KTO: Tonia, David
KIEDY: 4 lata temu.
GDZIE: Rode



Minął dokładnie rok, od pierwszej randki Davida i Antoinette. Ludzie jakoś przywykli do faktu, że oficer Payne spotyka się z dziesięć lat młodszą kelnerką. Nie, żeby to pochwalali. Złośliwi przebąkiwali coś o kryzysie wieku średniego, szeptali, że ma jakieś dziwne zapędy do małolat. Matka zmywała mu wciąż głowę, że jak to wygląda, że niechże znajdzie sobie dziewczynę starszą i z lepszym statusem, rodzeństwo drwiło. Jednakże Tonii nie można było nic zarzucić. Była śliczną, spokojną, pobożną dziewczyną, więc nie obrywało się jej za to tak, jak jemu.
Przyszedł jednak moment, w którym trzeba było się zdecydować, wóz, albo przewóz. Nie miał piętnastu lat, a do tego ta dziewucha mu tak zawróciła w głowie, że myśl iż ktoś miałby mu ją sprzątnąć sprzed nosa i posiąść, była wręcz nie do zniesienia.
Wybiła godzina zamknięcia kawiarni. David jak zwykle zjawił się przed małym lokalikiem, by dopilnować jej bezpieczeństwa. Tak to na początku wyglądało. Bo nie na co dzień zakładał mundur galowy, prawda? No, ale Tonia mogła nic nie podejrzewać, w końcu ….
-…dokładnie rok temu, dałaś się zaprosić na kolację, Toniu. – przywitał się, całując ją przez ladę, na dzień dobry, w policzek. A za chwilę ledwie mogła widzieć przez wielki bukiet róż, który otrzymała – Otworzysz mi od zaplecza? Mam coś jeszcze dla Ciebie a nie chcę ci dawać tego przez ladę.
Z pewnością nic nie podejrzewała.

Tonia była cicha, spokojna i ułożona. Co tydzień na mszy, raz czy dwa razy w miesiącu na różańcu. Pomagała naokoło kościoła i robiła dekoracje na święta. Nie było z nią nigdy problemów. Rodzice cieszyli się, że znalazla sobie kogoś takiego jak David - człowieka ze stabilną już karierą, dobrą pracą, który nie ma pstro w głowie, chce - i jest w stanie - założyć rodzinę. Idealna partia, opiekuńczy, zainteresowany, wykształcony. Ciężko by było, by byli niezadowoleni!
Panna Hearness zresztą też uważała, że tafiła bardz dobrze. Jasne, czasem był trochę za bardzo zazdrosny o rzeczy, o które być nie powinien. Czasem coś niemiłego powiedział w emocjach.. ale komu się to nie zdarza?
- Myślałam, że zapomniałeś! - ucieszyła się. W końcu to jakby ich rocznica, jeśli liczyć od pierwszej randki. Przyjęła kwiaty, zerknęła znad nich z ucieszonym spojrzeniem - zapewne bukiet stanie na stoliku w jej pokoju, a potem kwiaty zasuszy.
Spojrzała na mundur, uniosła lekko brew.
- A galowy mundur to ci na co, hm..? - poszła na zaplecze, odkladajac kwiaty na stolik z tyłu kawiarenki, by wpuścić tam Davida.

Posłał jej swój jeden z piękniejszych uśmiechów.
-Jakże mógłbym zapomnieć. – odparł zgodnie z prawdą. Dokładnie rok temu odmówiła mu po raz pierwszy. Teraz będzie miała okazję, by odmówić po raz ostatni, ale w to wątpił. Bo czemu miałaby powiedzieć „nie?”
- Bo dziś jest bardzo ważny dla nas dzień, Toniu. – wszedł przez wejście służbowe. Zawsze go dziwiło, że ta potrafi się poruszać w takiej ciasnocie. A może było winne tu jego 183 cm wzrostu.
- A być może stanie się jeszcze ważniejszy - i tak oto, David Payne chwycił jej dłoń, klęknął przed nią na jedno kolano, a kciukiem drugiej dłoni otworzył pudełeczko, w którym mienili się pierścionek z brylantem. – Antoinette Hearness, wyjdziesz za mnie?
Rzadko zdarzało mu się ją pytać o zdanie, ale tu jednak by wypadało.

Obserwowała mężczyznę, wytarła dłonie o szmatkę powieszoną na wieszaku obok i obróciła się w jego stronę gdy wyciągął do niej rękę, a potem klęknął. Nie spodziewała się tego pytania. Ścisnęła jego dłoń mocno, szczególnie jak na siebie i uśmiechnęła się szeroko, chociaż wyglądała jakby miała się zaraz popłakać.
- Oczywiście - zgodziła się, łamiącym się głosem, bo miała łzy w oczach.
Naprawdę nie sądziła, że David coś takiego zrobi. Na pewno nie dzisiaj. Z drugiej strony bała się, że to może być jakaś restauracja, a ona nie chciała na siebie ściągać niepotrzebnych spojrzeń. A tutaj byli sami.
Ręce jej się trzęsły.
- Wstań, co? Pobrudzisz mundur... - dziwnie jej było gdy tak przed nią klęczał.

I nie odmówiła. Doskonale, tego się właśnie spodziewał. I jej reakcja też jak najbardziej mu się podobała. Bo kto by nie chciał ujrzeć łez szczęścia ukochanej kobiety?
Brudne spodnie to było ostatnie, o co się teraz martwił. Kolejny raz założy ten mundur dopiero na ślub, zdąży w razie czego wyprać. Wsunął pierścionek zaręczynowy na jej palec, ucałował jej dłoń, po czym wstał i chwycił ją w ramiona.
- Trzeba będzie powiadomić Twoich rodziców – nie, nie zamierzał ich prosić o rękę Toni. Nie żyli w XIX wieku . Skoro ona się zgodziła, resztę miał gdzieś.

- A Twoi już wiedzą? - obserwowała pierścionek na palcu, obracając go i patrząc jak się mieni. Szybko jednak wróciła wzrokiem do Davida i wtuliła się w niego, kuląc się, obejmując mężczyznę w pasie. Łzy pociekły jej po policzkach. Czy mogłaby być bardziej zadowolona? Pewnie nie. Tylko po prostu.. płakać jej się chciało z tego szczęścia. Ścisneła go jeszcze mocniej i wtuliła w niego twarz.

Tulił ją do siebie, wybitnie z siebie zadowolony. No kto by nie był zadowolony po takiej reakcji. Nieco mina mu zrzedła, gdy zapytała o jego rodziców, ale szybko się przyprowadził do porządku. Nie musiała wiedzieć, jaką wojnę domową wywołał swoją decyzją. Matka liczyła, że szybko się dziewczyną znudzi i weźmie sobie jakąś starszą i z lepszym statusem.
- Wiedzą. – powiedział cicho i musnął jej usta delikatnie – Ale dajmy im się z tym oswoić.
Chyba się domyślała, że w odróżnieniu od państwa Hearness, państwo Payne nie piali z radości. Nie potrzebował jednak ich błogosławieństwa.

A tutaj pan Payne najwyraźniej nie zamierzał nudzić się Tonią, na złość rodzicom. Ta próbowała ich do siebie przekonać, ale szybko uświadomiła sobie, że to nie ma sensu. Jeśli więc nie musieli to pewnie cieszyła się z tego, że ich nie odwiedzają. Rodzina Antoinette za to miała z goła inne podejście, bardzo lubili Davida i cieszyli się szczęściem ich córki. Nie zamierzali jej niczego zabraniać czy sugerować, tym bardziej jeśli wydawała się szczęśliwa.
- Pojedziemy do nich teraz? Powinni juz byc w domu.. - zerknęła przelotnie na zegarek, odklejając się od niego na moment.

Cóż…państwa Payne ciężko było zadowolić. Sam senior Payne rzadko kiedy był z czegokolwiek zadowolony, a co dopiero z faktu, że jego pierworodny poślubia kelnerkę.
- Taki miałem zamiar. Kupiłem już dla Twojego ojca whisky, musimy jeszcze podjechać do kwiaciarni. – jakieś tam grzecznostki muszą być. Wolałby zgoła inaczej spędzić ten wieczór, bo przez ten rok związku, namówił Tonie, na kilka rzeczy po których miała kaca moralnego (on zaś wcale), ale ten jeden wieczór musiał się przemęczyć.

Uśmiechnęła się szeroko, chyba tak szeroko jak jeszcze nigdy i uwiesila mu na szyi, całując jeszcze raz. Widać było, że jest zachwycona. Chociaż oczy miała trochę czerwone od płaczu.
- kocham Cię - mruknęła między pocałunkami. W końcu cofnęła się, ściągnęła fartuch.
- daj mi dziesięć minut i do Ciebie dołączę w samochodzie. Dobrze? Muszę rozliczyć kasę - podała mu kwiaty, by zabrał je ze sobą, a potem zabrała się za wszystko co było trzeba do zamknięcia kawiarenki. Wyszła do Davida zapewne po jakiś piętnastu minutach, nie mogła się powstrzymać i pocałowała go znów, choć były to raczej cmokniecia, bo miała na twarzy za duży uśmiech na co innego. Nie mogła się doczekać aż powie rodzicom.

Pełna radość. Ona przeszczęśliwa, on zadowolony. Czego chcieć więcej?
David odczekał w samochodzie, rzecz jasna nie spuszczając z niej oka. Zapewne było t dla normalnego człowieka trochę przerażające, ale najwyraźniej nie dla Tonii, która to traktowała jako nadzwyczajną troskę. W późniejszych latach ta troska stać się miała nieco bardziej upierdliwa.
Odpowiedział na pocałunek z cichym pomrukiem i gdy zahaczyli już o kwiaciarnię, mogli zjawić się u państwa Hearness. Krótki smart talk, kwiaty, whisky i już było wiadomo, co się wydarzyło.
- Poprosiłem Antoinette o rękę… i odpowiedziała tak – uśmiechnął się do przyszłych teściów.

Podróż zapewne minęła im spokojnie i w bardzo radosnej atmosferze. Tonia najchętniej wykrzyczała by to matce od progu, ale chciała zostawić Davidowi kwestię poinformowania państwa Hearness o sytuacji. Usunęła się więc kawałek na bok, pewnie stając przy Davidzie i dając mu mówić.
Pani Hearness wybuchnęła radością.
- No dzieci drogie, ja wiedziałam, że tak będzie, stworzeni dla siebie jesteście - ucałowała najpierw Tonię, potem Davida, płacząc ze szczęścia i ocierając łzy chusteczką.
Ojciec dziewczyny był bardziej powściągliwy, ale równie szeroko uśmiechnięty.
- Gratulacje, najwyższy czas - pogratulował obu, uścisnął rękę Davidowi i wyściskał córkę.
- Kiedy ślub? - zapytała matka.

David wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie i całej tej sytuacji. W odróżnieniu od państwa Payne, państwo Hearness się bardzo cieszyli z obecnej sytuacji. I nie dziwota - ich córka wżeniała się w bogatą i poważaną rodzinę.
- Myślę, że nie będziemy czekać zbyt długo, skoro nie ma żadnych przeszkód po drodze. - chwycił dłoń Tonii i schował w swojej - Sądzę, że pół roku to rozsądna data, by wszystko przygotować i nie robić tego na wariackich papierach.
Mieszkanie miał, więc nawet jak rodzice się na niego wypną, to nie będzie płakać.

Przysunęła się do Davida i oparła lekko o niego, ucieszona. Poł roku? To strasznie szybko! Uniosła na niego wzrok.
- Pół roku? Muszę zacząć szukać już sukienki! - chyba trochę ją tym terminem przeraził. Matka jednak była zachwycona, zaproponowała im herbatę albo kawę albo moze po kieliszku dla uczczenia tego i pospieszyła ich do salonu, by tam usiasc na kanapie.
Mieszkanie było skromne, ale czyste, ładne, nie obskurne. David pewnie widział je nie raz, byc moze na obiadkach z rodziną Hearness.

Przeraził nie przeraził, słowo się rzekło. Fundusze miał, a jak do rodziców Davida dotrze, że ślub jest jak najbardziej realny, to też pewnie swoje dołożą, by było elegancko. No jakżeby senior Payne przeżył skromny ślub i wesele? Taki wstyd ! Jeszcze większy, że jego pierworodny wybrał sobie Antoinette na żonę.
- Ze wszystkim zdążymy, zobaczysz - ucałował jej dłoń

Uśmiechnęła się ciepło, kompletnie rozpuszczona przez ten gest i jego zapewnienie. Zapewne musieli zostać na jakimś małym poczęstunku, zapewne słodkim, kawie czy herbacie. I rozmawiać o jakiś pierdołach i tym, kogo trzeba zaprosić.

- Pół roku później -

I stało się. David i Antoinette, w obecności rodziny, przyjaciół i znajomych przysięgli sobie miłość i wierność małżeńską i zostali mężem i żoną. Wszystko było idealnie dopracowane i choć kosztowało to wiele nerwów (głównie Toni, bo David był momentami aż nazbyt drażliwy) i pracy, udało się. Państwo Payne przyjęli do wiadomości, że ich syn się żeni z niższą klasą i ostatecznie nie tylko wyłożyli odpowiednie fundusze, ale też kupili młodym ich pierwsze małżeńskie gniazdko. Nie za duże, ale na początek w sam raz.
Po hucznym i udanym weselu, państwo młodzi nieco zmęczeni, ale niepomiernie szczęśliwi, stanęli przed ich domem. Był już przygotowany wcześniej a ich rzeczy tam przeniesione, więc nie wchodzili do pustych ścian. David ze śmiechem chwycił swą "od-wczoraj żonę" na ręce i przeniósł przez próg.
- Pani Payne. - zamknął drzwi i zaniósł ją wprost do sypialni

W pewnym momencie Tonia chciała by to się po prostu wszystko skończyło i nie rozumiała jak niektórzy mogą planować ślub przez rok albo i więcej. Wybór zaproszeń, dodatków, sukni, menu... wszystkiego naokoło o czym człowiek w ogóle nie pomyślał by nigdy wcześniej. I wieczne genialne pomysły rodziny, zmiany, sugestie i tak dalej i tak dalej.. Szczęście, że odpadł im chociaż problem z wyborem stroju pana młodego, bo David szedł do ślubu w oficjalnym, galowym mundurze policji. Pewnie jego koledzy z Rode i z NY też byli w mundurach, co musiało zachwycić damską część gości (w końcu kto nie lubi mężczyzny w mundurze..).
Sam ślub poszedł dobrze, nic niespodziewanego się nie stało, tak samo na weselu. Mogli odetchnąć, wracając do domu - swojego domu po raz pierwszy.
Roześmiała się, słysząc Davida. Pani Payne. No tak, od jakiejś chwili już pani Payne!
Cmokneła go w policzek, właściwie była wykończona tymi dwoma dniami, ale równocześnie tak okropnie szczęśliwa!

Znaleźli się w małżeńskiej sypialni. David postawił żonę na ziemi, po czym pochylił się nad swą żoną i złożył na jej ustach pocałunek. A potem kolejny i kolejny, każdy co raz bardziej namiętny i władczy.
Bogowie, czekał na to półtorej roku. Półtorej!!!!

Czekałby - gdyby sobie nie znajdował kogoś na boku, ale Tonia nie miała o tym pojęcia więc mogła spać spokojnie. Inaczej zapewne nie doszło by do tego momentu, w którym znaleźli się teraz. W pierwszej chwili stanęła na palcach i objęła go za szyję, ale po kilku(nastu?) sekundach cofnęła się.
- Nie jesteś zmęczony po tym wszystkim? - zapytała, obserwując go z uśmiechem.

Czekał na ten moment półtorej roku. Nikt nie mówił, że w celibacie. Sama go do tego zmusiła. Miał ponad trzydzieści lat i swoje potrzeby.
Gdy oderwała się od niego, przyciągnął ją do siebie mocniej. Zdecydowanie mogła wyczuć, że nie jest zmęczony. A przynajmniej nie na tyle, by nie zaliczyć nocy poślubnej.
- Y-ym - wymamrotał przecząco, chwycił ją w biodrach i położył plecami na łóżku. Zaczął zasypywać pocałunkami jej szyję i dekolt.
- Kocham Cię, żono - wymamrotał zadowolony

Parsknęła śmiechem, rozbawiona, choć może bardziej po prostu laskotal ją tymi pocałunkami. Przesunęła dłonią po jego włosach aż na kark, wsuwajac palce lekko pod kołnierz koszuli.
- Ale może powoli, co..? Nigdzie nie ucieknę - przystopowała go lekko, bo wyraźnie zaczynało mu się spieszyć.

Była zdziwiona, że mu się spieszyło ? Tak oszalał na jej punkcie, że zdecydował się ją poślubić! Nic dziwnego, że po półtorej roku, w końcu chciał dostać to, co chciał. Bo choć wydawać się to mogło w przypadku Davida dziwnie, upuszczanie nadmiaru testosteronu z innymi kobietami, nie sprawiało mu satysfakcji. Dawało ulgę, ale nic więcej. Wręcz nieco męczyło sumienie. Odkąd poznał Antoinette, tylko jej pragnął tak naprawdę.
- Powoli ? - zaśmiał się - Masz pojęcie, jak Ciebie pragnę kobieto?

Domyślała się, że musi mu być ciężko przez ten cały czas, a równocześnie cieszyła się, że zgodził się na to dla niej. Więc mimo zmęczenia nie zamierzała mu odmawiać, ale jednak... stresowało ją to wszystko bardzo i jego pośpiech nie pomagał.
- wiem, ale.. - Zagryzła wargę. No musiał wiedzieć, że ja to stresuje! Tak jej się wydawało przynajmniej. Podciagnela się na łokciu i pocałowała go, z ręką na policzku mężczyzny.
- po prostu.. stresuję się tym..

Oh. Okej, to było dobre wytłumaczenie. Był w stanie je zaakceptować. On miał spore doświadczenie, ona...żadnego. Mogła się stresować.
Uśmiechnął się czule i musnął wnętrze jej dłoni, opierającej się o jej policzek.
- Nie bój się, nie masz czego. Wiesz przecież, że możesz mi zaufać - powiedział cicho. - Dobrze, zwolnimy tempo.
I faktycznie tak było. Był wobec niej delikatny, czuły, rozgrzewał ją niespiesznie, wiedząc mniej więcej, co Antoinette lubi a czego nie. Choć kłóciło się to zupełnie z jego podejściem do seksu, poświęcał jej w tej chwili 100% swojej uwagi, nie oczekując tego samego. W końcu jego żona zasługiwała na wszystko co najlepsze, prawda?
W końcu doszło do kulminacyjnego momentu. Ubrania leżały już na ziemii, Tonia leżała cała rozpalona, bo zafundował jej małą lekcję francuskiego i przyszedł czas na wielki finał.
- Może cię przez moment boleć, to normalne. - szepnął jej do ucha - Ale potem będzie już dobrze, obiecuję.
I co tu rzec, przystąpił do dzieła. Jak obiecał, nie spieszył się. Nikt mu nie zarzuci tego wieczoru egoizmu.

Mimo wszystko, nadal głupio gdzieś się bała. Wiedziała, że może boleć, że to czy tamto, w końcu stereotypową mieszkanka USA nie była, więc zrobiła wcześniej research, nawet jak ja to trochę zawstydzało. Była też u ginekologa na badaniu, być może nawet David o tym nie wiedział, pojechała tam z mamą, może jakiś miesiąc czy półtora temu. Badanie wcale nie było przyjemne..
I mimo, David wiedział co robi, a ona była pewna że tego chce, to irracjonalnie nadal gdzieś się tam bała.
Czy bolało? Mniej niż się spodziewała, to na pewno. Mimo wszystko i tak nie potrafiła się do końca rozluźnić, robiąc dobra minę do złej gry.

Och z pewnością David nie wiedział o tej wizycie, bo osobiście by ją przywiózł i odwiózł, jak zwykle zresztą. Musiały więc to przed nim sprytnie ukryć.
W końcu stało się. Antoinette stała się pełnoprawną kobietą i dyskomfort powinien być już mniejszy.
-Rozluźnij się, skarbie - szepnął jej do ucha, z trudem trzymając żądze na wodzy. Tylko sam David wiedział, jak cholernie trudne było nie dać się ponieść, gdy w końcu ją miał do pełnej dyspozycji.
Czy się rozluźniła czy nie, dołożył wszelkich starań, by jej było dobrze. W końcu opadł na nią z głośnym jękiem. Tadaaaaaa.

Było dobrze, ale jednak była zbyt spieta by było z tego cokolwiek więcej. Nie leżała jak kłoda, żeby nie było, starała się, na ile umiała, ale ciężko o to jeśli ktoś jednak cały czas się stresuje, chociaż wiedziała że nie ma czego. Gdy tylko opadł na nią, wtuliła się w niego od razu, bez zastanowienia. Był ciężki.. objęła mężczyznę za szyję i cmoknęła zwyczajnie w polik.

Długo na Antoinette nie leżał, bo jednak wiedział ile waży i ile ona waży. Pocałował ją delikatnie, po czym położył się obok. Tak naprawdę miał nadal ochotę na więcej, ale zakładając, że był to jej pierwszy raz, może nie być gotowa na powtórkę.
- Może weźmiemy kąpiel, hmm? - w końcu byli małżeństwem, nie powinna się go wstydzić.

Najchętniej pewnie by się zakryla, co zresztą zrobiła. Wyciągnęła na siebie narzute z łóżka żeby się zakryć. Przytuliła się do mężczyzny ostrożnie.
- razem? Pozabijamy się tam. Idź pierwszy jak chcesz..

Przekręcił się tak, by leżeć na boku, spojrzawszy na żonę, z uniesioną brwią. A cóż to ?
-Czemu mielibyśmy się pozabijać? Wanna jest odpowiednio duża. - zapewnił ją.
Och, Tonia wiedziała, że lepiej mu się nie sprzeciwiać zbyt długo. Lubił się czasem podroczyć, ale bez przesady.

- Dobrze. Ale Ty zmywasz wodę z podłogi! - zaznaczyła wstając i idąc szybko do łazienki, żeby puścić wodę doi wanny.
- daj mi chwilę - poprosiła zamykając drzwi na minutę czy dwie, gdy je otwarla pewnie wydobył się że środka klab pary

On zmywa wodę z podłogi. HAHAHAHAHAH! HAHAHAHAHAHAHAHA DOBRE. NAPRAWDĘ DOBRE.
HAHAHAHAHAHA.
Nie.
Po chwili wszedł do środka, gdzie Antoinette najwyraźniej urządziła sobie saunę parową. Ich budżet poważnie ucierpi, jak pani Payne będzie tak robić codziennie. Woda była drugą, zwłaszcza ta ciepła.
- Jesteś pewna, że chcesz tak gorącą kąpiel? Możesz jeszcze krwawić - oczywiście, że sprawdził prześcieradło, gdy ona wyszła. Gdyby okazało sie, że go okłamywała cały ten czas...oj biedna by była, biedna.

Skrzywila się i odwróciła wzrok, nie była raczej osoba która tak otwarcie o tym wszystkim rozmawia.
- Ja.. Nie.. -mruknęła. W końcu po coś się w tej łazience zamknęła. Dopuscila jednak zimnej wody do wanny, i tak jej nie mogło być za dużo jeśli mają wejść tu obydwoje.
Owinela się ręcznikiem bo było jej dziwnie, czuła się skrępowana. Oparła się o pralkę i patrzyła na wodę.

Podszedł do niej, jak Pan Bóg go stworzył i powoli, ale jednak stanowczo zsunął z niej ręcznik. Nie ma takiego zakrywania. Już nie.
- Tonia. Jesteś moją żoną, nie musisz się przede mną zakrywać - położył dłonie na jej biodrach, by zaraz pogładzić nimi jej pośladki - Jesteś piękna, nie masz się czego wstydzić. - chwycił ją za dłoń i poprowadził do wanny.
Nie miał zamiaru się z nią licytować, czy tego chce czy nie. Byli małżeństwem, nie miała już wymówki.
Usiadł tak, że ta mogła usiąść między jego nogami, przodem czy tyłem, wedle uznania.

Złapała ręcznik by nie spadł na ziemię i odłożyła go na pralkę. Wstydziła się siebie, co było widać, na pewno nie miała tej pewności co David, by paradowac nago z zadowoleniem. Na kąpiel miała ochotę, a ze z nim.. cóż, właściwie nie miała nic przeciwko tyle tylko że będzie mógł na nią patrzeć, a tego się Wstydziła.
Zanurzyla się w wodzie, unikala raczej jego spojrzenia więc usiadła tyłem do niego, między jego nogami, opierając się o tors mężczyzny. Uśmiechnęła się z cichym pomrukiem zadowolenia z ciepłej wody. Złapała dłonie Davida w swoje i zamknęła oczy.
Gorąca woda szczypala nieznacznie, ale nie reagowała

Gdy znaleźli się w wannie i Tonia wtuliła się w niego plecami, również zamruczał zadowolony. Był dziś zaskakująco ugodowy i nie miał zamiaru jej już dziś ciągnąć do wypełniania przez nią obowiązków małżeńskich. Zapewne jeszcze działały na niego endorfiny z całych dwóch dni. Zamknął żonę w swoich ramionach i ucałował jej policzek.
I kolejne dni były podobne. każde z nich wracało z pracy, jedli wspólnie kolacje (chyba, że miał nockę) , a potem lądowali w małżeńskiej sypialni. Zapewne kolejne razy już bardziej się Toni podobały, bo i sam David zaczynał się uczyć, co żonie bardziej odpowiada. Nie mogła też absolutnie narzekać na humory pana Payne'a, bo z uwagi na regularne zaspokajanie potrzeb, był w wyśmienitym humorze. Tonia miała swoją małą idyllę.

I faktycznie, wszystko było jak na filmach, bo to dopiero pierwsze dni, cociaż Taya nie myślała, że to może się zmienić. Zapewne zostawiała mu na rano śmieci do wyniesienia, zapewne wszystko było idealnie i pięknie.. Mogli nacieszyć się swoją obecnością, a Tonia bardzo lubiła mieć męża bisko siebie.


zt?