KTO: Tonia x David
KIEDY: 2224
GDZIE: mieszkanie państwa Payne
‘Cause he’s a scumbag, don’t you know?
I said he’s a scumbag, don’t you know?


Gorzej i lepiej, jak to w małżeństwie, gdyby ktoś zapytał Tonię, a David nie byłby w pobliżu, ale głównie lepiej, przecież się kochają ...prawda? I wieczór jak każdy inny, mogło by się wydawać, z tym jednym zastrzeżeniem, że David wciąż i wciąż nie wracał do domu. A powinien już dawno.. Nie wydzwaniała, wychodząc z założenia, że gdyby coś się stało to dałby jej znać - on albo ktoś inny. Może więc coś zatrzymało go w pracy. Napisała tylko jednego smsa, że gdyby wrócił bardzo późno, to obiad musi sobie odgrzać, bo ona wstaje rano do pracy. Chociaż obecnie i tak czekała.. stresując się tą sytuacją.

David wrócił znacznie, znacznie później niż miał być. Okazało się, że kolega z komisariatu się zaręczył, poszli więc grupowo uczcić jego sukces. Jedno piwo, dwa, trzy, potem kilka shotów... i impreza się przeciągnęła bardziej, niż zakładał.
Tonia usłyszała szczęk zamka. Wiecie jak to jest, gdy w nocy próbuje się wejść najciszej jak się da, a robi się sporo hałasu? Payne nawet nie próbował być cicho. Wchodził przecież do włąsnego domu, dzieci nie obudzi.
Pan domu pociągnął nosem, potoczył spojrzeniem po kuchni i zdjął już mocno rozchełstany krawat. Potym podszedł do barku i nalał sobie trochę whisky, tak na dobry sen.

Tonia przysnęła, na łóżku, ale okryta jedynie kocem. obudziła się słysząc dźwięk otwieranych drzwi i wstała, wychodząc z sypialni i idąc do męża.
- David? - zerknęła na godzinę, wyswietlającą się na ścianie z miniprojektora.
- Co robiłeś..? - zapytała, chociaz przecież widziała, ze do trzeźwości mu daleko. Ogarnęła wzrokiem jego sylwetkę.

Nie, księżna Monako. Oczywiście, że on. Kogo miała się spodziewać o tej porze?
-David, David, a kto inny? - odpowiedział zgodnie z prawdą i łyknął whiksy jednym haustem.
Kolejne głupie pytanie. Chyba było widać co robił ?
- Mike się zaręczył. Oblewaliśmy jego sukces - odłożył szklanklę na bok i zaczął nieco niemrawo rozpinać koszulę. Kto mu zabrono rozbierać się w kuchni ?

Popatrzyła na niego przez chwilę bez słowa, potem podeszła do mężczyzny i złapała go za dłonie.
- Nie rozbieraj się na środku kuchni, dobrze? Idź do łazienki, wrzuć rzeczy do prania- były przesiąknięte zapewne alkoholem, smrodem dymu z papierosów..

To był zły moment na wydawanie mu poleceń. Czasem przymykał na to oko, ale musiał być w dobrym humorze. A teraz...cóż.
- Będę się rozbierać gdzie chcę. - szarpnął dłoń tak, że wyszarpnął ją z jej ucisku i zrzucił koszulę, prosto na podłogę. I jak chce, by było wrzucone do pralki i wyprane, to niech lepiej sama to zrobi.
- Idę do łóżka - oznajmił

cofnęła się o dwa kroki, spojrzała na niego smutno, na koszulę na podłodze i odprowadziła go wzrokiem, gdy szedł do łóżka. Westchnęła ciężko, poczekała aż zniknie w sypialni i podniosła koszulę, otrzepując ją, łapiąc za kołnierz by zanieść do łazienki.
I pewnie wrzuciłaby ją do pralki, gdyby nie przyjrzała się dokładniej materialowi.. i śladom na nim. Coś ścisnęło ją w żołądku, boleśnie, nieznośnie, zrobiło jej się niedobrze, zimno i gorąco w tym samym momencie. Gdy doszła do sypialni trzęsły jej się dłonie.
I głos.
- David? Co to ma być..?! - głos miała uniesiony, trochę piskliwy, zapewne nieprzyjemny od natłoku emocji.

David już się kładł do małżeńskiego łóża, gdy Tonia weszła do sypialni, wydając z siebie odgłosy słyszalne wyłącznie dla psów i nietoperzy.
- Co? - spojrzał na nią półprzytomnie
Koszula. Ślady szminki. Oh well.
- Nic, idź spać. - sarknął, patrząc na nią przez ramię.

- To nie jest nic! - warknęła, zirytowana jego reakcją. Jakie nic?! Doskonale widzi, że jednak COŚ. A David wraca pijany, nie dając jej wcześniej znaku zycia, nie informując że idzie opić czyjeś narzeczeństwo.. Bo teraz to nie wygląda wcale jak opijanie narzeczeństwa! Nie z takim śladem na koszuli! Aż się zastanowiła czy ma obrączkę na palcu.
- Możesz mi to wyjaśnić?! - weszła wgłąb sypialni do męża, machnąwszy koszulą znacząco.

Czy ona właśnie podniosła na niego głos? Na niego?! Dobra, dosyć tego. Za dużo jej ostatnio pozwalał i teraz miał tego efekty. Wstał, a że był sporo wyższy, to robiło wrażenie
- Powiedziałem, że NIC, głucha jesteś?! - warknął - Przystawiała się do mnie jedna dziwka, kazałem jej się odpieprzyć.
Znaczy nie do końca. Kazał jej się odpieprzyć, gdy jeszcze chciała się d niego kleić, po tym jak przed nim klęknęła i zrobiła co należy.
Zmrużył oczy
- Nie waż się na mnie podnosić głos, Antoinette. Mówię to ostatni raz

Zapewne nigdy nie widział Toni tak wzburzonej. Cofnęła się jednak przed nim o krok. I tak musiała unosić twarz by na niego spojrzeć.
- Jak mam na ciebie nie podnosić glosu?! - wysokie, wibrujące i nieprzyjemne nuty jej głosu wbijały mu się w głowę.
- Jak przychodzisz pijany do domu, nie mówiąc mi, że masz coś w planach i do tego.. z TYM!? - rzuciła w niego koszulą we wściekłości - A ja czekam i się martwię czy może nic ci się nie stało!

Ledwie rzuciła w niego tą koszulą i skończyła ostatnie zdanie, David uderzył ją z otwartej dłoni w twarz. Szczęśliwie nie z pięści, ale i tak z takim impetem, że ta aż się przewróciła.
-JAK ŚMIESZ SIĘ TAK DO MNIE ODZYWAĆ?! - ryknął na nią, dysząc jak rozwścieczony zwierz - OSTRZEGAŁEM CIĘ, ANTOINETTE, NIE BĘDĘ TEGO TOLEROWAĆ ! - sięgnął do jej twarzy, chwycił ją mocno za podbródek i boleśnie wykrzywił tak, by patrzyła prosto na niego.
- Nigdy, więcej, nie waż się, bezpodstawnie mnie oskarżać. Zrozumiałaś? - wysyczał

Zaskoczona Tonia nie bardzo miała jak zareagować. Głównie dlatego, że zupełnie się tego nie spodziewała. Asekurowała upadek nadgarstkiem, przez co boleśnie go sobie wykręciła, nie mówiąc już o tym, jak bolała ją cała lewa strona twarzy, łącznie ze szczęką. Jęknęła jedynie z bólu, gdy złapał ją za podbródek pochylajac się nad nią. W oczach miała łzy, chyba na chwilę obecną bardziej z zaskoczenia niż z bólu. Jej mózg chyba jeszcze nie zarejestrował tego, co się stało. Nie odpowiedziała mu i długa chwila minęła zanim podniosła na niego wzrok, spojrzenie przerażonej sarny.

- Zrozumiałaś, czy nie? - wysyczał z jadem, jakiego jeszcze u niego nie słyszała. Z pewnością Tonia zdobędzie przez to kilka nowych siniaków, bo ani uderzenie, ani zacisk palców nie należały do delikatnych. - ODPOWIEDZ ANTOINETTE !
Dopiero gdy ich oczy się spotkały, jakby jego mózg zaczął ponownie pracować. Zdał sobie sprawę, że dokładnie w identycznej sytuacji zastał kiedyś swoich rodziców - ojca znęcającego się nad matką i wtedy przyrzekł sobie, że nigdy, przenigdy taki nie będzie. A właśnie zrobił dokładnie to samo.
Puścił jej podbródek, dłoń mu drżała, a oczy stały się dziwnie wilgotne. Usiadł obok niej.
- Tonia...Boże co ja Ci zrobilem... - wyszeptał łamiącym się głosem. Dotknął delikatnie jej zaczerwienionego policzka - Skarbie, to przez alkohol, wiesz, że ja taki nie jestem ! - tłumaczył się - Boże, Boże... - dwie łzy stoczyłysię po jego policzkach.

Ciche "yhm" było zapewne jedynym, co zdołała z siebie wykrztusić, ze wzgędu na nasilający się ból przy tym, jak ją trzymał. Choć pewnie nie takiej odpowiedzi oczekiwał..
Gdy ją puścił zapewne zgarbiła się od razu, jakby spodziewała się, że David uniesie na nią ręke ponownie. Zacisneła palce na nadgarstku, który bolał coraz bardziej, razem z twarzą.. Odsunęła się, zesztywniała gdy jej dotknął. Nie była w stanie mu odpowiedzieć, bo.. nie miała pojęcia co niby miałaby powiedzieć. Już dobrze? Nic się nie stało? Stało się, bardzo wyraźnie się stało i obydwoje doskonale to wiedzieli.
Oddychała płytko, zestresowana, nie potrafiąc odpowiednio zareagować na tę sytuację. Ale czy jakakolwiek reakcja byłaby tutaj odpowiednia..? Ciężko to tak nazwać.

Stało się. Na nieszczęście obojga, choć zdecydowanie Tonia wiodła tu prym pierwszeństwa. I choć ciężko to w tej chwili uwierzyć, David bardzo, BARDZO tego żałował.
- Poczekaj, nie ruszaj się - wstał i szybko udał się do kuchni, gdzie z zamrażarki wyciągnął kostki lodu. Wrócił po chwili, wkładając je do czystej ściereczki kuchennej.
- Przyłóż, złagodzi ból. - powiedział drżącym głosem i przyłożył okład do zaczerwienionego policzka, póki ta sama tego nie zrobiła.
Był rotrzęsiony. I nikt mu pewnie nie uwierzy, ale czuł do siebie teraz czystą nienawiść.
-Skarbie....tak cię przepraszam... - nawet już nie zwracał uwagi, że była świadkiem męskich łez, co zawsze wyśmiewał i uważał, że oznakę pedalstwa. - Nie zrobię tego nigdy więcej, przyrzekam...Wybacz mi, błagam Cię. - gładził ją po włosach drżącymi dłońmi.

Nie ruszyła się, co pewnie nie było zadziwiające w tym przypadku. Oddychała nieregularnie, nadgarstek bolał coraz bardziej, bardziej nawet niż twarz, w którą dostała.
Gdy wrócił, siedziała po turecku, w jego koszulce, jakimś starym T-shircie, który mu podkradła dawno temu. Pzytrzymała okład chwilę przy policzku, po czym przełożyła go na nadgarstek. W końcu podniosła spojrzenie na męża, dopiero teraz widząc jego łzy i przerażenie na twarzy, które tak mocno kontrastowało z codziennym zachowaniem Payne'a.
Nie potrafiła mu tego powiedzieć, nie potrafiła go uspokoić jakimś "nic się nie stało" czy glupim "wybaczam ci". Czuła się dziwnie pusto, nie zostało nic z tej złości, która trawiła ją przed chwilą.
- Boli mnie nadgarstek - powiedziała jedynie, przytzymując przy nim kostki lodu.

Był przerażony. Nie tylko tym, że stał się 100% kalką ojca, ale też, że jakwyjdzie na jaw, że uderzył Tonię, mogą go poddać ponownym testom i pozbawić praw do wykonywania zawodu. A bez pracy, z wilczym biletem i środków do życia, nie mieli już tu czego szukać.
-Wiem, skarbie. Wiem. - wyszeptał - Rano pojadę do apteki po opatrunek - z tym najnowszej generacji, do wieczora nie będzie po tym wszystkim śladu.
Siedzieli na tej podłodze, jak dwie sieroty, nie mając póki co zamiaru wstawać.
- Toniu. Kochanie... - przytulił ją ostrożnie, by nie sprawić jej więcej bólu.

Skuliła się w jego objęciach, uważając by nie oprzeć się o nic policzkiem. Oparła się o Davida i rozpłakała cicho, z nadmiaru emocji i tego, że nie potrafila sobie z tym poradzić. Obecnie nie myślała nawet o koszuli.. chociaż to była zadra w jej sercu. I zapewne na zawsze zasieje jakieś ziarno niepewności.
- Pójdę sobie po coś przeciwbólowego - ból się nasilał - Nie wiem.. czy nie powinnam iść do szpitala - cofnęła się od niego, unikając wzroku męża po tym stwierdzeniu.

Gładził ją po włosach, z trudem znosząc jej łkanie. Naprawdę czuł się teraz beznadziejnie.
- Nie. Pójdę i ci przyniosę - w Rode można było marzyć o aptekach całodobowych, a wizyta w szpitalu była wykluczona. - Musisz wytrzymać do rana. Skarbie... - pomógł jej i przykładał lód do nadgarstka - Jeżeli teraz pojedziemy do szpitala, zrobią ci prześwietlenie a mnie zbadają alkomatem... - mogła się domyślić, co się stanie. Zostanie sama, zupełnie sama.
- Wytrzymaj, błagam Cię.

- Mogę pojechać sama, taksówką - w końcu nie musieli go w to mieszać całkiem, mogła się poźlizgnąć pod prysznicem, mogła.. cokolwiek. Wymówka znajdzie się zawsze, jeśli tego trzeba.
Pociągnęła nosem, pozwalając mu zajmować się sobą, chociaż nie wiedziała jak się z tym czuje na chwilę obecną. Chyba chciałaby, żeby już się położył, a ona wtedy będzie mogła sama wziąć sobie coś przeciwbólowego.

Rzecz jasna David nie mógł na to pozwolić. Nadgarstek napuchł do tego stopnia, że Payne podjął to ryzyko i zamówił wizytę domową, oczywiście za odpowiednią opłatą. Wersją oficjalną, Tonia brała prysznic i wywinęła orła. David zapłacił za najlepszy opatrunek, który miał w mig zaleczyć nadwyrężenie i obolały policzek. Pani Payne dostała też leki przeciwbólowe i uspokajające, by mogła spokojnie zasnąć.
David nie zmrużył oka całą noc. Gdy kobieta wstała, o którejkolwiek porze tu nie było, zastała swojego męża w kuchni, siedzącego przu kuchennym stole i medytującego nad zimną już kawą. Obok kosza stała pusta butelka po whisky, ale wątpliwe, by wypił taką ilość. Gdyby wypił, to by leżał tu nieprzytomny, a wyglądał już absolutnie trzeźwo. Najpewniej wylał zawartość butelki do zlewu.

Wizyty domowe o tej porze zapewne w połączeniu z najlepszym opatrunkiem srogo kosztowały, ale nie protestowała. Była trochę wyłączona, czuła się dziwnie pusto wciąż. Zapewne gdyby nie te wszystkie leki, które dostała nie zasnęła by. Przeciwbólowe, przeciwzapalne, uspokajające, bo biedna wydawała się naprawdę roztrzęsiona tym upadkiem. Napisali też do jej pracodawcy o sytuacji i Tonia wzięła dwa dni wolnego.
Gdy obudziła się na rano przez chwilę nie pamiętała co się stało. Doszło to do niej jednak bardzo szybko.. spojrzała w bok, na miejsce Davida, ale te było puste. Podniosła się po kilku minutach zastanawiania się nad cała sytuacją i podreptała do łazienki, a dopiero później do kuchni. Myślała, że David wyszedł już do pracy.. stanęła w drzwiach, zawahała się. Dopiero po kilkunastu długich sekundach ruszyła w głąb pomieszczenia.
- Dzień dobry - odezwała się cicho, kierując się do ekspresu by i sobie zrobić kawę.

David słysząc głos żony, uniósł nieznacznie głowę. Nie wstał jednak, nie rzucił się przed nią na kolana, ani nie odwalał żadnych innych cyrków. Wyglądał...cóż, trudno uwierzyć, ale jakby przerażenie odebrało mu zdolność poruszania się.  
- Cześć.  - powiedział cicho i wrócił do wpatrywania się w zimny napój.
David nigdy nie pokazywał, że jest mu przykro. Zawsze jakoś obracał kota ogonem, że wychodziło, że to ona jest winna. Teraz siedział przed nią, nawet nie próbując się bronić.
- Jak się czujesz?

- Dobrze.. tylko przeciwbólowe przestały działać - sięgnęła do szafki po tabletki od razu, czekając na kawe i lyknela dwie, popijając je wodą. Widziała jak jej mąż wygląda i to jej robiło się głupio. Chociaż nie powinno, na pewno nie.
- A Ty..? - zapytała po chwili, bo naprawdę źle wyglądał. Miała wrażenie, że gorzej niż ona chociaż na pewno tak nie było. Na jej podbrodku u twarzy pojawiły się już sine ślady i nawet jak lekarzowi można było mówić, że to tylko upadek w kąpieli, to oni przecież wiedzieli doskonale. Spojrzała na zegar.
- Nie idziesz do pracy? - w końcu jeszcze chwila i się spóźni, a siedział..

Pokiwał głową i czekał, aż ta łyknie tabletki przeciwbólowe. Zapytany o samopoczucie, uśmiechnął się wyjątkowo ponuro.
- Wypiłem o parę kieliszków za dużo i uderzyłem kobietę, którą kocham nad życie - powiedział powoli, jakby nadal przetrawiał tą informację. - Stwierdzenie, że czuję się jak gówno, to za łagodne określenie.
Zakołysał zimną zawartością kubka.
- Wziąłem wolne. - powiedział zgodnie z prawdą. Nie byłby w stanie dziś pracować, prawdopodobnie mógłby komuś zajebać, gdyby ktoś go wyprowadził z równowagi
Znów zapadła na moment cisza.
-Całe życie nienawidziłem ojca, za to co robił matce, mi i rodzeństwu. A wczoraj.... - urwał i wbił wzrok w stół -Nie mam nawet prawa prosić cię o wybaczenie i drugą szansę.

Naprawdę nie miała pojęcia co mu odpowiedzieć. Zapewnić, że nic się nie stało byłoby kłamstwem. Oparła się o blat za sobą i obserwowała męża. Nie miała ochoty iść sie przytulić. Mogła jedynie... właściwie co? Przyznać mu rację? Pokiwała lekko głową, nie potrafiąc się w tej sytuacji zachować i odwróciła się do ekspresu, który właśnie kończył robić jej latte.
Nie wiedziała też jak sie czuje z tym, że David dzisiaj nigdzie nie idzie. Miała nadzieję odpocząć po wczoraj, sama..
- Mam nadzieję.. że.. nigdy więcej to się nie zdarzy.. - mówiła cicho, mógł nawet nie usłyszeć. Pocukrzyła kawę i nie ruszyła się ze swojego miejsca przy blacie, choć normalnie usiadła by przy stole.

W ciszy panującej w kuchni, z pewnością usłyszał jej słowa. Uniósł nieznacznie głowę, by w końcu spojrzeć na żone podkrążonymi oczyma.
- Nigdy więcej. - jak się miał okazać, faktycznie tak miało być.
W końcu wstał od stołu, podszedł do swojej biednej żony i klęknąwszy przed nią, objął ją w pasie (miało się to ponad 183cm wzrostu) i oparł czoło o jej brzuch. Jeżeli kiedykolwiek okazał taką skruchę...nie, nie okazał.
- Skarbie, tak bardzo cię przepraszam... - wyszeptał.
Oho. Czyżby głos mu znów drżał?

Przez ułamek sekundy gdy do niej podszedł sama nie wiedziała skąd do głowy jej wpadło by gorącą kawę, która miała w zdrowej dłoni wylać prosto na jego plecy. Odstawiła kubek od razu, ale dotknęła go dopiero po dłuższej chwili. Widzieć go takiego.. ta sytuacja musiała naprawdę nim wstrząsnąć. Miała wrażenie, że bardziej niż nią samą. Tonia czuła się wciąż dziwnie pusta.
Westchnęła ciężko, przesunela zdrową dłonią po jego włosach, te usztywniona oparła mu na ramieniu. Patrzyła pusto przed siebie, nie mogąc zdobyć się na żadne słowa wybaczenia.

Kolejne kilka dni nie należało do łatwych dla Davida. Pani Payne nie zapomniała tego tak łatwo. Tu kwiatki i upominki nie pomogłyby, bo waga sytuacji była zbyt wielka. W końcu udało im się wspólnie usiąść i porozmawiać. Tonia w końcu też dowiedziała się, o dzieciństwie Davida, o którym nigdy nie chciał mówić i po wielu godzinach rozmowy, udało się uzyskać jej wybaczenie.
Kolejne miesiące to była czysta sielanka. Kwiaty, prezenty, kolacje, romantyczne wieczory. Czasem David wracał poirytowany do domu, ale wtedy po prostu zamykał się w swoim gabinecie, by Toni nie oberwało się rykoszetem, a pani Payne wiedziała, że nie należy go wtedy wypytywać.
Przyszedł jednak dzień, że David nie wrócił o czasie. Spóźniał się godzinę, dwie, rozpętała się potworna burza a telefon pana Payne'a milczał.

Ręką zagoiła się szybko z super nowoczesnym opatrunkiem, więc to nie był taki problem. Na twarz miała maść, w końcu ślady i opuchlizna też zaczęły schodzić, głównie dzięki maści. Rozmowa dużo jej rozjaśniła, bo Tonia nie znała szczegółów życia Davida aż tak, jak teraz.

W końcu jednak.. kolejna noc a ten nie wracał. A pogoda była straszna. Miał wyjazd gdzieś dalej, miał być w domu jednak na czas.. zadzwoniła do niego, a potem napisała smsa, nie wiedząc o co chodzi. I.. Tak, bała się, że jednak wszystko się powtórzy.

W końcu jednak wśród grzmotów, usłyszała szczęk zamka. David wszedł do holu, ociekając wodą od stóp do głów i chowając coś pod kurtką.
- Tonia! Wróciłem - cały drżał a szczęka mu aż latała z zimna. Na pierwszy rzut oka pijany nie był. Raczej robił za zmokłą kurę.

Poderwała się, jakby nie spodziewała się tego że wróci..
- co się stało? Jesteś cały mokry, musisz to z siebie zdjąć bo będziesz chory... - spojrzała podejrzliwie na wybrzuszenie pod jego kurtka.
- co chowasz...?

Pociągnął nosem, bo już zaczynało mu się z niego lać. Nie było to jednak zbyt istotne. Kurtka Davida...zapiszczała żałośnie. Bo na pewno nie on.
Rozsunął drżącymi z zimna dłońmi kurtkę i Tonia ujrzała...małego szczeniaczka. Rasy Cholerawie, góra kilkutygodniowy, zabiedzony, z zaropiałymi oczkami, dygoczący z zimna i strachu
- B-bylem u weterynarza, ale wyjechał z m-miasta. - wymamrotał szczękając zębami. Tonia chyba mu wybaczy, że po prostu zsunął mokrą kurtkę na podłogę - Daj j-jakiś ręcznik dla niego.

- ojej... David.. - podeszła szybko do niego i odebrała szczeniaczka, tuląc go do siebie.
- rozbieraj się, idź pod prysznic bo skończysz z zapaleniem płuc.. - w ogóle nie zwróciła uwagi na te mokrą kurtkę na ziemi. Przytuliła pieska do siebie i poszła do łazienki po ręcznik i włączyć ciepłą wodę dla męża. Postawiła pieska na pralce, odruchowo całując go w brudny lebek i zaczęła go delikatnie wycierać do sucha.

David zrzucił szybko z siebie mokre ubrania, bo poważnie przemarzł i szybko wskoczył pod prysznic. Gdy tylko się ogrzał, szybko się wytarł, przebrał w suche ubrania i od razu udał do żony.
Szczeniaczek był urody...dyskusyjnej. Zapewne dlatego, że wyglądał jak siedem nieszczęść.
- Znalazłem go na patrolu w dokach. Była jeszcze suka i trzy martwe szczeniaczki. Wlazł skubany do wiadra, by się ochronić przed deszczem. - sięgnął po chusteczki, bo katar już mu się rozkręcał. - Mamy coś, co on może zjeść? - nie bardzo wiedział, co taki szczeniaczek może skonsumować. Kiełbasę?

- weź sobie coś na przeziębienie najpierw, dobrze? - wzięła koc, zawinela w niego małego szczeniaka i nosiła go że sobą,a ten przysypiał wyraźnie, w cieple jej uścisku. Wyglądała jakby nosiła małe dziecko, przy najmniej pewnie dla Davida. Była delikatna, lekko go bujała,zupełnie odruchowo. Wszystko robiła jedną ręką, bo drugą go trzymała i mógłby przysiąc ze coś pod nosem do niego mówi uspokajająco,a może nawet nuci?

Fakt faktem, lepiej było się zabezpieczyć, bo nie miał za bardzo możliwości wzięcia wolnego. Zszedł więc do kuchni, wracając po jakimś czasie z czymś a'la Gripex, a dla Toni...przynosząc herbatkę. Rzadkość.
Postawił kubek Antoinette na szafce nocnej, upił łyk lekarstwa i usiadł obok, patrząc jak ta tuli szczeniaczka dla siebie.
- Wyglądasz z nim rozkosznie. Jakbyś tuliła niemowlę - uśmiechnął się.
Z jakichś powodów, państwo Payne nie mogli spłodzić potomka. Wpierw przebadała się Tonia, potem po długich namowach David i oboje byli zdrowi. Więc w czym był problem?
Musnął ustami jej skroń i patrzył na przysypiające zwierzątko.
- Może go zatrzymamy?

- No spójrz na niego.. jest jak takie niemowle - siedziała na ziemi, oparta o bok łóżka, tuląc malucha, który właśnie słodko zasnął, bo na razie głównie to byl zmeczony, oprócz tego, że głodny. Szczeniaczek oddychał spokojnie, równomiernie, chyba czując się bezpiecznie. Tonia drapała go lekko po łebku. Oparła czoło na jego kolanie, wpatrując się w pieska.
- Co, naprawdę? - uniosla na niego wzrok, a David musiał zobaczyc w nim duzo niedowierzania i zadowolenia.

Wyciągnął dłoń, by pogładzić ją po włosach. Wyglądało na to, że mówił zupełnie serio.
- W każdym domu powinien być pies. - sam miał psa, gdy mieszkał w domu rodzinnym. - A skoro już na siebie trafiliśmy - wskazał na śpiącego brudasa.
Sięgnął wolną dłonią po kubek z gorącym lekarstwem.
- Jutro pojadę z nim do weterynarza. Trzeba go zachipować i zbadać. Nie wygląda zbyt...zdrowo. - podsumował nowego domownika.

- Pojadę z tobą. Trzeba go będzie pewnie umyć. I odpchlić.. i odrobaczyć.. i nie wiadomo co jeszcze - przymknęła oczy, uśmiechnięta od ucha do ucha, nadstawiając mu się, skoro ją dotykał. Lubiła jego lekko szorstkie, męskie dłonie.
- Jesteś pewien, że ma zostać? Pewnie będzie sikał po domu..

Spojrzał na nią zdziwiony. Chyba teraz ona go zaskoczyła.
- Nie idziesz jutro do pracy ? - w końcu znał jej grafik na pamięć. Do tej pory nigdy go pamięć nie zawiodła. Czyżby coś zmieniła bez jego wiedzy?
- Pewnie tak...oduczy się go. - nie przestawał jej miziać po włosach - jeżeli nie chcesz, możemy go oddać do schroniska. - w końcu to dla niej bardziej miał tu zostać, niż dla niego

- Mogę poprosić o urlop na żądanie.. - uśmiechnęła się lekko, bo w sumie taki urlop nie był od jeżdżenia z psem po weterynarzach, ale kto musi wiedzieć na co go wykorzystuje?
- Nie, nie chcę go oddawać - zapewniła zaraz - Jest uroczy, chociaż na razie śmierdzący - zerkneła na śpiącą kulke, która poprawiła się z cichym pomrukiem zadowolenia. Tonia uniosła dłoń, złapała za rękę Davida i cmoknęła go lekko w palce, opierajac sobei rękę na policzku. Dobrze, ze since juz zeszły..

Gdy cmoknęła go w dłoń, uśmiechnął się czule. Musnął opuszkami palców jej policzek.
- W takim razie postanowione. - oznajmił - Mamy psa.
O ile przeżyje. Bo wyglądał cokolwiek mizernie. Także póki co, niech się Tonia nie przyzwyczaja za bardzo.

Następnego dnia pojechali do weterynarza. Piesek okazał się być chłopczykiem, do tego przeziębionym, zarobaczonym, osłabionym i zapchlonym. Został doprowadzony do porządku, zachipowany i wpisany do rejestru jako "Bucky". Skoro znalazł się w wiaderku, to niech z tym wiaderkiem coś ma wspólnego
A biedny David kichał i prychał, bo się przeziębił.
- Jak się go umyło, to nie wygląda źle - wymamrotał wycierając czerwony nos

Tonia jednak się przyzwyczaiła i odetchnęła gdy okazało się, że odpowiednio leczone nic nie zagraża jego życiu.
Zapewne w domu pakowała leki w psa i w Davida, opiekując się obydwoma na raz.
- Jest słodki - okazuje się, że był biały i miał niebieskie oczy - Ciekawe jaki wyrośnie.. Musisz z nim jutro zostać, masz wolne, prawda? - spojrzała na męża, drapiąc psa po grzbiecie, który zabawnie kicał właśnie po kuchni.

Kto by pomyślał, że pod tą warstwą błota jest białe futro. Oczek też nie było widać od paskudnej ropy. Pies okazał się być całkiem urodziwy.
- Tak, zostanę z nim - pokiwał głową, medytując z chusteczką przy nosie. - Napisz mi tylko, co i kiedy trzeba mu dawać. - miał taki katar, że skupiał się bardziej na swoim cierpieniu niż terapii piesła.
Kichnął. A potem wcisnął nos w jej ramię.
- Wiesz co jest najlepszym lekarstwem na przeziębienie? - zamruczał
He-he-he

- Wszystko będziesz miał przypięte na lodówce i rozpisane - pokiwała głową. Wyprostowała się, objęła mężczyznę za ramiona.
- Yhm. Ciepła herbata z miodem i cytryną i wysiadywanie pod kołdrą. I apap. Idź się połóż i zawiń w kołdrę - poradziła, nic sobie nie robiąc z jego sugestii.

Sraty taty. On znał doskonałą metodę na polepszenie sobie samopoczucia. A było to udowodnie naukowo, że pożycie małżeńskie to samo zdrowie!
- No chooooodź... - zamruczał i pocałował ją w szyję. - Stęskniłem się za Tobą, żono. - przygryzł delikatnie jej skórę zębami- Pamiętasz co mówił pan ginekolog? Mamy współżyć regularnie...
Coś tam chodziło o wzmocnienie nasienia? Co drugi, trzeci dzień, ale regularnie !

- Wątpię, żeby ci to pomogło na twoje zasmarkanie - mruknęla, ale nadstawiła szyję, bo bardzo to lubiła. Cmokęła go w czoło, rozpalone zresztą.
- Masz gorączkę - zauważyła. Nie rozumiała jak może mu się chcieć w ogóle o tym myśleć, jak jest chory. Jej się na pewno nie chciało.
- Idź do łóżka, przyniosę ci tabletki..

Och z pewnością pomoże. Któremu facetowi by to nie pomogło ? A na gorączkę, to już w ogóle!
- Czekam tam na Ciebie - oznajmił i nim sobie poszedł na górę, zwyczajowo ścisnął jej mięciusi pośladek. Wiedziała, że to uwielbiał i sprawiało mu to wręcz kretyńską frajdę.
Kiedy Tonia pojawiła się niedługo potem w małżeńskiej sypialni, nasz ogier....spał. Tak. Zasnął. Medykament a'la Gripex był bezlitosny i uśpił go, wbrew jego woli. A, że miał katar, biedny nieco sapał, bo nos miał skutecznie zapchany.