KTO: Hiacytna Bucket i Roza Pankhurst (czyli taka sesja samogwałt, obie postacie moje)
KIEDY: w piątek, przed niedzielnym festynem, lipiec 2225, Rode.
GDZIE: (krótki opis miejsca, ewentualny link do dotychczasowej rozgrywki, gdy to kontynuacja)

Było słoneczne piątkowe popołudnie, kiedy babcia Wiadro udała się do kościoła. Dzisiaj zamierzała modlić się w intencji wnuka, na temat którego skurwiały dziad Pankhurst rozsiewał obrzydliwe plotki jakoby wolał innych mężczyzn. Nie, nie, babcia Wiadro nie wychowała dewianta ani zboczeńca. Wychowała porządnego młodzieńca, który wdał się w cholernego ojca, wykidajłę, nieroba i gałgana. To pewnie była kara boska za grzechy innych. To była pojedyncza martyrologia Hiacynty Bucket w drodze do zbawienia całego Rode.
Modliła się podczas nabożeństwa tak mocno jak tylko mogła, z wiarą tak wielką, jak nikt sobie nawet nie wyobrażał. Modliła się o koniec paskudnych plotek o swoim wnuku, o zdrowie dla siebie a także o to, by Dziad upadł i sobie głupi ryj rozwalił!

Dała też spory datek na kościół, w końcu proboszcz zbierał na nową elewację, a następnie udała się z powrotem do domu, żeby przygotować Charlesowi miskę kapuścianej, pieprznej zupy.

Dziś miała wolne, a przynajmniej przez większość dnia. Rano przygotowała dziadkowi śniadanie - prostą owsiankę, nawet nie przypaliła mleka. Pankhursty nie miały talentu kulinarnego. Miało to jednak swoje plusy - żadne z nich nie narzekało, kiedy coś było niedobre, tak bardzo przywykli. Włączyła mu holowizor, żeby sobie obejrzał wiadomości a później teleturniej "Jeden z Dziewięciu". Sama poszła na górę, bynajmniej by się nie przebrać z piżamy a po to, by zasiąść przed swoim starym komputerem i pograć w jedną z tych strzelanek gdzie można było łączyć się z graczami z innych miejscowości. Chwilę wcześniej koleżanka przesłała jej wiadomość, że widziała w mieście Charliego. Ba, nawet z nim rozmawiała!
Szło Rosie w grze całkiem dobrze, wystrzelała na budynku słowa "Jebać Charliego", później z całą drużyną mieli napaść na przeciwników i pokazać im, gdzie raki zimują. W którymś momencie wszyscy się jednak pokłócili, jak to nie raz podczas takich gier bywa.
- Rucham wasze matki! - krzyknęła do swoich wcześniejszych kompanów i wyszła z serwera. Z pokoju także wyszła, by w końcu pójść do łazienki, umyć się i ubrać. Czas leciał, aż wreszcie zrobiło się popołudnie. Z wczorajszych resztek z obiadu nie zostało nic, więc trzeba było zrobić zakupy. Szczególnie dramatycznie brakowało klopsików mięsnych dla dziadka. Rosa miała na to specjalny sposób. Stary Pankhurst nie jadł tabletek, brzydził się lekami. Ale żarł ze smakiem klopsiki. Tak, jak psom się zawija tabletki w mięsko, tak wciskała tabletki w klopsiki a ten wszystkie zjadał i nie wyrzucał ich do toalety, jak robił to kiedyś.

Już babcia Wiadro żegnała się ze swoimi koleżankami z kółka. Już wychodziła z uliczki i skręcała za skrzyżowaniem w prawo (nie ma lewactwa). Już myślała o tym, że dla zdrowia dosypie jeszcze więcej pieprzu do zupy kiedy wpadła prosto na tego pankhurstowego bękarta. Zderzyły się prawie czołowo - Hiacynta wracała do domu, Rosa szła do sklepu, do którego jedyna droga szła przy kościele.
W pierwszych sekundach nie wiedziała kto na nią wpadł. Już miała w głowie litanię lamentów, jakimi miała rzucić kiedy poznała tę łachudrę.
- Uważajżesz jak łazisz! Patrzy się pod nogi a nie w niebo jak się chodzi! - fuknęła poprawiając przekrzywiony kapelusz. - Boga z sercu nie masz, gówniaro, to może trochę rozumu do głowy byś nabrała! - pogroziła Rosie pięścią.

W głowie wyliczała ile powinna wciąć tych klopsików, i czy w ogóle jej starczy jeszcze na butelkę piwa na wieczór. Jak wiadomo, u Pankhurstów się nie przelewało, szczególnie ostatnio. Dziad komuś szkód w ogródku narobił i trzeba było płacić za naprawy.
Zachwiała się, lecz utrzymała równowagę. Aż ją zmroziło jak usłyszała babi jazgot. Jeszcze tego tylko brakowało. Zmarszczyła brwi słysząc zalążek obelg; była pewna, że babiszcze się dopiero rozkręca.
- Ty też masz oczy, babo! - odgryzła się,  choć to wcale nie był najlepszy pomysł. Dziadek jednak zawsze uczył, by nie dawała sobie w kaszę napluć. Szybko się o tym przekonał sam Charles, który dawno, dawno temu pociągnął z impetem jej czarny warkoczyk. Zamiast zapiszczeć, jak to zwykle bywało, Rosa któregoś razu odwróciła się na pięcie i zaciśniętą piąstką przyłożyła mu w nos. - Bóg tu nie ma nic do rzeczy, stara kutwo!

To aż nie do wiary, jakie to bękarcie wnuczę było bezczelne. Babcia Wiadro była przekonana, że smarkula wlazła w nią specjalnie. Gotowa była jednak jej to wybaczyć jak Bóg przykazał, jednak słowa jakie padły z ust tego dziewuszyska sprawiły, że wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Zdruzgotana Hiacynta aż się zapowietrzyła słysząc takie bluźnierstwa. W dodatku to było jawne znieważenie starszej, wiekowej osoby, której przecież n a l e ż a ł się szacunek.
- Wstrętna gówniaro! - krzyknęła strwożona. Wiedziała, że Pankhurst wychował bezbożnicę i szmatkę, ale żeby jeszcze wpoił jej taki gadzi jęzor? Tego było już za wiele. Ścisnęła w swojej starczej, pomarszczonej dłoni uchwyt torebki i zamachnęła się uderzając Rosę prosto w głowę. - Do kościoła zacznij chodzić, to może chociaż do czyśćca trafisz! Boże mój, Boże!
Wierzyła, że w ten sposób wybije z głowy tej łachudrze kolejne obelgi.

Tak się zapiekliła, że już chciała rzucić Bucketowej kilka kolejnych kąśliwych słów. Nawet, jeśli ta jeszcze nie zdążyła odpowiedzieć. Ale zdążyła, bo baba była szybka. Za to Rosa nie zdołała się uchylić i biorąc wdech by jeszcze coś doszczekać oberwała torebką. Aż się przewróciła zamroczona. Na domiar złego pech chciał, że dostała krawędzią schowanej w środku Biblii- świętej księgi baby Wiadro, która za kilka dni skończy zmoczona w baseniku z rybkami. Szczęście w nieszczęściu, że Baba nie celowała w konkretne miejsce. Inaczej niechybnie oberwałaby w oko. Zabolała kość policzkowa, aż zapiekło.
Upadła tyłkiem na chodnik gotowa policzyć wszystkie torebki, które zaczęły krążyć przed jej oczami. Co za starucha...! Nim zdołała się podnieść Hiacynta Bucket już maszerowała dalej, w stronę swojego domu. Dotknęła dłonią pulsującego policzka i zaklęła pod nosem. Niech to wszystko szlag...!
Pozbierała się, otrzepała spodnie z piachu i ulicznego kurzu. Splunęłaby za Bucketową, ale ta była już daleko.

Dziadek czekał na klopsiki.

KONIEC.