ALOE MAXIMA – mimo iż zwie się „maxima”, paradoksalnie jego wysokość waha się od 8 do 20 cm, czyli znacznie mniej niż tradycyjny aloes. Nieco inne, choć podobne, są również jego właściwości. Podobnie, jak jego starszy krewniak, którego sporadycznie można jeszcze napotkać, tak i Aloe maxima jest sukulentem o kolczastych liściach, podobnie wyglądają także jego kwiaty i owoce. Jednakże mieszanina substancji leczniczych zawarta w miąższu liści, zwana potocznie Alonida, zawiera dotychczas słabo przebadane czynniki wzrostu komórek oraz inne substancje wspomagające. W tej unikalnej kombinacji powodują one całkowitą regenerację nabłonków, tkanki łącznej, w stopniu ograniczonym także innych tkanek. Po ranie potraktowanej wyciągiem z tej rośliny nie pozostaje nawet blizna, tkanka odnawia się stosunkowo szybko i całkowicie. Roślina bardzo cenna, z tego powodu również trudna do zdobycia.

URTICA CORDIS – potocznie zwana sercojadem to bylina z rodzaju pokrzywowatych. Jej miąższ po uszkodzeniu twardej skóry wydziela silny, charakterystyczny, słodkawy zapach. Liście także są charakterystyczne, kształtu sercowatego, z dużą zawartością meskaliny. Chętnie są zbierane i w różnych formach spożywane przez ludzi, niekiedy także zwierzęta. Roślina pospolita, często rośnie w ogródkach jako chwast.

PETROSELINUM IMITATIUM - roślina dwuletnia z rodziny selerowatych. Łatwo pomylić ją z pietruszką, ponieważ ich części naziemne są uderzająco podobne, niewielkie różnice doświadczony ogrodnik może zaobserwować w korzeniu spichrzowym, który jest u niej żółtawy, znacznie większy od korzenia pietruszki, a pod koniec lata pusty w środku. Cała roślina w ciągu 3 godzin po spożyciu zaczyna działać silnie przeczyszczająco. W większych ilościach może powodować zatrucie, zwłaszcza po spożyciu korzenia. Często spotykana jako chwast ogrodowy. Wśród lekarzy ceniona za swoje właściwości, wśród rolników zaś zwalczana wszelkimi dostępnymi metodami.

HEDERIACHIS („zły bluszcz”) - trująca roślina występująca zwykle w samych sercach dzikich lasów. Półpasożyt, bardzo ekspansywny i wyniszczający drzewostan na obszarze, w którym się zadomowi. Dorosłe pnącze staje się żywym, złożonym organizmem pasożytującym na obszarze nawet kilkuset metrów kwadratowych. W okresie kwitnienia wytwarza trzy rodzaje kwiatów – pierwszy rozpyla swoiste feromony wabiące przedstawicieli leśnej fauny, niekiedy także ludzi. Drugi rodzaj wydziela środek silnie zwiotczający mięśnie. Ofiara jest w pełni świadoma, jednak nie może się poruszyć. Trzeci rodzaj wydziela lepką substancję zawierającą enzymy trawienne. Kto zapuści się zwabiony w sam środek bluszczowych zarośli, najczęściej ginie strawiony żywcem, a po strawieniu dosłownie wchłonięty przez roślinę. Jej silny zapach wyczuwalny jest z daleka, idealnie maskuje on odór rozkładających się zwłok. Liście są cienkie jak pergamin i zarazem bardzo wytrzymałe, wielkości ludzkiej głowy.

OXYRHYNUS DULCIS – inaczej zwana „dobrym drzewem”. Dorasta nawet do 50 metrów wysokości. W rozłożystej koronie i pośród długich, giętkich i często sięgających ziemi gałęzi, znajdują schronienie liczne gatunki zwierząt. Jej jasnoniebieskie kwiaty po odpowiedniej obróbce leczą reumatyzm, kora zaś jest źródłem kwasu salicylowego. Ze względu na zbyt duże podobieństwo do gatunku Orynchus malignum, młode sadzonki traktowane są jak chwasty i wycinane, nim zdążą wyrosnąć do wielkości, w jakiej mogłyby zacząć wytwarzać substancje lecznicze, bądź stać się źródłem zagrożenia dla ludzi. Najczęściej rosną na terenach podmokłych i przy brzegach rzek.

ORYNCHUS MALIGNUM – inaczej zwana „złym drzewem”. Gatunek rośliny okrytonasiennej, przypominający wyglądem całkowicie inny gatunek, mianowicie Oxyrhynus dulcis. Giętkie gałęzie zwisające do ziemi wydzielają substancję, która przy kontakcie z wodą lub wilgocią z powietrza, tworzy silnie żrący kwas. Błękitne kwiaty, jeśli komuś uda się je zerwać, po zasuszeniu i zaparzeniu łagodzą świąd i wysypkę, wspomagają również regenerację naskórka po oparzeniach spowodowanych kontaktem z jej liśćmi. Podobnie jak Oxyrhynus dulcis, występuje na terenach podmokłych. Kwaśne opady znacznie przyspieszają jej wzrost.

QUS (Rumianek) - kwiatki mają właściwości antybakteryjne i poprawiają trawienie. Działają też odkażająco, wykrztuśnie i rozkurczająco na oskrzela. Pomagają więc przy uporczywym kaszlu.
Rumianku można używać w formie herbatek, okładów czy płynu do przemywania ran. Dodaje się go również do inhalacji. Występowanie: polany

Przepis: 2 łyżki suszu rumianku zalać kubkiem wrzątku, odstawić na 10-15 minut, aż napar naciągnie.

JAVA (Bez czarny) - Ekstrakt z bzu czarnego poprawia odporność, hamuje infekcje wirusowe i skraca czas choroby. Kwiaty i owoce mają właściwości przeciwgorączkowe, wzmacniają naczynia krwionośne.Występowanie:  tereny górskie

Przepis: 2 łyżki kwiatów wrzucić do kociołka z zimną wodą, gdy dojdzie do wrzenia gotować przez 5 minut, ostudzić  i pić dwa razy dziennie.

FISA (Fiołek) - Ma właściwości wykrztuśne, więc napar doskonale sprawdza się przy uciążliwym, suchym kaszlu.Występowanie: polany, łąki

Przepis: 2 łyżki świeżych lub suszonych kwiatów fiołka zalać wrzątkiem, odstawić na 10 minut i pić raz dziennie.

RIPA (Kozłek lekarski) - ułatwia zasypianie i uspokaja, działa rozkurczowo, środek na ból i niewielkie zawroty głowy. Występowanie: mokradła

Przepis: Jeden korzeń kozłka zetrzeć, wysuszyć. Proszek wsypać do naczynia, zalać wodą z wodorostów, dokładnie wymieszać. Pić przed posiłkiem.

YUS (Stokrotka) - maść ze stokrotek zmniejsza obrzęki, a napar działa wzmacniająco. Występowanie: łąki

Przepis: Posiekane, świeże stokrotki dodać do miękkiej gliny. Mieszać równocześnie dolewając wody. Wilgotną gliną należy obłożyć obrzęki.

SONRAUN (Koniczyna) - okłady z koniczyny łagodzą podrażnienia skórne, a napary zwalczają objawy niestrawności. Występowanie: jaskinie

STEDAUNON (Krwawnik) - poprawia krążenie krwi, ma właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne. Występowanie:  las