KTO: Felix i Charles
KIEDY: Kilka dni przed jarmarkiem
GDZIE: Nowy Jork, klub "Słodka Brzoskwinka"


Ponad miesiąc temu Felix Novak pojechał do... "sanatorium". Tak przynajmniej mówiła wszystkim jego babcia. Prawdę znali nieliczni, w tym Charles oraz Elia; a wiedzieli oni, że młody Novak wcale w Ciechocinku nie jest a raczej we Tworkach. 
Mało kto rozumiał, że taki chłopak jak Felix może po prostu cierpieć na depresje i nerwice wszelakie. Ostatnie wydarzenia, śmierć ojca, samobójstwo biologicznej matki i kryzys tożsamości wcale nie pomagały w ogarnięciu samego siebie. Toteż Eugeniia wręcz zaszantażowała wnuka, by ten pojechał po pomoc, zamiast łykać wycyganione w aptece psychotropy, jak cukierki. 
Z początku zarówno Elia jak i Charles dostawali od Felixa regularne telefony i wiadomości. Lecz te stawały się coraz rzadsze, aż w końcu chłopak przepadł jak kamień w wodę. To co na początku mogło się wydawać zaleceniami lekarza, teraz spędzało sen z powiek przyjaciół. 
Bucket postanowił wiec osobiście odwiedzić przyjaciela. Problem jednak polegał na tym, że nie znalazła Felixa tam, gdzie powinien. Oczywiście, chłopak miesiąc temu zameldował się w konkretnej placówce, jednak po tygodniu już się z niej wypisał na własne życzenie. Na szczęście dla Karola, pani w recepcji doskonale wiedziała, gdzie Felixa znaleźć można. 
Tak oto przyjaciel Novaka znalazł się teraz przed klubem o wdzięcznej nazwie "Słodka Brzoskwinka". Sobota wieczór, muzyka i dym papierosów. Przystojni mężczyźni z tatuażami na ramionach, piękne kobiety w oryginalnych Chanel usiłujące wyglądać alternatywnie. Mocne makijaże, wysokie koturny, holograficzna biżuteria. Ludzie ściśnięci przy barze i stolikach, spoglądający w stronę sceny, gdzie występował jakiś zespół tęskniący za czasami gry w garażu.W takie oto miejsce zaprowadzono niczego nieświadomego chłopaka z Rode.

Wrócił do Nowego Jorku bez większych refleksji w temacie. Dzisiejszym jego przygodom w tym miejscu towarzyszył zgoła inny stan ducha, niż kiedy znalazł się tu ostatnim razem. Mniej w głowie miał małpich figli, skupiony był tylko na wyciągnięciu stąd Felixa. Bardzo chętnie swego czasu przytaknął Eugenii w jej rozsądnej prośbie, by Felix jednak spróbował się podleczyć pod okiem prawdziwych specjalistów i w warunkach, które można nawet nazwać przyjemnymi... Jak na szpital, oczywiście. Novaka zachowanie bowiem pozostawiało wiele do życzenia i nie chodziło tu jedynie o jego nagłe zniknięcie z domu i w ogóle z miasteczka, kiedy to z Elią porządnie się go naszukali, a o całokształt, który Bucket uważnie notował w swojej głowie, niespecjalnie nawet dzieląc się spostrzeżeniami ze światem. Nie był lekarzem, ba! Nie był nawet psychologiem, ale znał Felixa. I dlatego sprawa martwiła go cholernie. Dlatego też nie zbagatelizował faktu, że młody Novak znów przestał dawać oznaki życia, a nie zwlekając dłużej sam się po niego pofatygował. Dobrze choć, że obca kobieta spośród potencjalnego tłumu Azjatów, zapamiętała krnąbrnego Felixa i pomogła wskazać miejsce jego przebywania. To wiele ułatwiało. Bucket był wdzięczny, podziękował kobiecie za tę informację aż trzykrotnie, z czego dwa razy za wskazanie adresu i drogi dojazdowej. W te rejony bowiem Bucketowi nie było dane się jeszcze zapuścić.
Szczęśliwie ochrona obiektu nie wyrzuciła go za niestosowny ubiór i mógł wpełznąć sobie do środka i rozejrzeć za kumplem. Przypadkiem potrącił łokciem jakąś blondyneczkę z drinkiem, przeciskając się pomiędzy śliskimi, spoconymi ciałami. Rozglądał się za Novakiem z góry zakładając, że będzie w przebraniu. Tego się trzymał. Uważnie przyglądał się scenie.

Charles bardzo dobrze znał Felixa. Jeśli z góry założył, ze ma szukać przyjaciela w dragu, to nie pomylił się za dużo. Chociaż zadanie miał utrudnione zaważywszy na to, ze w tłumie wypatrzył kilku innych performerów. Jednak żadne z nich nie był Novakiem. 
Na scenie pojawiały się co rusz nowe Królowe. Jedne śpiewały, inne opowiadały dowcipy, kolejne po prostu prezentowały kostium i flirtowały z publiką. Tak minęła może pierwsza godzina. Godzina, w czasie której Charles został poczęstowany darmowym drinkiem fundowanym przez jakiegoś drwala stojącego przy barze.
Nim jednak Bucket zdążył dopić martini z wódką, na scenę wyszła szczupła dziewczyna w niebotycznie wysokich szpilkach i obcisłej, cekinowej sukience. Jej czerwony kolor doskonale się zgrywał z równie ognistą peruką. Stanęła przy mikrofonie, spojrzała po publice i uraczyła wszystkich szerokim uśmiechem. Mimo mocnego makijażu i ciężkich sztucznych rzęs na powiekach - Charles poznał Felixa. Lecz Novak jak na tamtą chwilę - Bucketa nie zauważył.
- Dobry wieczór. Niektórzy mnie znają, ale pozwólcie, że przedstawię się całej reszcie. Jestem Beata KoziDRAG i przez następne kilka minut będę was zabawiać wieloma talentami. Między innymi staniem w tych butach.
Głos miał spokojny; Charles dawno tak zrelaksowanego Novaka nie widział. A, o ironio, stał na scenie!
Chłopak zapalił papierosa i jeszcze rzucił kilkoma dowcipami. Zaciągnął się parę razy, a w tle zespół zaczął przygrywać. Felix zaczął śpiewać, przyglądając się już z większa uwagą tym, którzy stoją pod sceną.
I tak, wtedy to zauważyła Charlesa. Widać to było po jego twarzy. Jednak Show must go on. Novak nie poszedł za kulisy póki nie skończył piosenki i porządnie się nie pożegnał. Dopiero gdy odebrał jakieś kwiaty od fana, zszedł ze sceny spojrzał w stronę przyjaciela tak, jakby chciał mu powiedzieć, że ma iść za nim. Za kulisy.

Znał go, jak własną kieszeń, a i specyfika klubu połączona z tematyką dzisiejszego wieczoru dawała mu jasny sygnał co do tego, czego tu się dziś spodziewać. Novak od dzieciaka był małym showmanem, dlatego jeśli ktokolwiek miałby się odnaleźć w tych klimatach, to właśnie on. Razem z Charlesem mogliby założyć w Rode własny klub, gdzie Felix występowałby na scenie, zabawiał ludzi, śpiewał i tańczył... Bucket tymczasem byłby po doszkoleniu znakomitym barmanem. Jak to pokazał ostatnio, był odporny na wysłuchiwanie pijackiego pierdolenia... Jak i pierdolenia w ogóle.
Nim znalazł się w zadowalającej odległości od sceny, musiał przejść jeszcze kawałek drogi w ścisku uważając przy tym, by nie zostać posądzonym o molestowanie którejkolwiek z prawdopodobnie panien w obcisłych kieckach. Wreszcie bez większych turbulencji po drodze, udało mu się zająć wolne miejsce przy barze, gdzie zaraz dotarł do niego pierwszy, uroczy komplement tego dnia, kiedy jakiś drwaloseksualny (zdecydowanie tak go sobie wyobrażam) barman zaczepił go słowami "piękny chłopcze". Zajścia nie skomentował, a i niespecjalnie spieszyło mu się do skonsumowania drinka ufundowanego przez nieznajomego mężczyznę. Abstrahując już od faktu, że wybitnym smakoszem podobnych wymysłów nie był.
Obrócił się przodem do sceny.
Jeden występ, drugi, kolejny... Charles nie do końca miał pojęcie, co takiego Novak widzi w podobnych występach, nigdy go jednak przez pryzmat zainteresowań nie oceniał. Cierpliwie obejrzał pierwszy występ mając nadzieję, że po nim na scenę wkroczy dawno niewidziany kumpel, ale i tu musiał się nieco rozczarować. Sięgnął wreszcie po postawionego mu drinka, a ze zniecierpliwienia wiercił się na krześle raz to w jedną, raz w drugą stronę. Im dłużej w nim siedział i im więcej obrotów wokół własnej osi wykonywał, tym bardziej miał ochotę wyjść, zwłaszcza pod naporem spojrzenia jakiejś panienki zlokalizowanej nieco dalej, przy barze.
Bucket był już solidnie zrezygnowany. Dopalał właśnie trzeciego papierosa, kiedy Beatka wyszła na scenę, zabawiać gości swoim występem. Charles aż wyprostował się na krześle próbując dojrzeć, czy aby na pewno nic mu się nie przywidziało. Kto wie, co takiego mogło się w tym drinku znajdować?! Z kieszeni wyciągnął telefon i nagrał kilkunastosekundowy urywek występu Felixa, po czym wysłał go w wiadomości do Rosy i Elii z dopiskiem "Znalazłem Novaka!". Obserwując jego zachowanie na scenie, musiał chłopakowi przyznać - zaserwował sobie najlepszą psychoterapię, jaką tylko mógł. Jakiej nie zapisałby mu żaden lekarz. Robił dokładnie to, co lubił.
Obejrzał cały jego spektakl bijąc brawo, kiedy wszyscy inni bili brawo i śmiejąc się z dowcipów. Gdy nawiązali kontakt wzrokowy, uniósł do góry dwa kciuki. Już rozumiał, dlaczego nie dawał znaku życia. Rozumiał, jak nikt inny. Dlatego grzecznie poczekał do samego końca występu i poszedł za Novakiem.
- Czegoś ty mi nie napisał, że postanowiłeś robić karierę? - Wypalił od progu, gdy tylko znaleźli się za kulisami. Splótł na piersi ręce i przybrał minę babci Eugenii, kiedy w któreś święta tuż przed obiadem zniknęły z choinki wszystkie cukierki!

Weszli do garderoby, którą Felix dzielił jeszcze dwiema innymi osobami. Widząc je, od razu rzucił do nich "wypad". W jednej chwili spokojna Beata zniknęła i pojawił się ponownie sfrustrowany i poddenerwowany Novak. Koleżanki po fachu wyminęły więc Felixa oraz Karola, rzucając temu ostatniemu przydługie wspomnienia. Dopiero gdy za nimi zamknęły się drzwi, Novak zwrócił się do przyjaciela.
- Karierę? Nie rozśmieszaj mnie. Wiesz ile zarabiam? Co łaska, jak skapną napiwki. Te rzęsy kosztowały mnie więcej, niż zarobiłem w ten miesiąc.
Zasiadł przy lustrze, przy którym rozstawione były kosmetyki. Chłopak ściągnął swoją wielką, czerwoną perukę, a chwilę potem oczom Charlesa ukazały się już Felixowe, acz różowe, włosy.
- Ale miło, że wpadłeś, chociaż mam wrażenie, że to swojego rodzaju interwencja.
Zaczął zmywać makijaż, skupiając się na ostrożnym ściąganiu wszelakich ozdób z powiek. Dłuższą chwilę milczał, wyglądając jakby za bardzo nie ogarniał, co ma ze sobą zrobić. To chwytał waciki, to odkładał fluid. Ręce mu drżały.
- Sorry, że nie pisałem, ale... wstyd mi było - przyznał po chwili, wstając od toaletki i idąc za parawan, by w końcu ściągnąć z siebie niewygodne ciuchy.
Tak bardzo chciał zapytać co u Elii. Czy chciała przyjechać, czy się martwiła i przejmowała. Było mu równie głupio, co zżerała go po prostu ciekawość. Nie chciał jednak, by to wyglądało, ze swoim milczeniem, miał kogokolwiek prowokować. Aż takiej atencji od nikogo nie oczekiwał ani nie pragnął.

Charles obrócił się za wypędzonymi, bynajmniej nie po to, by przyciągnąć spojrzenie którejś z nich, lecz po prostu by upewnić się, że są sami. Zauważył, że Novak nie tylko ubierał się jak Diva, ale także i zachowywał. Od tej karuzeli nastrojów, aż zakręciło mu się w głowie. Domyślał się, że wszystko, co widział na scenie, to gra. Felix był aktorem. Przysiadł na czymkolwiek, co miał w zasięgu wzroku. Czy to był fotel, obrotowe krzesło, pusty blat, nieistotne. Usiadł i wpatrywał się w Felixa wciąż z tą samą miną.
- Ładnie - skomplementował włosy bez cienia sarkazmu. Krzykliwe kolory Novakowi najwyraźniej pasowały, bo nawet mało wysublimowany gust Bucketa to zauważył... A może to była kwestia tego makijażu, trudno powiedzieć. Bucket przechylił głowę w bok i założył nogę na nogę, zgarniając w międzyczasie jakiś ciuch, którego przeznaczenia nie potrafił odgadnąć. Obracał nim we wszystkie strony nie mając pojęcia, którędy ktoś miałby w tym przecisnąć głowę, a którędy rękę.
- To aż tak widać? - Odparł całkiem spokojnie - wolałbym określenie rozeznanie. Interwencja byłaby, gdybym cię teraz wytargał za uszy - odrzucił ciuch z powrotem tam, gdzie leżał nadal nie mając pojęcia, do czego służy. Zdawał się nie zwracać uwagi na zmieszanie Novaka, dzielił zainteresowanie pomiędzy niego, a swoje paznokcie. Powinien je trochę przyciąć, ostatnio Rosa troszkę marudziła...
- Wstyd? - Podniósł głowę - zastanawialiśmy się, co z tobą, bo tobie było wstyd? - Nie miał zamiaru pastwić się nad Felixem i wypominać mu tygodni bez wieści, bo wyszedłby na hipokrytę. Chciał zwyczajnie pociągnąć go za język. - Jak ci się tu mieszka? Potrzebujesz pieniędzy? Masz dostęp do konta? Regularnie wpłacałem tam pieniądze. Sklep ma się dobrze, ale klientki chyba tęsknią za tobą. Twierdzą, że ja nie mam gustu - zarechotał, odchylając się lekko do tyłu, eksponując swoje gustowne, białe skarpetki. Te z małą plamką na kostce, po jakimś płynie, czy innym smarze.