Kod:
KTO: Fiona i Elia
KIEDY: jakiś czas po rozmowie z Felixem na stacji
GDZIE: Hotel Śpiąca pod Aniołem

Fiona zastanawiała się jak tu trafić na Elię, by szepnąć jej dobre słówko o Felixie. Bo rzeczywiście zamierzała dotrzymać słowa. Po pierwsze dlatego, że nie wątpiła, że i on wykona dobrą robotę jeśli chodzi o Paddlera. Po drugie tak, czy tak chyba winna była mu przysługę za pomoc na stacji. A po trzecie to zdążyła go w tym krótkim czasie polubić. Miał w sobie coś takiego, co sprawiało, że trudno było go nie lubić. Przystanęła przed hotelem i zastanowiła się, czy by nie zapalić. Miałaby wtedy powód, by postać tu chwilę i nie wyglądać jak jakiś stalker. No i w końcu wysępiła od kogoś tą faję, wypaliła - chociaż wcale nie miała ochoty - i nic. No, prawdopodobieństwo, że spotkałaby Elię od tak, bo jej tak pasowało i tak było niesamowicie małe. Westchnęła i ruszyła po schodach do góry, bo pokój miała na piętrze.

Elia całkowicie nieświadoma tego, że ktoś wygląda jej towarzystwa, wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi kartą (bo w hotelu były jednak karty, nie klucze, jak się autorka dowiedziała po fakcie przyp. red.), jednocześnie szperała w torebce w poszukiwaniu portfela. W związku z tym nawet nie zauważyła, że lada chwila w kogoś wlezie.
Wpierw poczuła dym papierosów, a w kolejnej niezbyt mocne uderzenie. Już miała rozpocząć wiązankę wyjątkowo paskudnych przekleństw w języku hiszpańskim, zasłyszanych niegdyś od Ramirezowych zbirów, gdy dotarło do niej, że zna tę blondynę, nawet jeśli nie do końca pamiętała, jak się nazywa. Przez krótką chwilę jej usta ułożył się w idealnie okrągłą literkę "o".
- Nie wiedziałam, że też tutaj mieszkasz - stwierdziła, kiedy w końcu otrząsnęła się z zamyślenia na tyle, żeby się w końcu po ludzku odezwać.

Fiona tymczasem, nie licząc już nawet na to, że spotka przypadkiem Elię, zajęła się swoim telefonem. Jakiś nieznany numer zaczął pisać do niej sprośne rzeczy, toteż bardzo się tym zafrasowała. Nieuniknione było więc, by obie panie na siebie wpadły.
- Fuck - syknęła, czując, że telefon wypada jej z ręki. Zrobiła nawet gest by go złapać, ale niestety niedostacznie szybko, albo niewystarczająco umiejętnie.
Trach! Gdyby nie to, że musiała zająć się reanimacją telefonu pewnie już naskoczyłaby na Elię, że jak ona w ogóle chodzi i czemu nie patrzy i pewnie pożałowałaby mocno widząc z kim ma do czynienia. Na szczęście telefon zaabsorbował całą jej uwagę. Sięgnęła po niego szybko i z ulgą stwierdziła, że wysunął się tylko z obudowy, ale nic mu się nie stało.
- O! - sama się zdziwiła na widok Elii. - No tak. W ogóle to przepraszam, zagapiłam się na telefon... Ty jesteś tą koleżanką Felixa, prawda? - podjęła szybko, co by nie tracić czasu. Jeszcze jej Elia gdzieś spiżdży. Aż z tego wszystkiego nie ogarnęła, że się nie przedstawiła.
- Fiona - wyciągnęła rękę, kiedy trybiki w mózgu ruszyły z wolna po kilku sekundach.

Jak w slow motion widziała spadający telefon. Właściwie przez chwilę była prawie pewna, że zostanie oskarżona o całe zło tego świata, kiedy więc padło pytanie o Felixa była przez chwilę zbita z tropu i spojrzała na blondynkę niemal nieufnie.
- To ja przepraszam, damskie torebki... - stwierdziła, patrząc na to ustrojstwo znacząco, machając rękoma w nieokreślonym geście, odwołując się do solidarności jajników i zdecydowanie zbyt dużych torebek, do których zmieści się parasol, kosmetyczka, multipla i mała działka pod Warszawą.
- Tak, to ja. Elia - przedstawiła się, ściskając rękę Fiony. Nad jeziorem prawdopodobnie również padły imiona, ale nie oszukujmy się: wszyscy byli w takim stanie, że jakiekolwiek próby przypomnienia sobie faktów mogły spełznąć na niczym.
- Jak tam po więziennych perypetiach? - Zapytała, poprawiając pasek torebki na ramieniu.

Fiona machnęła tylko reką, no bo kto jak kto, ale ona te problemy torebkowe zdecydowanie znała. Sama zawsze śmiała się na wspomnienie, że jako małej dziewczynce torebka Mary Poppins wydawała się czymś nadzwyczajnym, a teraz we własnej torbie pewnie zmieściłaby nawet Poppins z jej torebką.
- Wspaniale, Felix znowu musiał mnie ratować przed ogarami - roześmiała się, formułując zdanie tak, byrozbudziło zainteresowanie Elii.

Również się roześmiała, ale faktycznie połknęła haczyk.
- Jak to znowu? - Zdziwiła się nieco, unosząc brwi w górę. Co prawda Felix nie wspominał jej o niczym w tym stylu, ale przecież nie musiał się jej spowiadać, skoro zatem Fiona zaczęła ten temat, Elia go podchwyciła. Co prawda plotkarą była marną, ale skoro miała okazję dowiedzieć się o ich wspólnym koledze nieco więcej, to czemu by nie? Przecież nie mogła wiedzieć, że jej i Fiony spotkanie było prawie że obliczone na efekt, a historia, którą zaraz usłyszy prawdopodobnie została misternie obmyślona.

Och, ależ historia zdarzyła się naprawdę! Tylko Fiona zamierzała podkolorować kilka faktów. Z umiarem oczywiście. Nie żeby Felix musiał się potem tłumaczyć skąd wziął konia, zbroję, lancę i dlaczego ogier, który powinien atakować Fionę pędził na drugim ogierze naprzeciw naszemu rycerzowi. Właściwie sama nie wiedziała skąd jej się ten scenariusz teraz w głowie zarysował, ale miała ochotę parsknąć śmiechem. Ale się powstrzymała, pokerowa twarz i te sprawy.
- No, jechałam na stację, żeby zatankować, aż tu nagle samochód mi stanął. No to wysiadam, a tu nagle wycie ogierów słyszę. To popędziłam na stację ile sił w nogach, a tam Felix akurat miał zmianę! No to mu mówię jak sprawa wygląda, a on od razu, że mi pomoże - opowiadała z przejęciem. - Było już prawie całkiem ciemno jak dojechaliśmy do mojego samochodu, ale niedaleko było słychać ujadanie. No mówię ci, gdyby Felix mnie wtedy nie zgarnął to chyba by mnie te ogary zjadły!
Dziwne, jak sobie w głowię tę historię układała brzmiało to bardziej dramatycznie. Ogólnie chyba właśnie wyszła na panikarę.

Słuchała wszystkich tych rewelacji z nieco rozdziawioną buzią. Nie żeby wątpiła w odwagę Felixa, ale nie podejrzewałaby go o tak sprawne ratowanie niewiast z opresji. Co prawda chwalił się kiedyś, że gdyby wtedy nad jeziorem miał ze sobą broń... Ale i tak była zaskoczona.
- Miałaś szczęście, że na niego trafiłaś. To bardzo uczynny facet - pokiwała głową, wiedząc, co mówi. W końcu jej też pomógł. Nasunęło to jakąś dziwną myśl, ilu jeszcze niewiastom w potrzebie pomógł. Elia zmarszczyła brwi. Dzięki tym myślom, które niechybnie jej się nasunęły, nie miała nawet czasu zwrócić uwagi na to, że Fiona wyszła na panikarę.
- No i jak się ta historia skończyła? - Dopytała z żywym zainteresowaniem. Chciała, żeby zabrzmiało to neutralnie, wcale nie jakby była ciekawa, czy każdej dziewczynie proponuje podwózki i jakieś wyskoki... Tu i tam.

Fiona pokiwała z zapałem głową. Wewnętrznie miała ochotę przybić sobie ze sobą piąteczkę.
- No, skończyło się tak, że miał pozdrowić ode mnie kolegę... może kojarzysz go znad jeziora, ten z jednorożcem - zamilkła na chwilę, by dać Elii chwilę do namysłu. Uznała, że wspomnienie Paddlera w tej historii rozwieje wszelkie wątpliwości, gdyby Elia zaczęła niuchać jakiś romans, albo co gorsze spisek! Chociaż co do spisku to akurat nie wiem na ile Paddler był pomocny. Mniejsza z tym.
- No a potem każdy pojechał w swoją stronę. Wiem, mało spektakularnie, ale lepiej tak niż jakby znowu aresztowano nas po ataku ogarów - roześmiała się.
No, to wywiązała się z umowy. My job here is done.

Elia odszukała jeźdźcę jednorożców w pamięci. Faktycznie, ciężko byłoby zapomnieć. Co prawda przez opary alkoholu i zioła pamiętała jednak głównie tego wspaniałego konia, tym niemniej powiedzmy, że wiedziała o kim mowa.
- Ciężko zapomnieć - parsknęła śmiechem, widocznie bardziej rozluźniona. Sięgnęła ku włosom i poprawiła je, chcąc uniknąć przyłapania na tym, że tak zareagowała.
- Zdecydowanie. Można by wtedy pomyśleć, że wykupiliście pobyt premium na komisariacie, skoro tak często tam wracacie - odparła w równie lekkim tonie. Elia o umowie oczywiście nie miała zielonego pojęcia i to chyba nawet lepiej, bo pewnie byłaby tym wszystkim odrobinę zaskoczona. Fiona rozegrała to jednak na tyle naturalnie, że mimo wszystko, choć sytuację uznała za dość dziwną, nie zwietrzyła podstępu.

- My po prostu lubimy bawić się z pieskami. Takie posiedzenie na komisariacie to prawie jak wypad do schroniska dla zwierząt. Tylko wychodzisz potem martwiąc się o swój wpis do kartoteki, a nie czy psiakom starczy przez miesiąc karmy - wzruszyła ramionami. No, jak się chciało wszędzie można było wysnuć paralele.
Ponieważ autorka nie miała za bardzo pomysłu jak ten wątek elegancko ku końcowi pchnąć uznajmy, że obie panie miały jakieś plany to też po krótkiej pogawędce poszły w swoje strony, uznając, że na pewno jeszcze tu na siebie trafią, więc nie ma tragedii. Koniec!