Dla Max był to jeden z wielu festynów, rokrocznie organizowanych przez miasto. Niby nic specjalnego i oklepane rozrywki, cieszące tylko jak się miało kilkanaście lat. Tym razem jednak zabawa miała wyglądać zupełnie inaczej, ponieważ Max miała w nią wciągnąć nowego mieszkańca. Gdyby nie jego obecność, na pewno zaszyłaby się w domu albo zwiała poza mury miasta, jednak zgadzając się na pokazanie doktorkowi tego i tamtego, znalazła się z nim w bliskim sąsiedztwie jednego ze stoisk. Przypadkowo hehe.
- A tu jak co roku siłują się na rękę. Takie tam zabawy dla agresywnych samców.
Rzuciła od niechcenia, skubiąc orzeszki z dłoni. Uważając je za najlepszą przekąskę, mogła zrezygnować z piwa, mięsa i nawet seksu, oddając wszystko za solone orzeszki. Z ukosa zerkając na doktorka, wyczekująco stała w miejscu, niby obserwując dryblasów, toczących właśnie pojedynek.
- Wygra ten w kurtce.
Obstawiła również niby od niechcenia, ale gdyby miała wykładać kasę na wygraną jednego z mężczyzn, wytypowałaby właśnie tego konkretnego. No i na doktorka nigdy nie postawiłaby. Mimo jakiejś tam sympatii do niego, była pewna jego przegranej.

Był ciekawy tego całego festynu o którym wszyscy mówili od tygodnia. Najgłośniej Hiacynta Bucket i kelnerka, Rosa. Charles również coś wspominał jak i liczni pacjenci w szpitalu. Współczuł tym, którzy nie mogli wziąć udziału w zabawie przez chorobę i niedomaganie. Z ich opowieści wynikało, że festyn był długo wyczekiwanym wydarzeniem i jedyną rozrywką jakiej mogli doświadczyć za darmo. Nie wszystkich stać było na kino czy pójście do baru, kasyna. O przewodnictwo poprosił Max, uznając że w tłumie będzie bezpieczniej z nią niż Charlesem, poza tym koło niego zawsze kręciła się babka lub kelnerka, chyba dziewczyna. Towarzystwo panny Mason polubił od razu pomimo bolesnej otoczki w jakiej się poznali i nieprzystępnej osobowości. Artemis próbował żartować, ale równie dobrze mógłby opowiadać kawały sam sobie. Zamilkł w końcu zajmując usta pieczonym jabłkiem, nabitym na kijek i oblanym syropem. Szedł za nią, więc gdy zatrzymała się gwałtownie przy stoisku z siłaczami, wpadł na jej plecy, brudząc słodkością pasma blond włosów. Odchrząknął skrępowany zaraz się odsuwając i licząc, że posklejane włosy odkryje dopiero w domu.
— Skąd wiesz? — zapytał z podziwem i zarazem sceptycznie. Zaczął lustrować wzrokiem siłujących się mężczyzn. Liżąc i gryząc jabłuszko, brudząc sobie przy tym brodę z kilkudniowym zarostem.

Nie zauważyła. Mając Artemisa za pechowca, nawet się nie zdziwiła, że kolejny raz na nią wpada. Jakim cudem przeżył te trzydzieści lat, skoro nie potrafił wyhamować w odpowiednim momencie?
Zaczynając się zastanawiać nad wkopaniem doktorka w zawody z jakimś siłaczem, chciała zagwarantować sobie nieco rozrywki.
- Bo ten drugi przegrał ze mną.
Odpowiedziała z uśmieszkiem, chwaląc się. Mogło to być prawdą, mogło być kłamstwem, ale tylko od Artemisa zależało jak na to spojrzy. Max wrzuciła ostatnie orzeszki do ust i otrzepała dłonie z soli, zerkając na te upaćkaną brodę Artemisa.
- No jak dziecko.
Pokręciła głową, unosząc brwi. Machnęła ręką w stronę stoiska, gdzie odbywała się walka. Wyglądało jakby powoli chyliła się ku końcowi. Mężczyzna w kurtce uśmiechał się wrednie, drugi zaś zaciskał szczęki, usiłując unieść rękę, już niemal leżącą na stole. Jeszcze chwila, jeszcze kilka sekund. Stoisko miało się zwolnić i zaprosić kolejnych chętnych. Na przykład doktorka.

Zezował na włosy Max i siłujących się mężczyzn. Nie przepadał za bijatykami ani rywalizacją, która miała wielu zwolenników. W tym towarzyszącą mu blondynkę. Przerażała go w pewnych momentach ale starał się tego nie okazywać ani nie komentować. Dopiero w Rode spotkał kobiety z jajami, w przenośni oczywiście choć kto wie czy jakieś gender i spółka nie zawitają do jego gabinetu. Brakowało mu delikatności oraz kobiecości. Zaczął zjadać szybciej swój smakołyk, ale nie łapczywie. Doskonale wiedział jak łatwo można się zakrztusić, a wtedy nikt by mu nie pomógł.
— Będziesz się siłowała? — zapytał nie spuszczając spojrzenia z napiętych, splecionych dłoni mężczyzn. Pewnie tak — pomyślał i wcale się nie dziwił. O sobie nie myślał, ochoty nawet nie miał. W końcu dłonie u chirurga są najcenniejsze!
Zaczął rozglądać się za koszem na śmieci, aby wyrzucić oblizany patyczek. Gdyby tylko wiedział co Max dla niego szykuje!

Widząc jak Artemis szybko wcina jabłuszko, aż nabrała na niego ochoty. Na pieczony owoc oczywiście! Dobrze wiedziała jednak, że co za dużo słodyczy to nie zdrowo, więc sobie darowała. Wsuwając dłoń do kieszeni skórzanej kurtki, miała nadzieję, że jeszcze trochę orzeszków się uchowało, ale niestety musiała obejść się smakiem.
- Ja?
Zapytała, zaskoczona i roześmiała się, zadzierając głowę. Oczywiście mogła i nie widziała w tym nic dziwnego, ale przecież to mężczyźni zawsze pierwsi się rwali do pokazania swej siły. Wszyscy w Nowym Jorku tacy delikatni? Im dłużej przebywała z Artemisem, tym bardziej zastanawiała się o co z nim chodzi. Kompletnie nie przypominał tych wszystkich cwaniaków z Rode.
Krzyk zwycięstwa wydarł się z płuc mężczyzny w kurtce, a Max od razu skierowała na niego oczy. Zadowolona z jego wygranej, uśmiechała się pod nosem i gdy tylko krzesła się zwolniły, dała pół kroku w tył.
Kto następny?
Rozległo się pytanie, a Max stanęła za zagubionym w poszukiwaniu kosza Artemisem i popchnęła go w kierunku stołu.
- Doktorek!
Zawołała, co spotkało się z żywym przyjęciem obecnych przy stole. Zdążyli poznać doktorka i ucieszyli się z jego udziału! Jak tylko Artemis spojrzał na Max, ta wzruszyła ramionami, nie czując wyrzutów sumienia z powodu swego postępku.

Podczas gdy ona zastanawiała co jest z nim nie tak, on myślał o tym samym ale w kontekście mieszkańców Rode. Wielu zachowywało się jak dzikusy, po raz pierwszy widząc mydło i czyste ubranie. Dziwić się temu nie dziwił, miasteczko było niegdyś kolonią karną co sugerowało, że rdzenni mieszkańcy mają w sobie zdegenerowane geny, nakłaniające ich do popełniania przestępstw. Taka Maxima na przykład. Artem nie wątpił, że miała jakieś sławetne przymioty godne kobiety, ale jej zachowanie odbiegało od tego jakie powinna prezentować przedstawicielka płci żeńskiej. Biła się, prowadziła szemrane interesy. Mógł jej bardzo wiele wytknąć ale z jakiegoś powodu lubił przebywać tam gdzie ona. Krzyki mężczyzn, tłumu, sapanie - to nie było dla niego. Zlokalizował już śmietnik kiedy poczuł pchnięcie przez które znalazł się bliżej pola walki. Z wrażenia aż upuścił patyczek i z przerażeniem obserwował tą wrzawę. Nie spodziewał się, że masz tylu fanów oraz zwolenników. Zaczęto już robić nawet zakłady. Spojrzał na Max ale ta się na niego wypięła więc z nikłym uśmiechem podszedł do jegomościa z którym miał stoczyć bój o złotą cebulę.
— Tylko delikatnie, te ręce leczą. — upomniał. Zdjął kurtkę i rzucił ją Mason, oby złapała!


I. 10 +7 = 17

I. 14+4=18

Oczywiście, że złapała! Dumna z siebie, już nie mogła się doczekać aż rozegra się iście męska konkurencja, nie wiedząc jednak, że i na nią ktoś czyhał. Podchodząc bliżej, pewnym siebie krokiem, szybko została złapana w pasie przez mężczyznę w kurtce.
Jego wygrana byłaby za prosta!
- Stawiam na Max.
Zaśmiał się i przyciągnął kobietę bliżej Artemisa. Mason tylko przewróciła oczami i parsknęła, nie zamierzając grać nieśmiałej, skromnej panienki. odpychając łapy mężczyzny, wcisnęła mu kurtkę doktorka i zrzuciła swoją, zajmując miejsce na przeciwko Artemisa.
- Lud tak chce.
Odezwała się, na szybko związując włosy w luźny supeł. Oparła łokieć na stole i rzuciła doktorkowi wyzywające spojrzenie, chociaż początek nie miał być obiecujący.
- Jak wygram, robisz mi masaż.

II : 10 +10 = 20

Nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Zastanawiał się już czy uda mu się wyjść twarzą z tej całej zabawy, kiedy miejsce mężczyzny w kurtce zajęła Max. Tłum był dzisiaj bardzo kapryśny. Artemis rozejrzał się dookoła z zakłopotaniem, biorąc za punkt honoru żeby jednak z kobietą wygrać. Uśmiechnął się do swojej oponentki z miną bliską tej jaką się ma przy połykaniu cytryny. Rozgrzał nadgarstki i dołączył rękę na stół.
— A jak ja wygram to spędzamy razem wieczory w weekend. Przez miesiąc. — sam nie wiedział skąd taki pomysł i po co, skoro mógł prosić o bardziej pożyteczne rzeczy - o śniadania, wspólną kąpiel albo zdobycie jakiegoś składnika. Zaczęli, zaskoczyła go swoją siłą. Zacisnął zęby, wkładając w wysiłek jak najwięcej siebie. Ku swojej męskiej dumie, szli łeb w łeb i nic nie było jeszcze przesądzone. Tłum dookoła wykrzykiwał hasła otuchy, oboje mieli swoje fankluby.

II 14+8=22

Zmrużyła oczy, wpatrując się w Artemisa. To sobie wymyślił nagrodę! Chociaż nie uśmiechało się jej stosowanie do czyichś wytycznych, Max skinęła głową, wyrażając zgodę na zakład. Nie zamierzała pozwolić doktorkowi na wygraną i żeby mu pokazać, że nie ma zbyt wiele szans, włożyła więcej siły w zawody.
Ręce przechyliły się bardziej na stronę doktorka a Mason uśmiechnęła się z tryumfem.
- Masaż ma trwać godzinę i obejmować także stopy.
Już nie mogła się doczekać odebrania swej nagrody. Szczególnie po powrocie z polowania. Tuż po powrocie.

III 10 + 7 = 17

17+20+ 17 = 54

Zmarszczył czoło. Co to za pomysły z masowaniem stóp. Jak pomyślał o spoconych, niemytych girach to go prawie wzięło na bok. Ręka się zachwiała ale dzielnie stawiał opór. Zastanawiał się skąd miała w sobie tyle siły, nie wyglądała jak ktoś po sterydach. Była zgrabna, mięsista i no, normalna jak na swoje rówieśnice i standardy płci. Tłum szalał, a Artemis łudził się, że wyjdzie na jego. Dlatego był bardzo nieszczęśliwy kiedy dostał skurczu i Max to wykorzystała, dobijając ich splecione dłonie o stół. Wyglądał jak okradzione z prezentów dziecko w dniu Wigilii, brakowało jedynie łez i głośnego płaczu. Rozmasowywał rękę, wstając i rozglądając się za swoją kurtką. Miał nadzieję, że Charles się nigdy o tym nie dowie choć pewnie już plotki poszły w świat i każdy trąbił o przegranej doktora z babą.

III 14+10=24
18+22+24=64

Jasne, skurcz! Gdy tylko dłonie dotknęły stołu, Max uśmiechnęła się szeroko i puściła doktorka. Odchylając się znad stołu, spojrzała na faceta w kurtce, który stanął za nią i poklepał ją po ramieniu. Gdy Warleggan się dąsał na boku, Max wymieniła kilka rozbawionych uwag ze swoimi fanami.
Nie trwało to długo a Art w międzyczasie odzyskał swą kurtkę, podaną przez nastolatkę, która śliniła się na widok doktorka. Max w końcu odsunęła się od tych kilku osób i podeszła do mężczyzny, narzucając na siebie kurtkę. W przypływie dobrego humoru zaczepiła go uderzeniem ramieniem w ramię, nie chcąc aby ten się obraził.
- Co tam doktorku?
Uśmiechnęła się i wcisnęła dłonie w kieszenie kurtki. Stojąc wyczekująco, dawała Artemisowi szansę na wymyślenie kolejnej rozrywki. Bo przecież jeszcze kilka godzin dobrej zabawy przed nimi! Może doktorek wykaże się przy innym stoisku?

Przegrana bolała choć nie tak jak mogłoby się osobie postronnej wydawać. Artemis rzadko kiedy do kogokolwiek żywił uraz, więc zaraz się uśmiechał do Max. Następnym razem ją pokona i zażąda o wiele lepszej nagrody, masowanie będzie przy tym pikuś. Wzruszył ramionami nie wchodząc w większe szczegóły, zaproponował łapanie rybek. Podroczył się, że w tym wygra i zaraz też zaproponował kilka zakładów. Powolnym krokiem przedzierali się przez tłum w stronę fontanny.

z.t x 2

← Z ławeczek

Trzech Muszkieterów zmieniło miejsce przesiadywania. Tym bardziej w obliczu zakładu, jaki pojawił się tuż po pytaniu o chętnego na siłowanie się.
Rudolph wstał pierwszy. Jakby spieszyło mu się po piwo, po szczęście, po tutejszą ambrozję biednych, bogatych, nawiedzonych jak Wiadro i normalnych jak Heferth. Pogoda dopisywała, humor też dopisywał, a i nowy w mieście minimalnie rozezna się po rozłożeniu lokali i instytucji na Głównej ulicy.
— Niech będzie i piwo. Do trzech rund? — zapytał w drodze do stoiska z dwoma lichymi krzesełkami, które chybotały się dla co cięższej osoby. Nie tylko trzeba było się siłować się, ale także utrzymać równowagę, aby nie gwizdnąć na bruk, który w porze deszczowej bywał śmiercionośny.
Aktualnie przy stoliku siedziało dwóch mężczyzn, którzy chyba od pięciu minut trzymali się za ręce. Parę osób jęknęło, że co tak długo, że niech już skończą. Jeden z nosem czerwonym, posiwiałym gdzieniegdzie gęstym wąsem burknął coś, że nie, nie. On nie odpuści temu gnojkowi, rzezimieszkowi, bo w '99 przebił mu opony.
— Daj im chwilę. Ledwo wytrzymują, bo ten to zaraz zejdzie na nadciśnienie — skomentował krótko, zwracając się zarówno do Charlesa, jak i Christiana, któremu przyjrzał się.
— Skąd tutaj trafiłeś tak właściwie? — zapytał z pełną kulturką. Ucho zasłonił, kiedy ktoś obok nich wydarł się wraz z hukiem przyszpilonej do blatu ręki zawodników.
Rudolph kiwnął w stronę Charlesa, gdy we trzech przesunęli się niemalże pod stolik. Miejsca zwolniły się, więc wypadało je zająć, aby móc przystąpić do siłowania się na rękę.

- - - -
Krótkie wyjaśnienie rzutów!
2k6 rozumie się jako 2 kości w rzucie, czyli w ramce dice rolls zamiast liczby 1 wpisujemy 2. Plus jest dla kolejnego rzędu kości, więc można też w ten sposób, obrazek:

Sumujemy wynik obu kości i dodajemy go do liczby naszej umiejętności (tu: siła). Suma obu kości i umiejętności to ogólny wynik, od którego zależy czy próg jest przekroczony. W przypadku siłowania się na rękę, drugi gracz również rzuca dwie kości i sumuje wyniki razem ze swoją umiejętnością. Kto ma wyższy wynik, ten wygrywa.  

Męskich konkurencji nigdy dość, zwłaszcza o złocisty trunek. Dobra rozgrzewka przed walką ze sfochaną smoczycą dziewicą nie była zła, a i piwo zapewne doda mu nieco odwagi przed bajglową konfrontacją. Tak sobie tłumaczył tę niewielką zwłokę w zakupie tychże i potuptania na jednej nodze (hehe, jednej nodze, pozdro Hubert) do Kozy Chloe. Zjawił się zamiast tego wzorem szanownych panów przy stolikach, w miejscu niedawnej sromotnej klęski swojego kumpla od wspólnego śpiewania. Gdyby tylko o tym wiedział, na pewno żałowałby okropnie. Może nawet bardziej, niż przegapienia kąpieli Babci Wiadro.
Nie przegapił za to pojedynku na śmierć i życie między dwoma dżentelmenami, który to mieli okazję obejrzeć z pominięciem tej najnudniejszej części. Ku Charlesa wielkiej radości, może przyjdzie im nie czekać zbyt długo na upragnionego browara. Bo Charles oczywiście wygra. Niewątpliwie.
- Do trzech - przytaknął i zajął miejsce naprzeciwko. Objął dłoń oponenta w namiętnym, męskim uścisku. Ktoś w tłumie szepnął, że to na pewno gra wstępna, a część właściwa pojedynku nastąpi za zamkniętymi drzwiami warsztatu.

I – 20 + 12 = 32

Christian pochłonięty był głównie obserwacją i próbą zapamiętania jak największej ilości szczegółów. Wszakże zależało mu na jak najlepszym odegraniu swojej roli w malowniczym otoczeniu zadupia, zwanego poetycko Rode.
Sam nie aspirował do podejmowania tego typu zakładów, bo nawet jego wybujałe ego musiało przyznać bez bicia, że siłacz z niego żaden. Dopóki więc nie byłby postawiony pod przysłowiową ścianą, z własnej woli raczej nie rwał się do popisów siłowych. Dlatego też ograniczył się do nieco rozbawionej miny, gdy dwóch mężczyzn opuściło stanowisko by ustąpić miejsca Rudolphowi i Charlesowi. Christian skrzyżował natomiast ręce na torsie i niczym sędzia wyrokował nad dwójką towarzyszy, skupiając się na ich zaciśniętych dłoniach, jednocześnie próbując sobie przypomnieć, dlaczego w ogóle tutaj trafił, bo już chyba większego poczucia oderwania od rzeczywistości mieć nie mógł.
— Z Nowego Jorku — odparł, wyjątkowo zgodnie z prawdą. Głosy z tłumu raczej ignorował, nie czując potrzeby komentowania ich w żaden sposób, skoro i sam zainteresowany nie wydawał się tym przejęty. Wyszukał jednak w tłumie źródło tych słów i w pamięci zapisał sobie tą twarz, jakby na potem. Nie miał jeszcze głębszych przemyśleń, dopiero wyrabiał sobie osąd na temat tego wszystkiego, ale musiał przyznać, że w stereotyp zapyziałej wiochy Rode wpisywało się w stu procentach.

I: 24 (4,1)

Gdyby wiedział, co za rozmowa czeka Charlesa, to nawet bez siłowania się na rękę postawiłby mu piwo. Klepnąłby w ramię ze współczuciem i życzył powodzenia w omijaniu jadu, jaki Pankhurstówna mogła zacząć wypluwać. Taki był z niego dobry człowiek, o wielkim sercu!
Rudolph zajął miejsce, ale nie z przekonaniem, że wygra. Nie był przejęty, nie wykręcał nadgarstkiem, aby przygotować rękę do walki. Jakkolwiek by to nie brzmiało. Siedział swobodnie, przekonany, że to w końcu forma zabawy. Dumy nie straci i nie poczuje się gorzej z tego czy innego powodu.
Naciągnął rękaw, umiejscowił rękę, którą splótł z dłonią mechanika. Nie zrobił sobie nic z komentarzy w tle. Słyszał już wcześniej; nawet oceniać mu się nie chciało. Interesowało go to, aby samochód był zrobiony! Gorzej jak znajdzie niezidentyfikowane ślady i plamy, to wtedy na pewno wymusiłby na Charlesie wyczyszczenie tego. Albo odkupienie. Kto wie jak mógłby zareagować, kto wie!
— Nowy Jork — pokiwał głową, w międzyczasie próbując przechylić rękę Bucketa na swoją korzyść. — I czym się zajmujesz? — zapytał, a w tym samym momencie jego dłoń została wciśnięta w blat. Heferth zerknął tylko na Bucketa, pokręcił głową na swoje zagapienie się. Niemniej, mężczyzna był ciekaw tego, czym zajmuje się nowy obywatel Rode. Mógłby obstawiać nieciekawą pracę, a może nawet i doszukiwałby się jakichś mrocznych tajemnic, mimo że tych na pierwszy rzut oka nie da się zauważyć? Warto jednak było poznać człowieka, stąd też pytał Moreau o to i owo. Dla zaspokojenia własnej ciekawości przede wszystkim.
— Że też ich nie nudzi to — skomentował do mechanika, kiedy brunetka McLagen, stojąca za Christianem, zaczęła krzyczeć, jakoby Charles był pedałem robiącym przegląd podwozia kolegom.

I. Charles
II. 24 (2,3)

Powiedzmy – nie wnikając nadmiernie w szczegóły – że Bucket krzepy tej nabrał przez jazdę na ręcznym machanie kluczem francuskim w warsztacie. Nikt tak nie dokręci śruby, jak Charles – to wiedzą chyba wszyscy klienci, a teraz na sobie przekonał się o tym Rudy. Łatwo nie było, a byłoby zapewne trudniej, gdyby ten niefrasobliwie podczas konkurencji się nie zagadał.
- Relacja Rode - Nowy Jork ostatnio stała się całkiem popularna – zaśmiał się, puszczając dłoń Rudolfa natychmiast, gdy tylko ta uderzyła o stół. Nie przeciągając i nie chcąc, by plotki choćby w sposób pośredni objęły także jego. Kto następny byłby w kolejce? Może Christian? Aż strach myśleć.
- Niedługo im się znudzi – uśmiechnął się, wyciągając prawicę po rundę drugą. Czasem nawet nawykłego do jazgotu i nadzwyczaj cierpliwego Charlesa irytowało wykrzykiwanie wszem i wobec przez ponoć dorosłych ludzi niesprawdzonych i czasem bzdurnych oszczerstw, ale co mógł zrobić? Ignorował i modlił się w duchu, by jego własne, domowe źródło tychże poszło nareszcie po rozum do głowy. Może to narosła irytacja właśnie pozwoliła mu po raz drugi utrzymać równowagę na rozklekotanym krzesełku. Pochylił się do przodu, zapatrzył na blat stołu. Przez ułamek sekundy dałby sobie tę wyćwiczoną rękę uciąć, że tym razem to grzbiet jego dłoni wyląduje na stole. Wtem kolejna dziwka babilońska, jak zwykła zwać ją Babcia Wiadro szepnęła do swojego konkubenta, że to publiczne obściskiwanie się Bucketa jest aż niesmaczne. Dłoń Rudolfa po raz kolejny huknęła o blat stołu.
- No no, łatwo nie było – strzelił palcami i oparł łokieć o stół po raz trzeci.

II: 26 (2, 4)
III: 31 (5, 6)

Christian uniósł brwi nieznacznie, gdy dłoń huknęła o stół po raz pierwszy. Dopiero po chwili zdecydował się odpowiedzieć na zadane mu pytanie, jakby z lekkim osiąganiem.
— Jestem lekarzem — stwierdził nonszalancko, po czym przeczesał smukłą dłonią ciemne włosy i uśmiechnął się półgębkiem, jakby chciał zbyć temat nie mając go za nic istotnego.
Gdy dłoń Rudolpha po raz drugi zaliczyła bliskie spotkanie ze stołem, Christian musiał stwierdzić, że faktycznie najwyraźniej machanie kluczem w takich starciach okazuje się przydatniejsze, niż skalpelem. Sam jednak nie zamierzał tego sprawdzać, bo i nie dla niego takie rozrywki. Czekał jednak na trzeci ruch mężczyzn, skoro już tutaj z nimi przybył. Poza tym zdawał sobie sprawę, że dobrze będzie zdobyć tutaj jakieś znajomości, jakie by one nie były.
— Niezależnie od wyniku i ja stawiam piwo — wtrącił pospiesznie, nim jeszcze zaczęli. Nie pijał alkoholu, preferując zachowanie trzeźwości umysłu i pełni władz nad swoim ciałem, ale tutaj nadarzała się okazja do bliższego poznania mieszkańców Rode, a jeżeli Christian zamierzał na razie zostać w miasteczku i nie wydawać się nadto podejrzanym, byłoby to na miejscu.

I: Charles
II: Charles
III: remis

— Też ostatnio odniosłem takie wrażenie. Najwidoczniej Wielkie Jabłko już nikogo nie zadowala albo dzieje się tam nic ciekawego, więc szukają atrakcji gdzie indziej — skomentował mimochodem, dalej swobodnie ignorując komentarze, które jeszcze przez dobrą chwilę dotyczyły życia erotycznego mechanika, aż przeszły do problemów dróg moczowych, rozrodczych i ogólnie okołodupnych. Christian łatwo mógł wyłapać, że jeden miał problem z prostatą, ale do lekarza nie pójdzie:
— Panie? Zgłupiał pan? Dupę mam wystawiać jakiemuś nie wiadomo komu? Gdyby jeszcze, hehe, to kobieta była, a nie ten, funfel mechanika, co z nim...
Splunął nawet koło Moreau, wdając się w dyskusję o czopkach i problemach wątrobowych. Taką bogatą wiedzę medyczną mieli mieszkańcy Rode. Jeśliby zechciał, to mógłby już teraz, z miejsca wszystkich diagnozować. Może łyknęliby wypowiedziane informacje?
— Zdecydowanie co poniektórzy cię docenią. Jaka specjalizacja? — dopytał Rudolph, zamykając dłoń w walecznym uścisku razem z Charlesem. Można uznać, że tym razem Rudolph jakby bardziej się postarał. Mniej zagadany, zmotywowany po alkohol, który zaproponował Nowojorczyk. Nic tylko być zadowolonym z dobrego dnia.
I te siłowanie się dobrą chwilę trwało. Raz Charlie bardziej przechylił, a to zaraz Heferth odbił niemalże uderzając ręką mechanika w blat. Kolejna fala komentarzy poszła i ktoś ciągle chuchał i dmuchał na kark Christiana, omiatając go fuzlem - ciężkim i nieznośnym.
Skończyli. Remisem, może nawet walkowerem, kiedy to właściciel kasyna puścił dłoń Bucketa.
— Gratuluję. Więc dwa piwa... — zagadał, wyciągając rękę do uścisku. Taka kultura. I zero cierpienia z tego powodu.
— Chcesz spróbować? — Rudy zwrócił się do lekarza, chcąc odstąpić mi miejsce, aby mógł się sprawdzić.

- Dobrze trafili – mruknął Charles ni to żartem, ni to z goryczą, ignorując już totalnie rozgadany tłumek. Ostatnia runda przed nimi, a dookoła ludzie peplali o dupie Maryni, względnie o swojej własnej. Widać doszli do wniosku, że nie zobaczą już niczego ciekawszego od kobiety rozkładającej na łopatki innego przyjezdnego pana doktora. Biedny Artem.

Walczył dzielnie. Obaj dzielnie walczyli. Dwie wygrane rundy może powinny zmotywować upartego Bucketa do zdwojonych wysiłków, ale... Zabrzęczał telefon. Pospiesznie uścisnął dłoń niewątpliwie godnego przeciwnika i z duszą na ramieniu wygrzebał aparat z kieszeni brudnych spodni. Odczytał wiadomość i zaklął pod nosem tak obrzydliwie, że pierwsza z brzegu panienka aż się zaczerwieniła. Obaj zapewne zgadzali się co do remisu.
- Piwo będzie musiało poczekać, na pewno się upomnę, ale nie teraz. Przepraszam panów najmocniej, obowiązki wzywają. Będziemy w kontakcie – jeszcze raz uścisnął dłoń jednego i drugiego, by zaraz przecisnąć się przez rozgadany tłum i zniknąć. Na ratunek kumpla podtopionej babci.

/zt - do basenu z rybkami

Stłumił w sobie chęć odwrócenia i dźgnięcia strzykawką osobnika chuchającego mu na kark, najlepiej w gałkę oczną. Gdyby się do tego posunął, przypuszczalnie jego próba zachowania twarzy spełzłaby na niczym, bo i ciężko się później wykłamać z takich akcji. Zamiast tego więc przysunął się krok bliżej stołu, z najbardziej beznamiętną miną, na jaką było go stać.
— Chirurg — odparł, marszcząc brwi, bo i hałas wkoło zrobił się na tyle nieznośny, że miał wątpliwości czy Rudy go usłyszał. Obserwował jak panowie zremisowali i ponownie pozwolił sobie na uśmiech, gdy biznesmen zaproponował, by i on się sprawdził. Uniósł ręce w obronnym geście.
— To nie jest najlepszy pomysł — był niemal zakłopotany. — Poniesienie sromotnej klęski w obliczu śmietanki Rode byłoby towarzyskim samobójstwem — wyjaśnił, wyglądając na ewidentnie rozbawionego, choć nie sposób było wyczuć w jego głosie sarkazmu, nawet jeśli faktycznie nie uważał, jakoby tłum ich otaczający był kimś ponad gawiedzią, rozbawioną tanią rozrywką.
Uścisnął dłoń Charlesa i odprowadził mężczyznę wzrokiem, zastanawiając się, co mogło być tak okropne, że opuścił ich z miną osoby idącej na ścięcie, przy akompaniamencie przekleństw tak wymyślnych, że musiał przyznać mechanikowi plusa za kreatywność.
— Wygląda na to, że zostaliśmy sami — stwierdził beznamiętnie. — Charles chyba nie był szczególnie zadowolony — dodał, zerkając na zegarek zdobiący jego nadgarstek.

— I samobójcy tutaj się zdarzają. Czasem ktoś wyskoczy z okna, czasem przejdzie się spacerkiem do lasów. I o ile nie pożrą go bezpańskie psy i inna zwierzyna albo nie rozjedzie go samochód, to... W sumie trafisz w zachodniej, po skosie, na ulubione drzewo wisielców — taka nowinka, taka ciekawa informacja! Trudno powiedzieć na ile było to prawdą, na ile wymyśloną atrakcją turystyczną albo jakąś legendą, mitem, który krążył po Rode od parunastu lat. — Zero poszanowania dla Matki Natury — podsumował, choć nie wydawał się wielce ubolewający z tego powodu. — Znalazł się jeden, co się naćpał, powiesił. To go znaleziono oblazłego muchami. Darcy czy jakoś tak. Tyle ich było!
Uścisnął dłoń Charlesa, mimochodem zastanawiając się czy wtrącony niuans miasteczka sprawił, że wyraz twarzy Bucketa był taki cierpiętniczy. Nie wnikał. Nie interesował się. Chyba że miał w tym jakąś korzyść, gdzie pozyskanie informacji byłoby dla niego wartościowe.
— Czasem i tak bywa. Jak obowiązki wzywają to niestety... — wzruszył ramieniem, wsuwając ręce do przednich kieszeni spodni i przeszedł dalej. Odsunęli się obaj od stanowiska siłowania się na rękę. Ba, obaj zostali wypchnięci przez gawiedź żądną zabawy, walki!
— A więc chirurg, tak? Narobisz się tutaj. Średnio raz na tydzień jest kogo składać.

edit: 3.08.17 r.
Mężczyźni porozmawiali. Coś mu Rudolph pokazał z miasteczka i powiedział Moreau, gdzie może trafić na niego (w kasynie chociażby) czy Charlesa (w warsztacie). Potem każdy poszedł w swoją stronę.

| ZT x2

→ z mieszkania

Ash już wiedziała swoje – widziała na filmach podobne trójkąty. Jeden z absztyfikantów zostanie bardzo zraniony, poszkodowany, może nawet poczuje się wykorzystany! Ale Max i jej wybranek mają szansę żyć długo i szczęśliwie! Z niecierpliwością wyczekiwała dnia, kiedy wreszcie zostanie ciocią. Z jednej strony Bucket, który może łaskaw będzie za sprawą Max przymknąć oko na jej wybryk, a z drugiej strony Artem - taki wykształcony, lekarz i to z dużego miasta! Ten drugi bardzo Ash odpowiadał jako ojciec dzieci jej siostry. No i dzieciaki nie miałyby wrednej prababci. Taką przynajmniej nadzieję miała dziewczyna. O tym myślała właśnie, zajadając solone orzeszki i przechodząc między straganami. Wydała całe dziesięć kredytów na badziewną figurkę chocoba, dla ojca. Uważała, że każdy powinien lubić chocoby. Wreszcie dotarły do miejsca, gdzie muskuły prężyli wielcy panowie. Wtem wpadła na genialny pomysł.
- Jak wygram, będziesz kryć mnie przed Bucketem – nie pytając Max, czy akceptuje warunki, usiadła przy stoliku. Czy Max przyjmie tak perfidnie rzuconą rękawicę?

Nieświadoma fantazji siostrzyczki, szła obok niej, cierpliwie znosząc ciągłe przystanki przy kolejnych stoiskach. Zadowolona ze spaceru, podkradała młodej orzeszki, zawsze kończące się w ekspresowym tempie. Ale każdy musiał mieć jakieś uzależnienie!
A Max lepszego nie znalazła!
Docierając do miejsca swego tryumfu, Max aż uśmiechnęła się na wspomnienie nagrody i odruchowo rozejrzała za Artemisem. Na wyzwanie siostry wybuchnęła śmiechem i pokręciła głową. Oho podobne zapędy Ash miała? Nie musiała prosić starszej siostry, bo ta od razu usiadła naprzeciwko. Prawdę mówiąc kryłaby dziewczynę nawet bez zakładu, ale skoro ta chciała w taki sposób...
- Jak wygram, myjesz mi motor przez miesiąc.
Uśmiechnęła się złośliwie i oparła rękę na stoliku. Ash mogła jeszcze się wycofać, ale czyż to nie byłoby tchórzostwo?

I. 19

Nie śmiałaby oczekiwać od siostry takiego poświęcenia zupełnie za darmo. Zresztą, jaka byłaby wtedy zabawa? Coraz częściej - dzięki poczynaniom ojca i siostry - Ash czuła się po prostu bezkarna. Dlatego zwyczajnie igrała z losem. Rzuciła jej wyzywające spojrzenie, chwytając jej prawicę.
- Ale dasz mi się przejechać - zaśmiała się, przechylając rękę siostry na jej połowę stołu. Sama z ciekawością rozglądała się za panem Artemem. Jeszcze musi tylko znaleźć godną wybrankę dla ojca. Ani jej się śniło wycofywać się z raz rzuconego wyzwania, nawet jeśli miałaby przegrać. Mniejszy wstyd, niż sytuacja odwrotna.

I. 22

II. 22

- Posprzątasz mi mieszkanie.
Uśmiechnęła się, coraz bardziej rozbawiona. Nie wiedząc z kim siłowanie bawi ją bardziej, nie zamierzała siostrzyczce tak lekko odpuścić. Ash musiała się trochę pomęczyć, jeśli chciała coś ugrać. Ale nie na darmo nazywały się Mason. Uparta rodzinka.

II. 25

- Ugotujesz mi coś lepszego, niż spaghetti z puszki - łypnęła, przysuwając się nieco bliżej siostruni. Nie wiedziała, czyje geny odezwały się dziś w tym drobnym ciele, ale musiały być legendarne. W duchu Ashley dziękowała też trenerce gimnastyki, za wszystkie karkołomne ćwiczenia. Inaczej niechybnie spadłaby na nią wątpliwa radość sprzątania po Max jej niedopranych po polowaniu gaci. Bo wyglądało na to, że położy starszą siostrę w tej jakże męskiej konkurencji.

III. 20

Pozwoliła jej wygrać. Oczywiście, że pozwoliła jej wygrać. Od tego było starsze rodzeństwo - trochę pomęczyć ale się podłożyć. Max pokiwała głową i uśmiechnęła się szeroko. Doktorek powinien to zobaczyć. Ucieszyłby się, że są słabsi od nastolatki.
- Nie obiecuję, że nie przypalę.
Zaśmiała się, ale już planowała co może siostrze przyrządzić. Musiała tylko wybrać się na polowanie. Poklepała siostrę po tej dłoni, która jej własną powaliła i kiwnęła głową, podnosząc się ze stołka. Przysuwając się do siostry, poczochrała ją po głowie.
- Gdzie teraz?

III. 21

Max na swoje usprawiedliwienie miała tylko jedno - Ash odkąd tylko dobrze nauczyła się chodzić, uczęszczała na szkolne zajęcia z gimnastyki. Przystosowana fizycznie do dźwigania ciężaru własnego ciała wcale nie była marnym chuchrem. Co nie zmieniało faktu, że była z siebie dumna! A byłaby jeszcze bardziej, gdyby wiedziała, że parę godzin wcześniej na polu chwały poległ doktorek Artem. To było przecież tak, jakby pokonała chirurga w zawodach w siłowaniu na rękę! Mężczyznę i to prawie dwa razy starszego od niej! Ash była podekscytowana. Z tej radości Max otrzymała nawet wielkiego tulasa!
- Mam ochotę na coś czekoladowego. A co do obiadu... Chcę pieczony udziec chocoba w sosie pomarańczowym. Da się załatwić? A jeśli nie, to wystarczy dzik z suszonymi śliwkami. Ostatnio mam wielką chęć na coś słodko-słono-kwaśnego. Jadłabym - rozgadała się na dobre o kuchennych ekscesach, które niemal na pewno nie wyjdą Max przy pierwszej próbie. W międzyczasie pociągnęła siostrę ku stoisku z lodami gałkowymi.

Za takie tulasy mogłaby przegrywać za każdym razem! Uśmiechnęła się do siostry i przytuliła również. Słysząc życzenia młodej trochę na humorze straciła, bo zdawała sobie sprawę z marnych talentów kulinarnych. Jak do licha miała zrobić ten głupi sos pomarańczowy? Czy do tego dzika wystarczyło dorzucić całe śliwki? Chyba powinna doradzić się kogoś kto trochę w kuchni już się nasiedział.
- Jeśli nie chcesz, żebym cię otruła, zamów zapiekankę ziemniaczaną.
Odpowiedziała, ruszając za siostrą i mijając mieszkańców smakujących się w lodach, do których ciągnęło Ash. Widząc wcześniej jak lekką ręką straciła niemal wszystkie kredyty, Max wyciągnęła swoje, by zapłacić za największą porcję dla siostry. Sobie biorąc połowę mniejszą, wybrała rumowe, chociaż alkohol preferowała w innej formie.
- A czemu tak doktorek cię interesuje, co?
Myśląc, że młoda się w nim zadurzyła, Max wolała zainterweniować za wczasu. Bo jeszcze musiałaby komuś urwać jaja.

Droczyła się z siostrą już na całego. Właściwie było jej obojętne, czy ugotuje jej spaghetti z puszki, czy wykwintny obiad z dziczyzny. Byleby ojciec mógł zasiąść przy stole i by rozmowa przy obiedzie nie skończyła się kłótnią. Marzenie ściętej głowy.
- Ugotuj mi, co tylko chcesz - powiedziała, gapiąc się łakomie na czekoladowe gałki. Polewa, także o smaku czekolady przypominała jej kolorem i konsystencją stary olej silnikowy, czy inne smarowidło, które Bucket trzymał w butelce, zaraz obok tej nieszczęsnej plamy, w którą wyrżnęła. Może to właśnie tę substancję miała we włosach? Nie wiedzieć czemu, rozbawiło ją to. Zaraz potem na tę myśl odrobinę ją zemdliło. Polewa nie smakowała dziś tak dobrze, jak zwykle. Ash mogłaby przysiąc, że miała dziwaczny, metaliczny posmak.
- Jak to dlaczego? Jestem zdruzgotana twoim staropanieństwem, Max - spoważniała natychmiast. Ach, gdyby tylko wiedziała, że panna Mason podejrzewała Ash o smalenie cholewek do doktorka! Nie była taka głupia i gdyby kogoś faktycznie miała, nie pisnęłaby siostrze słowem przynajmniej przez pierwsze pół roku.

Max ledwo posmakowała swoich lodów i już wiedziała, że nie smakują one jak rum, tylko coś co zostało dziesięciokrotnie rozcieńczone. Ale czego się spodziewać po Rode? Dzieciaki miały szczęście, że nie znały prawdziwego smaku, to nie czuły rozczarowania.
Przechodzac dwa kroki w bok, by nie tarasowac kolejki smarkaczy, Max popatrzyła na siostrę i wybuchnęła śmiechem.
- Moje co?
Zapytała, chociaż doskonale słyszała. Ze śmiechu aż ręka jej zadrżała, co spowodowało upadek całej porcji lodów prosto pod nogi. Max spojrzała na swój rożek i zerknęła na siostrę, by się popukać w czoło. Gdzie ona do jakiegokolwiek zamążpójścia?
- Nawdychałaś się czegoś w tym warsztacie?

- Gapa - wystawiła siostrze język, a zaraz potem rękę z porcją czekoladowej miłości. Była gotowa podzielić się deserem, skoro Max swój utraciła - częstuj się, gapo. I się nie śmiej. Nie masz już dwudziestu lat, ktoś musi zacząć cię uszczęśliwiać, żeby nie przyszła ci do głowy adopcja dwudziestu oblazłych sierściuchów! ...A to, czego się nawdychałam w warsztacie do tego nie mieszaj. To przemyślenia sprzed incydentu. - Stwierdziła po chwili namysłu, wypinając pierś. Nikt nie miał tak błyskotliwych przemyśleń, jak Ashley Mason, kiedy skoczy jej cukier!
- Co ci szkodzi popuścić komuś od czasu do czasu? Czy tam dopuścić... kogoś. Jakkolwiek to się nie nazywa - wzruszyła ramionami i wyprzedziła siostrę, żeby zaraz przejść do kolejnego stoiska. Chętnie porzucałaby do celu... Nigdy tego nie robiła!

/zt x2, pobawmy się w rzucanie do puszek!

< speluna Pechowiec.

Nigdy nie przepadał za tym zasranym festynem. Tłum ludzi z bachorami skutecznie zniechęcał do brania udziału w życiu publicznym miasta. Inna sprawa, że w tym czasie i w Pechowcu było więcej ludzi przepuszczających swoje ciężko zarobione pieniądze i w tłumie chłopakom było łatwo kogoś obrobić. Miał tu się z jednym z nich spotkać. Nie, nie żadnym kieszonkowcem skurwysynem, do tej roboty potrzebny był ktoś porządny.
Przycupnął przy jednej z atrakcji dożynek, wyciągnął z kieszeni papierośnicę i zapalił. Sprawa mogła poczekać, ale lepiej było zabrać się za nią wcześniej niż później. Lubił mieć nad tym pewną kontrolę. Szczególnie, kiedy w grę wchodziła nie tylko złośliwość i perfidność wobec ludzi ale i jego pieniądze. Zaciągnął się mocno i wypuszczając nosem dym powiódł wzrokiem po kręcących się nieopodal ludziach. Szukał tej jednej, konkretnej twarzy. Wrzeszczące bachory, biegające za nimi matki, plotkujące staruchy. Gdzieś mu mignął jebany pies Rios goniący za smarkaczem. Lepiej tak, niż żeby miał mu bruździć.

Skoro już zjawił się w Rode na festynie to i pokręcić się trochę wypada. Los chciał, że akurat wrócił z polowania gdy wszystko się zaczęło, zdążył poznać kelnerkę w barze, zjeść i chwilę odetchnąć w cichszym miejscu nim znalazł się w samym centrum zabawy. Zdecydowanie wyróżniał się z tłumu, wyglądał trochę obskurnie, trochę nie na te czasy. Miał na sobie starą, skórzaną kurtkę, materiałowe spodnie z wieloma kieszeniami i wysokie buty za kostkę. Broda i nieobcięte włosy dopełniały idealnie wyglądu na miarę nawet bezdomnego. Przystanął na uboczu, obserwował mierzących się na rękę jak i otoczenie. Wejście między ludzi tak całkiem całkiem nie było dobrym pomysłem, zdecydowanie za dużo uwagi mogłoby na nim spocząć ze względu właśnie na wygląd.

Zerknął na zegarek. Cierpliwie, bez pośpiechu. Był jeszcze czas. Strzepnął popiół z papierosa i znów zerknął w tłum. Wreszcie znalazł. Dla niektórych na pierwszy rzut oka leśny dziad, dla innych myśliwy z wieloletnim stażem. Dla Silvera był cennym pracownikiem, choć nie pełnoetatowym. Można było to nazwać umową-zleceniem. I z tym właśnie dziś Silver zamierał do niego wyjść. Propozycja, szybka fucha.
- Tutaj, Morningstar- uniósł dłoń ni to w geście powitania ni zaznaczenia jedynie swojej obecności. - Jak się masz?- luźne pytanie, niezobowiązujące. Na dobry początek. Rzucił niedopalony papieros na ziemię i przydeptał butem. Sprzątaczki to później pozamiatają, od tego w końcu były, leniwe szmaty.
- Nie masz ochoty zarobić trochę grosza? - John Silver nie płacił źle. Cenił sobie lojalność oraz solidną robotę, choć ta nie należała do najłatwiejszych.

Łysa glanca Silvera, pięknie... Splunął gdzieś na bok i ruszył w stronę mężczyzny. Mógł się głośniej wydzierać wołając go, cholera, nie cierpiał gdy się odwracali i gapili na niego. -Jakoś. Typowa odpowiedź na takie pytanie, przynajmniej z jego strony. -Zależy od roboty. Czego potrzebujesz? W morderstw się nie bawił, nieopłacalne zajęcia. Wycieczki w las i zastraszanie to co innego, tak jak i rabunki. Oparł się o ścianę, założył ramiona na klacie i czekał na odpowiedź. W sumie był nawet ciekaw.

Silver uśmiechnął się szeroko. Humor miał dziś mimo wszystko przedni, rano dał żonie po mordzie i pchnął na framugę. Za późno przyniosła mu kawę, leniwa pizda.
- Potrzebuję kogoś, kto mi przypilnuje pewnej francy. Wisi mi trochę kasy - powiedział otwarcie patrząc, czy nikt nie postanowił sobie podsłuchać. Jeśli postanowił, to Silver postanowił dać mu w zęby.
- Możesz ją znać, Max Mason- dobrze znał Maximę i jej ojca. Stary Marlin nigdy nie wylewał za kołnierz, przez co nie raz napytał sobie biedy. Teraz ponoć się uspokoił, ale któż tam wie? - Została zobligowana do uregulowania długu, który już dawno powinna zacząć spłacać. Odsetki rosną. Nie chciałbym, żeby biedna, straciła wszystko. To nieludzkie, prawda?

-Mogę ale nie muszę, raczej nie znam. Tak dla jasności, Silver musiał mu ją teraz przynajmniej na zdjęciu pokazać. Nie da się inaczej pilnować, skoro nie wie jak wygląda.-Pilnowanie, obserwacja czy raczej mam odzyskać dla Ciebię tę kasę? Mógł mieć różne pojęcia pilnowania, Json wolał się upewnić a roboty nie odmawiał. Jeden pies dla kogo, ważne żeby mieć za co żyć.