KTO: Elia i Feli
KIEDY:Dzień/Noc przed włamem do Riosa
GDZIE: Dom Felixa

Chociaż z początku wydawało się, że Elia i Felix bardzo dobrze się dogadują, a i wspólne spędzanie czasu jest dla nich rzeczą przyjemną - to od kilku dni Martinez jakoś niespecjalnie spieszyła się do kolejnych smsów czy wypadów do knajpy. Novak zaczął podejrzewać, że zawalił - powiedział coś nie tak, chlapnął głupotę, albo zrobił coś nieprzyzwoitego. A że był też osobą wstydliwą na tyle, by się nie narzucać - po prostu czekał. Czekał na to, aż sama Martinez przyjdzie mu powiedzieć w twarz "no słuchaj, Feli, zjebałeś. No to cześć". Bo na mniej pesymistyczne myśli nie miał nastroju.
Usiłował się pocieszać słowami Charlesa, że Novak powinien traktować to jako przygodę. Ot, wakacyjny "romans" z oczywistym finałem. Ona wyjedzie, a Feli zostanie sam na tej stacji pośrodku niczego. To mu pozwalało nie popaść w czarną rozpacz, chociaż naprawdę nie był w stanie w ogóle się znieczulić.
Było już dosyć późno; a Felix siedział sam w swoim sporym, acz pustym pokoju. W przeciwieństwie do garderoby, jego sypialnia nie była nazbyt oryginalna.Szerokie łóżko, biurko pod oknem, stara szafa i komoda, książki i komputer. Tak jakby chłopak za bardzo nie chcą personalizować miejsca wokół siebie, by się do niego nie przyzwyczajać. Szkoda tylko, ze to i tak nie pomagało mu w decyzji o przeprowadzce. Chociaż i to można usprawiedliwić opieką nad ojcem i babcią.
Lecz dziś chłopak miał "wolne". Eugenia wyszła na brydża do swojego "chłopaka" a to znaczy, że wróci rano. Ojciec w końcu wysłany do sanatorium, by mógł zebrać siły przed zabiegiem, który go czeka. I mimo, że chłopak był sam w domu dopiero kilka godzin, to czuł się bardzo nieswojo.
Lubił towarzystwo. Nawet swojej dosyć dziwnej rodziny.
Leżał na materacu, przy otwartym oknie i przeglądał pinteresta z jakimiś papierowymi DIY, chociaż w żadnym stopniu go to nie interesowało. Wszystko, żeby zabić czas do rana.

Wahała się, czy tu w ogóle dzisiaj przychodzić. O ile łatwiej byłoby nie, skoro już przez ostatnie kilka dni udało jej się od Felixa odrobinę odsunąć. W jej oczach to nie miała być dla niego przykrość, czy próba zrobienia mu na złość, tylko załatwienie sprawy w najmniej bolesny sposób, jaki się da. Nie mogła obejść w żaden sposób celu swojej wizyty ani swoich zobowiązań, nie mogli obejść także tego, że choćby nie wiadomo jak czarować rzeczywistość, dzieliło ich więcej, niż mogło połączyć.
Nie mogła jednak nie przyjść tutaj dzisiaj. Choć była na siebie zła, bo miała wrażenie, że robi to bardziej dla siebie, by zobaczyć przed tym wszystkim chociaż jedną przyjazną twarz, niż dla niego.
Droga z hotelu dłużyła jej się niemiłosiernie. Elia była już nawet spakowana, ale o tym akurat nikt nie musiał nic wiedzieć. Swoją rolę odgrywała przecież bardzo sumiennie i próbowała przynajmniej dopilnować najdrobniejszych szczegółów. Mimo to, gdy w końcu stanęła pod drzwiami, wahała się, czy pukać. W końcu przymknęła oczy i stwierdziła, że niech się dzieje co chce. Zapukała.

Zaskoczyło go to, że ktoś się o pukał o tej porze. W pierwszej chwili pomyślał, ze to babcia wróciła wcześniej. I tylko ze względu an tę myśl zsunął się z materaca, by wyjrzeć przez okno wychodzące na podjazd.  
Poczuł nagłe uderzenie ciepła, gdy zorientował się, kto tak naprawdę stoi pod drzwiami. Nim zdążył się zastanowić, schodził już do holu.
- Hej.. - rzucił, nieco zachrypniętym głosem, gdy już uchylił drzwi. 
- Coś się stało?
Dziewczyna się nie zapowiedziała, a godzina już była daleka od odpowiedniej na odwiedziny. Dlatego też Novak pomyślał, że coś może być nie tak. 
- Wejdź, co będziesz tak stała w progu - dodał, uśmiechając się lekko. Mimo zdziwienia, poczuł jakąś ulgę.

Felix nie wyglądał na mocno zasmuconego, więc wzięła to za dobrą monetę. Już nieco uspokojona mogła więc w końcu się odezwać. Cieszyła się, że go widzi i mimo wszystko chyba trochę pożałowała, że jednak przyszła. Teraz ciężej jej się będzie żegnać...
- Nic się nie stało, po prostu chciałam cię zobaczyć - zamrugała gwałtownie, a ręce splotła za sobą. Nie musiał widzieć, że się zwyczajnie denerwuje, ciężko stwierdzić, czy przed tym, co ją czekało, czy tym spotkaniem. Najpewniej jedno i drugie.
- O ile oczywiście ty chcesz jeszcze widzieć mnie - dodała, przekrzywiając lekko głowę. Pozwoliła sobie na uśmiech, żeby nie zabrzmiało to jak wyrzut, ale ewidentnie widać było, że jest jakaś dziwnie nieswoja i nieobecna.
Gdy zaprosił ją do środka, niespiesznie przekroczyła próg, jakby się wahając. Po chwili uznała jednak, że to bez sensu. Gorzej już i tak nie będzie, a przynajmniej tak wtedy myślała.
- Jesteś sam? - Zapytała, słysząc... No właściwie nic nie słysząc, stąd to pytanie. Rozejrzała się po wnętrzu i chyba czekała, czy zaprosi ją dalej, w myślach próbując sobie poukładać, co właściwie chciała powiedzieć.

- Głupiutka jesteś, jeśli myślisz, że nie chciałbym cię widzieć - odpowiedział, ciągle się uśmiechając. może nie powinien jej pozwalać na to najście, szczególnie, że od jakiegoś czasu budowała dystans między nimi. 
Teraz jednak się liczyło to, że Elia tu była z własnej woli. 
- No tak jakoś wyszło - rzucił na pytanie o innych lokatorów. Zaprowadził dziewczynę do szerokiego salonu, w którym w centralnym miejscu stała ulubiona kanapa jego babki. Kraciasta kapa zupełnie nie pasowała do reszty, jaśniejszych i bardziej nowoczesnych mebli. 
- Mam, że tak powiem, wolną chatę. Dlatego też mogę sprowadzać dziewczyny, hehe.
Pogładził się po karku, rumieniąc się nieznacznie.
- Wybacz, głupi żart... hm. Napijesz się czegoś? Czy tak... wpadłaś żeby wypaść? 
Osobiście miał nadzieję, że Elia miała zamiar posiedzieć z nim dłużej. Zwócił się do niej frontem i nie czekając na odpowiedź - podszedł i objął dziewczynę.
- ...no. Tak... - dodał niepewnie, odsuwając się w końcu - na powitanie?

Była głupiutka. Felix nawet nie wiedział, jak bardzo, do jasnej anielki, była głupia. Poza uśmiechem nie pokusiła się jednak na żaden komentarz. Odnotowała, że jest sam i dała poprowadzić się do salonu, nie kryjąc nawet, że się z zainteresowaniem rozgląda. Wnętrza sporo mówiły o ludziach, a ta stara kanapa, mimo że tak różna, jej się podobała. Była taka swojska, znacznie bardziej niż modne obecnie, jasne i proste meble.
- To gdzie je chowasz? - Parsknęła śmiechem i udawała, że się z uwagą rozgląda, podnosząc nawet jedną z ozdobnych poduszek na meblu. W końcu jednak spoważniała i poprawiła nieznacznie włosy, by w końcu usiąść na samym skrawku sofy i wsunąć dłonie pod uda. Poczuła się nagle, jakby cofnęli się w czasie i cała ta akcja z zachowywaniem dystansu w ogóle nie miała miejsca.
Przez dłuższy czas tylko patrzyła na Felixa, jakby chciała zacząć coś mówić, ale w ostatniej chwili zrezygnowała.
- Jeśli masz jakąś wodę, to chętnie - stwierdziła w końcu wstając i marszcząc lekko brwi, jakby wcale nie było to to, co chciała powiedzieć.
Zupełnie się jednak poddała, kiedy ją objął. Przez krótką chwilę miała ochotę do wszystkiego się przyznać i mieć to z głowy. A przede wszystkim - nie musieć tego wszystkiego robić.
Przytrzymała go nieco dłużej, niżby można się spodziewać po powitalnym uścisku. Kiedy w końcu się od siebie odsunęli odchrząknęła.
- Na powitanie - potwierdziła, a na jej twarz wkradł się słaby uśmiech.

Na kilka chwil zniknął w kuchni, która kryła się za podwójnymi, przeszkolonymi drzwiami. Elia mogła w tym czasie przyjrzeć się sporej ilości rodzinnych zdjęć, które babcia Felixa kolekcjonowała na ścinach. Fotografie nie ograniczały się tylko do twarzy Starego młodego Novaka. Były też to portrety dalszego kuzynostwa, ciotek, braci, siostrzeńców. Pamiątki z wakacji czy świąt. Eugenia miała naprawdę sporą familię, o której jednak sam Felix za dużo nie opowiadał.
- Proszę - szklanka z wodą pojawiła się tuż przed oczami Elii. Felix wręczył jej pełne szkło i samemu przysiadł na kraciastej kanapie. Z jego miny można było wywnioskować, że coś go dręczy.
Właśnie do głowy przyszło mu wyjaśnienie takiej nagłej wizyty Martinez.
- Wyjeżdżasz z Rode, co nie? - rzucił cicho, spoglądając na dziewczynę.
- Znaczy... wiesz. Od samego początku mówiłaś, że jesteś tu tylko na chwilę, więc może...
Podrapał się po karku, wzdychając ciężko.
- Słuchaj, możesz być ze mną szczera. Zresztą, nie jestem dzieckiem. Zresztą, jak to powiesz, to może będzie nam się milej spędzało ten wieczór. 

Podziękowała cicho, gdy przyniósł szklankę i z powrotem usiadła na kanapie, wciąż jednak na jej brzegu, jakby bała się usiąść wygodniej. Patrzyła na Felixa z jakąś dziwną intensywnością, tym bardziej gdy zgadł, co właściwie się stało. Opuściła wzrok na szklankę i jakby chcąc odwlec w czasie odpowiedź, upiła z niej łyk, po czym ponownie na niego spojrzała. Ręce jej się trzęsły, a nawet wiązanka przekleństw w jej głowie nie pomagała.
- Tak... Nie. Nie wiem - skrzywiła się, po czym westchnęła i zgarbiła się. Nie mogła mu udzielić jasnej odpowiedzi. Wiedziała, że to wobec niego nie w porządku i chciała to zmienić, ale nie miała pomysłu jak. Jakkolwiek jej odpowiedź nie była precyzyjna, była bardzo zgodna z faktycznym stanem rzeczy. Znowu zrobiła łyk wody i spojrzała na sufit.
- Po prostu mam kłopoty. Chciałabym tylko, żebyś nie dopytywał, ale przede wszystkim chciałabym też żebyś wiedział, że to, że przez ostatnie dni byłam taka... - urwała, szukając odpowiedniego słowa. - Odległa, nie ma nic wspólnego z nami... W sensie, że z tobą - wyjaśniła, gestykulując, jakby chciała sobie tym pomóc. Tak, to, co mówiła, w ogóle nie było pomocne, ale tylko na takie wyjaśnienie mógł liczyć.

Przysłuchiwał jej się uważnie, nie przerywając ani razu. Ciężko mu było nie dociekać, o co tak naprawdę chodzi, ale też doskonale wiedział, ze raczej nie ma prawa by wymaga od dziewczyny tak wielkiej szczerości. I tak mu wiele powiedziała. 
- Kłopoty - powtórzył cicho, nie odrywając od Elii wzroku - Rozumiem. Ale jeśli będzie coś, w czym mogę pomóc... powiesz mi to, prawda?
Chciał w to wierzyć, że ta ledwo co poznana kobieta mu zaufa na tyle, by zwrócić się kiedyś do niego o pomoc. Chociaż było to mało prawdopodobne.
Widząc jak ta macha rękami, sięgnął do jednej z nich. Pochwycił delikatnie jej dłoń.
- Cieszę się, ze nie dokładam ci aż tylu zmartwień. I... wiesz co, nie mam zamiaru ci robić problemów. Jeśli będziesz musiała zrobić coś... albo znikniesz... no to nie będę mieć żalu. 
Uśmiechnął się delikatnie, mrużąc oczy.
- To co, może podejmę się wyzwania, żebyś dziś o problemach nie myślała? 

Znów nie wiedziała, co powiedzieć, ograniczyła się zatem do skinięcia. Doceniała tę propozycję, ale jednocześnie wiedziała, że wkręciła się w bagno takiego typu, że wywinięcie się z niego nie będzie możliwe, a przynajmniej nie tak łatwo. Mimo to odwzajemniając spojrzenie, powiedziała w końcu:
- Powiem. I dzięki za chęci - znów odruchowo sięgnęła do włosów i upiła kolejny łyk wody. Działało to na nią jakoś uspokajająco. W przypadku tego, jakiego rodzaju kłopoty miała, to nie była kwestia jej zaufania, tylko raczej niechęci do tego, by wciągać w to kolejne osoby.
Uspokoiła się nieco, czując na ręce dotyk i przestała się tak nerwowo wiercić.
- Zmartwień? - Była autentycznie zdziwiona. - Jak mogłeś pomyśleć, że dostarczasz mi zmartwień? - Jej brwi mimowolnie powędrowały ku górze. Dopiero po chwili namysłu dotarło do niej, że mogło to tak wyglądać. Zasępiła się nieco, ale tylko na chwilę. Doszła do wniosku, że jednak przyjście tutaj nie było aż takim kiepskim pomysłem, skoro ze strony Novaka padły słowa, które padły.
Roześmiała się cicho, ale faktycznie trochę rozluźniła, wyczuwając zmianę tonu. I tematu. Odchyliła się na oparcie kanapy ustawiając bokiem do siedzącego Felixa.
- A jak zamierzasz to zrobić? - Zapytała z przekorą.

Było mu przykro i czuł wewnętrzny smutek. Ciężko mu było nie myśleć o tym, co może być faktycznym problemem Martinez... Jednak jedyne co mógł teraz zrobić, to po prostu słuchać Elii i spełnić jej prośbę. 
- A wiesz, może jestem problematyczny? Może ci w czymś namieszałem? Nie, chwila... to znaczyłoby, ze sobie przypisuję jakąś większą wartość, hm...
Podrapał się po karku i rozsiadł wygodnie, tuż obok Elii. Ramię w ramię, spoglądał na dziewczynę kątem oka. 
- Oj, nawet nie wiesz jak chcę ci odpowiedzieć teraz pytaniem - zaśmiał się - "a ty jakbyś chciała?". No ale już raz mi powiedziałaś, ze tak nie można. No to... daj mi się zastanowić!
Rozejrzał się po salonie, jakby w nim miał znaleźć podpowiedź. Wzrok jego zatrzymał się na dosyć sporym telewizorze. 
- O, możemy obejrzeć koreańską dramę. Albo pograć na Nintendo. W nową Zeldę. Niestety, nie mam żadnych Tekkenów, bo od kiedy moja babcia mi skopała dupę w najnowszej części to mam traumę - przyznał ze smutną minką.
Trochę się już sam zrelaksował, to też bez oporów objął Elię ramieniem. 
- Może chcesz zostać na noc? To się... coś wymyśli. Znaczy... wiesz. Co tam chcesz, co nie?
No, to się dogadali. 
- Pizze jeszcze dostarczają. 

Pokręciła głową, odwracając wzrok.
- Nie, w ogóle nie chodzi o ciebie. Zostawmy to już, proszę - stwierdziła niemalże błagalnie. Mówienie o tym wszystkim wprawiało ją w jeszcze większe zdenerwowanie, niż samo myślenie. Choć nie powiedziała tego na głos, dobrze wiedziała, że nie może przejmować się obecnie jeszcze tym, bo wywiozą ją stąd w kaftanie bezpieczeństwa.
- Możemy zagrać - stwierdziła z wolna, chyba trochę zaskoczona tą propozycją, jakby podświadomie miała wrażenie, że to sytuacja o tyle niecodzienna, że chyba rzadko można usłyszeć coś takiego od dorosłego faceta. - Uprzedzam jednak, że nigdy tego nie robiłam - uniosła ręce w obronnym geście. Tak, nie grała, bo nie miała okazji. Takie bajery to nie u nich.
- Twoja babcia nie wraca? Wiesz, nie chciałabym, żeby mnie tu zastała - upewniła się. Mogła zostać, wiedząc, że ze strony Felixa to raczej nie ma się czego obawiać. Wolała jednak uniknąć spotkania z babcią chłopaka, mimo, że z opowieści wywnioskowała, że to naprawdę miła staruszka. Nie chciała mieć już więcej świadków swojej obecności tutaj, dosyć już namieszała.
Elia zerknęła na zegarek.
- Faktycznie. Zamawiamy? Byle bez ananasa - zmarszczyła nos.

Felix raczej nie zaproponuje jej przytulanek na kanapie, czy, o boże, czegoś więcej. Bimberek też jeszcze dochodził to nie rozleje do kieliszków. Chłopak chciał zająć dziewczynie myśli, a jak lepiej to zrobić jak nie najnowszą edycją Zeldy? Kolekcjonerska, w pudełku była figurka Linka. I mimo wszystko, Novak w tej kwestii nie był dziwakiem. Wielu dorosłych ludzi gra w gry w towarzystwie, nawet swoich dziewczyn. No kurdebele, mamy XXIII wiek! 
- Moja babcia jest u swojego chłopaka i pewnie...stawia mu pasjansa?
Podrapał się w czubek głowy.
- Na pewno nie wróci do jutra rana - sięgnął po telefon i wklepał zamówienie w apce. I znowu się rozczarował, bo jak to można nie chcieć ananasa na pizzy? Hawajska to przecież najlepszy rodzaj!
Rozległ się dźwięk sms, który potwierdził przyjecie zamówienie. Chłopak odłożył telefon i sięgnął po pada. Podał do Elii, przy czym znowu ją delikatnie objął. 
- Wybacz, może jestem trochę nudny. Jakby był cyrk teraz w mieście, albo objazdowy lunapark, to bym cię tam zabrał - zaśmiał się, rumieniąc się nieznacznie. Przyglądał się dziewczynie dłuższą chwilę.
- Fajna jesteś, wiesz? 

To raczej nie zdziwienie z samego faktu, że Felix gra w gry, bo co do tego absolutnie nie miała żadnych obiekcji. To było raczej dość pozytywne zaskoczenie tym, że zamiast proponować rzeczone przytulanki, które mogą śmiało być eufemizmem czegoś nieco bardziej sprośnego, zaproponował pizzę. I gry właśnie.
Powstrzymała się od parsknięcia śmiechem.
- Jakkolwiek brzmi to bardzo dwuznacznie, niech będzie. Jeśli nie masz nic przeciwko, mogę zostać - powiedziała w końcu. Jako że perspektywa samotnego przesiadywania w pokoju i czekania na poranek w stresie niezbyt jej się uśmiechała, dość chętnie przystała na tę propozycję.
- Prawdę mówiąc po festynie mam chyba dość tego typu atrakcji - przyznała szczerze, podciągając kolana pod brodę i opierając na nich głowę. - Nie zrozum mnie źle, było całkiem zabawnie - wtrąciła szybko, nim Felix mógłby się zdenerwować. - Ale kolejnej takiej porcji stresu moje serce chyba nie zniesie - roześmiała się, choć trochę wymuszenie, bo ostatnio non stop żyła w stresie i już chyba żadna jego dawka nie będzie w stanie jej zabić.
Nieco zdumiona tym nieoczekiwanym wyznaniem Felixa, wyglądała na zdziwioną tylko przez krótką chwilę.
- Cieszę się, że tak myślisz. Też uważam, że jesteś fajny - przekrzywiła lekko głowę na bok, przyglądając mu się z uwagą.

- Wybacz. Trochę się czuję winny temu co się stało nad jeziorem. W sumie, to mogłem to przewidzieć. Albo... wziąć samochód.
Właściwie to teraz nie było co gdybać. Stało się. Miejmy nadzieję, ze za jakiś czas, incydent z ogarami będzie tylko śmieszno-straszną anegdotką na inne imprezy.
Uśmiechnął się jedynie uspokajająco.
- Ciężko by mi było, jakby twoje serce pękło przez taki stres - dodał, śmiejąc się cicho - Nie będę ci więc go łamał takimi przygodami. 
Wyciągnął do niej rękę i nieco nieśmiało i niepewnie - odgarnął jej włosy za ucho. Już był nieco odważniejszy jeśli chodziło o takie gesty. Nawet jeśli przez ostatnie dni Elia budowała nimi dystans, to czuł się zdecydowanie bardziej pewny siebie w jej towarzystwie. 
- Dzięki. W końcu osiągnąłem ten poziom bycia fajnym! Ha!

Pokręciła powoli głową.
- A nie powinieneś. Przecież to nie było twoja wina. Poza tym hej, gdybyś wziął samochód, to nie mógłbyś pić - zauważyła, uśmiechając się nieznacznie. Nie było sensu sobie wyrzucać takich rzeczy, stało się, to się nieodstanie. A Elia już postrzegała to wszystko raczej w kategorii anegdoty do opowiadania innym na imprezach, co by im żal dupska ściskał, że spotykają ich takie przygody. Tym bardziej, że przecież nikomu nic się nie stało. No, prawie.
- Wolałabym, żebyś w ogóle go nie łamał - odparła w podobnym co Felix tonie.
Tym razem nie ośmielała go w żaden sposób, tylko patrzyła, jakby chcąc mu się pomóc oswoić z taką sytuacją. Cieszyło ją, że to on sprowokował ten dotyk, ale ciekawa była, co właściwie zamierza zrobić.
- Nigdy nie odczułam, jakobyś był na niższym poziomie fajności - stwierdziła cicho. - Czego nie będziesz mógł powiedzieć o poziomie moich umiejętności grania w gry video - dodała, uśmiechając się.

- Dobra, obiecuję, że nie złamię - dodał, jeszcze chwilę bawiąc się jej włosami. Może chciał dodać, że także i Elia powinna to obiecać; jednak po chwili ugryzł się w język, uznając, ze nie ma prawa wymagać od dziewczyny takich deklaracji. 
- Oj tam... - na moment oderwał sie od Martinez, żeby włączyć grę. Gdy na ekranie płaskiego telewizora pokazało się logo producenta, szybko jej wyjaśnił do czego służą konkretne przyciski na padzie. 
- Jest coś takiego jak szczęście nowicjusza - zapewnił i pozwolił dziewczynie rozpocząć rozgrywkę. Obserwował jak Elia sobie radzi i wcale jej tak źle nie szło. A przynajmniej Felix nie miał zamiaru jej mówić, że jest beznadziejna, czy też wyśmiewać. Czasami jej tylko podpowiedział, gdy jej się kółko z krzyżykiem pomyliło. 
Mimo luźnej atmosfery, przy kolejnym bossie i serii rozbijania wazonów przez Linka, Felix jakoś tak umilkł. Już nie patrzył w ekran, a znowu na Elię. Po raz kolejny tego wieczoru, odgarnął jej włosy z ramion. Nachylił się do niej i zapytał:
- Hej, jak wyjedziesz... to nie zapomnisz o mnie? 

Ze szczęścia nowicjusza korzystała z nawiązką, waląc po klawiszach jak popadnie. Faktycznie pozwoliło jej się to chociaż przez chwilę skupić na czymś innym, niż mityczne problemy, które to miała, ale nie chciała o nich mówić.
Po dłuższej chwili chyba z ulgą przyjęła, że Felix na chwilę oderwał się od gry, bo akurat wybitnie jej nie szło i tylko czekała, aż w końcu poważnie wybuchnie śmiechem. Przestała jednak naciskać losowe klawisze i także spojrzała na chłopaka, odnajdując wzrokiem jego oczy, ale umilkła na chwilę, po prostu patrząc.
- Nie zapomnę, Felixie Novaku - stwierdziła z powagą, która nie pozostawiała wątpliwości, czy mówi szczerze.
- Może jednak przyjść taki moment, gdy lepiej będzie, jeśli to ty zapomnisz o mnie - dodała, wciąż tak samo poważnie. Może to co powiedziała nie było zbyt miłe, ale właściwie to było tylko i wyłącznie dla Felixowego dobra. W zależności od tego, jak potoczy się sprawa z Riosem, mogło się okazać, że macki Ramireza sięgną i ku Novakowi, tylko dlatego, że ma taki kaprys. Nie mogła mu zatem powiedzieć, o co dokładnie jej chodzi, musiał uwierzyć jej na słowo. Sama sobie by nie uwierzyła, gdyby role były odwrócone, ale nie zaszkodziło spróbować. Z drugiej strony nie mogła nikomu dyktować, co jest dla niego dobre.

Ulżyło mu, gdy przyznała, że nie zapomni. Nawet jej kolejne słowa nie mogły sprawić, ze się teraz źle poczuł. Może i by było tka dla niego lepiej. Zupełnie nieświadomy tego, co może go czekać, wolał się jednak nie zastanawiać nad hipotetycznymi problemami w przyszłości. Oh, gdyby tylko wiedział, jak one są bardzo realne!
W tej chwili jednak nie było mu w głowie zamawianie się tym, co może być. Liczyło się teraz. Bez alkoholu, skręta, kaca, zupełnie trzeźwo podejmował decyzje, jakie gesty wykona w stronę Elii.
Nachylił się do dziewczyny jeszcze bardziej i już jej nie odpowiedział. Zamiast przyznać jej rację, ucałował jej lekko szyję. Nie speszył się ani nie zawstydził przy tym - no, może nie było tego widać. W środku dalej jakoś tak się cykał. 
Chwilę potem zrobił to drugi raz, by wreszcie cicho powiedzieć:
- Zaraz będzie drugi boss - po czym wskazał na ekran, gdzie wciąż wyświetlał się obraz z gry.

Dobrze wiedziała, że Felix być może nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji. Będąc w jego skórze pewnie też by sobie nie zdawała, bo przecież scenariusze rodem z filmów rzadko kiedy przytrafiają się zwykłym ludziom. Nikt nie przewiduje jednak, że czasem życie pisze najlepsze scenariusze.
Elia nigdy nie patrzyła na Felixa przez pryzmat środków odurzających, choć faktycznie, była wtedy nieco śmielsza, niż gdyby była całkowicie trzeźwa. Cała ta znajomość jednak była dla niej jak jakiś sen, z którego będzie się trzeba lada chwila wybudzić i wrócić do rzeczywistości. Nie była tym, za kogo się podawała i nie w porządku byłoby ciągnąć to dalej, nawet jeśli miała ochotę.
Mimo to początkowo pozwoliła na te pocałunki, również wyraźnie czerpiąc z tego przyjemność. Kiedy jednak już jej usta odnalazły jego i miała zrobić z tego użytek, odwróciła głowę i odchrząknęła, tym bardziej słysząc o bossie.
- Dobrze, to pokaż mi, jak się to robi - powiedziała nieco zachrypniętym głosem, mając na myśli oczywiście pokonanie bossa.

Na moment przeniósł wzrok na ekran, na którym wyświetlała się kolejna ekscytująca cutscenka. Ręka Felixa powędrowała do pada, by na chwilę odebrać go od Elii. Gdy już w swojej dłoni miał kontroler, oczami wrócił w stronę dziewczyny.
- No dobra - odpowiedział w końcu, odkładając pana obok na kanapę. Wreszcie wolną dłonią dotknął policzka dziewczyny i delikatnym gestem zmusił ją do tego żeby znowu na niego popatrzyła. Wtedy to Felix, bez żadnego zawahania pocałował Martinez. Ale ten pocałunek był daleki od nieśmiałych buziaków, jakimi wcześniej obdarowywał dziewczynę.  
Sam się sobie trochę dziwił, z jaką mu łatwością to przyszło, ale z drugiej strony wisiała nad nim ta myśl, że może już Elii nie zobaczyć. W głowie też miał radę Charlesa, że na co Novak ma się powstrzymywać, skoro zarówno Felix jak i Elia mają się ku sobie. Chyba. Tak się przynajmniej chłopakowi wydawało, że sympatia jest wzajemna.

Elia już była przekonana, że faktycznie wracają do gry. Wręczyła Felixowi pada i czekała, aż jej w końcu zademonstruje, jak się pokonuje bossa w dwie minuty, czy coś w tym rodzaju. Jakie zatem było jej zdumienie, gdy pad poszedł w odstawkę, a zamiast tego na jej ustach wylądował kolejny pocałunek, tym razem znacznie śmielszy, niż poprzednie. Zaskoczenie było podwójne, chyba dlatego, że przy poprzednich razach Felix zwykle wydawał się bardzo skrępowany mimo procentowego rozluźnienia, teraz natomiast trzeźwiutki okazał się być śmielszym.
Nie była świadoma rozmowy jego i Charlesa, gdyby wiedziała, że gadali na ten temat pewnie rozumiałaby, skąd ta nagła zmiana. Dając ponieść się chwili, odwzajemniła ten śmiały gest, trochę przyciągając do siebie chłopaka i lokując ręce na jego ramieniu i szyi. Teraz rzeczywiście mogła zapomnieć o problemach, które zeszły gdzieś na boczne tory. Skoro można było zająć myśli czymś innym, znacznie przyjemniejszym, czemu by tego nie zrobić?
Co zaś do sympatii, ta była odwzajemniona. Sęk w tym, że ciężko sprawdzić, ile z niej było wynikiem depserackiej chęci prowadzenia normalnego życia. Nie było w tym nic złego, bynajmniej, ale pewnie będzie im jeszcze dane do tego wrócić.

Na tę chwilę to Felix chyba zapomniał o całym wstydzie, które mogło go teraz napaść. W głowie miał zupełnie co innego niż martwienie się jakimś zakłopotaniu. Ciepłe usta Elii i jej dłonie na jego karku skutecznie teraz odpędzały mu myśli od innych spraw. I... o dziwo, wciąż się nie speszył nawet w momencie, gdy dziewcyzna się od niego odsunęła. 
Wziął głębszy oddech, gdy ich usta się rozłączyły, ale wciąż był na tyle blisko, żeby czuć ciepło bijące od Martinez.
- Zastanawiałaś się czasami - zapytał cicho - jak dużo od nas samych zależy? Myślisz, że samemu można sobie faktycznie życie ukształtować?
Sam nie wiedział czemu teraz chciał się tym z dziewczyną podzielić. Czuł tylko, że musiał wydobyć z siebie to pytanie. Z nieco ściśniętym gardłem zdał sobie sprawę, że w tym momencie mało o czym decyduje w swoim życiu... i jakoś tak miał wrażenie, że właśnie Elii może to powiedzieć.
- Nie mam pojęcia czemu, ale... bardzo wiele chciałbym ci teraz powiedzieć. 

Trochę zaczęło jej się od tego wszystkiego kręcić w głowie i kiedy w końcu się odsunął, dopiero wtedy poczuła, jak gorące ma policzki w porównaniu do lodowatych dłoni. Pytanie Felixa nieco ją zbiło z tropu, tym bardziej biorąc pod uwagę, co się właśnie przed chwilą stało, aż zamrugała i spojrzała na niego. Gdy dotarło do niej, o co właściwie zapytał, zastanowiła się przez krótką chwilę.
- Bardzo chciałabym powiedzieć, że wszystko od nas zależy i życie kształtujemy sami. Tylko że to nie zawsze jest takie proste. Czasem kontrolę przejmują inni ludzie, a my nie zawsze możemy coś z tym zrobić... Ale jeśli nie ma wyjątkowych warunków i sytuacji to tak, sami jesteśmy panami swego losu. Albo przynajmniej powinniśmy próbować - przygryzła dolną wargę i złapała za rąbek swojej bluzki, przyglądając się badawczo nitce, która od niego odstawała. Chciała ją oderwać, zamiast tego tylko mocniej spruła.
Podniosła wzrok na chłopaka.
- Na przykład co? - Zapytała, nieco zdziwiona tymi słowami, a jednocześnie trochę przestraszona, o co właściwie chodzi.

Odgarnął jej włosy z czoła, przyglądając się wpierw czerwonym ustom a potem jej rumianym policzkom. Wzruszyła ramionami.
- Sam nie wiem - przyznał niejasno - wiesz, że od dziecka to ja chciałem być aktorem? Ale jakoś tak nie wyszło i pracuję przy samochodach. 
Zastanowił się chwilę, myśląc nad tym co mogło być przyczyną tego, że nigdy w życiu nie spróbował spełnić swojego marzenia. Tylko wtedy zaczęło do niego dochodzić, że to pokomplikowane sprawy rodzinne stały na jego drodze. A zwalać winy na ojca czy babcię nie chciał.
- A ty... kim chciałaś być jak byłaś dzieckiem? 
Wciąż będąc blisko, przyciągnął Elię bardziej do siebie, wreszcie zdobywając się na to, by się na kanapie położyć i pociągnąć za sobą dziewczynę.

Trochę zdziwiła się tym nagłym wyznaniem, ale podjęła temat, uśmiechając się lekko.
- Nie lubisz majsterkowania? - Dopytała. - Dlaczego więc nie spróbowałeś zostać aktorem, jeśli to było twoje marzenie? - Skoro już o tym wspomniał, postanowiła zapytać. Wspominał coś o nieciekawej sytuacji w domu, ale była po prostu zaintrygowana, czy to właśnie to było meritum sprawy, czy może coś zupełnie innego. Ton miała cichy i delikatny, nie chciała być przecież natarczywa.
Odrobinę spięła się, gdy padło pytanie o jej dzieciństwo, ale niemal od razu rozluźniła się na powrót, gdy już leżała obok Felixa. Ułożyła się nieco wygodniej i bawiąc się teraz z kolei krańcem kołnierza jego koszulki, pomyślała przez chwilę.
- Cóż, ja akurat chyba miałam szczęście. Marzyłam, by zostać weterynarzem i właściwie nim zostałam... - Czy miała jednak ochotę mówić, ile wysiłku ją to kosztowało? Właściwie do dzisiaj wyrzucała sobie, że była samolubna pod tym kątem. W czasie gdy ona robiła to, czego zawsze pragnęła, gdzieś tam w sierocińcu wciąż były dzieci. Jej się udało wyrwać, a co z nimi? A co z jej siostrą? Przygryzła wargę.
- Tylko wiesz, za dziecka skupiałam się raczej na tym, żeby po prostu jakoś przeżyć kolejny dzień. Na marzenia pozwalałam sobie rzadko - uśmiechnęła się gorzko.

Przytulił Elię i zaczął wpatrywać się w sufit. Słuchał uważnie dziewczyny, zastanawiając się, co jej odpowiedzieć. 
- Ciężko mi był się spakować i wyjechać do większego miasta wiedząc, że ojciec jest chory - przyznał po chwili - więc mogłem się pożegnać ze szkołami w Nowym Jorku. A i też to kosztuje. No, a zostając w Rode, to gdzie ja miałbym grać? W świetlicy szkolnej?
Zaczął głaskać Elię po jej gęstych, ciedmnych włosach.
- Jak się kilka lat temu dowiedziałem, że w końcu mają klona legendarnego RuPaula to myślałem, żeby wysłać zgłoszenie do nowej edycji Drag Race, ale akurat wtedy ojciec miał operacje. No to. Ha! Ale żeby nie było, że na niego winę zwalam!
Westchnął głośno.
-  Widzisz. Ty zamiast marzyć to po prostu działaś. I jesteś weterynarzem. Trochę... ci zazdroszczę - przyznał.

Pomyślała przez chwilę.
- Ale to jest co innego. W twoim przypadku nie było jednoznacznej, łatwej do podjęcia decyzji... - powiedziała w końcu. Zawsze była zdania, że dorosłość zaczyna się w momencie, kiedy dociera do ciebie, że nie na tym świecie nie jest czarno-białe. Gdyby wszystko było tak proste, wszystkie podejmowane przez nas decyzje i ich konsekwencje byłyby dla nas jasne i czytelne. A przecież tak nie było.
- Rozmawiałeś na ten temat z twoim tatą? Kiedykolwiek? - Zapytała. Była ciekawa, jak on zapatruje się na takie poświęcenie ze strony syna, czy wręcz przeciwnie, traktuje je jako coś naturalnego. Bo przecież gdyby to Elia była na jego miejscu na pewno nie chciałaby, żeby ktoś poświęcał dla niej cokolwiek. Ale to były tylko jej odczucia, poza tym ciężko było gdybać na temat tak abstrakcyjnych sytuacji. Nie była przecież ciężko chora.
- Nie zazdrość - odparowała niemal automatycznie. Ze wszystkiego, co można było czuć w związku z taką, a nie inną ścieżką obranego przez nią życia, z pewnością nie mogła to być zazdrość. - Coś musiałam robić, żeby nie zwariować. Miałam po prostu sporo szczęścia. Tak na prawdę to ja zazdroszczę tobie. Masz bliskich, którzy się o ciebie troszczą, normalne życie... - Zaczęła. Może Felixowi się wydawało, że jego życie jest nudne. Niesamowite, jak to, co dla jednych jest szarą codziennością, dla innych stanowi spełnienie marzeń.

Chwile myślał, bawiąc się kosmykami włosów Elii.
- Wiesz... jakoś nigdy z nim o tym nie rozmawiałem. Tak... szczerze. Znaczy, pewnie wie swoje na ten temat, ale nigdy sam nie dopytywał co chcę w życiu robić. Uczył mnie na mechanika i tak już zostało - przyznał z nieukrywanym smutkiem w głosie.
Tak jakby Felixowi w ogóle się ten rozwój wypadków nie podobał.
- Bliskich... wiesz. Sama jesteś młoda i akurat masz teraz tę przewagę, ze możesz sobie wybrać rodzinę, wiesz?
Uniósł nieco głowę, by na nią spojrzeć.
- Jeśli udało ci się zdobyć wykształcenie, dyplom... to myślę, że tez sobie ludzi do kochania. Patrz, jednego przyjaciela już masz. 
Uśmiechnął się, mrużąc nieco oczy.

Wtuliła się nieco bardziej w klatkę piersiową Felixa i zaczęła kreślić na niej palcem jakieś szlaczki.
- A powinieneś. Czasem o swoich potrzebach wystarczy po prostu powiedzieć, w końcu nikt nie jest duchem świętym, żeby wiedzieć wszystko. - Elia mówiła tak tylko dlatego, że nie znała jeszcze Babki Wiadro. Ale pewnie stan jej błogiej nieświadomości nie potrwa zbyt długo.
- Moi bliscy mają brzydką tendencję do znikania - powiedziała zduszonym głosem, uśmiechając się gorzko, czego ze swojej perspektywy raczej nie mógł widzieć. Maria nie była przecież jej rodzoną siostrą, a była jej bliższa, niż ktokolwiek inny. A los, który ją spotkał... Był Elii winą, choć nie ona pociągała za spust. I teraz pewnie będzie musiała z tym żyć, tymczasem lada chwila miała odebrać kolejne życie. Wzdrygnęła się.
- Żeby uciec od przeszłości, dyplom to za mało - wtrąciła jedynie enigmatycznie.
- Dobrze wiedzieć - odwzajemniła uśmiech, zerkając w górę.

- Wiesz co, jeśli kiedyś uznasz mnie za bliską osobę to obiecuję, ze zrobię wszytko, żeby tak nie zniknąć. Tyle lat w jednym miejscu usiedziałem, raczej się  nigdzie nie wybieram... no chyba, ze chcesz mnie gdzieś ze sobą zabrać. Jako... hmm... przyjaciela?
Znowu się uśmiechał. Może Elii byłoby ciężko traktować te deklaracje poważnie, zważywszy na jej życie, ale Felix w tym momencie mówił całkowicie serio.
- No dobrze, ale to może ci pozwoli zacząć nowe życie? Może zaczniesz hodować chocobosy a ja zostanę znanym dżokejem i będę wygrywać kolejne zawody w ściganiu się na wielkich kurczakach. Co ty na to? Hej, to zawsze jest jakiś pomysł na życie!

Uśmiechnęła się, choć absolutnie nie rozbawiona, a raczej zrobiło jej się po prostu miło.
- Na razie też wolałabym nigdzie nie wyjeżdżać. Dla ciebie może to dziura bez perspektyw, ale powiem ci, że mogłabym tutaj mieszkać... - powiedziała cicho. Być może mówiła tak, bo była tutaj tak krótko, ale naprawdę tak czuła. Ludzie tutaj plotkowali i mieli swoje za uszami, ale nie musiała się martwić, że ktoś ją zastrzeli. Nie musiała użerać się ze zbirami, których sprowadzał Ramirez. Właściwie gdyby nie to, że przyjechała tutaj w konkretnym celu, mogłaby prowadzić całkiem beztroskie życie.
Parsknęła śmiechem.
- Doskonały pomysł. Co prawda trzeba by pomyśleć o jakimś ośrodku szkoleniowym, ale czegoś takiego tu chyba nie macie? - Odparła rozbawiona.

Tak długo się bawił jej kosmykami, aż w końcu zaczął jej pleść warkoczyki.
- To zamieszkaj. Jak... miną ci te kłopoty, jak ogarniesz... możesz się tu przeprowadzić. O, widzisz... - zauważył - nie ma tutaj takiego ośrodka, tak jak mówisz. Możesz być pierwsza! A zainteresowanie by było! Może w końcu Rode kojarzyłoby się z tymi uroczymi zwierzakami a nie... jakimiś kolesiami typu Silver czy ogarami.
Skupił się chwilę na włosach dziewczyny, nic nie mówiąc.
- Jakaś szkółka dla dzieci... może by wreszcie ludzie z większych miast tu częściej zaglądali... - zaczął myśleć na głos.

Prawda była taka, że zamieszkanie tutaj to tylko jej pobożne życzenie. Nawet jeśli by się na to zdecydowała, oznaczałoby to mniej więcej tyle, że prędzej czy później ściągnie tutaj w końcu Ramireza. Westchnęła.
- Kto to jest Silver? - Wtrąciła. Ogary zdążyła już poznać, nie wiedziała jednak kimże był pierwszy jegomość.
- Na pocieszenie ci powiem, że mało kto w ogóle kojarzy Rode, a tym samym nie może go skojarzyć ani z ogarami, ani z tym drugim... - stwierdziła, parskając śmiechem, co by rozładować nieco swoje napięcie.
- I tak jestem zaskoczona, bo pojawiają się nowi - stwierdziła. Po chwili o czymś sobie przypomniała.
- Właśnie! A co to za akcja z Fioną i ogarami? Wpadłam na nią kilka dni temu, w hotelu - powiedziała.

Trochę spochmurniał o myśl o Silverze.
- Gość od którego trzeba się trzymać z daleka. Wiesz, podejrzany typ. Pijak, leje żonę i mu cuchnie z gęby - podsumował, kończąc zaplatanie kolejnego warkoczyka. Na szczęście nie musiał za długo się zastanawiać nad gębą Silvera, gdyż Elia zmieniła temat. O wiele bardziej krępujący.
Fiona! Już prawie zapomniał o ich umowie! Boże, boże! Czuł jak policzki go pieką, a twarz zrobiła mu się cała czerwona. Nagle odważny Felix zniknął ustępując temu wystraszonemu szczeniakowi. 
- A...akcja? Jaka... akcja...z ogarami? Ta znad jeziora? To... to wiesz, sama tam byłaś! 
Zacisnął na chwilę zęby.
- A... ta. No, znaczy, ja jej pomogłem z samochodem, żeby mogła dojechać do miasta, prawda? No, bo wieczór był i... i co ona ci jeszcze powiedziała?

Skrzywiła się. Nienawidziła przemocy domowej, choć sama nie była jej ofiarą, a w każdym razie nie do końca. Byłaby pewnie bardzo niepocieszona wiedząc, że raptem kilka dni później, będzie nieopodal tego samego człowieka siedzieć w ogródku piwnym.
Jako że Elia spojrzała akurat na Felixa, ciekawa jego reakcji na Fionę, doskonale widziała to zmieszanie i rumieniec w kolorze dojrzałego pomidora. Zmarszczyła brwi, interpretując tę reakcję w bardzo opaczny sposób i przypisując znajomości Fiony i Felixa nieco głębszy charakter, niż początkowo sądziła, umilkła, patrząc na niego podejrzliwie.
- Byłam - odpowiedziała krótko, wciąż obserwując, jak Felix wije się jak piskorz i myli w zeznaniach.
- Że gdyby nie ty, to zeżarłyby ją ogary. Znowu - dokończyła, wciąż przybijając go wzrokiem do kanapy.

- Ja... - serce biło mu tak, że za chwile mogło wyskoczyć z piersi. Zemdliło go też z tych nerwów, a wzrok Elii wcale nie pomagał. O czym ona myślała, co wiedziała, co...
Nie, Felix to chyba nie potrafi kłamać. Nie w kwestii uczuć i swoich emocji. Miał wrażenie, ze ejst o cos oskarżany.
- Aaa... dobra, powiem jak było! - złamał się, bo ciemne oczy Martinez wcale nie patrzyły na niego łaskawie.
Usiadł, zmuszając tym samym i Elię do tego. Wziął głęboki oddech, jakby za chwilę miał zanurkować.
- Tak, pomogłem jej z autem, bo jej się paliwo skończyło. I sobie rozmawialiśmy i wyszło na to, że obie mieszkacie w tym samym hotelu, się znacie i... i...
Spojrzał przepraszająco na dziewczynę obok.
- Poprosiłem ją, żeby ci powiedziała coś miłego na mój temat, żebyś myślała, ze jestem fajny, bo podobasz mi się i chciałem żebyś o mnie jeszcze lepiej myślała i ja przepraszam, taka ze mnie lama jest!

Najlepsze w tym wszystkim było to, że Elia już, już miała odstawić dramatyczną scenę latynoskiej zazdrości, rodem z brazylijskiej telenoweli, ale najwyraźniej nie było jej to dane. Zamiast tego zaczęła się śmiać. Głośno. Aż rozbolał ją brzuch i się popłakała. Dopiero po kilkudziesięciu sekundach, które dla Felixa musiały być wiecznością, względnie się uspokoiła i otarła załzawione oczy. Pewnie rozmazała sobie tusz.
- Felix - wykrztusiła w końcu, wciąż jeszcze trochę chichocząc. - Ty mnie nie przepraszaj, nie ma za co... Ja po prostu bardzo źle to odczytałam - dodała pomiędzy pojedynczymi salwami śmiechu, które jeszcze spontanicznie nią wstrząsały. Właściwie śmiała się głównie z samej siebie.
- To całkiem urocze - zawyrokowała, uspokajając się w końcu.

Faktycznie dla Felixa wszystko trwało chyba z kolejne piętnaście lat. I ten wstyd dalej rósł. Oj tak, miał wrażenie, ze dziewczyna teraz z niego kpi. Wystraszył się chłopak jeszcze bardziej, czując, że te rumieńce to go już o gorączkę przyprawiły.
- Ja.. słucham? - zdziwił się, gdy dziewczyna w końcu zaczęła się tłumaczyć - jak to, źle odczytałaś?
Chwila, chwila!
Teraz to on się nieco zaśmiał. Może nie tak głośno i histerycznie jak Martinez, ale i jemu się nieco humor poprawił.
- Czyli... czekaj! Ty byłaś zazdrosna? Że co? Że ja Fionę też podwożę gdzieś? I może z nią też tak sobie rozmawiałem jak z tobą? Ha?
Co by nie powiedzieć, trochę go to połechtało, a i przyprawiło o jakąś dziwną dumę. Uśmiechnął się kącikiem ust i palcami prawej dłoni starł rozmazana maskarę spod oka dziewczyny.
- Urocze... ty też jesteś urocza - dodał, całując ją w mokry od łez, policzek.

W przeciwieństwie do Felixa nie była skrępowana tym, że praktycznie została przyłapana na gorącym uczynku. Zwykle dość temperamentna, nie miała problemu z tym, żeby zrobić sceny. Co gorsza, czasem nawet niesłusznie.
- Że podwozisz i rozmawiasz to nie problem - sprostowała od razu, unosząc dłonie w obronnym geście. No bez przesady, nie była wariatką. Co prawda nie miała prawa być zazdrosna, ale dość gwałtownie mogłaby zareagować na wieści, że jest tylko jedną z wielu, mimo że nawet ze sobą nie byli.
- W każdym razie, nie musisz się uciekać do podstępów, żebym cię lubiła Felix - stwierdziła, wycierając się rękoma i doprowadzając do względnego porządku.
- Poza tym faktycznie, ona wspominała coś o tym kolesiu od jednorożca - powiedziała ciszej, już bardziej sama do siebie.

- A co? Lubisz mnie bez podstępów? Hm, no dobra, jeśli tak to już będę grzeczny - uznał, rozsiadając się wygodniej na kanapie. 
- Taki układ mi pasuje... - o właśnie jak mowa o układach - ... Matt. Tak, to ten z jednorożcem. Fiona chyba się w nim kocha, bo też chciała, żebym szepnął o niej jakieś dobre słówko. Trochę mnie zaskoczyła, bo nie wiedziałem, ze dziewczyny tez mają takie strategie.
Podrapał się po głowie i przyjrzał Elii.
- A ty co robisz jak ci się chłopak jakiś podoba, co? 

Prawdę mówiąc Elia też nie wiedziała, że mają takie strategie. Co więcej, praktycznie nic nie wiedziała na temat jakichkolwiek strategii. Momentalnie się spięła i wyprostowała, dopiero po chwili to dostrzegając. Zmusiła się do względnej naturalności. Już miała mówić, że gdy ktoś się jej raz spodobał, oberwał kulkę w łeb i to bynajmniej nie od niej, ale uznała, że to chyba nie jest dobry pomysł, by być w tym momencie szczerą.
- Cztery kroki. Zmylenie przeciwnika, odparowanie ciosu, zbliżenie, wycofanie, powtórka - roześmiała się.
- A tak na poważnie to nie wiem, jak dotąd skupiałam się raczej na nauce - wzruszyła lekko ramionami, kłamiąc gładko. Raczej nie chciała opowiadać o kimś, kto traktował ją jak swoją własność.

Gdyby tylko Felix wiedział, ile dziewczyna ma tajemnic to... w sumie nie wiadomo. Ciężko gdybać, co chłopak by zrobił. Rewelacje Elii były na tyle niespodziewane jak i niezwykłe, że każda reakcja mogłaby być równie odpowiednia co i zaskakująca ze strony chłopaka. Teraz jednak Novak żył w błogiej nieświadomości.
- Czyli, chcesz powiedzieć, ze jakoś wcześniej za bardzo nie randkowałaś? - dopytał, nie zdziwiony. 
- W sumie... trochę jak ja. Znaczy... ja to tak może nie skupiałem się na nauce. Raczej to dziewczyny wolały skupiać się na nauce niż na mnie. To tak trochę wyszło, że mam w tym wszystkim...zerowe doświadczenie. Znaczy! O boże!
Aż sam sobie sprezentował facepalma.
- No coś tam wiem, no nie? Wiem skąd się dzieci biorą. Boże. Wcale nie powiedziałem tego lepiej, co nie? 

Każdy ma swoje tajemnice.
- To znaczy, nie do końca - zaryzykowała jednak stwierdzenie, że całkowite pominięcie sześcioletniego kawału swojego życia jest o tyle bezsensowne, że szybko się wyda. - Po prostu miałam kogoś przez sześć lat. Można więc powiedzieć, że wypadłam z obiegu jeśli o randkowanie chodzi. Nic z tego jednak koniec końców nie wyszło, a ja jestem tutaj. - Będziesz się smażyć w piekle Martinez, albo w końcu tak się w tym wszystkim zamotasz, że sama siebie wkopiesz. Westchnęła lekko. Akurat w tym wypadku nie rozmijała się znacząco z prawdą, może poza samą naturą jej sześcioletniej relacji.
Parsknęła śmiechem.
- Byłabym zdziwiona gdybyś nie wiedział, nie w dobie internetu i dwudziestoczterogodzinnego dostępu do porno, siedem dni w tygodniu, za darmo, w HD i w wirtualnej rzeczywistości - otarła resztki rozmazanej maskary z powiek.
- Poza tym nie przejmowałabym się szczególnie brakiem doświadczenia, wszystko przychodzi z czasem - wzruszyła delikatnie ramionami.Teraz przynajmniej wiedziała, skąd ta wstydliwość u chłopaka, wstydliwość, która miała jednak jakiś swój urok. - Chociaż czekaj, zabrzmiałam teraz jak stara baba - parsknęła śmiechem.
- Właśnie, ile właściwie masz lat? Chyba nigdy o to nie pytałam.

- Hm, jak teraz o tym pomyślę to miałem dziewczynę. Przez 6 dni. W internecie. O nie, to nie brzmi dobrze - dodał, nieco już płaczliwym tonem. 
- Ej, ej, no... dobre porno nie jest złe! - dodał szybko, machając rękami w obronnym geście - ważne, byleby to nie było jakieś chore gówno z anime, bo takich rzeczy się nie tykam. Ja nawet nie wiem, czy to nie jest już przypadkiem nielegalne... hm...
Trochę go rozbawiło to pytanie o wiek. No tak, w sumie to Felix wygląd na dosyć młodą dziewczynkę!
- Ja? Siedemnaście - zaśmiał się głośno - nie no... 9 sierpnia kończę 23 lata. Jestem już dużym chłopcem. 

Roześmiała się i zmarszczyła nos.
- Jak to w internecie? Jak to miało funkcjonować? - Dopytała, autentycznie ciekawa, nie dlatego, że chciała go jeszcze bardziej zawstydzić.
- Przecież nie twierdzę, że jest - przekrzywiła głowę, wciąż odrobinę rozbawiona. Nie bardzo wiedziała, o czym konkretnie chłopak mówi, gdy temat zszedł na chore gówno anime, bo Argentyna była chyba odrobinę do tyłu z nowościami, więc nie dopytywała.
Wyczuła żart w jego słowach, mimo to nim zdążył sprostować, wtrąciła:
- Uf, legalny - udała, że wzdycha z ulgą. Zaśmiała się jednak słysząc, że są praktycznie rówieśnikami.
- No, tak myślałam. Choć wyglądasz młodziej - wzruszyła lekko ramionami.

- No... rozmawialiśmy. I... no przecież są takie wideo czaty, telefony. Wtedy tyle mi wystarczyło, co nie? 
Przeczesał palcami swoje ciemne włosy, uśmiechając się kącikiem ust.
- No, legalny. Nikt cię nie zamknie za bałamucenie młodziaka. Chociaż i tak chyba jeszcze nie zrobiłaś nic, co mogłoby się kłócić z literą prawa...
Zaśmiał się ponownie i poklepał Elię po głowie.
- Ej, no zasługa tych azjatyckich genów - wreszcie sięgnął dłonią do swoich policzków - niestety, natura oszczędziła mi męskiego zarostu jak u latynoskich bogów, więc muszę nadrabiać trochę innym urokiem. I charyzmą. Chociaż czasami mam wrażenie, że w niektórych sytuacjach jej poziom spada mi do minus dziesięciu. A ty jak mnie oceniasz? Pięć na dziesięć będzie? Bo ty jesteś takie...
Zastanowił się chwilę.
- Powinienem powiedzieć dziewięć na dziesięć, żeby nie było, że jesteś tak zapatrzony. Ale w serduszku jesteś jedenastką. 
Smooth.

- To takie... Niewinne - stwierdziła w końcu.
- Zależy jak na to spojrzeć - parsknęła śmiechem. - Ale faktycznie chyba nie... - zastanowiła się przez chwilę. Właściwie to on ją rozpijał nad jeziorem, co innego potem u niej w pokoju, ale koniec końców nic złego się przecież nie stało, prawda? Poza kilkoma pocałunkami.
- Tak, słyszałam o tych genach - roześmiała się, patrząc na Felixa. - Nie mam pojęcia o jakich bogach mówisz, ale niech będzie - zgodziła się, klepiąc go lekko po ramieniu.
- Pod względem charyzmy? - Dopytała, po czym zastanowiła się chwilę. - Jak akurat się nie wstydzisz, to takie dziewięć, ale w tej górnej granicy - stwierdziła w końcu. Trochę nieswojo czuła się w obliczu przedstawienia tak bezpośrednich ocen, zawsze unikała tego typu tematów, chyba bojąc się, co może usłyszeć.
- Cwaniak - dała mu pieszczotliwego kuksańca w bok.

- No co poradzę, że jestem taki niewinny - zaśmiał się. 
- Ojej, bycie dziewiątką to nawet więcej niż zasługuje, Dziękuję! - dodał, nachylając się i po raz kolejny tego wieczora dając Elii buziaka w policzek. 
- Czy już wyczerpałem swoją dawkę całusów? - dopytał, odsuwając się. Odgarnął włosy z czoła, po czym zaproponował:
- Wiesz, może nalewki czy ma bimbru nie mam, ale jeśli chcesz jeszcze tu ze mną zostać, to możemy iść posiedzieć na dachu z piwem. Brzmi jak plan? Można wyjść przez okno z mojej sypialni. Pooglądamy sobie okolicę i pochmurne niebo. Piszesz się? Wybacz ale w Rode to tak średnio z nocnym życiem. Właściwie to jedyne co tu można robić nocami to... - zaczął wyliczać na palcach - picie piwa w barze Silvera, oglądanie koła fortuny albo seks. No dobra, my mamy jeszcze mój dach. 

- Tym lepiej dla ciebie - odpowiedziała, wzruszając lekko ramionami.
- Chyba nie ma odpowiedniej dawki - stwierdziła lekko, wzdychając. Też jakoś instynktownie sięgnęła do włosów i poprawiła je nieco, po czym opuściła nogi na ziemię i przeciągnęła się.
- Pewnie, chodźmy. O ile masz mocny dach - wtrąciła pospiesznie, wstając. - Poza tym na dachu odpada jakiekolwiek niebezpieczeństwo związane z ogarami, także jak dla mnie na plus - stwierdziła, podchodząc do okna i przyglądając się okolicy. Znała układ tej cholernej dzielnicy, bo nie tak daleko stąd będzie się musiała włamać. Przygryzła dolną wargę i zamyśliła się na krótką chwilę, po czym otrząsnąwszy się odwróciła się do okna plecami i spojrzała na Felixa.
Uniosła brwi w górę i się roześmiała.
- Doskonale, że mamy dach. Z Silverem wolałabym nie mieć do czynienia, wnioskując po twojej opowieści i nie wiem co to jest koło fortuny - zostałaby tym samym tylko jedna opcja, przy czym przypuszczalnie żadne z nich by się na nią nie zdecydowało.