Do wieczora zostało jeszcze trochę czasu, więc właściwie nic nie stało na przeszkodzie, żeby jeszcze trochę się powłóczyć. Co prawda było to swoiste proszenie się o kłopoty, bo rozsądniej byłoby wrócić do domu i cieszyć się z tego, że ma wolne, ale dzień był pogodny i szkoda go było marnować na papierkową robotę. Jakimś czynnikiem sprawczym była też Florence i to bynajmniej nie z powodu cieszącej oko aparycji. Rzadko miewali tutaj nowych, a zwykle taka degradacja wiązała się z karą. Jak było w jej przypadku? Być może później mu opowie.
Kiedy tłum odrobinę się przerzedził, bo wraz z późnopopołudniowym ochłodzeniem pojawiły się i wyjątkowo wściekłe komary zwabione obecnością zbiornika, poczuł się trochę lepiej. W końcu mieli wokół siebie coś, co można było nazwać jakąkolwiek przestrzenią osobistą. Ciemne spojrzenie wbił w mężczyznę, który próbował swoich sił z papierowym czerpakiem.
- Potrafią dać tutaj popalić. Przyzwyczaisz się - stwierdził jeszcze, zerkając z rozbawieniem na umoczoną blondynkę. - Długo tu zabawisz? Jeśli to nie tajemnica służbowa - Zapytał ze zwykłej ciekawości, składając ręce na torsie. Pozostawał czujny, głównie na wypadek, gdyby któraś z babć postanowiła jednak wrócić z odsieczą i wykąpać Florence po raz kolejny. Tego rybki mogłyby już nie wytrzymać.

Oddalili się od niebezpieczeństwa Babki Wiadro, jednak jakaś niewysłowiona siła popchała ich w tę samą stronę, raz jeszcze. W swobodzie rozmowy, która nie była zdaje się, aż nadto wymuszona przez jedną czy drugą stronę, przeszli nie tylko od słowa do słowa, ale też od stoiska do stoiska, w pobliże niedoszłych scen dyngusowych. Ludzie wymieszali się, zapomnieli, zaczęli znowu znów z pobłażaniem uśmiechać, jak gdyby nigdy nic. Nawet właściciel stoiska był nieco spokojniejszy, pożegnawszy kilka chwil wcześniej zgraję niedzielnych dewotek.
— Rok, jak sądzę. — odparła, zerkając ku straganowi z owocami. Zgodnie ze swoim przekonaniem, które nie musiało być przecież pewne. Miała skromną nadzieję, że wystarczy pół roku wystarczy, na nic się jednak nie nastawiała. Stan przejściowy, do naprawy. Może naprawi też nerwy. Chociaż, wspominając Bucketową, kto wie. — O ile nie będzie zbyt wybuchowo. — Lekki uśmieszek zakryła za jabłkiem, które ugryzła, tak jak jakiś czas temu Leonel, przyglądający się starciu siwowłosych tytanów.
— W pozostałych rzeczach będę się musiała zdać na twoją instrukcję. — Zrównując się z Leonelem, przyjrzała się basenikowi sceptycznie. Odchodzący od baseniku chłopczyk zdaje się, że chciał rzucić sitkiem gdzieś daleko, ale widząc znajomego policjanta, podał mu narzędzie nieuczynionej zbrodni.  
— Mieszkasz tu od dawna? — Tymczasem to Florence zadała Riosowi pytanie płynące z czystej ciekawości.

Taka była tutaj mentalność tłumu, charakteryzującego się pamięcią równą mniej więcej tej, którą wykazywały rybki pływające w zbiorniku. Lata mijały, technologia szła do przodu, a w Rode zawsze było tak samo. Ludzie się nie zmieniali. Prędzej czy później wcale nie zdziwiłby się, gdyby zaskoczyła ich kolejna wojna. Miał jednak nadzieję, że tego nie dożyje.
- Tego nie mogę obiecać. Jak sama widzisz, Rode obfituje w atrakcje - powiedział zachowując względną powagę, ale po chwili parsknął śmiechem. Wiedział coś o tym. Jeśli chciało się tutaj pozostać przy zdrowych zmysłach należało przede wszystkim uzbroić się w pokłady anielskiej cierpliwości, inaczej nikomu nie wróżyłby długiej kariery.
- Mamy tu wiele skomplikowanych procedur. Jak na własnej skórze się przekonałaś, nie wszystkie obejmuje protokół. Będę go musiał uzupełnić o pozycję "próba podtopienia babki Wiadro" - mruknął pod nosem, choć w kącikach ust błąkał mu się odrobinę ironiczny uśmiech. Gdyby nie to, że było tutaj tylu ludzi, przybiły jej piątkę za ten wyskok. Florence, ma się rozumieć, nie Babce. Sam marzył o tym od jakichś dziesięciu lat, jednak w przeciwieństwie do blondynki, mógłby chcieć przytrzymać staruszkę pod wodą o jakieś cztery minuty dłużej.
- Na tyle długo by wiedzieć, że nasze urocze, siwe koleżanki nie są takie święte za jakie próbują uchodzić - odparł, posyłając blondynce krzywy uśmiech, gdy chłopiec wręczył mu sitko. Miał szczęście, że nim nie rzucił, bo znając pechowość dzisiejszego festynu, komuś podbiłby oko.
- A tak na poważnie, to od urodzenia. Mój ojciec został tu zesłany kiedy to jeszcze była kolonia karna - dodał, już nieco ciszej, będąc wpół drogi do zbiornika i podrzucając sitko nonszalancko w dłoni. Nigdy nie ukrywał swojego pochodzenia, bo nie widział ku temu powodów. Uznał, że lepiej jeśli sam jej o tym powie, aniżeli miałaby dowiedzieć się drogą plotek, ubarwionych przez te wszystkie lata o coraz to bardziej nieprawdopodobne historie.
Pochylił się nad zbiornikiem, upewniając się, że na nogach stoi na tyle pewnie, że go tam nikt nie wrzuci i włożył sitko do wody.
[4+3+20=27] > 20
Wyłowiwszy rybkę, odniósł ją do miski, zamiast jednak łowić dalej, wręczył sitko Florence.
- Działaj, zanim znajdą się jacyś nawiedzeni ekologowie którzy stwierdzą, że maltretujemy zwierzęta - skwitował.

Rok. 365 dni użerania się z bandą emerytek, przypadkowych i mało znaczących incydentów, ale też rok kotłujących się myśli. Jeszcze sobie tego wszystkiego nie poukładała. Nie było na to czasu, nawet teraz, kiedy nieoczekiwanie znalazła kogoś, z kim można było porozmawiać.
— Brzmi przerażająco. — Brzmiało tak, jakby miał z jedną z nich jakieś relacje bliższe niż bliskie! Postanowiła wyrzucić tę myśl z głowy i zakopać ją gdzieś głęboko, w ciemnej otchłani niewiedzy.
— Dobrze, że o tym wspominasz — przyznała przyglądając się jak sięga po sitko, a potem robi to co przed chwilą nie udało się osiągnąć temu dzieciakowi. Wzrok Florence mimowolnie zjechał nieco niżej, jednak chwilę później wrócił na swoje miejsce, powodując lekki, zakrzywiony uśmieszek na jej ustach. — mogłabym zacząć rzucać jakieś nieśmieszne żarty o więźniach. — dodała przejmując sitko. — Swoją drogą, ciekawa kolej losu. Ojciec zesłany, syn na straży prawa. — Nie krępowała się przed mówieniem rzeczy niewygodnych.
Wydawało się, że wszystko pójdzie raz-dwa i bez problemu, ale tak nie było. Nie udało jej się rzucić. Musiała nie tylko się schylić, ale też kucnąć. Po chwili zaczęła wątpić, że się uda, co lekko ją zirytowało. I wtedy sitko się przerwało.

[15+2=17<20]

Jakkolwiek Rios pamiętał dewotki z czasów, gdy jeszcze na nie nie wyglądały, na szczęście tylko zabrzmiało to w ten sposób. W tamtych latach był zbyt zajęty bieganiem po lesie, żeby oglądać się za grubo starszymi kobietami, niezależnie od tego jakie by nie były. Ale sporo rzeczy słyszał na ich temat. Rode zawsze aż huczało od plotek, a jedyną przewagą staruszek był teraz fakt, że większość tych, którzy pamiętali plotki z ich młodości byli już martwi, sami mieli swoje za uszami albo cierpieli na demencję.
- Tylko brzmi - wtrącił, uśmiechając się jednak bynajmniej nieskrępowany taką insynuacją.
- Nie przeszkadzaj sobie. Może któryś podchwycę i będę zabawiał awanturników i pijaczków, którzy nocują w celach na posterunku - dodał, obserwując jak teraz Florence zabiera się za łowienie. Leniwie przesuwał wzrokiem po jej sylwetce, po czym sam wstał i wyprostował się, krzyżując ręce na torsie.
- Zmarł, nim mógł byś świadkiem mojego nawrócenia - stwierdził z nonszalancją, bez cienia żalu w głosie, ucinając tym samym temat swoich pobudek, które sprawiły że był tym, kim był. Prawda była dużo mniej romantyczna, znajdująca się gdzieś pomiędzy "nie chciało mi się wracać do ojczystego kraju" a "brakowało funkcjonariuszy". Gdy sitko się zerwało, spojrzał na blondynkę z rozbawieniem.
- Wiedziałem, że jesteś po stronie ekologów - wyszczerzył zęby w nieco ironicznym uśmiechu. - Jak szybko się zniechęcasz? - Zapytał po krótkiej chwili, kierując się do sprzedawcy. Wziął jeszcze dwa sitka i podał jedno Florence, drugie natomiast podrzucał niedbale w dłoni. - Chyba, że po prostu wolisz dać nura - dorzucił jeszcze, uśmiechając się krzywo.

Musiała mieć wtedy niezłą minę — zrezygnowanie pomieszane z niedowierzaniem. Tamten dzieciak przed Leonelem lepiej sobie radził! Najwyraźniej miejscowe zabawy nie były czymś, w czym powinna brać udział. Zamiast tego lanie tyłków łamiącym prawo gałganom, zapasy czy strzelanie do uciekającego celu, czemu nie?
— Zabawna przewrotność losu. — uniosła brwi. Nie kontynuowała tematu jego ojca. Pozbawiona siteczka, wstała przyglądając się mężczyźnie z uwagą i bez cienia zawahania zbyt długim zainteresowaniem. Każdy miał jakąś historię poza tą, która opuszczała ludzkie usta, ale nie o każdej był sens rozmawiać. Tu czy gdzie indziej.
— Polecam, orzeźwiająco. — odparła mu na tego nura, sitko zaś przyjęła bez komentarza. Nawet nie wiesz jak bardzo potrafię być uparta — pomyślała. I jakie było jej zadowolenie, kiedy udało się przenieść rybkę w odpowiednie miejsce!
— A po festynie, potańcówka? — zapytała, w końcu nie miała pojęcia co się robi po festynach. Kiedy próbowała złapać drugą rybkę, sitko się przerwało. Odłożyła je na bok. Wciąż na kuckach, podpierając się pod brodę dłonią, spojrzała na Leonela.


[15+9=24>20]
[15+5=20=20]

O ironio, zlać tyłek łamiącym prawo gałganom miała mieć okazję w krótkim czasie, choć w sosób odrobinę niekonwencjonalny. Rios nie mógł się jednak pozbyć wrażenia, że cała jest dość niekonwencjonalna.
Gdyby z kolei wiedział, że jemu przyjdzie gasić pożar, to zapewne zachęcony zapewnieniem tego, jak orzeźwiająca jest kąpiel, pewnie sam by z niej skorzystał. Nie uprzedzając jednak faktów, obserwował, jak Florence sobie radzi. Uśmiechnął się półgębkiem widząc, że tym razem poszło jej lepiej, niż przy pierwszej próbie.
- Bardziej wiejska potupanka, ale jak zwał tak zwał. Gwoździem wieczoru są jednak fajerwerki - odparł, odwzajemniając spojrzenie blondynki. - Jeśli chcesz znać moje zdanie, biorąc pod uwagę kiepski budżet w tym roku, w najlepszym wypadku będą zimne ognie - dodał, prostując się. Sam nigdy nie wyczekiwał tych festynów z niecierpliwością. Jakoś tak się złożyło, że choć co roku nie był w ich trakcie na służbie, zawsze prędzej czy później kończył bawiąc się w policjanta.
- W Nowym Jorku nie macie takich imprez? Nie wiecie co tracicie - rzucił odrobinę ironicznie. Wbrew pozorom był to dobry czas, żeby tu trafić, bo po takim chrzcie bojowym ciężko było się potem dać zaskoczyć.

Z rzutu w puszki, który mu się nie udał szczególnie, zawędrował do rybek wesoło pluskających w bani, misce czy jakkolwiek by to nazwać. Nie zwracał na to uwagi. Naiwnie zechciał spróbować szczęścia, więc zakupił trzy czerpaki i zajął swoje miejsce, by stanąć w końcu przy zbiorniku.
1 rzut - 17 (7)
Szło mu odrobinę lepiej, choć i tak był niezadowolony. Był blisko tego, aby złapać rybkę, ale na chwilę przed przechwyceniem jej czerpak się zerwał. Westchnął ciężko.
1 rzut - 21 (11)
Przy kolejnej próbie było lepiej. Pogonił rybkę do ścianki zbiornika, szybko czerpakiem zanurzył, przechwycił i miał. Gdyby była złota to może by skorzystał i jakieś życzenia do spełnienia rzucił.
1 rzut - 19 (9)
Bardziej zachęcony spróbował. Był blisko, naprawdę blisko. Rybka wyskoczyła, czerpak się zerwał, Rudi się wkurzył i rzucił już zrezygnowany przedmiotem. Kiwnął do obsługującego, pożegnał i wycofał.

| ZT