Artemis tego wieczoru wracał z dyżuru. Praca w szpitalu dosłownie spadła mu z nieba, dzięki czemu bardzo szybko mógł zarabiać swoje pierwsze pieniądze. Zamierzał oddać pożyczone kwoty Bucketowi. Cieszył się wolnością jaka nastała, jednak kłamstwem byłoby stwierdzenie, że bieda mu się podoba. Dorastając w luksusach na początku z trudem przełykał zwyczajną jajecznicę lub pił lurę, którą Rosa Pankhurst podawała jako kawę. Musiał uczyć się żyć tak jak inni, biedniejsi ale być może szczęśliwsi od elit z wielkich metropolii. Poprawił swoją skórzaną torbę, zastanawiając się czy Pani Hiacynta będzie na tyle miła, aby uprać jego fartuch. I spodnie, bo zachlapał. Przyspieszył kroku, spoglądając na mapkę, którą narysował dla niego Charles. Rode nie było wielkie, ale zawierało w sobie punkty, określane jako czarne plamy. Tam człowiekowi nie pomoże policja ani szczęście. Skręcił w jedną z uliczek, miało być krócej, ale czy bezpieczniej?

Noc jest idealną porą na ucieczkę przed przeznaczeniem. Max musiała zgodzić się z tymi słowami, jednak w żaden sposób nie zamierzała się do nich stosować. Wiedziała co może oznaczać ucieczka i była świadoma co się stanie, gdy z niej zrezygnuje.
Stała przed wyborem, chociaż jedna osoba chciała jej to odebrać i zmusić do podążenia jego ścieżką. Blondynie wydawało się, że obrali ją pół roku wcześniej, poddając się pragnieniom ale dzisiejszej nocy zaczęła rozumieć, ze ostatnie miesiące były niczym i dziś przeszłość ustępowała przyszłości.
- Nie zostawię Ash, kretynie!
Artemis mógł usłyszeć damski głos u wlotu uliczki w którą właśnie wszedł. Uliczki, którą błędnie odczytał jako skrót swej drogi. Co prawda zakręcała ona po kilku metrach, ale wychodząc za róg, trafiało się na ślepą uliczkę, prowadzącą na tyły jakiegoś sklepu.
Doktorek musiał cofnąć się, co było równoznaczne z trafieniem na szarpiącą się parkę, która zbyt zajęta sobą, nie zauważała intruza.
- Nie wyjedziesz!
Max uparcie zaciskała dłoń na przegubie męskiej ręki, trzymającej torbę. Wyższy i zdecydowanie silniejszy mężczyzna, nie zamierzał jednak pozwolić kobiecie na odebranie swej własności. Nim Max zdążyła zareagować, uderzyła plecami w ścianę i została do niej przyciśnięta, na co mogła odpowiedzieć jedynie epitetem pod adresem swego kolegi.

Rzeczywiście. Zabije Karola za tą fałszywą mapkę! Nie rozumiał jak jego nowy ziomeczek mógł aż tak się pomylić i zapędzić go w ślepą uliczkę. I to na dodatek o zmroku, kiedy było niebezpiecznie nawet w takiej małej mieścinie jak Rode. Artemis żachnął sobie głośno, powzdychał i sprawdził godzinę na telefonie. Najwyżej zbudzi swojego współlokatora i nie będzie mu wcale przykro. Zawrócił, poprawiając poły kurtki, która pod wpływem lekkiego wiatru się rozbebeszała. Po kilku krokach usłyszał hałas. Zatrzymał się żeby podsłuchać kto i co mówi. Łatwo było wywnioskować meliniarską awanturę. Wahał się. Nie był typem wojownika. W szkole zawsze obrywał w ciry, aż się nauczył żeby mieć kogoś kto nadstawi karku za niego. Nadrabiał sprytem oraz inteligencją. Teraz jednak był tu sam, a tam w opałach kobieta. Prawdopodobnie bo Artemis miał spore wątpliwości czy nie jest czasem świadkiem gry wstępnej.
— EJ TY! — krzyknął licząc, że przegoni ewentualnego napastnika. — Puść ją!

Widziała jak facet puszcza torbę i drugą łapę podsuwa jej do gardła. Jeszcze moment i zacisnąłby na nim palce, ale krzyk powstrzymał go od ruchu i zwrócił uwagę na nowego.
Max i jej kochaś, jednocześnie spojrzeli w stronę Artemisa a blondynka zmarszczyła czoło, niezbyt szczęśliwa na widok przypadkowego świadka. Uginając nogę w kolanie, uniosła stopę, by wykorzystując chwilę, dosięgnąć noża w cholewie buta.
- Ha chcesz mi pomóc?
Dryblas parsknął śmiechem i zwrócił twarz na Max, zerkającą w stronę swej nogi. Od razu orientując się w sytuacji, szarpnął nią mocno i odebrał nóż, wkurzony coraz bardziej.
- Ty szmato.
Wycedził przez zaciśnięte zęby i trzasnął blondynę w pysk. Max z jękiem upadła na ziemię a koleś odwrócił się do Artemisa, machając nożem i uśmiechając się parszywie.

Zaraz miał pożałować swojego bohaterstwa. Cofnął się o dwa kroki próbując wymyślić sposób dzięki któremu uniknąłby rany kutej, jak nie ran! Nie nadawał się do walk na pięści, a co dopiero na noże lub inne przedmioty. Prędzej zrobiłby sobie samemu krzywdę niż przeciwnikowi.
— Lepiej stąd zjeżdżaj, wezwałem policję, zaraz tu będą. — pogroził, nawet udało się Artemisowi przybrać groźny ton głosu - brzmiał jak belfer w szkole podstawowej. No, w liceum. Sięgnął do torby, próbując palcami wygrzebać skalpel. To było drugim co przyszło mu do głowy, chwilę po udawaniu, że wezwało się policję. Cofnął się o jeszcze kilka kroków i wtedy rozległ się hałas. Warleggan wpadł na blaszany kosz na śmieci.

Dryblas zaśmiał się i postawił krok w stronę cofającego się doktorka. Przypadkowy bohater blondyny, zamienił się w potencjalną ofiarę typa spod ciemnej gwiazdy.
Facet zakręcił nożem w palcach i pokiwał głową.
- Zaryzykuje. Może zdążę wykroić ci jakiś ładny wzorek na czole.
Kolejny krok groził tak samo jak słowa. Kilka krótkich metrów dzieliło dwóch mężczyzn ale coś miało przeszkodzić w spełnieniu groźby. Max, która powoli podnosiła się z ulicy, została zignorowana przez dawnego kochanka. W tej chwili nienawidząc dryblasa, rozejrzała się za czymś czym mogłaby go powalić. Niczego nie dostrzegając ale nie chcąc, by ktokolwiek ucierpiał (czyt. doktorek), jednym susem doskoczyła do byłego faceta i rzuciła mu się na plecy, pazury wbijając w twarz.
Mieszanka męskiego i damskiego krzyku, odbiła się od ścian budynków a Artem ujrzał piękny obrót w wykonaniu mężczyzny, próbującego zrzucić z siebie blondynę.
Zataczając się, facet wpadł na ścianę, z impetem obijając o nią biedną Mason. Max aż zabrakło tchu w piersi, zmuszając do puszczenia się. Spadając na ziemię, przez zasłonę z włosów straciła mężczyznę z oczu i nim zdążyła się podnieść, usłyszała tylko jak kochanek zwiewa.

Wystraszył się nie na żarty. Serce zaczęło bić jak oszalałe, otumaniając organizm adrenaliną. Chciał działać, a zarazem trwać w miejscu. Po wpadnięciu w śmietnik, oparł się tyłkiem w siadzie i zaraz wstał. Nie wyglądał na kogoś kto uprawiał sport ale jako tako mógł się pochwalić dobrą kondycją. Zrobił wielkie oczy na widok skaczącej kobiety i szamotaniny. Szukał czegoś czym mógłby odgonić napastnika, z pewnym zafascynowaniem oglądał bójkę. Jęknął krzywiąc się na widok przygniecenia blondynki ale zaraz też odetchnął z ulgą gdy mężczyzna zaczął uciekać. Artem ani myślał go gonić. Poprawiając ubranie, torbę podszedł niepewnie do kobiety.
— Wszystko w porządku? Jesteś cała? — rękę ofiarował, aby mogła wstać.

Podniosła głowę, odgarniając włosy wpadające do oczu. Podpierając się na ręce, przesunęła nogi i dźwignęła z brudnej ulicy, jeszcze nie wstając całkiem. Policzek nadal piekł po ciosie, a zderzenie ze ścianą budynku pozostawiło po sobie ból pleców.
Spoglądając na zakręt za którym zniknął były facet, Max wiedziała, że to dopiero początek kłopotów. Na Artemisa zerkając przy pytaniu, popatrzyła na męską rękę i po chwili wahania zdecydowała się skorzystać z pomocy. Podnosząc się na równe nogi, oparła o mur i pokręciła głową.
- Tu się nie wtrąca w sprawy innych.
Ciocia dobra rada, wbiła oczy w doktorka, do tej pory jedynie coś słysząc o nowym chłopaku Czarliego. Przelotnie myśląc o tym jaka szkoda, że dwie takie dupy się marnują, puściła Artemisa i przesunęła dłonią po karku. Pobolewał już kilka dni temu ale teraz Max miała cierpieć przez co najmniej dobę.
- Zgubiłeś się?
Zapytała z kwaśnym uśmiechem, w duchu wyśmiewając frajerstwo doktorka. Nie dość, że zagubiony, to jeszcze niemal kończący z nożem między żebrami. Szczęściem to on raczej nie grzeszył a sam przyjazd do tej dziury świadczył o braku jednej z klepek.

Z tej odległości mógł się jej lepiej przyjrzeć. Jako, że była kobietą i to w potrzebie, nie odczuwał przed nią strachu. Słysząc jak go karci zmarszczył czoło, a potem pokręcił głową. Podrapał się po potylicy.
— Ale przecież on chciał zrobić ci krzywdę. Gdybym się nie pojawił to kto wie... — nie mógł uwierzyć choć zaraz też uznał, że blondynka jest w szoku i boi się swojego oprawcy. W końcu w małych mieścinach trudno było zacząć od nowa.
— Kolega narysował mi złą mapkę. — przyznał i zaraz pospieszył z troską. — Jestem lekarzem, pozwól, że obejrzę tę ranę na głowie. Możesz mieć coś złamane albo stłuczone, o wstrząsie mózgu nie wspominając. — zatrajkotał autentycznie przejęty. Sięgnął do torby, chcąc z niej wygrzebać przyrząd medyczny.

- Dałabym sobie radę.
Burknęła, chociaż nie wiadomo czy doktorek to usłyszał, w przypływie lekarskiej misji, już pragnący rozkładać narzędzia i dobierać się do pacjenta. A gdzie parawan!
Słysząc i widząc rosnące pragnienie mężczyzny, Max uniosła dłoń, by zatrzymać zapędy mężczyzny.
- Nic mi nie jest.
Pewna tego, jak i myśli o samodzielnym wygrzebaniu się z kłopotów, nie widziała w doktorku bohatera (chociaż może kiedyś przyzna mu rację). Również się go nie bojąc, obawiała jednak tego co może wyciągnąć. Oj nie ufała lekarzom, nie ufała.
Aż się wzdrygnęła i oderwała od ściany, by ruszyć przed siebie. Ale czy miała ten wstrząs, złamanie albo stłuczenie, to nie mnie decydować hehe.

Nie był tak dobrym mimicznie spanielem jak Charles, ale również potrafił zaprezentować smutną, zawiedzioną minę.
— Naprawdę mogę pomóc. — powtórzył uparcie na głos swoją myśl. Nie rozumiał reakcji kobiety, w końcu jej pomógł, a ta zdawała się mieć pretensje, że się wtrącił. Wyciągnął tablet z funkcją skanera i zaraz podreptał za Max. — Pozwól, że przynajmniej cię zeskanuję i najwyżej udasz się sama do szpitala. Widziałem jak oberwałaś. — potrafił być uparty i bardzo namolny. Prawie się potknął na prostej drodze, tak był przejęty. — Tak w ogóle to jestem Artem. — wyciągnął w jej kierunku dłoń.

Kostki:
1,2 - stłuczenia, obolałość
3,4 - wstrząśnienie mózgu, rozwalony kącik ust, obolałość
5,6 - ból karku, rozwalony kącik ust, obolałość

5 - ból karku, rozwalony kącik ust, obolałość

Przewróciła oczami na prośbę swego bohatera od siedmiu boleści. Dosłownie. Bo bolał ją kark i plecy. Mając nadzieję, na porzucenie mężczyzny, zwątpiła w swą ucieczkę, gdy zobaczyła go obok ze skanerem w dłoni. Aż westchnęła ciężko i uniosła oczy do nieba.
Ale nie, nie szukała tam pomocy.
- No dobra!
Odwróciła się do doktorka i spojrzała na niego z ukosa, przekrzywiając głowę. Językiem badając rozwalony kącik ust, poczuła metaliczny posmak. Miejmy to za sobą! Przedstawiając się, uścisnęła dłoń Warleggana, bo w końcu nie była taką ostatnią zołzą.

Uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem kiedy przystała na badanie. Poprosił, aby stanęła bardziej w świetle, pod latarnią, gdzie zeskanował ją od stóp po głowę specjalnym skanerem. Cichy brzęk oznajmij brak poważniejszych obrażeń, takich jak krwotok wewnętrzny i inne. Uśmiechnął się do Max bardzo sympatycznie, jakby sprawiała mu niezwykłą przyjemność. Mruknął coś i podniósł dłonie do twarzy kobiety, dając się jej oswoić. Obejrzał rozcięcie, poruszając głową blondyny na boki.
— To nic takiego, zagoi się. Mocno cię boli kark? Plecy? — zapytał, to też chciał dotknąć i sprawdzić. Nie widząc w tym niczego nieprzyzwoitego, nawet jeśli stali pod uliczną latarnią.
— Zgłosisz się na policję? — zagadnął, zainteresowany. Wyjął latareczkę i poświecił jej po oczach, hehe.

Cofnęła się pod latarnię dwa kroki, wywracając oczami. Przeczuwając jednak, że się od doktorka nie uwolni (oj nie hehe), niecierpliwie dała się przeskanować. Z góry zakładając, że nie da się zaciągnąć do szpitala, miała jedno skuteczne lekarstwo. Alkohol. Nim uśmierzy ból, ewentualnie użyje naturalnych maści. Gdy sygnał obwieścił brak poważnych uszkodzeń, uniosła brwi, robiąc wymowną minę A nie mówiłam?
- No co...
Mruknęła, gdy dłonie doktorka powędrowały do jej twarzy. Wzdychając jak byczek Fernando, chciała pokręcić głową, ale Artemis szybko ją wyręczył. Wbijając w niego niechętne i zniecierpliwione spojrzenie, czekała aż przestanie się bawić.
- Nie.
Odpowiedziała na pytanie o bóle, już nie dając się dalej macać. No bez przesady. Jak tak bardzo chciał, mógł podejść do tego zupełnie inaczej! Zaskoczona światłem z latarki, machnęła ręką, odpychając ustrojstwo jak natrętną muchę. Mrugając szybko, zmarszczyła czoło. Zgłaszać się na policje? Dobre sobie. Prychając pod nosem, przeczesała włosy i przybrała podejrzliwy ton.
- Nie. A ty?

Troszczył się o każdego kto na to zasługiwał, niemniej ratował każde życie. Nawet bandziorów i innych zwyrodnialców, sprawiedliwość pozostawiając policji oraz sądom. W jego oczach Max wyglądała na ofiarę przemocy domowej, a raczej związkowej. Dlatego chciał ją zbadać, najchętniej to zabrać do szpitala, zrobić badania i donieść zawiadomienie o pobiciu na policję, aby ta mogła łapać łotra. Nigdy nie rozumiał dlaczego kobiety wiązały się z takimi elementami. Nie, żeby miał jakieś osobiste żale. Na powodzenie nie narzekanie, ale my tu nie o tym.
— No... Trzeba. — zdziwił się jej odmową. — Rozumiem, że to może być dla ciebie ciężko, ale takim typom nic nie powinno uchodzić płazem. Mógł zrobić ci krzywdę, nadal ma taką możliwość pozostając na wolności. — zabrał latareczkę, patrząc na blondynkę nieco powątpiewająco, ale i z pewnym uporem.

Złość ją ogarnęła, słuchając gagatka, który bawiąc się w bohatera, przeszkodził jej w zatrzymaniu byłego kochanka. Nie mogąc się opanować, Max podniosła dłoń i szybkim ruchem przyszpiliła Artemisa do ściany. Coś gdzieś jej strzyknęło, przynosząc ból, ale kobieta się nie odsunęła, przyciskając doktorka do muru. Może nie za mocno i Artemisa mógł się uwolnić, ale jednak - Nikomu nic nie powiesz, zrozumiano? - Przysuwając się do doktorka, gniewnie wydusiła z siebie, mając nadzieję, że odsunie problemy w czasie.

— EJ! — oburzył się gdy popchnęła i przycisnęła go do ściany. Męska twarz wyrażała zagniewanie. I szok. Kobiety potrafiły być naprawdę głupie jeśli chodziło o sprawy sercowe. Nie rozumiał, nie widział w tym wszystkim logiki. — Pozwolisz mu zostać bezkarnym? — oburzył się, a w oczach pojawił się upór, który sugerował, że Warleggan ma nową misję w życiu. W końcu nie tylko Max otrzymała groźby.

Wpatrywała się w twarz Artemisa, zaciskając zęby i oddychając szybko. Nie znała doktorka, nie ufała mu, nie potrzebowała jego pomocy i tym bardziej nie chciała, żeby chlapał jęzorem.
Wiedziała, że gdy dowiedzą się o konfrontacji, zaczną pytać i węszyć.
- Nie. Zapłaci mi za to.
Odparowała z gniewem, odsuwając się od Artemisa. Były facet znajdował się już za daleko. Max wiedziała gdzie chciał uciekać, ale nie miała pojęcia jak go znaleźć.
Zresztą, nie wiele osiągnęłaby, gdyby jej się to udało. Musiała raczej szybko powiększyć swój dochód.
- Za rogiem skręć w prawo a potem lewo. Dotrzesz do warsztatu.
Zamiast ciągnąć temat, poradziła Artemisowi jak dotrzeć do domu. Patrząc na niego, czekała aż da sobie spokój i po prostu wróci do Karolka. W końcu już usłyszał, że lepiej nie mieszać się w problemy innych. Usłyszał i doświadczył.

— I jak ty chcesz niby tego dokonać sama? Policja na pewno pomoże, nie powinno się tego załatwiać w ten sposób! — nie potrafił się ugryźć w język, a postawa kobiety wręcz go nakręcała do społecznej postawy. W Nowym Jorku po prostu dzwoniło się pod wiadomy numer i zostawiało sprawę fachowcom. Dlatego nic sobie nie zrobił z dobrej rady i instrukcji jak dotrzeć do warsztatu.
— Skąd wiesz, że akurat do warsztatu? — zapytał, zapominając jak bardzo małe jest Rode i jak szybko się plotki rozprzestrzeniają. Może Mason zapyta go o orientacje? Kiedyś. Hehehe.

- Gówno, nie pomoże - Odpowiedziała grzeczne i pokręciła głową - Nic nie wiesz, Artemisie Warleggan - Dodała, ani myśląc tłumaczyć doktorkowi jak tu działa prawo. Przy dobrych wiatrach kulało. A Max nie zamierzała sprawdzać swego szczęścia i zastanawiać się, czy gliny mają dobry dzień i nie zechcą skorzystać na cudzym nieszczęściu. Nie, nie stała w kolejce po kajdany.
- Zgadnij - Uśmiechnęła się pod nosem, nie wierząc, że mężczyzna jeszcze niczego się tu nie nauczył. Kiwnąwszy głową zachęcająco, pierwsza ruszyła w stronę warsztatu. Gdyby jeszcze minutę postała w miejscu, chyba by ją pogieło.

Spojrzał na nią tak jakby co najmniej użyła kurwy i gówna w jednym zdaniu. Nie przepadał za brzydkimi wyrażeniami, samemu sięgając po nie w wyjątkowych okolicznościach. Takich jak na przykład "o kurwa, Karol! Gazu, gazu", uciekając sprzed ołtarza.
— Jesteś dziewczyną Charlesa? — zapytał głupio, poprawiając torbę i ruszając za nią. Po kilku krokach się zrównali, a on był ciekaw co łączyło Max Mason z jego współlokatorem i kumplem. Po plakatach stwierdzał, że Bucket gustuje w bladych suchoklatesach, jak taka Nanna Johansen. Ściągnął jeden z nich ze ściany i w tajemnicy wyrzucił, naklejając w to miejsce rudowłosą Amandę z cycuszkami okrągłymi jak brzoskwinki.
— Mieszkasz tu od zawsze?

Popatrzyła na Artemisa, mając ochotę roześmiać mu się w twarz, ale powstrzymując odruch, pozwoliła aby tylko usta jej zadrgały. Czy była dziewczyną Charlesa? Oho czyżby doktorek był zazdrosny o swego współlokatora? Gdyby żyła krócej na tej ziemi, nie uwierzyłaby, że dwójka takich przystojniaków może na siebie lecieć, ale żyjąc już wystarczająco długo, widziała zbyt wiele.
- Tak. Ale nie krępuj się. To otwarty związek.
Odpowiedziała, oczywiście mając na myśli romans między mężczyznami (bo przecież nie z nią!). Wszyscy o tym gadali! Z lekkim uśmiechem przyjrzała się doktorkowi i z kieszeni kurtki wyciągnęła kilka orzeszków.
- Częstuj się.
Dodała, podsuwając dłoń pod nos Artemisa.

Zrobił wielkie oczy, w pierwszej chwili nie wiedział co ma powiedzieć. Charles wydawał się za porządny na takie bezceństwa jak swingowanie. Na dodatek wychowanie przez Hiacyntę Bucket uniemożliwiało takie zachowania.
— Och, czyli mnie wrabiasz i tak naprawdę nazywasz się Rosa? Kelnerka z tego no... — wziął kilka orzeszków i wrzucił do buzi, zaraz mówiąc jakby go olśniło. — Zawsze zapominam jak się nazywa ten bar. Ciągle o tobie gada. — wszystko nagle nabrało sensu, wszechświat i wyższe wymiary stanęły przed Artemem otworem.
— Smaczne, masz więcej? — orzeszków oczywiście.

Zacisnęła usta i wzruszyła ramionami, nie od razu odpowiadając Artemisowi. Rozbawienie nadal się jej trzymało, chociaż przed chwilą nie było jej tak do śmiechu. Jeszcze przedłużając moment odpowiedzi, pożarła reszte orzeszków i pokręciła głową.
Nie miała i nie była Rosą. Wyprasza sobie!
- Mówię, że to otwarty związek. - Szła w zaparte, zerkając na doktorka - Ładna dziewczyna, Powinieneś ją poznać, to może byście coś we trójkę...? - Uśmiechnęła się, wypatrując reakcji. Miała ochotę podroczyć się jeszcze dłużej, wyrobić sobie opinię o doktorku.
Ratował już piękne niewiasty, gubił się jak dziecko, był uparty jak osioł.
- To do ilu tyłków dziś zaglądałeś? Każesz kaszleć?
Zapytała, zmieniając temat, bo przypomniało jej się jak koleżka nadział się na kaktus. Dziwne.

Zdziwił się, a potem zaczerwienił. Odwrócił wzrok zawstydzony taką propozycją. Z ulgą przyjął zmianę tematu, gdzie mógł okazać swoje oburzenie sprowadzaniem lekarskiej pracy do zaglądania do czyichś tyłków.
— Nie zaglądam do żadnych tyłków! — posłał nawet niechętne spojrzenie. Wsiuńska baba skoro myślała tylko o jednym i na dodatek o wątpliwej moralnie reputacji. Artemis doprawdy sam się dziwił, że posłuchał Charlesa i tu został zamiast ruszyć gdzieś dalej. Na Florydę mógłby jechać, do Jacksonville.
— Pomagam chorym i operuję gdy jest to wymagane. — odparł, niestety nie wypinał dumnie piersi więc nie mogła się do tego przyczepić.
— A ty czym się zajmujesz oprócz tego, że przecierasz brud w zaułkach z kochankami? — zapytał niegrzecznie, odgryzając się trochę za te tyłki.

Nic tak nie poprawiało Max humoru jak podroczenie się z innymi. Artemis nie wyglądał na kogoś kto szybko się peszy, ale widząc zawstydzenie, blondyna zaśmiała się krótko i wyczekująco spojrzała na doktorka. No, no, czekała aż zacznie się chwalić, że ratuje życia, rozczarowując się brakiem wypiętej piersi.
Nie miał takiej klaty jak Karolek, ale też nie wyglądał na ostatnie chuchro.
Słysząc pytanie, wybuchnęła śmiechem, zupełnie nie obrażona tym stwierdzeniem.
- Dobre - pochwaliła mężczyznę i pokiwała głową - Jestem myśliwym. Ale jeśli ktoś zechce, mogę być nawet ochroniarzem. - Dodała, nawet nie domyślając się, że te słowa będą początkiem ładnej przyjaźni. Przechodząc przez ulicę, skręciła w kolejną ulicę, którą doktorek już na pewno poznawał. Jeszcze kawałek i będzie w domu.

Nie zastanawiał się nad tym, że mogła prowadzić go do kolejnego zaułka, gdzie czekał inny kochaś, który obije mu mordę i zabierze wartościowe rzeczy. Nie miał ich zbyt wiele przy sobie, telefon, kilka drobniaków oraz medyczne urządzenia, które nie gwarantowały zadowalającego zysku. Szedł z nią ponieważ pomimo wiedzy, był święcie przekonany, że to tylko kobieta. Max co prawda była dosyć wyjątkową przedstawicielką swojej płci, ale nadal uważał ją za kogoś kto zaraz po wejściu do domu zdejmuje buty, myje ręce i całuje dzieci na dobranoc, a mężowi dogadza. Kolacją oczywiście.
▬ Myśliwym? ▬ powątpiewał, nadal jednak grzecznie. Prawdopodobnie miła, ujmująca i przyjemna aparycja wzbudzała pozytywne uczucia. ▬ Skąd takie preferencje? ▬ był ciekaw dlaczego nie robiła tego co inne panie. W końcu zawsze mogła sprzedawać swoje wdzięki, produkty w sklepie, nauczać, wyjechać albo pichcić i rodzić dzieci dzięki czemu Rode miałoby świeżą krew.

Wzruszyła ramionami, bo nie bardzo chciało jej się opowiadać historię swego życia, którego błędem była. Przez długie lata zastanawiając się czemu nie była tym cholernym chłopcem, w końcu zaczęła mieć to daleko i głęboko. Poza tym pytanie Artemisa nieco ją zirytowało.
- Nie zadałbyś tego, gdybym rzuciła, że jestem kasjerką albo nauczycielką, nie? Żyjemy w dwudziestym trzecim wieku, daruj sobie takie pytania.
Tak, doktorek mógł wyczuć złość bijącą od Max. Była kobietą, ale nierzadko lepszym myśliwym od facetów. A teraz miała ochotę pokazać Artemisowi gdzie raki zimują. Nawet spojrzała na niego groźnie, ale tylko po to by zgromić wzrokiem a następnie westchnąć. Łapiąc się na tym, że nie odpowiedziała na pytanie, rzuciła krótkie.
- Po prostu.
Przechodząc obok ciemnej uliczki, oboje usłyszeli dziwne odgłosy na jej końcu. Szuranie i jęki mieszaly się z jakimś sapaniem, ale nim doktorek chciałby zareagować, Max pociągnęła go dalej.

— Co? Nie, nie o to mi chodziło... — zaczął się tłumaczyć — Ja nie chciałem cię obrazić, po prostu tam skąd pochodzę kobiety pracują w zawodach jakie wymieniłaś albo leżą i pachną, knując intrygi. Nie chciałem urazić, przepraszam.
Łatwo było usłyszeć od niego takie słowa. Kajał się jakby rzeczywiście obraził Max.
— Zawsze jest jakiś powód. Zgaduję, że bliskie są ci motywy przetrwania i zapewnienia rodzinie bytu. Czytałem o tym — stwierdził ale nie zadzierał nosa przez co nie mogła się przyczepić o to, że czuł się od niej lepszy. Miał wyższe wykształcenie. Zatrzymał się słysząc wątpliwe jęki, usta otwierał kiedy Mason go pociągnęła za sobą.
— Czy tam... Ktoś... Czy oni... ? — odwracał się, prawie palcem pokazywał.

- Mordują albo pieprzą, tak. Ale nas to nie dotyczy.
Pociągnęła doktorka tak z dwa albo trzy metry, aż w końcu puściła i parsknęła śmiechem, widząc minę mężczyzny. Teraz, gdy go poznała ( i potem w przyszłości miała) zaczęła się zastanawiać, czy ten Nowy Jork to dobry wybór. Karol - pojechał i wrócił. Doktorek - przyjechał. Ktoś tam chciał jechać - zginął po drodze. Max chyba musi obrać inny kierunek swych planów.
- Żyłeś pod jakimś kloszem czy co?
Zapytała bezpośrednio, patrząc na mężczyznę. Bez złośliwości. Naprawdę była ciekawa. Przystanęli przed budynkiem warsztatu a blondyna skrzyżowała ramiona na piersi.
- Ty chyba potrzebujesz przewodnika po Rode.
Rzuciła jeszcze żartem, ale ona jeszcze nie wiedziała! Oj nie wiedziała.

Był bliski zaprotestowania, że jednak dotyczy i powinni coś zrobić. Choćby wezwać straż miejską, ewentualnie zwrócić kulturalnie uwagę co do higieny wymiany płynów ustrojowych. Artemis polecałby Max swoje rodzinne miasto ale tylko i wyłącznie w pewnych kwestiach. Zależnie oczywiście czego oczekiwała i co chciała robić. Pewnie nawet nie wiedziała jak korzystną znajomość w tej chwili zawierała. I z jak majętnym człowiekiem.
— Słucham? Noo... Można też i tak to nazwać. — zgodził się bez skrępowania. Nie do końca określiłby to życiem pod kloszem choć jego żywot nosił jego znamiona. Stąd też oderwanie Warleggana od rzeczywistości, jeśli chodziło o brutalne zwyczaje panujące w Rode. Nawet się nie zorientował kiedy byli na miejscu.
— Przewodnika? — wyjął z kieszeni pomiętą kartkę na której Bucket narysował mu drogę ze szpitala do warsztatu. — Nie można nanieść poprawek? — podsunął jej karteluszek pod nos.

Zmarszczyła nos, jakby karteluszka cuchnęła czymś nieprzyjemnym. Pokręciła głową, bo nie była od tego, by rysować doktorkowi mapki. Zastanawiając się nad pożegnaniem, z drugiej strony poczuła pewnego rodzaju rozrywkę, związaną z towarzystwem mężczyzny, więc jeszcze stała w miejscu. Dlatego złapała za mapkę i potargała ją na oczach doktorka (jeśli tylko Artemis zawahał się przed reakcją).
- Ile jeszcze chcesz korzystać z mapki? Duży chłopak z ciebie.
Oho była dumna ze swego pomysłu. Za dziecka rzucona na głęboką wodę przez ojca, wykazywała podobne chęci wobec innych.
- Masz piwo?
Rzuciła nagle, zmieniając temat. Odstawiła swą randkę pod drzwi i zasłużyła na Może się czegoś napijesz?

Rozdziawił buzię na barbarzyński akt chuligaństwa. Patrzył jak jego mapka zostaje rozerwana na strzępy i ląduje na brudnym chodniku. Czuł się pewniej mając mapkę, nie znał Rode na tyle aby poruszać się bez niej. Dlatego też Max mogła dojrzeć w jego spojrzeniu szok i oburzenie.
— To było absolutnie niepotrzebne! — mało brakowało, a schyliłby się po karteluszki. Jakby uparcie chciał wytrwać przy swoim. Najwyżej Bucket narysuje mu nową mapkę, ulepszoną.
— Piwo? Charles jakieś ma. — powiedział, nie jarząc tego podrywu ze strony blondynki. — Chcesz wejść? Wezmę auto i mogę cię odwieźć. Nie powinnaś sama po nocy wracać. — dżentelmen.

Zaśmiała się, bo coraz bardziej podobało jej się igranie z doktorkiem. Przeciąganie struny. No dalej, pokaż ząbki. Nie chciał, za to znowu wykazując odruchy rodem z zamierzchłych czasów. Podwiezie Max, bo nie powinna sama po nocy wracać? Chyba nigdy wcześniej tego nie usłyszała!
- Chcę, ale odwozić mnie nie musisz. Nie chcemy żebyś znowu się zgubił, prawda?
Parsknęła śmiechem i ruszyła za doktorkiem do środka.
- Dlaczego przyjechałeś do dziury z której większość chce uciec?
Zapytała, gdy w końcu dostała piwo do ręki i może nawet mogła sobie klapnąć na fotelu. Przysiadając, znowu poczuła ból w karku i skrzywiła się, wykręcając szyję w poszukiwaniu ulgi.

Kobieta czuła się jak u siebie więc Artem podejrzewał, że dobrze znała się z Charlesem. Nie było go dzisiejszego wieczoru w domu ani w warsztacie. Podejrzenia padały na pub lub wizyty u panienek.
— Auta mają GPS-y — zauważył mądrze, podając Max piwo. Sam zaczął przygotowywać sobie herbatę. Przedtem dwukrotnie umył ręce i poprzestawiał kilka rzeczy, co świadczyło o lubieniu porządku. Usiadł na przeciw, zerkając w kierunku kuchenki na której stał czajnik.
— Tak? Charles mnie namówił. — skłamał gładko, a raczej powiedział połowę prawdy. Nie wypadało wspominać o tym jak uciekł innej kobiecie sprzed ołtarza. — Nowy Jork nie zbiednieje w liczbę lekarzy po moim wyjeździe. Poza tym, to bardzo ciekawe doświadczenie. Należysz do większości? Zjesz coś? Robiłem wczoraj kotlety, nawet dobre.

Przyjęła kłamstwo, ale mimo wszystko namowy Karolka wydawały się podejrzane. Jeśli panowie chcieli być razem, to łatwiej im było wmieszać się w tłum mieszkańców Nowego Jorku, niż bawić się w dom w Rode. Nie komentując tej przygotowywanej herbatki, ale śmiejąc się z niej w duchu, Max uniosła butelkę - Zdrówko - i napiła się piwa.
- Uzupełniacie się. - Stwierdziła, obserwując Warleggana. Doktorek zachowywał się jakby zaraz miał wskoczyć w fartuszek, celem jak najlepszego ugoszczenia swego gościa. Bucket pewnie żył teraz jak pączek w maśle i jeszcze chwila a dorobi się domku z płotem. Lekarz to w końcu nie byle kto!
Max wzruszyła ramionami, na pytanie o przynależność do większości i pokręciła głową na pytanie o kotlety.
- Jesteś pewien z czego to mięso? Ja ci mogę załatwić najlepsze.
Rzuciła, bo w końcu trzeba było dbać o swe interesy. A po co Art miał kupować na targu, jak mógł od Max?

Gdyby tylko wiedział jak o nim myśli ona i inni to pewnie doznałby potrójnego wstrząsu. Nie było nic złego w tym, że jeszcze nie doceniała umiejętności Warleggana, jego zamiłowania do porządku oraz wszelkiej dbałości o otaczające go przedmioty. Gołym okiem zauważyć mogła jak warsztat z pomieszczeniami gospodarczymi się zmienił. Na lepsze, przytulniej było i przede wszystkim czyściej, a Bucket nauczył się już składać bieliznę w kostkę i nie porzucać skarpetek gdzie się tylko da.
— Uzupełniamy? — posłał krzywe spojrzenie, aż dziw, że to wszystko potrafił skoro żył pod kloszem. — Tak, przebadałem. Dostałem je od starszego małżeństwa z okolicznej wioski za wizytę lekarską. Przepyszne, delikatne. Chcesz? — zaoferował ponownie — Tym się zajmujesz? Polowaniem i sprzedawaniem mięsa, czy czymś jeszcze?

Pokiwała głową. No uzupełniali. Nie dosłyszał? Pijąc piwo, nie mogła dorzucić komentarza, chociaż nie był on jeszcze stracony. Słuchając o przebadanym mięsie i całym jego uroku, przełknęła alkohol i pokręciła głową, oblizując usta.
- Dziękuję, nie będę cię objadać z zapłaty.
Uśmiechnęła się lekko i rozejrzała po pomieszczeniu. A więc to doktorek był panią tego domu. Ładnie, ładnie. Max zwróciła na niego oczy i machnęła ręką w bliżej nieokreślonym geście.
- Poluję, tropię, przewodzę, ochraniam, transportuję, itepe itede. Najważniejsza jest zapłata - Odparła, ponownie unosząc butelkę do ust i nie spuszczając oka z doktorka. To sobie Karolek chłopa znalazł. Eh dwie dobre dupy odpadały!
- Jak się poznaliście?
Zapytała, chętna do posłuchania opowieści o początkach związku między doktorkiem a mechanikiem.

Powinna uważać bo za karę jeszcze poleci jej nie do tej dziurki co trzeba.
— Nie szkodzi, lodówka jest pełna. — odparł, zadbał o to od momentu w którym zamieszkał u młodego mechanika. Artemis lubił dobrze zjeść i w przeciwieństwie do współlokatora, dbał o regularne zakupy. Z równą systematycznością kurze ścierał.
— Ochraniasz? — wyłapał — Tam w zaułku to dosyć kiepsko wyglądało. — nieświadomie bywał też złośliwy. Zalał kubek wrzątkiem, pokręcił się jeszcze chwilę przy blatach kuchennych po czym usiadł na przeciw Max z kolacją. Na szybko zrobił sobie kanapkę z kotletem. Przeprosił i zapytał czy będzie to jej przeszkadzało, a skoro nie, to zje.
— Potrąciłem go. — odparł po czym wziął kęsa.

- Kiepsko byłoby, gdybyś oberwał z kosy.
Odparła, nie tracąc na pewności. Może i sama oberwała, a plecy dalej bolały, ale mogła się wycofać i doktorek powinien o tym pamiętać. Nie istotne, że Max zaatakowała byłego kochanka zaślepiona wściekłością a nie chęcią ratunku.
Zostawiając jednak temat, napiła się piwa, nieświadoma. Słysząc odpowiedź, parsknęła śmiechem aż jej piwo nosem wyleciało. Śmiejąc się, pochyliła i i przegubem ręki zatkała usta wraz z nosem. Musiała się uspokoić, chociaż rozbawienie brało górę.
- Niezły aparat z ciebie.
Wydusiła w końcu, nabierając głęboki wdech i kręcąc głową. Sama nie wiedziała kto w tej historii był większym pechowcem. Odchylając się, popatrzyła na Artemisa.
- Myślałam, że najlepsze związki zaczynają się od oblania kawą. No ale proszę, proszę.

— Nie oberwałbym. — prychnął, nie tylko ona próbowała tu zgrywać twardziela. Artemis unikał bijatyk ale nie oznaczało to braku wiary w swoje zdolności dyplomatyczne. W końcu każdego zbira idzie przekupić czekiem albo pieniędzmi na których brak Warleggan jeszcze tak niedawno nie mógł narzekać. Zjadł kanapkę po czym popił solidnym łykiem herbaty. Schował małego palca zanim Max spostrzegła, że ten po arystokratycznemu odstaje.
— Związki? — zapytał nie rozumiejąc do czego pije. Taki był niewinny jeśli chodziło o brzydkie skojarzenia i niemoralne oskarżenia jakimi żyła Mason w Rode.
— Najlepsze związki to takie, gdzie dwoje osób chce tego samego. — mruknął nieoczekiwanie z pesymizmem wymalowanym na przystojnej twarzy.
— Na pewno nie chcesz nic zjeść?

Zamrugała oczami i popatrzyła na Artemisa jak na wariata. Co za nudy jej tu wciska? ...gdzie dwoje osób chce tego samego. Na przekonanego to doktorek nie wyglądał. Czyżby kłopoty w raju warsztacie? Artemis pożałował swego ślepego podążenia za Karolkiem?
- No dobra, zjem coś.
Nigdy nie odmawiała dwa razy a skoro doktorek się powtarzał, to zamierzała skorzystać. Poza tym była to okazja do dłuższej posiadówy i pociągnięcia mężczyzny za język. Szkoda, że nie dosłownie. Nie wyglądał na kogoś, kto lubi takie zabawy.
- A czego wy chcecie?
Zapytała więc i napiła się piwa, schodzącego w ekspresowym tempie. Taka spragniona Max była. Albo chciała zapić niesmak po feralnej randce w zaułku. Mogłaby powtórzyć słowa doktorka w równie kwasnym wydaniu. Ale szczerze sądziła.... nie, hejtowała teraz wszystkie szczęśliwe pary.
Dlatego chciała posłuchać o wadach Chartem.

Wstał zabierając pusty talerz i na chwilę zniknął Max z oczu. Przygotował jej kanapki delux, nie powinna narzekać. Zrobił sobie także kolejną herbatę, a Max podał ostatnie piwo z lodówki. Bucket na pewno będzie zły, ale od pierwszego spotkania miał słabość do niebieskich ślepi doktora.
— Proszę. — zaserwował danie i zasiadł na miejscu, przyglądając się Max dłużej niż dotychczas. Ładna blondynka o serduszkowej facjacie, palce długie, nieserdelkowate więc choroby serca można wykluczyć, szczupła. Postawą przypominała wszystkie te chłopczyce ze slamsów, które za pomocą kurw, bekania i pytania o problem tuszują swoją wrażliwą stronę.
— Nie rozumiem o co pytasz. — stwierdził — Jacy my? Na pewno nie chcesz donieść na swojego kochasia policji?
Tak to zmienił temat rozmowy, niech się Mason teraz męczy, a nie, tylko by chciała wiedzieć co u pierwszej jednopłciowej pary w Rode słychać.

W oczekiwaniu na kolację Mistrza Artemisa, podniosła tyłek z fotela i wolno przeszła się po pokoju, zaglądając to tu, to tam. Na dłużej zatrzymując się przy medycznych książkach, poprzewracała strony, zerkając na zdjęcia jakichś raków oczodołów, flaków rozlanych na bladej skórze i innych takich atrakcji. Dopijając piwo, zastanawiała się jak bardzo doktorek był już skrzywiony i czy wypatroszyłby człowieka dla zabawy.
Nie wyglądał ale kto go tam wie!
Zostawiając książki, przeszła obok torby Warleggana i usiadła na swoim miejscu, dziękując za kanapki. Nie zauważając skupionego spojrzenia mężczyzny, złapała za pierwszą kanapkę i wgryzła się w nią ze smakiem. Artemis musiał więc chwilę poczekać na odpowiedź.
- Nie lubię się powtarzać. Ok?
Pokręciła głową, tracąc nieco na humorze, ale poprawiając go sobie łykiem piwa.
- Zresztą już go nie ma w mieście. Cymbał myślał, że z nim wyjadę. - Max parsknęła śmiechem i zagłuszyła się kanapką. - Dobre! - Powiedziała na pochwałę kulinarnym zdolnościom doktorka. Może kiedyś odwdzięczy się rosołkiem z athwala.

Cicha woda brzegi rwie. Artemis mógł po godzinach pracy w prywatnej klinice sprawiać kobietom uśmiech od ucha do ucha w zaciszu prywatnego gabinetu albo ciemnym zaułku. Tak naprawdę czy ktokolwiek potrafił powiedzieć o nim więcej niż przysłowiowe kilka przymiotników? Zapodał jedzenie, nawet dodatkowe piwo jeśli była taka potrzeba. Lubił gości i na pewno wypyta Charlesa o Max.
— Dziękuję. — uśmiechnął się wycierając dłonie o ścierkę. — Wyjazd to chyba nie taka zła opcja, zważając na to jakie jest Rode i do czego zmierza. W Nowym Jorku bardzo często można was spotkać, rodejczyków. — zauważył. Pojedli, popili. Artemis zagadnął jeszcze o wskazanie dojazdu do niewielkiej wioski, która znajdowała się na wschód od Rode.
Miał tam odwiedzić kilku pacjentów nie mających warunków do tego aby samym się pofatygować do szpitala.
— Będę naprawdę wdzięczny. — podkreślił, potrzebował przewodnika, a Mason idealnie się do tego nadawała.
Pożegnali się jeszcze przed powrotem Charlesa dla którego Artemis przygotował porządną kolację.

Koniec.