CHARAKTER I HISTORIA POSTACI
Zwykle ludzie patrząc na nią w holo sądzą, że jej życie jest równie idealne, co wystudiowany uśmiech, z którym przekazuje wszystkie, nawet najgorsze możliwe wieści. Jakby to, że odsłaniając wybielane co kilka miesięcy zęby, pracę jednego z najlepszych dostępnych w Nowym Jorku chirurgów dentystycznych, miało komukolwiek osłodzić gorzką prawdę, którą serwowała co wieczór na kanale piątym stanowej telewizji. Ale tak działa showbiznes. Choćby człowiek był martwy w środku, show musi trwać. A najwyraźniej prawda owinięta w ładny papier, jest lżejsza do zniesienia.
Evandra przyszła na świat trzydzieści pięć lat temu w Marsylii, we Francji. Nie pamięta co prawda tego kraju zbyt dobrze, nie wywiozła też zbyt wielu wspomnień, bo pozostała tam raptem do ósmego roku życia, nim okoliczności zmusiły ich do przeprowadzki. Była grzecznym dzieckiem. Częściowo wymogła to na niej matka, Camelia Lacroix, jedna z lepszych sędzin w Marsylii. Od najmłodszych lat stawiała jej wymagania, z którymi niektóre dzieci wcale nie musiały się mierzyć. Evandra praktycznie nie miała czasu na zabawę, rozdzielając dzień pomiędzy szkołę, naukę i zajęcia dodatkowe. Nie ważne, czy chodziło o kółko plastyczne, teatralne czy tańce - Evandra brała udział we wszystkim, bo na to naciskała jej matka. Zaszczepiła jej tym samym bardzo krzywdzącą potrzebę dążenia do doskonałości za wszelką cenę. Gdy tańczyła, miała być najlepsza, gdy malowała - najbardziej kreatywna. W przedstawieniu musiała grać główną rolę, a zadanie z arytmetyki rozwiązać najszybciej. Tak jakby Camelia próbowała uczynić z niej chodzący synonim doskonałości, co pozwoli jej w przyszłości na podjęcie opłacalnej kariery. Evandra pozostawała przy tym wszystkim bardzo przyziemną dziewczynką, która nie była może bardzo popularna, ale raczej powszechnie lubiana. Niestety tego typu presja szybko przeradza się w stres, a ten na dłuższą metę we frustrację. Co równie istotne, Eva wychowywała się bez ojca. Małżeństwo Price'ów rozpadło się, gdy Evandra była mała, a choć w teorii mogła widywać się z ojcem, Camelia od najmłodszych lat karmiła ją nienawiścią w stosunku do niego. Adam Price był prawnikiem, który do Francji przeprowadził się z Anglii. Ich małżeństwo nie było szczęśliwe, co musiało w końcu skończyć się rozwodem. Nieobecny ojciec i matka, która uważała, że zachowując się w sposób surowy, bardziej zmotywuje Evandrę do pracy,  nie stanowili dobrego środowiska do rozwoju, a choć teraz Eva jest już dorosłą kobietą, niejednokrotnie przyłapuje się na wracaniu do czasów dzieciństwa. Absurdalnie, potrzebowała własnego rozwodu żeby zrozumieć, skąd brała się parszywa nienawiść matki w stosunku do ojca.
W zupełnym odróżnieniu od Camelii, Evandra cieszyła się na przeprowadzkę do Rode. To nie był wybór, a konieczność, która pojawiła się wraz z głośną we Francji sprawą seryjnego mordercy. Wyrok wygłosiła sędzia Lacroix, a ten niekoniecznie spodobał się wpływowym przyjaciołom oskarżonego. W ramach programu ochrony, Camelia wraz z córką musiały się przeprowadzić. I tak trafiły do Pensylwanii, do zapomnianego przez Boga miasta Rode, gdzie nikt ich przecież nie będzie szukał. Matka Evy była zdruzgotana taką koniecznością, ale troska o bezpieczeństwo przeważyła. Utrzymywała się z otrzymanego specjalnie na tę sytuację odszkodowania, a także założyła niewielką kancelarię prawną, gdzie udzielała porad mieszkańcom. To jednak niczego nie zmieniło w relacjach matki z córką. Evandra zaczęła może nową szkołę, ale konieczność osiągania jak najlepszych wyników nie osłabła, a wręcz przeciwnie, była jeszcze większa.
Sytuacja polepszyła się nieco wraz z pójściem Evandry do szkoły średniej. Okres młodzieńczego buntu przeszła nadzwyczaj spokojnie, przynajmniej jak na oko osób postronnych. Z perspektywy jej matki, była to prawdziwa burza młodzieńczych hormonów i prowadziły zaciekłe boje. Młoda panna Price miała już dosyć despotycznego zachowania Camelii, zmęczona ciągłą pracą ponad swoje siły. Coraz mniej było w niej stworzonego przez matkę sztucznego tworu, a więcej prawdziwej Evandry. To w liceum odkryła, że jej pasją jest pisarstwo i zamiast brać udział w kolejnych zajęciach, które za nic jej nie interesowały, po prostu pisała. W jej życiu pojawili się w końcu inni ludzie, znajomi, przyjaciele... Na kole naukowym z biologii (która swoją drogą, nijak Evandry nie interesowała, ale była kolejnym wymogiem matki, na który dla świętego spokoju przystała), poznała Ethelyn Hollingsworth. Od tamtego czasu trzymały się razem, obie zdeterminowane w swoich działaniach. Ich znajomość przetrwała i okazała się nieocenioną w późniejszym czasie, gdy życie spłatało Evandrze figla. Odkrywszy ile profitów płynie z relacji z innymi ludźmi, zaczęła spędzać z nimi więcej czasu, oddzielając się murem od toksycznego zachowania matki. Nagle stała się kimś, kim nie była nigdy. Tą popularną dziewczyną, którą każdy przynajmniej kojarzył. Było może wielu, którzy jej zazdrościli, ale tak naprawdę, choć pozornie wydawała się być idealnie szczęśliwa, jej serce w połowie zdążyło zgnić. Bo niezależnie od tego, jak przyszło jej się starać i jak wiele osiągnąć, nigdy nie była dość dobra, mimo że wszyscy wkoło wiecznie jej powtarzali, że zajdzie daleko.
Oczywiście do czasu, bo zawsze zdarza się jakiś przełom. W tym wypadku zatrważająco banalny, ale niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kogo to nigdy nie spotkało. Miała siedemnaście lat, kiedy się pierwszy raz zakochała. Tak po uszy.
Młodzieńcza miłość rządzi się swoimi prawami i zupełnie odbiera rozum, tak było i w tym wypadku. Kiedy poznała Leonela Riosa wiedziała od razu, że jej ta znajomość przysporzy samych kłopotów. Niepokorny, starszy o pięć lat chłopak w skórzanej kurtce, syn kryminalisty, jak twierdziła połowa miasta. Całe dnie spędzał z myśliwymi  w lesie i stanowiłby z pewnością  ucieleśnienie koszmarów jej matki. Gdyby o nim rzecz jasna wiedziała, a do tego Evandra dopuścić nie mogła. Trzymali to wszystko w tajemnicy, spotykając się po kryjomu, co tylko dodawało wszystkiemu pikanterii. Przez rok się udało. Później jednak wiele czynników złożyło się na to, że wszystko rozsypało się jak domek z kart. Stanęła przed koniecznością wyboru - wyjazd na studia, czy zostanie w Rode i zaczęły się schody. W końcu wyjechała do Nowego Jorku  ze złamanym sercem, decydując się na dziennikarstwo, zarażona bakcylem podrzuconym przez mamę Ethelyn.
Okres studiów wspomina dobrze. Uwolniwszy się w końcu od matki, rozkwitła. Całkowicie poświęciła się nauce, nie mogąc co prawda porzucić dawnych nawyków, ale znajdując złoty środek i nie przepracowując się już. Praca popłaciła, bo załapała się na staż do jednej z lokalnych stacji telewizyjnych, a gdy się sprawdziła, dostrzeżona przez zarządcę większej telewizji stanowej, otrzymała propozycję pracy w tejże. Początkowo tylko jako asystentka, ale szybko udało jej się wbić do zespołu. Tam też poznała swojego przyszłego męża, Jonathana Cartera. Przystojny człowiek sukcesu, świetna partia. Po dwóch latach związku, w końcu z pompą się pobrali. Matka Evandry nie pojawiła się na ślubie, przez telefon oznajmiając, że to najgłupsza decyzja, jaką Evandra kiedykolwiek podjęła i że przyjdzie czas, gdy tego gorzko pożałuje. Wtedy jej nie uwierzyła i rzuciła słuchawką, ale po latach niestety musiała przyznać rację.
Życie poświęciła karierze reporterki i prezenterki telewizyjnej. Szybko wyrobiła sobie swoim profesjonalizmem i rzeczowym podejściem renomę. Niestety praca, pozyskiwanie wpływowych znajomości, a także konieczność dbania o siebie i swój wizerunek, bardzo negatywnie odbiła się na jej małżeństwie. Sielanka zamieniła się w wieczne pretensje i kłótnie, których biernymi świadkami byli sąsiedzi zza ściany ich przestronnego loftu w Nowym Jorku. Mimo to cios, jaki Evandra otrzymała wraz z papierami rozwodowymi, był nokautujący. Jako osoba lojalna i stała w uczuciach, liczyła chyba, że uda im się to wszystko naprawić, ale Jonathan miał najwyraźniej zupełnie inne zdanie na ten temat. Kierowała nią bardzo silna potrzeba bycia akceptowaną, a Jonathan jej to dał, a później gwałtem odebrał i nie mogła mu tego wybaczyć. Po wyniszczającej sprawie rozwodowej, podziale majątku i gryzącym uczuciu pustki, Evandra musiała wziąć na jakiś czas wolne. Pierwsze tygodnie były zdecydowanie najgorszymi w jej życiu, później dzięki lekom od zaprzyjaźnionego psychiatry poczuła się lepiej. Względnie. Wiedziała jednak, że chwilowo nie ma nawet mowy o powrocie do pracy, potrzebowała odpoczynku i zmiany otoczenia, najlepiej na miejsce, które nie będzie kojarzyło jej się z byłym mężem. Po rozmowie z Ethelyn, z którą kontakt po szkole jej się nie urwał, doszła do wniosku, że Rode, a zatem miejsce, w którym chociaż przez chwilę czuła się szczęśliwa, będzie dobrym wyborem. Porozmawiała z szefem, któremu wyłuszczyła sprawę bez zagłębiania się w szczegóły, a ten zgodził się, że Evandrze przyda się dłuższy odpoczynek. Z zamiarem wrócenia do dawnej pasji, pisania, przybyła więc do Rode. Jej matki już od dawna tutaj nie było, przeprowadziła się do Waszyngtonu przed czterema laty. Nie utrzymywała z nią  kontaktu od niefortunnej rozmowy telefonicznej.
Evandra to bardzo ciepła i pełna empatii osoba, która dla każdego znajdzie zawsze jakieś miłe słowo. Bardzo taktowna, niemal zawsze uśmiechnięta, jakby nie miewała złego humoru. Rozwód ją jednak zmienił, uwypuklając wszystkie zgryzoty, które nosiła w sercu od zawsze. Naturalna niegdyś pewność siebie, teraz jest jedynie sztuczną fasadą, bardzo zresztą kruchą. Zmęczyło ją udawanie, że wszystko jest u niej w jak najlepszym porządku i pozwoliła sobie na chwilę słabości, jej zdaniem zasłużoną. Dopadło ją przeświadczenie, że najlepsze lata życia ma już za sobą, a metryka nieuchronnie zbliża się do magicznej granicy lat czterdziestu, kiedy to już przestanie być młoda. Ma zresztą spory problem z zaakceptowaniem procesu starzenia się i za wszelką cenę mu zapobiega. Odejście Jonathana zaczęła z czasem traktować jako karę za to, że najwyraźniej nie była dość dobra. Czyż nie to zawsze powtarzała jej matka?