KTO: Ethel, Vincent
KIEDY: po wyjściu ze szpitala
GDZIE: Vincent wychodzi ze szpitala i udaje się na ziółka na trawienie.

Vincent w końcu mógł opuścić szpital. Szczęśliwie Fiona, Taya i Charles zadbali, by się nie zanudził na śmierć. Nadrobił serialowe zaległości, odnowił niektóre stare znajomości ze studiów i przede wszystkim przekonał się, że ma wokół siebie osoby, na które może liczyć w każdej sytuacji. Nie było dnia, w którym by go ktoś nie odwiedził i nie dotrzymał towarzystwa.
Przyszedł jednak moment opuszczenia palcówki medycznej, dostał na odchodne wytyczne co do diety i dalszego postępowania. Na liście znajdowały się również ustrojstwa typu „siemię lniane” i kilka innych ziółek o których nie miał pojęcia. W Rode był tylko jeden sklep zielarski, więc tam się udał.
-Emm…dzień dobry? – rzucił w eter i podszedł do lady.
Podobało mu się tu. I przez zapach i przez klimat rodem z fantasy. Jakby zaraz miała wyskoczyć elfia zielarka i zaproponować mu jakieś potionki.

- Zaraz przyjdę! - odkrzyknął głos z zaplecza.
Lekarka akurat pielęgnowała swoje roślinki i sprawdzała ich stan. Właśnie kończyła aplikować minerały do gleby, gdy usłyszała, że ktoś wszedł do sklepu. Powiadomiło o tym ciche i krótkie, elektorniczne dzwonienie. Weszła do pomieszczenia sklepu, wycierając dłonie w szmatkę.
- Dzień dobry. - uśmiechnęła się. - Skąd to wahanie?
Przekrzywiła głowę, przypatrując się chłopakowi, jak każdemu nowemu klientowi. Zazwyczaj przychodzili do niej stali (i starzy) amatorzy naparów i maści organicznych, tylko czasem przyrządzała na zamówienie leki robione na bazie ziół. Odpowiednia obróbka chemiczna była koniecznością. Na wszystko miała pozwolenie. Nie ryzykowałaby w Rode, gdzie nawet szczur ze studzienki kanalizacyjnej może cię podpierdolić na policję. Życzliwych nie brakowało. Choć na szczęście Ethel udawało się unikać tego klimatu.

Edams usłyszawszy głos Ethel, postanowił się rozejrzeć. Zerknął na zawartość gablotek, która absolutnie nic mu nie mówiła.Niemniej jednak pachniało tu całkiem przyjemnie.
Hollinsgworth wróciła z zaplecza, odwrócił się więc do niej i wrócił do lady. Nigdy w tym sklepie nie był, było to więc ich pierwsze spotkanie.
Emm...Nie, czemu ? - odchrząknął i wyciągnął z kieszeni listę, na której lekarz nabazgrał mu nazwy preparatów, które powinny go wspomóc w rekonwalescencji
- Mam tu kilka rzeczy, które muszę pić… - pismo było dość niewyraźne, ale założył, że prędzej Ethel to odczyta, niż on.
Podał jej więc kartę, na której figurowały takie zioła jak :rumianek, siemię lniane, nagietek czy liść babki zwyczajnej. Dla niego- czarna magia. Dla niej zapewne chleb codzienny.

Odebrała od chłopaka papierek. Popatrzyła na nią, potem na niego i znów na listę.
- Od lekarza? - uniosła brwi bardzo wysoko.
W dzisiejszych czasach żaden szanujący się lekarz nie przepisałby ziół na jakiekolwiek dolegliwości, mieli przecież od tego cały asortyment środków farmakologicznych, które działały lepiej i szybciej. Ethel również nigdy by tego nie poleciła. Zioła były dla ekscentryków, amatorów medycyny naturalnej. Hollingsworth prowadziła sklep hobbystyczbie, z zamiłowania do roślin. Absolutnie nie traktowała tego, jako coś lepszego od apteki.
- Czy jest to poparte również receptą na odpowiednie środki? - upewniała się.
Miała wrażenie, że po prostu jeden z lekarzy celowo wysłał do Hollingsworth swojego pacjenta. Ot, dla żartu.

Recepta? Na zioła? Teraz to Vinc wyglądał na zbitego z tropu. Nie znał się ogólnie w temacie, ale na receptę, to chyba jakieś poważniejsze leki, a nie jakiś habazie.
Emmm...nie bardzo - powiedział nieco zakłopotany - Lekarz mi to zalecił pić, by załagodzić antybiotykoterapię i przyspieszyć rehabilitację - powtórzył słowa doktórka słowo w słowo.
Zaczął mieć wątpliwości, dawno nie był u lekarza? Może naprawdę powinien mieć receptę ?
-Miałem operację na jelitach, naprawdę się na tym nie znam… - dodał cicho

- Dobrze. - powiedziała łagodnie. Nie chodziło jej przecież o receptę na zioła. - Ale czy dał panu również receptę, którą może pan zrealizować w aptece? - dopytywała dalej.
Mieli dwudziesty trzeci wiek, większość leków, jakie się podawało zazwyczaj nie miało już skutków ubocznych. Nie w takim przypadku, jaki opisywał chłopak. Dodatkowo wchłaniały się o wiele lepiej, niż słabo przetworzone wyciągi z roślin.
- Mogę to panu sprzedać, na pewno te zioła nie zrobią panu krzywdy. Jednak poleciłabym upewnić się, czy nie powinien pan brać dodatkowo czegoś bardziej… hmm… farmakologicznego. W porządku? - uśmiechnęła się trochę cieplej, bo chłopak wyglądał na zmieszanego.

Ach! O coś takiego chodziło! Nie do końca ją na początku zrozumiał.
Ach, jasne. - sięgnął do kieszeni i wyjął nieco wymiętą receptę, którą miał zrealizować zaraz po tym, jak zrobi zakupy tutaj.
Ethel mogła się przyjrzeć świstkowi. Recepta, jak recepta. Dane osobowe pacjenta, pieczątka chirurga, jakieś leki przeciwzapalne i ułatwiające leczenie, autorka miała o tym takie samo pojęcie, co i stojący przy Ethel informatyk, o aparycji licealisty.
Pozostało mu chyba czekać na to, co Ethel tam wyczyta czy doradzi.

Wzięła receptę, przeczytała ją, pokiwała głową i oddała. Wszystko wyglądało prawidłowo, więc miała spokojne sumienie. Nie to, że uważała Rodowskich lekarzy za konowałów (choć tak, czasem uważała), nigdy jednak nie zaszkodziło dopytać się o parę spraw lub po prostu sprawdzić. Pacjent był przecież najważniejszy. Zawsze.
- W porządku. W takim razie zapakujmy to, co panu potrzebne.
Zakręciła się na krześle, wzięła odpowiednie torebeczki, by zapakować pożądane przez młodzieńca zioła.
- Proszę chwilę poczekać. - uprzedziła, bo zamierzała ogarnać odpowiednie produkty na zapleczu. Nie było jej dosłownie kilka minut. Wróciła, przesunęła torebeczki po ladzie i powiedziała cenę.
- Mogę panu pomóc w czymś jeszcze? - uśmiechnęła się uprzejmie.

Obserwował kobietę, jak ta zapoznawała się z treścią recepty. Nie żeby się bał, bo czego? Że będzie wiedzieć jak się nazywa? W tych czasach każdego można było sprawdzić i bez pomocy recept, wypisanych przez lekarzy lubujących w lewatywach. Może gdyby wiedział, że stoi przed największą psiapsiółą Tay...
Poczekał, bez najmniejszych oznak zniecierpliwienia aż Ethel skompletuje zamówienie. Bardziej wyglądał na zaciekawionego tym co robi. Gdy skończyła, wyciągnął portfel. Tak, miał zdjęcie Crimson w portfelu. Tak, wiedział, że to ultra creepy.
Tak, jakby mogła mi Pani powiedzieć, jak to się parzy ? - zapytał, bo nie miał bladego pojęcia, czy to się zalewa wrzątkiem jak herbatę, czy jakoś inaczej?

Nie to, żeby patrzyła co ludzie mają w porfelach, jednak znajoma twarz przyciągnęła spojrzenie. Dopiero wtedy Ethel skojarzyła imię chłopaka, o którym mówiła Taya. Zgadzało się również to, że był w szpitalu.
- Och... - wydała z siebie ten dźwięk trochę tak, jakby miała coś powiedzieć, ale zrezygowała odchrząknęła.
Popatrzyła na chłopaka bardziej wnikliwie. Miał szczere spojrzenie i trochę odstające uszy. Na pewno nie miał nic ze starego Crimsona. Przede wszystkim nie był stary. Stwierdziłaby, że może to było powodem odrzucenia przez Tayę, ale to nie trzymałoby się kupy. Theo też zdawał się być rówieśnikiem Crimson.
- Oczywiście. - podała ilości właściwe do zaparzenia, czas oraz temperaturę wody. - Zapisać to panu?
Wydawała się trochę bardziej nim zainteresowana niż te kilka minut wcześniej. Bo właściwie była. Jednocześnie nie zamierzała być wścibska.

Dziwnie się czuł, gdy ktoś mu "panował". Z drugiej strony to była miła odmiana, po wiecznych pytaniach o dowód i ciągłym "ej młody!".
- Tak, bardzo bym prosił - kultury osobistej mu nie brakowało. Pewności siebie? Zdecydowanie.
Zauważył, że Ethel mu się dość wnikliwie przygląda. Nie bardzo rozumiał, co było powodem. Nie wnikał jednak.

Ethel była profesjonalistką, do tego matka natłukła jej kulturę do głowy bez względu na wszystko. Nie było w tym nic elitarnego, Theresa po prostu uważała, że uprzejmość może dezorientować. Ethel jednak przerobiła to na swoje - po prostu była miła i potrafiła się zachować w relacjach z pacjentami i klientami. Nawet nastolatkowi powiedziałaby "per pan". Nie zawsze było to na poważnie, ale jednak.
Na słowa chłopaka skinęła tylko głową i podała mu kartkę.
- W takim razie dziękuję i zapraszam ponownie. - uśmiechnęła się łagodnie.
Włożyła pieniądze do kasy i wydała paragon. Bardzo retro poczynania.

Sięgnął po kartkę i szybko przeczytał, co tam ona naskrobała. Wydawało się być to czytelne i zrozumiałe, więc nie zadawał więcej pytań. Pokiwał głową.
- Dziękuję. Do widzenia - uśmiechnął sie nieznacznie.
Nie był zbyt wylewny, ani specjalnie towarzyski, więc nie zagadywał dodatkowo. Cgwycił zakupione zioła i udał się prosto do domu

/zt