KTO: Felix Novak, Jukka Bostwick
KIEDY: półtora roku wstecz
GDZIE: Opustoszałe targowisko w południowej części, godziny wieczorne.

Parę godzin temu skończył się kolejna dniówka sprzedawców z targu w Rode. Nastał już wieczór, więc nawet najbardziej zdesperowani i kochający handel zwinęli się do domów lub na nabożeństwo. Zawsze jest jakiś spęd w kościele - adoracje, kółka różańcowe, spotkania bolączek społeczności.
Jukka siedział na niskim murku okalającym teren targu, nogi opierał o jakąś pustą skrzynkę po cebuli czy ziemniakach. Nie rozglądał się wokół, raczej jego uwagę w pełni pochłaniała podkładka od śruby o wdzięcznej nazwie B-47c w jakimś projekcie ich fabryki. Całkiem sporo potrzebowali tych podkładek, tyle dostaw z D.C. Bostwick był znudzony, w najbliższym czasie miał się zajmować tylko pracą, więc pewnie w tle znowu zaczną mu się kształtować plany, przez które swego czasu trafił w te swoje niby rodzinne strony.

Rozległ się dźwięk dzwonka od roweru. Nim jednak Jukka ujrzał rowerzystę, słyszał jakieś pomruki i ten cholerny drażniący uszy dzwonek. Ktoś gdzieś przeklął, że o tej porze to cisza powinna być, ale mało kto sobie z tego coś robił. Wreszcie przy Bostwicku zatrzymał się rower, wraz ze swoim właścicielem. Felixem.
Chłopak zeskoczył na ziemię, odstawił swój pojazd opierając go o kilka skrzynek po cebulach. Otarł czoło i zwrócił się do Jukki.
- No, dobry wieczór. Czekasz na kogoś?
Głupie pytanie, Nova doskonale wiedział, kogo Jukka wypatruje. Uśmiechając się pod nosem, Felix sięgnął do kieszeni dżinsowej kurtki i wyciągnął z niej truskawkowego czupaczupsa. Odpakował, wcisnął papierek do małej kiszonki w okryciu i zaczął spożywać lizaka. A co!

Tłukł się na tyle głośno, że Felix powinien się cieszyć, że tylko na wyklinaniu się skończyło, a nie rzutem zgniłą kapustą. Jukka podniósł wzrok na chłopaka dalej nie przerywając zabawy metalowym kółkiem.
- Na powtórne przyjście Pana - odezwał w duchu trzeciej zasady dynamiki głupich pytań i odpowiedzi.
Popatrzył obojętnie po Novaku, nie umknął mu ten cwaniacki uśmieszek. Dobrze, niech będzie zadowolony, w końcu ile miał ku temu okazji na tej stacji na obrzeżach?
- Kogoś spotkałeś na punkcie? - To była dziwna zaleta Felixa od dawna zwracał na siebie uwagę, że swoją ekstrawagancją wtopił się w tło.

Aż się przeżegnał na wspomnienie o panu, chociaż sam wielce wierzący nie był. Chociaż to dodawało mu czegoś do tego uroku wariata. A jeśli chodzi o osoby ekstrawaganckie, w takim konserwatywnym środowisku, to zasada jest prosta. Trzy etapy - pierwszy to zdziwienie, że ktoś taki istnieje. Drugi - wyklinanie i oburzenie rzucane w stronę osoby odmiennej. I jeśli ta osoba to przeżyje, to następuje etap trzeci, czyli ignorowanie i jakiegoś rodzaju ostracyzm. Felix przetrwał intensywne wytykanie i korzysta teraz z tego, że ludzie nie chcą za bardzo zwracać na niego uwagi. Na ile to oczywiście możliwe.
- Hmmm - zastanowił się chwilę, siadając na paletach - nie.
Konkretne pytanie to konkretna odpowiedź.

Mężczyzna uśmiechnął się i pokręcił głową na przeżegnanie się przez Fellixa, jak pies Pawłowa. Jukka schował podkładkę do kieszeni spodni i wygodniej oparł się o murek. Dobrze, że nikogo nie spotkał, ale tego już nie powiedział, bo obaj byli tego świadomi. Gdyby jeszcze gra była tego warta, ale to co płynęło cienkim strumykiem do Rode, to w Nowym Jorku uznano by za starter gimnazjalistki. Śmieszne, ale Jukka nigdy tym nie był zainteresowany, zwykle wolał bardziej techniczną sprawę przedsięwzięcia.
- Dobra, w najbliższym czasie będzie chwila przerwy. - Jukka wyciągnął z kieszeni zawiniątko i rzucił w stronę Felixa. - Są tam jolki dla babci. - Taki miły człowiek, naprawdę zadba o bonusy.

Zgrabnie złapał zawiniątko, kontrolnie na nie spojrzał, ale równe szybko schował do kieszeni. Ufał Jucce.
- Przerwa... - pokiwał głową. Jednak szybko dopytał:
- Jakieś problemy? Czy tak... profilaktycznie?
Nie wiedział za dużo, tyle ile mu było potrzebne do wykonania roboty. Jednak tępy nie był i doskonale wiedział, że na wszelakie zmiany strategi i przerwy trzeba reagować. Żeby trzymać rękę na pulsie i wiedzieć kiedy wiać.
- Lepiej mi mów, jak się coś ma schrzanić. Nie mam zamiaru wpaść w jakieś bagno. Mimo wszystko... - poklepał się po kieszeni, gdzie schował dolę - to nie jest tego warte.

Problemy? Jukka miał ochotę zaśmiać się szczerze rozbawiony, ale eliciarskie wychowanie wzięło górę, każdy jest warunkowany tylko bodziec się zmienia. Pamiętaj, zawsze uważaj, jak się zachowujesz, sprawdź czy twoja reakcja cię zdradza lub kogoś obraża. I na Boga, Jukka bądź ujmujący. Takie pouczania zapamiętuje się na długo, wchodzą w krew, ale nie było powodów do płaczu, wręcz przeciwnie.
- Techniczna - wyjaśnił spokojnie. Podniósł się i zszedł ze skrzynki by znowu się oprzeć o murek, tym razem rozstawiając szeroko nogi, a ramiona założył na piersi. - Wdrażamy nowy podzespół do holowizorów - powiedział tyle, żeby uspokoić rodzące się wątpliwości w zarodku. Delegacje, konsultacje, obcy z D.C. z innego oddziału firmy, od których przejmowali pracę.
- W inne bagno, niż Rode? - usłużnie podpowiedział. Mógł nie wchodzić w układy z Bostwickiem, skoro kredyty nie były tego warte. - Żadnych problemów nie ma, jest spokojnie i nikt nic nie wie. Zresztą jaki miałbyś plan rower czy stop?

- Techniczna - powtórzył, nieco się uspokajając. Pokiwał głową. takie wytłumaczenie wystarczyło, Felix dobrze wiedział, ze nie powinien drążyć. Póki Jukka nie każe zwijać manatków, to jest dobrze, prawda?
- No, nie wiem... rynsztok? Zawsze mogę skończyć z kulką we łbie albo zagryziony przed ogary - wzruszył ramionami - ale nie, nie jestem aż takim pesymistą, spokojnie!
Podrapał się po czubku nosa, uważnie przyglądając się Jucce.
- Słuchaj, mam... mam prośbę - zaczął niepewnie, ściszonym głosem.
- Potrzebna mi lepsza broń. Kundle stają coraz bardziej bezczelne, a ja nie będę siedział na stacji bezbronne... da się coś załatwić? No wiesz, coś ulepszonego? Gdzieś?

Kulka we łbie to stare określenie, teraz można dostać wiązką, a raczej zostać nią usmażony. Nie brzmi to zbyt dobrze, mimo, że naboje dawno przystały przypominać kule. Pewnie Felixa w razie problemów spotkałoby stado psów lub athwali, a solucany by wszystko ładnie potem posprzątały, niż zgon prosto z filmów gangsterskich. O ile w ogóle ktoś by sobie nim zaprzątał głowę, nimi oboma. Jukka nie miał złudzeń, że w tym najgorszym wypadku ktoś zadba o niego. Nie, wtedy trzeba będzie wyciągnąć haki i asy, o Novaka też by zadbał, głownie, żeby ten go nie wysypał.
- Broń - zastanowił się. - Zwraca na siebie uwagę - dodał. Sam niczego nie nosił, niczego, co by to przypominało od pierwszego wejrzenia, w końcu śrubokręt, narzędzie uniwersalne czy scyzoryk nie były niebezpieczne.
- Torres albo Silver. - Nie polecał ani jednej, ani drugiego, ale Felixa decyzja, jeśli uparł się na jakiegoś nowego gnata. Gdyby chłopak chciał cokolwiek innego, to byłby w stanie sam mu to załatwić, praktycznie od ręki. W broń się nie mieszał, zawsze padają pytania, skąd się weszło w jej posiadanie.
- Ogary się przyzwyczajają w końcu i do plazmy. Wystarczy jeden osobnik, a dobór naturalny załatwi resztę. - Jukka obserwował taką feralną piątkę, która niekiedy patrolowała okolice fabryki, suczysyny szybko się uczuły.

Aż się wzdrygnął na myśl o tym, że te skurwysyńskie kundle będą coraz częściej mu pod stacji wędrować.
- Zwraca uwagę, tak, ale czym mam się bronić? No jak mówisz, ze i plazma po czasie przestaje działać!
zrobiło mi się gorąco. Potarł czoło, które już miał od nerwów rozgrzane.
- Nie chcę być tym, którego rozliczy dobór naturalny. Mało kto chce ze mną pracować na nocki. Siedzę sam. Nie ma też opcji, żebym nie otwierał stacji na noc. Wiesz...
Westchnął ciężko.
- Jak masz jakiś pomysł... sposób... byłbym wdzięczny. Bardzo. Wezmę nawet więcej robót!

Jukka przetarł twarz ręką i przejechał przez włosy burząc nieco przedziałek, ale jasne kłaki wróciły zaraz na swoje miejsce. No ogary były dość spektakularne, w mieście potrafiły narobić szkód, natura teraz brała co swoje, jak ludzkość przez ostatnie kilka mileniów. Jednak Felix reagował na nie, jak na coś nadprzyrodzonego, a nie mięśnie i kości. A może to on był taki zimny, nie brał za dużo do siebie, jeszcze potem musiałby oddać i nie był zbyt emocjonalny (pewnie te skandynawskie geny). Jak tak, to pewnie dlatego miał problemy ze snem - mięcho nie nadążało za mózgiem.
- To psy, one się dostosują. Małpy też, jakbyśmy jakieś mieli to też byłyby problematyczne. Po prostu skorzystaj z nauki - powiedział ze wzruszeniem ramion. - Wyrzuć na noc żarcie z trutką, jakieś dobre, żeby na pewno nie pogardziły, strują się, to zaczną szukać jedzenia gdzieś indziej albo poszukaj w sieci nagrania cilli. Te ptaki w chwili zagrożenia wydają dźwięki odstraszające słyszalne tylko dla zwierząt. Za każdym razem, jak będą podchodzić do stacji puszczaj je z głośników i uwarunkujesz je, że stacja znaczy coś nieprzyjemnego. - Rozłożył ręce, jakby mówił czego chcesz więcej.

Spochmurniał i skrzywił się, gdy usłyszał propozycję Jukki. Poczuł się jak uczniak, który wywołany do odpowiedzi nie przerobił zadanego materiału. Zresztą, sam Bostwick miał taki ton jak profesor w liceum, który tłumaczył „rzeczy oczywiste”.
Novak poczuł jak palą go policzki; wzrokiem uciekł gdzieś w bok, zatrzymując go na jakimś opuszczonym stoisku, wokół którego rozsypano jakieś śmieci.
Czy w tym mieście nikt nie sprząta?
- Jasne – mruknął w niezwykle lakonicznej odpowiedzi, wciąż wstydząc się tego, że w ogóle zapytał o radę.
- Sam tego nie zrobię. Nie będę rzucał trutki ogarom w pojedynkę.... a koleś, który pracuję ze mną na zmianę to większa pizda niż... - chciał dodać „ja”, ale się ugryzł w język.
- Dobra, dzięki, mimo wszystko – zeskoczył ze skrzynek, otrzepując swoje szorty w groszki – tylko daj znać jak trzeba będzie przenieść coś, no wiesz. Aha i wiesz co, w sumie mam też coś na stacji co mogłoby cię zainteresować. Wpadnij kiedyś – wyszczerzył zęby.
- Nie tylko ty masz paczki, które ktoś gdzieś przenosi. Jeśli wiesz o czym mówię. W sumie, Jukka. Nad czym ty w ogóle pracujesz i co kombinujesz? O ile... mogę zapytać.

Jukka był dobrze wykształcony, na pewno miał przewagę na Felixem w postaci uniwerku. No cóż, musiał się uczyć, nie stwarzać problemów lub robić to dyskretnie, a tego nauczył się na przykładzie starszego rodzeństwa i kuzynostwa. Do serca sobie wziął stare powiedzenie matki tisze jediesz dalsze budiesz, choć wolał wersję o cichej świni, która głęboko ryje, było bliższe prawdzie.
Na jego mimo wszystko wzruszył ramionami, Bostwick nie poczuwał się do niańkowania mu albo komukolwiek. Mógł rozwiązywać problemy, tym stale się zajmował, do tego był tutaj odesłany.
- Mogę ci z tym pomóc. - Niech i będzie ta gałązka oliwna. - Jak nie masz dobrych kumpli, którzy byli chętni na takie rozrywki.
Cokolwiek młody miał na tej stacji, to Jukka nie był przekonany, że to właśnie jego zainteresuje. Być może miał towar dobry na Rode, a niekoniecznie dla Nowego Jorku.
- Nie wiem czy nie uderzasz w niewłaściwe drzwi. - Lepiej by sobie Novak nie obiecywał za dużo. - Nad logistyką.

- Ooo, dzięki, dzięki - szczerze się ucieszył, gdy Jukka mu zaproponował pomoc.
- Nie no, myślę, że moi kumple też są na tyle mądrzy, że uznają taką akcje za totalną głupotę i ryzykowanie, więc, haha! Potrzeba mi kogoś kto...ee... dobra, już się zamknę!
Poprawił sobie grzywkę, która nieznośnie nachodziła mu na oczy. Może czas odwiedzić fryzjera? Hm, chwilę się zastanawiał nad zmianą stylówy, ale musiał się ogarnąć. Przecież nie mogło być tak, że wszystko go rozpraszało!
- Niewłaściwe drzwi. Powiem ci, że jeśli bym w nie nie uderzył, to ktoś by je z butami wywalił z drugiej strony. Wtedy to już nie miałbym tak łatwo. W takich chwilach człowiek nie jest asertywny.
Spoważniał. Spojrzał w oczy Jukki i ten mógł zobaczyć, ze w tym momencie Felix na gówniaka nie wygląda. Stał wyprostowany, pewny siebie i pewnie z gotową odpowiedzią w głowie na wszelakie inne pytania.

Jego koledzy w takim razie mogli pochwalić się instynktem samozachowawczym. Felix mógł brać z nich przykład w momencie, kiedy Bostwick zaproponował mu umowę-zlecenie. Jukka też powinien zastanowić się też nad tym, co robi w czasie wolnym, może faktycznie powinien zacząć jakiś sport uprawiać - buildering albo akrobatykę.
- Mogę to zobaczyć, ale to nie moja specjalizacja. - Teren po prawdzie również, w tych kategoriach jakoś specjalnie niewiele się zmieniło i wszystko pozostawało nieznośnie terytorialne. A nie było mu potrzebne więcej problemów, niż ma.
- Ta droga jest zwykle jednokierunkowa. - Skoro wpadli w takie poważne tony. Novak chwilę wcześniej nie chciał wpaść w bagno, a teraz wykazywał chęć wejścia samodzielnie i z własnej woli po szyję w grzęzawisko. No a Jukka nic nie mógł, a nawet nie chciał. Najlepiej niech każdy myśli za siebie.

Felix, jeśli mógł uniknąć jeszcze większego bagna, to korzystał. Jednak czasami życie nie pozwalało na te uniki i lepiej było płynąć z prądem, bo jeśli stanęło się okoniem - cóż. Efekt byłby opłakany. A tacy ludzie jak Novak musieli nauczyć się przetrwania. Nie miał on super wykształcenia, pieniędzy czy na tyle uroku by wszystko mu uchodziło płazem. Szczęście to też kontrowersyjny temat w życiu chłopaka.
Dlatego musiał być cwanym. Albo takiego udawać.
- W ogóle to... nigdy jakoś specjalnie nie pytałem. Ale chyba jesteś zadowolony z mojej roboty, co?
Podrapał się po czubku głowy spoglądając z wyczekiwaniem na Jukkę. Teraz to ponownie wyglądał na tego niepozornego dzieciaka ze stacji, w śmiesznych ciuszkach. Czekającego na pochwałę.

Można mieć wykształcenie, można było mieć pieniądze, a i tak się kończyło w jakimś rynsztoku. Bywało, że tak naprawdę nigdy się nie było się w niczym innym, co najwyżej było to wszystko ładnie zamaskowane. Bostwick znalazł się właśnie w Rode, jednak na własne życzenie. Czasem nie jest to nawet splot nieszczęśliwych zdarzeń, po prostu można się zadusić nadmiarem sielanki.
- Dostajesz kolejne zlecenia, więc nie mam zastrzeżeń do dotychczasowej współpracy. - Wspomniane już chyba było, że Jukka to logiczny i prostolinijny gość, tylko pozwijany, jak paragraf. - Nie bierz mnie pod włos, Novak.
Płacił sumiennie, nie złapał Felixa na krętactwie, od siebie potrafił dorzucić jakieś bonusy na zachętę i podtrzymanie zainteresowania, ale nie był mentorem, równym kolegą ani tym bardziej opiekunem chłopaka.
- Coś jeszcze? - Skoro mieli taki wieczorek zwierzeń.

Oho, Jukka jak zwykle trzymał dystans. Widać było tę jego niechęć do wszelakich kontaktów, które wykraczały poza profesjonalizm. Zupełnie odwrotnie do Felixa. Jednak, mimo tego co można było myśleć o Novaku - często umiał się zamknąć.
- Nie, nie. Już nic - odparł cicho, wciskając ręce w kieszenie.
Daleko mu było do szukania w Jucce mentora czy opiekuna. Miał swojego ojca i nie zamierzał go na nikogo wymieniać! Tak po prostu... towarzysko. Jeśli już mieli pracować, to lepiej jeśli byli przyjaźnie do siebie nastawieni.
Prawda?
Widocznie Bostwick miał inne nastawienie, co nie znaczyło, że gorsze. Dobrze, Felix będzie grał według jego zasad. Czemu miałby się temu sprzeciwiać?
- Daj znać jak będzie kolejna robota.
Wyprostował się, poprawiając zegarek na lewej dłoni. Skinął nieco głową i odszedł zostawiając już Jukkę samego.

Dobrze, że już nic, więcej i tak by nie wyciągnął. Bostwick laurek nie zamierzał nikomu wystawiać. Skinął tylko głową na potwierdzenie, że zawiadomi go, gdy będzie zlecenie. Felix odjechał, Jukka, jeszcze chwilę strwonił czas na podtrzymywanie murku okalającego targowisko. Potem ruszył w Rode, gdzie nigdzie w sumie nie było daleko.

Kilka tygodni później, późny wieczór na stacji benzynowej na obrzeżach.
To już była noc, czyli zdecydowanie pora, która dawała nikłe szanse na spotkanie kogoś trzeciego na stacji. A nawet, jeśli to przecież obecność w takim miejscu Jukki nie była niczym dziwnym. Mogły mu się skończyć fajki, których nie palił, ale kto tam wiedział, co za nałogi miał jakiś inżynier z fabryki. Bostwick obiecał, że zobaczy to, co tam Felix ukrywał na stacji, a było możliwością na wejście w bardziej intratne interesy. Podjechał pod budynek i wszedł do środka.
- Tłumów nie masz na tych nocnych zmianach.

Felix siedział za ladą i starym zwyczajem - rozwiązał na głos krzyżówki. Oczywiście wejście Jukki przerwało ten głośny monolog wypowiadanych losowych słów. Chłopak podniósł wzrok na wchodzącego mężczyznę, uśmiechając się szeroko.
- Ano nie ma - odparł, odkładając "Dziennik Rode" pod ladę.
- Ale jakoś sobie radzę. Ogary czasami mi dotrzymują towarzystwa - dodał szybko, jakoś niespecjalne zadowolony z tego faktu, że tacy goście go odwiedzają.
- Wpadłeś pogadać o czymś konkretny, czy towarzysko... - widząc jednak wzrok Jukki, przeszedł do sedna - aaa dobra. To chodź, na zaplecze!
Wstał i poprowadził mężczyznę do pokoiku za kasą. Tam, z niewielkiego sejfu - wyciągnął czarną skrzynkę na dosyć sporą, elektroniczną kłódkę.

Wchodząc słyszał dziwną wyliczankę, słowa całkiem niezwiązane ze sobą i nie rymujące się, więc prawdopodobnie to nie była wyliczanka albo była bardzo nieudana. Nie zadawał pytań, na uwagę o psach popatrzył po wnętrzu budynku. Mimo wszystko, żeby takie ogary tu się wdarły musiałby nastąpić bardzo niefortunny zbieg okoliczności. Ewentualnie ogary zostały by skrzyżowane z ludźmi, dlaczego nie, są możliwe ulepszenia, łączenie genów, kto wie co sobie ktoś wymarzy. Wystarczą odpowiednie środki i znajomości.
- Dziś spokojnie na wszystkich frontach.
Felix, oczywiście towarzysko, tak, tak. Szczerze, to towarzysko Jukka wybrałby przynajmniej miejsce, gdzie mógł liczyć na alkohol lub w miarę dobrą kawę.
Poszedł za Felixem na zaplecze i z założonymi rękami obserwował tę nadzieję Felixa, złoty interes i bilet w jedną stronę w ładne bagno w jednym.
- I?

Ej, ej, na stacji była dobra kawa! To już nie czasy Kerfurów i żabek Expres. Tutaj Felix miał porządny ekspres, który miał wmontowany młynek i spieniacz do mleka! I mógł w nim robić kakao. Więc jeśli Jukka szukał dobrego capucino do dobrze trafił.
Jednak sam Nova miał w głowie trochę inne rzecz niż gorące napoje i ewentualne przekąski.
Otworzył skrytkę w której były... karty pamięci. Dosyć sporo kart pamięci. Do telefonów, tabletów, komputerów. Wszystkich niby nówki, ale bez fabrycznych opakowań.
- Raz w miesiącu ktoś to u mnie zostawia, a kilka dni później ktoś odbiera - wyznał, pospiesznie zamykając wieko, jakby bojąc się, ze od patrzenia sprzęt sie zniszczy.
- Nie... nie pytałem nigdy co to, ale wygląda poważnie.

Jak na razie Jukka częściej trafiał w Rode na kawę słabą. Może ta stacyjna okaże się być warta częstszych przyjazdów. Jednak kawa szybko przestała zaprzątać jego myśli, gdy zobaczył zawartość.
- Ghost-chipy. - Nic innego mu nie przychodziło do głowy. Kto by angażował akcję regularnego przerzutu kart pamięci. Obecnie wszystko wysyłało mnóstwo danych, namierzenie kogoś było banalne, pracownicy fabryki mieli wszczepione chipy, więc zdarzało się sporo osób, które chciało ekranować sygnał lub go zhakować. - Tak podejrzewam. Długo to już trwa?

Chwile wpatrywał się w zamknięte, czarne pudełko, jakby w samym jego wieku miało się wyświetlić jakieś rozwiązanie problemu. Bo, co by nie mówić, to co powiedział Jukka wcale sprawy nie ułatwiało. Wręcz przeciwnie.
- Od kilku miesięcy mruknął pod nosem - i nikt prócz... ciebie, teraz o tym nie wie.
Spojrzał na mężczyznę i zdawało się, że Felix serio się czegoś teraz boi.
- Tylko mnie nie wydaj, błagam. Sam nie wiem, co mnie może za to w dupę ugryźć.

Jukka dotychczas pochylony nad zawartością skrzynki teraz wyprostował się i spojrzał na Felixa, potem po pomieszczeniu. Ktoś może wpadł na podobny pomysł, jak on jakiś czas temu. Novak był dobrym kurierem, stacja na obrzeżach podobnie dogodnym punktem przerzutu. O ile to faktycznie to, co myślał. Rode jest neutralne poprzez wszystkie interesy które się tu zbiegają i przez bycie tak bardzo mało istotne, ale jeśli ktoś miał największe wpływ to, jednak Nowy Jork. Stare Jabłko rozciągało swoją strefę buforową daleko poza administracyjne granice.
- Dostajesz coś za to? Gadał ktoś od nich z tobą, ojcem? - Tak on by zrobił, ale Bostwick cenił sobie minimalizowanie ryzyka i ewentualnych możliwości strat.
Na pewno byłby w stanie dowiedzieć się kto tu działa, tym bardziej, gdyby to był ktoś od nich lub z DC.
- Biegnę Novak, wprost na komisariat zahaczając przy okazji o ratusz. Dobra, próbowałeś zainstalować jakąś kartę? - spojrzał wyczekująco po chłopaku, bo czas wysondować głębokości bagna, nad którego brzegiem Felix właśnie się znalazł.

Chwilę wpatrywał się w sznurowadła swoich czerwonych trampek. Zadziwiające, jak wciąż produkowano conversy. 
- Nie, nikt ze mnie o tym nie gadał. Płacą za niezadawanie pytań. Ale za gadanie o tym z kimś innym to czeku nie dostałem, tak gwoli ścisłości!
Poklepał skrzynkę, po czym wsunął ją do jednej z szafek i zamknął pod kluczem.
- Mógłby jakoś za język ich pociągnąć przy następnej okazji. musiałbym mieć tylko pretekst do rozmowy - dodał po chwili.

Vintage i retro dobrze się trzymał w świecie mody. Zresztą nic naprawdę nowego  w czym dałoby się chodzić już nie bardzo można było wymyślić. Materiały i deseń, to i może, interaktywne spodnie zmieniające kolor pod wpływem oświetlenia czy nastroju z wbudowanym portem do sieci dalej wyglądały jak dżinsy trzysta lat wstecz. Trampki dalej były, więc converasmi.
- To jasna umowa. - Dostawał w końcu kasę za miejsce magazynowe i milczenie. - Czego ty chcesz, co? Więcej wiedzy, staniem się dla kogoś problemem? - Ludzie od kart pamięci bez Felixa daliby sobie radę, tak samo, jak Bostwick, pytanie czy sam chłopak pogodziłby się nagle z zniknięciem źródła dodatkowych kredytów.
- A co bardziej interesujące na ile frontów jeszcze grasz, Novak? - To pytanie było zadane bardzo chłodno. Jeszcze nie groźba, ale wyraźnie kryło się pytanie i z kim jeszcze gada o swoim dorabianiu na boku.

- Co? - te oskarżenia trochę o wybiły z toku myślenia. Ojej. Nie, Felix nie pisał się na wchodzenie w jakąś super mafijno-gagsterska fabułę w swoim życiu. A jednak to zrobił; wlazł między ludzi którzy raczej fair z prawem nie byli.
Zrobił krok w tył.
- Ej, spokojnie. Ja tu... ja tu po twojej stornie jak coś jestem, dobra?  Na żadne fronty, wypraszam sobie! Jakbym grał przeciwko tobie, to bym milczał. A tak... czyste intencje?
Zmarszczył brwi. Wkurzyło go to, co powiedział Jukka. Te podejrzenia wcale nie były prawdziwe, a takie oskarżenia tylko go wkurzały. 
- Jestem szczery, dobra? Nie tępy. 

Jukka skinął powoli głową. Chłopak był szczery, przynajmniej na tyle ile go zdążył poznać przez ten okres współpracy. Jednak tak wyglądało życie Bostwicka trzy razy obracał w myślach słowo, zanim jakieś wypowiedział, cały czas analizował.
- Więc się wycofaj, póki możesz Felix. Tak będzie lepiej. - Dotyczyło to zarówno sprawy z ludźmi od kart pamięci, jak i pracy Novaka w roli kuriera.
- W razie czego wiesz jak się ze mną skontaktować. Dobrej nocy - dodał i z tymi słowami zostawił Felixa samego na stacji.
/zt, można przenieść do zakończonych