KTO: Charles i Felix
KIEDY: Trzy dni po festynie
GDZIE: To... jak to było z tą Elizą?


Smar się skończył, pomidory także. Czas był to na zakupy więc, a kiedy można było połączyć to z prawdziwie męską rozmową o motoryzacji, to nawet lepiej. Długo Bucket nie wytrzymał we wstrzemięźliwości od małego co nieco, znów kurzył więc na potęgę... Nie przy Rosie, oczywiście. Przy niej, rzecz jasna ręce miał zajęte... Usta zwykle też. Jakim byłby kumplem, gdyby nie pozwolił Felixowi, by spłynęło na niego nieco blasku chodzącego seksapilu, jakim Charles czuł się ostatnimi czasy? Jednak było na świecie coś lepszego od stadka nowojorskich panienek. Ta myśl zastała go, kiedy otwierał drzwi stacji benzynowej.
- Feli! - Zakrzyknął radośnie od progu - gadaj, coś nawywijał, zwierzaku!

Feliś już chyba 3 raz naklejał tę samą cenę na czekoladę, wpatrując się w jakiś punkt przed sobą. Potem, zupełnie ignorując, że jest nie w tej alejce sklepu co trzeba, wykłądał pomidory obok smaru samochodowego. Hm, przeznaczenie? Czyżby wiedział, że Kaorl wpadnie?
Nie, raczje myślał o niebieskich migdałam.
Jednak męski zapach Bucketa oderwał go od snów na jawie. Takiego Str8ta to tylko Wiadro używa. 
- Ach. Aaa... Charles. O kurwa... - spojrzał na opakowanie czekolady, która byłą ometkowana na całej rozciągłości opakowania. Schował ją wiec szybko za puszki.
- No, hej, hej - nerwowo przeczesał włosy, które jakoś dzisiaj wyjątkowo zwyczajnie wyglądały. 
- Nawywijał? Ja? Żartujesz. Ja tylko... no nic, no!

Uniósł brew i skrzyżował ręce na piersi. Nie wykonał żadnego innego ruchu, nie podszedł też od razu do kumpla, by sprawdzić, czy nie ma gorączki... choć kusiło! Tak rozkojarzonego Novaka nie widział nigdy! Nawet, kiedy nasłuchał się piosenek przedwojennej wokalistki, Taylor Swift i zakochał w jej licu... Wiedział więc Bucket, że sprawa była naprawdę poważna!
- Kurwę sobie wypraszam - pokręcił rozczochraną głową. Znów miał na sobie tę samą, roboczą koszulkę. Kiedyś była brązowa, dziś brązowa z czarnymi plamami. Męski zapach maskował inny, równie męski. Zapach potu i zapracowanego Bucketa.
- Co? Wyglądasz, jakby ci wpadł kamień do buta, tak przebierasz nogami - spojrzał na rzeczone nogi i pokręcił głową jeszcze raz.

Aż cały poczerwieniał z tego wszystkiego. Odłożył metkownicę i poluzował kołnierzyk koszuli. 
- Kamień do buta? - spojrzał po swoich czerwonych trampkach - nie! Chyba... - potrząsnął prawą stopą.
- Charles o czym ty gadasz? - prychnął, krzywiąc się nieco. Oczywiście wiedział o co chodzi kumplowi, ale jakoś tam wstydził się od razu na głos przyznać.
- Oj no głupi po prostu jestem... pamiętasz jak się zakochałem w licu Taylor Swift a potem się okazało, że jest małą żmijką, która kłamczy i Kim Kardashian wyciągnęła jej kłamstwa?
Doskonale to pamiętał z lekcji historii.

- Nooo, pamiętam. Powiedziałeś, że nie chcesz jej znać i kazałeś mi wykasować wszystkie jej piosenki, bo nie możesz patrzeć nawet na jej nazwisko - aż wywrócił oczami na samo wspomnienie. Jak można było się kochać w tej blond wywłoce?! Nanna Johansen, to była kobieta! Wszystko brała na klatę!
- I co? Tylko mi nie mów, że się zakochałeś w którejś Kardashiance? - Bucket kompletnie nie kojarzył. Kiedyś zabłądził w internetach i na jednej pornostronce znalazł jakąś amatorską taśmę którejś z napompowanym cycem. Śmiał twierdzić, że sam byłby w stanie nagrać lepszą. Aż podszedł krok bliżej Novaka, nie mogąc uwierzyć w jego mierne oczekiwania odnośnie kobiet. Będzie musiał mu ją wybić z głowy jak najszybciej, póki nie dotarł do lekcji, na której omawiano związki rodziny Kardashian z Illuminati.

- Nie, nie Kardashiance! Jezu! Chociaż uroda podobna... NIE, CHWILA. Po pierwsze, w nikim się nie zakochałem. Po drugie, to nie celebrytka. Po prostu... możemy powiedzieć, że zauroczyłem się osobą o której wiem prawie nic... prócz tego, ze planuje stąd wyjechać bardzo szybko.
Podszedł bliżej Karola, chwycił go za rmaiona i z rozpaczą powiedział:
- Charlie. Nie pozwól mi się zakochać. Nie chcę, żeby było jak w czwartej klasie! Zabujałem się w Emilce a potem ona wyjechała z rodzicami na drugi koniec kraju! Co z tego, ze ona prawie ze mną nie gadała... a potem... potem Taylor Swift i to, jak mi złamała serce. Szybko, zrób coś! Ja nie mam czasu na takie rzeczy! widzisz?!
Wskazał ruchem ręki na ometkowane półki z góry na dół.
- Wiesz ile ja będę to sprzątać?!

Novak bywał histerykiem. Tak przynajmniej tę skromną przypadłość chłopaka zwykł zwać Bucket. Podczas gdy on trawił miłość do jednej dziewczyny latami, głęboko w serduszku, Felix zaliczał krótkotrwałe, gwałtowne zauroczenia. Jeden był, jak proch strzelniczy, drugi jak napalm. Jedno i drugie parzyło przy bliskim kontakcie. To nic, że ta metafora jest do dupy.
- Ile razy zmieniłeś zdanie, zanim przywlokłem tutaj dupę? - Wyprostował się i chwycił histeryka za nadgarstki - już nie potrzebujesz rady, jak być seksi? - To właściwie było całkiem słodkie. Charles nie spodziewał się, że taki Felix może brać Bucketa za symbol seksapilu, czy podobne bzdety. Zawsze za to Bucket traktował Felixa jak młodszego braciszka, którego miał obowiązek nauczyć życia.
- Jak tak, to zacznij od uspokojenia się. I posprzątasz tutaj później, na pewno. Połączymy to z ćwiczeniami na tyłeczek. Będziesz miał nauczkę, żeby nie tracić czujności - Charles wiedział, co mówi. Kiedy Rosa kilka lat temu zmierzwiła mu loczki mówiąc, że jej dzieci mogłyby kiedyś mieć takie, z przejęcia chodził cały dzień zamyślony, wpadał na różne przedmioty, a nawet ludzi, pod koniec dnia zaś upuścił samochód z lewarka prosto na stopę. Bolesna, ale jakże potrzebna lekcja!

Histeryk, nie histeryk, Felix po prostu... już nic nie wiedział. A nienawidził tego stanu, gdy tracił kontrolę nad tym co wie i o czym ma świadomość. Zaczął panikować, ze nic od niego teraz nie jest zależne.
- Nie wiem ile razy - odpowiedział, jęcząc płaczliwie - ja po prostu nie wiem! A wiesz co jest najgorsze?
Pozwolił się tak trzymać za nadgarstki, spoglądając prosto w oczy przyjaciela.
- Że ona jest taka FAJNA.
Oho, jak już Felix uznawał kogoś za FAJNEGO, to była to poważna sprawa. Krok od zaangażowania. Jak było się "spoko" to jesteś kolegą, jednak jak dostajesz przydomek FAJNEGO CZŁOWIEKA, licz na to, ze Felix obdarzy cię lojalnością. To krok od powiedzenia, że ktoś jest "SUPER" a to prawie jak oswiadczyny.
Jak ktoś chce wiedzieć, to Karol był już dawno na skali "super".
- Co mam robić?! Nie chcę się ośmieszać! 

Charles bynajmniej nie lekceważył uczuć kumpla. Przemknęła mu nawet gdzieś z tyłu głowy nieśmiała myśl, że może oto właśnie mały, słodki chłopaczek, któremu przyklejał kiedyś plasterek na kolanie... dorastał! Że może już żadna Taylor, czy inna Emilka nie poruszy jego serca tak mocno, jak nowa koleżanka, Eliza. Bucket przyzwyczaił się już do obcego dla Novaka poczucia, że nie ma ostatecznej kontroli nad własnym życiem, stanowiło to dla niego w gruncie rzeczy codzienność, przerwaną jedynie rocznym wyjazdem. Wtedy pierwszy i ostatni raz od początku do końca myślał i robił, jak chciał. Oj, robił...
Nie puszczając nadgarstków chłopaka robił krok za krokiem. Mijając ostrożnie półki z czekoladą, czy innymi ciastkami, zerkając tęsknie na półkę, gdzie stały pojemniki ze smarem, zaprowadził Novaka za ladę i usadził na krześle. Dopierw wtedy, kucając, opuścił ręce.
- Fajna, mówisz? A jak długo się znacie? - Nie, to wcale nie było pytanie w stylu "co ty możesz wiedzieć o miłości, Novak?" To było raczej pytanie w stylu "jak daleko to zabrnęło i czy masz jakiekolwiek podstawy sądzić, że się ośmieszasz?" Choć nieco po dwudziestce, Felix był mentalnie nastolatkiem. A Charles nie był do końca pewny, czy jeszcze umie z nastolatkami rozmawiać. Niemniej, będzie się starał!

Usiadł an krzesełku, zmrużył oczy i spojrzał na Karola, orientując się co się właśnie dzieje.
- Ej, Charles, nie gadaj ze mną jak z dzieciakiem, dobra? 
Aż mu palcem pogroził.
- Od tego mam babcię. Nie niańcz mnie, tylko poradź! 
Oj, bo się zaraz obrazi. Może emocjonalnie to był faktycznie nastolatek, ale nie był też tępą dzidą. Może i wielu uważało go za kretyna przez tę jego naiwność i prostoduszność, ale Felix miał nieco oleju w głowie. Stąd też te wszystkie wątpliwości i panika - serce jedno, rozum drugie.
Splótł ręce na piersiach i skrzywiony, rozejrzał się po sklepie, jakby unikając oceniającego wzroku przyjaciela.
- No ze cztery dni się znamy - wyznał, zawstydzony - ale Charles, ja się nie chcę jej oświadczać! Po prostu mi się spodobała, ale nie wiem czy jest sens coś z tym robić jak ona zaraz stąd zniknie! 

Oho, obraziłem Felixa - pomyślał, choć przecież nie było to jego zamiarem! Chciał mu pomóc, doradzić coś, na razie jednak zbierał dane. Nie można przecież dawać rad w ciemno! Wtedy to gówno, nie rady!
- Okej! Chciałem tylko... - nieważne, co chciał Bucket, wsadził mordę w kubeł widząc groźnie wystawiony przed nim palec. Bynajmniej nie uważał Novaka za tępą dzidę! Tępe dzidy to rodziły dzieci przed osiemnastką, a nie zakochiwały się od pierwszego wejrzenia! I - o nie nie - wzrok Bucketa nie był oceniający, a pełen troski raczej. I czystego, męskiego współczucia.
- I może myślisz, że cię będę powstrzymywać? - Usiadł po turecku na podłodze, przed Felixem - a co ci szkodzi spróbować, co? Jak się wygłupisz, to co? Zniknie, a ty na pewno szybko znajdziesz inną... fajną dziewczynę, bo dobry chłopak jesteś! - Wbił mu znienacka palec pod żebro. Charles nie lubił smutnego Novaka, wolał widzieć tego wesołego - a jeśli! - Ten sam palec wycelował mu w nos - a jeśli okaże się ciebie warta, to rozwiniesz tę znajomość! Eliza może i wyjedzie, ale ciebie co tu trzyma? Stacja? Nienawidzisz tego miejsca i obaj dobrze o tym wiemy. Jak ci się uda, obiecuję ci, że wszystkim się zajmę. Ja się już nigdzie nie wybieram. O ojca możesz być spokojny. - Staremu Novakowi Bucket zawdzięczał wiele. Wcale nie żartował, zamierzał wszystkim się zająć, gdyby amory porwały Felixa gdzieś na drugi koniec świata.

Skrzywił się nieco jak mu tak Karol wbił palec między żebra. Ale jego kwaśna mina nie gościła długo na twarzy, bo Felix nie potrafił być zły na przyjaciela. Nie wtedy, gdy ten za nim tak cąły stoi, wspiera lojalnie i myśli o szczęściu Novaka!
Chłopak uśmiechnął się słabo. Wiedział, że Bucket ma racje.
- No... nic mi nie szkodzi spróbować - przyznał, podciągając kolana pod brodę i tym samym kucając na obrotowym krześle. 
- Dzięki - dodał cicho. Dobrze było wiedzieć, że ma kogoś, kto mu pomoże. I tu raczej nie chodziło tylko o jakieś zakochania czy ucieczki z dziewczynami. Raczej o świadomość, że i w dobrym i złym momencie życia miał kogoś na kim można było polegać. Novak czasami myślał, ze on sam się mało odwdzięcza za taka przyjaźń i wierność. Zdecydowanie powinien robić więcej dla Charlesa. 
- Nie sądzę, żebym wyjeżdżał, ale... jak coś to się pierwszy o tym dowiesz.
Uśmiechnął się szerzej, czując ulgę. Dobrze zrobił, mówiąc o wszystkim Karolkowi.
- No dobra, a co jak ty uznasz, ze z Rosą chcesz wyjechać na Islandię, co? - puścił oczko w stronę przyjaciela. 
- Powiedz mi, kiedy wy dwoje ogarniecie swoje dupki i w końcu się dogadacie co do tego, że chcecie być razem? Nie zrozum mnie źle, lubię telenowele. Ha, mam nawet imię po postaci z telenoweli. Ale tak... fajnie by było cię widzieć ustatkowanego. 

No wreszcie! Przytaknął żywo chłopakowi. Zbierał się biedaczysko do kupy, co było widać i co lało oczywiście miód na, bądź co bądź, wrażliwe serce Bucketa. I dało mu pewność, że jak Felixowi jednak zamarzy się uciekać ku zachodzącemu słońcu, pójdzie z tym wpierw do Charlesa. Wierzył w jego rozsądek, niemniej zależało mu, by Felix nie musiał się obawiać z jego strony żadnej negatywnej reakcji... I to nawet na najbardziej szalone pomysły!
- No i świetnie! - Poderwał się do góry i przysiadł blat dupskiem. Najtrudniejszą część rozmowy mieli już zapewne z głowy... No, prawie. Charles zawsze był gotów pomóc, czy doradzić Novakowi, sam jednak z rzadka się uzewnętrzniał. Zwłaszcza, kiedy chodziło o Rosę, do której żywił uczucia latami, a o radę ani mu się śniło prosić. Nikogo!
- To aż tak widać...? - Roześmiał się. Wyjątkowo nie wyglądał na zmieszanego, jak chłopiec przyłapany na masturbacji. Nie miał pojęcia, co wygadywał po pijaku, nikt go bowiem jeszcze w tej kwestii należycie nie oświecił! Felix, jeśli miał na tyle bystre oko, mógł przyuważyć w sposób pośredni, że coś się między tą dwójką kroiło od pewnego czasu.
- Mówisz, że mam się ustatkować? - Wziął głęboki wdech - więc tak, dogadaliśmy się, niech ci będzie! Ale może z tym ustatkowaniem się to nie przesadzajmy! Po kolei, co? I pamiętaj, że ona ma dziadka, a ja babcię. Pozabijają nas, a potem siebie, jak ktoś im wygada - to był także jeden z powodów, dla których żadnego wyjazdu na Islandię nie planował. Co najmniej przez najbliższe lata.

- Oj, no widać, widać. Wiesz, ja w sumie znam cię tyle lat i też umiem zrozumieć co tma po pijaku bełkoczesz. No i co trzeźwemu na umyśle bla bla bla. 
A takie tam, babcine mądrości.
- No to pijany powie. 
Pokręcił się trochę na krześle, uważnie obserwując przyjaciela. 
- Ustatkować w sensie mieć dziewczynę. Do ołtarza cię nie ciągnę. No, chyba, ze nagle odkryjemy, ze to my się kochamy najbardziej, to wtedy wiesz. Tylko, nie zapraszajmy wtedy na wesele mojej kuzynki Amandy, bo jej nie znoszę, dobra?
Zaśmiał się głośno, wyobrażając sobie minę Amandy jak się wścieka na wieść, ze nie zepsuje wesela młodego Novaka. 
- A ja mam babcie. I ona bardzo chętnie się za tym waszym związkiem wstawi. Zrobi wszystko, żeby dopiec twojej babulce. Wybacz, Charles, ja wiem, ze to twoja rodzina, no ale... - rozłożył ręce - fakty mówią same za siebie! Ona i dziadek Rosy to się mogą w poślady pocałować, co im do tego co wy tam ze sobą? Stare pryki się niech zajmą swoimi problemami i tym, ze się nie zeszli ze sobą te 50 lat temu. O!
O, takie miał podejscie.
- No to co... naleweczkę? Mam nową butelkę. Aroniówka. 

Zmarszczył brwi. Może i zdawał sobie nieco sprawę, co tam nad jeziorem nawywijał, choć szerze mówiąc gdzieś tak odkąd minął centrum Rode i festyn, aż do pamiętnego siku, pamiętał kompletne zero. Nic.
- Czyli, że co? Coś gadałem, tak? - Aż ukrył twarz w dłoniach. Cokolwiek to było, musiało być na tyle zawstydzające, że wolał o tym zapomnieć! Zdecydowanie! - Jezu, jak to dobrze że zanim do was przylazłem, oddałem Artemowi telefon - gdyby nie to, miałby jeszcze pewnie całą skrzynkę zasraną bełkotliwymi wyznaniami. Pół biedy jeszcze, gdyby faktycznie trafiły do odpowiedniej adresatki. A co, gdyby... Potrząsnął łbem, odganiając od siebie tę myśl.
- Jak tak to niech ci będzie. Ustatkowałem się - oboje mieli na sumieniu swoje grzeszki. Ich pierwsza wieczorna rozmowa kręciła się wokół tych grzeszków właśnie. Nieco zbaraniał, słysząc o jej przygodzie z Paddlerem na łódce, nie wyobrażał sobie, jak doszło do tej sytuacji, ani co nią kierowało. Nie zadał jednak żadnego z tych pytań. Byłby niesamowitym hipokrytą, gdyby wypytywał ją o takie rzeczy wkrótce po tym, kiedy wyznał jej prawdę o Fionie.
- Oczywiście Feli, tylko pamiętaj. Jeśli chcesz mnie poprosić o rękę zamiast kwiatów, przynieś mi czekoladki - puścił mu oczko. Natychmiast spoważniał - a tak serio, to lepiej trzymaj babcię z daleka. Jak mamy to jakoś bezkrwawo rozwiązać, to lepiej bez niczyjej szlachetnej pomocy. Doceniam i w ogóle dzięki, ale... wiesz. Cała ta wojna i tak już nie mieści mi się w głowie, a jakby dołączyły jeszcze inne osoby, to byłaby apokalipsa. Jakoś sobie poradzimy - uśmiechnął się, a uśmiech ten skwaśniał nieco na myśl o alkoholu. Ale jak mógłby kumplowi odmówić, no jak?!
- Dobra, ale tylko trochę. Ostatnio się sponiewierałem, nie chcę tego powtórzyć. Mam być statecznym, dorosłym człowiekiem, pamiętasz? - przekręcił głowę - a tak w ogóle to ty i ta Eliza, spotkaliście się? Czy coś? - Nie to, że był ciekawy... Ale był ciekawy.

- Oj, już już - wyciągnął rękę i poklepał przyjaciela po głowie. Potem jeszcze mu zmierzwił te urocze, ciemne loczki.
- Nie ważne, co wtedy gadałeś, ważne, że... wyszło jak wyszło, czyli dobrze, o! Tym się zajmij, utrzymaniem teraźniejszego stanu rzeczy!
Zeskoczył z fotela, odsuwając go z łoskotem. Jak już narobił rabany, to zajrzał na zaplecze, by wydobyć z niego wspomnianą aroniówkę i dwa kieliszki. I tak mało kto zaglądał na stację. Prowadzić też dziś nie musiał. 
- Dobra, nie będzie wtrącania. Wierzę, ze dacie sobie radę. I możesz wierzyć - nalał po kielonie naleweczki - ja pary z ust nie puszczę, i twojej babce nic nie powiem. I, cisza! Dziadowi też nie! Jak będziecie chcieli to sami im dacie zaproszenia na wesele. 
Przycisnął palec wskazujący do ust.
- Oczywiście najpierw mnie powiesz jakby coś ruszyło dalej!
Uniósł kieliszek i szybko go wychylił, wlewając w siebie dosyć mocną, babciną nalewkę.
- A co do mnie i Elizy... Elii! Ona ma na imię Elia, Karol. No o ty.
Pokręcił głową i dolał im jeszcze alkoholu.
- No co... poszedłem z nią do jej pokoju hotelowego. 

- Utrzymuję. Chciałem zacząć od nie zachlewania mordy, ale skoro proponujesz... - przyjął kieliszek i wypił duszkiem wszystko, co Novak mu nalał. Aroniówka paliła, jak diabli. Nad jeziorem była mu tak cudownie obojętna, teraz zauważalnie wstrząsnął Bucketem dreszcz - echo festynowej, upiornej nocy.
- Powiem, masz to jak w banku - mruknął, kiedy już odzyskał oddech i panowanie nad strunami głosowymi. On i Rosa to była długa, wręcz niekończąca się opowieść, dlatego Charles nie widział powodu, by teraz nagle spieszyć się z czymkolwiek. Nawet na współżycie nie naciskał mimo świadomości, że wcale tak dziewiczo niewinna Rosa już nie była. Noc z Paddlerem zapewne odbiła się negatywnie na jej psychice.
- Elia....? Byłem pewien, że Eliza - wzruszył ramionami. Grunt, że nigdy nie przekręcił imienia Rosa... Na przykład na Amanda! - Ale... Że jak do pokoju?! - Aż zeskoczył z blatu, czarne sprężynki na chwilę przysłoniły mu widok na okrąglutkie lico Novaka - Nie mów, że coś zmajstrowałeś! - Objął chłopięce policzki brudnymi łapami i wejrzał głęboko w oczy, chcąc wyłowić z nich choćby cień kłamstwa, czy odrobinę wahania.

Felix był już tak przyzwyczajony do babcinych alkoholi, ze się nawet nie skrzywił. Trening czyni mistrza - ktoś musiał z kobieciną popijać wieczorami, prawda? Jednak sam alkohol przestał być tutaj już tematem zaprzątających ich myśli. Ha, nawet Rosa nie byłą już ważna, gdy to Felix wyznał, co zrobił po festynie.
- Ja... ja nic - wyjąkał, gdy tak mu Bucket policzki ściskał.
- Odprowadzałem ją do hotelu. Pogadaliśmy.... ona zaprosiła mnie do środka na tequilę - mówił jak było, nic nie zmyślał!
- Bo nam się tak dobrze gadało, no to czmeu by nie... rozmawiać dalej!
Zacisnął wargi, jakby teraz wstydząc się mówić coś więcej.

Aż tak znów mocno Novaka za te policzki nie ściskał! Jedynie przytrzymywał, zaglądając w jego zwierciadła duszy, wiercąc w nich wręcz dziury własnymi. Jeśli mógł to Feli odczytywać jako naruszenie nietykalności, to prędzej przez to spojrzenie właśnie.
- Nic? - Zmrużył oczy. W tej chwili może odrobinę patrzył na Felixa przez pryzmat siebie samego. Czy podejrzewał więc Novaka w tej chwili o nierząd...? Może trochę!
- Na tequilę cię zaprosiła? Gadaliście? No, i co dalej? - Puścił policzki kumpla, które już zapewne nieźle parzyły go pod palcami, nawet wycofał się o krok, czy dwa. Chwycił za butelkę i nalał im jeszcze po kolejce.
- I co dalej? Informacja za informację - Felix w wymyślaniu historii przodował, bijąc niekiedy o głowę jego babcię, Hiacyntę. Podejrzewał więc Bucket, że i wysłuchaniem jakiejś ciekawej i przede wszystkim prawdziwej historii Felix nie pogardzi.

- Oj, no co ja mam ci opowiadać wielkiego! Rozmawialiśmy i... nie wiem, Może ja specjalistą od randkowania nie jestem.
Zacmokał, spoglądając na to, jak przyjaciel dolewa im alkoholu. Nie sięgnął jeszcze od razu po kieliszek.
- Dobra, flirtowaliśmy. Gadaliśmy o wspólny prysznicu. Jeszcze chwila a polazłbym z nią tam do tej łazienki - przyznał wreszcie.
- Słuchaj, ja nie jestem jakiś tam niesamowicie przystojny i atrakcyjny biały mężczyzna z trzydniowym zarostem z pośladkami jak jabłuszka. Raczej... celuję w bycie uroczym członkiem bojbandu, który wysyła listy miłosne i zamiast nóg ma dwie tyczki. Jakiejś konkretnej akcji ode mnie nie wymagaj.
Prychnął  w końcu skusił się na kolejkę.

Wyznanie Novaka było całkiem zaskakujące. Jakby na to nie patrzeć, po nieśmiałym chłopaku, który sam o sobie mówi "uroczy członek boysbandu", Bucket nie spodziewał się tak bezpośredniego flirtu! Ba, sam zaczął się zastanawiać nad sobą i nad swoją inicjatywą, bowiem tu miał niby dawać rady, a sam jeszcze z Rosą nic teges. Jednorazowe wyskoki nie miały tu żadnego praktycznego zastosowania, bo były - no właśnie - jednorazowe. A co za tym idzie, łatwe. Na pewno łatwiejsze, niż napisanie miłosnego listu.
- Obczajasz mój tyłek?! - Otworzył oczy w wyrazie niedowierzania, jeszcze szerzej, niż miało to miejsce podczas poprzedniego wyznania, tym o łazience. Aż z tego wszystkiego zalał gardło kolejną porcją samogonu czując, że jutro będzie tego poważnie żałował. Aż zatrząsł kudłatym łbem. Dobra, pomyślał.
- Było iść do tej łazienki. Chyba że... - tu przerwał, przyglądając się chłopakowi badawczo - powiedz tak szczerze, czy ty kiedykolwiek...? - Konkretnej akcji nie wymagałby od nikogo ze względu na wygląd zewnętrzny, ale ze względu na pewność siebie i ogół doświadczenia, już tak. Felix z pewnością bywał odrobinę nieśmiały, ale czy tylko o to tutaj chodziło?

Teraz Felix mógł robić za próbnik pantone - jego twarz w kilku chwilach przybrała po kolei wszelakie odcienie czerwonego. Najpierw, gdy Charles zapytał o obczajenia tyłka (oczywiście, ze Feli to robił), a po chwili policzki chłopaka nabrały jeszcze intensywniejszego rumieńca, gdy zeszło na temat seksu.
Czy on kiedykolwiek? Cóż, jeśli miał się komuś przyznawać, to tylko Bucketowi.
- Nigdy.
Odpowiedź była prosta, bo i co tu więcej mówić? Chłopak był tak niewinny, że spokojnie mógłby iść teraz ponownie do Pierwszej Komunii.
- Tylko uprzedzam pytania, tak wiem, w teorii jak to wszystko działa. Mam internet. 

Odsunął w bok kilka leżących na ladzie porannych gazet i przysiadł blat dupskiem. Dłonie oparł o krawędź zastanawiając się poważnie, w jaki sposób w ogóle ten temat powinien ugryźć. Przemilczał kwestię pośladków, jak jabłuszka - Feli mógł sobie patrzeć, jeśli w czymś mu to pomagało.
- Internet, internet... Wiesz co? - zmrużył oczy, przechylając się w stronę Felixa - Wiesz, u mnie zadziałało lepiej od internetowej teorii, przy moim pierwszym razie? - Zamilkł nagle, budując napięcie. Jakby paść miały zaraz wiekopomne słowa, które powtarzać będą jeszcze wnuki pana Novaka. A gdy przyjdzie ten smutny czas, kiedy i Bucketa przykryje ziemia millerową łopatą, na nagrobku wielkiego podrywacza i łóżkowego zwierza wyryje ktoś...
- Wino. Oboje upiliśmy się winem.
Miała być historia za historię, proszę bardzo.

Patrzył wyczekująco na przyjaciela, jakby ten zaraz miał mu otworzyć bramy do wiedzy tajemnej. Miał w nim, tak jakby, starszego brata, no to liczył się z jego zdaniem. Jeśli ktoś miłą mu radzić w tych kwestiach to tylko Charles.
Słuchał uważnie, jak Bucket dzielił się swoim doświadczeniem, po czym odpowiedział:
- Po winie mi nie staje. 

Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Jeśli miałby być szczery, to właściwie spodziewał się wszystkiego, tylko nie tak bezpośredniego i ekshibicjonistycznego wręcz wyznania. Novak jednak - jak zwykle - nie zawiódł! Powinien już się zapewne przyzwyczaić, bo miał to przecież z nim, odkąd chłopak ukończył odpowiedni wiek.
- Aaa... Inny alkohol? - Odezwał się znów po krótkiej, acz wymownej chwili milczenia z wargami złożonymi w równiuteńkim i bezgłośnym "o" - tylko błagam, żadnych narkotyków, bo jeszcze rozmarzysz się o upojnej nocy ze smoczycą, albo z tego wszystkiego zamiast oślinić jej cyc, oślinisz róg poduszki - skoro Felix pozwolił sobie na taki poziom bezpośredniości w przekazie, to i Bucket pozwolił sobie bardziej obrazowo przedstawić sprawę.
- Daj się ponieść po prostu, no. Nie myśl tyle... Znaczy, myśl na tyle, żeby nie skończyć na porodówce! - Pogroził mu palcem.

- Nooo, campari z sokiem to jeszcze ujdzie. Po wódce też. Ale nie będę walił wódy na randce! - obruszył się, uznając jednak pomysł upicia się przed seksem za dość kontrowersyjną ideę.
Jednak w pewnym momencie go coś olśniło, coś zaskoczyło - ale niekoniecznie w pozytywnym znaczeniu.
- Chwila, Charles! Ale czemu... - ściszył głos - rozmawiamy, jakbym planował stracić wianek z Elią?! 

Przytakiwał Felixowi uprzejmie, gdy wykładał mu listę trunków po których wszystkie jego drogocenne sprzęty działają, jak należy. W międzyczasie obiecywał sobie w duchu, że gdy po raz kolejny przyjdzie mu do głowy zakładać kącik porad Bravo, wpierw rozpędzi się porządnie, by sobie z niej ów pomysł wybić podczas gwałtownej kolizji głowa-ściana. Nie to, żeby był tym zażenowany, czy coś. Po prostu właśnie zdał sobie sprawę, jak wielka odpowiedzialność na niego spadła.
- A nie planujesz? - Wzruszył ramionami, spuszczając wzrok na ubrudzone nosy swoich czarnych butów - ty użyłeś słowa randka, musisz więc snuć już jakieś plany - w międzyczasie wyciągnął z kieszeni fajkę, którą zaraz odpalił.
- Tak tylko mówię.

- Boże, Bucket, serio, czy ja muszę od razu wskakiwać z dziewczyną do łóżka, nawet jeśli mi się bardzo podoba i wygląda na taką, która mnie nie wyśmieje jeśli jej powiem, że ja nigdy nic?
Aż się złapał za policzki i zapowietrzył.
- Nie lepiej na trzeciej randce?
No, to już pytania o konrrety!

O, kolejny głos niby oburzenia, pomyślał z uśmiechem Charles pozwalając, by otoczyła go chmura śmierdzącego dymu. Już on aż za dobrze wiedział, co chodzi Novakowi po głowie. Sam był przecież pod tym względem do niego bardzo podobny.
- No pewnie, że nie musisz. Ale kusi, co nie? - wyszczerzył zęby w pogodnym uśmiechu. - Może być na trzeciej, może i na piątej. Wydawało mi się tylko, że mówiłeś coś o tym, że może wyjechać...? Czy może się przesłyszałem? - Teraz to się Bucket odrobinę z Felixem przekomarzał. To pewnie za to obczajanie tyłka.
- Myślałem, że ci się spieszy, nie posądzaj mnie o złe rzeczy - przeciągnięcie ostatniej sylaby połączone z cwaną miną w stylu " jestem złym chłopcem" świadczyły o Charlesie coś zupełnie odwrotnego... Ale przecież to był Bucket i jak to Bucket miał w zwyczaju, odrobinę się zgrywał.

- Charles. Mi się do... tego naprawdę aż tak nie spieszy. Nie jestem już  w liceum. Ciśnienie trochę zeszło. 
Z drugiej jednak strony, faktycznie, Elia mówiła, ze chce szybko wyjechać z Rode.
- To, co... mam sobie zrobić "wakacyjny romans"?
 No w sumie, już zaliczyli kolonijną przygodę z robalami we włosach. 
- Hm, jeśli tak na to spojrzymy, to może być to jakaś ojca.  I w końcu coś w tym mieście będzie się działo. Znaczy, przynajmniej dla mnie. 

- Tylko się cieszyć! - Odparł. Bo jemu tak jakby nic nie chciało opaść od lat nastoletnich. Zaryzykowałby wręcz stwierdzeniem, że się przez ostatni rok rozbrykał. Nie było to może do końca tak, że apetyt rósł w miarę jedzenia, ale... ulegał niewielkim przekształceniom. Może to więc przez pryzmat samego siebie, Charles śmiał postrzegać Felixa. Robił to odrobinę mimowolnie.
- Przede wszystkim nie zakładałbym z góry żadnego konkretnego zakończenia tej "przygody". Nie wiesz, co się wydarzy, nie wiesz, kiedy Elia stąd wyjedzie. Dlatego może po prostu... nie spinaj się? Będzie, co ma być, tylko nie stój jak ten kołek, bo okazja może ci przepaść. A tego byś chyba nie chciał, co? - Kolejny dymek wycisnął z siebie jak ciuchcia - pionowo w górę.

Rozsiadł się wygodniej, słuchając Charlesa. Miał rację - w wielu sprawach. Jego beztroska może wydawać się nieco dziecinna, ale w tj sytuacji Felix nie miał powodów, by znajomość z Elią traktować poważnie. A przecież "przygoda" nie równa się braku szacunku, prawda? Nie trzeba od razu zakładać miłości po sam grób tak samo jak nie powinno się nastawiać od razu na złamane serce.
Pokiwał więc głową, na słowa przyjaciela.
- Nie, nie chcę żeby mi coś przepadło - przyznał.
- To co, zamawiamy pizze?

Słodki, pocieszny Felix. Karol nawet się nie zorientował, kiedy chłopak dorósł i zaczął go wypytywać o rzeczy tak intymne, że głowa mała! Najlepszym tego przykładem byłby jego problem sprzed kilkunastu lat w postaci zbyt... entuzjastycznej porannej pobudki. Wtedy także popędził chłopak po radę do Bucketa. W przypadku Felixa trudne pytania były wręcz rutyną.
- No i świetnie! - Zeskoczył z blatu, żeby zaraz znaleźć się przy Felixie i poklepać go po plecach. I owszem, Bucket uważał, że jednorazowa przygoda nie musi oznaczać braku szacunku. Przynajmniej, dopóki obie strony mają ten sam cel.
- Już wszystko wiesz? - Zapytał jeszcze kontrolnie. Z rozmowy na rozmowę Charles nabierał coraz większej pewności, że gdy kiedyś, jakimś cudem dorobi się potomstwa, będzie miał niesamowitą wprawę w odpowiadaniu na trudne pytania. Wszystko dzięki Felixowi! - Okej, tylko nie hawajską - mruknął, mijając Novaka i stając przy drzwiach wejściowych. Tuż przy wielkim znaku ZAKAZ PALENIA.

O nie, a on tak kocha hawajską!
- Pół na pół? - zapytał robiąc duże, smutne oczy. Naprawdę miał ochotę na ananasa na szynce. 
Sięgnął po telefon i wklikał coś w apce pizza portalu, zamawiając żarcie. Napoje odpuścił, bo mieli całą lodówkę lemoniady z rabarbaru i Dr Peppera. 
- A swoją drogą, Charles... niedługo mam urodziny, PAMIĘTASZ?
Hehehe, zafalował brwiami zawadiacko, jak w jakiejś telenoweli.
- Domówka? 

Dalej zaciągał się dymkiem, tym razem dla odmiany wydmuchując wszystko na zewnątrz. Taki był z niego dobry chłopak, przecież nie będzie podtruwał kumpla! Uśmiechnął się dla odmiany i zerknął w głąb pomieszczenia, na Novaka.
- Niech będzie pół na pół. Ale nie próbuj mnie nawracać na jedzenie pizzy z owocami! - Bucket nadal utrzymywał, że to najczystsza profanacja, takie jedzenie pizzy z ananasem. To jakby słodzić piwo cukrem! Najgorzej. O napojach nie myślał. Mieli przecież bimber.
- Pamiętam. Stary jestem i daty mi się coraz bardziej zlewają, ale TO pamiętam! - Zagasił niedopałek na podłodze przy progu stacji i wyrzucił go do śmietnika - domówka, tak? A co, jak znów się upiję i narobię ci siary? - Nie dało się ukryć, Bucket wciąż wspominał tamtą festynową noc i jej dość smutny finał. Mieli tyle szczęścia, że wyszli z tego cało, że Charles - gdyby był nieco bardziej fanatyczny - mógłby uznać to za palec Boży, wycelowany w jego smutne lico. Całe wydarzenie zwieńczyła jedyna słuszna konkluzja - pierdolę, więcej tyle nie piję.

- Siary? Spokojnie, na takie okoliczności to cię położę w wannie w gościnnej łazience. Będziesz miał cisze i spokój i blisko do kibla. 
Uniósł kciuk w górę, jakby sam się tym gestem chwalił za pomysłowość. 
- Zresztą, plus bezie taki, ze nas ogary nie zaatakują. Będzie dobre żarcie, można usadzić tyłki w ogródku, a jak nam się znudzi to mam przecież Nintendo. Wiesz, że jest nowa gra na VR, gdzie CHODZISZ DO PRACY w biurze w 2017 roku?! Jakby ci było za mało roboty, to poznasz jak się pracowało setki lat temu!
Poprawił sobie grzyweczką, z ulgą patrząc jak Bucket gasi papierosa.
- A i Rose możesz wziąć ze sobą, co nie? Jako twoje plus jeden. 

- Nie. Nie piję. A na pewno nie tyle, żeby znowu dostać amnezji. - Nadal utrzymywał, że to trochę głupie, kiedy twoje pierwsze wspomnienie po urwanym filmie dotyczy publicznego ściągania spodni i walki przy ich pomocy z przerośniętymi psami. Choć może było to nieco lepsze, niż słanie kolejnych pijanych wiadomości do Rosy.
- A najlepiej, żebym nie pił wcale. Mogę odwozić twoich gości do domów po imprezie, czy podawać przekąski, tylko nie każ mi grać w kto wypije więcej! Nawet zagram w chodzenie do pracy, żeby się po raz kolejny przed Rosą nie skompromitować! - Czyżby Charles się uzewnętrznił, a bimberek poluzował mu troszkę związany dotychczas w supeł język? Nie dało się przecież ukryć, że Rosa nie przepadała za pijanym Charliem. A ostatnimi czasy nic nie obchodziło go bardziej, niż jej opinia.

Uniósł ręce do góry, jakby się poddawał.
- Dobra. Nie będę ci polewać. Serio. No mówisz, to masz.
Mówił całkiem poważnie. Jeśli Charles go o to prosił, to przecież się dostosuje. Wszystko, byleby się przyjaciel dobrze czuł na imprezie. 
- Nie musisz nikogo odwozić, możesz nawet...z Rosą... zająć sypialnie gościnną.
O, taki z niego dobry gospodarz! Dobrze wiedział, ze ta dójka była jak Romeo i Julia z zwaśnionych rodów, toteż nie chciał by skończyli jak w szekspirowskim dramacie. Lepiej było im udostępniać miejsca na bezpieczne schadzki niż potem sprzątać ich ciała.

Zagapił się przez otwarte drzwi na drugą stronę ulicy - jak okiem sięgnąć ściernisko, gdzieś w oddali majaczył samotny dom, a dalej las. Droga na północ prowadziła na autostradę, a tą można było trafić do Nowego Jorku. Widok z miejsca pracy fenomenalny... Gdyby nie żerujące w okolicach ogary. Tak się Bucket zapatrzył w krajobraz, że nie odpowiedział od razu. Zamyślił się, o życiu. Może i historia Charlesa i Rosy słusznie przywodziła na myśl renesansowych kochanków, sam Bucket jednak zakończenie ich historii przewidywał nieco odmienne. Inna sprawa, że może tylko raz, mimochodem usłyszał o słynnej na cały świat starej historii o tej dwójce zakochanych wariatów. Zbyt wielkiej wagi do tej bajki nie przykładał, na pewno nie utożsamiał siebie z żadnym Romeo.
- Ty to jednak kochany jesteś, Feliś - odpowiedział wreszcie z błogim uśmiechem na mordzie. Tak go chłopak rozczulił, tym swoim poświęceniem... - Takiej troski to się nie spodziewałem, jestem naprawdę wzruszony - otwartą dłoń położył na piersi i pochylił łeb. Naprawdę, odjęło mu mowę! Nie sądził, by było to konieczne, bo przecież, jak już wcześniej wspomniał on i Rosa absolutnie nic zdrożnego nie robili, to jednak sama taka deklaracja Felixa znaczyła wiele.

- Ej no ale... ja tak serio, weź nie kpij - zarumieniony Felix usiłował wyglądać jak najbardziej poważnie.
- A tam troska. No robię domówkę, no to muszę być gotowy i wymienić pościel, co nie? Od czegoś mam ten pokój gościnny. Zresztą, ojciec wyjechał do sanatorium, a babcia będzie u swojego gacha grać w karty. Wręcz... idealny...moment...na różne takie tam.
Już jego twarz przypominała talerz soczystej pomidorowej. 
Odchrząknął.
- Więc, ten tego!

Bucket był tymczasem jak najbardziej poważny. Taka troska ze strony kumpla zawsze była wzruszająca, nawet jeśli było się upartym i nieco samowystarczalnym Charlesem Bucketem, który nigdy nie przepadał za proszeniem o pomoc.
- Czy ty mnie próbujesz namówić na...? - Zmarszczył brwi i pokręcił przecząco głową - nie. Jest dobrze, a ja nie chcę naciskać. I nie będę. O. - Był wyraźnie szczęśliwy, że to z siebie wyrzucił. No i nie wspomniał przy okazji o starej, bardzo starej sprawie Rosa-Paddler. Z tego co usłyszał, wiedziało o tym niewiele osób, a Charles chciał, by tak zostało. Inna sprawa, że wyszedłby wtedy pewnie na strasznego frajera.

- JEZU, CHARLES, TY MASZ SIĘ BZYKAĆ Z ROSĄ, NIE ZE MNĄ! JAK MOGŁEŚ TAK POMYŚLEĆ!!!
Pan dostawca pizzy, który własnie wszedł do sklepu być dosyć skonfundowany.

- A ty myślisz, że o czym ja teraz mówię?! - Odkrzyknął w podobnym tonie, nie zauważywszy przybyłego właśnie na miejsce dostawcy jedzenia - Kurwa! - Dorzucił oburzony, kiedy skonfundowany dostawca chcąc przejść, popukał go w ramię. Przestąpił więc krok naprzód i wpuścił mężczyznę do środka. Zaraz jednak szybkim krokiem Bucket znalazł się na zewnątrz, odpalając kolejnego, oburzonego papierosa. Niewiele przy tym robił sobie z tego, że stoi pod stacją benzynową, a jakieś dziesięć metrów przed nim znajdują się dystrybutory.
Zmieszany dostawca tymczasem finalizował zapewne transakcję z Novakiem. Z głupią i wielce wymowną miną, nie skomentował słowem całego zajścia.

Felix w zakłopotaniu płacił za pizzę dodając dosyć spory napiwek. Widać było jak dostawca pizzy rzuca w stronę Novaka jakieś uwagi, widocznie oburzony. Wreszcie, młody kurier z pizzerii wyszedł ze sklepu, wsiadł na skuter i odjechał. 
Prut prut prut zabrzłam silniczek skutera, znikajaceog za zakrętem.
- Jezu, akurat on - Felix westchnął ciężko, podchodząc do przyjaciela.
- Bob. Dostawca. Kiedyś chciał mnie przelecieć. Teraz chyba jest zazdrosny. A trzy razy mu mówiłem, że ja nie lubię chłopców. 

Oparty o ścianę dopalał fajeczkę, myśląc o bzykaniu z Rosą. Zaczął się zastanawiać nad tym, czego tak naprawdę ONA od niego oczekuje. Nie Felix, a Rosa. Dotychczas nie rozmawiali o tym bezpośrednio, a że on miał także swoje za uszami, postanowił zwyczajnie w temacie milczeć. Był przekonany, że kiedy przyjdzie czas, będzie to po prostu wiedział.
Zignorował wychodzącego dostawcę, początkowo zdawał się także ignorować Felixa. Wreszcie obrócił łeb w jego stronę.
- Naklepać mu? - Mruknął. Nie będzie miał problemu ze znalezieniem typka, wystarczyło zamówić pizzę. Wielu dostawców nie mogli mieć.

- Co? Nie, nic nie... nic mu nie rób. Jak będzie mnie stalkować czy coś, to wiem, ze się do ciebie zgłoszę. Ale teraz to niegroźne. Prawda?
Tak jakby się zestresował.
- No bo on mi czasami listy miłosne wysyła. Ale Karol, nie bądź zazdrosny! Ty wiesz, że jeśli ja coś kiedyś z facetem to tylko z tobą! Bro!

- Prawda. Chyba że zrobi, albo powie coś głupiego - po prawdzie to Bucket niespecjalnie rwał się do bitki, niemniej kolegę zamierzał wspomóc nawet kosztem własnego zdrowia! I to nie dlatego, że smalił do niego cholewy, jak zapewne część mieszkańców Rode mogłaby złośliwie twierdzić, ale dlatego, że Feli był zbyt wrażliwym stworzeniem, by Charles miał jakiekolwiek opory przed bronieniem go własną piersią, gdyby zaszła taka potrzeba. Żaden dostawca nie dobierze mu się do tyłka, póki Charles chodzi po tej ziemi!
- Jakie listy? - Zainteresował się. Poprowadził biednego, zmieszanego Novaka z powrotem na stację, po drodze przestając stwarzać nareszcie zagrożenie pożarowe - jakbym kiedyś przestał interesować się kobietami, to będę pamiętać, Feli. - Kto jak kto, ale Charles nie uwierzy, że Felix mógłby potraktować plotki o jego rzekomym homoseksualizmie w stu procentach na poważnie! Za dobrze się obaj znali!

- Spoko, Charles. Moja miłość do ciebie jest czysta i nieskalana. Niepodszyta żadnymi sugestiami. Mam serce na dłoni, o patrz - wyciągnął rękę i zaprezentował lewą dłoń. 
- Serio to mówię. Kocham cię stary. 
Jak brata, oczywiście. Ale Bucket chyba to już wiedział i nie musiał o to dopytywać. 
- I wiem, ze mogę z tobą o wszystkim gadać. 

Z tego całego zamieszania aż zapomnieli o pizzy! Jeszcze trochę i będą jedli zimną!
- Oj, Feli, ja to bardzo dobrze wiem - objął kumpla ramieniem na dosłownie kilka sekund i wypuścił. Przetrzymywanie go w ten sposób zbyt długo mogłoby być odrobinę krępujące, a już na pewno dla Bucketa! Odpowiedź jednak była oczywista, choć zakamuflowana w niezręcznym uśmiechu i czułym poklepaniu po plecach, jak to zwykle w jego przypadku bywało. Jeszcze nigdy mu na trzeźwo nie przeszło przez gardło żadne bezpośrednie wyznanie. Choć trzy kieliszki już przyjemnie rozgrzewały wnętrzności.
- Jeśli tak, to powiedz. Co to za listy? - Znów oparł się swobodnie o ladę.

Pizza ma to do siebie, ze nawet zimna jest dobra. 
Felix też doskonale wiedział, że nie tylko pizza na chłodno jest dobra - to tyczyło się też zdystansowanych gestów Karola względem przyjaciela. On wiedział, że Bucket to tak wszystko "no homo", więc wszelakie, nawet szybkie i skrępowane objęcia traktował jako szczyt intymności ze strony Charlesa. 
Karolowe wyznania miłości na chłodno też były dobre. Jak pizza. O.
W końcu zabrali się za to żarcie - i ku zadowoleniu Bucketa pizza nie miała ananasa.
- Oj, no, takie tam maile z gifami z kotkami i wiesz. Oj no a co ty byś w listach miłosnych wysyłał?