Felix potrafił być taki ostentacyjny, jak nie uważał albo wydawało mu się, że jest w tym sprytny. Bostwick popatrzył nieco zaskoczony tym, kto go zaczepia i pośpiesznie rzucił za nim "jasne, jasne". Co on za przedszkole się wrobił, to wolał nie myśleć. Może wcale nie musiał, bo ogary za parę godzin mogły rozwiązać tę zagwozdkę za niego.
- Zawsze można liczyć, że dojdzie do kumulacji wad - skomentował w duchu praw Murpy'ego, który zresztą był swego rodzaju patronem Jukki.
- Na razie nie ma nawet takiego widma. Raczej - odniósł się do słów o zamknięciu handlu. To by tyle komplikowało.
- Nie. Ale to jeszcze nie jest pierwsza trójka największych katastrof kawiarnianych, choć pierwszą dziesiątkę się łapie. - Nie zrażony napił się jeszcze. - Kolejny łyk pozbawił mnie części powonienia i smaku. - Stąd też dość bezceremonialnie wylał zawartość na chodnik. Może zaryzykował, że w miejscu tym wyroście coś iście toksycznego lub wręcz przeciwnie już nigdy nic tam nie przetrwa, nawet kolonie bakterii.
- Jest, ciekawe projekty mi nie grożą - Jukka, ty kłamliwa żmijo. - Nie jest to złe, wiecznie gonienie króliczka innowacji frustruje.

Sama też odprowadziła wzrokiem Felixa, trochę zdziwiona, ten to zawsze w biegu. Nie wiedzieć czemu jak o nim myślała, to dawała mu z dziesięć lat mnniej niż ona, a przecież to były jedynie trzy lata. Nie potrafiła pozbyć się tego wrażenia z głowy, wcale.
- Tak, na razie się nie zapowiada. Wtedy miałabym problem - pokiwała głową, łyknęła jeszcze kawy, znów się srzywiła.
- Pierwsza dziesiątka? - zastanowiła się - dla mnie bliżej pierwszej piątki, ale ja po świecie nie jeździłam, ciężko mi powiedzieć - wzruszyła ramionami. Bostwick taki światowy, a ona wiejska dziewczyna..
- Pijmy dalej, może nam zasmakuje? Obawiam się tylko czy to nie wyżre nam kubków smakowych już na stałe.. One się ponoć odtwarzają po jakimś czasie? - zastanowiła się, obejmując kubek rękami, bo był całkiem ciepły, a tak szybciej się ochłodzi. Nie odpuszczała tak łatwo jak Jukka! Doslodziła kawę potężnie i spróbowała ponownie.
- Nie, dobra. Poddaję się też - wylała ją ostatecznie i wrzuciła kubek w kosz
- Naprawdę? Zawsze miałam wrażenie, że jesteś pierwszy do wszelkich innowacji. Choć może nie do króliczków.

- Większość to i tak były kawy stąd - zastrzegł, gdy mu tutaj wyrzucono rozbijanie się po świecie. Już on tu zadba o honor Rode, jako światowej stolicy lury i najgorszej kawy.
- Ponoć, najwyżej czeka cię przeszczep języka. Jest jakiś kameralny krąg piekielny, gdzie to to podają - potrząsnął pustym już kubkiem, który wrzucił zaraz do śmietnika. Widząc ten cukier w kawie Tayi czy już technicznie mógł ją określić cukrem z kawą, Jukka wzdrygnął się na ten pogłębiony dramat. Sztuczny zabielacz czy produkowane przez usłużne bakterie w kadziach syntetyczne mleko uchodziło, ale cukier był już wykroczeniem na jego gust.
- Z zawodowego powołania i z odległości, jak najbardziej. Gdy przychodzi do mierzenia się z nowinkami twarzą w twarz, to zawsze okazuje się, że jeśli już przewidzę cztery rzeczy lub etapy, które mogą pójść źle to wyskakuje zza krzaków piąty i właśnie wtedy domino zaczyna się synchronicznie przewracać. Fajne, póki nie zaczynają na mnie krzyczeć wszyscy wokół, a zwykle jest to ten następny klocek, który przewraca następne trzy. - Poniekąd nie kłamał, w sumie tak bywało, ale takie sytuacje były najlepsze. Tylko powinien chyba na to narzekać, to było wiarygodniejsze.
- Króliczki zostawiam farmerom.

- To niedobrze, jeśli Rode prowadzi w tym niechlubnym rankingu. Cieszę się w takim razie, że nie przepadam za kawą aż tak, by we mnie to uderzało - niesławne lury z Rode, to był temat nawet na artykuł do jakiegoś podrzędnego pisemka, które lubi takie rankingi.
- Krąg piekielny wybitnych znawców kawy, gdzie przez cale życie musisz pić najgorsze popłuczyny? - uniosła brew - To brzmi jak straszna kara - pokiwała do siebie głową, poprawilą torebkę na ramieniu, przesuwając ją bardziej w przód.
- Brzmi.. stresująco. Podziwiam. Nie mam ręki do techniki. Czyli nudy i składanie zabawek dla dzieci? - szła obok niego uliczką między straganami, obserwując ludzi naokoło.

Niespodziewanie coś zakłóciło sielski spokój. Wpierw huk, później lekki wiatr zmienił kierunek, przynosząc ze sobą duszący zapach spalenizny. Coś płonęło, w tym przekonaniu utwierdzić ich mogła reakcja ludzi. Dość liczna ich grupa już przeciskała się w stronę Tayi i Jukki. Ich przerażone twarze mówiły same za siebie - pójście w tamtą stronę nie wchodziło w grę.
- Pali się! - Ktoś krzyknął. W ich okolicy również rozległ się hałas - wyroby ze straganu z ceramiką runęły ze stoiska, kiedy właściciel usiłował stragan pospiesznie złożyć. Wszyscy naokoło, dotychczas spokojni, zaczęli rozbiegać się we wszystkich kierunkach, jeden z nich potrącił Tayę.

2k6 + reakcja, próg 20, dla Tayi
Przekroczysz - błyskawicznie odzyskujesz równowagę i oszczędzasz sobie wątpliwej przyjemności leżenia na chodniku pośród spanikowanej ludności.
Nie przekroczysz - upadasz, paskudnie zdzierasz sobie dłonie przy próbie asekuracji, do tego obrywasz kolanem w czoło
Zrównasz - upadasz i zdzierasz sobie ręce, bez problemu uchylasz się przed uderzeniem w czoło

Dla Jukki: 2k6 + spostrzegawczość, próg 27
Jeśli przekroczysz - zauważasz trzy ogary nadchodzące od strony przeciwnej do domniemanego pożaru.
Zrównasz lub wyrzucisz poniżej progu - zauważasz jedynie, że część osób, która chwilę temu uciekała panicznie przed pożarem, zawróciła i usiłuje przecisnąć się pomiędzy stoiskami

20+10>27, przekroczone

- Tym z grubsza zajmuje się Rode - nuda i zabawki dla dzieci, zdecydowanie. Dalej nie kontynuował rozmowy, gdyż jednak okazuje się, że nie byli w alternatywnej pętli czasowej, a tak dobrze im szło.
Jukka zlustrował wzrokiem panikujących ludzi, kiedy Taya starała się utrzymać na nogach. No paliło się, a z drugiej strony nachodziły ogary. Nie wiedział, co kierowało zwierzakami, że podchodzili do hałaśliwego tłumu i wyraźnie wyczuwalnego dymu, ale natura zdziczała.
- Tutaj w bok - zwrócił się do Tayi. Wybierając przejście między stoiskami, która ciągnęła się równolegle do domniemanego ogniska i ogarów, ale oddalała się od tłumu i od niebezpieczeństw. Nie chciał się dać zamknąć w potrzasku. Rozglądając się Jukka ruszył w wybranym kierunku, starał się wyminąć ludzi i nie dać się stratować.

21, przekroczone

Złapała Bostwicka za rękaw, skoro ciągnął ją gdzieś w bok, to wydawał się mieć pomysł, a ona wolała go nie zgubić.
Ogary, ogień, spanikowani ludzie.
Co te ogary, szczepień na wścieklizne nie miały? Nie powinny pojawiać się wsród ludzi, jedna rzecz to gdzieś na obrzeżach ale tutaj? Żadne dzikie zwierze nie byłoby na tyle głupie.
Ruszyła za Jukką, uczepiona jego rękawa.

Zwabione zapachami pochodzącymi ze stoisk z jedzeniem ogary podeszły dziś za blisko do miasta. Głód był silniejszy od strachu. Resztę zrobiło zamieszanie związane z pożarem i jeżdżących w tę i z powrotem radiowozów. Służby porządkowe w osobie powszechnie znanych w Rode posterunkowych: Cezarego i Arnolda, przystąpiły do ewakuacji spłoszonej ludności. Taya i Jukka mieli wiele szczęścia - od nich zaczęła się akcja i w ich okolicy pierwsza pojawiła się policja. Jukka wypatrzył ogary, mogli zatem oboje zareagować i salwować się ucieczką. Chwilowo uniknęli wątpliwej przyjemności kontaktu z dzikimi kundlami. Policjant Arni rozsunął zaraz stragany i zapuścił się w tłum, Cezary zaś usiłował robić za hycla i przegonić bestie na uliczkę za straganami. Miasta nie było stać na strzałki usypiające, i jako, że takie sytuacje niekiedy się zdarzały, na posterunku nie było już ani jednej. A strzelanie z broni było wykluczone, ze względu na ludzi. Przegonienie ich uliczką było jedyną opcją, o zabezpieczenie tej drogi dbało kolejnych dwoje funkcjonariuszy.

k6 losowe:
1, 2 - Taya zdołała przed wbiegnięciem za stragan usłyszeć nawoływania policjantów, zalecający nie ewakuować się w tamtym kierunku, jedna z policjantek przechadzająca się za straganami, wycofała także Jukkę, nim zapuścił się głębiej. Chwilę później bowiem w tę uliczkę policjanci zagonili ogary, by mogły bez kolizji z wystraszonymi ludźmi uciec z placu.
3, 4 - Taya i Jukka wbiegli na uliczkę, nie usłyszawszy w tym chaosie nawoływań funkcjonariuszy. Zaraz jeden z ogarów wpadł w uliczkę za straganem, odgradzając parze drogę wyjścia. Za nim podążyły kolejne, wypłoszone przez pana Cezarego z głównej uliczki. Wyjście było tuż tuż, ale para stanęła przed obliczem trzech ogarów. Jeden z nich, największy obnażył kły, jego śladem uczyniły to samo pozostałe dwa. Dzieliły je od uciekającej pary jakieś trzy metry. Policjanci z grupy zabezpieczającej korytarz byli akurat zajęci, nie zauważyli ich od razu.
5, 6 - w połowie drogi za stragany, para została gwałtownie, niemal brutalnie zatrzymana przez funkcjonariusza Arnolda. Chwycił on swoimi wielkimi łapami oboje, jak niesforne dzieci. Jukkę za kołnierz, nieco go podduszając, a Tayę za ramię.
- Wyjście jest tamtędy. - wskazał obojgu kierunek.

1

Taya odciągnęła Jukkę, zapierając się na murku.
- Tam będą ogary! - ruszyli w drugą stronę albo raczej tam gdzie kazali policjanci, i zwiali szczęsliwie.
zt

Rudolph postanowił nie stać w miejscu. Łaził w tę i nazad, spacerując sobie i patrząc po straganach, które oferowały różne przedmioty; każdy mógłby znaleźć dla siebie coś ciekawego, coś interesującego. Nie poświęcał im szczególnej uwagi. Paląc sobie papierosa niespiesznie, mężczyzna dotarł do stoiska, przy którym zgromadzeni byli ludzie. Jedni przekrzykiwali drugich, ktoś wiwatował, skandował, a ktoś przeklął siarczyście i machnął ręką niezadowolony.
Było wolne miejsce, to Rudi postanowił wykupić karnet na rzuty. Otrzymał trzy piłeczki i stanął swobodnie przed puszkami.
1 rzut - 21 (11)
Obrócił pierwszą piłeczkę w palcach, spojrzał uważnie po puszkach i jak na nowicjusza przystało - szczęście tym razem było po jego stronie. Mężczyzna trafił, ledwo co, ale liczył się fakt, że udało mu się strącić puszki.
2 rzut - 14 (4)
Przy drugim rzucie mu się nie poszczęściło. Wyważył piłkę w dłoni, obrócił dwukrotnie, spojrzał po ludziach i ktoś mu nad uchem wrzasnął gdy się zamachnął. Bo tak najlepiej było zrzucić na kogoś innego winę, zamiast na brak cela.
3 rzut - 16 (6)
Po trzecim to właściwie się poddał. Niby rzucił lepiej, celniej, ale nadal nie udało mu się strącić puszek. Niestety! Ktoś zabuczał, Rudi odsunął się, zrobił miejsce. Poszedł sobie dalej.

| ZT