KTO: Rosa Pankhurst, Florence Chamberlain
KIEDY: koniec lipca 2225 r., dzień festynu, poranek
GDZIE: Bar Koza Chloe

Pierwszy oddech w nowym miejscu śmierdział tyglem smarów i spalin przestarzałej stacji. Część z pojazdów była energooszczędna i ekologiczna, takim właśnie Florence przybyła do nowego miejsca pracy, jednak nie dało się odejść od wrażenia, że Rode kipiało brzydotą i paskudztwem.
Utrapieniem okazało się przemieszczenie z punktu A do punktu B. Mogła wybrać wędrówkę pieszą lub skorzystanie z busika pełnego wścibskich, ozmarszczkowanych par oczu.
Nie zabrała ze sobą dużo ponad najpotrzebniejsze rzeczy. Reszta dobytku miała jej zostać dosłana w ciągu najbliższych kilku dni. Klucze do nowego mieszkania dostała zaledwie wczoraj. Nie miała czasu ani siły, aby zająć się badaniem topografii tego całego miasteczka karnego.
W podróży ku południowej części miał ją zatrzymać impuls. Nie przyjrzała się fasadzie, ani prawdopodobnym reklamom na elewacji. Weszła do środka chwilę po tym jak jedna z kelnerek skończyła robić swój poranny obchód. Co więcej niż pewne, Florence była pierwszą klientką tego dnia. Postukując cynobrowymi obcasami zawahała się tylko na chwilę. Wybrała miejsce gdzieś w przytulnym rogu.

Otworzyła zaledwie kilka chwil temu z pewną obawą, że lada moment pojawią się pierwsi klienci złaknieni kawy i jajecznicy z bekonem. Nie przepadała za dniami takimi jak ten. Nie, kiedy pracowała gastronomii, jako kelnerka. Słyszała też, co działo się tutaj w zeszłym roku. Całe szczęście, że zamykali po południu, kiedy święto w całości przenosiło się do centrum, gdzie ludzie wyczekiwali wieczornych fajerwerków. Musiała Rosa przyznać sama przed sobą, że i ona lubiła oglądać ten niewielki pokaz. Trwający krótko i nie dorastający do pięt tym, które widziała w holowizji.
Uruchomiła zaparzacz, przygotowała dzbanek i kilka kubków na kawę lub herbatę. Wyjrzała jeszcze na zewnątrz, czy w okolicy nie kręci się to stare babsko, które przyprawiło ją o siniaka na twarzy i zaczęła pracę. Będzie musiała wybrać się z tym jutro do lekarza, żeby usunąć ślady przemocy jakie zastosowała na niej Bucketowa. Od piątku nie miała na to czasu, dlatego zamalowywała ile się dało.
Pojawiła się i pierwsza klientka, której Rosa zupełnie nie kojarzyła. Z walizką jeszcze, co wyjaśniało sprawę. Spojrzała na jej buty na obcasach - chciałaby takie mieć, aż zerknęła na swoje służbowe tenisówki. Przelała kawę do dzbanka, od razu wzięła kubek i ruszyła do jasnowłosej kobiety.
- Dzień dobry, kawy? A może jednak herbatę?

Prawdopodobnie nikt jej jeszcze nie uświadomił o wielkim święcie w małym mieście. Niczego nieświadoma przybyła na spotkanie z miejscem, które powoli przygotowywało się do uroczystości. Niektóre budynki zostały przyozdobione w barwne dekoracje, nadając im na pewien czas, pewnej odmienności. Szara rzeczywistość miała zniknąć, pozostając w głowach mieszkańców jeszcze na kilka dni.
Zauważyła Rosę, ale nie wzywała jej do siebie szacując, że minie kilkanaście, może kilkadziesiąt sekund jak sama do niej podejdzie. W tym czasie Florence chwyciła do ręki telefon, wyświetlając na nim dwie nieprzeczytane wiadomości, jedno powiadomienie o oczekującej poczcie głosowej i jedno nieodebrane połączenie. Zepchnęła wszystkie te rzeczy na sam koniec kolejki spraw mało ważnych i ważnych jeszcze mniej. Uniosła wzrok, jak poprzednio, telefon odłożyła na bok, skupiając się na ciemnowłosej dziewczynie.
Jej uroda nie pasowała do tego miejsca. Nie była pospolita, jak ten bar, czy tamta ulica za równie byle jakim oknem. Przez to, że była bardzo szczupła, dziewczęcość jej wyrazu gdzieś ulatywała, w stronę nie do końca świadomej, jednak wciąż kobiety.
— Źle spałaś? — zapytała kelnerkę. Z pewnością nie tego oczekiwała po nieznajomej z walizką. Szczególnie, że ludzie przychodzili tu w konkretnym celu. Zjeść, wypić. Nie przyszła tu jednak martwić się losem nowo poznanych kelnerek, dlatego zamówiła mocną kawę, za którą szczerze nie przepadała.

Zastanawiała się przez chwilę, czy jasne, jaśniutkie włosy klientki są naturalne, czy może farbowane. Sama ze swoimi nigdy nic nie robiła, nie zmieniała im koloru. Jak się z czarnymi urodziła, tak czarne miała do dziś. Kto wie, może i sam Hubert miał kiedyś czuprynę koloru smoły?
- Słucham?- zapytała. Nie do końca zrozumiała pytanie. Nie, na poziomie podstawowym zrozumiała jak najbardziej, jednak rozminęła się z głębszym sensem. Wyglądała dziś aż tak źle? Szef mówił, że straszy klientów, ale jednocześnie nie chciał jej dać wolnego, choćby w konkretnych godzinach. A kolejki do przychodni zapychały stare baby, z Bucketową na czele, i starą Marchantową, która wiecznie wciskała się po recepty. "Na czternastą? Ale przecież w tych godzinach mamy największy ruch! I kim ja ciebie zastąpię?" pytał. Więc chodziła obita. Trzeci dzień.
Nadstawiła kubek, przechyliła dzbanek i podała Florence zamówienie, od razu informując o cenie.

— Masz coś, o — uniosła dłoń w okolice kości policzkowych. — pod okiem. — Podparła się na łokciu odprowadzając kelnerkę wzrokiem. Przewróciła się, ktoś ją pobił? Ojciec, matka, mąż, kochanek? Jakie to miało znaczenie? Nie zastanawiając się nad powodem zaistnienia sińca, powróciła do swojej mało zajmującej rutyny przeglądania czegoś w telefonie.
Podniosła wzrok dopiero po chwili, kiedy czarna kawa wylądowała na stoliku. Zdołała sprawdzić w tym czasie plan miasta i ustalić gdzie znajduje się posterunek.
— Wszystko tu wygląda jak choinka na gwiazdkę? — zapytała z niezbyt szczerym zainteresowaniem. Miała też inne pytanie, które pomogłoby w odnalezieniu się, ale jakaś część chciała zmusić dziewczę do rozmowy.

- Tak, wiem - skrzywiła się. Czy wszyscy musieli jej to wypominać? - Chłopak mnie pobił.
Skłamała, bo i co jej szkodziło? Żadnego chłopaka nie miała, a rozpowiadać, że to Baba też nie chciała. Żeby dziadek się nie martwił ani nie wściekał.
- Jak...? Och - w pierwszej chwili nie zrozumiała o co chodzi kobiecie. Zaraz się jednak zorientowała, że to przecież o te ozdoby i ich otoczkę.- Nie, dzisiaj jest festyn. W centrum - wyjaśniła. Póki klientów jeszcze nie było, mogła zamienić z nią kilka słów, porozmawiać chwilę. Co jakiś czas zerkała przez ramię czy nikt nie wchodzi. Łudziła się, że może wcale nie będzie tak wielu klientów.

— Aha. — powiedziała, może nawet bez zdziwienia. Może wcale jej nie wierzyła, ale nie miała przecież podstaw, aby powątpiewać. Bez względu co miała wtedy w myślach, Florence nie spuściła wzroku z kelnerki, niegrzecznie przypatrując się szkodzie pod okiem.
— I co robicie na tym festynie? — zapytała zerkając przelotnie na parującą gorącem kawę. — Chłopcy biją swoje dziewczęta? — sarknęła niepotrzebnie. Chwilę później dodała krótkie i ciche przeprosiny. Może nie były to słowa wystarczające, w końcu odrobinę się z tego wszystkiego naigrawała.
— Mam na imię Florence. — przedstawiła się w końcu, czyniąc swego rodzaju rekompensatę nieuprzejmości z kilku chwil wcześniej. Zdawało się, że oprócz dużej uwagi spoczywającej na oczach dziewczyny, kobieta nadal przygląda się nie do końca zamaskowanej śliwie. Może patrzyła na jej wydatne kości policzkowe?

Uniosła nieco zaczepnie głowę, kiedy blondyna przyglądała jej się natrętnie. Siniak to siniak, nigdy żadnego nie widziała, czy co? A, niech się może lepiej rozgląda za tym łobuzem, co ją tak urządził. Tak właśnie rodziły się plotki oraz pomówienia- kiedy Florence następnym razem zobaczy Rosę rozmawiającą z jakimś chłopcem, może weźmie go za damskiego boksera.
Kolejne pytania wcale się Rosie nie spodobały. Mimo, że właśnie trochę nakłamała to wcale nie bawiła ją taka przemoc. Właściwie, to bicie słabszych nie śmieszyło Pankhurstówny ani trochę. Za to bicie silniejszych... w tej kwestii miała już inne zdanie.
- Nie, w centrum rozstawione są stragany. Troszkę jak na dożynkach. Można sobie kupić jakiś drobiazg, można sobie... nie wiem, rok temu było stoisko, na którym było można postrzelać z łuku. A wieczorem zawsze są fajerwerki - wyjaśniła, choć z pewną urazą w głosie. - Jestem Rosa - odwracała głowę w stronę drzwi, więc zerknęła na nią z ukosa. - Ale atrakcji dla turystów to tu nie mamy.

Rode. Miasto damskich bokserów. Upadające królestwo wszelkiego szelmostwa i kurestwa ich maci. Tak naprawdę słyszała różne plotki o tym miejscu, mając zamiar wyrobić sobie zdanie dopiero po przybyciu. Co mądrzejsi grasanci omijali pewnie ten smrodny padół, pamiętając jeszcze czasy lub opowieści o kolonii karnej jaka się tutaj znajdowała. Czy trzymanie pieczy nad tym miejscem okaże się chociaż odrobinę ekscytujące?
— Może przyjdę na fajerwerki. — powiedziała dziękując dziewczynie za towarzystwo. Zapytała jeszcze o to w jaki sposób może się dostać na Cotton Street, przy której znajdowało się jej mieszkanie. Dopiła kawę, której smak nigdy jej nie przekonywał, ale doskonale stawiał na nogi. Potrzebowała jeszcze jakiegoś czasu na pozostanie trzeźwą na umyśle.
— Powinnaś oddać. — wskazała na limo. Zapłaciwszy uprzednio, pożegnała się i wyszła, pozostawiając Rosę samej sobie i gościom, którzy mieli się w tym dniu, tłumnie pojawić.

[Z/T]