/ początek

Ethelyn przebadała ostatniego pacjenta, próbując wytłumaczyć, że na infekcje wirusowe pzrepisywanie antybiotyków jest bezcelowe. Starszy pan niekoniecznie dał się przekonać, ale lekarka wykupiła jego spokój ducha czekoladkami, które dostała od Lance'a. Gdy staruszek wyszedł, a był ostatnim pacjentem dzisiejszego popołudnia, Ethelyn jeszcze raz zerknęła na liścik. Pokręciła głową. Ten dzieciak naprawdę był zdesperowany, a desperacja to niekoniecznie dobra rzecz u młodego człowieka.
Westchnęła. To nie była jej sprawa, nie była randomową opiekunką nastolatków, a mimo wszystko wyszła na korytarz, zapytała czy Lance ma dzisiaj zmianę i poprosiła, żeby go wezwać do gabinetu. Usiadła wygodnie na fotelu, przeglądając internety na hologramowym smartfonie.

<--- sala operacyjna / dzień później

Lance wrócił właśnie z bardzo ważnego wezwania do domu spokojnej starości. Jakaś staruszka zakrztusiła się tam śliwką. Jak przyjechali sama wyglądała jak wielka fioletowa śliwka w rozmiarze XXL. Na szczęście bohaterscy sanitariusze pomogli jej odkrztusić ów kawałek owocu. W każdym razie gdy tylko wrócił dostał powiadomienie, by zjawić się w gabinecie doktor Hollingsworth. Z bananem na twarzy kupił jeszcze w szpitalnej kwiaciarni jakieś przerośnięte stokrotki i ruszył do gabinetu.
- Dobry! Pani doktor chciała mnie widzieć? Bo te stokrotki chciały widzieć się z panią! - przywitał się i podał jej kwiaty.

Ethel przeglądała na hologramowym ekranie artykuły dotyczące neurochirurgii. Dobrze, że cyberprzestrzeń była pojemna, bo nie miałaby już co czytać. Pochłaniała teksty w zastraszającym tempie, zwłaszcza przy umiejętności szybkiego czytania. Kiedy do gabinetu wparował Lance, kobieta zamknęła wszystkie aplikacje machnięciem dłoni. Nie zamierzała się uśmiechać, ale wyraz twarzy chłopaka sprawił, że nie mogła się powstrzymać. Niemniej jednak nie przyjęła kwiatów, odsunęła je łagodnie na bok.
- Dziękuję, ale jakbym chciała mieć kontakt z trupami, to pracowałabym w prosektorium.
Lubiła rośliny w doniczkach, żywe, długotrwałe. Dobrze, że Raphael nie zrobił wtopy i nie przyniósł bukietu. Nie. Wróć. Przecież nie powinno jej to obchodzić, czy policjant zachowuje się odpowiednio dla niej, czy nie. Odrzuciła te myśli na bok.
- Usiądź. - poleciła, pokazując na krzesło. Sama również usiadła. - No więc? W czym rzecz, panie McDonadl? Po co te wszystkie słodkie i urocze łapówki?

to rozczarowanie. Pani w sklepie ze stokrotkami zapewniała, że kobiety takie bukiety uwielbiają! I co on miał teraz z nimi zrobić?
Westchnął trochę obrażony, że doktor Hollingsworth nie przyjmie kwiatów. Teraz i tak były już martwe, więc co za różnica? Mogła przynajmniej nacieszyć się nimi póki jeszcze wyglądały na żywe. Położył je mimo wszystko na biurku, siadając naprzeciw niej.
- Mam do pani prośbę. Potrzebuję pozbyć się poczucia winy - zaczął bez owijania w bawełnę. - I agresji. Jest taka sprawa, że mam... miałem dziewczynę, ale zanim zostaliśmy parą przypadkiem przespałem się po pijaku z jej najlepszą przyjaciółką. I ona jest teraz w ciąży. Czuję się okropnie, a muszę się pozbyć tych uczuć, żeby wiedzieć co robić. W obecnej chwili nienawidzę matki swojego dziecka i nijak idzie to w parze z zakładaniem rodziny i opiekowaniem się dzieckiem i tak dalej. A muszę sobie z tym poradzić szybko no bo ona... wie pani. Jak wpadnę za trzy miesiące powiedzieć, że poradziłem sobie z emocjami to równie dobrze mogę sobie sam strzelić w pysk.
No, to chyba tyle. Chwilę sobie tą przemowę w głowie przygotowywał zanim tu przyszedł. I tak w myślach brzmiało to bardziej sensownie niż na żywo.
- A ten, a łapówki się podobały? - dopytał jeszcze, ożywiając się nagle.

Oczywiście, że mogłaby te kwiaty przyjąć, skoro już są ścięte, ale wtedy Lance by się nie nauczył, by jej ich nie dawać. Nie zauważyłby różnicy między tym, co ma dla Ethel znaczenie, a co nie. Słowa chłopaka, które popłynęły wodospadem z jego ust, wywołały u lekarki najpierw uniesienie brwi, potem sprawiły, że po prostu otworzyła ze zdziwienia buzię, a na koniec zacisnęła usta w wąską linię. Nieprawdopodobne. - pomyślała z niedowierzaniem. A myślała, że niewiele już ją w życiu zdziwi.
- Przypadkiem przespałeś się z jej najlepszą przyjaciółką. - powtórzyła, mrugając powiekami. - Jak, do cholery, można się przypadkiem z kimś przespać? - pokręciła głową. - Z tego, co widzę, zachowujesz się jak dzieciak, panie McDonald. Tyle tylko, że dzieckiem już nie jesteś. Istnieje coś takiego jak konsekwencja podejmowanych działań, wiesz? Grzebanie w mózgu to żadne rozwiązanie. Nawet więcej - to najgorsze z możliwych rozwiązań.
Postukała paznokciami o blat biurka.
- Nie można mnie kupić. Skąd w ogóle taki pomysł? - trochę się już złościła.
Nawet nie miała siły tłumaczyć Lance'owi dlaczego jego zachowanie jest w tym momencie złe i karygodne.

Ech, reagowała tak jak wszyscy. Dlaczego nikt nie rozumiał, że to było prostsze niż się wydaje? Hm, może ci ludzie nigdy nie pili alkoholu? Przyjrzał się doktor Hollingsworth i rzeczywiście wyglądała na kogoś kto rzadko się upija. Chociaż jakby wyobrazić ją sobie jako dziką studentkę na imprezach w collegu...
- Niech pani mnie nie ocenia, skoro nie zna pani sytuacji. Wszyscy tylko pouczają mnie, że to, że tamto, a w ogóle to każdy widzi w tym tylko moją winę. Tak, przeholowałem w ten wieczór z alkoholem - o innych używkach wolał nie wspominać. - Nie pamiętam połowy wieczoru. Nawet nie wiedziałbym, że spałem właśnie z tą dziewczyną. Było ciemno, wiem tylko, że mówiła, że bierze tabletki antykoncepcyjne. Nie mam w zwyczaju spać z dziewczynami bez zabezpieczenia - dodał na swoją obronę.
- Chodzi o to, że nie umiem sobie z tym poradzić. W tej chwili nie chcę znać tej dziewczyny. Najchętniej wyjechałbym z miasta i uciekł od tego wszystkiego, ale nie chcę tego zrobić. Jedyne co mnie powstrzymuje to myśl, że pomoże mi pani nie czuć się wobec niej tak jak się czuję teraz.
Nie, nie chciał sugerować, że Ethel będzie miała na sumieniu dziecka, które będzie wychowywało się bez ojca, jeśli mu nie pomoże. Koniec końców wiedział, że to jego własna decyzja.
- Nie chciałem pani kupić. Tylko zwrócić na siebie uwagę.
Ależ zgrabnie wybrnął. Tak mu się przynajmniej zdawało.

Zezłościła się. Zezłościła się i to bardzo. Ręka aż ją zaswędziała, bo miała zamiar uderzyć dłonią o blat stołu. A najlepiej to spoliczkować samego chłopaka. Dobrze, że nie wiedziała, że Lance również ją ocenia. I to błędnie. Dobrze dla chłopaka, bo by teraz wepchała mu te osądy do gardła.
- A czego się spodziewałeś?! Tortu pochwalnego i sztucznych ogni o północy?! - wybuchła trochę, odetchnęła i dokończyła już spokojnie. - To, że odczuwasz wyrzuty sumienia, nie zmienia faktu, że znalazłeś się w takiej sytuacji, a nie innej przez swoje działania. Cieszy mnie, że chcesz tę sytuację jakoś rozwiązać, ale zupełnie nie rozumiem dlaczego grzebanie w mózgu miałoby ci w tym pomóc. To pójście na łatwiznę. To tchórzostwo, panie McDonald.
Westchnęła. Chłopak zachowywał się tak, jakby naprawdę chciał sobie jakoś poradzić. Może po prostu nie wiedział co innego mógłby zrobić w tej sytuacji. Może nawet zaczęła odczuwać w stosunku do niego jakąś empatię.
- Może pomogę. - mruknęła trochę niezadowolona. - Ale inaczej niż ci się wydaje. - pokręciła głową na gadkę o zwróceniu uwagi. - Jesteś niemożliwy. - kolejne westchnięcie. Usiadła wygodniej na krześle, skrzyżowała ręce na piersi. - No więc dlaczego nie chcesz znać tej dziewczyny? Co takiego ci zrobiła, że jej nienawidzisz? Pomyślałeś chociaż o tym, że ona jest w jeszcze gorszej sytuacji niż ty? Ciąża i wychowanie dziecka ostatecznie najbardziej uderzają w kobietę.

Jej złość spłynęła po nim jak woda po kaczce. Zdążył się przyzwyczaić. Od dziecka krzyczeli na niego rodzice, nauczyciele, sąsiedzi, pani w sklepie osiedlowym. Z czasem stało się to dla niego rutyną. Może nawet przestał słuchać co ludzie mają mu do powiedzenia? Lubił wtedy myśleć, że mógłby wynaleźć mikroskopijne słuchawki do uszu, które działają przez bluetooth i włączać muzykę za każdym razem, kiedy wrzaski ludzi zaczynały ranić jego uszy. Ach, stare dobre czasy. Patrząc na to z dzisiejszej perspektywy naprawdę miał za co dziękować Summy. Gdyby nie ona pewnie nigdy nawet nie skończyłby szkoły. Wspomnienie dziewczyny wywołało ucisk w jego żołądku.
- To znaczy jak? - zainteresował się, kiedy wspomniała o pomocy. Naprawdę nie widział innego ratunku niż odcięcie jakichś nerwów w mózgu, które po pierwsze sprawiłyby, że przestałby nienawidzić Ash, a po drugie zagłuszyły poczucie winy wobec Summer.
- No jest - westchnął. - Powiadomiła mnie o ojcostwie przez smsa, a ja z początku nie wierzyłem, no bo... tak jak mówiłem nie pamiętałem, że z nią spałem. Do tego jest najlepszą przyjaciółką mojej byłej dziewczyny i nigdy nie chciała, żebyśmy byli razem. Dlatego myślałem, że to jakiś podstęp, żeby otworzyć Summy... znaczy mojej dziewczynie... byłej... oczy. W każdym razie nalegałem, żebyśmy się spotkali i wszystko wyjaśnili. Zgodziła się niechętnie. Sam żałowałem, że się spotkaliśmy, bo byłem tam chyba tylko po to żeby po mnie jechała i koniec końców kazała się odpierdolić. Całą winę za tą wpadkę też przypisała mnie. Bo kobiety przecież zawsze są niewinne - żachnął się, ale zaraz kontynuował. - Proponowałem jej pomoc, ale nie chciała, tylko no jak mówiłem kazała się pierdolić i... i w sumie dowiedziałem się, że z czystej łaskawości powiedziała mi o ciąży ale nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Tak w skrócie. A ja nie chcę się migać. Sam miałem chujowe dzieciństwo i nie chcę żeby ten dzieciak miał tak samo. Tylko, że teraz ona nastawiła wszystkich przeciwko mnie, moja dziewczyna nie chce mnie znać,  a ta, która jest w ciąży jak ją znam pewnie wynegocjuje mi zakaz zbliżania się do niej i tego dziecka, o ile nie każe swojemu ojcu mnie wpierw zabić.
Odetchnął i odchylił głowę do tyłu wgapiając się przez chwilę w sufit.
- I nie wiem co robić.
Czuł, że dobrze zrobiło mu móc się przed kimś naprawdę wygadać. Wątpił jednak by to rozwiązało jego problemy.
- W ogóle to przepraszam za te wszystkie przekleństwa w trakcie historii, pani doktor... trochę mnie poniosło.

Ethel nie uważała, że ciągłe krzyki na dzieciaki w czymkolwiek pomaga, ale gdyby usłyszała co też sobie myślał pan McDonald, to by pewnie stwierdziła, że może powinien w końcu kogoś wysłuchać. Może gdyby tak zrobił, to nie skończyłby w tak beznadziejnej sytuacji, jak teraz. Słysząc całą historię, Ethel przestawiła się na tryb "nic już mnie nie zdziwi", w który musiała się wprowadzać przy stażu jako lekarz. (A także pracując tu w przychodni). Ludzie mieli różne poczucie moralności, różne wyobrażenie prawdy i różną ocenę tego, co jest dobre, a co złe.
Panna Hollingsworth oczywiście nie chciała nikogo nawracać. Ale też nie chciała brać udziału w głupotach, które siedzą ludziom w głowach.
- Nie będę ci grzebać w głowie. - powiedziała dobitnie, gdyby chłopak jeszcze się nie zorientował po jej minie. - Po pierwsze zupełnie się nie kwalifikujesz. Po drugie, nawet rozumiejąc twoją sytuację, uważam, że pomysł grzebania w głowie jest szczeniack. Po trzecie, żyjesz w kosmosie? Zabrano mi uprawnienia w wykonuwaniu praktyk jako neurochirurg. A po czwarte, nie chcę tego robić. - miała nadzieję, że to go dostatecznie zniechęci. - Uważam, że twoje radzenie sobie z problemem powinno się odbyć zupełnie inaczej. Z tego co mówisz to problem nie wynika z twojego nastawienia, a z nastawienia Summy i Ash do ciebie. Co się zmieni jeśli to tobie poprzestawiam coś w głowie? Nic. Sytuacja nie ulegnie zmianie. Nie wiem w ogóle skąd pomysł, że taki zabieg mógłby działać na twoją korzyść.
Mimo tych ostrych słów było jej Lance'a najzwyczajniej żal. Nie powiedziałaby tego na głos, ale miał rację - był w przejebanej sytuacji. Szkoda, że musiało do tego dojść. Mimo wszystko nic nie dzieje się bez przyczyny.

No cóż Lance nie miał innego wyboru jak dać za wygraną. Koniec końców nie widział rozwiązania swojego problemu i wątpił, żeby dodatkowe słuchanie jak beznadziejny był jego pomysł w czymś pomogło. Ot, kolejna osoba, która nie podzielała wiary Summy w Lance'a. Westchnął i podniósł się powoli z krzesła.
- Zmieniłoby moje postrzeganie sytuacji. Nie patrzyłbym przez pryzmat emocji. I może łatwiej byłoby mi coś wymyślić. Ale skoro nie, to nie. Dziękuję za rozmowę, pani doktor.
Mimo wyczuwalnego zrezygnowania w jego głosie, minę miał zaciętą, a głowę podniesioną wysoko. Nie zamierzał wychodzić stąd z podkulonym ogonem. Coś wymyśli. Jakoś. Może.
Zamknął za sobą drzwi i wrócił do pracy.

[zt]

Popatrzyła za wychądzącym chłopakiem. Nie podobała jej się ta zaciętość, ani to, że nie chciał z nią rozmawiać. Być może zrobi coś głupiego. Cóż, to bardzo prawdopodobne. Jednak grzebanie McDonaldowi w głowie kłóciło się z jej przekonaniami i moralnością. Wychodząc, Lance dał tylko dowód tego, że naprawdę nie jest wystarczająco dojrzały emocjonalnie, by Ethel choćby rozważała mieszania mu w neuronach.
Drzwi się zamknęły, a kobieta westchnęła. Wiedziała, że ta rozmowa będzie jej jeszcze chwię siedzieć w głowie. Cóż jednak mogła począć? Nie mogła zbawić całego świata. Nie mogła, prawda? Znowu westchnęła, tym razem z irytacją.
Nie mogła, ale chciałaby.
Wzięła w dłonie kwiaty, które zostawił Lance. Uśmiechnęła się lekko, smutno. Był jeszcze dzieckiem, nie powinien był znaleźć się w takiej sytuacji.
Wyszła, zamykając gabinet na klucz i udała się do sklepu zielarskiego, gdzie zamierzała spędzić kilka godzin.
Kwiaty wzięła ze sobą.

zt