Można powiedzieć, że go zaskakiwała. Jeszcze kilka dni temu przy konsumowaniu rosołku nie była aż taka spolegliwa.
Artemis poprawił się na łóżku i ponownie zerknął w tablet na którym rozpisany miał całkowity kosztorys. Wcale nie uważał, aby Max urągała posada sprzątaczki czy zmywaczki w knajpie. Z zaciekawieniem wysłuchał jaki cennik obowiązywał w Rode myśliwych i wcale tego nie udawał. Nawet dopytał co się bardziej opłaca - futro czy mięso.
— Siadaj. Zamówię ci wodę. — do tego wystarczyły tak naprawdę dwa kliknięcia. — Usiądź jeszcze na chwilę.
Westchnął, nie chcąc wdawać się z nią w szarpaninę która skończy się wylądowaniem na szpitalnym łóżku.
— Szpital tak łatwo nie odpuści. Pomogę ci wypełnić formularz i napisać podanie o rozłożenie zadłużenia na spłatę w ratach. Czeka cię wizyta w tutejszej administracji. Jeśli tego nie zrobisz, podadzą cię do rejestru dłużników. — wyjaśniał zawiłe kwestie.
— Tylko dzisiaj? W takim stanie to cię nawet chocob zadziobie. Mogę ci pożyczyć na pierwszą ratę.

Usiadła ze zrezygnowaniem. Dlaczego Artemis musiał utrudniać jej głupie wyjście ze szpitala? Poprawiając koszulę na kolanach, słuchała go dla świętego spokoju. Z miną A niech sobie podają , wcale nie zamierzała się tym martwić.
Nigdy w życiu nie biorąc nic na raty, nie zamierzała też w przyszłości. Ale niech mu będzie!
- Nie, nie, nie będę kasy od ciebie ciągnąć... Ile sobie zażądają?
Co prawda nie miała dziesięciu tysięcy, ale nie była całkiem bez kasy. Unosząc się dumą, mogła spróbować zarobić cokolwiek. Musiała, bo nie w jej naturze było pożyczanie i siedzenie z założonymi rękoma.

Maszyna przy łóżku zafurkotała zapodając plastikowy kubeczek. Nie wiedziała, że ma wodopój tuż obok?
Postukał w tablet obliczając miesięczną ratę długu. Sprawdził dwukrotnie zanim obwieścił niewesołą nowinę.
— Na miesiąc wyszłoby tysiąc trzysta siedemdziesiąt pięć kredytów. Masz tyle? — podniósł spojrzenie na Max, która dokonywała teraz obliczeń w swojej wirtualnej śwince skarbonce. Warleggan odkładał na mieszkanie i zdołał zebrać niemałą sumkę. Jeszcze miesiąc ciułania, a kupi sobie skromną kawalerkę i odciąży Charlesa. Będzie mógł w końcu zapraszać Rosę do siebie na noc.

Parzyste - Max nie ma takiej sumy
Nieparzyste - Max ma na pierwszą ratę, ale po tym czeka ją głodówka i brak kasy na czynsz.

4

- Wiesz, że nie wodę miałam na myśli?
Rzuciła, łapiąc jednak za kubeczek. Wychylając jego zawartość, zatęskniła za dobrymi procentami i odetchnęła, po przełknięciu ostatniej kropelki. Zaczynając pastwić się nad biednym kubeczkiem, patrzyła na Artemisa, czekając na werdykt.
Słysząc sumę, miała ochotę schować się pod kołdrą. W którym momencie znalazła się na pochyłej równi finansów? Bywało źle, czasem trzeba było zacisnąć pasa, ale przynajmniej nigdy nie borykała się z takimi problemami. Miała ochotę skłamać i odpowiedzieć, że posiada wspomnianą sumę.
Może gdyby zrezygnowała z wynajmowania i sprzedała kilka gratów, uzbierałaby na pierwszą ratę? Nie miała jednak alternatywy, innego kąta.
- Nazbieram.
Odpowiedziała w końcu, darując sobie kłamstwa, ale dalej uparcie trzymając się dumy biedaka. Zgniotła kubeczek doszczętnie i znowu wstała.

— Musi minąć czterdzieści osiem godzin od przyjęcia leków. Nie pij bo znowu się spotkamy w takich, a nie innych okolicznościach. — rozwiał jej marzenia o drinku w najbliższym czasie. Liczył, że jest na tyle świadoma działania aby nie robić mu na przekór. Nikt nie lubił głupich kóz. Wystarczyło, że z taką jedną prowadzał się po mieście Charles.
— Max. Naprawdę mogę pożyczyć. Oddasz kiedy faktycznie będziesz mogła. Może to być nawet rosół. — uśmiechnął się zachęcająco. Chyba nie odmówi mężczyźnie w potrzebie, prawda? — Będę za niedługo kupował mieszkanie. Zawsze będziesz mile widzianym gościem. — to tak jakby czytał jej w myślach z rezygnacją wynajmu własnego kąta.
Artemis ciułał grosz do grosza, pracował dłużej i podejmował się wizyt poza Rode co skutkowało nie tak złym zarobkiem.
— Przemyśl to. — dodał i wywrócił oczami widząc, że znowu będzie paradowała przed gołym tyłkiem.
— Ach. Nie ma twoich ubrań. — skrzywił usta jakby go to lub coś bawiło. — Zniszczone wyrzucono bo się do niczego nie nadawały. Zapytam Pam czy nie ma nic co mogłabyś pożyczyć. — jeśli go nie zatrzymywała, to wyszedł. Najpewniej zająłby się również kwestią wypisu u lekarza prowadzącego.

Westchnęła z rozpaczą. Czterdzieści osiem godzin! Pozostawało przespanie tych dwóch dni, bo żaden inny pomysł nie przychodził jej do głowy. Nie zamierzała dobijać swego zdrowia. Nie była głupią kozą!
- Naprawdę wystarczą mi długi w dwóch miejscach. Nie chcę trzeciego.
Przyjęcie pożyczki byłoby takie proste, takie wygodne. Może nawet odrobinę kusiło, bo zmęczony umysł nie chciał już myśleć o pieniądzach. Ale jak się Mason na coś uparł, to Mason nie wycofywał. Słuchając o nowym mieszkaniu, uśmiechnęła się kwaśno.
Czemu nie została lekarzem?
Kiwając głową, odprowadziła doktorka spojrzeniem i położyła się jeszcze na chwilę w oczekiwaniu na pielęgniarkę. Jeszcze nie słyszała o wczorajszej randce. Podziękowała za biały t-shirt, dresowe spodnie i trampki, po czym przy pomocy Pam, założyła wszystko, czekając na Artemisa.
Z ulga przyjmując formularz z wypisem, podpisała także wniosek o ratalną spłatę długu i w końcu mogła opuścić cztery ściany szpitalnej sali. Jeśli ktoś chciał jej towarzyszyć, nawet nie wyrażała sprzeciwu.

zt2

Fiona i Vincent:
Przypadek Vincenta nie był przypadkiem przełomowym, jednak stwarzał zagrożenie życia. Kto wie co stałoby się kilkanaście minut później, gdyby karetka nie zdążyła, gubiąc się po prostych jak drut drogach Rode.

Chłopak został szybko znieczulony i przeniesiony do pojazdu, który razem z Fioną - wziętą za jego uroczą partnerkę życiową - odjechał w kierunku szpitala. Przywitali ich, niby w orszaku zainteresowanych oczu, prawie z chlebem i solą. W końcu trafił się jakiś poważny przypadek. W przeciwieństwie do intensywnej terapii trądzikowej i hemoroidalnej. Na posterunku czuwał doktor Beowulf. Po kilku godzinach było już po wszystkim.

Rzucaj!
- 1,2,3 - Gratulacja! Żyjesz i wszystko z Tobą w porządku! Co więcej, doktor B. nie zainteresował się wcale Twoim młodym, jędrnym tyłeczkiem. Miał najwyraźniej inne rzeczy na głowie. Minus jest taki, że masz zostać na obserwacji w szpitalu przez tydzień.
- 4 - Gratulacja 2.0.! Żyjesz i... wszystko z Tobą w porządku? Coś... coś tu nie gra. Nie dowiesz się tego dziś, ani jutro. W okolicach fabularnego sylwestra poproś Wodzireja lub MG o kostki. Beowulf zaszył Ci coś w brzuszku niedobruszku!
- 5 - Nie wszystko poszło zgodnie z planem. Operacja trwała dłużej niż się spodziwano. Okazało się, że doszło jeszcze do złamania jednego z żeber. Proces rehabilitacji potrwa nieco dłużej. Możesz wyjść po tygodniu, ale przez kolejne kilka tygodni musisz na siebie bardzo uważać.
- 6 - Gratulacja 3.0.! Żyjesz! Wszystko sponio! Beowulf odesłał Cię po wszystkim na lewatywę. Tydzień obserwacji.


Możecie pisać w tym temacie. Vincent leży w łóżku, podłączony do odpowiedniej aparatury.

- 6 - Gratulacja 3.0.! Żyjesz! Wszystko sponio! Beowulf odesłał Cię po wszystkim na lewatywę.

Szczęście w nieszczęściu. Żadnych powikłań na przyszłość, za to dupa coś obolała. Beowulf wiedział, jak sobie polepszyć humor, co ?
Tak czy siak, po operacji, lewatywie i innych ciekawych procedurach, Vinc obudził się parę godzin później na sali. Przez moment nie wiedział co się dzieje. Jak przez mgłę pamiętał jazdę karetką, jakieś rozmowy między ratownikami...coś o jelitach, krwotoku ? Gdzieś migała mu Fiona, była z nim ten czas ? Pamiętał wjazd na salę operacyjną, sterylnie biały sufit, maskę tlenową na twarzy...i tyle.
Otworzył oczy. Kardiogram sobie pikał miarowo. Vinc poruszył nieznacznie ręką, notując, że ma podpiętą kroplówkę. Co do...
- Kurwa mać... - wymamrotał pod nosem, na dzień dobry.

W tym czasie Fiona...
- 1,2 - Nie działo się nic. Absolutnie nic. Tak bardzo nic, że aż z przejęcia zasnęłaś. Obudził Cię przystojny praktykant ginekologii. Dostałaś od niego wizytówkę i uroczy uśmiech na odchodne. Spieszył się do pacjentki.
- 3,4 - Czekając na werdykt wynudziłaś martwiłaś się okropnie. Wstając z miejsca i przechodząc się od drzwi do drzwi wpadłaś w końcu na kogoś. Wymiana przeprosin rozpoczęła się od niego. Miał na imię Fernando, jak się później okazało. Gorący uśmiech i opalenizna na każdym calu - mogłaś być pewna, że każdym - jego skóry przywodziła na myśl cieplutkie słońce jednej z greckich wysp, na której odbywał pewnie spotkanie znanych i lubianych lekarzy. Fernando uratował Cię od upadku, chwytając pod ramię mocnym, męskim i jakże stanowczym ruchem. Zatrzymaliście się w tej chwili, niby tańcu, a Ty - onieśmielona jego pełnym troski spojrzeniem, puściłaś pawia.
- 5,6 - W pewnym momencie poczułaś, że musisz skorzystać z toalety. Niestety na początek października szpital zaplanował niewielkie remonty, w związku z czym wymieniono część drzwi, w tym te od ubikacji. Weszłaś do jednej z męskich kabin, nie od razu zorientowałaś się, że coś jest nie tak. W pewnym momencie usłyszałaś dziwne odgłosy. Wychodząc zauważyłaś oddanych w miłosnych uściskach doktora... jak mu tam? Z tym drugim, tym... jak mu było? No cóż. Ktoś potraktował lewatywę na serio.

4 - Czekając na werdykt wynudziłaś martwiłaś się okropnie. Wstając z miejsca i przechodząc się od drzwi do drzwi wpadłaś w końcu na kogoś. Wymiana przeprosin rozpoczęła się od niego. Miał na imię Fernando, jak się później okazało. Gorący uśmiech i opalenizna na każdym calu - mogłaś być pewna, że każdym - jego skóry przywodziła na myśl cieplutkie słońce jednej z greckich wysp, na której odbywał pewnie spotkanie znanych i lubianych lekarzy. Fernando uratował Cię od upadku, chwytając pod ramię mocnym, męskim i jakże stanowczym ruchem. Zatrzymaliście się w tej chwili, niby tańcu, a Ty - onieśmielona jego pełnym troski spojrzeniem, puściłaś pawia.

Cóż, po takim początku chyba nie było już mowy o kontynuowaniu znajomości. Nie miała pojęcia dlaczego tak nagle wzięło ją na wymioty. Widocznie los tak chciał. Może powinna napisać do Mateusza? Doktora Fernando przeprosiła oczywiście, a on uśmiechając się wymuszenie, powiedział, że to żaden problem i że kitel sobie przebierze. Fiona za to już zaczęła zastanawiać się, kiedy usłyszy o sobie jakieś nowe historie jakoby upiła się czekając na poprawę Edamsa i dlatego zwymiotowała. Albo że wzięło ją tak z miłości. Na pewno jakiś powód będzie. Ba! Sama chciałaby powód znać. Ale jedyne co mogła zrobić to doprowadzić się w łazience do porządku i czekać dalej. Niby mogła wrócić do domu, a nie siedzieć tu godzinami. Czuła się jednak w obowiązku być osobą, która uśmiechnie się do Vincenta, kiedy już się obudzi. I tak też się stało. Po operacji Fiona nie dementując pogłosek o bycia jego uroczą ukochaną, została wpuszczona na salę, gdzie leżał Vincent. Nie obudził się jeszcze po operacji, wiedziała jednak, że wkrótce to nastąpi. Była jednak tak zmęczona po wyczekiwaniu całą nos, że zasnęła na krześle opierając się głową na łóżko. Obudziło ją o dziwo drgnięcie jego ręki.
- Vinc! - ocknęła się. - Jak się czujesz?

Vincent dopiero teraz zanotował, że faktycznie ktoś siedzi obok. Był tak przyzwyczajony do faktu, że w wypadku hospitalizacji, będzie zdany na siebie, że nawet nie wpadł iż O'Dwyer będzie przy nim czuwać.
- Bywało lepiej...- wymamrotał nieco sennie, bo jeszcze trwał proces wybudzania
Musiało być kilka godzin później... Czyli gdzieś połowa nocy, albo nawet nad ranem. Niewiele pamiętał od momentu położenia się na łóżku. Fiona musiała więc czekać cały ten czas. To było takie...miłe! Aż zrobiło mu się cieplej na sercu.
Skrzywił się, gdy tylko próbował się poruszyć. Bolało go wszystko, łącznie z... tyłkiem. Jak oni go operowali?
Przeniósł znów wzrok na Fionę. Wciąż był blady, ale szczęśliwie nic mu już nie groziło.
- Fiona... uratowałaś mi życie...- brzmiało pompatycznie, ale jednak to była prawda. Gdyby nie spotkał Fiony , zapewne znaleziono by go dopiero po paru dniach, jak już by zaczął cuchnąć.

Uśmiechnęła się lekko. Wciąż był blady i zdecydowanie nie tryskał zdrowiem. Ale wyglądał lepiej niż wczoraj. Choć na tle szpitalnej bieli chyba każda bladość wyglądała mniej trupio. No, ale takie komentarze zachowała już dla siebie.
- Rozumiem. Chyba tez nie czułabym się najlepiej, gdyby po operacji dowalili mi lewatywę - popatrzyła na niego z uśmiechem, ale i współczuciem. Obiło jej się o uszy, że na do widzenia dostało mu się jeszcze płukanie jelit. Aż przypomniała jej się siostra Lewatywa, której tak obawiał się Mateusz. Może to ona dobrała się do Edamsa? Aż rozejrzała się po pomieszczeniu jakby miała zaraz siostrę na jakichś niecnych uczynkach złapać.
- Daj spokój. Od ratowania życia to są lekarze. Ja tylko namówiłam cię na karetkę - wzruszyła ramionami i podparła podbródek na dłoni. Sama wyglądała na porządnie zmęczoną.
- Poza tym działałam z czysto egoistycznych pobudek. Kto naprawiłby mi laptopa, jakbyś umarł?
Naprawdę nie chciała, żeby myślał o niej w ten sposób. Jakby uratowała jego życie. Chociaż ona też cieszyła się, że spotkała go wczoraj na swojej drodze.

Lewatywa. O Boże. Pewnie musieli mu oczyścić jelita, skoro coś na nich robili. Skrzywił się na samą myśl.
- Mówię serio, Fions. Gdybyś ze mną nie poszła, pewnie już by było po wszystkim. - mógł zginąć, wiedział to. Miał wobec niej ogromny dług. - Dziękuję
Na jej uwagę o laptopie, uśmiechnął się blado. Parsknięcie śmiechem mógłoby się skończyć ponownym szyciem.
On tu chyba przez tydzień umrze z nudów. Ani telefonu, ani komputera, nawet książek nie miał, by poczytać. Był skazany na swoje własne towarzystwo
- Musi być późno...i tak tu już musisz długo siedzieć - powiedział sennie

- Raczej sam za na czas zadzwoniłbyś po pomoc.
Była przekonana, że czując się tak mizernie jak się czuł, raczej nie próbowałby tego "przeleżeć". A jeśli nie to na pewno napisałby chociaż na tablecie wiadomość do kogoś.
- Zawsze do usług - dodała jednak i nawet skinęła głową jak to robią uniżeni słudzy.
Pokiwała głową. Wiedziała do czego zmierzał. Powinna pójść się przespać.
- Ty też - odparła, jakby podejmując tok swoich myśli, który niekoniecznie musiał być zrozumiały dla Vincenta. Szybko zorientowała się jednak, że jej słowa nie mają sensu. - ...powinieneś się przespać - dokończyła niedokończoną myśl.

Pewno by w końcu wezwał pomoc...o ile byłby w stanie. Mógł zemdleć, zasnąć, nie być w stanie się ruszyć. To wszystko mogło się bardzo źle skończyć. Więc czy Fiona tego chciała, czy nie, Edams uważał, że uratowała jego życie.
Uśmiechnął się blado i pokiwał głową.
- Mhm...- pokiwał głową. - Fiona... Tylko nie pisz nikomu o tym. Nie chcę zamieszania - wymamrotał i przymknął powieki, by powoli zacząć znów odpływać.
I tak to nikogo nie interesowało, nie chciał wyjść na atencjusza.
- Dziękuję.... - wymamrotał i odpłynął

- Za późno. Napisałam już Charlesowi. Ale hej, przynajmniej nie będzie ci się tu nudzić. Odwiedzą cię znajomi.
Ona nie widziała w tym nic złego. Zresztą smutno byłoby gdyby leżał tu tak sam całymi dniami.
- Trzymaj się, Vinc - uśmiechnęła się, widząc, że już odpłynął. - Przyjdę jutro.
Poklepała go delikatnie po ramieniu i opuściła salę.

[zt]