First topic message reminder :

KTO: Charles i Felix
KIEDY: Trzy dni po festynie
GDZIE: To... jak to było z tą Elizą?


Smar się skończył, pomidory także. Czas był to na zakupy więc, a kiedy można było połączyć to z prawdziwie męską rozmową o motoryzacji, to nawet lepiej. Długo Bucket nie wytrzymał we wstrzemięźliwości od małego co nieco, znów kurzył więc na potęgę... Nie przy Rosie, oczywiście. Przy niej, rzecz jasna ręce miał zajęte... Usta zwykle też. Jakim byłby kumplem, gdyby nie pozwolił Felixowi, by spłynęło na niego nieco blasku chodzącego seksapilu, jakim Charles czuł się ostatnimi czasy? Jednak było na świecie coś lepszego od stadka nowojorskich panienek. Ta myśl zastała go, kiedy otwierał drzwi stacji benzynowej.
- Feli! - Zakrzyknął radośnie od progu - gadaj, coś nawywijał, zwierzaku!

Szybko zapchał się pizzą, czekając na odpowiedź Felixa. Listy miłosne to już nie były przelewki, a jeśli pan dostawca posuwał się przy tym do rzeczy nie daj Boże sprośnych... Cóż. Oklepunek murowany.
- Gify z kotkami? - Uniósł brew. Czy w takim razie obrazek smutnego bajgla wysłany obrażonej Rosie na festynie był porównywany z miłosną korespondencją? Ależ nie taką funkcję przecież miał pełnić! - A ja to skąd mam wiedzieć? Nie pisałem nigdy - wzruszył ramionami i zapchał się kolejnym kawałkiem. Na pewno nie wysyłałby maili z kotkami. Przypomniał sobie o walentynce, którą całe lata temu chciał podrzucić Rosie. Nawet napisał tam całkiem wylewne jak na jego standardy wyznanie, by ostatecznie wylądowało w pudle i nigdy nie zostało wysłane.

Usiadł na ladzie, wpychając w siebie pizzę. Zrobił duże oczy, gdy usłyszał wyznanie Karola.
- Serio, nie pisałeś nigdy listów miłosnych? Wierszy? Nie śpiewałeś serenad?!
Ej, chwila, może jeśli Charles ma powodzenie, to faktycznie nie trzeba tego robić?!
Chyba, ze ta popularność Bucketa to tylko zasługa jego tyłka. To faktycznie, tyłkiem się wiersza nie wypierdzi.

Nic nie wiesz, Felixie Novaku! Ten piękny, tyłeczek jest tak mocarny, że pewnie i z recytacją by sobie poradził... W przeciwieństwie do głowy, która miała pecha współdzielić z tym tyłeczkiem ciało!
- Że komu niby i kiedy? - Zamrugał oczami, próbując sobie wyobrazić romantyczne wydzieranie ryja przed oknem Rosy. Hubert na pewno chętnie robiłby na perkusję, a dźwięk śrutu odbijającego się z brzdękiem o kubeł na śmierci pozostałby w psychice Bucketa jeszcze na długi, długi czas. Najromantyczniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek robił, to nocne wspinaczki po rynnie. I przy tym wolałby jednak pozostać. Cała reszta w jego wykonaniu byłaby zapewne co najmniej kiczowata.
- Nigdy w życiu nie miałem dziewczyny dłużej niż tydzień! Naprawdę w tym leżał cały problem, że każdy facet musi być poetą? - Podrapał się po głowie, znów przysiadając na blacie. Ciężko było mówić o popularności, kiedy przez jedną część dzieciństwa było się po prostu łobuzem, a drugą jego część łobuzem broniącym czci młodszej dziewczynki przed innymi łobuzami!

- Serio? To ja nie wiem teraz, co jest żałośniejsze. Nie być w żadnym związku, czy mieć sporo takich kilku dniowych - zastanowił się chwilę. Nie miał jednak zamiaru się licytować z Karolem. Nie teraz, kiedy Bucket miał przed sobą perspektywę jakiegoś "związku" z Rosą. Prawda?
- No słuchaj, jeśli chciałbym wysłać swojej nowej lubej jakąś kartkę, wierszyk, czy coś... to służę pomocą! Mam jakieś w szufladach. Chociaż będzie mi powiedzieć, które są moje oryginalne, a które ściągnąłem ze strony "Statusy na gadulca". 

- Spójrz na to tak, Feli. Szanujesz się. W tym chyba nie ma nic żałosnego - lekko uderzył go pięścią w ramię. W istocie, gdyby Bucket był dziewczyną, ludzie byliby już gotowi ukamieniować go na ulicy, krzycząc donośne "dziwka!". A i Rosa w wydaniu męskim nie zaszczyciłaby go zapewne nawet krótkim spojrzeniem. Trudno powiedzieć, dlaczego pomyślał w takiej chwili o stereotypach utartych względem płci. Może to przez bajeczny strój Felixa? A może odwróconą wersję Zmierzchu, o którym kiedyś opowiadała mu Rosa...? Aż go wzdrygnęło na tę myśl.
- W sumie... - Zamyślił się na chwilę. Dawno temu Rosa, naiwnie starając się zeswatać Charlesa z koleżanką z klasy, podsunęła mu pomysł napisania wiersza, bądź podsunięcia jej jakiegoś napisanego przez kogo innego. Wtedy uznał to za głupotę, jednakże... Skoro o tym wspomniała, musiało ją to kręcić! - Pochwal się, co masz - wyszczerzył zęby. Może nie najgorszym pomysłem byłoby dorzucenie do swojej listy zakupów jakiejś paczki prezerwatyw?

- O... Ooo... no dobra, to ja ci coś tam znajdę, czekaj!
Zniknął na zapleczu. Trochę mu zajęło nim się przekopał przez szuflady z pierdołami, ale wrócił z jakimś scapbookiem, który na okładce miał naklejki z pokemonami.
- Ale jest po angielsku, niemiecku, czy koreańsku? - dopytał, wertując spory kajet, w którym były wklejone jakieś wiersze i sentencje. 
- Hmmm... - zastanowił się chwilę, oglądając brokatowe naklejki tuż przy rymowance o płaczliwym rozstaniu - nie, to chyba nie...

Charles czuł się trochę dziwnie, prosząc Felixa o jakiś dziwny wierszyk, jak z dziewczęcego pamiętniczka. Im dłużej więc Novak grzebał się w kajeciku, tym częściej wzrok Bucketa wędrował pod sufit, na półki i ściany. Zatrzymał wzrok na chwilę przy stojakach z prasą. Kolejny numer jego porno miesięcznika już był w sprzedaży. Szybko obrócił łeb, nieco było to niezręczne prosić kolegę o pomoc chcąc może gdzieś tam w głębi duszy zwiększyć swoje szansę na przyjemny wieczór w niedalekiej przyszłości, a jednocześnie gapić się na odsłonięty cyc Theresy Reebentoff. Nie godziło się po prostu!
- Niemie... co? Po niemiecku? Chcesz żeby pomyślała, że jej grożę? - Spojrzał bezrozumnie na literki składające się na piękny wiersz zatytułowany Schmetterling. Brzmiało jak nazwa wojskowego bombowca.

Chodź, kochanie, chodź tu na poduszkę
Chodź, kochanie, wezmę cię na muszkę
Zbombarduję cię swoją miłością
Aż będziesz krzyczeć "schneller schneller" głośno.

Mniej więcej tak to sobie wyobrażał. Może to nie było takie głupie, żeby spróbować napisać coś samemu?

Felix trochę nie rozumiał na co komu papierowo porno jak jest internet. 
No ale nie o tym teraz piszemy!
- No co, niemiecki jak niemiecki, język i już.
Zamknał kajet, troszke poirytownay.
- No to ja nie wiem. Napisz coś sam od serca. Za co Rosę lubisz? Co w niej fajnego? Co sprawia, że ci serduszko bije na jej widok? 
Pytania totalnie podstawowe.
- O albo możesz tak... klasykiem. Czekaj, był taki poeta... Klocuch. Hmm... I on miał taki wiersz, "Zakochanie":
Co się dzieje?
Gdzie jestem?
aaa!
jeny...
wynocha głupia babo
widzisz co
narobiłaś.


Chwila namysłu.
- Nie, ten to się chyba nie nadaje... o czekaj, znam lepszy! "Czasem"!
Czasem dobrze 
jest mieć
babę
czasem pomaga

Charles miał swoje nawyki, do których przyczyniła się oczywiście kochana Hiacynta, odcinając za karę wnuka od internetu i zabierająca elektroniczne cacka. Czymś wypełnić musiał smutne, samotne wieczory... To było całe lata temu, niektórych rzeczy jednak się nie wyzbył, choć przestały mu być w pewnej chwili potrzebne.
- To są... klasyki? - Skrzywił się - ten Klocuch to wieszczem chyba nie był, co? Bo gdybym był Rosą, wywaliłbym siebie na zbity pysk za takie wiersze. Taka głęboka metafora może do niej nie przemówić, Feli - był absolutnie poważny. Poezja pana Klocucha szczerze go zachwyciła, jednak jeśli miała podobać się Rosie...
- Masz rację, muszę jej sam napisać, co mi się w niej podoba. Zacznę... od początku zacznę. Jak mało nie złamała mi nosa, a potem wybiła mleczaka - pokiwał głową, rozmarzony. Tak, wtedy po raz pierwszy mu zaimponowała. Kręciło go, kiedy tak brała sprawy we własne ręce. Jeszcze nie wiedział wtedy, jak bardzo go to kręci.
- Uwielbiam ją po prostu. Nawet, kiedy się złości - mruknął, uśmiechając się jak wariat. Miał czas zebrać całą listę zalet, a nawet wad, za które Pankhurstównę uwielbiał, większość z nich nie potrafił nawet ubrać w słowa. Z biegiem lat miała na niego coraz większy wpływ, wręcz potrafiła go ustawić. A jemu to odpowiadało, bo oprócz kija, miała dla niego także tę przysłowiową marchewkę. Motywowała go, kiedy tej motywacji najbardziej potrzebował.
- Dzięki, Feli. Powoli będę się zbierał, mam trochę pracy. Po smar tu w sumie przyszedłem... I wiesz co? Daj też gumę, przyda się - wskazał na odpowiednią półkę, ale w taki sposób, że odrobinę trudno dociec było, czy chodzi mu o gumę do żucia, czy zgoła inne ogumienie. Z tego wszystkiego zapomniał poprosić jeszcze o pomidory. Kiedy wreszcie zaopatrzył się w to, po co w istocie tutaj przyszedł, panowie pożegnali się, a Karol wrócił do roboty.

Koniec.