KTO: Vincent Edams, Hiacynta Bucket
KIEDY: koniec września
GDZIE: Targ, dalej pewno Królestwo Kapuśniaka.

Zwykły dzień targowy. mały tłumek kupujących, zwyczajowy harmider w tle.  Biedna babka Bucket targała zapewne ciężkie zakupy do domu, no bo tyle było dobrych okazji! Nie było przy niej jednak ani Karola, ani wnuczki Gertrudy, więc tachała wszystko sama.
Nie miało to jednak trwać zbyt długo, bo oto usłyszała znajomy głos.
- Pani Bucket !  
Ulubiony nie-wnuczek,Vincent Edams przytruchtał do niej. Przed chwilą skończył pracę w ratuszu, odziany był więc w elegancką koszulę i spodnie a włosy miał zaczesane do tyłu.
-Niech Pani da te zakupy, pomogę - odebrał od niej ciężkie torby i miał wrażenie, że coś mu chrupnęło w kręgosłupie. Co ona tam targała?! Kamienie?! Beton ?!

Targała Hiacynta dwie siaty z zakupami. W jednej spora kapuściana głowa, w drugiej kilogram ziemniaczków, kilka marchewek, bochen chleba i fasola. Biedna, dźwigała wszystko sama, w pocie czoła nadwyrężając swój stary organizm. Na wnuka liczyć nie mogła, niewdzięcznik pewnie znowu zbijał bąki w tym swoim warsztacie. Nic nie pomagał babci, swojej jedynej rodzinie.
- Oo, Vincencik Edams! Jak się masz moje złotko? Aleś elegancko ubrany. Za takim kawalerem to się pewnie oglądają wszystkie dziewczęta! - uśmiechnęła się do niego. Z ulgą oddała mu siatki i poprawiła torebkę w dłoni. Aj, jaki pomocny był z niego chłopiec, jaki uczynny, zachwycała się w głębi ducha. - Żeby mój Charles taki czysty chodził, a nie ciągle brudny jak kopciuch, kocmołuch!

Zbijał bąki, he he he. Pewnie po tym kapuśniaku, hehe.
I zaś ten Vincencik. Jeszcze tego mu brakowało. Więcej traktowania jak dziecko. To na pewno mu polepszy nastrój.
- Ach, w porządku. - no co do tych dziewcząt, to by mocno polemizował. Bo jakoś tej kolejki nie widział. Jego wybranka pewno się obściskiwała z jego współlokatorem, a reszta...jaka reszta? Uśmiechnął się nieco niemrawo.
- Och, pani Bucket. Charles przecież pracuje w warsztacie, to normalne, że się ubrudzi smarem. - przypomniał
Babka Wiadro chyba nigdy nie przeżyje tego, jaką ścieżkę życiową sobie wybrał jej wnuk.
- A jak zdrowie ? Nadal kręgosłup dokucza ? - ostatnio coś wspominała, a tak to przynajmniej się rozgada i może nie będzie tak się skupiać na Karolku

Dreptała obok niego zadowolona z uzyskanej pomocy, o którą nie musiała nawet prosić ani znacząco chrząkać.
- Normalne, normalne. Niechluj i tyle! - rzeczywiście, nie potrafiła tego przeboleć. Tak jak i wielu innych jego wyborów. Wdał się w swojego ojca, a to było dla Hiacynty najgorszym z możliwych scenariuszy.
- Aj, boli, boli, kochanieńki - uśmiechnęła się do niego. Nawet nie wyglądała wstrętną raszplę, jaką w rzeczywistości była. - Lekarze leki przypisują, ale co zrobić! Dźwigać nie powinnam, ale muszę! Wysoko sięgać też mi nie wolno, ale jak inaczej sobie cukier z szafki zdejmę? Na szczęście ty jesteś taki pomocny! Na Charlesa w ogóle nie można liczyć, a ja taka schorowana.

Kto by pomyślał, że babka Wiadro potrafi przejść taką metamorfozę. Normalnie człowiek mógłby pomyśleć, że ma dobre serduszko.
ich spotkania zwykle tak wyglądały. babka wychwalała Vincenta, narzekała na Charlesa, a Edams próbował bronić jej własnego wnuka przed nią samą, co nic nie dawało.
- Ależ, pani Bucket...Charles ciężko pracuję... - powiedział nieśmiało, bo czuł, że jego osoba jeszcze bardziej pogarsza sytuację Karola - Praca fizyczna, różni się od pracy umysłowej. też na jego miejscu byłbym padnięty.
Także no...trzeba odciągnąć jej uwagę od wnusia.
- Wie Pani ? Wprowadzam w ratuszu elektroniczny system kolejkowania. - stwierdził, że być może tym zajmie jej na chwilę głowę - Klient będzie klikał na monitorze, w jakiej sprawie przychodzi do urzędu i będzie mu drukowało numerek. A na większych monitorach będzie wyświetlało, ile osób jest przed Panią w kolejce i do którego pokoju należy się udać. - wątpliwe by ją to wybitnie interesowało, ale zawsze to lepsze niż ten Festiwal Narzekania Na Karola

- Ciężko, cieżko. I dlatego nocuje poza domem i babci potrzebującej nie pomaga, tak? Mogłabym umrzeć i zgnić w tym domu, a on by nawet nie zauważył, ha! Niewdzięczny! - baba się nakręciła. - Pewno spotyka się z tą prostytutką żydowską. Bo widzisz, Vinvenciku - baba spojrzała na niego. Aż dziwne, że mu tak ufała. To pewnie przez tę niewinną, chłopiecą twarzyczkę Edamsa. - On się oświadczać chciał tej skurwionej wywłoce. Ale ja do tego nie dopuszczę, żeby już całkowicie się zdegenerował!
Tą rewelacją młody Bucket dotknął swoją babcię do żywego.
Zerknęła na swoje siatki by przypilnować, czy chłopak nie szoruje nimi po ziemi, albo co gorsza- coś mu nie wyleciało! Na obiad miała być fasolka z kapustką.
- I co, i tak się klikało będzie? A jak ktoś nie umie? Lepiej to jak się normalnie w kolejce czeka, albo umawia na godzinę.

No widział właśnie, że się nakręciła. I nie był pewien, czy będzie w stanie nad tym, tym razem zapanować. Zaraz...jaką prostytutką...Że niby?
- Mówi Pani o Rosie? - no coś tam słyszał, ale plotki, to plotki, tak? Według nich, Taya go podobno uwiodła, co było wierutną bzdurą.
To znaczy, chciałby by nie było. Ale było.
Zaraz...CO? Charles miał się oświadczyć Rosie?! Edams zmarszczył czoło. Czy on wszystkiego musi się z plotek dowiadywać? Co za łajza z tego Bucketa !
-...ale...pani Bucket. Przecież...no przecież nie można kogoś zmusić, by przestał kogoś kochać. Serce nie sługa, tak mówią. - tiaaaa, wiedział, aż za dobrze.
Aż na moment zapomniał o tym swoim genialnym systemie.
- To będzie bardzo łatwy system. A ja na początku będę tam w pogotowiu, by w razie czego wyjaśnić. Będzie podzielony na kilka sekcji, ale bardzo tu usprawni prace urzędu...no i nie będzie już kłótni w stylu "Pan tu nie stał"albo "Byłem tu pierwszy" - choć babka była pewnie tym typem, który się tak rozdziera na korytarzach.

Jeśli chodziło o cokolwiek związane z Pankhurstami, Hiacynta była jeszcze bardziej cięta.
- Kochać? Pffff! Pffff! - zaczęła prychać wzburzona. Jak tak dalej pójdzie, to i Vincent pewno spadnie z piedestału. - Głupia miłostka, namieszała mu w głowie tymi swoimi dziwkarskimi sztuczkami. Pewnie mu powiedziała, że w ciąży jest! Może i jest, z którymś z tych swoich klientów!
Jeszcze do baby nie dotarły plotki o aborcjach, toteż nie piekliła się tak, jak pielkić powinna.
- Aaach, takie numerki jak w przychodni mają? Że taka karteczka wychodzi z maszyny? - dopytała. Zawsze rano była kolejka o to, kto zdobędzie pierwszy numerek. Aby go mieć, należało wstać wcześnie rano i ustawić się przed wejściem do przychodni, by zaraz po otwarciu wziąć udział w wyścigu do numerownika.

Westchnął cicho. Tematu związku Rosy i Charlesa nie przegada i babki nie przegada. Nie będzie zresztą robił za ich adwokata, dorośli są. Pytanie tylko, jak babka zniesie fakt, że Charles w końcu się wkurwi, weźmie ślub po cichu i postawi babkę przed faktem dokonanym.
Bo coś czuł, że tak się to skończy.
- Tak, coś podobnego jak w przychodni. Wybiera Pani czy chodzi o dowód osobisty, czy prawo jazdy czy o coś innego, wychodzi numerek i kieruje do konkretnego pokoju i pracownika.
Czeka go dużo pracy. Czuwanie nad zakupem sprzętu, przeszkolenie pracowników i potem petentów, bo pierwsze dni będą pewnie ciężkie. Zawsze tak było z innowacjami. No, ale ktoś to musiał zrobić, a kto, jak nie on ?
- Chcę też wprowadzić zapisy online, żeby można było się umówić na konkretną godzinę. Wszystko po kolei. Jest naprawdę dużo do zrobienia - ręce już go bolały od dźwigania tych zakupów, ale nawet się o tym nie zajaknął. Ileż ona tego kapuśniaka ugotuje? Na pół roku?

- Ja powiadam, Charles polubi się z wnuczką Gertrudy. Taka uczynna dziewczyna. Ja o to zadbam - pokiwała głową przekonana święcie o swojej racji. Inaczej przecież być nie mogło. Z tą małą wywłoką wnuk jej zadawać się nie będzie. Albo ona, albo Pankhurstówa. Postanowiła. Zamierzała się udać w tej sprawie do radcy prawnego, czy innego notariusza!
- Hm, hm, hm...- Hiacynta zastanowiła się. Czy to rzeczywiście było potrzebne w ich liczącym zaledwie sześć gabinetów ratuszu? W końcu mieli dwudziesty trzeci wiek!
Zbliżali się do domu Bucketów, a siatki z zakupami z każdym krokiem zdawały się być coraz cięższe. A może to te ziemniaczki? Fasolka w puszkach, którą tak namiętnie kupowała?
- Vincenciku, może wejdziesz na obiadek, mam jeszcze trochę kapuśniaczku w garnku. Charles miał ci zanieść trochę w słoiku, bo pewnie nie masz czasu sam gotować, w końcu masz taką poważną pracę...! - trajkotała.

Ta jasne. Polubi. Nawet nie próbował sobie tego wyobrażać. To całe swatanie źle się skończy.
- Oh. - być może normalnie by się wykręcił, bo kapuśniak babki piekł dwa razy... ale w tej chwili był tak spłukany a karta kredytowa niebezpiecznie się zbliżała do limitu, że postanowił przystać na propozycje. Już nie mógł patrzeć na zupki chińskie, którymi się zapychał. Kapuśniak babki Wiadro wydawał się być teraz cudem świata.
- ... jeżeli to nie problem... - baknął nieśmiało - To...te drzwi o których Pani mówiła na cmentarzu... nadal szwankują? Mogę na nie rzucić okiem - żeby nie było, że przychodzi tak na krzywy ryj, nie?

- Ależ, jaki problem, złociutki! - zaćwierkała. No jak to tak, mogłaby nie ugościć Vincencika Edamsa? Gdzieżby! Przystanęła przy drzwiach i zaczęła szukać w torebce klucza do drzwi. Młody informatyk musiał przez ten cały czas stać z siatkami i czekać. Wreszcie znalazła i otworzyła.
- Wejdź, wejdź kochanieńki. Zaraz podgrzeję ci zupkę. - Zdjęła buty, żeby ubrać swoje babcine laczki, zdjęła też szal i kapelusz, który powiesiła na jednym z przymocowanych do ściany wieszaków. - Rozgość się, rozgość! A więc mówisz, że gdyby nie ty, to ten nasz ratusz w ogóle by nie funkcjonował?
Włączyła kuchenkę, na której postawiła gar z kapuśniakiem, przygotowała mu też talerz. Duży, żeby się dobrze najadł. Po kuchni rozszedł się ostry zapach kapuśniaku na pieprzu. Hiacynta musiała dodać do tego jeszcze cebulę, którą również można było wyczuć. Zaraz potem na stole czekał na Edamsa duży talerz z przyprawiającą o łzy w oczach zupą. Chłopak tego nie wiedział, ale dostał półmisek większy niż ten, którym uraczyła Hiacynta Charlesa.

Ależ dawno tu nie był. Minęło...z 6-7 lat? Nic się tu w zaadzie nie zmieniło, jakby czas się zatrzymał. No...może kapuśniak wydawał się pachnieć ostrzej. Jednak po tych chińskich zupkach i tak pachniał bardzo zachęcająco.
Słysząc jej słowa, nie mógł nie parsknąć śmiechem. Ta biedna kobieta....gdyby wiedziała, jak się bawił na studiach i stażu...no na pewno by ostro spadł z rankingu ulubieńców, o ile z niego nie wyleciał. Za Chantal na pewno.
- Pani Bucket, naprawdę mnie Pani przecenia. Ja jestem tylko jednym z pracowników, wszyscy tam ciężko pracujemy. - no, to może było mocne naciągnieciem prawdy, bo Panie z ksiegowości, były jak ta słynna Pani z dziekanatu. U nich czas, to nie był pieniądz.
Czas, to był sernik.

Rzeczywiście, w domu Pankhurstów zmieniło się niewiele. Nawet kapuściano-pieprzny zapach pozostawiał bez zmian. Może z tą różnicą, że Hiacynta używała teraz więcej kulek na mole.
Po chińskich zupkach nawet i zupa Hiacynty mogła wydawać się rarytasem. Oczywiście, do czasu. Po czterech, pięciu łyżkach człowiek orientował się, że lepiej było zjeść chińszczyznę.
- Oczywiście, oczywiście złociutki - pokiwała głową machając chochlą. - Jedz, jedz, bo ostygnie!
Nie zamierzała wypuszczać go stąd z pustym żołądkiem. Zostawiła łychę w garze i podreptała do sąsiedniego pokoiku, żeby wziąć z wiklinowego koszyka leżącego obok fotela kłębek wełny i druty. Razem z nimi wróciła do kuchni i usiadła po drogiej stronie stolika. Założyła okulary i zaczęła dziergać. Wyglądało to na sweter, czerwony.
- I co tam jeszcze u ciebie słychać?

Tak, tak. Pachnieć mógł zachęcająco, ale po paru łyżkach już wiedział, że wieczór spędzi w toalecie. Kapuśniaczek wydawał się być ostrzejszy i bardziej kapustny niż te lata temu. Albo to on już odzwyczaił żołądek. No, ale darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda.
- U mnie? - no właśnie....co u niego. - Nic...godnego uwagi. Pracuję. - przecież nie będzie jej opowiadał o koszu od Tayi. I Fiony. I, że wszyscy, włącznie z babką Bucket nie traktują go jak dorosłego. - Próbuje się na nowo zaaklimatyzować. -to akurat prawda. Rode się nie zmieniło, ale ludzie już tak. Podorastali, poparowali, jak pierdziulone łabędzie. Tylko u niego bez zmian.

- Nic? - zdziwiła się unosząc siwe brewki - Nic a nic? A co w wielkim mieście? A narzeczonej jakiejś tam nie znalazłeś? Mój Karol nie znalazł żadnej, ale on jest taki nieporządny. - Jak to stary człowiek, Hiacynta zapomniała, że już o to pytała. Przewlekała kolejne oczka na drutach. Zamierzała uwinąć się z tym do końca tygodnia, później musiała szybko zrobić drugi. To miał być prezent na Boże Narodzenie. Co jakiś czas zerkała uważnym okiem na Edamsa. A to sprawdzała jak szerokie ma ramiona, a to jak wielką ma głowę. A to dopasowywała obwód klatki piersiowej. Pasował do niego czerwony kolor. Już dopasowywała wzór. Bałwanek. Wielki, drapiący sweter z bałwankiem.
- No, złociutki, co tak wolno jesz? Nie smakuje ci?

Vinc spojrzał na babkę Bucket i zgodnie z prawdą pokiwał przecząco głową. Miał parę jednonocnych epizodów, ale nic co by któraś ze stron miała zamiar kontynuować.
- Nie...jakoś nie było czasu...ani odpowiedniej osoby - uśmiechnął się i wrócił do swojego kapuśniaka. Oj pani Edams będziesz tej zupy żałował. - Chyba wolę wpierw mieć stabilną sytuację finansową, nim się z kimś zwiążę. Nie wiem zarobić na mieszkanie i takie tam...
Na uwagę babki Wiadro, od razu odpowiedział.
- Och nie, jest po prostu gorąca. Czekam aż ciut ostygnie - no dobra, to było wierutne kłamstwo, bo po prostu sobie dawkował to cierpienie.
A może je skrócić? Zjeść jak najszybciej i będzie spokój? Tylko czy jego żołądek to zniesie?

- Aj aj aj, to niedobrze! 0 zaskrzeczała babcia Bucket. - W twoim wieku, to już rodzinę powinieneś zakładać. Później jest tylko gorzej. Tak jak mój Charles, nawet tego nie ma.
No przecież nie powie Vincencikowi, że Charlie zamierzał oświadczyć się tej suce, dziwce i wywłoce! O nie, nie! Plotki o tym, że Pankhurstówna jest w ciąży też do niej dotrą, a wtedy Bucketowa będzie wściekła. Nawet tego nie wiedząc, zamierzała już rozpowiedzieć co innego. Nikt nie będzie rozsiewać kłamstw na jej temat, żadnych bluźnierstw obrzyliwych!
- Ale postanowił spotkać się z wnusią Gerdtrudy, do kina ją zaprosił, może coś z niego jeszcze będzie, może wyjdzie choć odrobinę na ludzi. A i ty w kościele byś mógł kogoś poznać, złociutki. Jakąś porządną dziewczynę. Miałabym prawie że prawnuczka!

Biedny Charles. Jak powie babce o ewentualnym ślubie w czasie dokonanym, to jak nic zejdzie na zawał. A jak jakimś cudem nie, to go przeklnie i trzy pokolenia jego synów i córek. Słysząc te "nowiny" prawie się zakrztusił tytułowym Kapuśniaczkiem Zagłady Jelit.
- Charlie się umówił z wnuczką pani Gertrudy? - wychrypiał
Z WNUCZKĄ GERTRUDĄ?!
Nie. Nienienienie. Spokojnie, to na pewno wymysł nadmiernie wybujałej wyobraźni babuszki. Bez obaw, Charlie by nie zostawił Rosy, dla TEJ WNUCZKI GERTRUDY!
- Tak, może - odparł na to kościołkowe swatanie, bo co miał powiedzieć? Że w zasadzie to jest zakochany, ale w starszej od siebie wdowie po Crimsonie, która spotyka się z Theo?
Dokończył kapuśniak. JESZCZE żył.
- To może zerknę na te Pani drzwi, co ? Zobaczę co da się zrobić

Przewlekała na drutach oczko za oczkiem. Dłonie miała jeszcze sprawne, oczy także. Minie jeszcze pewnie ładnych parę lat, nim zacznie niedomagać. Zamierzała mu jeszcze udziergać stylowy, musztardowy szalik z owczej wełny, żeby nie marzł zimą. W tym Nowym Jorku na pewno wszyscy chodzili nieporządnie ubrani, a Vincencik razem z nimi! Jak o tym pomyślała, to i postanowiła dorzucić do tego czapkę do kompletu. Z pomponem, obowiązkowo.
- Tak, tak - pokiwała zadowolona głową. Miała nadzieję, że ten niedojda w końcu zmądrzeje i wyjdzie na prostą. Wnuczka Gertrudy nadawała się do tego doskonale. Porządna, pobożna, uczynna, nie pyskująca. W dodatku była księgową, więc potrafiła dobrze rachować. - Wpadła mu w końcu w oko, najwyższa pora! Tak ładnie razem wyglądają. Pewno pojadą gdzieś w najbliższy weekend razem - zachwycała się. Plotła co jej ślina na język przyniosła i co sobie sama dopowiedziała po awanturze z Charlesem. W dodatku jak zwykle była pewna swego jak diabli.
- Och, no tak! Ale ty jesteś pomocny, Vincenciku. Myślałam, że się nie doczekam aż Charles to naprawi, leń ciągle poza domem siedzi! - wstała z krzesła i odłożyła wełnę z drutami na bok. Ostrożnie, żeby nic się nie poplątało. - Narzędzia są w schowku pod schodami. A dokładki zupki nie chcesz? A może do słoiczka ci przelać trochę? Taki marniutki jesteś. Pewnie źle tam jadłeś w tym mieście wielkim, tam się każdy spieszy!
Nim zdążył odpowiedzieć, już wyciągała z szafki słoik, żeby zaopatrzyć go w swój palący kapuśniak. Babcia Wiadro postawiła sobie za punkt honoru by utuczyć Edamsa.

Co by Vincent nie zrobił, to chyba byłoby na niekorzyść Karola. Jak bardzo by Bucketa nie wychwalał, tak jego babcia zawsze obracała to przeciwko niemu. Rzecz jasna nie wierzył w ani jedne słowo o wnuczce Gertrudy, bo przecież wiedział, że między Rosą a Charlesem, układa się absolutnie dobrze. Był ciekaw, jak daleko babka Bucket zabrnie w swoich kłamstwach i kiedy sprawa się rypnie.
Chwycił za narzędzia i wziął się za naprawdę nieszczęsnych drzwi. Nie był zupełnym laikiem, wujek Ben zawsze tam próbował go co nieco nauczyć.
- Eeeem... - ale już Hiacynta biegła po słoik, więc w sumie nie miał nic do gadania.
I zapewne Vincent naprawił te nieszczęsne drzwi, zabrał słoik z kapuśniaczkiem, jeszcze sie nasłuchał o wnuczce Gertrudy i na tym zakończyło się spotkanie

/zt