KTO: Felix & Elia
KIEDY: Zaraz po festynie
GDZIE: LINK



Spoglądał na Elię, która właśnie pokładała się ze śmiechu. Sam uśmiechnął się nieco, trochę zawstydzony. Czuł się, jakby to on zrobił coś żenującego. Z drugiej jednak strony, zachowanie dziewczyny było na tyle naturalne, że speszenie nie trwało długo.
- No ktoś ci musi te plecy wyszorować, prawda? Ja to nie jedną karoserię wyszorowałem i woskowałem więc się znam na rzeczy!
Szlag! Aż się sam walnął w czoło, zaciskając zęby.
- Boże, nie żebym cię do samochodu porównywał! Ale... ale... - wskazał palcem na Elię, jakby ją wywoływał do odpowiedzi.
- Ale to zrobiłem, Jezu, przepraszam. Aaa, ciebie przepraszam, nie Jezusa!
Teraz to mu nic nie pozostało jak po prostu, nic nie mówiąc, wylosować kamień, papier, nożyce...


1..2...3... Nożyce.

Zakłopotanie chłopaka wprawiło ją w tylko lepszy nastrój, choć teoretycznie nie powinno. Był na swój sposób uroczy i tego nie mogła mu odmówić. Ciężko jednak było jej się odnaleźć w takiej sytuacji, tym bardziej, że komplikowała ona cel jej przyjazdu. Mimo to nie tyleż nawet alkohol, co zwyczajna chęć prowadzenia życia, które prowadzili jej rówieśnicy sprawiała, że chciała to ciągnąć dalej, nawet jeśli nie miała pojęcia, do czego to doprowadzi. W
końcu doświadczeń tego typu nie miała zbyt wiele.
- Biorąc pod uwagę z jaką troską niektórzy mężczyźni zabierają się do opieki nad samochodami, chyba nie powinnam czuć się urażona - parsknęła śmiechem, tym bardziej mając świadomość, że Felix para się mechaniką.
- Nie przepraszaj, nie masz za co. Powtarzam po raz kolejny. W życiu gorsze rzeczy mnie spotkały, a nikt nie raczył wyrazić przeprosin - machnęła lekceważąco dłonią. Nie była to zwykła grzeczność; blizna na jej obojczyku dość jednoznacznie wskazywała na to, że miała do czynienia z traktowaniem znacznie, znacznie gorszym. Dlatego też drobne niedopowiedzenia czy skróty myślowe Felixa jakoś nie raziły jej oczu szczególnie. Co prawda on nie mógł o tym wiedzieć, ale nic w zachowaniu Elii nie wskazywało na to, że czuje się urażona choćby w najmniejszym stopniu.
Gdy losował Felix i ona stanęła do tego pojedynku, który rozsądzić miał los. I tak się złożyło, że po raz kolejny spotkał ich... Remis.
- Papier - zmarszczyła brwi, jakby nie dowierzając wynikowi. - Wygląda na to, że jednak powinniśmy znaleźć się tam razem - prychnęła śmiechem. Tak odważna to absolutnie nie była, a może byłaby, gdyby i partner rozmowy był śmielszy. Nie miała jednak serca atakować go, bo i towarzyszyła jej świadomość, że to nie pieprzony Ramirez. Było to mimo wszystko bardzo odświeżające i nowe doświadczenie, dlatego też poruszała się niczym dziecko we mgle, nad którym cały czas majaczyła świadomość zadania, które miała do wykonania.
- Co proponujesz w świetle jednej piżamy? - Zapytała w końcu, patrząc na Felixa uważnie.

Felix jak się za jakąś robotę zabierał, to na poważnie, ale i z jakąś czułością. Trzeba było mieć wyczucie jeśli chodziło o samochody czy pędzenie bimbru, to nie była praca dla bydlaków bez serca! Trzeba było temu się poświęcać. Więc zapewne jeśli felix by miał większe doświadczenia z kobietami, to by je traktował równie czule co tę księżycówkę rozlewaną w piwnicy.
- No tak, remis to remis - odparł, jednak teraz odważniej spoglądając na Elię. Mimo wcześniejszego skrępowania, to ta jakaś bezpośredniość dziewczyny go trochę ośmieliła. Ale nie na tyle, by teraz przekraczać jakieś granice. Chociaż... teraz wyciągnął dłoń i założyć Martinez włosy za ucho.
- Ale możemy się umówić, ze przy następnej okazji, co? Oddaję ci to zwycięstwo.
Chwilę jeszcze układał jej kosmyki włosów, uśmiechając się lekko.
- A co do piżamy... też zatrzymaj. Nie będę cię tutaj okradał z ciuchów, prawda?
Nie chciał jednak dodawać, ze może będzie co do tego kolejna sposobność, już i tak na wiele się odważył ze dwa zdania temu.
Ta samą dłonią, którą przed chwilą odgarniał jej włosy, dotknął jej policzka a potem palcem 0 czubka nosa.
- Mogę ci za to życzyć... dobrego snu? Bo nocy - spojrzał za okno - już nie bardzo. 

Nie odwracała wzroku, ani nie była zawstydzona. Wcześniejsza nieśmiałość Felixa odrobinę dodawała jej odwagi, jakby podświadomie czuła, że gdyby wstydzili się oboje, byłoby co najmniej niezręcznie.
- W dalszym ciągu gentleman - skwitowała jedynie, już nieco ciszej. Na jej twarz ponownie wkradł się uśmiech, teraz już nieco bardziej enigmatyczny, niż rozbawiony, ale milczała. Zapewne przez wzgląd na zmęczenie, cała ta sytuacja wydawała jej się jakimś dziwacznym snem, który zaczął się od momentu jej pojawienia się tutaj.
- Święta racja, w końcu jestem gospodarzem. Drugiego sortu, ale jednak - podchwyciła, teraz już rozbawiona. Wiadomo, że nie miała nic wspólnego z byciem gospodarzem, ale to nieistotne. Napiła się jeszcze tequili, ale jako że alkohol przestał chyba już robić jakąkolwiek różnicę, odstawiła butelkę na stolik nocny.
- Nie wiem, czy zasnę - przyznała bez ogródek. - Chyba się boję, że obudzę się z okrutnym kacem - powędrowała za wzrokiem Felixa ku oknu. Dzień powoli się budził, a Elia miała wrażenie, że są dziwnie oderwani od rzeczywistości. Jakoś niezbyt podobało jej się, że świta. Każdy kolejny dzień będzie jej przecież uświadamiać, że powinna robić to, co do niej należy, nie randkować sobie z Felixem. Prędzej czy później będzie musiała stąd pod osłoną nocy zwiać, niczego nikomu nie mówiąc. Z jakiejś przyczyny zaczęła się nagle zastanawiać, co wtedy powie Novak? Będzie mu przykro? Odsunęła od siebie tę myśl, bo przecież jej sytuacja była kiepska i bez wyrzutów sumienia.
- Brzmi jak pożegnanie - stwierdziła, przekrzywiając lekko głowę. Pozwoliła się dotykać, ale sama nie wykonała żadnego ruchu, jakby chciała, żeby Felix się z tym w jakiś sposób oswoił. Zgadywała jednak, że był już zwyczajnie zmęczony.

- Zaśniesz. To są te chwilę, gdy myślisz, że możesz przenosić góry, a po chwili, jak tylko zamkniesz oczy, to odpływasz - odparł, tonem specjalisty od pijackiego snu. 
- Wiesz, sami sobie na ten kac zapracowaliśmy. Ale chyba warto było co? W każdym razie, jeśli ma poradzić, to kefir działa cuda. Naprawdę! Dlatego jeśli możesz, to zamów w recepcji nie tyle budzenie na popołudnie, co od razu szklankę kefiru na eee... kolacje!
Znowu spojrzał w stronę okna, ponownie się rumieniąc. Teraz, we wschodzie słońca można było zobaczyć jego czerwone poliki, których kolor wydawał się jeszcze bardziej soczystym w świetle poranka. 
Wycofał juz dłoń, masując się już samemu po barku. Tak, był zmęczony, ale w jakiś dziwny sposób było mu wyjątkowo lekko. Może to za sprawą alkoholu, albo samej Elii?
Zasiedział się; doszło to do niego i ponownie poczuł jakiś rozdaj wstydu, chociaż powoli oswajał się z tą... sytuacją? W momencie, gdy Martinez wspomniała po pożegnaniu, zmieszał się. Nerwowo się zaśmiał, zniżając potem głos do szeptu.
- Nie, nie pożegnanie - stwierdził, znowu spoglądając na dziewczynę. Chwilę siedział, po prostu się w nią wpatrując. Nachylił się ku niej, zbliżając swoją twarz niezwykle blisko do jej. 
- Po prostu do zobaczenia - dodał jeszcze ciszej - bo jeszcze się zobaczymy, prawda?
Twarz go zapiekła, w głowie zaszumiało. Pruszył się niespokojnie, a po chwili delikatnie pocałował usta dziewcyzny.
Równie szybko się jednak odsunął, mamrocząc przeprosiny.

Postanowiła mu zaufać pod tyk kątem. Zerknęła na zegar wiszący na ścianie.
- Teraz nie będę już niepokoić recepcjonistki, aczkolwiek rano być może się tam jakoś doczołgam. To znaczy no, takim późniejszym rankiem - sprostowała. Nigdy nie próbowała kefiru na kaca, bo zwykle go nie miewała. Kaca, nie kefiru oczywiście. Głównie dlatego, że nie piła zbyt wiele, jeśli już jej się zdarzyło.
- Jeśli jeszcze nie masz mnie dosyć, nie widzę przeciwwskazań - stwierdziła. Nie mogłaby powiedzieć, że nie była zaskoczona tym przelotnym pocałunkiem, bo jakoś nie sądziła, że koniec końców chłopak się na to zdobędzie. Był jednak jak na jej gust stanowczo zbyt krótki. Kiedy zatem się odsunął, złapała go za przód koszulki i przyciągnęła z powrotem ku sobie, ponownie całując. Tym razem nieco dłużej niż zrobił to Felix. Dopiero wtedy odsunęła się, a uśmiechając się nieznacznie wbiła wzrok w jego usta.
- Teraz dopiero z czystym sumieniem mogę powiedzieć "do zobaczenia" - powiedziała cicho. W końcu niewielka odległość, która ich dzieliła nie wymagał słów wypowiadanych głośno. Założyła włosy za ucho i podrapała się po głowie, jeszcze chwilowo nieświadoma niechcianych pasażerów na gapę, po czym przygładziła nieco koszulkę na piersi Felixa, jakby niepokojąc się, czy mu jej zanadto nie pogniotła. Dopiero potem wsunęła ręce pod uda i wzruszyła lekko ramionami.
- Swoje numery mamy, nie sądzę więc, by był jakiś problem ze skontaktowaniem się - rzuciła, jakby zmieniając temat. W głowie dość ostro ganiła się właśnie za to, z jaką beztroską łamała wszystkie swoje postanowienia. Lekkomyślne ignorowanie przyszłości pewnie jeszcze odbije się jej czkawką, ale teraz zaaferowana nową znajomością, która pozwalała na oderwanie się od przykrych myśli, nie martwiła się na zapas.

W żaden sposób się nie opierał i nie protestował, gdy Elia postanowiła go pocałować. Ba, co więcej, sam ten pocałunek przedłużył nieco, oddając jej pieszczoty. Jeśli dziewczyna sama wykonała ten odważniejszy ruch, to nie miał co się teraz peszyć, bo oboje mieli to samo w głowie.
Spoglądał za dłonią dziewczyny, która powędrowała na jego koszulę, gładząc ją. Uśmiechnął się lekko, komentując jednak tego gestu nie inaczej jak tylko kiwnięciem głową (i na głowie).
- To zadzwonię - odparł, tak trochę pewniej siebie. Jeszcze szybko ucałował usta Elii po czym skierował się do wyjścia. Uciekał jak kopciuszek, tyle, nie przed północą, a południem. 
Nawet nie sądził jak szybko znowu wróci do tego pokoju hotelowego, wcześniej wysyłając dosyć kompromitującego sms-a z pytaniem:
Ej, nie swędzi cię głowa? Bo ja chyba złapałem coś nad tym jeziorem!
Wstyd i gańba. Po miłej nocy przyszła kolejna porażka - jak to w życiu Felixa bywa. Zawstydzony, ośmieszony, przekonany, ze to ON pewno zaraził Elię jakimiś gnidami czy coś - musiał wziąć na swoje barki odpowiedzialność!
Po tym jak babcia wyszorowała mu łeb szamponami i piankami na robale, został wygoniony z domu, by przeprosić pannę Martinez za niedogodności (babcia aż krzyczała "Bądź mężczyzna i ciesz się, ze to nie łoniaki!"). Spakował więc w piękne pudełko ze wstążką preparaty na wszy i grzebienie, po czym znowu przywędrował do hotelu Elii, chcąc ją przeprosić. 
Jezu, jak mu było wstyd!

Do Elii dotarło, że coś jest nie tak właściwie tuż po tym, gdy zamknęła za Felixem drzwi, zostając sam na sam z okropnymi wyrzutami sumienia i brakiem zrozumienia dla tego, po co właściwie jej to wszystko. Westchnęła i zamiast pójść spać, powędrowała do łazienki, by w końcu poddać się zbawiennemu działaniu gorącej wody i mydła. Wpierw jednak przyjrzała się uważnie swojemu odbiciu w lustrze i ponownie podrapała się po głowie. Coś tu zdecydowanie było nie tak... Bynajmniej nie z jej wyglądem, bo ten poza zmaltretowaniem i ogólnym zmęczeniem aż tak nie niepokoił. Skądś jednak znała to dziwne uczucie swędzenia, nie potrafiła tylko określić, skąd konkretnie.
Zrozumienie przyszło wraz z wspomnieniami z dzieciństwa.
Wszy.
Maldición.
Zadanie pozbycia się ich było o tyle trudne, że jej ciemne włosy nie sprzyjały wystawianiu pasażerów na gapę na światło dnia. Całe zmęczenie przeszło jak ręką odjął, a mamrocząc pod nosem wymyśloną na poczekaniu piosenkę, która szła mniej więcej: "fuj, fuj, fuj", spróbowała przypomnieć sobie, jak opiekunki sierocińca radziły sobie z tym ustrojstwem. W podskokach zbiegła po schodach, a wbiegając niczym burza do Pijanego Tordivlera, poprosiła o ocet. Nieco zdumiony zarówno porą jak i treścią zamówienia barman, bez słowa podał specyfik, którym po powrocie do pokoju Elia umyła włosy. Waliło okrutnie, ale wiedziała, że to zabija te małe kutafony. W międzyczasie odczytała smsa od Felixa i zamarła. Miała zupełnie odwrotne zdanie na temat tego, kto tu kogo zaraził, tym bardziej, gdy przypomniała sobie małą, słodką Gwen.
Drzwi Felixowi a jakże, otworzyła, wtedy też chłopak mógł poczuć kwaśny odór. Jej wzrok mimowolnie powędrował ku pudełku, a dopiero później na przybysza.
- Wygląda na to, że muszę zacząć nieco ostrożniej dotykać innych. I bynajmniej nie mam tu na myśli ciebie, a tę dziewczynkę, z którą przyszłam na festyn. Z Argentyny raczej bym tego nie przywlekła - westchnęła, odsuwając się nieco jakby chciała go wpuścić do środka. O ile był na tyle odważny. Włosy owinięte szczelnie ręcznikiem, którym miała zamiar ukisić wszy, nie powinny już stanowić zagrożenia. Szczerze wątpiła, by owady zdążyły się rozmnożyć, ale nigdy nic nie wiadomo.
- Jak robi się całkiem cicho, chyba słyszę, jak wrzeszczą w agonii. A przynajmniej taką mam nadzieję - stwierdziła ze śmiertelną powagą.

Poczuł specyficzny zapach octu. A jakże, stara metoda, którą także proponowała babka Felixa. Ten jednak zdecydowanie wolał wydać pensję w aptece, niż pachnieć jak ogórki konserwowe. Niemniej jednak, wszedł do pokoju Elii, zamykając za sobą drzwi.
Gdy dziewczyna wspomniała o Gwen, to i jemu w głowie zajaśniało wyjaśnienie tej sytuacji. Faktycznie, mały rudzielec był prawdopodobnie nosicielem tych małych gadów. A bo dziecko i to jeszcze nie wiadomo skąd się przywlokło, szwendające się po ulicach Rode. Tyle, ze raczej nie miał zamiaru wyzywać biednej sieroty za to, ze złapał wszy. 
Westchnął więc ciężko.
- A wyczesałaś sobie już ich resztki z włosów? - zapytał konkretnie, stawiając pudełko z kosmetykami na nocnym stoliku. Zabawne, ja jeszcze kilka godzin temu stałą tutaj butelka tequili. 
Otworzył wieko i spod niego wydobył szeroki grzebień.
- Mogę... pomóc - zaproponował nieśmiało, spoglądając na Elię, która wciąż kryła soje ciemne włosy pod puchatym hotelowym ręcznikiem.
- Znaczy, spróbuję wyciągnąć resztę tych gadów. Wiesz, iskać, jak małpka. Znaczy... dobra, już nic nie mówię. Rozczesze ci te włosy. 

Rozważyła tę propozycję pomocy. Po chwili doszła jednak do wniosku, że po pierwsze, nie chce go już bardziej narażać, skoro już i zarażenie ich dwójki było jej winą. Po drugie, już i tak czuła się mu dłużna, a wyczesywanie wszy z włosów było już żenujące samo w sobie. Nie chciała tego bardziej udziwniać.
- Spróbuję najpierw sama - stwierdziła dyplomatycznie, podchodząc do Felixa i zabierając mu grzebień. Dopiero potem zajrzała do pudełka, a znalazłszy tam szampon, którego etykieta opiewała jako zabijający lepiej, niż głos legendarnego Justina Biebera w tak odległym, XXI wieku, zabrała i ją.
- Usiądź, jeśli chcesz. Na wszelki wypadek zamówiłam już wcześniej sprzątanie z wymianą pościeli. Wolę dmuchać na zimne - wyjaśniła pokrótce. Dopiero wtedy zniknęła za drzwiami, nie zamknęła ich jednak. Nie to, że Felixowi nie ufała, ale pakunek spod łóżka ciążył jej nieco na duszy. Wątpiła, by chłopak tam zaglądał, ale mimo to była niespokojna. Już i tak pozwoliła sobie na zadziwiające pokłady nieostrożności, co było nie dosyć, że niebezpieczne, to jeszcze zupełnie nie w jej stylu.
Wróciła po kilku minutach, już bez ręcznika na włosach, które choć mokre i ewidentnie umyte, wciąż pachniały octem.
- Wyrzuciłam ten grzebień, tak na wszelki wypadek - zaczęła. Schowała dłonie do kieszeni szortów i wbiła wzrok w chłopaka. Zakołysała się na piętach.
- Dzięki za wsparcie - dodała, mając na myśli dodatkowy sprzęt do walki z pasożytami. - Mam wrażenie, że zrobi się ze mnie teraz paranoik - sięgnęła ku włosom i roztrzepała je nieco palcami, żeby szybciej wyschły.

Nie sprzeciwiał się. Przecież nie mógł się jej narzucać, przynajmniej w tak delikatniej kwestii jak wyczesywani wszy z włosów. Przysiadł na łóżku, ani przez chwilę nie myśląc, ze powinien szperać w jej rzeczach. Grzecznie spoglądał co rusz w stronę łazienki, jakby czekają, czy Elia nie poprosi go o pomoc. Miał też czas na to, by sobie poprzypominać, jakie to było uczucie, gdy siedział tutaj noc wcześniej. A było to... coś zaskakująco miłego. I chociaż nieco się zawstydził na myśl o ich pocałunku, to i tak zakłopotanie ustąpiło jakiemuś rodzaju ulgi. Bo, jeśli dwójka dorosłych ludzi dzieli się takimi gestami w równym zaangażowaniu, to jest powód do zadowolenia. 
Dobra, powiedział sobie to wprost - w jakiś sposób się Elii podoba. Uśmiechnął się nawet na tę myśl, a wtedy tez i sama zainteresowana wyszła z łazienki.
- Ach, nie ma za co dziękować - odpowiedział szybko, wstając z materaca. 
- E tam, paranoik. To normalne, że teraz będziesz uważać - sam też roztrzepał swoje włosy - ja też sobie pościel wyprałem w litrach płynu do prania. 
Uśmiechnął się lekko.
- Jadłaś... już może dziś obiad? - rzucił, zmieniając temat.

Odesłała Felixowi uśmiech.
- Na twoim miejscu, tak dla pewności, podlałabym jeszcze tę pościel jakimś domestosem. A najlepiej benzyną. A potem spaliła - stwierdziła tylko. Sama zrobiłaby tak, gdyby nie to, że to nie była jej pościel.
Pytanie o obiad nieco sprowadziło ją na ziemię. Zastanowiła się przez chwilę, bo nie pomyślała o jedzeniu odkąd tylko odkryła lokatorów na swojej głowie.
- Właściwie to ostatnim, co jadłam, to te przekąski na festynie - odparła po chwili namysłu. Faktycznie, dopiero przez słowa Felixa uświadomiła sobie, jak bardzo jest głodna. Skoro już sytuacja awaryjna została w miarę rozwiązana, mogli sobie teraz pozwolić na trochę relaksu. I porządny obiad.
- Macie tu jakąś knajpę z dobrym jedzeniem? - Zapytała, wymijając go, i zbierając kilka drobiazgów do torebki. Nieprzespana noc odeszła w niepamięć, zapewne pod wieczór odczuje zmęczenie i padnie przed dobranocką. Teraz była tylko głodna.
Miała nadzieję, że do przygody ze wszami już wracać nie będą. Absurdalność tej sytuacji nie ustępowała nawet zażenowaniu, które ona wywołała. Choć tego nie ustalali czuła, że pozostanie to między nimi. Co prawda nie wiedziała, dlaczego miałoby jej na tym zależeć, skoro i tak długo tu nie zabawi, ale mimo to wolała, żeby tak było.

Nie musiała się bać o to, czy Felix wygada ich tajemnicę dotyczącą wszy. Chłopak nie miał ochoty biegać po mieście i opowiadać wszystkim, ze złapał robale, haha! Ani to zabawne, ani powód do dumy. Warto to było przemilczeć i do tego nie wracać. A pomysł z paleniem pościeli wcale taki zły nie był - puści wtedy z dymem te wspomnienia o gryzących lokatorach jego włosów. 
- Oho, w takim razie zapraszam cię na obiad. Możesz, eee, zamówić połowę menu sezonowego! - o jak szastał dziś pieniędzmi! Wypłata przyszła!
- W centrum jest dosyć dobra knajpa. Więc jeśli masz ochotę, mogę cię tam zabrać!
Przeczesał włosy dłonią, uśmiechając się szeroko. Wyprostował plecy i stanął tak, jakby chciał dumnie zaprezentować swoją sylwetkę. Poprawił jeszcze grzywkę, a chwile potem jego palce prostowały kołnierzyk miętowej koszuli, na którą miał narzuconą dżinsową kurtkę z naszywkami. 
- Tylko uprzedzam, jestem osobą, która po obiedzie zamawia jeszcze podwójny deser. 

Co racja, to racja. Niech zatem wszy pozostaną ich małą, wstydliwą tajemnicą. Preparaty na wszy sobie Elia zachowa, co by potraktować nimi pewną młodą damę, jeśli nadarzy się jeszcze okazja. Być może uratuje tym głowę niejednego naiwniaka, który będzie chciał Gwen pospieszyć z pomocą.
Roześmiała się na słowa Felixa, zakładając torebkę na ramię.
- Aż tyle chyba nie zmieszczę, aczkolwiek brzmi kusząco - odpowiedziała. Skinęła chłopakowi głową i ogarnęła wzrokiem pokój, po czym złapała klucze leżące na szafce.
- Prowadź więc, zamiast ktoś przypadkowy nawinie mi się pod rękę. Podobno robię się nieprzyjemna, gdy jestem głodna - uśmiechnęła się odrobinę szelmowsko, po czym ruszyła do wyjścia i zamknęła drzwi pieczołowicie, a klucze wrzuciła do torebki.
- Myślę, że jakoś to zniosę - rozłożyła ręce, jakby sygnalizując, że jest gotowa do drogi. - Zdaję się na ciebie - dodała żartobliwie, kierując się do wyjścia z hotelu. Właściwie przemierzali tę samą drogę raptem kilkanaście godzin temu, a miała wrażenie, że to wszystko jej się chyba tylko śniło. Było takie odległe, podobnie jak ich noc spędzona na komisariacie. Elia miała tylko nadzieję, że policjanci nie są aż tak skorzy do plotek. O naiwna.
- Zdążyłeś się chociaż na chwilę położyć? - Zagaiła. Felix trzymał się zaskakująco dobrze jak na kogoś, kto nie zdążył się zdrzemnąć.

Szli spacerowym krokiem w stronę restauracji, która w sumie nie była aż tak daleko od hotelu. Felixowi się jednak nie spieszyło - tka jakby chciał wydłużać każdą chwilę, która mu została w towarzystwie Elii. 
- Hm - pokiwał głową na pytanie o sen - jak tylko wróciłem do domu padłem na kanapę. Wiec chyba coś tam spałem. Dopóki babcia mnie nie obudziła, mówiąc, że "ło jezusie" - zaczął udawać ton wypowiedzi starszej kobiety - "co ty tutaj taki fleja leżysz, pod prysznic!"
Zaśmiał się na wspomnienie miny babki, która jednak potem zrzedła jak doszło do niej, że wnuk przywlókł do domu wszy.
Weszli wreszcie do knajpy, znaleźli stolik. O tej porze było tutaj mało gości, chociaż za godzinę-dwie sytuacja mogła się zmienić. Pora obiadowa się zbliżała, a ludzie powoli kończyli pierwsze zmiany w pracy. Jednak na tę chwilę, para mogła się cieszyć chwilą spokoju.
- Nigdy tak naprawdę nie powiedziałaś skąd jesteś - zaczął Felix, wpatrując się to w menu, to w Elię - żeby nie było... nie dopytuję czemu przyjechałaś, ale... zawsze fajnie wiedzieć czy ktoś nie przywozi tutaj nieco czegoś...egzotycznego? No wiesz. Nie żeby ty była egzotyczna. Hej, spójrz na mnie. Mnie to mogą wypytywać, czy nie przypłynąłem tu z komunistycznych Chin, co nie? Hehehe..he... jezu - schował się za kartą dań.
- Chodzi mi o to, ze chciałbym cię lepiej poznać. 

Elia rozglądała się z żywym zainteresowaniem. Jeszcze nie miała okazji tutaj zawitać, z przyczyn dość oczywistych. Była więc bardzo ciekawa tego, jak bardzo różniła się Ameryka od tego, co sama znała. Oczywiście miała świadomość, że Rode nie należy do szczególnie dużych miast, ale i tak było tutaj jakoś lepiej, niż w Buenos Aires. W dużej mierze pewnie dlatego, że tutaj, przynajmniej na razie, nie ścigały ją demony przeszłości.
Gdy byli już w środku i zajęli miejsca, zajrzała skwapliwie do menu. Żołądek coraz głośniej manifestował swoje niezadowolenie, a że gości nie było tutaj zbyt wielu, nie chciała, by w ciszy ktokolwiek to usłyszał. Przez krótką chwilę zamarła, gdy Felix zadał pytanie, ale wyglądało to jakby po prostu trochę dłużej zastanowiła się nad schabowym. Podniosła na niego wzrok, uśmiechając się na jego pokrętne wytłumaczenia. Chłopak był naprawdę uroczy w tym całym swoim zmieszaniu. Sięgnęła przez stół i delikatnie opuściła w dół kartę, za którą się taktycznie schował.
- Daj spokój, nie musisz się martwić, że cię opacznie zrozumiem. Jeśli tak będzie, to ci na pewno powiem - stwierdziła lekko, po czym zabębniła cicho palcami w swoją kartę. - Na stałe mieszkam w Buenos Aires, w Argentynie. Trochę długa droga za mną - stwierdziła, zgodnie zresztą z prawdą. Zadziwiająca lekkość jej słów bynajmniej nie wskazywała na to, że może jej się tam źle żyć.
- A nie przypłynąłeś? - Udała zdziwienie, po czym parsknęła śmiechem. Nie wyglądał jej na kogoś, kto przyjechał z komunistycznego kraju. Miał zbyt kolorowe ubrania. - Żartuję, wybacz. A ty? Urodziłeś się tutaj, czy to twoi rodzice tutaj osiedli? Wspominałeś coś o babci - zagaiła, ponownie zerkając w kartę. Potrawy różnił się od tych, do których przywykła, wzięła zatem coś na chybił trafił, co by i cena nie była zabójcza.

Nie opierał się, gdy Elia położyła menu na blacie. Odsunął nawet ręce, spoglądając w końcu na dziewczynę. Powinien się przestać w sobie tak spinać, żeby nie pleść takich głupot. Weź się ogarnij, Felicjan!
- Argentyna! Ach... no powiem ci, ze znam ją tylko z google maps. Bo czasami, jak mi się nudzi w robocie, to lubię sobie takie wycieczki robić po zdjęciach różnych stron świata - przyznał, nieco się rozluźniając. Niestety, zmieszanie przyszło równie szybko, gdyż dziewczyna zaczęła temat jego rodziców.
Wbił na moment wzrok w pusty talerz przed sobą.
- Ja... nie wiem skąd są moi rodzice - przyznał cicho - to znaczy, biologiczni rodzice. Jestem adoptowany - wyznał.
- Mój tata wychowywał mnie sam. Znaczy... razem z babcią. Nie miałem też nigdy macochy, ani rodzeństwa. Usiłowałem dopytywać kim jest kobieta, która mnie urodziła, ale jakoś nikt nie chce o tym gadać. 
Na moment zagryzł dolną wargę, jakby to miało mu pomóc w ogarnięciu kłębów myśli w jego głowie.

Uśmiechnęła się nieznacznie widząc, że Felix odrobinę się rozluźnił. Pochyliła się nieco do przodu i podparła brodę na dłoni.
- Taka stara technologia, jeszcze przedwojenna, a ile dobrego - podchwyciła temat. W Argentynie byli trochę do tyłu z nowinkami, głównie przez wyzierającą z każdego kąta biedę. Jednak takie kultowe wynalazki jak google maps nawet ona znała. W głowie jej się nie mieściło, że ci sami ludzie, którzy doprowadzili do tak wyniszczającej wojny, mieli równie dobre pomysły.
Bardzo prędko zrozumiała, że popełniła błąd zadając takie pytanie. Skąd jednak mogła wiedzieć? Ugryzła się w język i zbeształa w myślach, ale jako że nikt nie wymyślił jeszcze cofacza słów, musiała jakoś wybrnąć z nieprzyjemnej sytuacji.
- Zazdroszczę ci, mimo, że pewnie było ci ciężko. Ja wychowałam się w sierocińcu i nie znałam ani ojca, ani matki - stwierdziła w końcu. Nie sądziła, by jej nieszczęście miało poprawić sytuację, ale chciała zakomunikować, że nie musiał się obawiać jej reakcji. Zapragnęła zmienić temat, ale z opresji wyciągnęła ich kelnerka, która przyszła zapytać o zamówienie. Elia dość pospiesznie złożyła swoje, po czym gdy kobieta odeszła, z powrotem wbiła wzrok w Felixa.
- Jak ci się tu żyje? Ci znajomi, których poznałam nad jeziorem... Chodziliście razem do szkoły? - Dopytała z zainteresowaniem.

Westchnął ciężko, uśmiechając się po tym smutno. Odczekał chwilę, aż kelnerka zniknie gdzieś za rogiem, po czym zwrócił się do Elii. 
- Przepraszam. To nie tak, że narzekam. Dobre miałem życie. I teraz mi tak wstyd, że jęczę - mruknął - a sumie miałaś gorzej. Przepraszam. Ale hej, wyrosłaś na dobrą osobę, prawda? Nic tylko się cieszyć!
Chwilę dumał nad szklanką wody, gdy dziewczyna zmieniła temat.
- A, tak. Znaczy, z Charlesem... tym... co rzygał - wspomniał, mrużąc oczy - to my się znamy od dziecka. To taki mój brat duchowy. Chyba mi najbliższy tutaj. I przepraszam za to jego zachowanie wtedy, wiesz. On teraz ma taki mętlik w głowie. Kocha się w takiej jednej Rosie, ale coś nie umie ogarnąć dupska. I nie wiem, są razem, nie są razem? On coś tam marudzi, on się obraża, bla bla. No to trzeba prosto z mostu. Albo się kogoś lubi albo nie. I gdzieś zaprosić. Pogadać. Powiedzieć, ze się tę osobę lubi!
Na chwilę zamilkł, jakby szukając kolejnych słów w głowie.
- Czy... ty mnie lubisz, Elia?

Choć mięsień na jej twarzy ani nie drgnął, gdy wspomniał o niej w kontekście dobrej osoby, coś ją mocno zakuło w sercu. Jakieś nieprzyjemne wrażenie, że właśnie go okłamuje, choć przecież była sobą. Niestety to, po co tu przyjechała bardzo kłóciło się z tym, co myślał sobie o niej Felix i z jakiegoś powodu cholernie jej się to nie podobało. Zacisnęła usta, po czym przeczesała palcami wilgotne jeszcze włosy i ponownie na niego spojrzała.
- Nie przepraszaj. Moją intencją nie było handlowanie się, kto miał gorzej - uśmiechnęła się blado, przelotnie dotykając jego ręki, jakby uspokajająco.
W pamięci odszukała rzygającego Charlesa. Nie było to ciężkie, jako że poświecił całemu światu majtkami.
- Brat duchowy? - Roześmiała się. - Mam nadzieję, że ty w wolnych chwilach nie rzucasz się na ogary ze spodniami w ręku - dodała żartobliwie. Akcja była godna zapamiętania, aczkolwiek wyjaśnienie na to, dlaczego Charles był w takim stanie Elia uznała za wystarczające.
- Miłość robi z ludźmi dziwne rzeczy - wzruszyła lekko ramionami, kończąc temat pojednawczo. Nie znała Rosy, ale domyślała się, że ich sytuacja musi być nieźle pokręcona. Z drugiej strony, czy zawsze da się każą sytuację rozwiązać tak, jak to proponował Felix? Ciężko stwierdzić.
Przez chwilę umilkła, wpatrując się w chłopaka z niedowierzaniem. Proste pytanie, prosta odpowiedź. W swojej głowie odpowiedziała na nie z automatu. Dlaczego więc powiedzenie jej na głos nie było takie proste? Nie przeciągała jednak, co by nie pomyślał sobie, że musi się nad tym jakoś dogłębnie zastanawiać.
- Myślę, że można śmiało stwierdzić, że owszem. Wiesz, nie dzieję się tequilą od tak - stwierdziła, uśmiechając się. Miała jednak wrażenie, że będąc szczerą popełniła właśnie błąd, za który przyjdzie jej w przyszłości zapłacić. Nie powinna była zapominać, że nie przyjechała tutaj rozpoczynać nowego życia.

Zaśmiał się, na wspomnienie Karola, który bez gaci biegł na ogary. Teraz to mogło wyglądać śmiesznie, wtedy było co najmniej przerażające. 
- Nie. Ja to bym wziął strzelbę i - gestem rąk udawał, że trzyma właśnie broń i celuje w bok - i tyle. Ale nie, nie miałem wtedy strzelby. Może nie wyglądał, ale co nieco tam się już w życiu nastrzelałem. Do tarczy.
Przeczesał swoje włosy, odgarniając nieco kosmków znad czoła. Potem znowu, jak to miał w zwyczaju gdy się stresował - poprawił szybko kołnierzyk koszuli.
- Ale miejmy nadzieję, ze nie będę musiał testować moich umiejętności, hehe. 
Gdy zamilkła, po zadanym pytaniu o lubienie, trochę się zganił w myślach. Po co rzucał takimi wyznaniami? Głupi, tylko ją spłoszy. 
Dlatego też z wielką ulga przyjął to, co dziewczyna powiedziała. Zupełnie nieświadom tego, jakie konsekwencje ich mogą czekać. 
- No tak. A ja się nie dzielę też skrętem z każdym od tak. Ani pocałunkami. Ale jakbyś kiedyś była jeszcze chętna, to wiesz. 

Strzelanie było dla Elii tematem, który przywoływał niezbyt przyjemne wspomnienia. Uśmiechnęła się, ale jednocześnie sięgnęła ku dekoltowi koszulki, jakby chcąc się upewnić, że jej blizna jest zasłonięta.
- Też mam taką nadzieję. Nabiegałam się za wszystkie czasy i nie chcę tego powtarzać. Nigdy - roześmiała się, po czym wzruszyła lekko ramionami, by w końcu oprzeć skrzyżowane ręce o blat stołu i pochylić się nieznacznie w stronę rozmówcy.
- Z drugiej strony powinnam się chyba cieszyć. Będę sobie mogła pozwolić na podwójny deser po spaleniu takiej ilości kalorii. Nie dość, że w związku z joggingiem wokół jeziora, to jeszcze stresem - podtrzymując żartobliwy ton wypowiedzi, rzuciła okiem po całej sali, jakby wzrokiem chciała odszukać kelnerkę. Była tak cholernie głodna, że nie mogła się na niczym skupić. Poruszyła się niespokojnie na krześle.
- Domyśliłam się, że się nie dzielisz. To u was legalne? - Zapytała z przekorą, mając na myśli oczywiście skręta. Wciąż w tym samym tonie, przekrzywiając głowę lekko na bok, dodała:
- Na skręta czy całowanie?

Mimo małej ilości osób w restauracji, to nikt się nie spieszył z wydawaniem dań. Kelnerzy leniwie kluczyli między stolikami, jakby się nie przejmując wygłodniałą Elią. Ech, co zrobić? Trzeba czekać, aż wreszcie ubiją tego kotleta!
- Ano, legalne. Spokojnie możesz sobie kupić skręta w zielarskim. Co nie zmienia faktu, że moja babcia ciągle mi głowę suszy, że za dużo palę - podrapał się po brodzie - chociaż to hipokryzja, bo ona co sobotę musi ze dwa wypalić. Że niby dla zdrowotności!
Jeśli się nad tym zastanowić, to babcia Eugenia chyba była większa imprezowiczką od młodzieży w Rode. 
Na szczęście lub też nie - Felix przestał rozmyślać o hipisowskich zapędach członków swojej rodziny, gdy Elia rzuciła w niego konkretnym pytaniem.Ale czego on się podział, sam zaczynając rozmowę o całowaniu; że niby taki flirciarz się z niego zrobił. Smalec alfa, prawie że! Subtelny jak Sebuś zamawiający modżajto. 
Nie, no - nie przesadzajmy. W przeciwieństwie do osiedlowych Romeo, Felix miał w sobie zdecydowanie więcej uroku.
- A na co byś wolała? - dopytał, uśmiechając się lekko. Nim tez sam zdążył się zastanowić nad swoją odpowiedzią, dodał:
- Bo ja zdecydowanie reflektuję na...
- Rumianek?
Kelnerka staneła nad Felixem z tacą, na której rozłożone były białe porcelanowe filiżanki.
- Rumianek - powtórzyła - zamawiał pan?
- Ach... tak. Rumianek. Zamawiałem. Tak, dziękuję - chłopka w końcu się ocknął. Wyprostował plecy i spuścił wzrok, czekając, aż kelnerka ustawi przed nimi napoje. Czuł jak rumieniec pali mu policzki, a z tego zmieszania nie był w stanie spojrzeć na Elię.

Ah, kotlet. Soczysty, gorący kotlecik. Niestety na chwilę obecną musiała zadowolić się rumiankiem, nawet jeśli najchętniej zjadłaby i tę filiżankę. Gdyby nie była taka gorąca, rzecz jasna.
- To musi być bardzo wesoła staruszka - stwierdziła, parsknąwszy śmiechem, nie mogąc wyobrazić sobie kobieciny palącej skręty. Aczkolwiek absolutnie nie była przeciwna, co to, to nie. A nawet chętnie by ją poznała, jako że Felix naprawdę sporo o niej opowiadał. Trochę mu zazdrościła tego, że ma kogoś takiego. Jedyną jej bliską osobę straciła w okolicznościach dość przykrych, więc ciężko było nie dostrzec błysku smutku, ilekroć ktoś mówił o swojej rodzinie, nieważne, czy jest z nią związany krwią, czy swoim wyborem. Postanowiła jednak wrócić do poprzedniego tematu, bo wydawał jej się być znacznie bardziej kuszącym na chwilę obecną.
- Na co? - Dopytała, unosząc lekko brwi, gdy już kelnerka sobie poszła. Chyba wyczuła, że podeszła nie w porę, bo zmyła się niemal żonglując filiżankami. Elii nie umknęło to, jak czerwony stał się Felix, ale była dla dobra sprawy gotowa udawać, że to wina ciepłego naparu, albo niekorzystnego oświetlenia.
- Zapytałam pierwsza, w złym tonie jest odpowiadać pytaniem na pytanie - dodała z przekorą, spoglądając na niego zaczepnie zza pary, która unosiła się z filiżanki. Mógł jednak zauważyć, że się uśmiecha.
W końcu upiła ostrożnie łyk naparu i poparzyła się w język. Przeklęła w myślach i odstawiła filiżankę, stwierdziwszy, że po prostu zaczeka, aż cholerstwo ostygnie.

Chwilę wpatrywał się w jasny, gorący napar w filiżance, które stała tuż przed nim na blacie. Lubił rumianek, jednak w tej chwili czuł, jakby ten był przyczyną jakiegoś problemu. Prze jego obecność, Felix wybił się z jakiegoś "rytmu", zaczął za dużo myślę i znowu zaczął wstydzić się za całe zło tego świata.
Ogarnij się Novak, mówi sobie w myślach. I chociaż wydawało mu się, że ten jego stan zawieszenie trwał wieki, to tak naprawdę wgapiał się w herbatę tylko kilka sekund.
Pokiwał głową, tyle, że ciężko było zrozumieć czy przytakuje Elii czy może swoim myślom. Nie mówiąc jednak nic więcej, przysunął krzesło, na którym siedział, bliżej Martinez. Teraz, będąc obok niej, nachylił się ku dziewczynie i ucałował jej ciepłe od naparu, usta. To chyba powinno wystarczyć za odpowiedź.

Obserwowała Felixa kontemplującego herbatę z wyczekiwaniem, autentycznie ciekawa odpowiedzi, jakiej jej udzieli. Lub nie udzieli... Ciężko było stwierdzić, biorąc pod uwagę jego nieprzeniknioną minę. Nie brała tego szczególnie do siebie, bo właściwie odkąd się poznali, Felix pokazywał się ze strony dość wstydliwego chłopaka, dlatego też nie brała tego za przejaw jego reakcji na nią, a po prostu takiego sposobu bycia.
Trochę zszokował ją ten gest, a właściwie jego nagłość. Odwzajemniła jednak ten bardzo delikatny pocałunek, po czym odsunęła się wyczuwszy ku temu odpowiedni moment. O ile taki w ogóle istniał. Przez krótką chwilę pozostałą jeszcze pochylona, z niedowierzaniem, choć przepełnionym uśmiechem przypatrując się Felixowi.
- Dobrze, uznaję zatem, że wyraziłeś się dostatecznie jasno - wykrztusiła w końcu. To wszystko było takie zupełnie inne niż to, do czego przywykła w przypadku Diego. Odsunęła jednak od siebie te myśli, bo tylko przypominały jej o tym, z jak różnych światów pochodzą. Przez krótką chwilę chciała poczuć się tak, jakby też była tutaj, z Rode. Niektórzy chyba nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, jakimi są szczęściarzami mogąc wychować się w takiej zapyziałej dziurze. Nie mogła się jednak dziwić, bo punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
- Zadziwiasz mnie. Myślałam, że jesteś strasznie nieśmiały - wypaliła, niebywale szczerze.

Czuł, jak mu serce bije; miał wrażenie, że wszyscy wokoło słyszą to kołatanie w jego klatce piersiowej. Dudniło mu w uszach, a jedyne na co patrzył to usta Elii. Potem jej duże, ciemne oczy. Nic wokoło nie było teraz na tyle interesujące, by oderwać go od dziewczyny.
W głowie chwilę szumiało. W końcu opanował te zlepione w jedno myśli, by móc sobie przypomnieć historię, którą usłyszał od... swojej babci.
Bo wiesz, wnusiu, mówiła - z tym twoim dziadkiem to było rach ciach! Wyszedł a przepustkę, bo akurat wtedy to on w wojsku był. Przy granicy robił, w koszarach na południu. Tu w Rode miał ciotkę. Przyjechał ją odwiedzić, bo to schorowana kobieta była, a sama dzieci nie miała. No to przyjechał, w tym swoim dobrze skrojonym mundurze, młody chłopak po akademii wojskowej. A tacy to pierwsze co to idą do baru. Felix, mówię ci. Czy to dwudziesty, dwudziesty pierwszy... ha, czy nasze czasy, to jedno zapamiętaj. Za mundurem panny sznurem! Tyle, że, ja to nawet na te jego odznaki nie zwróciłam uwagi, wiesz? Nic a nic! I tak on w tym barze siedział, wokoło jakieś zachwycone nim panny. A ja akurat to miałam zły dzień w robocie. Przysiadłam obok, najpierw zainteresowana swoim cosmo... ach Cosmopolitan! Ale bym się napiła!.. A, ale odbiegam od tematu. Felix, słuchaj mnie... bo ja to spojrzałam na niego wtedy, a on na mnie i powiem ci jedno. Te oczy. Te ciemne, duże oczy twojego dziadka! Co ja mogłam? No nie dość, że byłam już po dwóch drinkach, to jeszcze on śmiał mieć tak piękne źrenice. Przepadłam. Rach ciach, Felix!  Tak było, dziecko, tak było! 
I właśnie to Felix poczuł. Rach ciach.
Może Elia nie była młodym żołnierzem na przepustce, a Felixowi daleko było do pulchnej blond nauczycielki matematyki. Ale chłopak teraz doskonale zrozumiał to, o czym Eugenia mu przed laty opowiadała.
Rach ciach i już.
- Ja... - wydukał, gdy dziewczyna się nieco odsunęła - ja sam siebie zaskakuje, Elia.

Elia całkowicie nieświadoma myśli Felixa, miała natomiast w głowie kompletną pustkę. Poczucie winy mieszało się u niej z ekscytacją, a efekt końcowy był przytłaczający. Z jednej strony chciałaby pozwolić sobie na takie zwykłe, ludzkie zauroczenie; z drugiej strony zaś wiedziała, że to nie ma racji bytu. Dlatego też resztkami sił, trzymała się kurczowo myśli, że to wszystko tylko takie chwilowe, młodzieńcze i Felix nawet nie odczuje jak dziewczyna zniknie. No, może będzie miał miłe wspomnienia z wakacji, o ile Elia w miarę taktownie się z tego wyplącze.
- Pod jakim względem? - Podchwyciła temat, zupełnie nie wiedząc, co też może teraz myśleć chłopak. Właściwie jako osoba w podbojach miłosnych kompletnie niedoświadczona i trzymana całe życie w złotej klatce, jakoś tak naiwnie chyba zakładała, że Felix ma do niej bardzo niepoważne podejście. Dlatego nawet by jej przez myśl nie przeszło, że doszedł do wniosków, jakich doszedł. Może kiedyś ją coś oświeci, na chwilę obecną żyła jednak w błogiej niewiedzy.
Mniej więcej w tej chwili przyniesiono też ich jedzenie, a rodzaj spojrzenia, jakim Elia je obdarzyła, mógł być tylko uczuciem w najczystszej postaci. Od razu zabrała się za ziemniaczki, a przełykając spojrzała w końcu w górę. Poobserwowała Felixa przez chwilę myśląc, że pewnie w innym życiu to wszystko mogłoby potoczyć się inaczej.
- Nie jestem już w stanie określić, czy to faktycznie jest tak przepyszne, czy byłam tak głodna, że smakowałyby mi nawet śmieci - stwierdziła konspiracyjnym szeptem.

Mimo, że uderzył go ten książkowy sycylijski piorun, to rozumem nie potrafił ogarnąć, na ile to poważne. W jednej chwili miał wrażenie, że świat stanął na głowie i już nigdy nie będzie jak przedtem; zaraz potem jednak przypominał sobie, że przecież Elia kiedyś zniknie z jego życia. Bo przecież od początku mówiła, że z Rode wyjedzie.
Dlatego... siebie nie rozumiał. Dlatego czuł się zaskakiwany przez swoją osobę. Ale jej przecież tego teraz nie wytłumaczy, nie powie, że się zauroczył tak, że ma mętlik w głowie.
- Pod wieloma - odparł, odsuwając się nieco i obserwując jak kelnerka ustawia przed nimi talerze z zamówionymi daniami.
- Na przykład... jak bardzo nie jestem w stanie przewidzieć tego, co mnie może zawstydzić - dodał po chwili, sięgając po widelec. 
- Ale jestem młody, no to normalne, że sam siebie jeszcze poznaję. 
Uśmiechnął się lekko, widząc, jak Elia skupia teraz swoją uwagę na jedzeniu. On sam nie był głodny, a wręcz przeciwnie - czuł jakby mu żołądek zacisnął się w supeł. Spróbował jednak tego kotleta, usiłując wepchać w siebie jeszcze jakieś warzywa. Byleby nie wyglądać na dziwaka. Byleby Elia się nie dopytywała "czy coś nie tak?".
- Wiesz, chyba lepiej myśleć, że to takie dobre - wysilił się na cichy śmiech, wbijając widelec w bezbronnego kartofla. 
- Nie wiem, czy wizja jedzenia śmieci z głodu jest najlepsza, jaką teraz chce mieć w głowie - mruknął, wpychając w siebie jedzenie. Nie było to dla niego atrakcyjne też ze względu na to, że po prostu go z nerwów zaczęło mdlić. 
Straszne, mieć jednocześnie motyle w brzuchu, czuć szczęście, a przy tym być zlanym zimnym potem i mieć ciągłe wrażenie, że coś pójdzie teraz nie tak.
Dlatego też... domówił wino. Na rozluźnienie - czerwone. On płaci, zaznaczył. A do tego, nim skończył główne danie, poprosił o kartę deserów. Połowa pozycji wylądowała na ich stole, a widząc tyle dobroci, Felix znowu zaczął czuć się pewniej. Bo i Elia chyba się dobrze bawiła. Widząc jej uśmiech i chociaż chwilowy relaks, Novak nie mógł być ciągle kłębkiem nerwów. Całkowicie nieświadomy tego, co dziewczyna myśli i jakie nosi brzemię - rozluźnił się i bawił teraz każdą chwilą, mówiąc sobie w myślach - przecież nie będzie źle.
Prawda?

/zt