CHARAKTER I HISTORIA POSTACI


    Claribel. Miękkie brzmienie imienia roztapia się w ustach na wzór masła, pieści kubki smakowe, jednocześnie napotykając na swej drodze gulę rosnącą w gardle. Łzy wzbierają w kącikach oczu, warga zaś, idąc z nimi w tańcu, drży niespokojnie, sugerując miriady słów, których nie odważa się powiedzieć, a które palą podniebienie. Po chwili na jej oblicze, tak stężałe, piękne niczym prezencja samej statuy, rozjaśnia uśmiech, wspinający się po niej dreszczem niczym wschód księżyca — rysuje się jednocześnie drobnymi zmarszczkami w zewnętrznych kącikach ocząt wykładanych sodalitem tęczówek. Wypuszcza z cichym świstem powietrze, aby po chwili głośno przełknąć ślinę — proscenium jej myśli rozbija się w drobny mak na wzór wazonu, który niefrasobliwie zrzucała ze stołu jako dziecko, ciągnąc za obrus. Chciałaby go zauroczyć swoją niebanalną prezencją, niepodważalnym intelektem — jest jednak tym, czym była przed laty. Pustą kartką.
    Bądź dumna i wzniosła, na wzór salonowych panien wpisanych w marmur. Nie zawiedź nas, bądź jak one, obserwuj lśniącym, szklanym chabrem tęczówek otoczenie. Niech Twoje piękno przerośnie wielokrotnie samą Afrodytę — wszak czym innym jesteś, jeśli nie boginią piękna?
    Przyjacielska, jowialna uwertura nigdy nie była do niej nieodzownie przyklejona — nie posługiwała się zgrabnie słowem na wzór rówieśniczek, które zaskarbiały sobie każde przychylne spojrzenie dorosłych. Ona zaś, drobna w posturze, cyniczna w słowie, uśmiechała się jedynie, gdy czujny wzrok ojca zatrzymywał się nań z ciepłem, do którego był zdolny tylko wobec swojej pierworodnej. Nade wszystko poważna, ceniąca sobie ponad towarzystwo poezję, ulegałą urokom jednostek, żywiąc doń ciekawość, jaką Fellini obdarzał swoje potwory. Skromne szaleństwo, które obracało jaśniejące promienie słońca w złowrogie, ciemne chmury nad jej głową nakazywało bezsprzecznie zakochiwanie się w ludziach absurdalnie niezasługujących na choć kroplę uczucia. Była jednak w tym mistrzynią już od lat dziecięcych, kochała się w krzywdzie, a najbardziej w tej, która dotykała jej przędzony przez Mojry żywot.


    Istniała jako plamka na nieboskłonie, nieistotna jedna milionowa wszechświata, chcąca namalować swoją drogę pośród drzew o koronach rozłożystych jak nitki waty cukrowej. Odnajdywała własne obrzmiałe ja na samym krańcu wielobarwnej tęczy, brzmiąc czystymi, niepokalanymi perłami głosu, które rozbijały się o lśniącą podłogę, rozbiegając się na wszystkie strony wszechrzeczy. Duchy jej własnych snów, sennych koszmarów, również tych roztańczonych na jawie dręczyły jej umysł, pozostawiając po własnych ramach blade ślady pośród wzburzonych myśli. Przez tę przeklętą narrację szarego wnętrza, gasnącego blasku, spłowiałego serca — niegdyś o barwie soczystego, trującego jabłka, obecnie zaś przyjmującego rozmaitość barw późnojesiennej jarzębiny stała się cieniem samej siebie. Chciała istnieć w pełni tanatycznej magii znaczenia tego prostego stwierdzenia, zaciskając co rusz nerwowo palce w pięść, wbijając paznokcie we wrażliwy naskórek, powracała do bieżącej rzeczywistości, przeklinając wielokrotnie własną jaźń, która błądziła pośród metafor pięknych jak orchidee i równie okrutnych w barwie. Westchnęła — cicho, pod nosem, ledwie dosłyszalnie — wszak przekonała się na własnej skórze, jak mściwe potrafi być oblicze Hypnosa, gdy zdejmuje z powiek sen, ściągając go na wiekuisty niebyt.
    I zakwitła, niczym pąki róż na wiosnę — policzki barwione czerwienią jabłek, błyszczący błękit wejrzenia oraz układające się jej ramionach fale jasnych włosów, które w słońcu mieniły się złociście niczym łan zboża. Daleka jej była kokieteria rówieśniczek, a i bycie uwodzoną przychodziło jej z trudem —  jedynym, czym była w stanie uraczyć mężczyzn, był jej nienaganny uśmiech, ukrywający w sobie perłową jasność zębów, delikatne zmarszczki, którymi znaczyły się w jego rytmie zewnętrzne kąciki oczu i cięte słowo. Była delikatna niczym same motyle skrzydła, na wzór których jej usta opuszczały melodyjne dźwięki, gdy raczyła śpiewem własne lustrzane odbicie. Niewinność zapierała dech w jej piersiach, tonąc w kolejnym uczuciu, bezsprzecznie nazywanego zakochaniem, gdy jej serce zostawało rozbite w drobny mak po raz kolejny. Oferowała zbyt wiele, otrzymując raptem ochłapy emocji, którymi nie była w stanie się nakarmić; I czas płynął, niczym wartki nurt rzeczny, pory roku wybijane orkiestrami zapisywały się w jej pamięci, gdy kolejna wiosna odznaczała się szklistymi torami łez na jej policzkach.