CHARAKTER I HISTORIA POSTACI
Bobby jest niejako produktem swojej warstwy społecznej. Urodził się w Nowym Jorku, w zamożnej, wielkomiejskiej rodzinie, w której matka miała własną firmę (niewielką sieć sklepów z produktami bio) a Ojciec zajmował się inwestycjami na rynku nieruchomości - a przynajmniej tak by to podsumował Robert, który nigdy szczególnie nie interesował się profesjami rodziców. Był dzieckiem, któremu niczego nie brakowało a wiele rzeczy się należało i które uznawało taki stan rzeczy za oczywisty. Nic więc dziwnego, że szybko zaczął się nudzić i szukać wrażeń poza swoją stabilną, przewidywalną domową egzystencją. Jego wielką fascynacją stał się wszelki margines społeczny - bezdomni, squatersi, pseudoartystyczna bohema zajmująca się głównie przyswajaniem rozmaitych używek, generalnie wszelkie towarzystwo które jego rodzice uznaliby za wysoko nieodpowiednie dla swojego syna. Rodzice wierzyli w wychowanie w duchu pozytywnego rodzicielstwa, ale nie do końca mieli czas realizować jego postanowienia. Bobby notorycznie wagarował i szlajał się gdzie popadnie, rodzice zatrudniali terapeutów i posyłali krnąbrnego potomka do kolejnych prywatnych szkół gdzie czuwali nad nim nauczyciele-tutorzy, opłacali dodatkowe zajęcia, sesje i indywidualny tok nauczania. Robert natomiast bez poczucia winy zwodził całe to zatroskane jego losem towarzystwo, kajając się, obiecując poprawę, argumentując i wskazując powody przez które jego funkcjonowanie w systemie edukacyjnym jest utrudnione lub zgoła niemożliwe, wszak jednak nie z jego winy, on się stara i tak bardzo, bardzo boi się zawieść rodziców. Presja go wprost wykańcza! Nic dziwnego że musi odreagować, na przykład na tydzień wpadając w imprezowy ciąg.
Sytuacja unormowała się w miarę dopiero w ów czas, gdy przekonał matkę, by zgodziła się posłać go na roczną wymianę do Seulu. Pomysł był rzecz jasna szalony, ale jak ekscytujący. Ponadto Robert mógł korzystać z uroków wielkiego miasta bez sapiących mu nad karkiem "starych" no i oczywiście korzystać z wymówek typu - mam problem z językiem, nie mogę się zaaklimatyzować, ale zaraz, już trudności zostaną pokonane i będzie pięknie!
Istotnie było. Wiele można Robertowi zarzucić, ale jego zdolności przystosowawcze okazały się zabójczo skuteczne. Nie miał większych problemów by odnaleźć się w nowym środowisku, a jego przyrodzona pewność siebie, swego rodzaju upór w dążeniu do zamierzonego celu i oczywiście arogancja sprawiały, że wiele osiągał zdawałoby się - siłą rozpędu. Oczywiście nie były to rzeczy powszechnie uznawane za wartościowe, ale jemu wystarczyły do satysfakcji. W ten sposób, ślizgając się spędził w Korei wszystkiego dwa i pół roku, oczywiście z przerwami. Całkiem nieźle na poziomie komunikacyjnym przyswoił język, jakkolwiek pisma nigdy porządnie nie opanował. Ogromnym wysiłkiem ze strony innych osób zdał końcowe egzaminy, nie chciał jednak wracać do domu. Bez większego wysiłku przekonał rodziców iż jego życiową ambicją jest kontynuować edukacje i iść na studia w Seulu. Nigdy nie złożył aplikacji. To było ostatnie pół roku, jakie spędził w Azji i upłynęło mu ono w przeważającej części na poszukiwaniu nowych podniet, rozbijaniu się po mieście a przy tym pasożytowaniu na znajomych, znajomych znajomych, przelotnych znajomych i nieznajomych, którzy dali się naciągnąć.
Gdy po raz ostatni wracał z odwiedzin u rodziców, podczas dłużącego się lotu poznał niejakiego Ephraima Craiga i jego narzeczoną, której imię zresztą nie zapadło mu w pamięć. Fifi, jak go nazywał, rozstał się z nią zresztą niedługo później i nie powiedzieć, iż Robert pośrednio się do tego przyczynił, to właściwie jakby skłamać. Ostatecznie Bobby, całkiem spontanicznie i bez konsultacji z kimkolwiek postanowił wybrać się wraz z Craigiem do jego rodzinnego miasta, nie pozostawiając mu zresztą w tym względzie wiele do powiedzenia. Nie żeby wyglądało, jakby miał coś przeciw temu...