Bitka okazała się dla Riosa łaskawsza w skutkach, niż mógłby przypuszczać. Płuca nie miały się źle, chociaż i tak miał w tym wszystkim więcej szczęścia niż rozumu. Tego drugiego, całe szczęście, miał więcej niż zazwyczaj i w porę się z tym zgłosił do lekarza, mimo, że planował tego nie robić. Trzeba się było zastanowić jak rozwiązać obecną sytuację, a w szpitalu miał naprawdę sporo czasu na przemyślenie wszystkiego, bo był tu uziemiony aż przez tydzień.
Byłoby mu chyba łatwiej, gdyby słowa wypowiedziane przez Diego nie były mu takim upierdliwym ziarenkiem soli w oku. Pozostawało mieć nadzieję, że były tylko kłamstwem mającym go zdekoncentrować, ale rozsądek podpowiadał mu inaczej. Pewnie z tego właśnie powodu nawet nie bardzo miał nie tyle ochotę, co siły, żeby pisać do Martinez z prośbą o rozmowę. Nie w tym stanie.
Dostawał już tutaj pierdolca, bo ani tak długie leżakowanie, ani znoszenie marudzącego staruszka z łóżka obok nie czyniły tego wczasami na słonecznych wybrzeżach Kalifornii.

Elii bardzo zależało, żeby zobaczyć, czy jest cały. Czy nic mu nie jest. Nie była jednak w stanie myśleć o konfrontacji, która ją czeka. Najbardziej chyba ucieszyłaby się, gdyby po prostu spał, bo na myśl o rozmowie kręciło się jej w głowie. Im bliżej szpitala była, tym bardziej zastanawiała się, czy będzie w stanie spojrzeć mu w oczy i znieść to, co tam zobaczy.  Już sam fakt, że postanowiła tutaj przyjść, był cholernie ryzykowny. Gdyby Diego się dowiedział, byłby problem. Obiecała przecież, że już nie będzie w ogóle rozmawiać z Leonelem. Dzięki temu dał jej gwarancję, że go nie zabije.
Martinez wiedziała jednak, że Leonel mógłby spróbować dojść prawdy sam. Uznała, że dobrze będzie go nie wyprowadzać z błędu. Niech już zostanie to tak, jak przedstawił Diego, nawet jeśli nie do końca wiedziała, co to właściwie była za rozmowa. Być może Leonel zrozumiałby, gdyby mu powiedziała, że nie miała wyjścia, a z czasem przestała udawać. Po pierwsze nie była jednak pewna, czy chciałby jej wysłuchać, a po drugie to by tylko wszystko skomplikowało.  Co prawda znaczyło to równocześnie, że Rios ją pewnie znienawidzi, ale jeśli dzięki temu miał żyć, to uznała, że jakoś to zniesie. Byle tylko jak najszybciej wrócili do Argentyny, bo równie dobrze mogłaby sobie wyrwać serce i ja zdeptać. O ile w ogóle jeszcze je miała.
Do sali weszła na palcach, bo nie była pewna, czy jest tu ktoś jeszcze, poza tym gdyby Leonel spał, wolałaby, żeby tak pozostało. Nie leżał na intensywnej terapii, nie było zatem potrzeby spowiadać się personelowi, w jaki sposób są ze sobą związani, o ile w ogóle. Jej wzrok najpierw padł na staruszka, pochrapującego na łóżku obok, a dopiero potem na policjanta. Serce mocniej jej zabiło, ale zaraz poczuła też straszną złość widząc, jak mizernie wyglądał. To było takie niesprawiedliwe, że go to spotkało.
Ku udręce Elii, Leonel nie spał. Chciała wyglądać na obojętną, ale nie wyszło jej to ani trochę, bo pewnie gdyby się mogła zobaczyć to doszłaby do wniosku, że wygląda raczej jakby miała zaraz wybuchnąć płaczem. Głos uwiązł jej w gardle.
- Leon... Dlaczego nie napisałeś, że tu jesteś? - Zapytała cicho, wykręcając sobie palce i zbliżając się do łóżka.

Gdyby tylko wiedział, jak zamierza rozegrać to wszystko Elia, na pewno próbowałby załatwić to inaczej. Nie był jednak duchem świętym, w myślach czytać nie potrafił, stąd mógł polegać tylko na tym, czego był świadkiem. A z tej perspektywy sprawa nie rysowała się w kolorowych barwach.
Czuł się z tym nieoczekiwanie chujowo, jak na kogoś, kto zwykle zbywał wszystko to, co w jego życiu złe, machnięciem ręki. Jednocześnie zastanawiał się też, jak mógł być taki ślepy i niczego nie zauważyć. Takie rzeczy mu się nie zdarzały, nawet za młodu, tym bardziej dotkliwa była więc świadomość, że przytrafiły się jako komuś, kto już kupę lat przeżył.
Niespodziewane pojawienie się Elii poprawiło mu humor, mimo, że tylko przez chwilę, do momentu zanim przypomniał sobie, co się stało. Rzucił okiem na sąsiada, a potem znów na Elię, zastanawiając się, co też ją może tu sprowadzać.
- Przyszłaś mnie dobić? Poproszę - mruknął pod nosem, odwracając wzrok. Nie wydawał się zły, ale na pewno bywał w lepszym stanie. Tak naprawdę nie był zły, jeśli już, to tylko na siebie. W stosunku do Elii, dopóki nie potwierdzi słów Diego, miał stosunek raczej neutralny, ze wskazaniem na to, że miał ogromną ochotę wstać i ją pocałować, widząc, że jest cała, mimo że Ramirez z pewnością musiał jej też złożyć wizytę.
- A czym tu się chwalić? - Odpowiedział pytaniem na pytanie.

Zdawała sobie sprawę, że jak dalej będzie taka rozbita, to raczej wypadnie mało przekonująco w roli kogoś, kto przyszedł tutaj oznajmić, że łgał przez ostatnie cztery miesiące praktycznie każdego dnia, co więcej, że nawet tego nie żałuje. Zaczerpnęła powietrza łapczywie, jakby miała zanurkować i zbliżyła się do łóżka. Towarzystwo sąsiada na łóżku obok było trochę deprymujące, więc Elia zasunęła kotarę, która oddzielała ich od świata, przynajmniej na chwilę. Nie przysuwała krzesła, bo nie wiedziała, ile ta rozmowa potrwa. Obserwowała go za to uważnie, jakby chciała się napatrzeć póki może. Bo trochę faktycznie tak było.
Puściła pierwsze pytanie mimo uszu, choć zabolało ją to, że w ogóle mógł sugerować coś takiego.
- Jak się czujesz? - Zapytała, siląc się na neutralny ton, odruchowo chcąc usiąść na brzegu łóżka.
Nic szczególnego w tym, jak Elia wyglądała się nie zmieniło. Być może była bardziej elegancka niż zwykle, a jeśli Leonel przyglądał się jej drobiazgowo, mógł dostrzec na palcu prawej ręki pierścionek ze sporym, białym kamieniem. Wydawało się jednak, że wręcz chce go ukryć, zamiast się nim afiszować.
Chciała go złapać za rękę, albo się z nim jakoś należycie pożegnać, ale to by tylko wszystko utrudniło. Stała zatem jak kołek, rzucając wzrokiem od ściany, do zasłony, poprzez łóżko, na Leonelu kończąc.
- Co on ci zrobił? - Odezwała się w końcu, trochę bardziej bezpośrednio, niż planowała. Mówiła cicho, tak, żeby staruszek bez względu na to, jak próbował wytężyć słuch, niczego nie usłyszał. Kolejne plotki z pewnością nie były tym, czego im było teraz trzeba.

Był wdzięczny, gdy Elia zasłoniła kotarę, bo miał sporo podejrzeń odnośnie tego, że staruszek jedynie udaje drzemkę. Właściwie nawet nie dziwił się jego ciekawości, w tym szpitalu każdy zalążek jakiegokolwiek zajęcia był lepszy, niż bezczynne siedzenie. A Rios dobrym partnerem do rozmowy zdecydowanie nie był, tym bardziej teraz.
- Równie dobrze, co wyglądam - odparł, a w związku z tym, że wyglądał po prostu źle, nie pozostawiało to wielkich złudzeń. Temat swojego samopoczucia uznał jednak tym samym za zamknięty, jakby nawet tak krótka wypowiedź była wystarczającą.
Obserwował ją i zaobserwował tę zmianę, nawet jeżeli była subtelna. Spędzili ze sobą zbyt dużo czasu w ciągu ostatnich miesięcy, żeby mógł to przeoczyć. Co gorsza pierścionek też zauważył. Zastanawiał się jedynie, na ile dobrowolnie go założyła.
Prawie parsknął śmiechem, gdy zadała drugie pytanie.
- A nie pochwalił się? - Poprawił się trochę na łóżku, tak, żeby usiąść. Skrzywił się przy tym trochę, ale zaraz odzyskał neutralny wyraz twarzy. Znowu na nią spojrzał widząc, że wygląda jak nieszczęście. Martwiła się? Czy gdyby Ramirez nie kłamał, to tak by to wyglądało? Niczego już nie był pewny.
- Fizycznie nic, czego nie dałoby się przeżyć - Wyliże się, jak zawsze. Bywało gorzej. Teraz musiał jednak poruszyć temat, który podobał mu się znacznie, znacznie mniej. Milczał przez chwilę i tylko patrzył, jakby oczekiwał, że Elia poruszy ten temat sama. W końcu po coś tu przyszła.
- Powiedział mi o wszystkim - odezwał się w końcu, ale zabrzmiał dużo bardziej pusto niż zamierzał.
- To prawda?

Wiele rzeczy chciała mu powiedzieć, a przede wszystkim, że przeprasza. I że nie wszystko było kłamstwem, właściwie to prawie nic. Co prawda powiedział jej przecież kiedyś, że bez względu na to, co pomiędzy nimi będzie lub nie, to jej pomoże. Ale teraz musiała to ukrócić. Tak będzie dla wszystkich może nie najlepiej, ale na pewno najbezpieczniej. A dla Leona na pewno. Samolubne było z jej strony decydowanie za niego o tym, co dla niego dobre, tym bardziej, że sama się z nim o to kiedyś kłóciła, gdy podobna sytuacja dotyczyła jej. Czuła że teraz jest w potrzasku i nie ma wyboru. A w każdym razie nie takiego, który by ją satysfakcjonował.
- Nie, nie pochwalił - odpowiedziała głosem wypranym z emocji, co kosztowało ją ogrom wysiłku.
Umilkła, jedynie na niego patrząc, gdy powiedział w końcu to, na co czekała. Wiedziała, że to nastąpi, a mimo to miała wrażenie, że serce jej stanęło. Na chwilę pociemniało jej przed oczami, ale szybko przywołała się do porządku.
- To prawda - odpowiedziała bezbarwnie. Spojrzenie miała twarde, zdeterminowane. Szukała odpowiednich słów, które mogłaby do tego dodać, ale nic nie wydawało się odpowiednie, żeby zabrzmieć bardziej przekonująco. Zaczerpnęła powietrza, przypatrując mu się. Czy to go zraniło? Nie była pewna.
- Ale myślę, że podświadomie o tym wiedziałeś. Nigdy w pełni nie byłeś w stanie mi zaufać. Ani tym bardziej pokochać - zmarszczyła brwi przy ostatnim słowie, jakby się bała je wypowiedzieć. Brzmiało dla niej zbyt pompatycznie, by o tym mówić na głos, tym bardziej w sytuacji takiej, jak ta. Uznała jednak, że wywleczenie tego na światło dzienne jeszcze bardziej go do niej zniechęci.

Rios za to, zupełnie do siebie niepodobnie, czekał, aż Elia mu to wszystko powie, bo gdzieś tam w głębi swojej upartej głowy chciał, żeby to wszystko okazało się nieporozumieniem. Nic nie powiedział na to, że się nie pochwalił, ale zmarszczył brwi. W ogóle nie rozumiał zatem postępowania Ramireza i jego pobudek. Przypuszczał, że będzie chciał się napawać swoim małym zwycięstwem, a wyglądało na to, że nic takiego się nie stało.
Dwa słowa potwierdzające wersję Diego, a Rios nie zareagował szczególnie, jak zwykle siląc się na obojętność. Przypatrywał się dziewczynie, oczekując, że zaraz stwierdzi że to jakiś głupi żart, ale jej przepełniona nicością mina raczej na to nie wskazywała. Jednocześnie coś mu tutaj kompletnie nie grało, tylko nie wiedział jeszcze co. Wciąż milczał. Oczywiście, że go zraniło, ale nie byłby sobą, gdyby to okazał. Poza tym coś mu podpowiadało że kryje się za tym wszystkim coś jeszcze, czego Elia nie mówi na głos.
- Mówisz tak, żeby poczuć się lepiej z tym co zrobiłaś? Wiesz, że to nieprawda - roześmiał się sucho. Może i rzeczywiście nigdy nie był w stanie należycie okazać pewnych rzeczy, ale teraz to już i tak było pobawione sensu. Nieoczekiwanie, poczuł tylko zawód i rezygnację.
- W takim razie chyba już nie mamy sobie nic do powiedzenia - oparł tył głowy o ścianę. Może stawianie sprawy w ten sposób do najdojrzalszych nie należało, ale naprawdę nie chciał już dłużej robić sobie pod górkę, prowadząc z nią dyskusje prowadzące donikąd. Oczywiście, że kiedyś jej powiedział, że bez względu na wszystko jej pomoże, ale dotyczyło to raczej sytuacji, w których będzie tej pomocy chciała. A w tym wypadku nie wyglądało, jakby tak było.

Nie to chciała od niego usłyszeć. O ile lepiej byłoby, gdyby zaczął krzyczeć. Albo gdyby powiedział, że to i tak nic dla niego nie znaczyło. Byłoby jej wtedy z tym łatwiej żyć. Niestety moment, który wybrał na takie wyznanie dobry nie był i pewnie również zdawał sobie z tego sprawę. Umilkła, wpatrując mu się w oczy i nie mogąc znieść tego, że już nigdy nie będzie jak wcześniej.
- Najwyraźniej nie mamy - zgodziła się, a choć głos jej się złamał, pozostała pozornie spokojna. Cofnęła się pół kroku. Zaciskała dłonie w pięści tak mocno, że paznokciami zraniła się w wewnętrzną stronę rąk, ale ból obecnie przynosił ukojenie i odwracał uwagę od tego, co działo się w jej głowie. Najgorsza była chyba świadomość nieodwracalnej straty, którą właśnie poniosła. Zapragnęła nagle znaleźć się zupełnie gdzie indziej, byle jak najdalej stąd.
- Tak będzie najlepiej. Żegnaj, Leon - uśmiechnęła się nieszczerze. Poczuła, że musi natychmiast wyjść, zaczerpnąć powietrza. Nie mogła wytrzymać nacisku jego spojrzenia. To nie tak, że nie chciała pomocy. Chodziło raczej o to, że nie wierzyła, czy ktoś jest jej w stanie udzielić. Nie mogła więcej narażać Riosa. Diego zrobił dość. Nie chciała czekać, aż posunie się dalej. Teraz najlepsze, co mogła zrobić, to go stąd odciągnąć.
Spojrzała na niego raz jeszcze, po czym czując, że dłużej tutaj nie wytrzyma, odwróciła się na pięcie i rozsunęła kotary. Wyszła z sali, a im bliżej wyjścia ze szpitala była, tym szybciej szła. Gdy wydostała się na zewnątrz, chciało jej się wrzeszczeć tak długo, aż całkowicie zedrze gardło.

z/t