KTO: Leonel, Elia
KIEDY: kilka dni po włamaniu, końcówka sierpnia
GDZIE: pub "Pijany Tordivler"


Umówili się już w barze. Ze względu na pobliże hotelu, wybór padł na Pijanego Tordivlera, poza tym Elia nie widziała się raczej w roli kogoś, kto szlajałby się po spelunach. Abstrahując już od tego, że w takowej Leon mógłby nie być mile widziany jako należący do wąskiej grupy społecznej wielbicieli prawa. Po raz kolejny dziwny rodzaj stresu mieszał się u niej z ekscytacją na myśl o tym spotkaniu, tym bardziej, że zupełnie nie wiedziała, czego się spodziewać. Po raz pierwszy mieli się przecież spotkać bez wyraźnego ku temu powodu, a ponadto zżerała ją ciekawość, jak będzie to wyglądało po tym, co wydarzyło się w lesie. Chyba, że po prostu będą udawali, że nic się nie stało.
Z tej okazji nawet nieco bardziej przyłożyła się do doboru stroju. Zwyczajowy, wygodny ubiór zastąpiła czerwona sukienka, która świetnie podkreślała kolor jej skóry i kontrastowała z czernią włosów. Dodała sobie też centymetrów i wdzięku obcasami. Właściwie tym samym powróciła do swojego stylu, który nieco stonowała przyjeżdżając tutaj. Wystrojona jak stróż w Boże Ciało z pewnością rzucałaby się w oczy bardziej, niż w jeansach i T-shircie, które poza swoimi właściwościami kamuflującymi w tłumie ubranych identycznie ludzi, były też wygodne.
O umówionej porze przekroczyła próg gwarnego pubu, mrużąc oczy ponad kłębami dymu papierosowego i szukając w tłumie znajomej twarzy. Jeśli go nie dostrzegła, zdecydowała się na zajęcie miejsca w kącie przy ścianie przeciwległej do tej, na której znajdowało się wejście. Wyglądało kameralnie i znacznie bardziej zachęcająco, niż pozostałe wolne stoliki, których nie było zbyt wiele.

Leon już na nią czekał, siedząc w rzeczonym stoliku w kącie. Stanowił dobre miejsce do obserwowania wchodzących, a jednocześnie był na tyle oddalony od tłoku, że dało się tam normalnie porozmawiać bez przekrzykiwania. O tej porze bar był właściwie jednym z niewielu miejsc, gdzie można było zażyć rozrywki w jakiejkolwiek postaci, nic więc dziwnego, że spora część mieszkańców tłumnie tutaj przychodziła, nawet jeśli ceny nie były tak niskie, jak w sąsiedzkich spelunach. Jednocześnie jednak było tutaj dzięki temu nieco bezpieczniej, bo wszystkie podejrzane interesy nie imały się tego miejsca, może poza tymi drobnymi, na które sam patrzył przez palce.
Leonel był tutaj częstym gościem, choćby przez wzgląd na starą znajomość z Masonem, który przed laty uczył go fachu myśliwego. Lubił tutaj przychodzić na szklaneczkę whiskey i podpytać go, jak życie mija, choć nie dzisiaj. Tym razem po zamówieniu drinka skierował się od razu w kąt, a choć wyglądał, jakby po prostu chciał zażyć samotności, czekał na Martinez. Kiedy więc dostrzegł jej sylwetkę, kusząco opiętą czerwonym materiałem sukienki, pomachał ręką w jej stronę, zwracając na siebie jej uwagę. Nim zdążyła podejść do stolika, zawiesił na niej wzrok na dłużej i uśmiechnął się krzywo.

Niedługo zajęło jej wypatrzenie Leonela pod ścianą, tym bardziej, że jej pomachał. Uśmiechnęła się i od razu ruszyła w tamtą stronę, dość zgrabnie klucząc pomiędzy stolikami, jednocześnie starając się nie zwracać uwagi na to, że kilka głów odwróciło się w jej stronę. Mimo, że jak śmiała przypuszczać, jej pojawienie się tutaj tylko potwierdzi krążące plotki, nie traciła pewności siebie ani dobrego humoru.
Pewności siebie nie straciła i wówczas, gdy odczuła na sobie spojrzenie Leona. Właściwie chyba o to jej chodziło, kiedy decydowała się na taki strój, prawda?
- Mam nadzieję, że nie czekasz zbyt długo. Co pijesz? - Zapytała na wstępie, zajmując miejsce naprzeciwko niego. Odpuściła sobie wylewne powitania, mając świadomość tego, że z pewnością ich spotkanie nie umknie uwadze plotkarzy, postanowiła nie dolewać oliwy do ognia, przynajmniej jeszcze nie. Zdjęła z ramienia torebkę i postawiła obok siebie, po czym sięgnęła po kartę z drinkami i przebiegła po nich wzrokiem. Za nic nie mogła się skupić. Odłożyła kartę na stolik i wbiła wzrok w Leona, odsłaniając zęby w uśmiechu.
- Miałeś kłopoty za to spóźnienie? - Dodała po chwili.

Rios kłóciłby się, na ile te odwrócone głowy były rządne plotek, a na ile były wynikiem zobaczenia zgrabnej i atrakcyjnej kobiety, ale nawet gdyby wyraziła na głos taką wątpliwość, pewnie zachowałby tę dygresję dla siebie. Najpewniej sam by się za nią obrócił, choć dzisiaj nie było to konieczne; w końcu miał ją przed sobą i nie mógł powiedzieć, że nie jest z tego tytułu zadowolony.
- Nie, przyszedłem przed chwilą - odparł i zakręcił alkoholem w trzymanej szklance. - Whiskey. Mają tutaj całkiem niezłą, a już na pewno lepszą, niż w pozostałych lokalach w mieście - dodał w odpowiedzi na jej pytanie. Odstawił szklankę i przyjrzał się jej badawczo, gdy wertowała kartę.
- Świetnie wyglądasz - stwierdził, gdy odłożyła ją na stół. Choć nie sprawiała wrażenia, jakby była już zdecydowana, uznał, że dopyta. - Co dla ciebie? - Wyprostował się i wzrokiem odszukał kelnerkę, która uwijała się jak w ukropie przy innych stolikach.
- A gdzie tam - uśmiechnął się krzywo. - Prawdę mówiąc zaczynam odnosić wrażenie, że mogłem tam w ogóle nie przyjść. Zwolnienia tutaj to rzadka praktyka, wiecznie brakuje ludzi. Nie tylko na posterunku zresztą - wyjaśnił. Kiedy już udało mu się ściągnąć na siebie uwagę kelnerki, zamówił dla siebie jeszcze raz to samo, a dla Elii to, co wybrała.
- Kiedy zaczynasz pracę? - Dodał po odejściu pracownicy.

Wzdrygnęła się nieznacznie. Nie pijała whiskey, bo zwykle kończyło się to okropnym bólem głowy i kacem, nigdy nie wprost proporcjonalnym do ilości wypitego trunku.
- Poprzestanę na wódce z sokiem. Whiskey by mnie chyba zabiło - stwierdziła, przesuwając kartę po blacie pod ścianę i splatając palce dłoni.
- Dziękuję - odparła wesoło, w myślach gratulując sobie dobrego wyboru. Założyła nogę na nogę i kiwając lekko stopą przez chwilę rozejrzała się po sali. Wraz z upływem czasu do środka wchodziło coraz więcej ludzi. Zapewne lada moment, gdy wszyscy rozgoszczą się na tyle i wypiją więcej, zrobi się tu jeszcze głośniej. Na razie było jednak całkiem znośnie.
- Jak to? - Zapytała z zainteresowaniem. - Przecież mieszkańców wcale nie jest aż tak mało - dodała, pochylając się nieco do przodu. Wiadomo, wielka metropolia to to z pewnością nie była, ale w czasie festynu były tutaj tłumy. Nie sądziła, by wszyscy byli przyjezdni, stąd też zaczęła się zastanawiać, co z resztą mieszkańców. Przecież wszyscy nie mogli siedzieć na bezrobociu.
- Od przyszłego tygodnia. Mam nadzieję, że do tego czasu uda mi się znaleźć jakieś sensowne lokum. Nie mogę cały czas mieszkać w hotelu - odparła, przyglądając się przez chwilę pociągniętym na kolor głębokiego bordo paznokciom.

Z rozbawieniem spojrzał na jej minę, gdy wspomniał o whiskey.
- Nie wiesz co tracisz. Choć wódka też nie najgorsza, sprowadzają ją z europy wschodniej. Najlepiej smakuje czysta - stwierdził, przerywając na chwilę, bo kelnerka doniosła zamówiony alkohol. To, że wszyscy go tu znali miało swoje plusy i minusy, a to, że czasem zdarzyło mu się coś szybciej dostać zaliczało się raczej na karb tego pierwszego, chyba, że chodziło o wpierdol. Podziękował dziewczynie, po czym odprowadził ją wzrokiem, gdy odchodziła. Nie zazdrościł jej tej roboty.
- Mieszkańców nie jest mało, ale chętnych i owszem. Przydałaby się jakaś świeża krew, a to się teraz rzadko zdarza. Młodzi raczej stąd uciekają, choć zdarzają się wyjątki - spojrzał na Elię znacząco. - Wszędzie są braki w kadrze, pewnie zauważyłaś to będąc w hodowli. Najbardziej brakuje specjalistów, lekarzy chociażby. Lata mijają, a jest tylko trochę lepiej, niż ponad dwadzieścia lat temu, kiedy mój ojciec zmarł bo nie miał mu kto pomóc - wyjaśnił, przysuwając szklankę bliżej siebie.
- Tak, powinnaś się stamtąd jak najszybciej wyprowadzić. Nie ma co zwlekać - przyznał jej rację. Wbrew pozorom mieszkania nie był tutaj aż tak kosztowne, poza tym mogła się przecież zdecydować na wynajem.
- To za co pijemy? - Zapytał po chwili, podnosząc szklankę.

Parsknęła śmiechem.
- Jeszcze dojdziemy do tej czystej wódki, ale muszę zacząć powoli, bo inaczej szybko trzeba mnie będzie wyciągać spod stołu - odparowała. Oczywiście wcale nie zamierzała się tak ściorać, raz, bo tyle nie piła, dwa, bo okropnie byłoby jej wstyd. Poza tym ostatnimi czasy z jej pijackich wybryków nie wychodziło nic dobrego. - No i mam uraz, nie chcę znowu wylądować na komisariacie, panie policjancie - uśmiechnęła się nieco złośliwie.
Również podziękowała kelnerce i przysunęła do siebie drinka, upijając łyka przez słomkę. Był mocniejszy, niż spodziewałaby się po pubie. W takich lokalach serwowano zwykle pięć razy rozwodnioną lurę, co by zostawić więcej kasy na barze, żeby odczuć jakąkolwiek różnicę w nastroju.
- Faktycznie - pokiwała głową. - Chyba trochę brak tu perspektyw, dlatego nikt nie chce się za bardzo przywiązywać - stwierdziła, wzruszając lekko ramionami. Cóż, już właściwie rozmawiali na ten temat i nie doszli do porozumienia. Wszystko sprowadza się do tego, że jednym odpowiada życie na zadupiu, innym wręcz przeciwnie. Nie można jednoznacznie stwierdzić, co jest lepsze.
- Przykro mi z powodu twojego taty. To musiał być cios, wiedzieć, że gdyby tylko na miejscu był ktoś kompetentny, może by przeżył - spoważniała trochę i znowu się napiła, teraz biorąc nieco głębszy łyk. Dopiero wtedy zauważyła, że Leon chciał wznieść toast,a ona już zdążyła się przyssać do drinka. Złapała szklankę i również podniosła.
- Za szczęśliwe zakończenie - powiedziała po chwili namysłu.

Zmrużył lekko oczy, ale widać było, że jest wyraźnie rozbawiony.
- Słusznie, lepiej będzie, jeśli wpadniesz pod stół jednak trochę później. Teraz za dużo świadków - odpowiedział, po czym odchylił się na oparcie. - Teraz masz znajomości, więc to się nie może tak skończyć, obywatelko - roześmiał się. Wciąż pluł sobie w brodę, że to akurat nie była jego zmiana. Po pierwsze dlatego, ze wtedy nie musiałby gasić tego cholernego pożaru. A po drugie, sytuacja musiała być przekomiczna, przynajmniej z perspektywy policjantów, bo ze strony poszkodowanych niekoniecznie. Z ogarami nie było żartów i stanowiły naprawdę paskudną plagę tego miasta.
- Oczywiście, że tak. Ale ktoś to musi robić - wzruszył ramionami i postukał palcami w zamyśleniu o blat. Ktoś musiał, szkoda, że padło akurat na niego. A może to po prostu tylko i wyłącznie jego cholerne poczucie obowiązku go w to wplątało? Najpewniej.
- Stare dzieje - machnął lekceważąco ręką. Kiedyś to faktycznie bolało, obecnie było już tylko dalekim wspomnieniem minionych lat. Taka kolej rzeczy, a kilka lat, które ojciec być może by zyskał, gdyby na miejscu był lekarz, i tak niczego by nie zmieniło. Choć może matka by się nie rozchorowała, ale gdybać sobie mogli. Nie lubił tego.
- Za szczęśliwe zakończenie i dobry start - zmodyfikował nieco jej słowa. Ciężko było stwierdzić, o jakim właściwie początku mowa, bo można było to odnieść zarówno do tego mitycznego okresu, gdy to wszystko się skończy, ale i tego, co było teraz. W końcu to też był swego rodzaju początek, jakby na to nie patrzeć. Stuknął szklanką o jej naczynie i podniósł do ust, upijając. Na moment nie spuścił z niej jednak wzroku.

Chciała dodać, że nie dba o świadków, ale nie przełknęłaby wstydu związanego z tym, że to on by ją najpewniej spod tego stołu wyciągnął, ugryzła się jednak w język. Elia nie chciała nawet myśleć co byłoby, gdyby wtedy z radiowozu nad jeziorem wysiadł Leonel. Coś jej podpowiadało, że wolałaby już pobiec za ogarami, niż zostać tam, żeby ją zobaczył. I zamknął w celi. Właściwie zabawnym było to, że i tak niewiele do tego brakowało, bo zamiast prowadzić z nią pogawędki wtedy, gdy przyłapał ją w swoim domu, mógł ją od razu zamknąć i się nie patyczkować.
- Niby musi. Ale o ile lepiej byłoby, gdyby każdy robił to, co lubi. Przymus to nie jest dobra siła napędowa, bo prędzej czy później człowiek się buntuje - stwierdziła, podpierając brodę na dłoni. Nie mówiła teraz o konkretnym przypadku Leonela, raczej o tym, co zaobserwowała. Wielu ludzi brało to, co im wpadło w ręce, zapominając jednak o złotej zasadzie, że jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Zresztą na temat przymusu wiedziała zaskakująco dużo.
Pokiwała głową i również stuknęła w szklankę, by w końcu upić kolejne dwa łyki drinka. Był całkiem smaczny, więc nie musiała robić sobie szczególnych przerw. Albo po prostu przez ostatnie tygodnie przywykła raczej do smaku czystego alkoholu i przepaliło jej gardło? Kto wie. Trochę topniała pod naporem jego spojrzenia, nie wiedząc, czy to nie przypadkiem kwestia pitego trunku.

Odstawił szklankę na blat i przeczesał palcami włosy, pozostawiając je w nieładzie.
- Pod przymusem tak, chyba, że to przymus podszyty strachem - odpowiedział po dłuższej chwili namysłu. - Taki bunt następuje znacznie prędzej, niż później. Tylko do momentu, w którym na scenę wkracza strach. Ludzie potrafią z jego powodu robić dużo głupich i niepodobnych do siebie rzeczy - urwał, spoglądając na chwilę w bok, na resztę ludzi. Choć nie mówił z doświadczenia, z pewnością Elia mogła to odnieść do siebie. Każdy się czegoś bał i zawsze znajdzie się ktoś, kto to wykorzysta, choćby tak, jak zrobił to Ramirez. Zresztą cóż innego jak strach sprowadziło Elię do jego domu? I co innego trzymało ją przy Ramirezie tyle czasu? Chociaż tutaj mógł tylko zgadywać.
Obserwował, jak Elia pije drinka.
- Masz tam sam sok, że tak szybko ci idzie? - Zapytał rozbawiony. Gwar narastał, głównie dlatego, że na jednym z ekranów znajdujących się w lokalu włączono którąś z poprzednich części Szybkich i Wściekłych. Rios już stracił rachubę, tyle ich było, poza tym nie był fanem serii z powodu bardzo drętwego aktora grającego główną rolę.
- Nie znoszę tego filmu. Winchester to chyba najbardziej drewniany bohater filmów akcji - stwierdził, chyba bardziej, żeby siebie utwierdzić w swojej niechęci, niż zwracając się do Elii.

Właściwie musiała przyznać Leonelowi rację.
- Pozostaje mieć nadzieję, że w końcu znajdzie się ktoś, kto przestanie się bać - wzruszyła ramionami, a wzrok wbiła w swoją szklankę. - Jak ktoś się przełamie, potem idzie to lawinowo. Niewiele potrzeba żeby obalić autorytet oparty tylko na strachu - podniosła wzrok na mężczyznę. Chyba nawet w miejscu tak luźnym jak pub nie mogli po prostu poruszyć lekkich tematów. Jakoś tak się dziwnie utarło.
Akurat uniosła szklankę do ust upijając łyk, gdy zapytał o ten sok i ledwo przełknęła przez zakrztuszenia się.
- Oczywiście, że to sok. Tylko udaję, że piję drinka, bo tak między nami, chcę cię po prostu upić - odpowiedziała konspiracyjnym szeptem. Podążyła za jego wzrokiem na ekran, po czym gwałtownie odwróciła głowę w jego stronę, gdy powiedział, że Winchester jest drewniany.
- Co ty mówisz? Jest przesłodki. Poza tym jesteś po prostu zazdrosny, bo zawsze ma najfajniejsze laski - stwierdziła ze śmiechem, wskazując na niego oskarżycielsko słomką wyjętą z drinka.

Spojrzał na nią z nieokreśloną miną. Miała trochę racji. Właściwie był mile zaskoczony, że jak na tak młodą osobę, myśli zadziwiająco trzeźwo. Zwykle ludzie na takim etapie życia mają raczej inne priorytety, być może ze względu na trudne środowisko, w jakim się wychowała, ona była inna. Do tego stopnia, że nie odczuwał dzielącej ich różnicy wieku. Rzeczywiście rozmowa ponownie zeszła na tematy poważniejsze, niż chciałby poruszać w knajpie, dlatego też nie ciągnął już tej myśli.
- W takim razie będziesz musiała wypić tego soku jeszcze bardzo, bardzo dużo - odpowiedział, uśmiechając się krzywo. - Poza tym pokrzyżowałaś mi tym samym plany, miałem nadzieję, że będzie dokładnie na odwrót - zażartował, dopijając swój alkohol.
- Możliwe. Albo naprawdę jest drewniany, a ty jesteś zaślepiona jego przystojną twarzą - odparował ze złośliwym uśmiechem, który plątał mu się na ustach.

Poruszyła brwiami porozumiewawczo.
- Co za szczęście, że mamy jeszcze dużo czasu i taką szeroką gamę soków do wyboru. Liczyłam, że się nie zorientujesz - odparła z żartobliwie udawanym żalem. - Ooo nie, wierz mi, nie chciałbyś mnie upić. Robię się nieznośna - uprzedziła, dopijając swojego drinka. Kiedy zatem kelnerka pojawiła się znów przy ich stoliku, zamówiła jeszcze raz to samo.
- No wiesz ty co? Czy ja naprawdę wyglądam na taką płytką? - Zapytała, a choć wydawała się niemal oburzona, mówiła w żartobliwym tonie. - Poza tym sceny akcji są naprawdę niezłe. Strzelaniny, pościgi... Patrzę i czuję się niemalże jak w domu, minus oczywiście chocobosy - sprostowała. Akurat tego ptactwa nie mieli w Buenos Aires, ale przynajmniej mogła liznąć jakiejś odmienności. A można by myśleć, że w Rode nie spotka człowieka nic zaskakującego, a tymczasem Elia była zaskakiwana na każdym kroku.
Kelnerka przyniosła kolejne drinki, a Elia dość ochoczo zabrała się za swój, będąc już nieco ośmieloną wypiciem poprzedniego. Teraz z kolei to ona podniosła szklankę jak do toastu.
- To może teraz napijmy się za to cholerne miasto - zaproponowała.

W dalszym ciągu nie spuszczał jej z oczu, jakby była jedyną osobą w lokalu pełnym ludzi.
- Czuję się niedoceniony - odparł.
- Nieznośna? - Uniósł brwi w górę. - Jeszcze bardziej niż zazwyczaj? - Zapytał, ewidentnie się z nią drocząc. Po chwili dorzucił:
- Zainteresowałaś mnie teraz. Zamieniam się w słuch, jak objawia się ta nieznośność, bo nie wiem, czy mam kontynuować plan, czy wykonać manewr odwrotu taktycznego póki nie jest za późno - powiedział, zanim jeszcze kelnerka podeszła do ich stolika. Nie wyłamując się ze swoim wyborem od poprzednich zamówień, oparł się o blat gdy kobieta już odeszła zabierając puste szklanki.
- Sceny akcji są może trochę za mało realistyczne, ale niech będzie. Tutaj jestem skłonny się zgodzić. Poza tym skoro tak wygląda Buenos Aires to zaczynam żałować, że jednak się tam nie wybrałem, kiedy miałem okazję - przyznał bez bicia. Kelnerka zdążyła wrócić z zamówieniem szybciej, niż zdążył o tym pomyśleć, ale było im to jak najbardziej na rękę.
Uderzył ścianką szklanki o krawędź tej, którą trzymała w dłoni Elia.
- Nie musi być lepiej, grunt, żeby nie było gorzej - dodał, po czym się napił.

Elia z kolei odwzajemniła to spojrzenie żałując, że jest tutaj aż tylu ludzi, bo zupełnie nagle zapragnęła jednak odrobiny więcej prywatności. W międzyczasie zauważyła, że grupka mężczyzn po jej prawej, która dotychczas jedynie plotkowała przy piwie, zaczęła spoglądać w ich stronę. Zignorowała to jednak całkowicie.
- Niepotrzebnie - stwierdziła, parskając śmiechem na jego pytanie, czy jeszcze bardziej niż zazwyczaj.
- Przykro mi, niczego ci nie powiem, będziesz się musiał przekonać sam. Zobaczymy, czy rzeczywiście jesteś tak odważny - powiedziała zaczepnie.
- No bo to nie jest film dokumentalny, tylko akcji! Nikt nie chce oglądać realistycznych rzeczy. A jak chce, to włącza Discovery Channel - wzruszyła ramionami. - No widzisz, mówiłam. Spodobałoby ci się. Gdyby nie próbowali cię zamordować tuż po przekroczeniu granicy oczywiście. Pozostaje mieć nadzieję, że do wykonania tego zadania znowu wyznaczono by mnie - stwierdziła z zadziwiającą lekkością tonu. Teraz nie pozostało chyba nic innego, jak się z tego wszystkiego śmiać.

Leon może w normalnych warunkach zwróciłby baczniejszą uwagę na tamtych gości, poza pobieżnym spojrzeniem na nich, obecnie jednak był zbyt pochłonięty Elią, co właściwie mogło się kiedyś okazać czynnikiem prowadzącym do zguby.
- Sprytne z twojej strony - roześmiał się. I tylko błysk w oku mógł wskazywać na to, że jest skłonny to wyzwanie podjąć. Jak większość facetów lubił wyzwania, nawet jeśli rzucane tylko w żartach.
- W sumie... Gównianego realizmu wszędzie w koło pełno - stwierdził, choć nie do końca był przekonany. - Myślisz? Obawiam się, że by raczej nie wysłali. Nie mógłbym mieć takiego farta aż dwa razy, to wbrew zasadom prawdopodobieństwa - uśmiechnął się, bawiąc się podkładką pod szklankę. W międzyczasie zauważył też, że próbą skonfrontowania się z rzeczywistością według Elii jest chyba obrócenie wszystkiego w żart. Też preferował ten sposób, do czasu gdy odkrył, że obojętność działa jeszcze lepiej. Mógł się oczywiście mylić i odnieść złe wrażenie, ale miał przeczucie, że jest blisko prawdy.

Tuż po tym, jak przybili kolejny toast, a Elia zdążyła upić w ekspresowym tempie połowę swojego drinka, jeden z mężczyzn, którzy wcześniej ewidentnie byli nimi z jakiegoś powodu zainteresowani, przy akompaniamencie zachęt ze strony kolegów, chwiejnym krokiem podszedł do ich stolika. Dziewczyna trochę niepewnie na niego spojrzała zastanawiając się, o co może chodzić.
- Rios - zaczął facet, rozlewając przy okazji trochę piwa, które miał w kuflu. - Ile płacisz tej małej suce za obciąganie? - Zarechotał obleśnie, najwyraźniej wyjątkowo zadowolony z błyskotliwości swojego komentarza. Jonathan Avery, kochający mąż i ojciec (przynajmniej wtedy, gdy był trzeźwy), członek gangu Świeżaków o pseudonimie "Burak Jon", po odpowiedniej dawce piwa nie potrafił powiedzieć sobie "dość". Kiedy więc zasłyszał gdzieś na mieście plotki o tym, że jeden z najlepiej rokujących policjantów znalazł sobie młodą dupę do sponsorowania, od razu dodał sobie dwa do dwóch i postanowił poruszyć ten temat.
Elii jednak niespecjalnie spodobało się nazwanie jej suką i po chwilowym oszołomieniu, zerwała się z miejsca i strzeliła go z liścia w twarz. Z jakiegoś powodu nagle zrobiło się bardzo cicho, ale kierowca nie wstał i nie zaczął klaskać. Zamiast tego miała wrażenie, że Jon się chyba zagotował, bo żyła na jego skroni zaczęła niebezpiecznie pulsować. Zrobił krok w jej stronę.
- Nie mierz innych swoją miarą - syknęła, a choć chciała się o pół kroku odruchowo cofnąć, nie zrobiła tego.

Zauważył kątem oka, że ktoś podchodzi, ale początkowo nie zareagował sądząc jakoś naiwnie, że nikt nie będzie ich niepokoił. Kiedy jednak Avery stanął centralnie nad ich stolikiem, ignorowanie jego i jego wielkiego piwnego brzucha stało się niemal niemożliwe. Leon odwrócił się w jego stronę z miną daleką od zadowolenia. Skoro jednak zapytał, Leon poczuł się zobowiązany wspomnieć, co na ten temat myśli.
- Spierdalaj, Avery, nie mam czasu się z tobą użerać - odpowiedział spokojnie, znudzonym tonem. Nie był zainteresowany komentowaniem plotek a wiedział, że tłumaczenie każdemu, że to nieprawda jest tylko stratą czasu i energii, bo im bardziej się coś negowało, tym bardziej uparcie ludzie twierdzili swoje. Sytuacja odmieniła się jednak diametralnie, gdy Elia w popisowy sposób trzasnęła go twarz. I już chciał jej pogratulować, gdy zauważył, że Jon się wkurwił. Rios nie miał pojęcia, dlaczego Burak Jon nie wziął pod uwagę tego, że to może się tak skończyć, jemu powinien więc dla odmiany pogratulować instynktu samozachowawczego. Zanotował w pamięci, żeby wspomnieć później Elii, że ma mocną rękę, szczerze. Teraz jednak wstał i wszedł pomiędzy nią, a Jona, na wypadek gdyby ten drugi postanowił zamanifestować swoje wkurwienie rękoczynem.
- Powiedziałem, że masz spierdalać - powtórzył, wciąż spokojnym tonem. Nie chciał wszczynać tutaj burdy, od tego były pobliskie lokale.

Jonathan nie był bynajmniej zadowolony, ani z powodu tego, że ta brudaska mu przyłożyła przy kumplach, ani tego, że Rios nie połknął haczyka i nie dał się sprowokować. Jego twarz zmieniła więc kolor z czerwonego, poprzez bordo aż do sinopurpurowego. I byłby przyłożył tej policyjnej kurewce, bo nie będzie go żadna baba policzkować, ale Leon ich rozdzielił. W tym konkretnym wypadku nieco stracił na odwadze, ale nie tracił rezonu. Przecież nie mógł wyjść na tchórza. Spojrzał zatem na Leonela, szybko i głośno łapiąc oddech, niczym byk, zanim ruszy na torreadora który zamachnął się płachtą. W tym wypadku w roli płachty wystąpiła Elia, która z nieporuszoną miną spoglądała zza pleców gliniarza.
- A ja zadałem ci pytanie, Rios - wycedził przez zaciśnięte zęby, nie ustępując pola ani na krok. Nie będzie mu się tu jakiś pies panoszył, nie na jego zmianie!
- Ile płacisz tej małej kurwie? - Dopytał, tym razem głośniej, tak, że kolejne głowy obróciły się w ich stronę, mimo że i tak wciąż było gwarno i spora część towarzystwa nie zwracała na nich jeszcze uwagi. Zadał to pytanie z pasją tak wielką, że aż kropelki śliny poleciały w świat głosić wesołą nowinę i zatrzymały się na jego brodzie a pewnie i Leonowi się trochę oberwało.
Elia za plecami Leonela poruszyła się ostrzegawczo, ale nie zrobiła już nic. Przecież nie rzuci się na takiego wielkoluda, poza tym po drodze musiałaby stratować policjanta.

Rios się łudził, że Avery odpuści sobie, choćby przez wzgląd na to, że to porządny lokal a nie burdel, gdzie tego typu akcje przeszłyby bez mrugnięcia okiem, a nawet ku uciesze gawiedzi. Ten jednak wciąż ciągnął uparcie temat, jakby było to kwestia jego śliskiego honoru. Leon otarł twarz, po czym z kwaśnym uśmiechem wytarł rękę o przód koszuli Jonathana i poklepał go protekcjonalnie.
- Słyszę - stwierdził krótko. Niestety jako funkcjonariuszowi nie wypadało mu wdawać się w dysputy, wszystko to jednak do momentu, gdy ponownie obelga poleciała nie w stronę jego, a Elii. Zasłonięty przed oczami świadków przez cielsko Avery'ego, wyciągnął pacyfikator i przyłożył lufę do jego opasłego brzucha. Jon był pijany, a pacyfikator na tyle podobny do broni, że można się było łatwo pomylić, nie znając się na rzeczy.
- Obraź ją jeszcze raz i wyjedziesz stąd na noszach, Avery - rzucił, wciąż spokojnym tonem. Gdyby dawał się sprowokować byle jakiemu pijanemu skurwielowi, długo nie popracowałby w policji.

Elia powstrzymywała się od wybuchnięcia śmiechem na widok miny Avery'ego, ale starała się przynajmniej zachować względną powagę, co by go bardziej nie rozwścieczyć. Sama bez trudu rozpoznała pacyfikator, jako że wyglądał inaczej niż broń, z której strzelali w lesie. Nie można było powiedzieć tego samego o Jonathanie, który wpierw wyraźnie pobladł, a potem znowu poczerwieniał. Cofnął się jednak o pół kroku, bo jak na jego pijackie oko, broń wyglądała nadto prawdziwie.
- Masz przejebane. Jeszcze się policzymy - dźgnął go tłustym palcem w klatkę piersiową, po czym odwrócił się na pięcie i wrócił do kolegów, którzy mierząc ich wzrokiem po kilku minutach chwiejnym krokiem wyszli z lokalu. Dopiero wtedy Elia opadła z powrotem na siedzenie i westchnęła.
- Dzięki - westchnęła i zwróciła się do Leonela. Odrzuciła włosy na plecy i duszkiem dopiła drinka, po czym odstawiła szklankę na blat z głośnym stuknięciem, które zginęło w gwarze głosów dookoła.
- Nie narobi ci problemów? Chyba nie zauważył, że to tylko pacyfikator - zapytała, patrząc w bok, jakby próbowała wypatrzeć, czy ktoś jeszcze nie zamierza podejść i jej obrazić, w myśl plotek wymyślonych przez nie wiadomo kogo.

Leonel strącił rękę Jonathana, po czym uśmiechnął się kpiąco.
- O ile to zapamiętasz - rzucił mu na odchodne. Na to się raczej nie zapowiadało. Poza tym był tutaj na wygranej pozycji i miał świadków, Jon mógł więc próbować uwalić go do woli. Rios również wrócił na swoje miejsce.
- Nie dziękuj, to raczej ja przepraszam - wtrącił szybko. - Właściwie to moja wina. Nie powinniśmy byli tutaj przychodzić - dodał, upijając łyk whiskey. Avery nie tyle go wkurwił, co uświadomił mu, że taka sytuacja może się powtórzyć. I choć Riosowi było to zupełnie obojętne, bo z wiekiem nauczył się ignorować idiotów szukających zaczepki, to nie chciał, żeby Elia musiała wysłuchiwać obelg pod swoim adresem. Inną sprawą było to, że zwykle ci, którzy te obelgi rzucali, nie byli kimś, kim warto byłoby się przejmować.
Machnął lekceważąco ręką.
- Musiałby wtedy przyznać, że zaczął. A jeśli by nie przyznał, to mam świadka - uśmiechnął się krzywo. - Punkt dla ciebie, nie wszyscy odróżniają pacyfikator od zwykłego gnata - dodał, bawiąc się szklanką.

Elia zmarszczyła brwi i spojrzała na niego dziwnie. Zacisnęła usta w wąską kreskę. Nie podobał jej się ton tej wypowiedzi, ale trochę to rozumiała i doceniała, że Leonel tak się troszczy o jej samopoczucie. Być może gdyby wywodziła się z trochę innego środowiska, bycie wystawioną na różne pomówienia robiłoby na niej jakiekolwiek wrażenie.
- Akurat to, że jesteśmy w miejscu publicznym raczej przeczy plotkom, zamiast je tworzyć. Gdybyśmy się chowali po kątach chyba byłoby bardziej podejrzanie? - Uniosła nieznacznie jedną brew. Sprawa była dla niej jasna i nie widziała powodów, by bardziej ją komplikować. Poza tym nie przejęła się szczególnie tym, co Avery powiedział. Obelgi wypowiadane przez obcych pijaków nie miałyby żadnego znaczenia, nawet gdyby były choć w połowie prawdą. Te natomiast były oparte na samych kłamstwach.
- Poza tym nie róbmy z tego wielkiego halo, przecież nic takiego się nie dzieje, prawda? - Wzruszyła ramionami. Cała jej postawa jednoznacznie wskazywała na to, że za nic ma to wszystko. Ludzie gadają, taka już ich natura.
- Zapamiętałam, że wyglądał inaczej niż te, z których strzelaliśmy - wyjaśniła, po czym wlepiła w niego spojrzenie i zerknęła jak bawi się szklanką. Utkwiła wzrok w jego dłoni, a jej myśli niekontrolowanie wróciły do momentu z polany, kiedy te same ręce ją obejmowały. Przygryzła wargę i odwróciła spojrzenie, kryjąc niepożądane obecnie rozbawienie, które mimowolnie chciało się odmalować na jej twarzy.

Przyjrzał jej się, trochę dłużej niżby wypadało. Zasadniczo miała rację, postanowił więc już nie wracać do tej sytuacji. Wolał postawić sprawę jasno ze swojej strony, żeby Elia mogła się do niej ustosunkować.
- Po prostu nie chcę, żebyś miała jakieś nieprzyjemności z tego powodu - rzucił nonszalancko.
Skoro już jednak znał jej opinię, mogli ten etap zamknąć. Chyba, że w przyszłości coś się zmieni, w końcu sama powiedziała, że przecież nic takiego się nie dzieje. Czy jednak faktycznie nic się nie działo? Kiedy na nią patrzył, miał mieszane uczucia, czy aby na pewno.
- Szybko łapiesz, dobrze - przyznał w końcu. Zauważył jednak, że coś ją ewidentnie rozbawiło.
- Co jest? - Zapytał, odstawiając szklankę na bok.
- Pijemy coś jeszcze, czy chcesz już stąd iść? - Dodał po chwili, zerkając na zegarek. Pora była jeszcze młoda, ale nie zdziwiłby się, gdyby nie chciała już tutaj siedzieć. Robiło się coraz tłoczniej i nawet rozmowa stawała się trudniejsza, a jeszcze trochę i trzeba się będzie zacząć przekrzykiwać. Ciężko się jednak dziwić, w końcu to pub i to w godzinach wieczornych.

Elia spojrzała mu w oczy, żeby podkreślić, że mówi w tej chwili prawdę.
- Tym się nie przejmuj - uznała tym samym temat za zakończony. Nie będzie się chować po kątach tylko po to, żeby zaspokoić sumienie obcych ludzi, które swoje drogą, z pewnością nie jest takie krystaliczne, jakie chcieliby, żeby było.
- Nic, po prostu przypomniałam sobie o czymś... Miłym - zbyła trochę temat, ale nie miała odwagi go poruszyć. Widać to było zresztą po jej odrobinę skrępowanej minie, jakby bardzo żałowała, że w ogóle pozwoliła sobie na taką myśl. Chociaż... Dać jej jeszcze ze dwa drinki i zapewne sprawa uległaby diametralnej zmianie. Tym samym był to już chyba sygnał, że koniec picia, przynajmniej jeśli chce uniknąć powiedzenia czegoś, czego potem pożałuje. Nie chciała jednak jeszcze wracać do hotelu.
- Możemy iść, ale pod warunkiem, że dasz się jeszcze wyciągnąć na jakiś spacer - odparła, aż sama zdziwiona swoją bezpośredniością. Od czasu przyjazdu chyba ani jednej nocy nie przespała jeszcze normalnie, praktycznie codziennie się gdzieś włócząc tak, jakby zmieniły tryb życia z dziennego na nocny. Ciężko było jej się przestawić. Poza tym od tego natłoku wszystkiego, ostatnimi czasy i tak miała problemy z bezsennością.

Odwzajemnił spojrzenie dziewczyny w milczeniu, a gdzieś w kącikach ust błąkał mu się słaby uśmiech. Zaczynała mu się coraz bardziej podobać, a coraz mniej się tym przejmował, jakby zupełnie nagle wszystkie wątpliwości gdzieś zniknęły, zastąpione słusznym zresztą podejściem, że co ma być, to będzie.
- Miłym - powtórzył, dopijając drinka i patrząc na Elię znacząco. Odstawił szklankę na blat.
- Oczywiście, przecież jest jeszcze za wcześnie, żeby cię puścić do domu - odparł, wstając. Zostawił pieniądze na stoliku, po czym kiwnął barmanowi i kelnerce ręką na pożegnanie. Ładnych parę sekund zajęło im przeciśnięcie się do wyjścia, kiedy więc w końcu tam dotarli, otworzył Elii drzwi i puścił ją przodem, odruchowo kładąc rękę na jej talii.
Wieczór był ciepły, choć niebo zasłonięte chmurami nie wyglądało zbyt obiecująco. Ruszyli wzdłuż ulicy, chcąc jak najszybciej zniknąć z północnej dzielnicy. Mógł sobie być policjantem, ale o tej porze w takim miejscu to nawet gorzej. Poza tym widoki w tym miejscu nie powalały na kolana malowniczością.
- Piękne, słodkie, północne Rode. Dziwię się, że mieszkając tutaj nie wyjechałaś z krzykiem po pierwszej nocy - zagaił, zatrzymując wzrok na dłużej na jakimś wyjątkowo wulgarnym grafitti.

Nie bardzo wiedziała, co to znaczące spojrzenie miało oznaczać, ale z jakiegoś głupiego powodu miała wrażenie, że chyba telepatycznie poznał jej myśli. Nie traciła jednak rezonu, na to było już za późno, poza tym wiedziała przecież, że to niemożliwe i ma paranoję. Również wstała i kiedy drzwi się otwarły, z ulgą wciągnęła w płuca podmuch względnie świeżego powietrza. Nawet jeśli ręka Leonela znalazła się na jej talii poniekąd automatycznie, ona była tego dotyku wręcz boleśnie świadoma, podobnie jak tego, jak bardzo jest on ulotny. Na powietrzu wszystko jednak wydawało się być dużo bardziej przyziemne niż tam, w tłocznym, ciemnym i zadymionym pubie. Ruszyła niespiesznie za Leonem, uważając na nierównym chodniku.
Roześmiała się.
- A wiesz, coś w tym jest. Pierwszego dnia poznałam tutaj takiego małego rudzielca, Gwen. Jak zaczęła opowiadać o swojej matce, to byłam bliska wyjechania z myślą "whoa, takiego szajsu to nawet u nas nie ma"... W każdym razie próbowała się dostać do hotelu... - zmarszczyła brwi, usiłując sobie przypomnieć, jak to dokładnie było. Pominęła w tej historii jej wszawy epizod, bo nawet jeśli sceneria nie należała do takich zbyt romantycznych, nie widziała powodów, żeby się nią chwalić. Tak czy inaczej już więcej nie wspomniała, jakby nie chcąc robić małej kłopotów większych, niż już miała.

Spojrzał na Elię z rozbawieniem, pomieszanym z czymś, co można by wziąć za zdumienie.
- Gwen? I cię nie okradła? - Roześmiał się. - Musiałaś być dla niej bardzo miła. Co zaś do tragicznej historii jaką ci sprzedała, dla każdego naiwniaka ma trochę inną. Nie żeby prawda nie była przykra, oczywiście - dodał pospiesznie. Znał tę małą i powiedzmy, że była dużo bardziej sprytna niż niektórzy dorośli w tym mieście. Czasem się chyba bał co będzie, jak dorośnie. Miał tylko nadzieję, że przejdzie na emeryturę, zanim młoda weźmie się do rzeczy.
- Nie ma tu tak źle. Choć pracowników opieki społecznej chyba coś zeżarło po drodze, bo jeszcze żadnego nie widziałem - dodał. Właściwie przecież sam nieraz próbował interweniować. Gwen bywała małym wrzodem na dupie, ale znikąd się to nie wzięło. Ciężko jednak pomóc komuś, kto pomocy nie chce. A to przecież tylko dziecko.
- Chociaż właściwie zależy jak na to spojrzysz. Prawie całe Rode poszło z dymem przez dzieciaka, który miał jakieś zapędy na piromana... - Najwyraźniej jednak zmienił zdanie po krótkiej chwili namysłu. Rzeczywiście niewiele brakowało do faktycznej tragedii. Nikomu nic strasznego się nie stało, ale niesmak pozostał. Był już zmęczony tą robotą, nawet nie był wtedy na służbie, a bawił się w ganianego z gówniarzami, którym zachciało się fajerwerek.

Elia zawtórowała Leonowi.
- O dziwo nie! Co prawda trochę zgorszyła ludzi przy basenie z rybkami. Takiego słownictwa nie słyszałam nawet od ludzi Diego, a co dopiero dziesięcioletniej dziewczynki! - Elia nie była zaskoczona, że to zmyślona historia. Patrząc na to z tej perspektywy ucieszyła się, że chociaż udało jej się ją nakarmić. Dziecko było specyficzne, ale ile w tym jej winy?
- Ano chyba nie ma. Pożary, ogary wyskakujące w najmniej spodziewanym momencie, głupie plotki, pomówienia... Żyć nie umierać - zironizowała, ale uśmiechając się szeroko. Mimo tych wszystkich niedogodności, które być może innych by zniechęciły, Elii się tutaj w pokręcony sposób podobało. Albo po prostu przeciwności, które przyszło jej na swojej drodze tutaj spotkać były mniejsze niż te, od których uciekła. Choć przecież ucieczka to też nie jest rozwiązanie, a i tak to, przed czym próbuje się uciec, może nas bez problemu dogonić.
- Żartujesz? Kiedy byliśmy nad jeziorem tak to przedstawiono, jakby całe Rode faktycznie się paliło. I to zasługa dzieciaka? - Gwizdnęła, niemal z uznaniem.

Dziwnie było myśleć, że właściwie minęli się przy tym basenie. W końcu trochę tam tkwił, wpierw przez wzgląd na kąpiel babki Wiadro i Florence, a później już na samą Florence, z którą zdarzyło mu się zresztą porozmawiać. Być może wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej, gdyby wtedy się nie rozdzielili, a on nie musiał by koniec końców odgrywać wzorowego obywatela, którego głównym orężem była gaśnica.
- Gwoli przypomnienia, nikt nie strzela, kiedy nie musi. To powinno cię przekonać - uśmiechnął się nieco złośliwie. Narzekał na to miasto i generalnie przebywać też tu nie chciał, ale gdy tylko przychodziło co do czego, nie wyobrażał sobie być gdzie indziej.
- Masz tutaj kolejny przykład wyolbrzymionej plotki. Zaczęło się od niewielkiego pożaru, a poczta pantoflowa zrobiła swoje, każdy dodał coś od siebie i sam już nie wiem, jaka była wersja ostateczna. Ale tak, wszystko to przez gówniarzy z fajerwerkami, które wymknęły im się spod kontroli. Mało by brakowało a dostaliby naprawdę bolesną nauczkę - wyjaśnił. Tak jak Elia pominęła wszy, tak on pominął prysznic ze śmieci. Choć to akurat głównie dlatego, że zdążył już zapomnieć o tym przykrym incydencie, w końcu miał potem na głowie inne rzeczy, choćby to, co zrobić z psami wyciągniętymi z pożaru. Właściwie powinien zadzwonić do Artema i zapytać, jak się miewa jeden z nich.
- Ale tutaj w trakcie festynu to norma. Jednak z niewielu imprez, które odbywają się w Rode i ludziom odwala - roześmiał się pod nosem.

Odwzajemniła złośliwy uśmiech.
- Okej, okej, wygrałeś... - uniosła ręce jakby w obronnym geście. Chyba zła sława tego miasteczka chroniła Rode przed większymi niebezpieczeństwami, przynajmniej na razie. Jeśli Rode aspirowało do rozrośnięcia się, w przyszłości może być dokładnie odwrotnie. Duże pieniądze zawsze stanowiły wabik, nie tylko dla ludzi chcących uczciwie zarobić ale i tych, którzy na tych pierwszych chcą się dorobić już mniej uczciwie.
Mijali już powoli niezbyt obszerną, północną dzielnicę. Co prawda nie znała się na tym miasteczku, jakie by ono nie było i szła trochę na ślepo tam, gdzie prowadził Rios, ale dało się dostrzec różnicę w zmianie otoczenia.
- Gdzie właściwie idziemy? Dzisiaj nie mam odpowiedniego obuwia na spacery po polach - zagaiła, zerkając niepewnie na boki, jakby spodziewała się, że zaraz wdepnie w jakieś dosłowne bagno.
- To jest jak lawina - parsknęła śmiechem. - Zaczyna się od małej kulki śniegu, a kończy na zniszczonych schroniskach i lasach. Ale to właściwie dobrze, bo w fazach końcowych to wszystko jest tak nieprawdopodobne, że sama wątpię czy ci, którzy to wymyślają, są w stanie w to wszystko wierzyć. - Można to było odnieść nie tylko do pożaru, ale choćby i plotek o sponsoringu. Ciekawe co następne... Albo i nie.
Poczuła nagły chłod na odsłoniętym, lewym ramieniu. Sięgnąwszy tam dłonią poczuła pod palcami wilgoć. Odruchowo spojrzała w górę, mrużąc oczy.
- Zaczyna kropić. Tego nam brakowało - roześmiała się.

Jedynie roześmiał się w odpowiedzi. Można było śmiało założyć, że zła sława tego miasta to zarówno jego wada jak i atut, wszystko zależało od tego, jak na to spojrzeć. Właściwie nie zastanawiał się nad tym, przynajmniej do czasu rozmowy z Margaret, kiedy uświadomiła mu, że wiele może się wkrótce zmienić. Jeśli z kolei się nie zmieni, prędzej czy później będzie musiało. Błędne koło.
Leonel nie planował jeszcze, gdzie pójdą potem, priorytetem było wydostanie się z dzielnicy północnej, która, jak już zresztą ustalili, ani ładna ani bezpieczna, innymi słowy nie do końca odpowiednia na nocne spacery. Biorąc pod uwagę to, jak Elia była ubrana odpadały raczej eskapady na łono natury, poza tym na to również było już za późno.
- Tutaj chyba działa zasada o tym, że kłamstwo powtarzane wiele razy staje się prawdą. Przynajmniej dla tych, którzy powtarzają - odpowiedział. Powoli zostawiali za sobą dzielnicę północną. Rode nie należało do dużych aglomeracji, zatem już kilkuminutowy spacer pozwalał na to, żeby znaleźć się w dzielnicy obok, w tym konkretnym wypadku akurat południowej.
Kiedy usłyszał uwagę o deszczu, sam zerknął w pobliże latarni, żeby w świetle zweryfikować, jak mocno pada.
- Zmokniesz - stwierdził, nieszczególnie zresztą odkrywczo. Narzucił jej na ramiona swoją kurtkę, nie przyjmując nawet słowa sprzeciwu.
- Skoro pogoda nam nie dopisała możemy pójść do mnie - zaproponował.

Elia z kolei jeszcze nie wsiąkła w Rode na tyle, żeby jakoś specjalnie się nad tym zastanawiać. Gdyby miała powiedzieć, tu i teraz, nie zmieniłaby niczego. Było to pewnie bardzo krótkowzroczne i jeśli posiedzi tu jeszcze trochę, pewnie ulegnie zmianie.
- Ja będę w takim razie optymistką. Takie gadanie ma to do siebie, że kiedy tylko pojawi się inny temat, rzucają się na niego jak sępy, całkowicie zapominając o tym poprzednim - dodała, wzruszając lekko ramionami.
Przystanęła, gdy dał jej swoje okrycie i nawet bez zbędnego protestowania je przyjęła, otulając się szczelnie przed deszczem, który padał z coraz większą częstotliwością. Plus był taki, że z pewnością nie był to deszcz kwaśny. Minus taki, że zmokną oboje, nie tylko ona, z naciskem na Leona, który został bez warstwy materiału chroniącego go przed deszczem.
- Pewnie, jest chyba bliżej niż gdybyśmy mieli wracać do hotelu - przyznała, kryjąc uśmiech, który nie wiedzieć czemu cisnął jej się na usta. Przyspieszyła nieco kroku. Zaczynała mniej więcej poznawać, gdzie się znajdują, korzystając z tych cząstkowych informacji które podłapała przechadzając się z Felixem, czy Leonem. - Chociaż chyba powinnam zapytać, czy funkcjonuje tutaj coś takiego jak taksówka, bo spacer z powrotem piechotą raczej nie wchodzi w grę - wzdrygnęła się, ciężko powiedzieć czy dlatego, że przez deszcz zrobiło się chłodno, czy to na myśl o tym, że miałaby wracać po ciemku przez północną dzielnicę.

Zadowolony, że po prostu przyjęła kurtkę, machnął ręką zadziwiająco nonszalancko jak na kogoś, komu właśnie coraz mocniej lało na głowę.
- Spokojnie, transportem się nie przejmuj - uciął temat dość zdawkowo. Zamiast jednak dalej dyskutować, po prostu podał jej ramię, uznając, że będzie jej wygodniej, jeśli się oprze, tym bardziej skoro przyspieszyła kroku.
Nie było już daleko, właściwie kilka minut szybszego marszu wystarczyło na to, żeby stanąć na podjeździe jego domu, skąd niezwłocznie wpakował do środka wpierw Elię, a potem sam wszedł, zamykając drzwi, pod którymi już warował Pies. Obskoczył ich radośnie, po czym już uspokojony, że właściciel wrócił, kręcił się w pobliżu. Leon zabrał mokrą kurtkę Elii i ją rozwiesił, żeby wyschła, a także przyjrzał się, czy mimo okrycia nie zmokła. Jednak poza włosami wydawało się, że wszystko w porządku.
- Pozwól, że wrzucę na siebie coś suchego i zaraz wracam - powiedział, wskazując Elii kanapę. Sam natomiast wszedł na górę, do sypialni, gdzie narzucił na grzbiet nową koszulę, po czym wrócił na dół, podwijając po drodze rękawy i podając Elii ręcznik, gdyby chciała choćby trochę osuszyć włosy.
- Teraz przydałoby się coś rozgrzewającego, żeby uniknąć przeziębienia. To niestety nie są ciepłe, argentyńskie deszcze - stwierdził żartobliwie, podchodząc do lodówki. Leon co prawda nie miał najmniejszego pojęcia, jakie są deszcze w cholernej Argentynie, ale nasłuchał się o niej od ojca tyle, że mógłby napisać książkę.

Uwierzyła Leonowi na słowo gdy stwierdził, że ma się nie przejmować i skorzystała z zaproponowanego jej ramienia. Rzeczywiście była tak w stanie iść nieporównanie szybciej, niż gdyby była sama, zdana na łaskę i niełaskę śliskich płyt chodnikowych. Kiedy jednak dotarli na miejsce, ucieszyła się, mimo, że nie należała do osób panikujących, bo trochę zrosił je deszczyk.
Przykucnęła przy Psie, drapiąc go za uchem, po czym zdjęła buty, dając odsapnąć zmaltretowanym szybkim krokiem stopom. Pokiwała głową Leonelowi i usiadła na kanapie, palcami rozczesując mokre włosy i roztrzepując je, licząc, że tak szybciej wyschną. Na szczęście dzięki podarowanej jej kurtce pozostałe części garderoby udało jej się zachować suche. W czasie gdy Rios zniknął na górze, Elia rozejrzała się po salonie myśląc o tym, że chyba sama nie wpadłaby na to, że tak szybko tutaj wróci.
Gdy po kilku minutach Leon pojawił się na dole, przyjęła ręcznik z wdzięcznością, a zarzuciwszy go sobie na ramiona, zaczęła wycierać włosy.
- I dlatego napijemy się czegoś z lodówki. To ma sens - uśmiechnęła się promiennie, co by zrównoważyć ironiczny ton swojej wypowiedzi. - Poza tym nie rozpędzałabym się z tą ciepłotą deszczu w Argentynie. Tam w ogóle rzadko pada - skorygowała, przekrzywiając głowę w bok. Wstała z kanapy i poszła za Leonem do kuchni, a siadając przy stole, wciąż pieczołowicie suszyła włosy ręcznikiem i kątem oka przyglądała się Riosowi. Wyłapywała szczegóły, na które być może nikt nie zwróciłby uwagi, choćby to, jak biel koszuli podkreślała jego śniadą karnację.

Wyprostował się i mrużąc oczy spojrzał na Elię. W dłoni trzymał butelkę, a łokciem zamknął za sobą lodówkę.
- To ma perfekcyjny sens, niewierny Tomaszu. Zresztą sama zaraz zobaczysz - powiedział, stawiając butelkę tequili na stole. - Wracasz do drinka, czy jednak skusisz się na coś innego? - Zapytał, wyciągając szklanki.
- O tym mój ojciec pewnie też mi mówił, aczkolwiek po tylu latach zapamiętałem chyba jakieś cząstkowe informacje, które mimowolnie wryły mi się w pamięć - wzruszył ramionami, przyznając się do ewentualnego błędu.
- Poza tym na pewnym etapie życia przysiągłem sobie, że jeśli jeszcze raz usłyszę coś na temat Argentyny, to kogoś zastrzelę. Sam nie wiedziałem, czy jego, czy siebie - postawił szklanki na stole. Czekał na odpowiedź Elii odnośnie tego, na co ma ochotę, żeby zabrać co mieli zabrać i przenieść się do salonu, gdzie będzie raczej wygodniej. Jeśli więc kobieta się zdecydowała, to zabrawszy co trzeba przeszli z powrotem do pomieszczenia obok.
- A jak twoje wyobrażenia o Ameryce północnej, kiedy już tu trafiłaś i skonfrontowałaś je z rzeczywistością? - Zapytał, chyba trochę złośliwie, bo takie Rode mogło tak naprawdę leżeć gdziekolwiek, a wyglądałoby zapewne identycznie. Nie miało nic wspólnego z tym słynnym amerykańskim snem, nie żeby obecnie w ogóle jakakolwiek część USA miała z nim coś wspólnego.

Przez krótką chwilę się zastanowiła, po czym na jej twarz wpełznął niecny uśmiech, kiedy zauważyła, że to nie wódka, a tequila.
- Drinka? Skoro masz tequilę to nie ma mowy - obruszyła się niemalże, wstając od stołu. Sięgnęła po szklanki, żeby pomóc Leonowi przenieść wszystko do salonu.
- W takim razie ci współczuję, bo ostatnio gadamy o Argentynie non stop - parsknęła śmiechem, stawiając przeniesione naczynia na stole obok kanapy, na którą po chwili oklapła, wracając do wycierania włosów.
- Właściwie nie miałam żadnych wyobrażeń. U nas unika się tego tematu, nikt nie chciałby przecież, żeby ktoś odniósł mylne wrażenie, że gdzieś na świecie jest lepiej i tam wyemigrował, prawda? - Opadła na oparcie sofy, żałując teraz, że nie umówili się tutaj od razu. Uniknęliby starcia z pijusem w barze, dało się normalnie pogadać i na pewno wygodniej się siedziało.
Założyła nogę na nogę i przez dłuższą chwilę zawiesiła oko na Leonelu.
- Ale tak na dobrą sprawę wcale nie jest aż tak inaczej - dodała, kładąc nacisk na "aż". - Pewnie, klimat, język, zwyczaje... Ale spodziewałam się, że jesteśmy okropnie we wszystkim zacofani, a okazało się, że nie jest to aż tak drastyczne jak można by się spodziewać - oparła dłonie na swoim kolanie i odchyliła się do tyłu.

Roześmiał się.
- Aż taka z ciebie koneserka tequili? Jeśli tak, rozczaruję cię. Mamy tutaj do dyspozycji tylko tą gorszego sortu. Ale od biedy się nada - zanim więc wyszli z kuchni, wziął ze sobą także sól i skrojoną naprędce cytrynę. Niestety w Rode zdobycie alkoholu z prawdziwego zdarzenia graniczyło z cudem, a tym samym picie tego specyfiku, który mieli przed sobą w czystej postaci, mogło co najwyżej skończyć się wykrzywieniem twarzy. Stąd też sól i cytryna dla zabicia smaku, które nie byłyby potrzebne w przypadku picia nieco szlachetniejszej wersji tego trunku.
- Poniekąd na moje życzenie, więc nie będę narzekał - stwierdził, po czym odkręcił butelkę i nalał do kieliszków, jeden z nich podsuwając Elii.
- Tutaj na przykład nie bardzo jest po co migrować - wzruszył ramionami, podając Elii talerzyk z cytryną, żeby uraczyła się cząstką. - Sęk w tym, że nie mamy z resztą Ameryki dużo wspólnego. To była kolonia i w umysłach ludzi z większych miast tak już zostało. Zresztą w umysłach mieszkańców chyba też - skrzywił się na wspomnienie swojego szefa. Z pewnością niejeden mógł się tutaj dorobić jakiegoś kompleksu niższości, zdaniem Riosa zupełnie jednak niesłusznie.
- Spora część świata jest jeszcze zacofana. Przypuszczam, że takich Rode na świecie są setki. - Sypiąc sól na rękę, patrzył na Elię, co skończyło się tym, że trochę rozsypał.

Spojrzała na niego ze sparodiowaną protekcjonalnością.
- Mój drogi, jeśli wydaje ci się, że w piszczącym biedą Buenos Aires mamy tę z wyższej półki, to muszę cię rozczarować. Zaciąga bimbrem jak każda inna, dlatego zazwyczaj lejemy ją do drinków - odparła, parskając śmiechem. Zerknęła na podsunięty jej kieliszek, wracając pamięcią do tego, jak piła tequilę z Felixem. Musieli być wtedy chyba bardzo przepici, skoro byli w stanie to przełknąć bez żadnej przegryzki, bo faktycznie, nie należała ona do najdelikatniejszych w smaku.
- Dla spokoju, chociażby - odpowiedziała, biorąc do ręki kawałek cytryny i przyglądając się mu krytycznie. Temu kawałkowi, nie Leonelowi oczywiście.
- Niepotrzebnie. Rozwój przyjdzie z czasem. Ile lat właściwie minęło od czasu, kiedy Rode zyskało prawa miejskie? - Zapytała, czekając na sól zanim użyje jej Leon. - Za to mieszkańcy? Jedyni w swoim rodzaju! - Zaśmiała się widząc, jak rozsypał przyprawę nawet nie kwapiąc się, aby uprzątnąć. Odwzajemniła spojrzenie, po czym wyciągnęła rękę po sól, żeby i sobie posypać.

Odwzajemnił jej spojrzenie z rozbawionym uśmiechem.
- Moja droga - zaczął z naciskiem. - Tutaj prawie wszystko czuć bimbrem. Nawet nie wiesz ile trudu zajmuje barmanom ukrycie tego faktu - pochylił się do przodu. - Podobno w Meksyku tę samą tequilę sprzedają w dwulitrowych, plastikowych butelkach. U nas to rarytas... - Pozwolił sobie na tę raczej retoryczną dygresję. Na dłuższą metę męczące było to, że zdobycie czegokolwiek wartościowego wiązało się z korzystaniem ze znajomości.
- Czterdzieści - odparł niemalże automatycznie. - Łatwo mi zapamiętać, bo można uznać, że ja i Rode jesteśmy równolatkami - mruknął kwaśno, po czym odchylił się na oparcie, ciemne spojrzenie wbijając w Elię, pozwalając sobie na to, by zawiesić je na dłużej na jej nogach. Gdy się na tym przyłapał, natychmiast odwrócił wzrok i spojrzał na przeciwległą ścianę, przygryzając policzek od wewnątrz. Roześmiał się na uwagę o mieszkańcach.
- To z pewnością - uśmiechnął się krzywo, po czym pochylił się w jej stronę, złapał jej wyciągniętą rękę i nasypał na nią soli, absurdalnie przeciągając tę chwilę. Kiedy skończył, odstawił przyprawę na stół i sięgnął po swój kieliszek.
- Salud, amor y dinero - rzucił, po raz kolejny tego wieczoru wznosząc kieliszek do toastu.

Elia oparła bok głowy o sofę, chcąc się skierować nieco bardziej frontalnie w stronę Leonela, siedzącego po jej prawej stronie.
- W takim razie takie sprowadzanie tego z Meksyku tutaj, mogłoby być całkiem opłacalnym biznesem - uśmiechnęła się szelmowsko. Jej ręka mimowolnie powędrowała ku wilgotnym jeszcze włosom i zaczęła dość frywolnie bawić się kosmykami, nawijając je na palce.
Zmrużyła lekko oczy.
- Leon, mogę ci zadać krępujące pytanie? - Powiedziała po krótkiej chwili milczenia, świdrując go czarnym spojrzeniem z uwagą. Odwrócił wzrok bardzo szybko, ale widziała, gdzie patrzył i sporo wysiłku musiała włożyć w to, żeby nie skwitować tego uśmiechem pełnym satysfakcji.
Ze spokojem, jakiego by się po sobie nie spodziewała, przyjęła to złapanie za rękę, nawet jeśli z jakiegoś głupiego powodu miała wrażenie, że ten dotyk pali ją niczym żywy ogień. W czasie gdy Leonel sypał, ona miała chwilę, żeby mu się przyjrzeć z bliska, do tego stopnia, że miała wrażenie, że przestała oddychać. Kiedy się odsunął była niemal zawiedziona, że trwało to raptem tak krótką i ulotną chwilę, nie zaprotestowała jednak, zamiast tego sięgając po swój kieliszek. Stuknęła nim w kieliszek Riosa, powtarzając słowa toastu, po czym błyskawicznie liznęła soli, zagryzła cytryną, na koniec pijąc jednym haustem tequilę. Aż się wzdrygnęła, gdy alkohol przeszedł przez jej gardło, ale smak soli i cytryny skutecznie zabił w jego smaku to, co najgorsze, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienie.

Leon także oparł się trochę bardziej wygodnie, zapadając w miękkiej sofie. Tłok i gwar baru były tak odległe, że zaczęło mu się wydawać, że miały miejsce dawno temu. Spojrzał na nią i uśmiechnął się krzywo.
- Ale pamiętasz, że rozmawiasz z gliną, nie? - Zapytał z rozbawieniem. Dość łatwo było wyczuć nieco ironiczny podtekst.
Nie uszło jego uwadze, że zaczęła się bawić włosami, ale widać było, że coś najwyraźniej chodzi jej po głowie. Nie był więc zaskoczony, kiedy zapytała, chociaż skłamałby mówiąc, że nie był ciekaw, co takiego krępującego chciała wiedzieć.
- Mam się bać? - Zerknął na nią z uwagą. Zmierzwił sobie włosy z zamiarem poprawienia ich, z efektem bardzo marnym. - No to słucham - dodał.
Mile zaskoczony kolejnością, w której zabrała się do picia, sam przechylił swój kieliszek, po czym odstawił go na stół. Faktycznie trunek był paskudny, ale te dość prozaiczne dodatki czyniły go znośniejszym. Nic więc dziwnego, że na ogół preferował whiskey.
- Zazwyczaj po soli gringos piją, a potem zagryzają cytryną - zauważył z rozbawieniem, sięgając do kieszeni z zamiarem wyciągnięcia fajek. Po chwili przypomniał sobie, że przecież ma gościa, a nie każdy sobie tego życzy,
- Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli zapalę? - Dopytał, tak na wszelki wypadek, zastanawiając się w międzyczasie, czemu się tym kurwa w ogóle przejmuje we własnym domu.

Roześmiała się wesoło, po czym pokręciła nieznacznie głową, zagryzając dolną wargę.
- Po prostu się zastanawiałam... Nigdy nie chciałeś założyć rodziny? Ustatkować się? - Zapytała, widać było jednak wyraźnie, że trochę krępuje ją to, że o to pyta. Ciekawość (i zalążek alkoholowej śmiałości) zwyciężyły z taktem, a choć ani przez chwilę nie dał jej do zrozumienia, że kogoś ma obecnie, nie mogła przecież tego wiedzieć na pewno. Pomijając to, dlaczego w ogóle miałoby ją to interesować, mimo wszystko wolałaby uniknąć sytuacji, w której ktoś tutaj nagle wpada zaskoczony jej obecnością.
- Wiem. Bez sensu, to zupełnie zabija smak alkoholu, a cóż to za przyjemność - wtrąciła, przekrzywiając głowę w stronę prawego ramienia. Nie żeby sama w sobie tequila miała tak zabójczy smak, przynajmniej nie ta, którą mieli tutaj. Jeśli jednak całkowicie zabijać jej ostrość, równie dobrze można było zmieszać w drinku. Tequila sunrise? Czemu by nie. Można było skasować więcej, za kiepskiej jakości tequilę, której nawet nie czuć.
- Oczywiście, że nie. Przecież jesteś u siebie - odparła od razu, niemal zaskoczona, że w ogóle ją o to zapytał. Doceniła ten gest, mimo wszystko. Co prawda sama nie należała do palaczy, ale czasem zdarzyło jej się po papierosa sięgnąć.
- Nie wiedziałam, że palisz - dodała, zerkając na niego kontrolnie. Pochyliła się w kierunku stołu i sięgnęła po butelkę.
- To jak, jeszcze kolejka? - Zapytała, unosząc jedną brew do góry. Alkohol powoli zaczynał działać i wiedziała, że powinna być teraz bardzo ostrożna, jeśli nie chce przesadzić. Ale jeszcze jeden kieliszek zdecydowanie nie powinien wyrządzić dużej krzywdy.

Nie odczuł tego pytania jako coś krępującego, chociaż trochę zdziwił się, że padło. Spojrzał badawczo na Elię i pozbierał myśli.
- To nie tak, że nie myślałem - podjął po zastanowieniu. - Po prostu jakoś nigdy nie trafiłem na kogoś, kto wydawałby mi się odpowiedni. Raz, chyba z piętnaście lat temu, było bardzo blisko, ale wycofałem się w ostatniej chwili. Wtedy dotarło do mnie, że to chyba nie kwestia odpowiedniej osoby, co mojego nastawienia - wyjaśnił. Stronił od zobowiązań, pewnie wyniósł to z domu. Żywo pamiętał, jak ojciec mu wyjawił, że żałował zawarcia małżeństwa. Wtedy wyjaśnił to tym, że o siebie zadbać trudno, a wziąć odpowiedzialność za drugą osobę, to dopiero jest wyczyn, niestety nie zawsze wart ryzyka. Leon się wtedy strasznie oburzył, ale w głowie zostało mu to do dzisiaj. Obecnie dostrzegał w tym nawet sporo sensu, nie tyle od samolubnej strony, co raczej niechęci ku temu, żeby zawieść cudze zaufanie. Kolejna kwestia, w której ciągle walczył i szarpał się z duchem swojego ojca.
- To znaczy zrozummy się, w przypadku tej konkretnej, smak nie powala, ale bądźmy poważni - wtrącił szybko.
Skoro Elia nie miała nic przeciwko paleniu, wyjął papierosa i włożył go do ust, podsuwając paczkę kobiecie, na wypadek, gdyby miała ochotę się poczęstować. Wyjął zapalniczkę i jeśli zdecydowała się na papierosa, wpierw to jej podał ogień. Jeśli nie, odpalił swój i rzucił zapalniczkę na stół, zaciągając się głęboko.
- Bo nie paliłem. Rzuciłem jakieś dwa lata temu, ale ostatnimi czasy chyba mam regres - uśmiechnął się krzywo. Jeszcze bardziej się rozluźnił i skinął Elii głową w odpowiedzi na propozycję drugiej kolejki.

Podparła brodę na dłoni.
- Co to znaczy bardzo blisko? - Uśmiechnęła się ujmująco. Nie chciała, żeby wziął ją za wścibską, ale skoro już zaczął, równie dobrze mógł pociągnąć ten temat. - I dlaczego kwestia nastawienia? Nie chcesz się angażować? Jesteś z tych, którzy za żadną cenę nie dają się uwiązać? - Ostatnie pytanie retoryczne zadała z nieco żartobliwą pompatycznością. Wolałaby nie zostać odebrana jako ktoś, kto przeprowadza mu teraz przesłuchanie, to raczej zwykła, osobista ciekawość, dla której wytłumaczenia jeszcze nie potrafiła zlokalizować.
- Błagam, tylko nie mów, że to moja wina - wpadła mu w słowo, na wieści o tym, że wrócił do palenia.
- Nie chcę mieć nic wspólnego z twoim ewentualnym rakiem płuc - pogroziła mu palcem. Niby żartowała, ale w tym konkretnym wypadku nie do końca. Spojrzała na podsuniętą jej paczkę, ale pokręciła głową, przyglądając się, jak odpala swojego papierosa, po czym nachyliła się nad stołem i polała następną kolejkę do kieliszków z wprawą godną barmanki. Dopóki jednak Leon palił, wstrzymała się z solą. Nie wróciła do swojego narożnika sofy, zamiast tego po krótkiej chwili namysłu sięgnęła dłonią w stronę Riosa i jeśli jej na to pozwolił, zabrała papieros, który trzymał w ręku, po czym sama się nim zaciągnęła. Powoli i bardzo niespiesznie, wypuściła z płuc dym gdzieś na bok, nie spuszczając z mężczyzny uważnego spojrzenia. Jej szminka zostawiła czerwony ślad na filtrze.

Spojrzał na nią kątem oka.
- Bardzo blisko zaręczyn. Ale ja się rozmyśliłem, a ona w końcu wyjechała zawiedziona z miasta. Stare dzieje - machnął ręką. Na wszystko tak machał ręką, jak mogła zauważyć, bo nie przepadał za tym, żeby specjalnie o sobie opowiadać. Aż dziw brał, że w ogóle zdecydował się ten temat podjąć. - Czy ja wiem? - Wyraził powątpiewanie miną. Zaciągnął się papierosem, po czym wypuścił z płuc dym, patrząc przed siebie.
- Chyba raczej to ja nie chcę uwiązywać nikogo przy sobie. Nie chciałbym się obudzić pewnego dnia z myślą, że stopniowo zaczynamy się nienawidzić - skrzywił się. Całe życie wydawało mu się, że to ma sens, ale jak powiedział to na głos, dotarło do niego, że chyba niekoniecznie. Uznał jednak, że za późno na zmianę nawyków, co było całkiem wygodną postawą.
- Już się kiedyś nasłuchałem o zmarnowanym życiu, moja matka cały czas wytykała to ojcu. To nie było szczęśliwe małżeństwo - dodał, zanim właściwie zdążył się powstrzymać. Teraz będzie, że miał złe wzorce. Tyle sam niestety zdążył wydedukować.
- Twoja? - Roześmiał się. - Nie, nie sądzę. To raczej wszystko pozbierało się do kupy na raz. Przejdzie mi - stwierdził dość lekceważąco, zauważając, że Elia siedzi bliżej niż poprzednio. Pozwolił na to, by zabrała papieros, jak zahipnotyzowany obserwując, jak się nim zaciąga. Nagle wszystko stało się interesujące, nawet ślad na filtrze.
- W ramach walki z moim rakiem, zamierzasz zostawić mniej dla mnie? - Rzucił, spojrzenie mimowolnie kierując na jej usta, pomalowane alarmującą czerwienią. Czerwień na paznokciach, na ustach, na sukience... Miał wrażenie, że wryła mu się w mózg i coś w nim zepsuła, a kolor czerwony już nigdy nie będzie wyglądał tak samo.

- Nienawidzić? - Zmarszczyła brwi. - Przecież nie zawsze tak musi być - pokręciła z wolna głową, by podkreślić swój sceptycyzm. Co prawda sama nie miała zbyt dużego doświadczenia w tej materii, bo nie miała szansy choćby poprzyglądać się małżeństwu swoich rodziców. Właściwie w ogóle nie mogła ich obserwować, bo przecież w życiu nie widziała ich na oczy. Nie to było jednak przedmiotem dyskusji.
- To że twoim rodzicom się nie udało, nie znaczy, że każde małżeństwo tak wygląda. Pomijając to, że przecież nie trzeba w ogóle brać ślubu - wzruszyła ramionami. - Poza tym, nawet jeśli wydajesz się podobny, nie jesteś swoim ojcem - dodała jeszcze. Może było to banalne, ale taka prawda. Wielokrotnie mogła na własnej skórze się przekonać, że ludzie powielali czyny i zachowania rodziców, nawet jeśli czasem nieświadomie. Nie była to jednak reguła, której nie dało się obejść. Były przecież setki przykładów na to, że to nie zawsze musi tak być. Wszystko było kwestią indywidualną i składało się na nią wiele czynników, w tym również własne chęci. Nie zmieniało to jednak tego, że dziwnie poczuła się z tym wyznaniem. Całe życie myślała, że wiele straciła nie mając rodziców, z drugiej strony gdy stawiała się na jego pozycji, już nie była tego taka pewna. Poza tym była nieco zaskoczona tym, że taki mężczyzna chodzi sobie samopas po świecie, bez nadajnika w postaci obrączki.
Uśmiechnęła się figlarnie i znowu podniosła papieros do ust, zaciągając się. Był mocny i drapał ją w gardło, ale nie kaszlała, co sugerowało, że zdarzało jej się już palić.
- Może - odparła enigmatycznie. - A może po prostu chcę dotrzymać ci towarzystwa? Czyżbyś hołdował powiedzeniu, że na coś trzeba umrzeć? - Zapytała. Zniżyła głos, w ramach zmniejszonej odległości między nimi. Wypaliła papierosa do końca, po czym zgasiła go w popielniczce stojącej na stole.

Problem wydawał się sięgać głębiej, niż mogło się powierzchownie wydawać. Ciężko zmienić przekonania, które pielęgnowało się w sobie przez wiele lat.
- Nie musi, ale może - uśmiechnął się kwaśno. - Aczkolwiek masz rację. Nikt nie jest zobligowany do brania ślubu. To już nie te czasy - westchnął.
- Ciężko mówić o podobieństwie między nami. Żyjemy w zupełnie innych, skrajnie innych warunkach. To nie to samo - odparł, ale mimo wszystko odczuł ulgę, że ktoś mu to w końcu powiedział. Doprowadzało go to na skraj frustracji, niezależnie jak mocno starał się sam siebie przekonać, że nie ma z ojcem nic wspólnego. Wygląda jednak na to, że pewne rzeczy dobrze jest usłyszeć od kogoś innego, kto ma trochę bardziej obiektywne spojrzenie na sprawę. Niby o tym wiedział, ale wiedział też, że wiązałoby się to z tym, że musiał by komuś to wszystko przedstawić, a tego bardzo nie chciał robić. Teraz jednak przyszło samo, dość naturalnie.
- Dotrzymać towarzystwa w paleniu, czy późniejszym leczeniu? - Zapytał rozbawiony, tylko na krótką chwilę podnosząc wzrok z ust, na oczy Elii.
- Byłem takiego zdania, ale potem okazało się, że nawet Rode nie jest bezpieczne i po przemyśleniu sprawy jednak je zmieniłem - odpowiedział, z krzywym uśmiechem.
- Właściwie sporo się zmieniło - dodał, poważniejąc. Sięgnął ku włosom Elii. Złapał jeden z wilgotnych jeszcze kosmyków i obrócił w palcach, po czym założył za jej ucho, jakby chciał lepiej przyjrzeć jej twarzy.

Pokiwała głową skwapliwie.
- Właśnie o tym mówię. Być może gdybyście zamienili się miejscami, działalibyście podobnie, ale możemy sobie tylko gdybać. Nigdy się nie dowiemy, jakby to było. Poza tym pamiętaj, że grzechy twojego ojca, nie są twoimi - odpowiedziała cicho. Właściwie zaczynało ją bawić, że od momentu swojego przyjazdu bardziej była terapeutą, niż weterynarzem. Może powinna była pomyśleć nad zmianą zawodu? Jak przeżyje, być może tak zrobi. Obecnie jednak liczyło się to, co tu i teraz.
- W paleniu, leczeniu... Nieistotne - uśmiechnęła się, również wyraźnie rozbawiona. Właściwie kiedy na nią tak patrzył, słowa przestawały mieć znaczenie. Mówiła tylko po to, żeby mówić, ale sens kompletnie jej umykał. Nie miała siły ani ochoty myśleć nad tym, skąd się wzięła ta pomroczność.
- Słusznie. Jakby się nad tym zastanowić, nigdzie nie jest bezpiecznie - zasępiła się nieco, chyba bardziej niż zamierzała, ale co było niedorzeczne, tutaj, w tej chwili, czuła się bezpiecznie, jakby oddzielona od problemów ścianą. Szkoda tylko, że ta ściana była szklana i bardzo krucha.
- To znaczy? - Uniosła brwi w górę. Nie odsunęła się, ani nie odtrąciła ręki Riosa, właściwie nawet nie drgnęła. Chciała dać mu szansę na skończenie tej wypowiedzi, ciekawa tego, co może się kryć na jej końcu. Zbliżyła się jeszcze nieznacznie, na tyle, że wyraźnie czuła bijące od Riosa ciepło.

Już nie odpowiedział, tym bardziej, że padło magiczne słowo klucz "gdybać", które zawsze działało na niego drażniąco. Tego właśnie nie lubił najbardziej: gdybania, bo ani to pomocne, ani tak naprawdę niczego nie wnosiło do życia, poza tworzeniem sytuacji, które mogą, a nie muszą się wydarzyć.
Nie wiedział co to znaczy, wiedział tylko, że jest zupełnie inaczej niż jeszcze jakiś miesiąc temu. Nie był nawet pewien czy lepiej, czy wręcz przeciwnie, bo po jednej i drugiej stronie barykady znalazłyby się mocne argumenty.
Dlatego też niczego już nie mówił, przynajmniej na razie. Elia przysunęła się jeszcze bardziej, stwierdził więc, że prawdopodobnie dąży do ich przerwanej rozmowy z polany, o ile tak można to ująć, a skoro tak, to nie ma żadnych przeciwwskazań. Przez chwilę obserwując ją w skupieniu, przyciągnął bliżej i pocałował, wplatając rękę w jej włosy. Miał na to ochotę już od dłuższego czasu, a skoro była aż tak blisko, nie skorzystanie z takiej okazji zakrawałoby o głupotę.