Spieszył się. Pogoda sprzyjała szalonej jeździe. Pracował w jednej z najlepszych klinik, dodatkowe godziny kiedy pomagał wujowi Konradowi upiększać zakompleksione kobiety. Dzisiaj miał wszczepić implanty w pośladki potomkini Kim Kardashian. Rozmiar już dawno przekroczył słynne XXL. Zadzwonił telefon i niefortunnie zleciał pod siedzenie, a głupi Warleggan się po niego schylił, nie zauważając wbiegająco pod koła człowieka... Pisk opon, grzmot i zawał.

Nie tylko Artem dziś spieszył się jak diabli. Z jedną nogą obutą, drugą już tak niekoniecznie wyskoczył był Charles Bucket ze swojej maleńkiej stancji współdzielonej z trzema śmieszkami - studentami kulturoznawstwa zafascynowanymi głównie Europą Wschodnią. Do tego cieszyli się opinią prawdziwych imprezowych zwierzaków, a wraz z nimi Bucket. Długo przyzwyczajał się do ich niecodziennego trybu życia, wreszcie podołał tej trudnej sztuce. Od tamtej pory żył podobnie, jak i oni żyli, a ostatniej nocy szaleństwa trwały aż do późnych godzin rannych. Z tego powodu Bucket był już do pracy mocno spóźniony, nie mówiąc o okrutnym niewyspaniu. Przez myśl mu przeszło nawet, że powinien pomyśleć wreszcie o zmianie lokum i towarzystwa, nim jeszcze nie było dla niego za późno. Nie miał wtedy pojęcia, że długo już w Nowym Jorku nie popracuje.
Jakakolwiek myśl szybko uleciała z rozczochranej głowy za sprawą uderzenia. Pędząc na złamanie karku za taksówką, nie zauważył nadjeżdżającego pojazdu. Źle założony but pod wpływem siły uderzenia zleciał z nogi i uderzył w śmietnik, trafiając za trzy punkty prosto w jego czeluść. Żadnemu z uczestników wypadku nie będzie jednak z tego powodu dane zakrzyknąć radośnie, bowiem Bucket z kończynami rozłożonymi na wszystkie cztery strony świata już solidnie krwawił z czoła, dogorywając na krawężniku, na którym szczęśliwie, ktoś przedtem umieścił worki ze śmieciami. Zapewne pobliska restauracja, bowiem capiło nieziemsko. W uszach grały mu tylko szum i wszystkie poznane żałobne marsze - wszystkie naraz.
W prawdziwym świecie tymczasem jakaś kobieta podniosła krzyk, a dwóch mężczyzn podbiegło sprawdzić, co z poszkodowanym.

Artemis był w szoku. Mignęło mu kątem oka jak coś frunie w jedną stronę, a drugie coś w drugą. Jak się miało okazać, Charles rozstał się z butem. Widząc, że nie stracił obu, Warlaggen był już pewien braku odsiadki. Każdy wiedział o tym co oznacza brak butów, totalny zgon. Ręce młodego lekarza drżały tak samo jak kolana. Wyłączył silnik zabierając ze sobą kluczyki i doskoczył do rannego.
— Jak się czujesz? Boli cię coś? Jak się nazywasz? JESTEM LEKARZEM. — to ostatnie prawie wykrzyczał do gapiów, niektórzy chcieli zlinczować nieuważnego kierowcę, inni jedynie komentowali głośno jak ten zawód schodzi na psy skoro potrąca się biednych przechodniów. Artemis wyjął z kieszeni niezastąpioną latereczkę, którą poświecił w oczy Bucketa. Na pozór wszystko wydawało się w porządku ale byłby beznadziejnym medykiem gdyby zlekceważył ewentualne krwotoki. Oklepał drugą kieszeń, z tej wyjął dwie lateksowe rękawiczki by móc obmacać krwawiącą głowę.
— Słyszysz mnie? — cały czas mówił do niego, powtarzał te same słowa.

Ogłuszyło go, przez chwilę mógłby przysiąc, że już nigdy nie odzyska równowagi, odkąd błędnik wyprowadził go po uderzeniu w pole i wymyślił sobie wskazywać wszystkie płaszczyzny i kierunki naraz. Do objawów dołączył oczopląs, ale tylko przez chwilę. Potem zalała go krew i zamknął oczy. Kiedy próbował wstać z jednego z worków wypłynęła śmierdząca, półpłynna ciecz. Może śmietana?
I to zapewne smród właśnie odstraszył połowę gapiów. Gdzieś przy wejściu do restauracji stał chłopak nagrywając całe zajście telefonem, chodnikiem przebiegła truchtem kobieta, zasłaniając oczy swojemu sześcioletniemu dziecku. Jeden z facetów, który podszedł do Bucketa wycofał się gwałtownie, usiłując pohamować odruch wymiotny, drugi zasłonił usta rękawem. Charlesowi było wszystko jedno, otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale zaparło mu dech. Dlatego pokiwał jedynie głową i poruszył się jeszcze raz, wyciskając z worka jeszcze więcej śmierdzącej mazi. Na szczęście nie na siebie, a na ulicę.

Smród, nędza i ubóstwo. Artemis nie miał pojęcia jak to się stało, przecież w schylał się po głupi telefon, a to nie trwało długo! Po lekarsku sprawdził funkcje życiowe młodego mężczyzny, który najwyraźniej był w szoku. Reagował jednak na głos więc było dobrze. Gapie stresowali, szczególnie jeśli wszystko rejestrowali telefonami komórkowymi. Warleggan zrobił to co nie przystało żadnemu lekarzowi, złapał Charlesa pod ramię i skierował do swojego pojazdu. Ostatecznie będzie mógł truposza wyrzucić gdzieś za miastem, gdzie pożrą go sępy.
— Zawiozę cię do szpitala. — powiadomił, wpychając go na tylne siedzenie.

Ranek, następny dzień.

Charles na polecenie Artemisa został dogłębnie zbadany. Pewnie jeszcze nigdy nie przeszedł tak gruntownych i dokładnych badań jak tego dnia. Szczęśliwie dla niego, okazało się, że nie uszkodził żadnego narządu. Powierzchowne rany zostały zaleczone, a ciało podłączone do wzmacniającej kroplówki. Leżał w jednoosobowej, prywatnej sali w klinice Konrada Felińskiego, kiedy zajrzał do niego Warleggan. Gdyby nie okoliczności, przyniósłby chłodne piwko.
— Hej, jak się czujesz? — widział, że ten nie śpi. Chciał się upewnić, że Bucket (pogrzebał mu w portfelu) nie wniesie oskarżenia do sądu. Młody doktor miał na sobie zwykłe ubranie. Ciemne spodnie, elegancka koszula. Brak fartucha.

Wypadek, choć wyglądał poważnie, nie spowodował wielkiego uszczerbku na zdrowiu Bucketa - przynajmniej fizycznym. Psychicznie faktycznie był w szoku, pomijając oczywisty dyskomfort związany z uderzeniem. Dlatego dał się Warlegganowi unieść jak dziecko i właściwie niewiele go interesowało, dokąd zostanie zaniesiony. W samochodzie uniósł tylko rękę, by dotknąć rozbitego łba... i odpadł.

Obudził się dopiero jakiś czas później, jak zawsze w takich sytuacjach przeteleportowany w inne miejsce. Nie to, żeby lubił takie sytuacje, ale ostatnia zakończyła się całkiem przyjemnie. Nie zadawał zbyt wiele pytań, poddawał się grzecznie zaleconym badaniom. W międzyczasie powiadomił szefa i współlokatorów o małej niedyspozycji, nie mówiąc dokładnie, o co chodzi. Może niefortunnie biorąc pod uwagę, jak niezręcznie mogliby się poczuć, natknąwszy się na jego nekrolog w porannej gazecie. Jakoś nie jarało go robienie szumu wokół całego wydarzenia. Szkoda mu było tylko tego buta. Oglądał właśnie wywieszone w sali zdjęcia cycków przed i po, marząc o okładzie z jakichkolwiek, byle kobiecych, kiedy pojawił się Artem. Trochę mu w tamtym zamieszaniu umknęła wzmianka o jego profesji.
- Lepiej - podniósł się, a przynajmniej spróbował, do siadu. Zakręciło mu się trochę w głowie, ale jak się dowiedział, uszkodzenia mózgu nie stwierdzono. Objaw więc zignorował uznając go za zwykły, niewinny przejaw zdenerwowania. Nie zamierzał wnosić sprawy do sądu, a raczej uciszyć całe zamieszanie. Informowanie kogokolwiek o incydencie nie wchodziło w grę, a sam Bucket wychodził z wygodnego dla siebie i Artema założenia, że skoro nic się nie stało, nie ma sprawy. - Powinni nareszcie montować te pierdolone czujniki wykrywania pieszych w standardzie, co za ciemnogród. A niby mamy XXIII wiek... - Zaśmiał się. Chyba było z nim okej.

Wpatrywał się w potrąconą przez siebie ofiarę z napięciem. Dlatego kiedy ten się zaśmiał, Artem zawtórował mu nerwowym chichotem, który przerodził się w nerwowy śmiech.
— Przysięgam, że to była dosłownie chwila. Telefon mi z ręki wypadł i się po niego schyliłem. — wyjawił, sale były monitorowane ale Artem był gotów wyciąć te słowa z nagrania gdyby doszło do sądowej batalii. Nawet taki wesołek jak on zdawał sobie sprawę z tego jak to wszystko może się potoczyć gdy Bucket zacznie fikać, węsząc za kasą. Na biednego nie trafił.
— Boli cię coś? Jak na taką akrobację jesteś w jednym kawałku, na szczęście. — w innej sytuacji, zapytałby czy ma zawiadomić kogoś z rodziny. Co prawda w portfelu widział jakieś zdjęcie staruszki, psa i dziewczyny to niestety nie mógł z tym teraz wyskoczyć.

Na język cisnęło mu się rzucenie beztroskiego "spoko, stary, nie ma sprawy!" w reakcji na tę całą sytuację. Podobnie, jak i Artem, Charles nie miał zielonego pojęcia, jak właściwie powinien się zachować, jak rozmawiać z obcym człowiekiem o tym, że mógł go na tej ulicy zabić. Szczerze mówiąc Charles miał gdzieś, czy trafiło na bogatego, czy biednego. Bynajmniej nie celował tamtego poranka w zostanie ofiarą wypadku samochodowego, a raczej w kontakt z pojazdami w inny, niekoniecznie tak ekstremalny sposób.
- Przynajmniej już wiem, że mógłbym zostać kaskaderem. Dupa mnie tylko boli od leżenia - odparł cicho, zdając sobie powoli w swoim jeszcze zamroczonym umyśle sprawę, jakiego miał farta. Poprawił siad jeszcze raz.
- To ten... Który mamy rok, miesiąc, dzień...? - Zapytał, robiąc kolejną rundkę po zdjęciach rozwieszonych w sali - bardzo miła oprawa i w ogóle, ale praca czeka, a współlokatorzy pewnie zaraz przehandlują mój dobytek za flaszkę wódki - dźwignął się na dupsko i ostrożnie postawił obie stopy na podłodze. Wciąż w lekkim szoku postawił sobie za cel wyjść stąd jak najszybciej.

Źle mu było w skórze zbója i niegodziwca. Gdyby Charles zaczął fikać, Warlegganowie i w tym Feliński sprzedaliby go na narządy, a powłokę cielesną do przeszczepów albo pewnemu japońskiemu naukowcowi, który romansuje z robotyką. Szkoda było marnować takie szczenięce oblicze, prawda? Artemis pozornie naiwny, nie zamierzał dać się zwieść. Musiał dokładniej wybadać sprawę, aby Bucket niedługo po wyjściu nie postanowił jednak wyciągać łapska po odszkodowanie.
— Wszystkim się zajmę! — wyciągnął ręce w stronę pacjenta chcąc go z powrotem umieścić do łóżka. Jeszcze tylko tego mu brakowało, aby ten się naradzał z ziomkami. Tacy to od razu doradzą adwokata i dojenie kasy.
— Musisz zostać na obserwacji. To zalecenie lekarskie. — powiedział stanowczo. — A jaki rok pamiętasz? I dzień? Godzinę? Za kilka godzin będziesz mógł zjeść posiłek, a serwują tu naprawdę przepyszne desery. — wiadomym było, że nie będzie mógł jeść niczego ciężkostrawnego.

Gdyby tylko Charles potrafił czytać w myślach, niecne zamiary Warleggana, nawet jeśli kompletnie niepotrzebne, wzbudziłyby jego przerażenie. Nie przyszło mu do głowy, że może być jakkolwiek "sprawdzany". Prostym chłopakiem był, z małego miasta. Do tego nade wszystko cenił sobie święty spokój.
- Ej! - Mruknął niezadowolony, kiedy Artem usadził go, jak dzieciaka. - Dobrze, mamo, posiedzę jeszcze chwilę, ale serio, dzisiaj muszę być w mieszkaniu - kiedykolwiek było to "dzisiaj", tego bowiem jeszcze nie ustalili.
- Eee... Kwiecień, dwudziestego? 2225 rok? - O Jezu, jak daleko wystrzeliło go przy tej kraksie w czasoprzestrzeń? Nie miał pojęcia, czy faktycznie chce się tego dowiedzieć - byłem spóźniony do pracy, która godzina mogła być, ósma? - otwartą dłonią potarł czoło. Faktycznie był cholernie głodny.
- Wieczorem byłem umówiony. Pewnie telefon się urywał, co? - Dopiero mu się przypomniało! Zaprosił na kolację taką jedną rudą szprychę, napędzana potęgą kobiecego focha pewnie już pofrunęła na księżyc. - Będę musiał wymyślić jakąś wiarygodną wymówkę - ułożył łeb na poduszce i ukrył twarz w dłoniach. Ani mu się śniło rozpowiadać na prawo i lewo o niefortunnym potrąceniu, jak znał swoje szczęście to pokrętnymi drogami wieść trafiłaby do Rode. Z dwojga złego wolał, aby usłyszano o jego miłosnych podbojach.

Sprawdzany, a i kto wie czy zaraz Charles nie dostanie kwestionariusza do wypełnienia. Jako dawca narządów albo ktoś kto sprzeda się na stół operacyjny jako tester nowego lasera. Ludzie za pieniądze i dla idei robili różne rzeczy. Często głupie.
— No, chłopie. Zagalopowałeś się. Mamy czerwiec, 2225 roku. — uściślił — Pozwoliłem sobie zerknąć do portfela i telefonu. Dzwoniłem do twojej babci ale nikt nie odbierał. — Charles miał ją na szybkim wybieraniu. Artem uznał, że Babunia to kontakt na równi z matką/ojcem/rodzeństwem czy kochanką. Uśmiechnął się do Bucketa, zachowywał się naprawdę przyjaźnie.
— Pracodawcę powiadomiłem, okazał się wyrozumiały. Hm, co? Nie nikt nie dzwonił. W szufladzie masz telefon. — wskazał ręką na mebel. Rozkojarzony Charles był nawet na swój sposób uroczy!
Tak też narodziła się znajomość, która miała być na językach mieszkańców Rode przez długie miesiące. Artemis zatroszczył się o rówieśnika, napędzany wyrzutami sumienia. Mógł go w końcu zabić. Po wyjściu ze szpitala zaprosił go nawet na drinka, do drogiej, nowojorskiej knajpy, gdzie zabawiała ich ognistowłosa, cycata Amanda. Znajoma Warleggana, której to Czarny Loczek o minie zbitego psa wpadł w oko. Potem los krzyżował ich drogi jeszcze dwukrotnie, aż w końcu uciekając na motorynce zwiewali przed Nanną Charisse.

The End