Słonko świeciło tego dnia o dziwo bardzo ładnie. Była zima, wszyscy poubierani w kurtki, grube buty, skarpety frotowe i rękawiczki. Mama chciała ubrać Mateuszkowi kalesonki ocieplane od wewnętrznej strony milusim materiałem, jednak nie było rady - obsikał je ostatnio, więc pokrzywdziła go czerwonymi rajtkami w stylowe, białe kropki. Zaciągnęła je aż pod same pachy chłopaka, który miał później przez moment problemy z przystosowaniem się go normalnego chodzenia. Rozciągał bowiem ręce na boki, jak jakiś mocarny pan, który podnosi ciężary, nie wiadomo po co.
Przedszkole nie było dla niego nowością. Chodził tam już od paru miesięcy, jednak ciągle uczył się czegoś nowego i poznawał nowe twarze. Miał prawie pięć lat, w końcu lada chwila minie grudzień i zacznie się nowy rok! Dzisiejsza wizyta w przedszkolu miała być szczególna. Do dzieci przyjdzie jakiś stary cap, który rozda im prezenty. Wiedział co to za pan. Wyglądał jak pan Pankhurst. Ale nim nie był. Pan Pankhurst to stary zrzęda!
W szatni przebrał buciki na jakieś miłe dla nóżek papucie, podwinął rękawy i żegnając się z matką, Teresą, wszedł do sali. Było wcześnie rano, po krótkiej zabawie i śniadanku pewnie będą szli na drzemkę! Chciało mu się drzemkać. I to bardzo. Podszedł do półeczki, zostawił plecaczek przy szafce ze swoim imieniem i nazwiskiem, wyciągnął z plecaczka pojemniczek z kanapeczkami. Mama znowu posmarowała mu chlebek paprykarzem szczecińskim. A po paprykarzu chce mu się bardzo kupkać!

W domu Mason od bladego świtu toczyła się wojna między Max a jej matką. Uparta dziewczynka krzyczała, że nie włoży sukienki, a matka nic sobie z tego nie robiąc, wybierała sukienkę na dziś. Dlaczego jej to robiła, Maxima nie miała pojęcia! Czując się najbardziej pokrzywdzoną istotą na ziemi, w końcu została wciśnięta w dżinsową sukieneczkę z falbanką nad kolankiem.
- Pierworodni nie noszą sukienek!
- Ale ty jesteś dziewczynką, a dziewczynki noszą.
- Ale ja nie chcę!
- Dlaczego, przecież ślicznie w niej wyglądasz.
- Nie chcę być śliczna!
Dyskutując z matką, ciągnącą ją za rozczesywane włosy, z kwaśną miną czekała aż mama zaplecie jej dwa warkoczyki. Tyle dobrze, że kokard do nich nie dołączyła, zamiast nich wciskając na głowę córki czapeczkę i opatulając w kurteczkę z kożuszkiem. Obrażona Max zostawiła mamę w progu, bez pożegnania i schowała się w szatni, rzucając plecaczek na ławeczkę. Wkrótce już rozebrana i mniej zła na cały świat, zobaczyła Mateuszka, do którego postanowiła podejść.
- Cześć. Dziś bawisz się ze mną w policjanta i złodzieja. Jesteś złodziejem a ja mogę cię zbić.

Może powinien zjeść tę kanapkę teraz? Czy Pani pozwoli mu pójść spać wcześniej? Wtedy jak zachce mu się kupkę, pójdzie kiedy nikt nie będzie wiedział, że idzie, bo wszyscy będą spać? Z rozmyślań wyrwał go znajomy głos. W progu pojawiła się jedna z dziewczynek, którą bardzo dobrze znał.
Max. Tak miała na imię. Takie imię dla chłopaka, ale on tam się nie znał. Pasowało jej, tak później stwierdził ten pięcioletni gałgan. Teraz westchnął, widząc jak do niego podchodzi. Odłożył śniadaniówkę na bok. Ręką przytrzymywał jeszcze regał. Tak nonszalancko. Młody Alvaro z różowymi policzkami.
- Dlaczego chcesz mnie bić? - zapytał krzyżując ręce na piersiach. Był od niej niższy o plus-minus pół głowy. Wydął policzki i zrobił minę jak Papaj.

Zerknęła podejrzliwie na regał. Przewraca się? Marszcząc czoło, przyglądała się półkom, zamiast młodemu Alvaro. Dziwny był, ale przynajmniej dawał się wciągać w zabawy, które wpadały pod blond czuprynę Max. Dziewczynka w końcu i na niego znowu spojrzała, słysząc pytanie na które musiała przewrócić oczami. Co to za pytanie w ogóle? Max westchnęła ciężko.
- Bo jesteś zło-dzie-jem! - Łaskawie wytłumaczyła, machając rękami do każdej sylaby. Przysuwając twarz do twarzy chłopca, spojrzała mu w oczy. Zrozumiał? Zrozumiał. Dlatego Max cofnęła się zaraz i uśmiechnęła, wyciągając ręce do Mateuszka.
Zmusiła go do odwrócenia się i popchnęła lekko.
- Liczę do 10, możesz uciekać albo się schować. Jak cię złapię, trafiasz do więzienia na siedem lat za morderstwo dziesiątego stopnia, przy użyciu.. ciężkiego narzędzia. I dzielisz się kanapką. No uciekaj. - zarządziła mała Max i zaczęła odliczać - Jeden!

Już miał mówić, że głupia zabawa, że wcale nie jest i nie chce być złodziejem, kiedy twarz dziewczynki przybliżyła się do jego własnej. Zawstydził się. Nie przez to, że miała kucyki zamiast wacka. Przez coś zupełnie niezrozumiałego. Policzki małego Paddlerka przybrały na kolorze, szczególnie wysoko, pod samymi cieniami.
Mimo wszystko zrobił coś, czego się chyba nie mogła spodziewać. Westchnął, nie rozumiejąc ani jednego słowa, które do niego powiedziała. Wziął w płuca powietrze i dmuchnął jej prosto w twarz. Niedawno mył ząbki, więc świeżość jego ulubionej pasty o smaku gumy balonowej, musiała odbić na Max ogromniaste piętno!
A potem uciekł!
Skubany był taki cwany, że... wyszedł z klasy. Nikt go nie zauważył. Nikt oprócz bezzębnej Zuzanki, która układała z klocków dziwnie fallistyczne kształty. Ale Zuzanka miała to gdzieś. Tak jak później, jako dorosła już pannica, miała w tym "gdzieś" inne, osobliwe rzeczy.

Minęło pięć minut, minęło minut dziesięć a Mateuszka jak nie było, tak nie ma!

Jak on śmiał? Dmuchać Max bez pozwolenia?! Mała Masonówna bardziej niż zła, była zaskoczona zachowaniem kolegi. Tak bardzo zaskoczona, że dopiero po czasie zorientowała się, że nie pogroziła Mateuszkowi. Chłopczyk zdążył się ulotnić na bezpieczną odległość, gdy Maximiliana obudziła się i postanowiła dać mu wciry.
W końcu była policjantką, tak?
- Mateuszek! Idę po ciebie!
Zawołała na całe przedszkole i ruszyła przed siebie. Zajrzała do wszystkich pomieszczeń, gdzie dzieci się uczyły, jadły i spały. Do sali rytmiki, do szatni, łazienki, a nawet stołówki, unikając chochli pani Justynki. Nigdy nie pozwalała podjadać między posiłkami!
- Mateuszek, nie umiesz się bawić!
Zawyrokowała w końcu, gdy zaczęła się irytować brakiem kolegi. No bo co to za nudna zabawa? Gdzie pościgi i bójki? Zaciskając usta w wąską kreseczkę, Max w końcu złapała za kurtkę i czapeczkę. Natrze Mateuszka śniegiem, jak tylko dorwie w swe ręce. Wychodząc z przedszkola, spojrzała na ślady jak uczył ją tatuś.

Na korytarzu było całkiem ciepło, nie musiał się o nic martwić. Dopiero kiedy zszedł do szatni z odzieżą wierzchnią, oj zrobiło się nieco chłodniej. Zdecydowanie. I nawet w podziemiach szkółki, do której uczęszczali, przysiągłby każdy, że usłyszał ten złowrogi krzyk małej, zaradnej Masononki.
Przedszkolanki w rodeńskim przedszkolu zasługiwały na naganę! Nie zauważyły zniknięcia dwójki swoich podopiecznych, które właśnie drepciły po śniegu w najlepsze. Mateuszek mijał właśnie jakieś drzewo, które postanowił obsikać. Było to kilka minut zanim ślad jego wyraźnej obecności parującej na śniegu przy korzeniu łysego drzewa, zauważyła jego koleżanka. Maximka podążając dalej za stópkami Mateuszka, dostrzegła świeże wgniecenie w śniegu, jakby ktoś się w trakcie schodzenia ze skarpy przewrócił i trafił głową w zaspę, a potem przeturlał się i poszedł dalej. Na śniegu było coś czerwonego - czyżby krew?

I wtedy usłyszała...

- parzyste - szczekanie! Za dźwiękiem dostrzegła psa niepodobnego do żadnego innego widzianego wcześniej psa. Był prawie tak duży jak cofający się przed nim Mateusz.
- nieparzyste - okrzyk zadowolenia i tryumfu, który wydał z siebie jej kolega wybiegając zza bałwana. Uciekał w stronę z której przyszła mała Maxia.

Śladów było dużo i inne dzieci kompletnie nie wiedziałaby na które zwracać uwagę, ale gdy ojcem był Marilyn Mason, szybko uczyło się tego i owego (i mowa nie tylko o podwórkowej łacinie). Max rozglądając się po podwórze przedszkola, dostrzegła ślady idące w innym kierunku niż wszystkie.
Za nimi postanowiła poczłapać.
- Iuu.
Mruknęła widząc żółtą plamę. Obeszła ją z daleka, rozglądając się za kolegą. Wyrokując, że był głupi, porywając na samotną wycieczkę, poczuła instynkt opiekunki. Musiała go znaleźć i zaprowadzić z powrotem do przedszkola. Syn rybaka nie poradzi sobie sam.
Słysząc szczekanie, natychmiast zatrzymała się i rozejrzała za psem. Pamiętała, że tata mówił o ostrożności przy spotkaniach z bezpańskimi kundlami. Wystraszyła się dostrzegając zwierzaka i małego Mateuszka. O nie, zje go i Paddlerusiątko zniknie z przyszłości! Nie odwiedzi połamanej Maxi, która nie zostanie połamana, bo nie wyruszy na łowy z Mateuszem, ginąc w paszczy athwala, kilka dni wcześniej. O nie, tak być nie może.
- Zostaw go kundlu! - Kulka śniegu poszybowała w kierunku kundla - Mateusz na drzewo!

Było zimno, chyba dobrze sobie kurtki nie zapiął. A kiedy zrobił siku to mu cały sisior zmarzł. Bał się bardzo, że jak zacznie sikać to mocz mu zamarznie i nie będzie mógł się ruszyć, bo zostanie uwięziony w takim lodowo-moczowym pomniku. Nic z tych rzeczy. Tylko trzeba było bluzę do spodni włożyć dobrze, jak go mama uczyła. Spodnie mu się zsuwały jak wpychał tam do środka materiał bluzy. Już miał dać spokój, kiedy zauważył psa. Wyciągnął ręce z portek, rozkładając je na obie strony w bok.
- Hau hau? - odpowiedział mu zanim nadeszła pomoc. Co mu do tej główki rozczochranej przyszło żeby wyjść na pole? Nie zauważył Max od razu. Najpierw była śnieżka, która trafiła psa w bok. Potem wszystko działo się tak szybko! Mateusz zaczął się drzeć. Zrobił szybko kulkę śniegu, ale nie rzucił nią w psa, bo zaczął biec do pierwszego lepszego drzewa. Jak zachowywał się pies?

- 1,2 - stracił zainteresowanie gównarzerią i sobie poszedł.
- 3 - zaczął biec w kierunku Max.
- 4 - gonił Mateusza.
- 5 - zaszczekał dwa razy i cofnął się. Ktoś w oddali zawołał "Burek do nogi!". Był to jakiś pan w jaskrawej kurtce.
- 6 - stał w miejscu i zaczął warczeć, zastanawiając się co dalej.

1

Maxia była gotowa zerwać się do ucieczki, gdyby tylko pies zainteresował się nią. Z wypiekami na twarzy, patrząc co ten mały głupek robi (a przecież nie kazała rzucać śnieżką!), miała ochotę zakryć oczy. Nie widzi tego, więc nie ma tego! Ale nie, tata bił ją po łapach, jak nie patrzyła co robi. Nie mogła się bać.
Aż sobie przykucnęła, gdy pies postanowił sobie odejść. Nogi jej zadrżały i musiała przez chwilę ochłonąć. Chciała krzyknąć za kolegą, ale obawiając powrotu psa, podniosła się i ruszyła za Paddlerem.
- Odgoniłam go!
Odezwała się, będąc metr od kolegi. Dumnie przypisując sobie zasługi, uważała się za bohaterkę!

Mateuszek tymczasem, nie oglądając się na nic i na nikogo, usiłował wspiąć się po drzewie. Choć pień był gruby, a ręce niesfornego gałganiarza zlodowacone od lepienia śnieżnych kulek i innych, zimowych swawoli, Paddler zdołał wspiąć się na pierwszą, grubą gałąź i nawet spindrał się dalej. Już się mościł, już odwracał, już w psa miał zamiar rzucać kolejną śnieżką zrobioną z puchu pozostałego na rozłożystej gałęzi. Ale psa nie było. Jakiż szok przeszedł przez jego dziecięcą twarz, jakie niedowierzanie! Skupił uwagę na podchodzącą do drzewa Max i chyba źle stopę postawił, bo to co stało się później wyglądało jak scena z filmu albo jakiegoś PBFa!
Spadł z drzewa.
W zaspę, którą woźny skrzętnie tam zeszłego wieczora ukopał.
Spadał, drąc się wniebogłosy, sekunda-trzy, nagle plask!! I krzyku nie ma! Paddlera też nie. Tylko człekokształtny zarys na śniegu, z której to kupki zrobił się wulkan.

Tym czasem psiak odbiegł sobie w najlepsze, by podbiec do jakiegoś długowłosego chudzielca, który był zdecydowanie mniejszy od Malamuta. Nie mniej, najwyraźniej zwierzak był pokojowo nastawiony, bo przewrócona osóbka, śmiejąc się dziko, została wylizana.
- Indiana, przestań! - śmiech przeszedł w piskliwe słowa, a chwilę potem ze śniegu podniosła się mała osóbka w zimowej kurtce, z futrzanym kołnierzem.
Spod kurtki, wystawały dwa patyki nóg, przez co osóbka przypominała uśniezon Małą Mi, w zimowej wersji.
Jak się później okazało, osóbka była dziewczynka, bo spod czapy ozdobionej zbyt dużymi goglami wychodziły kasztanowo rudawe włosy i brązowe, iskrzące się oczy.
- Pseprasam za Indiane! Jest strasnie towazyski - wysepleniła, najwyraźniej nie mając jednej jedynki.

Dostrzegła jak stopa Mateuszka nie trafia tam gdzie powinna i widząc jak chłopczyk leci w dół, aż zasłoniła sobie oczy, zagryzając wargę, by nie krzyknąć za kolegą. Gdy nastała cisza, Maxia odsłoniła twarz i spojrzała na dziurę z niedowierzaniem.
- Mateuszek!
Pisnęła i podbiegła do dziury, tak energicznie aż czapka jej się na oczy zsunęła. Poprawiając ją, wyciągnęła rękę do kolegi i pomogła mu wstać, prawie znowu go puszczając na widok nieznajomej dziewczynki. Odwróciła się do niej przodem i podparła pod boki.
- Nie umiesz pilnować swego psa? Mateusz się wystraszył!
Krzyknęła, bo nikt nie mógł dręczyć jej kolegi, jeśli sama nie wyraziła na to zgody. A nie zrobiłaby tego, bo sama wolałaby. Teraz zła, że zabawa w policjantkę i złodzieja nie wyszła, nie chciała z niej rezygnować.
- Za karę jesteś złodziejem a ja z Mateuszem musimy cię złapać i zamknąć w więzieniu. Jak się nie zgodzisz, to cię zbijemy.
Uśmiechnęła się zadowolona ze swego pomysłu i spojrzała na Mateuszka. Nie wolno mu było się wycofać.

Całe jego pięcioletnie życie przeleciało mu przed oczami, tak jak rozmazane kształty wiaty kilkanaście metrów dalej, budynek szkoły i parę drzew z krzaczkami. Wpadł w zaspę jak śliwka w kompot, po same uszy, a nawet i dalej. Co gorsza, buzią do ziemi! Usłyszał jakieś odgłosy - może szamotaniny? Podniósł się szybko, chwytając w płuca potężny haust powietrza i zaczął kaszleć, plując śniegiem po bokach. Nie wiedział co mówi do niego Max, ale złapał jej rękę, lekko oszołomiony.
I wtedy zobaczył Erin z pieskiem. Na policzkach wykwitły mu dziwne rumieńce. Może to od śniegu? Najpewniej! Przecież wyciorał się w nim przez dobre kilka chwil zanim nie podniósł się w górę. Był cały tym śniegiem oblepiony, ubranie mu przemokło, wleciało mu nawet trochę za kołnierz.
Max mówiła, a on się patrzył. Na Erin. Wgapiał się w nią jak ciele w malowane wrota. I nie mógł odwrócić wzroku. Może to ten pies? Może! Przecież szczekał na nich niemiłosiernie. Mateuszek uśmiechnął się i potarł zimny nos, a słysząc ostatnie słowa swojej psiapsiółki, spojrzał na nią w zastanowieniu.
- MAXIMA, ERIN, MATEUSZ!!!!!!!!!!!!!!!!! - usłyszeli gromkim echem za sobą. Zbliżała się w ich kierunku... Pani Przedszkolanka Gertruda. Chuda jak patyk rudowłosa kobieta schodziła ze stromej drogi jak pająk, który dopiero co wyleczył swoje długie, połamane nogi.

W brązowych oczach zapłonął ogień, którego wcześniej nie było. Ona była van Rooy, jej nie można było grozić, ani bić jej. Z resztą po jej stronie stał Indiana, który, co prawda bardziej zainteresowany był udawaniem lisa, plującego pod śniegiem, co oznaczało, że wskakiwał w miękki śnieg, nurkując w nim, a potem wypadał przeszczęśliwy i zadowolony z "udanego polowania", chociaż nic, tak naprawdę nie złapał.
Z trudem splotła ręce na klatce piersiowej (głównie przez za dużą kurtkę), a potem buńczucznie postąpiła krok do przodu i zadarła bródkę. Była nieco mniejsza od Maximki, ale nie pozwoli sobie dmuchać w kaszę.
- Zawse mozes spróbowac! - ale hardy efekt niestety kulał przez seplenienie i gogle zsuwające się jej na czoło, wraz z grzywką, która przesłaniała oczy.
Na szczęście, do żadnych rękoczynów nie doszło, bo z góry zaczęła zbiegać, koślawo przedszkolanka. Erin znała ją głównie dlatego, że kilka dni temu była na spotkaniu z Mamą, w sprawie przyjęcia jej do przedszkola.
- Będzie poluta... Ulwałam się lodzicom. - powiedziała, tracąc zainteresowanie walką, za to szukając teraz pomysłu na ucieczkę.

Oho! Mała Maxia uśmiechnęła się na myśl o wcirach jakie może dać rudzielcowi, ośmielającemu przeciwstawiać tej dwójce. Tak, teraz już dwójce, bo przygoda w śnieżnych zaspach, złączyła losy Mateuszka z panną Mason. Już na zawsze.
Max nie spodziewała się, że ten dzień połączy aż trójkę, a nie tylko dwójkę, dzieciaków. Już szykowała się, żeby dać sepleniącej dziewczynce nauczkę, ale głos przedszkolanki wszystko przerwał.
- O cholera - rzuciła tekstem zasłyszanym od tatusia - Za mną!
Rzuciła do Mateuszka i Erin, obracając się na pięcie i zrywając do biegu. Prosto przed siebie, przedzierając się przez zaspy śniegu, siłując z czapką ciągle opadającą jej na oczy, cała czerwona na twarzy z wysiłku. Parła jednak naprzód, czując się odpowiedzialna za dwójkę sierot, które przyszło jej poznać. Ale w obliczu zagrożenia ze strony przedszkolanki, dzieciaki musiały się solidaryzować!
Biegli tak przez pięć albo dziesięć minut, klucząc miedzy drzewami i oddalając się od przedszkola. Może biegliby jeszcze dłużej, gdyby Max nagle nie stanęła jak wryta, a dzieciakom nie ukazało się wielkie, grube drzewo, z gałęzią na której znajdowała się jakaś opuszczona, mocno zniszczona platforma, kiedyś pewnie będąc punktem obserwacyjnym myśliwych.
Dziurawa, wymagająca wielu napraw, by można było na niej znowu stanąć, ale zachowana na tyle dobrze, by nie zaczynać od samego początku.
Maxia rozdziawiła usta, zadzierając głowę i wbijając spojrzenie w platformę.
- To będzie nasza baza! - Zarządziła i uśmiechnęła się do Erin i Mateuszka. A przypominając sobie co też chciała uczynić, podeszła do rudej dziewczynki i popchnęła ją prosto w śnieg.

Z rozkazu naszej królowej
Mimo swej chuderlawości, Erin dotrzymywała kroku Maxi i Paddy'emu, kto wie czy nawet ich nie przeganiała, tym bardziej, że chyżości dodawała jej zła moc przedszkolanki, która na pewno zaprowadzi ją do rodziców, którzy będą źli, że wyszła z domu, zamiast uczyć się greki! No kto w dwudziestym drugim wieku potrzebuje Greki? Skoro miała się uczyć wymarłych języków, to może lepiej europejskiego, który blisko 2050 został w pełni zastąpiony przez pan-polski (będący zgrabną, ale niewymawialną dla przeciętnego Amerykanina, mieszanką polskiego, węgierskiego, słowackiego, czeskiego, oraz korpojęzyka - chociaż prości ludkowie dalej posługiwali się rosyjskim i ukraińskim, na co urzędnicy przymykali oko z rozkazu Wielkiego Naczelnika, za panowania którego Polska podbiła Rosję i Ukrainę).
No dobra, Erin mogła trochę daty pomieszać, bo antyk interesował ją bardziej, niż historia Drugich Mrocznych Wieków. Tak czy siak, dodatkowo stymulował ją jeszcze Indiana, który najwyraźniej myśląc, że to zabawa, szczekał w najlepsze i dopiero, kiedy Erin złapała go za pyszczek, uciszył się.

To teraz ja zarządzę rzut kostką
1-2 - przedszkolanka zgubiła trop, bo nie pomyślała, żeby iść po śladach
3-4 - do tego wszystkiego, przerażona tym, że dzieciaki schowały się w lesie, zarządziła alarm wzywając leśników i policję.
5-6 - niestety szczekanie Indiany i ślady, jakie dzieciaki zostawiły przyciągnęły przedszkolankę :boisie:

Tym czasem zaś, Erin wepchnięta w śnieg zaśmiała się wesoło, próbując robić aniołka. A Indiana, jak to zabawowy pies, wpadł na Maxię i razem z nią w drugą zaspę!

3-4 - do tego wszystkiego, przerażona tym, że dzieciaki schowały się w lesie, zarządziła alarm wzywając leśników i policję.

Po jakimś czasie przedszkolanki nie było słychać, jednak oni nie wiedzieli jeszcze co się wydarzy. Pani Gertruda wyryła orła na śniegu, tłukąc sobie kolano i poczłapała w pośpiechu i z dudniącym sercem w stronę szkoły, skąd za chwilę miała zadzwonić po służby. A głos miała donośny i siłę perswazji wielką. Postawiła na nogi całe Rode. Nasi mali poszukiwacze przygód mieli jednak trochę czasu dla siebie. Co najmniej pół godziny, jeśli nie
Paddler zamykał ten korowód. Zatrzymał się przed drzewem spoglądając na zawieszoną tam platformę. Kiedy dziewczynki i pies postanowiły urządzić sobie kąpiel śnieżną, on pokręcił głową mrucząc pod nosem to co jego ojciec czasem mówił, mianowicie pełne zrezygnowania:
- Eh, baby.
Po krótkiej obserwacji zjawiska, zostawił je tak i odszedł na boczek. Odwrócił się tyłem, poluzował spodnie, rozpiął rozporek i zaczął robić siusiu kolorując śnieg na żółto.