Felix się niecierpliwił, wokół korytarzami tymczasem uwijała się to w jedną, to w drugą stronę cała masa ważniaków ze swoimi ważnymi sprawami. Automatyczna sekretarka, która od ładnych dziesiątek lat pełniła funkcję recepcjonistki, skierowała go do oszklonego pokoju dla interesantów na pierwszym piętrze, skąd rozciągał się średnio ciekawy widok na ruchliwą ulicę i nic poza tym. Już od pół godziny nikt nie zaszczycił chłopaka choćby przeciągłym spojrzeniem, nawet pomimo pięknych kolczyków dyndających z jego uszu. Nieprzyzwyczajony do tego Novak na szczęście nie musiał znosić tego w nieskończoność, bowiem tuż po upłynięciu magicznych dwóch kwadransów, przezroczyste drzwi uchyliły się za sprawą pewnej czterdziestoletniej brunetki. Typowej urzędniczki, można byłoby rzec.
- Dzień dobry - miękkim krokiem przemierzyła pomieszczenie, by rychło znaleźć się za blatem potężnego biurka z czegoś udającego mahoniowe drewno. Nim usiadła, uścisnęła chłopakowi dłoń. Pewnym, władczym uściskiem. Schyliła się do nesesera, który przyniosła tutaj ze sobą i wyciągnęła z niego tablet. Niedługo słońce zmieni pozycję i zacznie świecić prosto w okna biurowca, na razie skrywało się za rogiem.
- Słucham pana? - Jakikolwiek fascynujący dialog Novak przeprowadził ze sztuczną inteligencją robiącą za recepcjonistkę, kobieta zdawała się nie mieć jego świadomości. Przyglądała się chłopakowi jak czystej kartce, którą dopiero miała uzupełnić o swoje spostrzeżenia.

Odwzajemnij uścisk dłoni, lekko się uśmiechając. Chociaż nie miał żadnych powodów by to robić. Usiadł na brzegu krzesła, może nawet nieco skrępowany. Kobieta go nieco onieśmielała, ale to chyba świadczyło tylko o jej profesjonalizmie. 
Chwila prawdy, o czym tak naprawdę Felix chciał porozmawiać?
A o rzeczach wielu, ale czasu było mało, a ostatnie czego chciał to marnować cenne minuty pracowników DEA. Wziął więc głęboki oddech, rozważając co powiedzieć najpierw.
- Nazywam się Felix Novak, chociaż moje pierwsze imię to Jihae. I ostatnio skontaktowała się ze mną kobieta, która utrzymywała, że była żoną człowieka o nazwisku White. Wyznała, że jestem też jego synem. Że jestem synem człowieka, który w mieście Rode prowadził jakiś narkobiznes. Potem ta... ta kobieta zginęła. To znaczy, popełniła samobójstwo. Chyba, tak mówią. 
Wziął kolejny głębszy oddech, ściskając splecione ze sobą palce obu dłoni.
- Ponad dwadzieścia lat temu, jak się rodziłem, cała jego rodzina w Rode jakby zniknęła. Nikt nic nie wie. Jedni mówią, że White nie żyje, kolejny, ze jest w więzieniu. Ja... ja jedynie wiem, że moja matka i prawdopodobnie ciotka zginęły. Ja po prostu chcę wiedzieć, gdzie jest mój "ojciec". Bo chyba jeśli ktokolwiek prowadził jego sprawę, to wy.

Zajęta przez chwilę mobilnym urządzeniem, nie zarejestrowała skrępowania Felixa. Nie było to również dla niej nic istotnego, bowiem nie on pierwszy i nie ostatni przychodził w te progi, by przez długie, milczące minuty patrzeć wystraszonymi oczami na uosobienie organu ścigania, łypiąc w międzyczasie na przeciwległą ścianę. Wrażenie porównywalne z piciem porannej kawy. Wróciła na niego spojrzeniem dopiero, gdy zabrał głos. Tablet chwilowo wylądował na biurku. Nie przerywając chłopakowi słuchała, co ma do powiedzenia. Aż do samego końca, po którym dała im obojgu jeszcze dobrą chwilę ciszy w blasku słońca zaczynającego powoli przedzierać się zza rogu. Pod koniec widok będzie malowniczy.
- Jihae - powtórzyła, wklepując słowa kluczowe to wyżej opisanego urządzenia, które oczywiście na nowo wzięła w dłonie. - Zidentyfikował pan ciało samobójczyni? Sprawą, jak rozumiem zajęła się policja? - Odparła, gładząc palcem powierzchnię tabletu. Na grzbiecie nosa pojawiła się niewielka zmarszczka - Jak dawno proceder miał miejsce... Według pana danych. Dwadzieścia lat temu? I powiadomiła o tym pana tamta, w tej chwili zmarła kobieta? Pańska matka? - Powtarzała powoli urywki z historii opowiadanej przez chłopaka. W tonie można było wyczuć szczyptę sceptycyzmu. Z dwojga złego, jeszcze nie nakazała mu nasikać do kubeczka! Po chwili intensywnego wpatrywania się w ekran, przemówiła znów. - Czy ta kobieta podała swoje personalia? Co dokładnie panu powiedziała, panie... Novak? I przede wszystkim, kiedy się z panem kontaktowała?

No nie było łatwo. Ale nikt nie sądził, że pójdzie wszystko gładko. Nerwy jednak robiły swoje, mimo mentalnego przygotowania, Felix zdawał się być zaskoczony kolejnymi to pytaniami.
- Tak, policja się zajęła...i nie, nie zidentyfikowałem. Bo... nigdzie nie widnieję jako jej syn. Oficjalnie. Mam tylko jej słowo. Nie zdążyłem nawet prosić ją a jakieś potwierdzenie, czy żądać badań. Pokłóciliśmy się a niedługo potem usłyszałem o tym, że się powiesiła.
Z wewnętrznej kieszeni płaszcza wyciągnął fotografię, którą wtedy, w kawiarni, dostał od kobiety.
- To ona. A to dziecko... niby ja. Jest jej imię, Yusoo, data... rok mojego urodzenia. Zgadza się. Dwa lata później mnie porzuciła, sama uciekając przed Whitem.
Westchnął ciężko, jakby mówienie było dla niego męczarnią.
- Kontaktowała się ze mną w listopadzie - przyznał.

Za plecami Novaka, poza taflą szkła nadal w najlepsze przechadzali się ludzie. Jedni w jedną stronę, inni w drugą. Zaraz kolejny rozdygotany interesant uchylił podwoje windy i wpełznął na korytarz udając, że wcale go tu nie ma. Na chwilę zwrócił uwagę pani detektyw, by zaraz  wróciła ona znów spojrzeniem na Novaka. Spojrzała na niego tym razem odrobinę łagodniej, trudno powiedzieć, czym było to spowodowane.
Na sekundę, może dwie na materiale garsonki, tuż przy lewej piersi zaświeciła się niewielka, cyfrowa plakietka z nazwiskiem: Alex Nixon. Po chwili jednak znów zniknęła, gdy tylko kobieta przeniosła ciężar na jeden bok. Zdawała się nie zauważać, że szwankuje jej plakietka. Uważnie przyjrzała się za to zdjęciu, oczywiście go nie dotykając.
- Od razu pan wpadł na pomysł wybrania się ze sprawą do DEA? Dlaczego? Nie ufa pan lokalnym władzom? - Znów zawierciła się w fotelu, wyraźnie tematem zaciekawiona – szkoda, że nie będziemy mogli już pobrać odcisków ze zdjęcia – rzuciła mimochodem, świdrując Novaka spojrzeniem szarych oczu. Nie podejrzewała go o nic, jednak zainteresował ją, czego wcale nie ukrywała.

"Alex Nixon". Odnotował to imię w swojej głowie, żeby zapamiętać.
- Nie to, że nie ufam - odpowiedział niemal od razu, dorywając wzrok od mrugającej plakietki - uznałem, że po prostu będzie szybciej i sprawniej zapytać się bardziej kompetentnych służb. 
Uśmiechnął się lekko, zdając się być bardziej wyluzowanym niż na początku. Objął też strategię bycia po prostu uroczym. 
- Ach, no tak, odciski... ale jestem pewien, ze macie zdecydowanie bardziej zaawansowaną technologię. Na przykład, takie DNA? Jeśli faktycznie jestem jej synem, to mój materiał będzie się pokrywać z jej i... no jak macie ja w bazie to dzięki temu znajdziecie, tak?
Oj, naoglądał się chłopak W11. Niemniej, był dumny ze swojego rozumowania, nawet jeśli brzmiało ono pokrętnie i naiwnie.

Tafla szkła przepuszczała już pierwsze promienie słońca, które powoli, powoli docierały do biurka. Ręce kobiety już ostatecznie odłożyły tablet na biurko, zajęły się kręceniem młynków palcami. Dojrzała kobieta była niestety oporna na młodzieńczy urok pana Novaka, choć z pewnością - brak roszczeniowego tonu i prawdomówność, w którą kobieta ani przez chwilę nie zwątpiła, była jak najbardziej na jego korzyść. Być może przez to przybrała ton matczyny, łagodny. Pochyliła się nawet do przodu i oparła łokciami o blat biurka.
- Rozumiem, że twój ojciec zamieszany był w handel narkotykami na terenie Rode. Cały interes nie mógł trwać długo, bo z pewnością próbowalibyśmy zweryfikować pogłoski. Nie był to więc wielki biznes i sprawa bardzo szybko uległa przedawnieniu. O ile kiedykolwiek miała miejsce. Jeśli przypuszcza pan, że kobieta, której ciało znalazła policja i o której pan usłyszał to faktycznie pana matka, najlepiej pan zrobi, zgłaszając ten fakt na miejscu, w Rode. Tam z pewnością podejmą procedury, bo taka jest ich praca. - Zdobyła się na uśmiech. - Potrzebuję dowodów, że to, co pan mówi ma pokrycie w rzeczywistości. A musi pan zacząć od zgłoszenia swoich podejrzeń lokalnym władzom. Od tej chwili jestem zaznajomiona ze sprawą i jeśli przyjdzie panu do głowy cokolwiek więcej... - Sięgnęła do teczki, by po chwili wyciągnąć z niej wizytówkę. Sztywną, zalaminowaną holograficzną folią. Na niej widniało jej nazwisko i dane kontaktowe: numer telefonu i adres e-mail.
- ...Proszę do mnie dzwonić. Nie jesteśmy laboratorium kryminalistycznym, ale pańskie DNA, wraz z materiałem porównawczym będzie mógł wysłać do takowego organ dysponujący zwłokami pańskiej matki. Od tego powinien pan zacząć. - Powstała z fotela, by sięgnąć po niewielki pilocik umocowany na ścianie. dwa kliknięcia później słońce na horyzoncie zdawało się lekko przygasnąć, w pomieszczeniu jednak nadal było idealnie jasno.
- Proszę przyjąć moje najszczersze kondolencje - podjęła jeszcze, powracając do biurka - jeśli chciałby porozmawiać pan z psychologiem, mogę podać panu numer kontaktowy do specjalisty.

Wszystko co mówiła kobieta brzmiało logicznie i racjonalnie. Dlatego też pokiwał głową i nawet lekko się uśmiechnął. Jednak bycie grzecznym popłaca; Felix chwycił wizytówkę, obejrzał ją uważnie z obu storn po czym schował w kieszeń płaszcza. 
- Oczywiście, rozumiem. Jak tylko wrócę do Rode, zgłoszę się gdzie trzeba. No i... dziękuję za propozucję - dodał, mając na myśli pomoc psychologa - jeśli trzeba, będę już wiedział gdzie się zgłosić.
Oczywiście Felix nie miał zamiaru iść do żadnego lekarza, a kobieta nie musiała wiedzieć, ze nim tu przyszedł to najadł się xanaxu, który robił mu za poradnię specjalistyczną. 
Wstał z miejsca, wyciągając do kobiety ręką, chcąc się z nią porządnie pożegnać. Lekko się skłonił, całkowicie wczuwając się w rolę porządnego obywatela. 
- Jestem bardzo wdzięczny za wysłuchanie - dodał na odchodne, zbierając swoją torbę i kierując się do wyjścia.
No to czeka go rozmowa z policją w Rode. 
/zt