KTO: Fiona O'Dwyer, Vincent Edams
KIEDY: Około połowy września
GDZIE: Restauracja

Fiona usiadła przy jednym z wolnych stolików i zapoznawszy się z kartą zamachała na kelnerkę. Na początek zamówiła kawę. Zerknęła na zegarek. Vincent powinien niedługo się pojawić. Jak na kobietę dwudziestego trzeciego wieku przystało wyciągnęła smartfona i zaczęła klikać sobie, by szybciej minął jej czas. Nawinął  jej się jakiś mało interesujący artykuł, więc zerkając ponad ekranem telefonu raz po raz sprawdzała, czy nie pojawił się już w drzwiach jej znajomy.

Pojawił się. Umówił się po pracy właściwiej tj. w urzędzie, więc odziany był w eleganckie spodnie i koszulę. Fiona nie musiała się obawiać, że się tak odwalił z jej powodu. Edams uprzedził ją wcześniej sms-em, że może się ciut spóźnić, bo "panieEdamsznowumidrukarkaniedziała"
- Cześć. Sorry za spóźnienie, mała awaria w pracy. - usiadł i odłożył torbę z laptopem na wolne krzesło - Zanim cokolwiek zaczniemy...Fiona, bar-dzo cię przepraszam za tą akcję na domówce. To był debilny pomysł i nie powinienm cię w to wciągać. Ani tyle pić. Ani pisać potem tych żenujących sms-ów. - i skoro miał przeprosiny za sobą, sięgnął po tablet.
- W porządku, to co ci potrzeba? - włączył go, by móc zapisywać sobie od razu uwagi.

Już któryś raz z kolei podniosła wzrok i uśmiechnęła się widząc Vincenta zmierzającego w jej stronę. No, no, odstawił się jak do ślubu. Albo na pogrzeb. Tylko marynarki brakowało. Tak, tak, wiedziała wprawdzie, że ubrał się tak do pracy, ale nigdy nie widziała go jeszcze w tak eleganckim wydaniu.
- Cześć Vinc - przywitała się i odłożyła telefon na bok. - Nie, to ja przepraszam. Niepotrzebnie potraktowałam cię tak... drastycznie? Naprawdę nie uważam cię za dzieciaka. A skoro już jesteśmy w temacie to... - zaczęła otwierając leżącą przed nią teczkę. Wyciągnęła z niej kartkę papieru. Obliczenie płacy Vincenta, na której figurowało kilka jego danych osobowych.
- Zobacz. Mój księgowy wpisał przypadkiem 2204, zamiast 2201 - wskazała palcem miejsce, gdzie znajdowała się ów informacja. - Dlatego zawsze wydawało mi się, że jesteś tyle młodszy. I... inteligentniejszy. Tylko dzieci-geniusze przeskakują trzy klasy - posłała mu lekki uśmiech.
W międzyczasie pojawiła się kelnerka z kawą Fiony. Pewnie od razu odebrała też zamówienie Vincenta.

Faktycznie, był to pierwszy raz, gdy widziała go ubranego...no jak człowiek. Na studiach ubierał się jak większość rówieśników z jego wydziału- jak klasyczny nerd. Przyduże koszulki, koszula w kratę, tenisówki, zimą jakiś sweterek, swojego czasu okulary zerówki jak była znów na nie moda. w Google podobnie, choć i tak jego koszulki wydawały się być szczytem elegancji, przy typach biegającym w czymś a'la piżama. W piżamach też. To było w ogóle dziwne miejsce.
Na jej tłumaczenie uśmiechnął się jedynie kącikiem ust. Naprawdę nie traktuję cię jak dzieciaka. Jakby słyszał znów Tayę. Albo jakąkolwiek laskę, która go spławiała. Tu akurat była to pomyłka księgowego, ale fakt faktem, każdy go traktował jak dzieciaka, więc nie było to nic nowego. Co najwyżej było to drażniące.
- W porządku, nie wracajmy już do tego - uciął temat, wracając spojrzeniem na tablet.
Najwyraźniej przerabiał już tyle razy pomyłki co do jego wieku, że już mu obrzydło. Również zamówił kawę.
-Miałbym robić to co ostatnio, czy będę miał jakieś nowe zadania? - wydawał się może ciut za oficjalny. Być może nie chciał, by Fiona myślała, że się znów za bardzo spoufala. Ta propozycja spotkania się u niego, mogła brzmieć dla niej dość dwuznacznie, pisząc to nawet o tym nie pomyślał.
Zwykłe spotkanie służbowe, ot co.

Pamiętała jeszcze te czasy w Google. To rzeczywiście był dziwny czas.
Kiwnęła głową na jego słowa. Skoro dla niego temat był skończony, to dla niej też. Odnosiła wrażenie jakby wciąż coś wisiało w powietrzu, uznała jednak, że z czasem znów będą mogli zwracać się do siebie po przyjacielsku. Bez wspominania tego żenującego momentu imprezy...
- W gruncie rzeczy tak... - zaczęła i znowu sięgnęła do teczki. Wyciągnęła kilka papierów, zostawiając tam tylko umowę, którą zamierzała oddać Vincentowi na końcu rozmowy.
- Czyli wszystko co już znasz. Ewentualnie dochodziłoby do tego posprzątanie syfu po poprzednim informatyku. Ten człowiek chyba naprawdę nie wiedział jak używać klawiatury - pokręciła głową z dezaprobatą. Naprawdę rzadko spotykała tak mało wykwalifikowanych ludzi. Sama właściwie nie wiedziała czemu go zatrudniła.
- Ćwierć etatu wciąż ci odpowiada? Rozumiem, że mając teraz normalną pracę możesz nie chcieć dokładać sobie jeszcze więcej godzin...

Nie było tu nad czym rozważać. Nie byli wzajemnie w swoim typie, on był ostrożniejszy, by nie zostać źle zrozumiany i wsio. Jedyna kobieta jaką był zainteresowany, nie była zainteresowana nim, a jego współlokatorem. Tylko to go w zasadzie obchodziło.
Wyciągnął dłoń po dokumenty, które wyjęła z teczki i przejrzał je dokładnie. Czyli ten sam zakres obowiązków plus sprzątanie burdelu po poprzednim. Pokiwał głową.
Wiemy, czemu zatrudniła poprzedniego informatyka. Bo Edams przeszedł do Google i już nie miał na to czasu, ta-daaah!
- Tak, tak byłoby najlepiej. - kelnerka przyniosła mu kawę. W sumie z chęcią by coś zamówił do jedzenia, ale groszem teraz nie śmierdział. W domu czekały na niego chińskie noddle...z chińskimi noddlami - Gdyby się okazało, że jestem nieco bardziej dyspozycyjny, po prostu dałbym znać. - oddał jej papiery i sięgnął po kawę

Fiona z kolei nie wiedziała o rozterkach sercowych Edamsa. Bo chęć wyrwania dziewczyny, która nie jest zainteresowana to jedno. Zauroczenie to coś zupełnie innego.
- Jasne. Czasami może będę miała dla ciebie coś na zasadzie pracy na zlecenie. Zapisuj wtedy godziny, bo nie znam się na informatyce, więc nie zapłacę ci "od roboty". No, ale o i tym i tak możemy porozmawiać jak już zajdzie taka potrzeba. Co się zaś tyczy umowy... - wyciągnęła ostatnie kartki z teczki. - Nie musimy podpisywać teraz. Możesz zabrać ją ze sobą, przeczytać. Jeśli wolisz mogę ci ją też wysłać drogą elektroniczną na cokolwiek tylko chcesz.
Zamknęła teczkę ze swoją kopią umowy.
- No, a skoro skończyliśmy już kwestię oficjalną to może coś zjemy? Jesteś głodny? Ja stawiam - dodała od razu. To był swojego rodzaju rytuał. Spotykając się z pracownikami, lub przyszłymi pracownikami w sprawach biznesowych zawsze pierwsza sięgała po rachunek. Zwłaszcza, że brak pieniędzy akurat nigdy jej nie doskwierał.

Pokiwał głową, przesunął szybko wzrokiem po kartce. W zasadzie mógł ją podpisać zaraz. Na pierwszy rzut oka, nie widział żadnych różnic między tą a poprzednią umową. Przy pracy programisty, musiał mieć tą zdolność wyłapywania jakichkolwiek błędów. Inaczej mógł spędzać godziny, waląc głową w klawiaturę i nie wiedząc, czemu mu krzaczy kod.
- W porządku - pokiwał głową
Czy był głodny? Hell yeah!
Cóż, nie wiedziała tej całej Fionowej tradycji, pomyślał więc, że być może się domyślała, że w portfelu dość...pusto a każda płatność kartą to litania do Najświętszego Serca Jezuska, by jeszcze nie przekroczył limitu. Zrobiło mu się głupio.
- Emm...nienie, jadłem w pracy, dziękuję - mhm...jasne. Powietrze. I kurz z komputera pani Basi.

Popatrzyła na niego wyraźnie rozczarowana. Oczywiście wyczuwała w jego głosie wahanie. Dlatego podejrzewała, że da się go jeszcze przekonać. Pewnie wciąż czuł się nieswojo w jej towarzystwie, ale Fiona wychodziła z założenia, że im bardziej będą siebie unikać, tym będzie gorzej. Przerabiała to już z Rosą. Ani jej przez myśl nie przeszło, że mogło chodzić o pieniądze.
- Och, serio? - westchnęła, nie kryjąc swojego rozczarowania. - Może chociaż coś małego? Głupio się czuję, kiedy ja jem a druga osoba nie. No chyba, że naprawdę chciałeś przyjść tu tylko na te piętnaście minut, żeby omówić kwestię twojego zatrudnienia...
No jeśli naprawdę nie chciał mógł też odejść. Zrozumiałaby.

Powinien skłamać. Powinien powiedzieć, że faktycznie wpadł tylko na kawę, podpisać umowę i wyjść...ale trochę po dziurki miał ostatnio kłamstw i udawania, że wszystko jest w porządku. Bo nie było.
- Ok...Fiona. Nie będę owijał w bawełnę...wydałem całą kasę na powrót do Rode, jestem totalnie spłukany. Nie chcę, żebyś mi stawiała, czuję się przez to strasznie głupio. Odbiję sobie w następnym miesiącu. - w końcu i praca w urzędzie, robota dla Fiony i dorobi sobie jeszcze wieczorami za ladą w barze Tayi.
No co no ? Nikt nie mówił, że początki będą łatwe.

- Vinc, przestań. Ostatnim razem przecież też płaciłam, pamiętasz? I to nie dlatego, że byłeś biednym studentem. Po prostu... jestem pracodawcą. Na firmowym obiedzie świątecznym rachunek też szedł na mnie. Więc zachowuj się jak prawdziwy pracownik i daj mi się zaprosić - uśmiechnęła się lekko i zamachała na kelnerkę, która szybko załapała by podać im kartę dań.
- No, to na co masz ochotę? I jeśli zdecydujesz się na to co najtańsze, to sama ci coś zamówię.
A skoro tę kwestię już wyjaśnili to uznała, że mogli wreszcie podjąć smalltalk.
- Jak tam po imprezie? Szybko stamtąd zniknąłeś, mam nadzieję, że z tą dziewczyną o której wspominałeś?
Ależ trafiła jak kulą w płot...

No cóż... Faktycznie wtedy płaciła, zupełnie o tym zapomniał. Postanowił więc już nie protestować. Rzecz jasna nie wykorzysta okazji, by nażreć się steka. Najtańszej sałatki też nie zamowi.
- Emmm... To wezmę spaghetti bolognese. - makarony nie były drogie i szło się nimi najeść.
Gdy zadała mu kolejne pytanie (faktycznie niefortunne) uszy mu podejrzanie poczerwieniały. Spojrzał na nią krótko i wrócił spojrzeniem na swoją filiżankę kawy.
- No...no nie. Wyznałem jej co czuje... ale powiedziała, że nic z tego - odchrząknął - Spotyka się teraz z moim współlokatorem. - uśmiechnął się kącikiem ust, nieco kwaśno.
Tak. Teraz to dopiero będzie niezręcznie.
- Nom. To jak tam biznes? - zagadnął by ją uratować przed własną wtopą

Kiwnęła głową jakby aprobując jego wybór. Sama zdecydowała się na gulasz wegetariański i zamówiła jeszcze dietetyczną colę. Trzeba dbać o linię, tak, tak.
- Och - popatrzyła na niego ze współczuciem.
No, to była kupa usłyszeć coś takiego. Ona wprawdzie chętnie pociągnęłaby temat. Była wścibska, lubiła plotkować i dawać ludziom rady życiowe, chociaż sama wcale nie wiedziała lepiej. Ale Vincentowi zamierzała dziś odpuścić. Chyba wystarczająco już od niej usłyszał.
- Biznes w porządku. Shane, mój brat, przejął ostatnio sporo obowiązków i mogę się zrelaksować. Dlatego tyle siedzę w Rode - dodała wyraźnie z tego faktu zadowolona. Z jakiegoś powodu to miasteczko pozwalało jej zapomnieć o gonitwie czasu i dziennej dawce stresu Nowego Jorku.
W międzyczasie zawibrował jej smartfon, który leżał na stole. Ekran rozświetlił się na chwilę. Jeśli Vincent na niego spojrzał, mógł bez problemu odczytać, że nadawcą wiadomości jest "Shmexy łowca". Fiona zerknęła wprawdzie w stronę telefonu, ale nie sięgnęła po niego.

Nawet jakby go ciągnęła za język, to raczej by się nie zwierzał. Zawsze był skryty a o jego największym sekrecie, wiedziała tylko jedna, jedyna osoba -Taya. I bardzo żałował że jej się do tego przyznał. To mógł być dla niego gwóźdź do trumny.
Shmexy Łowca. Uśmiechnął się kącikiem ust. Ciekawe.
W sumie nie, nie bardzo.
- Myślałaś by zjechać do Rode na stałe? - podjal temat - Czy wolisz być na miejscu w NY?

Fiona parsknęła śmiechem.
- Do Rode? Nie, to nie dla mnie. Lubię czuć się anonimowa. Tutaj wszyscy macie jakieś zawiłe relacje ze sobą... Każdy zna każdego, a ksiądz na kazaniu w niedzielę pewnie jeszcze palcem wskazuje kto co zrobił niedobrego. Jeśli miałabym gdzieś wracać to do Waszyngtonu. Wiesz, że tak naprawdę nawet nie lubię Nowego Jorku? Brudne, śmierdzące, przeludnione miasto. Nie wytrzymałabym tam, gdybym nie mieszkała na Manhattanie. Chociaż oczywiście przedmieście jest jak każde inne... A koniec końców tam dorastałam.
Aż się uśmiechnęła na wspomnienie siebie w tamtym czasie. Przeprowadzili się końcem lata, kiedy Fiona zaczynała szkołę średnią. Farbowała wtedy włosy na rudy, fiolet, czarny... Co jej pod rękę wpadło. Nosiła glany i słuchała punku z dwudziestego wieku. To były czasy...
- Jedyne miejsce, która naprawdę tam... - zamrugała oczami. - Wiesz co jakoś tak mi... - nie dokończyła, bo:

Niech los rozstrzygnie los Fiony - rzucaj!
1-2 - Apsik! - Fiona kicha wprost do swojej i twojej kawy.
1-4 - Ciemność przesłania jej oczy. Fiona zwala się z krzesła na podłogę.
3-6 - Zakrywając usta dłonią Fiona zrywa się z krzesła i pędem znika w łazience. Czyżby pawik?

Pokiwał głową. Doskonale to rozumiał
- Wiem, wiem. Studiowałem tam w końcu pięć lat.- zresztą przecież wiedziała, w końcu wtedy dla niej pracował. - NY jest ciężki do życia na dłuższą metę
2!
Spojrzał na Fi, która coś chciała powiedzieć...i po chwili nakichała do ich kaw. Dobrze, że nie do spaghetti
- Na zdrowie - podał jej chusteczkę, bo pewnie jej się przyda

Podciągnęła nosem zdziwiona tym kichnięciem. Tak ją wzięło. Nawet nie zdążyła zasłonić ust. Oblecha, kropelki jej śliny wsiąkały już w obrus.
- Przepraszam... zaraz zamówię ci nową kawę. I dzięki - dodała, sięgając z wdzięcznością chusteczkę. Mimo to czuła że wciąż coś jest nie tak. Fiona znowu kicha...

1,3,4 - i jakby dwa wesołe gile zwisające z nozdrzy jj nie wystarczały, krew puszcza się Fionie z nosa.
2,5,6 - ...tym razem w chusteczkę. I wydawałoby się, że wszystko znowu dobrze, aż nagle krzesło załamuje się pod nią. Fiona upada na podłogę.

1!

Ten obiad pracowniczy miał się okazać znacznie "weselszy" niż można by przepuszczać. Fiona nie dość, że skończyła z gilami wiszącymi z nosa, to po nich zaraz pojawiła się krew, płynąca wartkim strumyczkiem.
- Fiona, krwawisz !- podał jej całą paczkę chusteczek i zaczepił kelnerkę, prosząc o czystą ścierkę i trochę kostek lodu. Trzeba było to zatamować.
- Masz anemię? Słabą krzepliwość? - dopytywał nieco zmartwiony

Fiona zdziwiona reakcją swojego ciała w pierwszej chwili nawet zapomniała otrzeć gile. Dopóki krew nie zaczęła sączyć jej się z nosa. Wtedy natychmiast przytknęła chusteczkę.
- Nie, chyba nie. Ale teraz to już nie wiem - skołowana popatrzyła na Vincenta, jakby szukając w nim odpowiedzi. - Strasznie cię przepraszam. To miało być normalne spotkanie, a nie taki cyrk - pokręciła głową otwierając paczkę chusteczek i wyciągając z niej dwie kolejne. - Poproszę jeszcze dwie kawy - zwróciła się do kelnerki, kiedy ta pojawiła się ze ścierką i lodem.
- No, ehm, a u ciebie zdrowotnie wszystko w porządku? - zapytała, przyciskając lód do nosa.

Trochę się wystraszył. Jakby nie patrzeć wyglądało to ciut niepokojąco. Taki niekontrolowany krwotok z nosa?
- Weź, za co ty mnie przepraszasz? - żachnął, bo przepraszała za niewiadomo co. Jakby jeszcze na to wpływ miała... - Daj spokój z tymi kawami. Jak to kwestia ciśnienia, to tylko ci się pogorszy - chusteczek już niestety nie miał, więc podał jej swoje serwetki.
- Słuchaj, może ty powinnaś się położyć, odpocząć? - zaproponował - Gdzie się zatrzymałaś, odprowadzę Cię.

Otworzyła usta by zaprotestować. Wszak kawa była najlepszym co ludzkość miała do zaoferowania. Naj-lep-siej-szym. Nic tak nie stawiało człowieka na nogi jak kawa. Po chwili zastanowienia uznała jednak, że Vincent ma rację. Zamknęła usta.
- Faktycznie, kawa to chyba teraz nie najlepszy pomysł - zgodziła się w końcu trochę nawet smutna, że będzie musiała zrezygnować z kawusi.
- Hm, no może... Zatrzymałam się w hotelu, możemy... może weźmiemy na wynos i zjemy u mnie, co?

Uau. Niech ktoś zapisze to w kalendarzu! Fiona O'Dwyer posłuchała jego dobrej rady. Vincent zatrzymał kelnerkę po raz kolejny i poprosił o zapakowanie na wynos. Chyba powoli miała ich dość, więc z ulgą zapakowała dania i mogli się udać do hotelu.
Gdy stanęli przed drzwiami pokoju Fiony, poczuł dziwny ucisk w żołądku. To wszystko boleśnie mu się kojarzyło z Tayą. I zamiast mu powoli przechodzić, to tylko się pogłębiało. A szans, by Taya zmieniła zdanie praktycznie nie było. Wręcz malały one proporcjonalnie, do czasu spędzanego z jej nowym facetem.
Weszli do środka i Vinc zapewne pomógł "nakryć do stołu" o ile można mówić w pokoju jednoosobowym o zapleczu jadalnym.
- Na pewno dobrze się czujesz ? Możemy to przełożyć na kiedy indziej. - wciąż wyglądał na nieco zaniepokojonego.

Ależ to wcale nie było kwestią słuchania rady Vincenta. Fiona pewnie po prostu wychodziła z założenia, że jako kobieta to ona zawsze ma rację. Przynajmniej w kwestiach życiowych, bo kiedy temat schodził na komputery Fiona zawsze i chętnie zdawała się na opinię Edamsa.
Pewnie wzięli taksówkę, bo skoro Fiona dała się już namówić do powrotu "do domu" to raczej nie zamierzała robić tego z buta.
- "To", czyli co? - zapytała, już bez chusteczki przy nosie. Krew pewnie zdążyła przestać cieknąć jej z nosa przez drogę.
- Bo jeśli mówisz o jedzeniu to nie ma mowy. Nawet jeśli mam anemię, czy coś tam to na pewno niejedzenie mi jej zwalczyć nie pomoże.
To był jeden z tych momentów, kiedy przez człowieka przemawia i głód i rozsądek.

Pokręcił przecząco głową.
- "To" mam na myśli ten cały obiad biznesowy. Nie wyglądasz najlepiej. Kiedy się ostatnio porządnie wyspałaś? Powinnaś szybko zjeść i się przespać - zmarszczył czoło.
Oh God, brzmiał dokładnie jak Taya w stosunku do niego. Matkowała mu od samego początku.

Wywróciła oczami i rozsiadła się w fotelu, za który bardzo ceniła sobie ten pokój.
- To nie jest obiad biznesowy, tylko towarzyskie spotkanie u mnie. A o mój sen się nie martw, w Rode sypiam nawet więcej, w Nowym Jorku zwykle po sześć godzin. I jak mówiłam teraz Shane mi pomaga, więc nie mam się nawet czym martwić.
Tak naprawdę było to kłamstwo i chyba odbiło się to nawet na jej twarzy. Bo pomoc Shane'a w rzeczywistości przysparzała jej bezsennych nocy. Fakt, Shane wykonywał robotę naprawdę dobrze. Za dobrze. Znając despotyczny charakter swojego brata, zaczęła obawiać się, że może stracić więcej niż zyskała przy jego pomocy...

No dobra. Skoro tak mówiła, to nie będzie już się zbytnio martwił. W sumie tu było znacznie wygodniej i nawet jakby Fi się znów usmarkała czy okrwawiła, to nie będzie potem głupich plotek.
- Skoro tak mówisz...- powiedział cicho. Nie miał powodów by jej nie uwierzyć. Jej dziwny wyraz twarzy potraktował, jako osłabienie, po minikrwotoku.
- To dobrze, że masz komu zaufać i nie martwić się, że firma się bez Ciebie zawali - kiwnął głową - Zawsze chciałem mieć rodzeństwo. - wyznał

Odetchnęła, zakładając nogę na nogę, lecz zaraz znowu wyprostowała się, by sięgnąć po jedzenie. Pewnie zapakowali im do tego jakieś plastikowe widelce, więc mogli od razu zacząć jeść.
- Tak, rodzeństwo to dobra rzecz - powiedziała może nawet trochę z przekąsem. Zaraz jednak jakby się rozpogodziła. - Szczególnie, kiedy przychodzi do szczucia psami uciekających panów młodych.
Akurat w tym Shane był niezastąpiony. Nie wyobrażała sobie przeżyć tego czasu bez niego. Wizja wszystkich tych złych rzeczy, które mogły przydarzyć się Darrenowi z pomocą Shane'a zdecydowanie pomagała przeboleć upokorzenie i smutek.

Vincent podał jej opakowanie, bo siedział go bliżej i sam zaczął pałaszować swój makaron. Próbowaliście jeść kiedyś tak spaghetti? No właśnie. Zaraz będzie miał całą ujebaną brodę sosem.
Gdy Fi wspomniała o panu młodym, prawie się zadławił. O'Dwyer była zaręczona?!
- Że co ? - kaszlnął - Nie wiedziałem, że byłaś zaręczona!
W sumie mało o niej wiedział. Łączyły ich do tej pory relacje wyłącznie służbowe.

Jedyne co w tym całej ucieczce Darrena było zabawne to reakcje ludzi na tą historię. No, przynajmniej tych, którzy nie mieli być gośćmi na weselu. Bo ich pan młody wziął z zaskoczenia tak samo jak Fionę.
- Człowieku, ja już w białej sukience miałam iść do ołtarza. Niestety pan młody rozmyślił się na miejscu i zamiast małżeństwem zakończył ten dzień ucieczką.
Wciąż bolało ją, że uciekł. Zdawała sobie jednak sprawę, że bardziej boli ją własne ego, niż serce. Choć czasami wciąż zastanawiała się co by było gdyby zaczekali z tym ślubem.
- Może to i lepiej. Chyba oboje nie byliśmy do tego całkiem przekonani. Chociaż rozwiewanie wątpliwości w dniu wesela to takie... Nieważne. Lepiej tak, niż gdybyśmy mieli się rozwodzić - wzruszyła ramionami.

Uou. Ale to zajebiście śmiesznie musiało wyglądać. To znaczy dla gości, nie dla Fiony i pana młodego. Nawinął makaron na widelec.
- No...no raczej. Nie miał chyba piętnastu lat, jak się oświadczał. - podsumował. - Trzeba być niezłym sukinkotem, by urządzić coś takiego ukochanej osobie.
Nie dość, że wstyd jak cholera, to duma w rozsypce...i koszta! Ile oni musieli stracić hajsu! Ślub, stroje, wesele, catering !
- No, ale... - przerwał na chwilę by pociamciać makaron - Z drugiej strony, jakby miał umrzeć, gdybyś mu powiedziała, że będzie ojcem...albo jakby się dziecko urodziło...to dopiero chujnia.

Pokiwała głową i władowała sobie łyżkę gulaszu du ust. Rzeczywiście sukinkot był z niego!
- Dzięki Edams, ty to wiesz jak pocieszyć człowieka - parsknęła. - Twój narzeczony uciekł sprzed ołtarza, ale pomyśl sobie, że mogło być gorzej. Mógł umrzeć jak zajdziesz w ciążę! - roześmiała się, sygnalizując mu, że naprawdę nie ma mu tego komentarza za złe. Naprawdę ją tym rozumowaniem rozbawił.

Wut? Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że popełnił słowną literówkę. Aż strzelił facepalma.
- UCIEC. Miało być UCIEC. Nie umrzeć. Myślę jedno, mówię drugie. - też zaczął się śmiać, bo brzmiało w sumie śmiesznie - No, ale wszystko jedno, wyszłaś na tym lepiej, nie? - nawinął sobie makaron na widelec
Tak czy siak, poprawił jej nastrój.
- Nie jestem AŻ TAKIM psycholem - podkreślił.
W zasadzie nigdy nie wykazywał przy niej żadnych psychicznych zachowań. Zawsze był do bólu...zwyczajny. Ot zwykły student, nerdowaty z ograniczonym życiem towarzyskim.

Parsknęła śmiechem.
- Ta, jasne, jasne. Teraz się tłumacz, bo wytknęłam ci, że jesteś creepy!
Właśnie najbardziej psychiczni ludzie zdawali się być najbardziej przeciętni. Nigdy nie rzucali się w oczy, nikt nawet na nich nie spojrzał, aż tu nagle ciach! I dostajesz siekierą przez łeb.
- Ale tak, wiem, lepiej że rozstaliśmy zanim spisaliśmy intercyzę.
Podmuchała i tak już chłodnawy gulasz i kolejne dwie łyżki zniknęły z talerza.
- No, to teraz może ty opowiedz o sobie coś kompromitującego. Na pewno masz jakąś historię z Googla w zanadrzu?

Czy Fiona właśnie sugerowała, że ma zadatki na psychopatę? Taka cicha woda, brzegi rwie. To by tłumaczyło dlaczego nadal jest sam - morduje każdą potencjalną kandydatkę.
- Kompromitujących historii to mam pełno - mruknął z uśmiechem - Z samego Google też jest kilka. Przykładowo... - nawinął makaron na widelec - ...w pierwszych dniach stażu, wylałem wrzątek na jajka przełożonego. Tydzień później też. Obawiam się, że mnie nie lubił.
Ciekawe czemu ?

Zmarszczyła czoło, nie przestając jednak zajadać gulaszu.
- Wiesz, że twoja historia brzmi bardzo dwuznacznie, jak mówisz o tych jajkach...? - popatrzyła na niego podejrzliwie. - Szczególnie, że... Albo wiesz co? Powiedz mi najpierw czy to były dwa razy te same jajka?

Vincent uśmiechnął się nieco ponuro. Niestety to miało być dosłowne
- To nie powinno brzmieć dwuznacznie. Centralnie wylałem gorącą herbatę kolesiowi na spodnie. Tu nie ma dwuznaczności. I o ile mi wiadomo na tylko jedną parę genitalii, więc tydzień później ucierpiały ponownie. - pokiwał głową
Miał w życiu pecha. Bezapelacyjnie. A jeszcze nie wiedział, że za tydzień otrze się o śmierć!

Normalnie szczena jej opadła. Jej przez myśl przeszło nie tyle, że Edams miał pecha co raczej jak można być taką straszną niedorajdą, żeby oblać kogoś dwa razy wrzątkiem?
- A ja piłam dzisiaj z tobą kawę - popatrzyła na niego z udawaną trwogą. - Czy tylko herbatami oblewasz ludzi, bo kawa to już nie to samo?

Vinc uśmiechnął się znów nieco ponuro. Mogło brzmieć zabawnie, ale to była jakaś klątwa. Gdy za bardzo zaczynało mu zależeć, wszystko pieprzył.
- Weź, myślałem, że mnie z marszu wywalą. Nie wywalili, bo jednak chyba widzieli wemnie potencjał, ale ciężko mówić o sympatii przełożonego do mnie. - wzruszył ramionami - Byłem mega zestresowany, tak się dzieje, gdy za bardzo się przejmuję. Wszystko mi leci z rąk i pieprze głupoty. - dał jej do zrozumienia, że jest bezpieczna przed zalaniami gorącymi przedmiotami. Zresztą chyba widziała, że nawet osmarkany przez nią, zachował zimną krew

- Widzisz, dlatego najlepiej mieć w życiu na wszystko wyjebane... - powiedziała, odstawiając pusty pojemnik po zupie na stolik obok.
- Wiem, że to nie łatwe, ale chyba po prostu musisz nauczyć się trochę relaksować... Nie wiem, może zamów sobie jakąś tajską masażystkę przed pierwszym dniem pracy dla rozładowania emocji? I nie mówię tu o szczęśliwym zakończeniu takich masaży...

Jak to mawiają, mieć wyjebane, a będzie ci dane. Złota zasada przetrwania w tym smutnym jak pizda świecie.
Na jej sugestię z tajskim masażem....czy on poczerwieniał ?
- Weź przestań - burknął, wracając do jedzenia zimnego już makaronu.

No Fiona nie miała już w takim razie w tej kwestii nic do dodania. Pewnie nękałaby go bardziej pytaniami czemu tak się zaczerwienił na wspomnienie o tym masażu. Ale koniec końców była kobietą, która powiedziała mu, że czuje się jak pedofil w jego towarzystwie, więc.... milczała.
I właściwie na tym zakończyło się ich spotkanie. Vincent musiał wracać do domu bo [tu wstaw powód], a Fiona tak czy siak chciała się ze względu na zajście z restauracji.

Fin