Początkowo była nastawiona trochę sceptycznie do pomysłu powrotu do Rode. Zapomniała już, jak to jest mieszkać w takim małym miasteczku. A choć daleka była od myślenia, że to wielkie miasta wiodą prym jeśli chodzi o komfort życia, miała obawy, czy po tak długim czasie spędzonym w biegu i zgiełku Nowego Jorku, uda jej się znaleźć kąt dla siebie w bądź co bądź cichym Rode. Argumenty przedstawione jej telefonicznie przez Ethelyn trochę ją jednak przekonały i ostatecznie wizja cichej pracy nad książką, w małym, wynajętym mieszkanku, wydała jej się na tyle kusząca, by w końcu zapakować najpotrzebniejsze rzeczy, wrzucić je w samochód i przyjechać. Do miejsca, które już do końca życia będzie jej się kojarzyło dobrze.
Pierwsze przyjaźnie, pierwsza miłość. Pierwsze piwo i groźba spisania przez policję; uniknęła jej tylko dzięki czarującemu uśmiechowi. Pogaduchy do późna i nocne spacery nad jezioro, z groźbą ataku ogarów na karku. Pierwsza jazda samochodem, pierwszy seks, pierwszy skręt... Można byłoby tak wymieniać bez końca. Z biegiem czasu mózg ma ponoć tendencję do zapominania o tym, co złe i skupiania się na miłych wspomnieniach. Był to z pewnością materiał na dyskusję z Ethelyn, która część z tych wspomnień dzieliła z Evandrą.
Pewnie dlatego wszystkie wątpliwości zostały przyćmione, gdy po raptem trzech godzinach jazdy, znalazła się w zupełnie innym świecie. Z adresem lekarki wstukanym w nawigację, rozglądała się z zainteresowaniem, chcąc rozeznać się w zmianach, które przez te blisko siedemnaście lat mogły zajść w miasteczku. Nie zmieniło się zbyt wiele, szczęście w nieszczęściu. I zapewne tylko skład kółka różańcowego był inny, może również bohaterowie plotek. Pojawiło się następne pokolenie, które gorszyło starszyznę.
Zatrzymała samochód pod kamienicą, w której miało znajdować się mieszkanie Ethelyn. Zgasiła silnik i wysiadła, zatrzaskując drzwi i omal nie wywracając się na oblodzonym chodniku. W porę złapała się dachu pojazdu, ale zdążyła zakląć szpetnie zastanawiając się, czy przypadkiem nie złamała obcasa. Upewniwszy się, że do niczego podobnego nie doszło, już zdecydowanie bardziej ostrożnie obeszła auto i wyciągnęła z drugiej strony torebkę, w której odszukała smartfon. Zerknęła raz jeszcze na adres wysłany przez Hollingsworth, a upewniając się, że jest na miejscu, weszła na górę.
Nie wiedziała, co zrobiłaby bez Ethel. W pierwszej kolejności zapewne nawet by tu nie przyjechała, ale też nie miałaby tak szybko mieszkania do wynajęcia, które podsunęła jej przyjaciółka. Miały się tam zresztą właśnie wybrać.
Stanąwszy pod drzwiami, jak mniemała właściwymi, zapukała, zdejmując czapkę. W oczekiwaniu na otwarcie, przeczesała włosy palcami, starając się zignorować to, jak zdążyły się naelektryzować.

Ethelyn była egoistką. Trochę. Tak jakby. Z jednej strony naprawdę uważała, że wyciszenie jest teraz Evandrze postrzebne, z drugiej - potrzebowała przyjaciółki. Obie kobiety łączyły nie tylko wspomnienia, ale i podejście do życia niemal w każdym jego aspekcie. Dlatego Hollingsworth była przekonana o zbawiennym działaniu wspólnego przebywania. Obie były w dość nieciekawych sytuacjach. Trudno było się nawet licytować, ktora gorsza. Jednak, gdyby  Ethel miała wskazać palcem na którąś z nich, to Evandra jednak by wygrała. Rozwód z pewnością dostarczył nowej przestrzeni na oddychanie, lecz dla perfekcjonistki pokroju Price... No właśnie.
Ethel otworzyła drzwi i od razu wciągnęła przyjaciółkę do środka, przyciskając ją do siebie. Dopiero po chwili odsunęła się i przyjrzała kobiecie.
- Chyba musimy porozmawiać o twojej odżywce do włosów, co? - ze śmiechem musnęła włosy Evandry.
Sama wyglądała nienagannie. A przynajmniej na tyle, na ile mogła w swoim obecnym stanie. Czający się gdzieś podskórnie strach przed groźbami Kandela dawał o sobie znać. Niemniej jednak Ethel ubrana była w naturalny makijaż maskujący zmęczone oblicze i wygodne, choć całkiem eleganckie ciuchy.
- Napijesz się czegoś, czy od razu wyruszamy do twojego nowego, wspaniałego gniazdka w mieście pośrodku totalnie niczego? - zaśmiała się.
Co prawda obiecała Raphaelowi, że nie będzie się ruszać z domu bez niego, no ale! Aktualnie go nie było, prawda? Może jak się o nią trochę pomartwi, to bardziej go to zmotywuje do złapania Kandela? W każdym razie - Evandra była teraz ważniejsza, a Ethelyn nie zamierzała zachowywać się, jakby była zamknięta w klatce. Choć może powinna. Dla swojego własnego bezpieczeństwa.

Czasem pewna doza egoizmu nie była niczym złym, a nawet przeciwnie. Evandra z pewnością nie miałaby tego Ethelyn za złe. Można było śmiało uznać, że jej przybycie wiązało się z korzyściami dla obu stron. Poza tym tak naprawdę zwyczajnie stęskniła się za Hollingsworth. Dorosłe życie nie obfitowało w okazje do spotkań, a teraz będą miały dla siebie dużo czasu, żeby nadrobić stracone lata.
Uśmiechnęła się szeroko, widząc Ethelyn w progu i odwzajemniła uścisk z dużą mocą, przelewając w ten gest całą radość, jaką czuła, widząc w końcu przyjazną twarz. Miała sporo znajomych w Nowym Jorku, ale to nie było to samo. Jedną z rzeczy, które najbardziej ceniła w przyjaźni z panią doktor było to, że nieważne jak długo by się nie widziały, gdy już dochodziło do spotkania, zawsze było dokładnie tak, jakby rozstały się poprzedniego dnia.
— Jestem na etapie przyswajania, że nie wszystko da się kontrolować, i jak widzisz, nawet moje włosy dają mi ciche znaki, że tak właśnie jest — roześmiała się, przyglądając uważnie Ethelyn. Jak zwykle jej powierzchowności nie można było nic zarzucić, ale wprawne oko wychwyciło zmęczenie, czające się pod makijażem. Akurat kto jak kto, ale Eva zdawała sobie doskonale sprawę z tego, ile makijaż jest w stanie ukryć i nie dawała się już na niego nabrać. Przez chwilę w jej oczach mignęła troska, ale uznała, że pytać będzie jak już dotrą na miejsce. A pytań miała wiele, bo Ethelyn nie wydawała się ostatnimi czasy zbyt wylewna w kwestii tego, co u niej słychać. Eva nie mogła co prawda podejrzewać, jakie spotkały ją... Nieprzyjemności. Nie będąc ich w ogóle świadoma, przypuszczała, że to po prostu jakiś mężczyzna pojawił się w życiu Hollingsworth, dlatego zamierzała ją o to bezwstydnie wypytać.
— Prawdę mówiąc jedyne, czego mam się ochotę napić, to wino. A musimy tam jeszcze jakoś dotrzeć, więc może zostawmy to sobie na potem — zasugerowała, spoglądając na zegarek. Było dość wczesne południe. — Nie żeby picie o tej porze było w jakimkolwiek stopniu normalne, ale przecież mam urlop — dodała pospiesznie, choć przecież wiedziała, że Ethel jej nie oceni. Ethel zrozumie.
— Całe szczęście, że podsunęłaś mi to mieszkanie i jest umeblowane, bo jak pomyślę sobie, że miałabym tu targać z całym dobytkiem, to mi słabo. Jest chyba na trzecim piętrze i mam wrażenie, że nawet w dwójkę miałybyśmy problem, żeby tam coś wnieść — parsknęła. Chwilowo podsycając swoją porozwodową nienawiść do świata, ukierunkowała swoją niechęć gdzieś w okolice przedstawicieli płci męskiej. Nie to, że nienawidziła ich bezpośrednio, raczej była zdania, że jej żaden potrzebny nie jest.

To prawda - mogły się nie widzieć miesiącami i w żaden sposób nie wpływało to na ich przyjaźń. Prawdopodobnie sekret tkwił w mieszance zażyłości, jaką do siebie żywiły i wolności, którą obie ceniły ponad wszystko. Ponadto relacja ta była głeboko emocjonalna, oparta na wielu rozmowach, podjętych decyzjach, sytuacjach, które zaważyły na życiu. Żadne pitu pitu przy alkoholu czy tematy urywające się na relacjach z imprez. Evandra była uzupełnieniem egzystencji Ethel w takim stopniu, w jakim był nim również Rudolph. Bez nich nie była by tym, kim jest teraz.
- Bzdura! Wygląd zawsze da się kontrolować. - machnęła ręką, jakby z lekceważeniem. Choć w słowach Ethel krył się żart, doskonale rozumiała co Eva miała na myśli. Była przecież na podobnym etapie. Czy jednak godziło się rozklejać już od pierwszych minut spotkania? Lekarka zdecydowanie wolała dźwięk śmiechu Price. Nawet jeśli dotyczył teraz błahych rzeczy.
Słysząc kolejne słowa przyjaciółki uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Cieszę się, że nic się nie zmieniłasz. - białe zęby błysnęły pomiędzy czerwonymi ustami.
Ethel na tę okazję również wzięła urlop. Co prawda każdy dzień wolnego w takiej pipidówie rozwalał harmonogram innym lekarzom, ale gdy rozniosło się, że Hollingsworth została napadnięta, a sprawcy nadal nie odnaleziono, miała jakąśtam kartę ulgową. Już trochę przygasającą, ale jednak. Po nowym roku pewnie nikt o niczym nie będzie pamiętać. Życie wszystkich wróci do normy. Oprócz życia samej Ethelyn. Dopóki Kandel będzie na wolności, dopóty będzie się oglądała za siebie.
- Daj spokój. - zaczęła się ubierać. - Przecież nie targałybyśmy niczego same. - zrobiła wymowną minę. - Gdybyśmy obie napadły Rudiego, to nie miałby wyjścia. Musiałby nam pomóc. Wolałabym nawet taką opcję, niż wynajmowanie ekipy przeprowadzkowej. Przynajmniej wszyscy mielibyśmy niezłą zabawę. - zaśmiała się, dokonując ostatniego namaszczenia w ubiorze, zakładając czapkę. - Naprawdę mam nadzieję, że mieszkanie ci się spodoba. Teraz po prostu musi. - znowu się zaśmiała. Ach, jakże dobrze było mieć Evę znowu przy sobie. Sama jej obecność sprawiała, że Ethelyn stawała się odrobinę szczęśliwsza.
Zamknęła drzwi i mogły się udać do sklepu po alkohol, a potem do mieszkania.

Śmiech Evy pierwszy raz od dłuższego czasu nie był wymuszony naciskami otoczenia, żeby podniosła głowę do góry. Poczuła ogrom ulgi, widząc Ethelyn, poza tym Rode dawało jej swego rodzaju anonimowość i brak poczucia, że znajduje się na świeczniku. Mogłaby biegać w powyciąganym dresie, bez makijażu, a nikt nie obsmarowałby jej później w gazecie. Nie znaczyło to oczywiście, że zamierza tak zrobić, ale sama świadomość, że gdyby zaszła taka potrzeba to nic się nie stanie, była pocieszająca.
— Tak długo jak ma się do tego siłę i cierpliwość faktycznie — zgodziła się. Może zabrzmiało to gorzko, albo co najmniej tak, jakby zamierzała się zaniedbać, co było oczywistą bzdurą. Po prostu ostatnio ze zdwojoną siłą do niej dotarło, że kolejny zabieg na zmarszczki i drogi fryzjer w gruncie rzeczy niczego nie zmienia, a jeśli ktoś być z tobą nie chce, to nie zostanie i tak. Szybko odsunęła od siebie te myśli.
— Wiesz ile za to zapłaciłam? — Pokręciła głową z kwaśną miną, po czym wybuchnęła perlistym śmiechem. Jakby sugerowała, że gdyby nie kosmetyczka, mogłaby jednak zmienić się i to drastycznie. Któż to wie. Nie miała wcale dobrych genów, jej matka zestarzała się szybko, może dlatego stało się to małą obsesją Evandry. Wciąż nie mogąc podejrzewać niczego o porwaniu, czy istnieniu człowieka o nazwisku Kandel, nie przypisała pozornemu zmęczeniu przyjaciółki nic, ponad przepracowanie.
— Rudolph z pewnością miałby szampański ubaw — parsknęła. — Jakie to dziwne, że część osób wciąż tu jest. Czuję się, jakbym cofnęła się w czasie — przyznała. Dotychczas jakoś nie pomyślała, że Ethelyn nie będzie jedyną znaną jej twarzą, przeciwnie: będzie ich tu znacznie, znacznie więcej. Część lubianych, część znacznie mniej. Potrzebowała tego, by choć na chwilę znaleźć się w przychylnym środowisku, z daleka od bezlitosnych świateł kamer.
— Wierz mi, mogę mieszkać nawet w kartonie, byle z daleka od dużego miasta — odpowiedziała śmiechem na śmiech Hollingsworth, po czym ruszyła za nią posłusznie, całkowicie zdając się na nią, jako na swoją przewodniczkę, zupełnie jakby Rode w latach nieobecności Evy miało się zamienić w istną, poplątaną dżunglę.
Po szybkich zakupach, w trakcie których głowa nie przestawała jej się obracać z zaciekawieniem na boki, ruszyły pod wskazany adres. Okolica nie wyglądała źle jak na to miasto, właściwie było jej to obojętne, o ile znajduje się z daleka od północnej dzielnicy. Jakoś nie przekonywały jej tamte rejony, może ze względu na urzędujących tam rzezimieszków. Naturalnie, jeśli ci dalej tam byli, po tylu latach, kto wie?
Zatrzymała pojazd pod klatką schodową, po czym wysiadły i taszcząc po jednej walizce, pospieszyły na górę. Eva odebrała klucze już wcześniej, zatem bez zbędnej zwłoki od razu weszły do środka. Poprosiła właścicielkę, by włączyłą ogrzewanie przed jej przyjazdem, żeby nie musiały siedzieć w płaszczach. Mieszkanie było niewielkie, urządzone raczej minimalistycznie, czyli dla Evandry w sam raz. Odstawiła walizkę pod ścianą, po czym weszła głębiej, przyglądając się wnętrzu.
— Jest idealne. Nie wiem, jak odwdzięczę ci się za pomoc, Ethel. To dla mnie tyle znaczy — westchnęła, zdejmując okrycie i odwieszając je na wieszak przy wejściu. Potarła dłonie, w głowie już układając sobie plan, co gdzie ulokuje. Potrzeba organizacji nawet w takiej chwili wydawała się o tyle kojąca, że pozwalająca na pomyślenie o czymś innym, niż o sypiącym się jak domek z kart życiu. Otworzyła jedno z zakupionych win, po czym rozlała do kieliszków, które znalazła w szafce aneksu kuchennego. Jedno z naczyń podała brunetce.
— Za spotkanie po latach, moja droga — uśmiechnęła się, wznosząc toast.

Ethelyn nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. Doskonale wiedziała, co dzieje się w jej mózgu - dopamina i oksytocyna zalewały neurony. Nie tylko one. Gdyby ktoś zeskanował teraz mózg Ethelyn, świeciłby pewnie jak neon albo jarzeniówka. I każdy neurolog wiedziałby, co to oznacza. Hollingsworth kochała Evandrę jak siostrę i cieszyła się niesamowicie na jej obecność w Rode. Owszem, okoliczności były nie do pozazdroszczenia, ale... Miały teraz siebie, prawda? Umiały żartować i z tragizmu właznego życia i z samych siebie. Na pewno im się to przyda w obecnych sytuacjach.
- Nie wiem ile, ale na pewno przepłaciłaś. - ze śmiertelnie poważną miną musnęła policzek przyjaciółki. - Zapomnieli o kilku zmarszczkach!
Zaśmiała się w końcu i pewnie śmiech Evandry jej zawtórował. W dobrych nastrojach opuściły mieszkanie, a do mieszkania Price weszły pewnie w jezcze lepszych. W końcu miały wino! A co mogłoby być lepszego od wina, przyjaźni i przytulnego mieszkania? Ethel rozbierała się, prowadząc pewnie resztki konwersacji. Z pewnością miały sobie wiele do powiedzenia.
- Jakieś magiczne dźwięki docierają do moich uszu! - wyszczerzyła zęby, podchodząc do Evandry, gdy nastąpiło sakramentalne "pyk" przy otwieraniu wina. Wzięła kieliszek w dłoń, również go uniosła. - I za przyszłość.
Wypiła chyba z połowę kieliszka na raz, a potem opadła bezwiednie na kanapę.
- Zobaczysz, wszystko nam się poukłada. - zapewniła. - A odwdzięczać się nie musisz. - zrobiła zamyśloną minę. - No, może kiedyś. Na pewno się coś znajdzie! Schowanie jakiegoś ciała, czy coś. Jak Rudi już wyczerpie wszelkie pokłady mojej cierpliwości.

Chyba tylko resztki i pozory dobrego humoru, mogły je obecnie utrzymać w dobrym zdrowiu i kondycji. Przynajmniej tak sądziła Evandra na swój temat, będąc jeszcze w Nowym Jorku, choć chyba sama w to nie do końca wierzyła. Teraz natomiast jakby na krótką chwilę o tym zapomniała, pozwalając sobie na, choćby złudne myślenie, że wszystko jakoś się ułoży i będzie dobrze. W końcu była gdzieś, gdzie miała do czynienia z przychylnymi jej ludźmi.
— Zdziercy — odpowiedziała, parskając śmiechem. Chyba tylko Ethelyn takie słowa mogły ujść płazem. — Twoje oko jest bezlitosne. W domu po prostu stawałam w odpowiedniej odległości od lustra i nie było widać — dodała jeszcze. Wszystko to nagle wydało jej się takie zupełnie bez znaczenia, a to uczucie będzie towarzyszyło jej jeszcze wielokrotnie w trakcie pobytu w Rode. Z daleka od pędu miasta, wszystko wydawało się takie miałkie i nierzeczywiste.
Stuknąwszy się delikatnie kieliszkami z Ethel, skinęła głową na jej słowa. Oby przyszłość okazała się łaskawsza, dla obu. Również nie szczędziła, nie ograniczając się do małych łyków. Przed sobą nie musiały udawać dam, zgorszonych nieco większą ilością alkoholu.
— Musi! — Zapewniła. — Ale pierwszy raz od dłuższego czasu jestem dobrej myśli. To już jakiś postęp, wylazłam z mojej pesymistycznej dziury. Może być tylko lepiej — a przynajmniej chciała w to wierzyć z całego serca. Skoro jednak mówią, że wiara przynosi cuda, czy inne dyrdymały wyjęte rodem z podręczników trenerów personalnych, można było spróbować, skoro wszystkie inne możliwości gdzieś po drodze się wyczerpały.
— Z chowaniem ciała nie ma problemu, przecież wiesz. Lasy wokół Rode są rozległe, pełne dzikich zwierząt... Mam tylko nadzieję, że ktokolwiek ci podpadnie, nie będzie zbyt duży. Będziemy śmiesznie wyglądać taszcząc ogromny pakunek — uśmiechnęła się, w końcu dołączając do Ethelyn na kanapie, nie zapominając jednak o butelce z winem. Jej bystre, błękitne oczy przesuwały się z zaciekawieniem po twarzy Ethelyn, częściowo chcąc się nacieszyć jej widokiem, a częściowo w poszukiwaniu wszelkich zmartwień, które mogły ją trapić. Eva przybrała wygodniejszą pozycję, nie przejmując się już właściwie niczym i ciesząc się z tego, że mogła w końcu spuścić z tonu. Nie przejmować się przez chwilę tym, jak wygląda, co robi i czy ktoś ją za to oceni i zgani. Była w domu.
— Rudolph aż tak dokazuje? Mój boże, opowiadaj mi o wszystkim! Nie mam pojęcia, co tu się działo. Co nowego u ciebie? — Zapytała. Miała ogrom pytań, które chciała zadać, była taka ciekawa tego, co się tu działo. Jednocześnie słuchanie o innych miało ją trochę odwieść od myślenia o tym, co gnębiło ją.

- No wiesz. Chirurgiczna precyzja! - zażartowała.
Jednak zaraz potem przez twarz Ethelyn przeszedł cień. Kiedy ostatni raz operowała? Prawie rok temy. Nie zanosiło się, by ten stan szybko minął. Ludzie co prawda już dawno zapomnieli o wpadce z Blackiem i zrobieniem z niego warzywa. W szpitalu nie patrzyli na Hollingsworth tak krzywo, jak kiedyś. Ba! Znowu zaczynała być lubiana. Jednak brakowało jej odwagi, by spotkać się z ordynatorem oicjalnie, wnieść o przywrócenie prawa do wykonywania zawodu. Badź co bądź to było tylko wewnętrzne zarządzenie, nie prawne. Mimo wszystko bała się, że dostanie odmowę. Nawet jeśli Rode potrzebowało neurochirurga.
- Może i wylazłaś z pesymistycznej dziury, ale wlazłaś w Rode. - z rozbawieniem poklepała przyjaciółkę po ramieniu. - Nie ma za co.
Z zadowoleniem obserwowała, jak Eva zachowuje w swoim nowym mieszkaniu. Od razu się zadomowiła. Z jednej strony to był dobry znak, a z drugiej pani prawnik po prostu taka była - swobodna, pewna siebie. W sumie jedno łączyło się z drugim. Ethelyn miała świadomość bacznego spojrzenia przyjaciółki. Co prawda nie chciała przed nią niczego ukrywać, ale jednocześnie zrzucanie na Evę jeszcze jakichś zmartwień było zupełnie niepotrzebne. Zwłaszcza, że groźby Paula nie były drobiazgiem.
- Dokazuje, jak zawsze.- upiła łyk wina z lekkim uśmiechem. Heferth zawsze wywoływał w niej ciepłe uczucia. - Wiesz, jaki potrafił być. I nic a nic się nie zmienił. A ja... - zastanowiła się przezchwilę, nie wiedząc za bardzo, jak ująć sprawę Bradforda. - W sumie... - westchnęła, musiała to powiedzieć prosto z mostu. - Tak się złożyło, że z kimś mieszkam. A jeszcze tak niedawno groziłam Rudiemu, że jak do czterdziestki nikogo nie będziemy mieć, to po prostu nie będzie wyjścia i trzeba będzie się pobrać. - zaśmiała się trochę nerwowo. Potrafiła sobie wyobrazić przyjacielskie małżeństwo z Heferthem, ale nie do końca umiała przewidzieć, jaki finał będzie miał jej romans... związek z Bradfordem.

Zauważyła cień, który przemknął przez twarz Ethelyn. Znała sytuację, wiedziała, co się stało i pożałowała, że temat wypłynął nie wierzch. Prędzej czy później zawsze wypływał. Miała nadzieję, że Ethel zdaje sobie sprawę, że jeżeli tylko będzie chciała o tym porozmawiać, to Eva zamieni się w słuch. Zresztą gdyby tylko okazało się, że będzie jej w stanie w jakikolwiek sposób pomóc, to Hollingsworth wiedziała już, gdzie może ją znaleźć.
— Pewnie jeszcze odbije mi się to czkawką, ale na razie jestem zadowolona — parsknęła śmiechem. Zapadła się w wygodną sofę, a choć słuchała przyjaciółki uważnie, wzrokiem wodziła po wnętrzu, chcąc się zaaklimatyzować. Przywykła już do swojego mieszkania w Nowym Jorku, choć od czasu rozwodu było przytłaczająco puste. Za duże dla niej jednej. Starała sobie wypełnić pustkę, ale praca nie pozwalała na przygarnięcie jakiegoś futrzaka, musiała się zadowolić kwiatami, do których z resztą nie miała ręki i usychały z kretesem, wytrzymując w najlepszym wypadku kilka tygodni.
— Pomyślałby kto, że z wiekiem mu przejdzie — odparła rozbawiona, przez chwilę jeszcze nieświadoma plotkarskiej bomby, jaką za chwilę zrzuci Ethelyn. Podkuliła nogi na mebel i objęła kolana ramionami, upijając łyk wina, którym o mało nie zakrztusiła się, kiedy lekarka wspomniała, że z kimś mieszka. — Rozumiem, że nie chodzi tu bynajmniej o twojego kota — stwierdziła zaczepnie, posyłając jej znaczący uśmieszek. Ucieszyły ją te wieści. Choć obecnie miała powyżej uszu mężczyzn i związków, kibicowała Hollingsworth, która jak dotąd nie miała szczęścia do facetów. Tak na dobrą sprawę Eva nie czuła się obecnie zbyt swobodnie w kwestii osądzania takich spraw, bo miała świadomość, że przecież sama nawaliła na tym polu z kretesem; cóż mogła zatem wiedzieć na ten temat?
— Prawdę mówiąc zawsze obstawiałam, że tak to się właśnie skończy, że zostaniecie małżeństwem — dodała żartobliwie i bezpośrednio, tylko na chwilę odkładając w czasie moment, w którym wypyta ją bezwstydnie o szczegóły tajemniczego współlokatora. Choć tak naprawdę, w żarcie tym było ziarno prawdy; przypuszczała, że wiedział to każdy, kto na jakimkolwiek etapie znał tę dwójkę. — Zamieniam się zatem w słuch — spojrzała na nią wyczekująco, choć w kącikach pomalowanych na czerwono ust krył się wciąż ten sam, znaczący uśmiech, sugerujący, że nie zamierza odpuścić i powściągnąć ciekawości.

Chociaż sytuacja zawodowa Ethel nie była do pozazdroszczenia, a wyrzuty sumienia ciągle nadgryzały lekarkę od środka, to jednak potrafiła odsunąć te myśli całkiem szybko od siebie. Przynajmniej w tym momencie, bo jeszcze rok temu rozkleiłaby się, wypiła butelkę wina, a jakby trzeba było to i dwie. Dlatego odsuwała wtedy od siebie nie tylko Hefertha, ale i Evę, Rosę i wszystkich, dla których mogła być ważna. Nie chciała nikogo martwić. Zachowywała się przy tym, jakby zupełnie nie znała się na istocie przyjaźni.
Zamyśliła się, upijając wino. Naprawdę się zamyśliła - przymknęła oczy, przygryzła wargę i wlepiła wzrok w ścianę, jakby widziała przed sobą coś zupełnie innego.
- Wiesz, chyba był taki moment, że ta przyjaźń naprawdę mogła się tak skończyć. - założyła nogę na nogę i pomachała nóżką. - W końcu wszystkie laski w szkole kochały się w Hefercie, a ja nie byłam wyjątkiem. - zaśmiała się ciepło na to wspomnienie. - Na szczęście chyba o tym nie wiedział. Mam nadzieję. - znowu parsknęła śmiechem i zamyśliła się. - Cieszę się, że jest moim przyjacielem, nie kochankiem.
Trochę się zagalopowała, bo przecież Evandra chciała usłyszeć o Raphaelu, a nie o Hefercie.
- To nie jest nic poważnego. - zaczeła w końcu. - Po prostu... - nie mogła znaleźć odpowiedniego sformułowania, więc wzruszyła ramionami. - ... to ze względów bezpieczeństwa. Chyba. Raphael po prostu chce mnie chronić, bo jego przeszłość dopada mnie. - parsknęła ze złością, a potem się wzdrygnęła. - Jest policjantem z popapraną przeszłością. - wyjaśniła.

Nie była do pozazdroszczenia, a i Evandra nie zazdrościła. Praca była wszystkim, co jej zostało, gdyby zatem stanęła przed wydarzeniami podobnymi do tych, które spotkały Ethelyn, nie wiedziałaby, na co przelać natłok myśli. Obecnie potrzebowała odpoczynku, głównie dlatego w ogóle siedziała na tej kanapie obok lekarki, niemniej główną wymówką do przyjazdu, była przecież chęć napisania bliżej niesprecyzowanej jeszcze książki. Liczyła, że inspiracja spłynie na nią z braku innych wrażeń.
Na chwilę również umilkła, pozwalając przyjaciółce na zastanowienie się nad czymkolwiek się zastanawiała; również zniknęła na chwilę za kieliszkiem, ciesząc się znajomym smakiem i perspektywą świętego spokoju. Jej myśli nawet nie zahaczyły o rozwód; można było zatem uznać, że wszystko zmierzało w dobrym kierunku.
— No tak, Heferth był bożyszczem połowy szkoły — parsknęła śmiechem. — Och myślę, że wiedział. Nie obrażajmy jego inteligencji. Chociaż z drugiej strony chyba dobrze się z tym krył — dodała rozbawiona, wracając myślami do tamtych czasów. Gorsze wspomnienia, o ile były, zatarły się. Rola matki zeszła na boczne tory, pamiętała za to wszystkie ich wypady nad jezioro Derpskie, gdzie swoją drogą, planowała się wybrać, wyrzucając sobie, że wybrała akurat zimową porę na przyjazd.
— Cieszysz się? A to dlaczego? — Zainteresowała się nagle, łokieć kładąc na oparcie i podpierając na nim głowę, roziskrzone rozbawieniem spojrzenie kierując na przyjaciółkę. Owszem, chciała słyszeć o Raphaelu, niemniej takie rewelacje nie mogły przejść jej obok nosa niezauważone.
— Nic poważnego? — Powtórzyła, uśmiechając się znacząco, choć grymas wesołości szybko znikł z jej twarzy na wieść o popapranej przeszłości policjanta. — Jak to cię dopadła? Ethel, mam nadzieję, że nie wplątałaś się w żadne poważne kłopoty? — Zapytała zaniepokojona. — Co to za facet? I jak bardzo popaprana przeszłość? Przysięgam, że jeśli w coś cię wciągnął, osobiście spuszczę mu powietrze z opon w samochodzie, a to będzie dopiero początek — zagroziła, nawiązując do dawnych dziejów. Komuś już kiedyś spuszczały powietrze z opon, choć wspomnienia płatały jej figla i nie mogła przypomnieć sobie, komu dokładnie.

Mimo trudnych tematów, na które już wchodziły, albo na które wejdą, Ethelyn cieszyła się na ten czas spędzony z przyjaciółką. Wino, cisza i szczerość. Mogła się po prostu wygadać. I nawet jeśli jej życie nie było ostatnio kolorowe, to przecież doskonale zdawała sobie sprawę, że Evandra dostała w kość od życia o wiele mocniej.
Teraz jednak miały czas plotkowania. Ethelyn przybrała podobną pozycję, lecz choć łokieć połozyła na oparciu, to dłoń zwisała luźno. W drugiej kręiła kieliszkiem, by wprowadzić czerwoną winną ciecz w ruch.
- No wiesz. - zaśmiała się. - Bylibyśmy tak cudowną parą, że zawstydzalibyśmy wszystkich zakochanych w promieniu tysiąca mil. Nie mogła tego zrobić światu. - zaśmiała się, ale gdzieś tam głeboko zastanawiała się czy rzeczywiście by tak było. Pokręciła głową. - Jest wspaniałym przyjacielem i za to go kocham. - zakończyła.
Musiały zejść z miłego tematu Hefertha, bo przecież ten Raphaelowi był ważniejszy i bardziej burzliwy.
- To możesz już przygotować ostry nóż do cięcia opon. - parsknęła gorzko. - Ma na nazwisko Bradford i wierzę, że w twojej adwokackiej karierze nie raz się na nie natchnęłaś. - skrzywiła się lekko, przypominając sobie wszystkie artykuły insynuujące, że Bradfordowie wykupili wolność syna. - Brat Raphaela nie należy do najuczciwszych. Podejrzewam, że nawet nie stał obok moralności. Raphael użył swoich kontaktów, by go wyciągnąć z więzienia, a potem przeprowadził się tutaj, uciekając od poprzedniego życia. Tak, jakby można było uciec od przeszłości. - znowu parsknęła. - Jego brat znowu potrzebuje pomocy, a jego wspólpracownicy stwierdzili, że grożenie mi to świetny sposób, by Raphael zrobil to, czego chcą. - ręka jej się zatrzęsła, gdy upijała potężny łyk wina. - Nieźle najadłam się strachu. - skrzywiła się. - I po raz pierwszy dostałam od mężczyzny po twarzy.

Ethelyn zdecydowanie była jedną z osób, z którymi mogła pozwolić sobie na poruszanie tematów trudnych bez obaw, że zostanie to wzięte za złą monetę i wynikało tylko i wyłącznie z troski, nie dziennikarskiego wścibstwa, którym rzekomo Evandra miała się charakteryzować. To zabawne, bo zwykle odczytywano jej pytania w podobny sposób tyko wówczas, gdy już przyznała się do tego, jaki zawód wykonuje. Nie miała poczucia, jakoby oberwała mocniej od życia; nie było to zresztą konkurs. Nie wiodło jej się, fakt, ale zawsze mógłby się znaleźć ktoś, kto miał gorzej, nawet jeżeli pocieszanie się w ten sposób było zwyczajnie niepoważne.
— Tak właśnie sądziłam. Rode dokonałoby samozapłonu w świetle takich piorunujących wieści, a niewiasty nie mogłyby przejść do porządku dziennego z taką stratą — pokiwała głową z przekonaniem i wystudiowaną powagą, która po chwili zniknęła za szerokim uśmiechem. Na chwilę opuściła spojrzenie na ślad szminki, który został na kieliszku, by już po chwili upić kolejny łyk trunku. — No dobrze, powiedzmy, że przyjmuję takie wyjaśnienie — spojrzała znacząco na lekarkę, zupełnie jakby sugerowała, że nie do końca w to dowierza, niemniej na razie, w świetle wieści o policjancie, które przysłoniły wszystko inne. To z kolei naprowadziło jej myśli na tory kolejnych wspomnień. Znała jednego policjanta z Rode. Ale to było dawno, zbyt dawno by przypuszczać, że tutaj utknął.
— Bradford... — Zamyśliła się na chwilę. Coś jej podpowiadało to nazwisko; coś dzwoniło, nie była jednak pewna, w którym kościele. Uznała, że pewnie jeszcze to sprawdzi, ale to później. Nie ze złośliwej ciekawości; raczej czystej troski o Ethelyn. Nie miała łatwo w kontaktach z płcią męską i nie znosiłaby myśli, że przyjaciółka wpakowała się w jakieś paskudne bagno. Im dłużej jednak słuchała Hollingsworth, tym bardziej docierało do niej, że kobieta już jest w bagnie. Gdy była z Ethel, odrzucała całkowicie gesty obliczone na efekt, dlatego w miejsce profesjonalnej neutralności, którą przyjmowała na potrzeby telewizji, pojawiło się zaskoczenie.
— I nikt nie może nic z gnojami zrobić? — Wykrztusiła w końcu, opierając podnóżek kieliszka o udo, spoglądając na towarzyszkę rozmowy z powątpiewaniem. Nie w jej słowa, raczej w wymiar sprawiedliwości, który jak wielokrotnie miała okazję się przekonać, działa niezwykle wybiórczo, a na szczeblu lokalnym detektywom albo wiązało się ręce procedurami, albo mieli wszystko w nosie, gnuśniejąc i nie zamierzając przejmować się niczym, co nie dotyczy ich bezpośrednio. — I jak to po twarzy? Zaatakował cię w jakieś ciemnej uliczce? — Skrzywiła się; nic a nic nie podobało jej się to, co słyszała. Jej rozwód był pryszczem w porównaniu do tego, co właśnie docierało do jej uszu.

Evandra mogła pytać o Riosa, wszak skoro obie kobiety się przyjaźniły to i zapewne Hollingsworth wiedziała, że policjant znał się z dziennikarką, choć sama nigdy się z nim nie przyjaźniła. Po trzynastu latach poza Rode, właściwie traktowała go jak obcego człowieka, pamiętała jednak o relacjach z przeszłości.
Temat Rudolpha była zawsze tematem wdzięcznym i Ethel chętnie go podejmowała, lecz teraz zeszły na zbyt poważne tory, by sobie żartować.
Lekarka wzrygnęła się, dopiła wino i poszła dolać sobie kolejną porcję. Pierwszą dolewkę wypiła od razu, dopiero przy drugiej wróciła ponownie na kanapę obok przyjaciółki.
- Przy szpitalu, na nieoświetlonej części parkingu. - wyjaśniła, lecz zaraz zacięła usta w wąską linię. Naprawdę nie chciała o tym rozmawiać. Pokręciła głową. - W każdym razie Raphael usiłuje to wszystko naprawić. Jak na razie jestem cała i zdrowa, więc chyba mu się udaje. - kolejny łyk wina. - Chociaż pewnie będzie bardzo niezadowolony, że wychodzę sama z mieszkania. Ale ileż można żyć w klatce? - zapytała retorycznie.
Podciągnęła stopy pod tyłek, usadowiwszy się wygodniej na kanapie. Dobrze, że eleganckie spodnie nie strzeliły w szwach, napinając sie na tyłku. Nie do końca do takich pozycji były szyte.
- Ale lepiej powiedz, jak się czujesz po powrocie i co dalej zamierzasz.

Upływ czasu był bezlitosny i wiele znajomości zatarł. W wielu przypadkach był to nieunikniony proces, choć przecież nie w każdym, czego najlepszym dowodem było to, że tyle lat później siedziały tutaj na kanapie i plotkowały w najlepsze, choć z drugiej strony w świetle poruszanych tematów, nie do końca można to było takim mianem określić. Niemniej, w odpowiednim czasie, najpewniej przyjdzie jej temat policjanta poruszyć, ot ze zwykłej, ludzkiej ciekawości. Na razie jednak bez reszty pochłaniały ją rewelacje, których zasłyszanym świadkiem się stała. Kiedy Ethelyn dolewała sobie wina, również poderwała się z miejsca i podsunęła jej kieliszek, by nalała trunku również jej.
— To jest po prostu niemożliwe — Evandra pozwoliła, by zaskoczenie malujące się na jej twarzy przemówiło za nią. Nie mogła uwierzyć, że do takich sytuacji dochodziło w spokojnym jak dotąd Rode. Tęskniła za małomiasteczkowym klimatem, a lada moment okazywało się, że spokój i to miejsce postanowił opuścić. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo. — Mam nadzieję, że mu się udaje. Niemal nie mogę uwierzyć, że w ogóle masz chęci po czymś takim wychodzić, przecież kto wie, gdzie ten facet się poniewiera... Skoro już raz cię odnalazł — pokręciła lekko głową, wciąż nie dowierzając. Nie to, że nie dawała wiary w słowa Ethelyn, bo te akurat nie pozostawiały co do swojej prawdziwości najmniejszej wątpliwości. Chodziło raczej o uwikłanie się w podobne bagno.
— Z drugiej strony masz rację, jemu pewnie o to chodzi. Pokaż mu, że się boisz, a pozostawisz go w poczuciu, że udało mu się ciebie zastraszyć — skrzywiła się, głębiej wciskając w kanapę i upijając wina. Okazało się teraz zbawienniejszym, niż początkowo sądziła. Kiedy i lekarka usiadła niego wygodniej, a wino bardzo powoli zaczęło ją rozluźniać, dopiero wtedy pozwoliła sobie na ten upragniony relaks, nawet jeżeli pewnie nie powinna. Nie słysząc o takich incydentach.
— Zaskakująco dobrze — przyznała zgodnie z prawdą, stukając w zamyśleniu paznokciem w szkło. — Potrzebowałam tego. W Nowym Jorku wszystko źle mi się kojarzyło, tutaj mogę odetchnąć. Oficjalnie chciałam zabrać się w końcu za pisanie książki, ale prawdę mówiąc to chyba tylko wymówka, żebym nie czuła się jak ostatni leń — parsknęła śmiechem.
— Ale opowiedz mi lepiej o tym Raphaelu. Od czasu Thomasa nie słyszałam od ciebie nic o żadnym facecie, więc rozumiesz chyba moją ciekawość — uśmiechnęła się łobuzersko, nie odpuszczając tematu.

Ethelyn poszła w ślady przyjaciółki, również wciskając się w kanapę, korzystając ze zbawinnej miękkości i naiwnego poczucia bezpieczeństwa. Kiedy nie myślała o tym, co może zrobić Kandel, łatwiej jej się żyło. Teraz konsekwencje ewentualnego ponownego spotkania spłynęły jak wodospad. Hollingsworth poczuła zimny pot na karku.
- Najgorzej, że ja tak naprawdę dostaję rykoszetem. Nikt by mi nie groził, gdyby nie to, że sypiam z Raphaelem. Chociaż nawet nie to, nawet nie chodzi o sam seks. W jakiś sposób jestem dla niego ważna. To jego chciał skrzywdzić, nie mnie. Zamykanie się w czterech ścianach, to trochę jakby pokutować za cudze grzechy. - westchnęła ze smutkiem. - Mogę sobie teoretyzować, ale umieram ze strachu, jak mam gdzieś wyjść. I idę tam, gdzie jest najwięcej ludzi. - zrobiła minę, jakby zjadła coś zepsutego. - Do dupy to wszystko.
Twarz Ethelyn trochę pojaśniała, gdy Evandra mówiła jak dobrze się w Rode zaaklimatyzowała na nowo. Owszem, historie lekarki pewnie trochę rzuciły cień na małe spokojne miasteczko. Mimo wszystko nadal można było tu przecież odpoczywać, nabrać oddechu do dalszego działania.
- Książka, huh? - zainteresowała się. - Powiesz coś więcej?
Miała tyle pytań do przyjaciółki, a im dłużej rozmowa trwała, tym więcej się ich nasuwało. Z obu stron, jak widać. Wino zaczynało powoli krążyć w żyłach Hollingsworth, więc gdy Eva drążyła temat Raphaela, Ethel zarumieniła się lekko, przypominając sobie ich pierwszą noc.
- Chciałabym powiedzieć ci, że to nic zobowiązującego, ale... - zaśmiała się, zupełnie jakby jej to nie martwiło. - mieszkamy ze sobą. To chyba oś znaczy, nawet jeśli się wprowadził tylko dlatego, by mnie w jakimstam stopniu chronić. - przewróciła oczami, jakby sobie przypominała o cechach Bradforda. - Opiekuńczy, choć nigdy się nie przyzna. Celowo nie dostrzega rzeczy, które są dla niego nie wygodne. Zawsze ma jakąś ciętą ripostę w zanadrzu, gdy wbijam mu szpilę, a całe jego życie wewnętrzne trzeba siłą wydzierać. Jest przykładowym introwertykiem. - milczała przez chwilę. Upiła łyk wina. - I jest dobry w łóżku. Naprawdę dobry. A nawet nie próbowaliśmy niczego specjalnego.

Nigdy nie była w sytuacji podobnego zagrożenia, więc mogła sobie jedynie wyobrażać, jakie konsekwencje niosło to ze sobą dla Hollingsworth. Słyszała o przypadkach tego typu gróźb u swoich koleżanek czy kolegów po fachu, zresztą w podobnej sytuacji była przecież jej rodzona matka. Gdyby nie analogiczna sytuacja, nigdy nie trafiłaby do Rode. Była wtedy zbyt mała, by w pełni pojąć, co im grozi, ale teraz odczuła to z pełną mocą.
— Gdyby chodziło o sam seks, to raczej żaden z jego wrogów by się do ciebie nie fatygował — uniosła brwi, upijając łyk wina. Sprawa wyglądała na nieprzyjemnie skomplikowaną, a Eva nie wiedziała, jak może pomóc. Taka niemoc nie leżała w jej naturze. — Nie dziwię się, Ethel. Nie ma co ryzykować, lepiej unikać samotnych wędrówek. Jeśli masz zamiar gdzieś wychodzić, dzwoń do mnie, choćby to był środek nocy — zaoferowała z jak najlepszymi intencjami. Nie czuła się całkowicie bezsilna, gdyby miało dojść do spotkania dwa na jednego. Gorzej, jeśli ten mężczyzna dysponował bronią.
Rode stanowiło pod tym względem pewien ewenement. Choć było siedliskiem najróżniejszej patologii i niewytłumaczalnych wydarzeń, wciąż podtrzymywano legendę o tym, jakie jest spokojne. Uznała to za zadziwiające.
— Możesz się śmiać, ale kryminał — urwała na chwilę, by parsknąć niewymuszonym śmiechem. Wiedziała, jak to brzmi. — Nagromadziła mi się w głowie masa czarnych myśli i musiałam je przeprojektować na coś, co jest legalne — dodała żartobliwie, mrugając do lekarki.
— Mieszkacie ze sobą? Mój Boże, nie poznaję cię — odparła zaaferowana, chociaż zaraz dała Ethel przyjacielskiego kuksańca. — Chronić. Mam tylko nadzieję, że nie należy do tego upierdliwego typu facetów, którzy zamykają kobietę w złotej klatce — dodała szybko, spoglądając uważnie na przyjaciółkę. Ethelyn zawsze wydawała jej się kimś, kto mimo wszystko jest niezależny i potrzebuje przestrzeni. Z jej opowieści wyłaniał się facet o podobnie mocnym charakterze i Price była ciekawa, co może z tego wyniknąć.
— Nawet mi nie mów o chodzeniu do łóżka — jęknęła, narzekając na żarty. — Nie pamiętam już jak wygląda nagi facet — dodała zaraz, po czym wybuchnęła śmiechem. Może to i żarty, ale z serii tych nieprzyjemnie zakrawających na prawdę.
— A powiedz mi, co tam słychać u Randallów? Ktoś tu jeszcze został? — Sprytnie zmieniła temat.

- Jesteś kochana.
Ethelyn na trzeźwo żywiła bardzo ciepłe uczucia do Evandry, a przy alkoholu rozczulała się jeszcze bardziej. Bądź co bądź były dla siebie wsparciem przez wiele, wiele lat. Lekarka wiedziała, że może o wszystkim porozmawiać z przyjaciółką, lecz za nic w świecie nie chciałaby jej niczym martwić, więc pokręciła szybko głową.
- Nie będę ci sprawiać kłopotów, teraz musisz się zająć przede wszystkim sobą. - przechyliła się lekko, by położyć Evie dłoń na ramieniu i ścisnąć lekko. Naprawdę zależało jej na dobru przyjaciółki. - Zresztą, niedługo na pewno się wszystko wyjaśni.
Starała się brzmieć szczerze, choć nie do końca miała takie przekonanie. Za długo się wszystko ciągnęło i szczerze mówiąc, trochę się obawiała, że Kandel przynajmniej jeszcze raz ją dorwie, zanim raphael dobierze mu się do dupy. Nie zamierzała jednak mówić o swoich lękach na głos, by nie nikogo nie martwić.
- Kryminał! - prawie wykrzykneła, bo nagle zabawne jej się wydało, że przy takich rozmowach jak problemy Ethel z wrogami Raphaela, zaczynają mówić o kryminale. - Jeśli chcesz to mogę ci trochę sprzedać relacji z tego, co czuje ofiara. - parsknęła. Czarny humor, bo czarny, ale jednak.
Pomyślała o tym, jaki Raphael potrafi być zaborczy i roześmiała się. Alkohol sprawiał, że przechodziła z nastroju w nastrój, z emocji na emocje, w zależności od tego, o czym mówiła.
- Ależ oczywiście, że należy do tego upierdliwego typu facetów. - upiła łyk wina. - Ale ja należę do tych upierdliwych kobiet, które są zbyt pewne siebie, by na to pozwolić, o! Pewnie dlatego ciągle między nami iskrzy.
Ethelyn powiodła mętnym wzrokiem po przyjaciółce. Najpierw mówi o nagich facetach, a potem pyta o Randallów? Oczywiście nic nie miało ze sobą związku, ale mózg lekarki był już w takim stanie, że mógł nadinterpretować fakty.
- Wiem, że Scott nadal jest w mieście, uczy i chyba nadal nie potrafi znaleźć szczęścia w życiu. - zamyśliła się. - Ale prawde mówiąc moje informacje są szczątkowe. Wieki temu się z nim widziałam, od miesięcy mamy się niby umówić na kawę, ale wiesz, jak to jest. Właściwie spotykam go tylko przypadkiem u Rudiego. - wlepiła wzrok w Evę. - Dlaczego pytasz?

Pokręciła gwałtownie głową, jakby opędzała się od wyjątkowo natrętnej muchy. Kochała Ethel jak siostrę i na pewno nie zamierzała pozwolić sobie na to, żeby ot tak dać się zbyć. Poza tym lekarka znała ją trochę i wiedziała zapewne, że skupianie się na czyichś problemach, zwłaszcza jeśli to byli ludzie tak drodzy jej sercu, sprawiało, że czuła się lepiej i nie musiała myśleć o tym, co ją trapiło. Nawet jeżeli nie było to możliwe najbardziej zdrowe podejście.
— Żądam aktualizowania moich informacji na ten temat — spojrzała na Ethelyn sygnalizując, że nie żartuje. Zburzyło się trochę jej postrzeganie Rode jako bezpiecznej, nieszkodliwej wioski, gdzie nic się nie dzieje; w końcu nie pamiętała z czasów nastoletnich, by podobne akcje miały tu miejsce, choć wiadomo, że bywało różnie. Evandra zdawała sobie sprawę, że Ethel pewnie nie o wszystkim jej mówi, ale nie naciskała zdając sobie sprawę, ze to nie zawsze działa w ten sposób.
Parsknęła śmiechem na słowa Hollingsworth, raczej zbyt głośnym jak na jej normalne możliwości. To wino już dość śmiało krążyło po jej organizmie, wprawiając w dobry nastrój.
— Nawet tego nie proponuj, bo jeszcze coś mnie podkusi — dźgnęła ją lekko palcem. Śmiech śmiechem, niemniej nie była pewna, czy to aby na pewno dobry pomysł. Ethel była silna, ale raczej nikt nie powinien wracać myślami do takich traumatycznych wydarzeń. Już na pewno nie po to, żeby mogła opisać wiarygodnie scenę w książce.
— Domyślam się, że iskrzy. Możecie potem w bardzo iskrzącym stylu dochodzić do tego, kto jest dominujący, na różnych powierzchniach płaskich... Powinnam go poznać i mu trochę pogrozić — stwierdziła, nawet bardziej niż pewna, że ukręciłaby mu łeb, gdyby tylko Ethel zranił, choć znowu roześmiała się wesoło. Dobrze, że chociaż jej się w końcu układało, bo nie zniosłaby, gdyby nie.
— Tak się zastanawiam... — Zamyśliła się na chwilę, w sumie sama nie wiedząc, czemu padło akurat pytanie o Scotta. Lubiła go, ale skąd pojawił się w jej głowie, wizualizując w zagęszczających się oparach alkoholu, tego nie wiedziała. — Przyjaźniłam się z jego siostrą, teraz kontakt się urwał. O mój boże! — Zakrzyknęła nagle, jakby sobie o czymś przypomniała. — A Leonel Rios jeszcze tu jest? — Zapytała, wlepiając wzrok w Ethelyn jakby była jakimś prorokiem. Oby nie, powiedz, że nie.

Uśmiechnęła się i łagodnie przytaknęła głową. Owszem, nie zamierzała martwić Evandry, ale też nie zamierzała przed nią niczego ukrywać, więc jeśli jakieś aktualności co do Kandela wynikną, to na pewno przekaże to przyjaciółce. Na razie jednak Hollingsworth pozostawała w nieprzyjemnym zawieszeniu niewiedzy. Cóż, Raphael nie był zbyt wylewny. Lekarka jednak nie traktowała tego, jako złej woli. Na pewno chciał ją przez to chronić. Na swój sposób.
Dźgnięta palcem, zaśmiała się perliście i radośnie, jakby alkohol zdołał już z niej wypłukać zamartwianie się i stres. Rozłożyła radośnie ręce.
- Daje ci wolną rękę. Nie róbmy z niczego dramatu.
Evandra z pewnością znała Ethelyn na tyle długo, by się zorientować, że to najzwyklejszy w świecie mechanizm obronny. Hollingsworth rzadko płakała, a jeszcze rzadziej dawała się na tym przyłapać. Czarny humor był świetnym sposobem na to, by poradzić sobie ze smutkiem. I wino. Wino też było terapetyczne, więc upiła kolejny łyk. Dobrze, że miały więcej niż jedno. A teraz pewnie były w połowie drugiej butelki.
- Nie tylko płaskich. - zaśmiała się swobotnie, już całkowicie rozluźniona. - Raphael jest nienasycony, co w ogóle mi nie przeszkadza. Dobrze jest się rozluźnić po długim dniu w pracy. - aż klasnęła dłońmi, gdy przyjaciółka wspomniałą o poznaniu Bradforda. - Zdecydowanie powinnaś go poznać! Pewnie mu oczy będą do ciebie uciekać. - nawet w jej głosie nie brzmiała zazdrość. Po pijaku chyba o niej zapomniała. Albo bardziej była skłonna wierzyć w uczucia Bradforda.
Musiała się zastanowić, gdy temat zszedł na Riosa.
- Hmmm. Jest policjantem. Ostatnio... Kilka miesięcy temu, zrobił mi wjazd do sklepu zielarskiego. O coś dopytywał, ale naprawdę nie pamiętam o co. Powinnam go była przyjać trochę lepiej, przez wzgląd na czasy szkolne, ale... Właściwie nigdy nie miałam z nich bliższych kontaktów.