Rios był dzisiaj w zaskakująco dobrym humorze. Jednak odświeżony po dwóch latach nałóg dał o sobie znać i w oczekiwaniu na Davida, z którym miał dzisiaj iść na patrol, zapalił papierosa, nieco szczelniej zapinając kurtkę. Zrobiło się już całkiem zimno jak na tę porę i średnio uśmiechało mu się ruszanie poza posterunek, ale jak trzeba, to trzeba. Patrole zwykle nie był owocne w wydarzenia pełne mrożących krew w żyłach przygód, więc nie wyczekiwał na nie z utęsknieniem. Z drugiej strony jako alternatywę mając siedzenie przy biurku i grzebanie w papierach, już sam nie wiedział, co gorsze.
Dopalił spokojnie papierosa, obserwując z parkingu przechodniów. Ostatnio zrobiło się coś zbyt spokojnie, nawet Silver przestał broić. Sprawa Ramireza również przycichła, a Rios wiedziony doświadczeniem tylko czekał, aż w końcu wszystko jebnie. Tak to jakoś zwykle bywało, cisza przed burzą, a potem wszystko na raz. A może martwił się na zapas? Oby. Dopalił fajkę i zgasił pod podeszwą buta. Powoli ruszył w stronę radiowozu. Gdzie ten Payne?

Rios po chwili usłyszał kroki i przy jego boku znalazł się oficer Payne. Również uzbrojony w papierosa, którego za chwilę miał dopalić. Paskudny nałóg, ale co zrobisz?
- Ktoś tu ma dzisiaj dobry humor - wymamrotał, wypuściwszy dym z ust.
Ciekawe dlaczego? Zapewne przyczyniła się do tego jego ostra, latynowska dupeczka, o której tyle ostatnio słyszał z plotek. Absolutnie go za to nie winił. Mając taką laskę, też nie wypuszczałby jej z sypialni.
Rzucił niedopałek na ziemię, zgasił w ten sam sposób jak Rios i wsiadł od strony pasażera.
- Wpierw po kawę do Tonii. Bez kawy nie mam zamiaru zacząć funkcjonować - wyglądał na nieco zmęczonego. Zapewne jakieś nocne kizimizi z młodziutką żoną.

Davida usłyszał, zanim ten się pojawił, odwrócił się więc do niego i posłał mu krzywy uśmiech. Lubił tego gnoja, choć pewnie gdyby wiedział, co się dzieje w czterech ścianach domu państwa Payne, lubiłby znacznie mniej, o ile w ogóle. Tak jednak nie miał żadnych powodów ku antypatii, zatem odparł:
- Ominie mnie dzisiaj grzebanie w papierach, więc żyć nie umierać. - Sięgnął ku klamce i wsiadł od strony kierowcy. Kiedy David również znalazł się w środku, odpalił silnik. Pozostawało mieć nadzieję, że nie natkną się na kogoś, kto postanowi mu ten humor zepsuć.
- Słusznie - parsknął śmiechem, ruszając z parkingu. - Kawa na komisariacie to jakiś żart. Mało śmieszny w dodatku - rzucił, kierując się do kawiarni w której pracowała żona Davida.
Podróż nie była zbyt długa, kiedy więc zgasił silnik pod budynkiem w dzielnicy północnej, minęło raptem kilka minut od czasu wyruszenia w podróż.
- Zaczekam tutaj, weź mi też - powiedział, nie chcąc przeszkadzać w scenach powitań męża z żoną. Słabo kojarzył Tonię, właściwie nigdy nie zastanawiając się, dlaczego, skoro mieszkała tutaj od urodzenia i w takich też przypadkach ludzie po prostu się znali. Zwalił to na karb skrytości, bo już na pewno nie zaborczości męża. Zresztą, nie jego interes. Zabębnił palcami w kierownicę i obserwował ulicę z taką intensywnością, jakby spodziewał się, że zaraz ktoś tam kogoś napadnie. Przynajmniej byłoby co robić.

z/t -> centrum