CHARAKTER I HISTORIA POSTACI
Urodził się w miasteczku Rode, które uzyskało prawa miejskie sześć lat wcześniej. Jako pierwszy i ostatni syn Heferthów, którzy przenieśli się tutaj na parę tygodni przed urodzinami Rudolpha. Dzieciak jak dzieciak - krnąbrny, pyskaty i uparty, uciekał przez poniszczone płoty i sprawiał problemy, wdając się w pomniejsze pyskówki czy bójki. Nic, co wyróżniałoby go szczególnie pośród innych dzieciaków.

O tym, że rodzina ogólnie pochodzi z innego miasta dowiedział się podczas jednego ze spotkań rodzinnych, które - jak zwykle - kończyły się kłótnią. Mniej czy bardziej angażującą, uodparniającą na osoby prowokatorskie, choć sam swego czasu do takich należał. A bo to kłótnia o inną datę śmierci dziadka Caractacusa, a to inny testament. Różne tematy kłótni były, a zawsze kończyło się na matczynym stwierdzeniu, że z rodziną najlepiej na zdjęciu. Ojciec natomiast powiadał, że teściowe to na 102, sto metrów od domu, dwa metry pod ziemią.
Życiowe rady od dzieciaka. Nie wiedział jeszcze, ile z nich okaże się na tyle prawdziwymi!

Często pogrywał w szkolnej kanciapie z konserwatorami w karty; różne kombinacje, podczas których chcąc nie chcąc uczył się tego jak liczyć czy kiedy komuś rzucić niespodziewaną kłodę pod nogi. Zdarzyło mu się wzdychać do młodej matematyczki, która uczyła z niemałym zapałem. Nie podjął się jednak wielkich podrywów wobec nauczycielki, bo już słyszał o takim jednym, co pyskiem wytarł chodnik przed szkołą, gdy poleciał na kopach.
Zainteresowania były różne: sportowe, karciane, fotograficzne. I każde z nich towarzyszyło mu mniej czy bardziej przez następne lata. Raz skupił się na jednym, raz na drugim. Po skończeniu szkoły, przez ponad dwa lata, Rudolph imał się różnych prac fizycznych, dzięki którym mógł uzbierać sobie nieco oszczędności na plany, jakimi była wyprowadzka z Rode. Wtedy też można było go spotkać choćby w sklepie przy wnoszeniu i roznoszeniu towaru, podczas prac porządkowych na cmentarzu miasteczka czy - w ostateczności - w fabryce. Po dwóch latach pojechał do większych miast, aby tam trochę popracować, pozwiedzać.

W Filadelfii przesiedział więcej niż sam by się spodziewał. Miał nawet dobre plany na przyszłość, na założenie rodziny, ustatkowanie się i robienie za uczciwego człowieka w wielkim mieście. Wzloty, upadki, a ostatecznie koniec kilkuletniego związku i możliwość założenia interesu - po zdobytym doświadczeniu przez te lata - w mieście zachęciło go do powrotu na stare śmieci. Nie był nigdy jakoś przywiązany do Rode, choć musiał przyznać, że miasteczko swój urok miało. Zardzewiały, nieco wzbudzający odrazę przez powszechną opinię, ale każde miasto z czegoś słynie.

Tak też, od czterech lat, znowu siedzi w Rode. Może o tyle poszczycić się swoimi życiowymi osiągnięciami, że niemalże od razu po powrocie udało mu się otworzyć kasyno, zostać jego właścicielem i czerpać korzyści, łącząc przyjemne z pożytecznym. Pan na włościach, który obserwuje sobie zmiany w miasteczku, czasem się z kimś poprztyka, a czasem komuś dopomoże.
Zawsze jednak głosi zasadę: obietnica jest obietnicą, a te trzeba dotrzymywać. Dlatego sam nie obiecuje tak chętnie.