia. Wycieczki w las i zastraszanie to co innego, tak jak i rabunki. Oparł się o ścianę, założył ramiona na klacie i czekał na odpowiedź. W sumie był nawet ciekaw.

Silver uśmiechnął się szeroko. Humor miał dziś mimo wszystko przedni, rano dał żonie po mordzie i pchnął na framugę. Za późno przyniosła mu kawę, leniwa pizda.
- Potrzebuję kogoś, kto mi przypilnuje pewnej francy. Wisi mi trochę kasy - powiedział otwarcie patrząc, czy nikt nie postanowił sobie podsłuchać. Jeśli postanowił, to Silver postanowił dać mu w zęby.
- Możesz ją znać, Max Mason- dobrze znał Maximę i jej ojca. Stary Marlin nigdy nie wylewał za kołnierz, przez co nie raz napytał sobie biedy. Teraz ponoć się uspokoił, ale któż tam wie? - Została zobligowana do uregulowania długu, który już dawno powinna zacząć spłacać. Odsetki rosną. Nie chciałbym, żeby biedna, straciła wszystko. To nieludzkie, prawda?

-Mogę ale nie muszę, raczej nie znam. Tak dla jasności, Silver musiał mu ją teraz przynajmniej na zdjęciu pokazać. Nie da się inaczej pilnować, skoro nie wie jak wygląda.-Pilnowanie, obserwacja czy raczej mam odzyskać dla Ciebię tę kasę? Mógł mieć różne pojęcia pilnowania, Json wolał się upewnić a roboty nie odmawiał. Jeden pies dla kogo, ważne żeby mieć za co żyć.