/początek, koniec grudnia

Wszedł tyłem. By za wcześnie nie psuć sobie niespodzianki, jaką poniekąd był ich nowy nabytek w postaci rudery magazynu, a w przyszłości ich wspólnego studia, które niewątpliwie zwróci się w ciągu najbliższych kilku miesięcy. Ronald nie wątpił w to ani chwilę, dlatego niezrażony przekroczył próg ich nowego, Odrodzonego Królestwa. Najpierw pięta, śródstopie, a na końcu palce przekroczyły magiczną barierę, obietnicę ich wspólnego sukcesu. Stawiał drobne, ostrożne kroki, by znaleźć się nieco głębiej. Odrobinę większa swoboda w ruchach zapewne skończyłaby się upadkiem, kiedy jedna z nieopatrznie rzuconych bezpańskich nóg weszła w kolizję z nogami pana Pellisiera. W panice uniósł obie ręce do góry, odsłaniając błękitne spinki do mankietów. Szybko łapiąc równowagę, obrócił się frontem do środka, a jego oczom ukazał się las... krzeseł.
A uśmiech poszerzył się momentalnie.
- Wiesz, ile możemy z tym zrobić? - Żachnął się, udając się na wędrówkę pomiędzy drewnianym, zakurzonym dobrem, jakie przyszło im odkupić. Mało reprezentacyjne, jednak przy odrobinie wyobraźni...
- Phoenix studios - obrócił się ponownie w stronę małżonki. Przepraszała go? Nonsens! Ronald bowiem, dopóki nie przyszło mu oślepnąć, w każdej sytuacji widział nieskończone pokłady potencjału. Musiał zapewne wyglądać zabawnie, tak miotając się z kąta w kąt, z podekscytowaniem obwąchując wręcz ściany.
- Nie wyrzucajmy tych krzeseł, przydadzą się - przysiadł na jednym z nich, wyglądającym na w miarę stabilne - o tam możemy zrobić małe studio oddzielone parawanem od całej reszty, krzesła będą robić za element wystroju. Kilka dałoby się pewnie odrestaurować... i przerobić? Jakbyśmy tak poświęcili parę krzeseł i zrobili z nich stelaż? Znam jednego stolarza, dogadamy się, żeby spuścił z ceny! Chodź, rozejrzyj się! Nie cieszysz się?

Nieco prychnęła, słysząc nazwę nowego studia. No tak, wystarczająco tania i tandetna. Nada się, wsam raz dla tego oryginalnego tandemu jakim są państwo Pelissier! 
- Jak nas przyciśnie to ewentualnie otworzymy sklep meblowy - dodała cicho, ale zapewne Ronald jej nawet nie słuchała, gdy tak planował co, gdzie , jak i za ile. Tu stelaż, tam parawan, jakiś stolarz... a ona kalkulowała w głowie, czy ich na to stać i co najbardziej się opłaci. Taka rola producentki. Hamować reżysera, który sam nie wyznaczał sobie nigdy granic.
- Dobrze, cieszę się, że się cieszysz - mruknęła, wlepiając wzrok w telefon. Wysłała kilka szybkich wiadomości, do tego skontrolowała, to tez ich wiecznie obrażalska córka robi. Elizabeth miała nadzieję, że nie zostawiła rodzeństwa samych w hotelu, żeby móc się powłóczyć po Rode.
Wreszcie podniosła oczy na męża i nawet się uśmiechnęła. Jego zapał zdecydowanie podnosił ją na duchu, nawet jeśli zdawała sobie sprawę z tego, że co jakiś czas będzie musiała go przytłumić. 
- W takim razie, możemy uczcić nasz pierwszy "sukces", czyli znalezienie odpowiedniej ilości krzeseł na metr kwadratowy? Które potem nam... jakoś posłużą?
Podeszła do własnie jednego z mebli, które ustawione było na innym siedzisku, nogami do góry. Przyjrzał mu się uważnie.
- Kto wie, nasze aktorki mogą robić sporo rzeczy z tą scenografią.

Zwykle odrobinę flegmatyczny Roland stawał się istnym zwierzakiem w chwili, kiedy jego małżonka zaczynała nieco podupadać. Robił wtedy, co mógł, by podbudować jej pewność siebie i nie pozwolić, by załamała się z powodu chwilowych niepowodzeń, które dopadły ich wzorowo prowadzony interes. Nie było ich winą, że trafili na szuję i kanalię, który po zarobieniu słusznej sumy, wybrał się w te pędy za południowy mur, albo Bóg wie, gdzie. I nie było też ich winą, że nie mieli jak, ani za co go dogonić. Wciąż musieli pamiętać o swoich dzieciach, które zasłużyły na życie w higienicznym i spokojnym środowisku. Ronald, jako niedoszły psychiatra, doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Zamiast więc ścigać niegodziwca po całym usianym lejami po bombach kontynencie, bujał nogą w rytm sobie tylko znanej melodii i wpatrywał w małżonkę.
- Możemy nawet wypić. Za szansę... I za drona. Sufit może nie jest jakoś specjalnie wysoki, ale dron się przyda. Teraz trzeba tu trochę uprzątnąć... - Opuścił nogi na ziemię, by wreszcie nabrać pozycji spionizowanej, jak przystało na dżentelmena. Może powinni przeliczyć zaskórniaki, czy stać ich jeszcze na jakiegoś Don Peddingtona? Taką okazję mogli przecież uczcić na bogato! Ten jeden raz, by potem do końca miesiąca żreć tylko gruz.
- Dobra, to ja uprzątnę ten kącik na studio, a ty rozejrzyj się za jakimś... biurkiem? - Jeszcze Pelissier łudził się odrobinę, że nie tylko krzesła i jeszcze więcej krzeseł zawiera ten zakurzony, zapyziały magazyn. Nim jednak zabrał się za część właściwą sprzątania, pozwolił sobie odpiąć swoje bajeczne spinki, które zaraz wylądowały w kieszeni. Jedno z krzeseł wyniósł na zewnątrz pomieszczenia, by na jego oparciu przewiesić marynarkę. Dopiero wtedy z podwiniętymi rękawami aż po same łokcie, zabrał się za uprzątanie, by ujrzeć wreszcie przynajmniej kawałek podłogi. Miał nadzieje, że okaże się przynajmniej zadowalającej jakości.