KTO: Rosiczka i Charlie
KIEDY: 2224, kwiecień. Rosa dowiaduje się o wyjeździe Charliego.
GDZIE: Warsztat samochodowy



Zima w tym roku była wyjątkowo słaba i krótka. Śnieg padał od niechcenia, nawet święta wydały się przez to wyjątkowo nijakie. Bardziej nijakie niż zwykle. Rychło po Nowym Roku zaczęło robić się ciepło, z ziemi nieśmiało wyglądać poczęły pierwsze kwiaty.
Kwiecień był wyjątkowo ciepły. Nie to, co w 2017 roku, kiedy w maju sypał śnieg robiąc psikusa wszystkim frajerom, którzy wymienili opony na letnie nim temperatura zaczęła osiągać ponad siedemnaście stopni. Pogoda sprzyjała wszystkim spacerowiczom i wycieczkowiczom. Takim, jak Rosa Pankhurst i Charles Bucket. Nie mając tego dnia pracy młodziutka kelnerka postanowiła wytargać za uszy z warsztatu swojego najlepszego przyjaciela i zabrać go na małą przechadzkę. Nim zdołała to zrobić przystanęła na moment naprzeciwko wiszącego na jednej ze ścian plakatu ze zdjęciem Nanny Johansen. Przekrzywiła głowę, były do siebie dziwnie podobne. Nagle uniosła brwi. Zaraz, czy ona miała kolczyk w...? Zmieszana podrapała sie po nosie i odsunęła od ściany.
Sam Charles nawet nie zauważył, kiedy weszła do warsztatu. Był śmiertelnie zajęty grzebaniem przy podwoziu jakiegoś grata, spod którego wystawały jedynie jego nogi. Po cichu stanęła nad nim w rozkroku i przykucnęła. Tak, żeby nie przysiąść na nim tyłkiem, a jednocześnie żeby od razu na nią wpadł jak będzie wyjeżdżać na tej śmiesznej deskoroleczce.

Nijaki był i Charles tej zimy. Od tygodni już bowiem toczył batalie z babcią. Walki o odrobinę niezależności i możliwość decydowania o sobie samym. Pieniądze na wyjazd zbierał długo, a póki nie uzbierał kwoty odpowiedniej, by zostawić warsztat i wyjechać, nikomu nie pisnął nawet słowa w obawie, że gdy nie wypali, zrobi z siebie pośmiewisko na całe Rode. Cudem, ale wypaliło jednak - bilet już na niego czekał, termin wyjazdu - trzy dni, licząc od dzisiaj. Charles nie lubił pożegnań, chciał spróbować uniknąć rzewnych rozstań, a przynajmniej uczynić je jak najmniej łzawymi. Od tygodni gryzł się z myślami, jak poinformować o wszystkim Rosę. Jakaś jego część miała wręcz ochotę wyjechać bez pożegnania, byleby nie uczestniczyć w tym festiwalu żali i zapewnień o rozdzierającej serce tęsknocie. Było mu z tym wszystkim wystarczająco źle. Świadom był, że to zawsze było jej marzenie, nie jego. On całe życie chciał dłubać w tych głupich pojazdach, a mógł to robić równie dobrze tutaj... Z tym, że nie mógł. Nadal brakowało mu wiedzy. Niewiele rzeczy potrafiłby zrobić bez gotowych schematów.
Dziś ból już nie nastoletniego, ale wciąż naiwnego serca koił wrzask wydobywający się z głośników, któremu wtórował sam Charles, drąc się wniebogłosy. By nie myśleć, zajął ręce ostatnim zleceniem, które przyjął przed wyjazdem do miasta pani z pochodnią, jak zwykł mówić, kiedy jeszcze był mały i głupi. Sam poniekąd także dymił jak pochodnia, o czym najlepiej świadczyły dwie pomięte i puste już paczki fajek leżące obok wydrukowanego schematu zawieszenia. Wymiana wahaczy w tym modelu była nie lada operacją, dlatego chcąc obejść się ostrożnie z gruchotem pana Parkera, każdą śrubę odkręcał właśnie w oparciu o ten schemat. W porywie młodzieńczej dzikości i wykrzykując właśnie na całe gardło refren, odrobinę zbyt zamaszyście wytoczył się spod pojazdu, przez co ugięta w kolanie noga uderzyła o coś, co później okazało się być nogą Rosy Pankhurst. Zatem jeśli nieopatrznie nie zadbała o zabezpieczenie, na przykład przez oparcie się ręką o chromowany zderzak pojazdu, naraziła swój jeszcze czysty zadek na kolizję z żywą plamą smaru, jaką właśnie był Bucket. Czekała ją więc tym samym wątpliwa przyjemność krótkiej przejażdżki na tej śmiesznej deskorolce. I bezpośrednio także na Charlesie. Tak się kończą głupie dowcipy z mechanika.
Charles zdziwił się nie mniej. Czując niespodziewany ciężar ciała uderzającego o jego ciało, napiął mięśnie i w jednej chwili wyhamował deskę. No i zamknął wreszcie ryja.
- Kurww... Mogłaś powiedzieć, że chcesz pojeździć. Dałbym ci tę deskę do zabawy. - Wydusił z siebie na powitanie, unosząc się na łokciach i wybałuszając szczenięce oczy na Punkhurstównę. Odrobinę niezręcznie czuł się w takiej konfiguracji.

Przez chwilę słuchała muzyce, której wtórowały wrzaski Bucketa. Darł się jak stare galoty. Jak on w ogóle mógł się skupić? Zdołała wyłapać też spojrzeniem paczki po papierosach. Gdyby nie mocny zapach smaru i oleju silnikowego wyczułaby i tytoń. Śmierdział tym jak zawsze. Uważała, że powinien ograniczyć to kopcenie, bo narobi sobie problemów.
Chciała Charliego nawet pacnąć w kolano, ale w momencie gdy się wychylała wyciągając rękę wyjechał spod samochodu z impetem zwalając Rosę z nóg. Nie podparła się za to zapiszczała lecąc i wsadziła rękę w jakąś lepką oleistą plamę. Upadła nosem prosto na utytłany brzuch adepta sztuk mechanicznych. Tuż przy samym guziku spodni. Mogło być gorzej- mógł na przykład wjechać twarzą prosto pomiędzy jej uda. Wtedy dopiero byłoby niezręcznie.
- Ostrożniej! Ale się wydzierasz, jakby nie wiadomo jaka krzywda ci się działa - stęknęła podnosząc się ramionach. Ich nosy niemalże się zetknęły. Przez chwilę. Posiedziała na Buckecie i jego deskorolce okrakiem jeszcze przez moment nim wstała popatrzyła na zabrudzoną rękę.- Gdzie jest jakaś ściera?

Charles żył już na całego jak stary kawaler. Ciuchy z warsztatu nosił do prania dopiero, kiedy robiły się sztywne od brudu, palił na potęgę i wieszał w swojej przestrzeni roboczej plakaty przyprawiające co cnotliwsze dusze o odruchowe "w imię ojca, i syna". Z tego samego powodu też darł ryja, udając frontmena jakiejś starej kapeli. Babcia naprawdę miała z nim skaranie boskie, bo całkiem często wymawiając się pracą, wracał do domu jedynie na kilka godzin snu. A niekiedy wracał dopiero nad ranem, jeśli akurat zamarzyło mu się romantyczne tłuczenie po elewacji chałupy Pankhurstów. Z biegiem lat platoniczne uczucie wywołujące w rozczochranej, młodzieńczej głowie wrażenie upojenia alkoholowego na samo wspomnienie wspólnie spędzonego wieczoru stało się spokojniejsze, jedynie z rzadka wyzwalające skrajne emocje. Los chciał, że dziś był właśnie jeden z takich dni, bo Charles skłamałby gdyby stwierdził, że przebywanie pomiędzy udami Rosy Pankhurst to żadne przeżycie. Na krótką chwilę zamarł wręcz, poważnie zastanawiając się, jak jej usta znalazły się tak blisko rozporka. Nie odważył się poruszyć ani wtedy, ani gdy umorusana starym olejem, którego nie wytarł jeszcze po poprzedniej naprawie podniosła się, odurzając go znajomym zapachem różanych perfum i swoim oddechem. Wsparty na łokciach i brudny jak sto nieszczęść nie odważyłby się tknąć jej choćby palcem. Zaczekał więc, kiedy sama zadecyduje wstać. Nie miał serca, by sam ją z siebie zrzucić. Może nie chciał?
- Na fotelu - wskazał kącik, do którego nie tak dawno przytargał dwa całkiem dobre samochodowe fotele. Na jednym z nich leżała dziurawa koszulka. Rozwalił ją doszczętnie pewnej pięknej nocy, spadając z rynny prosto w krzaki przed domem panny Rosy. Od tamtej pory robiła za ścierkę. Koszulka, nie Rosa.
- Udzielałem się głosowo, żadna krzywda. A ty jak zwykle nie doceniasz prawdziwej sztuki. - Wywrócił oczami, zbierając się z podłogi. On nie szukał żadnej ścierki, tradycyjnie wytarł dłonie w to, co akurat miał na sobie i wyłączył muzykę. Rosa mogła nareszcie odetchnąć z ulgą. - Nie w pracy? - Właściwie miał chęć wybrać się na obiad do Kozy po skończonej robocie. Nagle jednak odechciało mu się jeść.

Babcia na szczęście nie zwykła przychodzić do warsztatu Charlesa. Uważała go za marnotrawstwo pieniędzy i stratę czasu. Zamiast dłubania w silnikach można było robić wiele innych, bardziej opłacalnych i porządnych rzeczy. Na przykład pójść do seminarium duchownego i zostać księdzem. Dzięki Bogu Hiacynta trzymała się od północnej części miasta z dala. Gdyby tylko zobaczyła wiszący na ścianie plakat z rozkraczoną aktorką porno mającą srebrny kolczyk w łechtaczce stłukłaby wnuka torebką na kwaśne jabłko i zatargała za chabety do kościoła.
- O, tego tu wcześniej nie widziałam - uniosła brwi i podeszła do foteli żeby nie tylko wytrzeć rękę w szmatkę, ale i się im przyjrzeć. Nie wyglądały źle. Trzeba było przyznać, że jak na zbieracza śmieci, Charlie miał całkiem niezły gust. Pasowały tu. Usiadła sobie na jednym z nich.
- Udzielałem się głosowo. Dobre, muszę to zapamiętać - zaśmiała się odkładając kawałek szmatki obok. - Mam dzisiaj wolne, Fanny weszła na moją zmianę. Pomyślałam, że zabiorę cię na spacer za miasto. Bo jeszcze trochę i całkiem tu zdziczejesz.
Dobrze wiedziała, że Bucket uwielbia to miejsce. Na dobrą sprawę, wcale mu się nie dziwiła, w końcu znalazł idealny kąt dla siebie. Sama lubiła tu przychodzić od czasu do czasu i patrzeć jak dłubie w silnikach i innych rurach wydechowych.
- To jak? - popatrzyła wyczekująco na Charliego.

- Znalazłem je już dawno, dopiero załatałem obicia. Wypchałem je gąbką, bo stara sparciała, nie wiem ile miały lat. Może być? - Spytał, oczekując pochwały za dobrą robotę. Sam był z siebie bardzo dumny, pracował nad nimi dobrych parę godzin. Z tej okazji wziął nawet do ręki igłę i nić, po raz pierwszy w życiu! - Tak tak, zapamiętaj i nigdy więcej nie podważaj talentów prawdziwego wokalnego... talentu - popchnął nogą deskę gdzieś w kąt, grożąc Rosie brudnym palcem. Chętnie przyjął zaproszenie na wspólny spacer. Druga taka okazja na powiadomienie dziewczyny o wyjeździe mogła się już nie trafić. Gdyby tylko wiedziała, jak wiele mu ułatwiła...
- Jeśli obiecasz, że nie przywiążesz mnie gdzieś do drzewa za to wycie, to nawet pozwolę się wyprowadzić za miasto - zaśmiał się, zrzucając z siebie przebrudzoną koszulkę. Wyszorował szybko ręce i taki względnie czysty nałożył na siebie coś z wieszaka, na czym było widać jeszcze nadruk.
- Możemy iść, robota zaczeka - do tej pory nie dopuszczał do siebie myśli, jak niewiele czasu w Rode mu pozostało. A teraz jak na złość aż dziwny supeł zaciskał mu się pod przeponą. Musiał zebrać się w sobie, żeby zacząć ten temat. Uchylił drzwi, puszczając Rosę przodem.

- Wygodne - pokręciła tyłkiem na siedzeniu na potwierdzenie swoich słów. Pozszywane były nie najlepiej, ale to nawet dodawało im uroku. - No albumu muzycznego to ty nie nagrasz. Chyba, że dla masochistów.
Wodziła za Bucketem spojrzeniem. Niby obojętnym, choć nie udało jej się ukryć głupawego uśmiechu. Udała, że tak ją ubawił własny dowcip. Charles już dawno przestał być chuderlawym nastolatkiem. Nabrał masę, a od tłuczenia się z innymi po ulicach i dźwigania swoich samochodowych dupereli - mięśni. Zauważyła też, że nie tylko ona zwraca na to uwagę. Nie raz oglądała się za nim jakaś dziewczyna. Bo i przyjemnie się na niego patrzyło. Ale nie zamierzała mu tego mówić.
Wstała zamaszyście z fotela i ruszyła do drzwi. Chwilę trwało nim Bucket zamknął bramę warsztatu. Do drogi wyjazdowej z miasta podjechali busem, na południowej stronie było ładniej. Im mniej zabudowań tym wydawało się ładniej w okolicy. Wreszcie skończyła się wąziutka uliczka a zaczęła łąka, którą porastały niewielkie fioletowe i żółte kwiatki. Rosa schyliła się, żeby zerwać jeden z nich, żółty. Zakręciła łodyżkę w palcach wprawiając roślinkę w ruch obrotowy. Delikatne płatki zafalowały poruszone wymuszeniem. Wsunęła go pomiędzy rozczochrane kosmyki Charlesa.
- Pięknie ci z nim, do twarzy- po kiwała z uznaniem głową. Rozglądać się poczęła za miejscem, w którym by można sobie usiąść.

Nawet nie zauważył, że ściąga na siebie spojrzenia - czy to Rosy, czy innych panien. Brudny mechanik z fajką w ustach mógłby wzbudzać zainteresowanie co najwyżej w okolicach zbliżającego się terminu przeglądu technicznego, tak uważał. Odnośnie fajek - gdzieś w połowie drogi na łąkę omacał wszystkie kieszenie. Nie stwierdził w ich czeluściach nawet złamanego papierosa.
- Zapomniałem fajek - mruknął rozczarowany, bardziej do siebie, niż do Rosy. Tak piękną chwilę zepsuć wzmianką o swoim uzależnieniu potrafił chyba tylko Bucket. Choć w sumie nie ma tego złego, zawsze mógłby zepsuć podniosły nastrój chwili pytaniem, czy Roska nie ma ochoty na solidną kolbę kukurydzy. Niedaleko rosło ich całe mnóstwo, mogliby w niej pobuszować, jak za starych dobrych lat. Bez podtekstów, oczywiście.
- Uważasz, że powinienem zacząć wplatać sobie kwiaty we włosy? - Parsknął śmiechem, schylając się po jeden, fioletowy. Rosie w kwiatach było zdecydowanie lepiej, niż jemu. Kwiatki we włosach były przecież pedalskie. Zaczesał jej kosmyki za ucho, jak ona kiedyś jemu. Mógłby teraz wykorzystać okazję, pochylić się i pocałować biedną, nieświadomą niczego Rosę... tylko że nie. Prędzej skóra by mu z pięt oblazła.
- Właściwie to dobrze, że tak tu sobie gadamy. Bo coś ci muszę powiedzieć - zaczął w końcu po krótkiej chwili wahania. Niedaleko leżał powalony pień, który spokojnie mógł posłużyć im za ławkę, tam właśnie skierował kroki.

- I dobrze, bo strasznie przez nie śmierdzisz- skwitowała.
Zerknęła gdzieś bok. Nieopodal znajdowało się kukurydziane pole. Plątali się tam przed laty razem z innymi dzieciakami. Przeszło Rosie przez myśl, że ogryzłaby jakąś dużą kolbę. Taką z masłem.
- Oczywiście, że powinieneś. Cały wianek, uplotę ci - przymknęła oczy gdy odgarniał pasmo czarnych włosów które plątał powiewający lekko i przyjemnie wiatr. Był ciepły, jak na tę porę roku. - No, to teraz oboje wyglądamy jak kwiatowe księżniczki.
Poszła za Charlesem, żeby przysiąść obok niego na pniu. Wyciągnęła przed siebie nogi i kiwnęła stopami ażeby zderzyć ze sobą czubki swoich trampek.
- Co takiego? Trafiłeś na jakiegoś dzianego klienta w warsztacie? - podejrzewała coś przyziemnego, co jednak będzie sprawiało im radość. Albo będzie dla nich na tyle ważne, że się przejmą.

Znał dobrze stosunek Rosy do jego małego uzależnienia, nawet starał się ograniczać w jej obecności. W zastanej sytuacji jednak wszystko było na nic - zbyt wiele nerwów kosztowało go to spotkanie, choć na dobrą sprawę jeszcze nawet nie podjął tematu. Wystarczyła sama świadomość nieuniknionego.
- Pewnie wtedy przestanę tak strasznie śmierdzieć, co? - Kwiatowa księżniczka usiadła obok drugiej kwiatowej księżniczki i odetchnęła głośno. Czuł się winny, zostawiając na lodzie najlepszą przyjaciółkę.
- Znaczy... Tak nie do końca. Za kilka dni wyjadę na trochę - spuścił głowę.

Papierosy Rosie śmierdziały. Nigdy nie miała nic przeciwko wyrobom tytoniowym, dziadek przecież też palił. Ale co za dużo to nie zdrowo. Czasem patrzyła, czy Karol nie ma już zębów żółtych jak ser edamski.
- Oczywiście, zapach kwiatów przebije się przez wszystko - pokiwała głową i rozejrzała wokoło po ziemi. Tak dla pewności, że nie czai się gdzieś pod ich nogami jakieś szczwane wężysko gotowe kąsać intruzów.
- Wyjeżdżasz? - spojrzała na Charlesa zaskoczona. Tego się nie spodziewała.- Gdzie? A co z warsztatem?
W pierwszej chwili pomyślała, że chodzi o jakiś tygodniowy, może w porywach miesięczny wyjazd. Nic wielkiego, chociaż mógłby powiedzieć wcześniej, może mogłaby zabrać się z nim na taką wycieczkę. Znalazłaby kogoś, kto by przypilnował by dziadek zjadał swoje leki pochowane w klopsikach i żeby nie rozrabiał za bardzo. Przemknęła jej przez głowę taka myśl.
- Jakiś męski biwak?

Brakowało mu teraz tylko ukąszenie węża, i bez tego czuł się jak idź i nie wracaj. Pomyślał, że mógł przecież przygotować Rosę na taką ewentualność, przebąkiwać choćby o celu, w jakim kitrał w skarpecie pieniądze, odkąd tylko zaczął zarabiać. Zrobiłby to, gdyby nie czuł podświadomie, że przecież na pewno mu się to nie uda. Sam do końca w to nie wierzył.
- Dogadałem się z właścicielem, pozwolił mi płacić część czynszu na wypadek, gdybym wrócił. Swoje badziewia mam poskładać na górze, żeby mógł wynająć lokal, jeśli ktoś zechce. Nie wiem, jak długo zejdzie mi w Nowym Jorku, ani nawet czy wrócę. Przypuszczam, że tak, tylko nie wiem kiedy. Nie potrafię tak wszystkiego zostawić - dobrze wiedział, że w większym mieście zarobi kilkakrotnie więcej, niż w Rode, w dodatku dowie się od mądrzejszych od siebie wszystkiego, czego nie wyczytał w obszernych poradnikach, które do tej pory zgromadził, albo ściągnął z sieci. - Nie mam wyboru, jeśli chcę rozwinąć warsztat - przygarbiony i oparty dłońmi o korę drzewa, patrzył gdzieś w trawę. Może wypatrywał węża... A na pewno nie mógł spojrzeć Rosie w oczy.

Poczuła nieprzyjemny uścisk w żołądku. To, co mówił Charlie wcale nie brzmiało jak tygodniowy, męski wypad za miasto. Do takiego wypadku nie potrzeba ugadywać się z żadnym właścicielem, ani przenosić rzeczy.
- Wyjeżdżasz na zawsze? - nie mógł spojrzeć Rosie w oczy. Za to Rosa wpatrywała się w niego intensywnie oczekując wyjaśnień. - Kiedy?
Dlaczego nic jej nie mówił? Przecież mówili sobie o wszystkim. Wyjazd z miasta nie był czymś, co planowało się z dnia na dzień. Chyba, że się miało w kieszeni kupę forsy, o co Bucketa nie podejrzewała. Perspektywa tego, że nagle miałaby zostać sama, bez najlepszego przyjaciela wydała jej się straszna. Wyciągnęła z włosów kwiatek i zaczęła obracać jego krótką łodyżkę między palcami. Na swój sposób poczuła się też oszukana.

Dużo ryzykował tym wyjazdem, wiedział o tym. Bo równie dobrze, jak pracę, mógł tam znaleźć kłopoty i bezdomność. Jedyne, co wiedział na sto procent, to jak dojechać. Oprócz tego nie miał kompletnie nic, nawet planu jak przeżyć. Postawił wszystko na jedną kartę. Gdyby ich losy tych kilka lat temu potoczyły się inaczej, zbierałby na wyjazd dwa razy dłużej i zabrał Rosę ze sobą. Z tym, że dziś, podobnie jak i tych kilka lat temu miał podobne marzenia za mrzonki. Nie była jego własnością i nie miał prawa jej odrywać od dziadka. Biedna Rosa nie miała pojęcia, że Charles nigdy nie mówił jej wszystkiego.
- Za trzy dni. I nie wiem, czy na zawsze. Ale biorę to pod uwagę - dopiero teraz obrócił łeb, by spojrzeć w jej oczy. Był absolutnie szczery, nie miał pojęcia, co przyniesie mu przyszłość w innym mieście, dlatego nie obiecywał jej żadnych gruszek na wierzbie. Przesunął za to tyłkiem po pniaku, pozwalając im zetknąć się biodrami. Trącił ją lekko ramieniem starając się przywołać z powrotem uśmiech na jej twarzy. Wiedział, że będzie tęsknić, nie spodziewał się jednak, jak mocno. I do jak głupich i paradoksalnych decyzji go ta tęsknota doprowadzi.
- Nie zniknę na dobre, nie dam ci tej radości - wyszczerzył zęby. Jeszcze nie przypominały barwą sera edamskiego. Na szczęście.

Zacisnęła usta w złości wyrzucając kwiatek gdzieś na ziemię. Trzy dni! Czyli musiał to planować od dawna, i przez ten cały czas nie wspomniał jej o tym ani słowem.
- Świetnie.
Nie tylko czuła rozgoryczenie. Zawsze marzyła o studiach w Nowym Jorku albo D.C., o wyjeździe z Rode. Charles natomiast zawsze twierdził, że woli tu zostać. Rozumiała jego chęć rozwoju i zdobycia nowej wiedzy, jednak w tej chwili żal brał nad Rosą górę. To, że się przysunął wcale a wcale nie poprawiło sytuacji. Rozgoryczona, oszukana i... okradziona z własnych marzeń.
- I mówisz mi dopiero teraz? - w najmniejszym stopniu nie odwzajemniła jego uśmiechu.- Chciałeś mi w ogóle o tym powiedzieć?
Było dla niej jasne, że gdyby dziś nie przyszła do warsztatu, w ogóle nie byłoby tej rozmowy. Ze złości chciało jej się płakać, ale nie mogła. Nie przy nim. Od wewnątrz ogarniało młodą kelnerkę paskudne uczucie. Niby powinna się cieszyć, że Charles ma szansę się wybić, ale nie potrafiła. Odwróciła głowę, żeby nie widział szklistych oczu.

Było mu wstyd, w dodatku nie miał pojęcia, jak może pomóc przyjaciółce przetrawić tę wiadomość. Wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej pleców. Ostatnie, czego chciał to rozstać się z nią w takim duchu, bo w dupie miałby ten cały wyjazd i pracę u jakiegoś meksykanina, czy innego Gustavo, gdyby nie zmusiły go do tego okoliczności. Gdyby nie dotarło do niego, że sam nie da rady i jeśli chce czegoś więcej, musi zaryzykować. Słyszał o możliwościach wielkiego miasta i chciał przekonać się o tym na własne oczy. Albo boleśnie sparzyć.
- Nie wierzyłem, że się uda - odpowiedział cicho, marszcząc materiał jej bluzki na plecach w przyjacielskim geście, który zapewne miał Rosę uspokoić. Jeśli wcześniej po jego ustach mógł przemknąć nikły cień uśmiechu, teraz nie sposób było żadnego uświadczyć. Nawet wiosenny wiatr już tak nie cieszył.
- I tak, chciałem ci powiedzieć. Chyba bym tego nie ukrył, co? - Tego właśnie chciał uniknąć. Niestety, wyszło jak zawsze. Był jednak gotów siedzieć na tym pniu, dopóki Rosa mu nie wybaczy, że tyle czasu siedział cicho. Wtedy jeszcze nie wiedział, jak niewiele sensu to miało i że w niedalekiej przyszłości wkurzy ją jeszcze bardziej. Rzadko myślał o konsekwencjach, wolał uparcie odwlekać nieuniknione i zamknąć się w sobie. To było łatwiejsze, nie wymagało od niego takiego wysiłku, co szczera rozmowa. Za to akurat Rosa mogła podziękować jego babci.
- Wybaczysz mi kiedyś? - Spytał po krótkiej chwili ciszy przerywanej tylko szelestem poruszanej wiatrem kukurydzy. Pochylił się do przodu, poszukując jej spojrzenia.

Ręka na plecach wcale nie sprawiła, że poczuła się lepiej. Uniosła bark, przechyliła lekko do przodu dając Charlesowi do zrozumienia, żeby jej nie dotykał. Z każdą chwilą było tylko gorzej. W dodatku wcale mu nie wierzyła.
- Chciałeś? Kiedy? - odwróciła się gwałtownie w stron mechanika. - Pięć minut przed wyjazdem? A może już po, żeby w ogóle mieć mnie z głowy?
Co to było: trzy dni? Co on w ogóle sobie myślał? Ciułał szmat czasu na wyjazd, przecież mogła mu pomóc, cokolwiek. Zamiast tego milczał jakby bał się, że jeszcze przyjdzie jej do głowy jechać razem z nim. Może właśnie o to chodziło, żeby miał pewność, że będzie za późno na cokolwiek? Do gamy uczuć jakie ją ogarniały dołączyło kolejne: odrzucenie.
- Sam sobie wybacz. Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi.
Wszystko na opak. Splotła ramiona na piersi oczekując wyjaśnień, na których z każdą kolejną chwilą zależało jej coraz mniej. Miała ochotę pójść do domu.

Nigdy nie potrafił sobie radzić z takimi sytuacjami. Wymagały otwarcia się, okazania emocji i uczuć, na które normalnie nie było go stać. Najgorsze było jednak to, że Charles kompletnie nie był tego świadomy. Nie potrafił w żaden logiczny sposób wytłumaczyć tego, dlaczego tak się zachowuje. Że wszystko robi na opak.
- Ciebie mieć z głowy? - Parsknął poirytowany - zobacz, co robisz.
Zeskoczył z konara, zanurzając się tych śmiesznych kwiatach aż do połowy łydek. Dał sobie spokój z pokrzepiającym klepaniem po plecach, skoro Rosa sobie tego nie życzyła. Drżał ze złości i z powodu wyssanych z palca, głupich oskarżeń. Jak przedtem bał się tej rozmowy, tak teraz jej żałował. W dodatku instynktownie wystawił kły jak wściekły kojot, mając gdzieś, że będzie bolało.
- Kiedy tylko miałbym pewność, że nie zareagujesz tak, jak zareagowałaś. I coś nas jednak łączy, ja też myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. Wygląda na to, że jesteśmy nimi tylko dopóki biegam za tobą jak pies - wyciągnął żółty kwiatek z włosów i rozgniótł go w palcach.

Rosa zdecydowanie wolałaby gdyby się przed nią otworzył od czasu do czasu. Przez niedomówienie generował nieporozumienia, takie jak choćby teraz. Rosa też nie zawsze była święta, jednak tym razem sam był winien tej kabały. Gdyby powiedział jej wcześniej, miałaby czas to przetrawić i przyswoić. Tymczasem postawił ją przed faktem zupełnie dokonanym i nieodwracalnym, którego nie mogła czuć się częścią.
- No pewnie, im bym się później dowiedziała, tym bym lepiej zareagowała, no nie? - jeszcze bardziej się zdenerwowała. Miał czelność mówić jej jeszcze takie rzeczy? I ona zeskoczyła z pniaka. - No pewnie, że biegasz jak pies! Myślisz, że nie wiem dlaczego przychodzisz wieczorami? Kiedy idziesz krótszą drogą to zawsze dostajesz wpierdol! Lepiej zahaczyć o tę dziwkę Pankhurstównę niż dać sobie wklepać, co?! - nawet nie zorientowała się, że podniosła głos. Słyszała jakiś czas temu rozmowę jego kolegów. Nie uwierzyła w nią, ale dzisiaj...? Była tak wściekła, że nawet to wydało jej się prawdziwe. - Ufałam ci i myślałam, że ty ufasz mi! Czy ty chociaż raz pomyślałeś jak mogę się czuć?! - powstrzymywanie łez złości w ogóle jej nie wyszło. A razem ze słonymi kroplami spłynęła czarna strużka tuszu do rzęs. Pogmerała chwilę z kieszeni kurtki żeby wyciągnąć z niej dwa niewielkie świstki papieru którymi cisnęła w Charlesa. - Masz! Wsadź to sobie w dupę!
Krzyknęła odwracając się na pięcie. Ruszyła przed siebie, z powrotem.
Świstki papieru okazały się dwoma biletami do kina na Szybkich i Wściekłych 115. Przez kilka lat ta niezwykła samochodowa seria pozostała nieruszana przez twórców kina. Dopiero parę dekad po wojnie, kiedy przemysł filmowy odżył zaczęto ją znowu eksploatować. Od czterech lat główną rolę w serii grał Thomas Winchester, gwiazdor takich hitów jak "Tajna misja arabskiego posłańca w Szwecji", "Zemsta rekina ludojada" czy "Stary, gdzie moja kolba?" Chodzili z Charlesem do kina na kolejne odsłony dzielnych kierowców samochodowych i ich samochodów od kilku lat. Bilety były na przyszłą środę.

Spuścił głowę i zacisnął zęby, słuchając tej tyrady. W innych okolicznościach dałby jej się wygadać nie odpowiadając słowem na zarzuty, a sprawę rozwiązałby kilka dni później, taki już był. Dobrze jednak wiedział, że nie ma na to czasu, że wkrótce go tu nie będzie. W dodatku z każdą sekundą i z każdym zdaniem wzbierała w nim irytacja. Popatrzył na te dwa, powiewające na wietrze świstki, a żołądek zacisnął się w supeł. I tak nie miał już nic do stracenia.
- Czyli co? - Głos mu się załamał - nie mam już do kogo wracać? No, powiedz mi, czemu niby przychodzę wieczorami, co? Jeśli ci wygodniej myśleć że to w obawie przed wpierdolem to już twoja sprawa, myśl sobie co chcesz! Przedtem tylko się zastanów, po co w ogóle myślę o powrocie, po co się staram, głupia kozo?! Dla babci, która prała mnie kablem, czy dla tej dziwki Pankhurstówny?! Dobrze wiesz, że mam to w dupie, a czy wiesz, że obaj za powtarzanie plotek dostali w zęby?! Nie wiesz, oczywiście, bo jesteś upartą, głupią kozą i widzisz tylko to, co chcesz widzieć! - Krzyczał głośno, zdecydowanie za głośno, by dalej udawać, że ma wszystko gdzieś. Nie czekał na reakcję, tylko odwrócił się na pięcie i ruszył z kopyta, oddalając się jeszcze bardziej od miejskich zabudowań. Cholernie żałował, że nie ma przy sobie fajek, ale jednocześnie nie zamierzał nawet iść w tym samym kierunku, co Rosa. Jeszcze gotowa byłaby pomyśleć, że idzie za nią. Wolałby targany głodem nikotynowym utonąć w Jeziorze Derpskim, niż kontynuować tę słowną nawalankę. Do domu zamierzał wrócić dopiero za kilka ładnych godzin, kiedy emocje opadną.

Miała u ochotę dać w gębę. Niestety, była już na tyle daleko, że zawrócenie wcale nie wyglądałoby dobrze. Z tego wszystkiego, jak na porządną kobietę przystało najlepiej i najwyraźniej usłyszała "dziwki Pankhurstówny" oraz "głupia kozo".
- Nie musisz mi nic mówić! - doszczekała przez ramię. - Łaski bez!
Musiała mieć ostatnie słowo nawet, jeśli niczego nie wnosiło. Pociągnęła nosem a rękaw kurtki naciągnęła na dłoń, żeby wytrzeć policzki. Tylko się dzięki temu bardziej rozmazała. Przyspieszyła kroku aż w końcu zaczęła biec. Nie z rozpaczy by uciec przed wszystkim a dlatego, że miała wrażenie, że dzięki temu poczuje się trochę lepiej. I szybciej wróci do domu. Zanim wbiegła z powrotem na drogę potknęła się o kamień i runęła jak długa znikając na moment pomiędzy trawami. Leżała w niej kilka sekund mając ochotę zapaść się pod ziemię. Musiała unieść się dumą. Wstała, otrzepała kolana i ruszyła dalej.

Rozorał wąską ścieżkę w tym żółto-fioletowym, kwietnym dywanie, zamaszystymi krokami rozkopując wiechcie na boki i myśląc gorączkowo. Jak miał to tak zostawić? Przeszedł ledwie kilka metrów w wielkim wzburzeniu, przepełniony słusznym, albo i niesłusznym żalem za los, jaki przypadł mu w udziale. Mógłby oddać wszystkie pieniądze, jakie zarobi w tym cholernym Nowym Jorku, by założyć się o to, że na Rosę nie zasługiwał, choćby przez wzgląd na swoje pochodzenie. A wszystkie pieniądze, których nie miał postawiłby w zakładzie o to, że kiedy tylko zbliży się do Rosy, dostanie od niej w twarz.
I zawrócił, by się o tym przekonać.
Minął ten nieszczęsny rozpalony konar, szybkimi susami przemierzając ostatnie metry łąki. A kiedy Rosa runęła jak długa, jeszcze przyspieszył. Gdy wstała, był już na wyciągnięcie ręki i patrzył tak, jakby właśnie zarządziła koniec zabawy i schowała przed wielkimi, psimi oczami kolorowe frisbee. Żal nie do opisania.
- Przepraszam. Wrócę tutaj, obiecuję. Nawet, jeśli nie będę miał do czego - przyjrzał się jej obdartym kolanom, drgnął nawet, by ująć zielone od trawy dłonie, nie zrobił tego jednak. Zapatrzył się na rozmazane oczy i spływające po policzkach łzy.

Otrzepała brudne od trawy kolana i dłonie, dzięki którym upadając nie przygryzła sobie języka. Nie miała pojęcia, że gałgan za nią lazł. Cholernik, wszystko widział, a to było najgorsze. Rozejrzała się, czy przypadkiem jeszcze ktoś się nie gapi, tylko tego by brakowało.
Łzy miała roztarte, razem z czarnym tuszem do rzęs. Na połowie twarzy. Wyglądała jak mieszanka pandy z Braćmi Be, którzy chcieli okraść Sknerusa McKwacza.
- Teraz przepraszasz, tak? I co, już nie jestem głupia? - zapytała. Sporo Charles zawdzięczał tej wywrotce. Nadal była wściekła jak osa, ale upadek przez który spadła jej korona z głowy sprawił, że położyła po sobie uszy. Nie dostał w twarz. Pieniądze, których nie miał, właśnie przegrał.
- Powinieneś był mi powiedzieć od razu. Przez ciebie czuję się jak idiotka - powiedziała powoli siląc się na spokój i chcąc zachować resztki godności.

Przyszło mu nagle do głowy, że na pewno wybaczyłaby mu wszystko natychmiast, gdyby ugiął kolana i padł, jak i ona przed chwilą padła. Najlepiej w to samo miejsce, w ubitą trawę i połamane kwiatki, z których jeszcze niedawno przecież chciała mu zapleść wianek. Dałby się obłożyć kwiatkami, a nawet zrobić z siebie wielki, kudłaty klomb, byleby więcej nie patrzeć, jak płacze. Ugryzł się w język, by nie powiedzieć jej, że w istocie, nadal jest głupia. Że przez tyle długich lat nie domyśliła się jego uczuć. W tej chwili było to najmniej istotne. Postanowił więc przemilczeć temat, jak i Rosa taktownie do niego nie wracała. Sygnał był dość jasny.
- Od razu, to znaczy kiedy? Na początku sam nie wiedziałem, na co odkładam. Potem wydawało mi się to nierealne, a na końcu... Wiedziałem, jaka będzie reakcja - splótł ręce na piersi i zagapił się gdzieś w bok. Po namyśle wyciągnął z kieszeni paczkę chusteczek. Podał ją Rosie, wyciągając przedtem jedną z paczki i bez zbędnej paplaniny zaczął wycierać jej zapłakane policzki z tuszu i łez. Choć robił to delikatnie, wychodziło mu zbyt sztywno i machinalnie, zupełnie jakby pozbywał się smug na karoserii. Twarz miał skupioną, bez wyrazu.

Głupiutka Rosa. Nie zrozumiała, co jej chwilę temu powiedział. Tylko dlatego nie pociągnęła tematu dalej. Może gdyby była bardziej domyślna, wszystko wyglądałoby inaczej?
- Realne, nierealne, trzeba było powiedzieć! - wciąż była zła. Zażenowana upadkiem, ale zła. - Jak ty byś się czuł na moim miejscu? Jakbym powiedziała, że za trzy dni wyjeżdżam na dobre?! Kupiłam nam zasrane bilety na Winchestera, i gdzieś, kurwa, odfrunęły! I tak był do kosza. Gówno, gówno wiedziałeś.
Czuła, że jak Charlie wyjedzie, to już nie wróci. Że spodoba mu się życie w wielkim mieście, bo pewnie będzie tak, jak to sobie zawsze wyobrażała. Zrobiło jej się na moment szkoda nawet starej Bucketowej, która miała zostać sama. Szybko jednak przypomniała sobie wszystkie wyzwiska, jakie od niej usłyszała i zmieniła zdanie. Wzięła od Charlesa chusteczki i przymknęła oczy, kiedy zaczął wycierać jej policzki. Zmarszczyła lekko brwi kiedy przechylił jej podbródek wy wytrzeć drugi policzek.

Ostrożnie przecierał jej powieki, by w miarę możliwości przestała wyglądać jak panda. W gruncie rzeczy byłoby mu nawet obojętne, jak wygląda jej makijaż gdyby nie fakt, że to on go zepsuł. I to w ten najgorszy sposób. Nagle przerwał i oburącz uniósł jej twarz do góry. Chciał, by na niego spojrzała.
- Przed chwilą powiedziałem. Wrócę tu, choćbym miał się zesrać, postanowione - puścił ją i wrócił do żmudnego doprowadzania jej do porządku - a do kina możesz sobie pójść z kim zechcesz. Bilety nie były imienne, jak ostatnio sprawdzałem. Zawrócę i znajdę je. - Przyszedł mu do głowy ten Alex, nad którym rozpływała się już jakiś czas temu. Względnie inny z wielkiego panteonu bóstw, którymi na przestrzeni lat jarała się Rosa i której to zwierzeń słuchał jej własny cichy fan, Charlie. Nagle stracił ochotę do użalania się nad sobą z tego powodu. Kiedy wyjedzie, nie będzie miał prawa czuć się zazdrosny, choć zapewne będzie. I to niejednokrotnie.
- No. Wytarłem, ile mogłem. - Dopiero teraz obejrzał jej dłonie po upadku. Były brudne, choć na pierwszy rzut oka nie wyglądały, by zaraz miała z ich powodu zebrać w tyłek zastrzyk przeciwtężcowy. Kontrolnie wytarł i je kolejną chusteczką. - W porządku?

Pozwoliła mu wytrzeć sobie twarz. Lepiej tak, niż biec przez dzielnice umorusana jak kominiarz. Aż się Rosie gorąco w dołku zrobiło, kiedy ujął jej twarz w obie dłonie. Uparcie zignorowała to uczucie.
- Przed chwilą powiedziałam. Wsadź sobie te bilety w dupę - że też jeszcze miał czelność poruszać ich temat! Tu wcale nie chodziło o to, ile na nie wydała. A o to, z kim miała obejrzeć film. Z Alexem przestała się spotykać trzy lata temu. Była zbyt dumna, żeby teraz ganiać za latającymi po łące dwoma świstkami papieru. Nic nie rozumiał.
- Nie, nic nie jest w porządku. Muszę wracać do domu, zapomniałam przygotować leki dla dziadka...
To, że wytarł jej twarz tak, że aż poczuła mrowienie w czubkach palców wcale nie znaczyło, że nagle zrobiło jej się lepiej. Złość wcale nie zniknęła, tak samo jak rozgoryczenie. Uwolniła dłonie i schowała je do kieszeni kurtki. Spojrzała gdzieś w bok, na kępkę żółtych kwiatków. - Kiedy dokładnie wyjeżdżasz?
Koniec końców też nie chciała się rozstawać w gniewie, choć w tej chwili wcale nie było to łatwe. Jeszcze nie wiedziała, że to ona zostanie osobą, która stara się utrzymać kontakt.

Jemu nigdzie nie zrobiło się gorąco. Wyjątkowo łzy Rosy ostudziły wszystkie zapędy na amen. Nawet gdyby dziewczyna poczerwieniała po same końcówki uszu i przygryzła kusząco wargę, prędzej rozpoznałby w tym objawy gorączki, niż pożądania. Postanowił sobie, że i tak złapie te bilety, później. Oczywiście sam, nie każe jej przecież latać po łące za papierowymi świstkami. Jedynie przytaknął na uprzejmą propozycję penetracji analnej przy użyciu biletów na film Winchestera. Był całkiem pewny, że można byłoby wykorzystać je trochę lepiej. Nawet jeśli bez niego, film był filmem. Jeszcze nigdy nie przerwano seansu, bo Bucket nie zjawił się w kinie.
- Wieczorem, z portu w północnej. Odprowadzić cię do domu? - Również schował ręce do kieszeni, po chwili wyciągnął z nich malutki kluczyk - do magazynu z badziewiem, które tu zostawię. Gdybyś czegoś potrzebowała... czy coś - pożyczali sobie różne rzeczy - głównie filmy, choć Charles dałby sobie głowę uciąć, że kiedyś Rosa dała mu do poczytania jakąś książkę. Skończył na dziesiątej stronie. Drugi klucz do magazynu miał w warsztacie. Dał jej zapasowy na wypadek, jakby chciała odebrać coś, o czym on sam już zapomniał, bądź gdyby chciała znów go zawstydzić, znajdując jedną z tych gazetek, które uchowają się przed bezlitosną utylizacją. Z domu na wszelki wypadek pozabierał wszystkie, babcia lubiła grzebać.
- Jeśli ciągle masz wątpliwości, czy ci ufam.

Mogli sobie przybić piątkę. Oboje niedomyślni jak dupa Jasia. Ba, w tej właśnie chwili dogadywali się jak dupa z dupą, nie ogarniając najmniejszego drugiego dna jakie kryło się w ich słowach. Przegrali na tym rok, a wcześniej jeszcze więcej. Ha! Może za rok byliby szczęśliwą rodziną dwa plus jeden?
- Mhm - skinęła jedynie głową w odpowiedzi. Nie była pewna, czy zdąży.- Nie, trafię sama.
Wzięła kluczyk, który jej dał. Domyślała się, co będzie mogła znaleźć. Nie, żeby miała od razu grzebać w gratach Charlesa. Przez pierwsze tygodnie na pewno nie będzie chciała oglądać niczego, co jest z nim związane. A później? Później ciekawość wzięła górę i pewnego poniedziałku, z samego rana, zaraz po obejrzeniu swojego ulubionego serialu "Walka o Krzesło" (w którym Thomas Winchester grał seksownego rycerza mającego romans ze swoją kuzynką i jej koleżanką) udała się do północnej części miasta by pomyszkować w karolowych śmieciach. Dogrzebała się do dwóch ocalałych świerszczyków, a pośród kart pamięci z filmami znalazła pornosa. A także do innych rzeczy, które poznamy z ewentualnego retro.
- Tak. Muszę już wracać - "wstrętny, zasrany gnojku", dodała w myślach gryząc się w ostatniej chwili w język.

Wstrętny, zasrany gnojek w pierwszym odruchu miał ochotę, jak ten wierny pies iść krok w krok za Rosą. Nie chciała, by ją odprowadził, ale nic nie mówiła o tym, że nie może iść w tę samą stronę. Miał do tego pełne prawo! Niestety, ze związków międzygatunkowych rzadko rodziły się dzieci, a Rosa suką bynajmniej nie była. Dlatego Charles musiał przestać być wiernym pieskiem, a stać się mężczyzną. Dlatego postanowił pobiegać jeszcze po łące, zebrać te bilety i podrzucić dziewczynie przy następnym spotkaniu jutro, bądź pojutrze, o ile do niego dojdzie. Jeśli nie, będzie miała okazję odebrać je parę tygodni później, kiedy odnajdzie te świstki wśród jego gratów.
- Jakbyśmy się już nie zobaczyli przed wyjazdem... - Nie dając Rosie czasu na protesty, otoczył ją ramionami mając gdzieś czy sobie tego życzy, czy nie. Jedyny czuły gest, na jaki mógł sobie przy niej pozwolić bez cienia skrępowania. Skroń przy skroni, policzek przy policzku. Kiedy był młodszy, w wieku lat może osiemnastu, chciał się nawet Rosie oświadczyć, z wiekiem rzeczywistość wybiła mu z głowy podobne pomysły. Dziś przemknęło mu przez głowę, że nim wróci, może być już po wszystkim. Tyle czasu stracił.
Wreszcie odsunął się o krok, napiął mięśnie twarzy w mizernej próbie przywołania na niej uśmiechu.
- Wrócę, obiecuję. Nie zatrzymuję cię już - obrócił się i powędrował z powrotem w trawę. W głowie miał kompletną pustkę. Jeszcze większą, niż zwykle.

Całe szczęście, Charles skończywszy osiemnastkę nie postanowił się żenić. Rosa była wtedy bardzo nieletnia. Już wtedy jednak jej ulubionym aktorem był właśnie Winchester. Pierwszy raz zobaczyła go w "Jeziorze rozczarowań", serialu życia wielu nastolatek.
Zesztywniała, kiedy ją przytulił. Charles, nie Winchester. Serce biło Rosie jak młot. Zdecydowanie miała dziś za dużo emocji. Objęła go lekko i poklepała po plecach. Wciągnęła nosem powietrze, jakby chciała zapamiętać zapach Bucketa: pot i smar. Zupełnie inny od jej tanich, różanych perfum. Następnie i ona poszła w swoją stronę, do domu.

Do doków dotarła na ostatnią chwilę, zdołali się tylko krótko pożegnać. Nadal miała muchy w nosie, ale było zdecydowanie lepiej niż trzy dni temu.

Dwa tygodnie później zdecydowała się na przejrzenie rzeczy, które zostawił w magazynie. Otworzyła kluczykiem drzwi i weszła do środka patrząc, czy na podłodze nie zalega coś, o co mogła by się potknąć i przewrócić.

Pomieszczenie było niewielkie. Wrak motocykla ledwie zmieścił się na długość, konkurował zresztą o miejsce po prawej stronie od wejścia z wielką, metalową szafą, a sam oparty był o drugą, większą. Naprzeciw wejścia stały obok siebie naprawione niegdyś przez Bucketa stare samochodowe fotele owinięte folią zabezpieczającą. Na ich siedzeniach ustawione były pudła, jedno na drugim, wysokością sięgając aż ponad oparcia. Stały niemalże na słowo honoru sprawiając wrażenie, jakby lada chwila miały runąć na betonową posadzkę. Przy lewej ścianie stało jeszcze więcej pudeł, małych i większych, skrzyń z narzędziami i ustawionych luzem i byle jak urządzeń przeznaczonych ewidentnie do warsztatowej roboty. Na środku pomieszczenia, przysunięty nieco do motocykla stał niski stolik, a na nim - oczywiście - więcej skrzyń i pudeł. Stół i wrak motocykla przykryte były szarą, wypłowiałą płachtą, po ich lewej stronie zostało nieco miejsca, dzięki czemu dostęp do foteli i szafy był swobodny. Całe pomieszczenie przesiąknięte dymem papierosowym i specyficznym zapachem warsztatu samochodowego. Z lewej strony przy drzwiach wisiał licho przymocowany włącznik światła, zasilający niewielką żarówkę wiszącą na suficie. Magazyn nie miał żadnych okien.

- Co za smród...- mruknęła do siebie. Gdyby było tu tylko jakieś okno pierwszą czynnością jaką by zrobiła, byłoby otworzenie go. Odszukała włącznik światła i nacisnęła przycisk, żeby oświetlić pomieszczenie. Najpierw podeszła do niewielkiego stolika, na którym znajdowało się kilka kartonowych pudeł. Zamierzała do nich zajrzeć. Z kieszeni wyciągnęła telefon ażeby wystukać Bucketowi smsa z pytaniem o to, jak mija dzień. Jakby to miało uśpić jego czujność kiedy był setki kilometrów dalej.
Wejście zostawiła otwarte, żeby trochę się wywietrzyło. Wątpiła, żeby to naprawdę coś dało. Wsadziła rękę do pierwszego pudełka. Miał trochę tych rzeczy. Czyżby wyniósł tu wszystko, co trzymał w domu? Jego babcia pewnie była wściekła, tak przynajmniej pomyślała Rosa, jeszcze niedawno sama zła jak osa.

Znakomita większość pudeł zawierała warsztatowe śmieci, w jedynie nielicznych leżały prywatne rzeczy Bucketa. Te zgromadzone były w jednym, konkretnym miejscu i - kiedy tylko Rosa podeszła do niskiego stolika - runęły z fotela na podłogę, robiąc przy tym nieziemski huk. Z pudła, które leżało na samym wierzchu pudełkowej wieży, a teraz padło do stóp Rosy, rozsypały się karty pamięci z filmami przeróżnej tematyki i treści. Z pełną kolekcją odcinków "Top Gear" na czele, przez każdą kolejną część "Szybkich i Wściekłych" i dwanaście sezonów serialu komediowego "Sedesowy książę". Kolekcję uzupełniało kilka niepodpisanych nośników i jeden o dość wymownym tytule "2 girls, 1 sword". Coś zapiszczało, kiedy inne z pudeł przygniotło wypłoszoną z kryjówki mysz. Kryjówkę tę miała właśnie w tym, do którego dłoń wsadziła Rosa. Pudło, z wygryzionym przez mysz rogiem zawierało... poskładane w kostkę ubrania, których Charles z jakiegoś powodu nie zabrał ze sobą. W większości odzież robocza, choć nie tylko. Pośród całej gamy zapewne niewypranych tekstyliów walały się także bucketowe bokserki. Urocze, z napisem "Sex instruktor". Dostał cały komplet na któreś urodziny, tylko jedna sztuka uchowała się przed piecykiem i nie znającą się na żartach babką Wiadro.
Tymczasem czujność Charlesa spała w najlepsze. Wiadomość odczytał od razu, jednak zwlekał z odpowiedzią dobre pięć minut zastanawiając się, co napisać, by brzmiało wystarczająco ekscytująco. Pracę znalazł już prawie miesiąc temu, od tamtej pory tylko dłubanie w pojazdach zajmowało jego czas. Jeszcze próbował się zaaklimatyzować w nowym miejscu, zapomnieć o Rosie i jej muchach w nosie. Po namyśle odpowiedział jakże oryginalnie "dobrze, a Tobie?"

Lubiła "Top Gear" więc się ucieszyła, że zostawił kopię programu. Nieopisane karty wybrała jedna po drugiej i odłożyła sobie na bok, żeby później sprawdzić ich zawartość. Podskoczyła, kiedy pudła runęły przygniatając myszkę. Szybko się schyliła żeby ją uwolnić - miała nadzieję, że zwierzątku nic się nie stało.
- Przepraszam myszko, nie chciałam!
Ratując zwierzaczka bądź też odnajdując pod pudłem małe truchełko przystąpiła do dalszego... myszkowania. Pogrzebała w pudle ze szmatkami, wyciągnęła z niego wesołe bokserki. Pamiętała, kiedy je dostał. Wszyscy się równo wtedy ubawili, a śmiechom nie było końca. W tej samej chwili zabrzęczał telefon zwiastując odpowiedź. Pięć minut to nic, mógł być zajęty. Odpisała jednak od razu uśmiechając się do siebie pod nosem. "Czy znajdzie się dla mnie miejsce na kursie?"
Wróciła do dalszego przeglądania gratów. Co kryło się w pudłach na fotelach?

Nośników bez tytułu było w sumie sześć. Oprócz tego w pudełku z filmami była schowana niewielka kamera. Lata temu Bucket znalazł ją w rzeczach ojca i bawił się w kamerzystę nagrywając wszystko, jak leci. Kilka razy nagrał i Rosę, kiedy wpadała do warsztatu. Szybko mu jednak przeszła zajawka na filmowanie wszystkiego i kamera poszła w odstawkę. Nie odłożył jej jednak tam, gdzie ją znalazł, a ukrył w swoich rzeczach. Jak i wszystkie inne pamiątki po rodzicach, które wpadły mu w ręce. Nie potrafił zaufać babci odnośnie podobnych rzeczy, wydawała mu się zbyt zacietrzewiona, by zrozumieć, jak wiele te małe fragmenty wspomnień dla niego znaczą.
Myszka uwolniona z pudełkowej pułapki wstrząsnęła uszatym łebkiem i natychmiast popędziła pod fotel uwolniony od dźwigania ciężkiego brzemienia pamiątek po młodym Buckecie. Z zemsty zapewne poprzegryza jeszcze więcej rzeczy, myszy już takie były. W pudełku z ubraniami już pokazała, na co ją stać, bowiem koszulkę leżącą na samym dnie Rosa znalazła w strzępach. Dwie pary roboczych spodni, brudne jak sto nieszczęść wydawały się być jesczcze całe. W kieszeni jednych z nich, jeśli grzebała aż tak dalece zajadle, znalazła dwa pomięte świstki - bilety na film z Winchesterem, które kupiła na krótko przed wyjazdem Charlesa i na który to nigdy nie poszli. Jeden z biletów był pomarszony, tusz rozpłynął się niemal doszczętnie - widocznie zaliczył kąpiel.
Pozostałe pudełka z fotela były zaklejone - na szczęście dla Rosy. Dwa walały się po podłodze, trzecie - największe - nadal stało na siedzeniu fotela. Najmniejsze było to, które już ukazało swoją zawartość, kiedy wysypały się z niego karty z filmami, dwa pozostałe były tej samej wielkości. Jedno z nich, które stało jako drugie od dołu miało wgnieciony róg. Musiało upaść komuś już wcześniej. Oba były podpisane - przezroczysta plakietka pierwszego, tego z wgniecionym rogiem brzmiała "zdjęcia", druga głosiła enigmatycznie "pamiątki". Nie były zapieczętowane na amen, jedynie wieko zostało przymocowane z dwóch stron, by w razie upadku zawartość się nie rozsypała. Ktoś chyba zapomniał w takim razie zakleić jedno.
Właściciel owych pamiątek zaś w tej właśnie chwili przysiadł do drugiego śniadania, kontemplując treść wiadomości. Dobre dziesięć minut zajęło mu wystukanie odpowiedzi: "Weź, bo jeszcze pomyślę, że tęsknisz". Po krótkiej chwili przyszła także kolejna "Robisz coś wieczorem?"

Odłożyła gatki wspominając tamten czas. Strasznie się wtedy upiła i Charles przez pół nocy trzymał jej włosy, kiedy modliła się nad porcelanowym muminem. Myślała wtedy, że lada moment umrze wyrzygiwując żołądek. Aż mimowolnie poczuła tamten zapach gorzały. Kontynuowała poszukiwania wyciągając z pudła kamerkę. Uśmiechnęła się do siebie. Szkoda, że przestał się tym interesować. Miałby całą masę pamiątek. Kolejne były brudne, nieuprane szmatki, które zostawił, kocmołuch jeden. Nie zdecydowała się na grzebanie po kieszeniach, biletów więc nie odnalazła. Dalej myślała, że zeżarły je robale na łące.
Uwagę Rosy przykuły pozostałe dwa kartony, które dla odmiany były opisane. Uznała, że Bucket się nie obrazi, jeśli zerwie taśmę. W razie czego powie mu, że to musiała być jakaś mysz. Na pierwszy ogień wybrała to z napisem "pamiątki" spodziewając się, że znajdzie w nim stare świadectwa szkolne i może kilka resoraków, które trzymał kiedyś na półce.
Sięgnęła po telefon, żeby odpisać. Znów od razu: "Bo tęsknię. Idę z Charlene na urodziny do Fanny."

Nawet pijana w trzy dupy i zarzygana była spełnieniem jego marzeń - tamtej nocy zaścielił jej w niewielkim mieszkanku na górze, zajmowanym obecnie przez Artema, a rano nawet zrobił śniadanie. Nie było wykwintne, żeby nie powiedzieć ciężkostrawne, ale starał się. Wtedy jeszcze myślał, że coś z tego będzie.
W pamiątkach Rosa znalazła więcej bibelotów po rodzicach - między innymi stary, zepsuty zegarek i pluszak, powycierany, brudny, wypchany Chocobo. Jedną plastikową nóżkę miał połamaną. Oprócz tego połamane, okrągłe okulary, które nosił jakoś w okolicach podstawówki, łańcuszek z krzyżem oraz kopertę, niezaadresowaną. W środku Rosa znalazła kartkę walentynkową. W miejscu na życzenia koślawym, i dobrze jej znanym pismem zapisano:
"Dla najpiękniejszej, C."
Nigdy nie została wysłana.
Charles tymczasem wracał do pracy. Na odczytaną wiadomość nie odpowiedział od razu nie wiedząc, jak ma rozumieć jej treść. Każde jej słowo analizował po dwieście razy, nawet uśmiechnął się, czytając raz za razem jej dwa pierwsze słowa. Cieszył się nią, jak młody pies pchłami, mimo to nie odpowiedział. Nie wiedział, co. Dopiero około pięć godzin później po namyśle odesłał Rosie dwa słowa: "Miłej zabawy"
Chciał tego wieczora zadzwonić, zrezygnował.

Pamiętała, zjadła to śniadanie. Trzy minuty później znów pochylała się na toaletą. Spędziła jeszcze u niego ponad pół dnia dogorywając. Nie wiedziała, że już układał w głowie ich wspólną przyszłość. Umierała na przepicie i zamieszanie. Najpierw wypiła jak wszyscy, kielonek na zdrowie solenizanta. Potem jeszcze jeden i kolejny. Gdzieś przewinęło się piwo, a na koniec koleżanka namówiła ją na lampkę wina. Więcej nie pamiętała poza zarzygiwaną muszlą.
Uśmiechnęła się wyciągając pluszowego Chocoba. Usadziła go na innym pudełku i postanowiła sobie, że go naprawi. Na miarę swoich możliwości. Popatrzyła też na łańcuszek. W jej rodzinie nie wierzono w Boga ani inne bóstwo. Szanowała religijne symbole dla ogólnego poszanowania ludzkiej wiary w cokolwiek. Odłożyła medalik obok maskotki. Wyciągnęła niezaadresowaną kopertę i przeczytała treść walentynki. Nie domyśliła się adresatki, choć miała ją bliżej niż kogokolwiek.
Zwrotnego smsa się nie doczekała. Pięć godzin później leżała w łóżku Charlene, strasznie pijana, wplatająca palce we włosy koleżanki i wciągając ze świstem powietrze do ust.
Tymczasem zamierzała przejrzeć sobie jeszcze zdjęcia z drugiego pudła.

Tego samego wieczora i Charles zabalował - życząc Rosie miłej zabawy sam już był w drodze na integracyjną imprezę z kolegami z warsztatu. Poznał kilka ciekawych miejsc, skumał się ze stałą klientelą niektórych lokali i położył łapki na kilku dziewczynach. Na chwilę i on zapomniał. Miało się to w przyszłości powtórzyć jeszcze niezliczoną ilość razy i doprowadzić wręcz Rosę do wielkiej złości. Odpowiadało mu to, że nie musiał się nad niczym zastanawiać. Tam wszystko było proste.
W pudełku ze zdjęciami leżały tylko dwa albumy - mały i duży oraz kilka kart pamięci zapewne także pełnych zdjęć w formie elektronicznej. Mniejszy album zawierał te nieco starsze, głównie sprzed narodzin młodego Bucketa. Ślubne fotografie rodziców - już Rosa mogła się łatwo domyślić, po kim odziedziczył bujną czuprynę, a po kim uwodzicielskie szczenięce spojrzenie. Oscar wyglądał jak starsza i łysiejąca wersja młodego spaniela, Johanna zaś miała zawsze misternie ułożone, kruczoczarne pukle. Na pierwszy rzut oka widać było, z jaką dumą eksponowała to, jak i wyraziste kości policzkowe. Tych Charles po niej nie odziedziczył.
Znalazły się tam również stare zdjęcia Hiacynty, z mężem. Wtedy jeszcze zdawała się nie być tak wielce pobożna, przynajmniej jej usta nie wyglądały jak wiecznie odwrócona podkowa. Przynajmniej nie na tych, do których pozowała z Haroldem. Można było wręcz odnieść za ich pośrednictwem wrażenie, że Hiacynta naprawdę kochała męża, jak i całą swoją rodzinę. Niesamowity widok dla osoby, która od zawsze darła z nią koty.
Połowę drugiego albumu zaś wypełniały zdjęcia małego Bucketa w różnych, niekiedy bardzo krępujących z punktu widzenia młodego człowieka sytuacjach. Charlie umazany marchewkowym sokiem, Charlie robiący kupę do grającego nocnika, Charlie z gorączką, otulony tysiącem kocy i osmarkany jak nieszczęście, Charlie zalewający się ciężkimi jak groch łzami z powodu upuszczonego lizaka, Charlie szczerzący swoje dwa jedyne ząbki do osoby stojącej po drugiej stronie aparatu, dwuletni Charlie siedzący w samych gatkach na piknikowym kocu umazany błotem po samą szyję i - oczywiście - kilkuletni Charlie, jakim go Pan Bóg stworzył. Wszystko do swobodnego wglądu dla wścibskiej Rosy. Dalej inne, mniej lub bardziej krępujące fotografie aż do tych z czasu najbardziej współczesnych. Kilka ze szkolnych wycieczek za miasto, innych imprez okolicznościowych oraz, oczywiście, wspólnych zdjęć Rosy i Charlesa. Na niektórych stronach brakowało fotografii, najwyraźniej zostały wyciągnięte i zabrane do Nowego Jorku. Bucket bardzo sobie cenił nośniki pamięci, na których mógł przechowywać tyle zdjęć, ile zapragnął, w pewnym momencie jednak doszedł do wniosku, że album przetrwa więcej, niż karta pamięci. Zdecydował się więc część zdjęć drukować. Dzięki temu Rosa mogła pośmiać się z gołego tyłka małego Charliego nieświadomego wtedy, że będzie go oglądać jakaś ciekawska dziewczyna.

Przyglądała się zdjęciom rodziców Charlesa z nieokreśloną miną. Ogarnął Rosę na moment żal i nostalgia. Czuła się trochę tak, jakby oglądała fotografie własnych rodziców. Od razu przypomniała sobie, co wygadywała na ich temat Bucketowa. I jej zdjęcia napatoczyły się w ręce dziewczyny. Oglądała je ze zdziwieniem, ale i nieufnym niedowierzaniem. Wcale a wcale jej nie przekonały te hiacyntowe uśmiechy. Za bardzo czuła się pokrzywdzona ze strony kobiety, by inaczej myśleć.
Zamknęła album, żeby sięgnąć po drugi. Widząc zdjęcia Charlesa na nocniku parsknęła głośno śmiechem. Z nieukrywaną radością i ubawieniem przeglądała kolejne młodzieńczo dziecięce zdjęcia. Może powinna poszukać pakhurstowych zdjęć u siebie w domu? Przerzuciła stronę albumu by zobaczyć następne fotki- Charliego w gatkach i Charliego z gołym zadkiem. Im dalej, tym zdjęcia starszego Bucketa. W którymś momencie w albumie zaczęły pojawiać się luki. Mogła powiedzieć, że brakowało ze dwóch, które sama miała, przypięte do tablicy wiszącej na ścianie w pokoju.
Skończyła myszkować. Pozamykała albumy i powsadzała do kartonów, a te następnie odstawiła na miejsce. Zebrała kilka kart pamięci, żeby je sobie przejrzeć następnego dnia. Może znajdzie coś ciekawego?

Obudziła się u koleżanki, z bólem głowy. Na swoje szczęście lub nie, pamiętała co też narozrabiała. Wstała i uzupełniając braki garderoby podeszła do niewielkiego lustra by sprawdzić jak bardzo źle wygląda. Umęczona złapała po spodnie, które wciągnęła na nogi i rozejrzała się za swoim plecakiem. Po powrocie do domu dopiero po kilku godzinach zabrała się za cokolwiek. Popijając miętową herbatę przysiadła do komputera by przejrzeć karty pamięci.

Na pierwszy ogień poszły karty z filmami. Pierwsza z tamtego pudełka, która wpadła jej w ręce okazała się być pusta. Ten nośnik wciąż czekał, by ktoś zapisał na nim swoją historię... Względnie co innego, ale do tego jeszcze dojdziemy. Kolejna karta bowiem nie przyniosła zbyt wielkiej rewelacji - chyba, że dla kogoś pierwsze wulgarne słowo z ust mniej więcej czteroletniego Charliego było czymś nadzwyczajnym. Dla jego babci najwyraźniej było, bowiem gdy Oscar za kamerą zaśmiewał się z rezolutnego syna do rozpuku, Hiancynta krzyczała wniebogłosy wzywając Maryję i Wszystkich Świętych do opieki nad opętanym wnukiem. Jeszcze tego samego dnia wieczorem babcia wyszorowała mu buzię do czysta, ale to już zupełnie inna historia.
Oto była jedyna ostoja niewinności pośród skrzętnie kitranych perełek branży porno, bowiem nagranie na kolejnej karcie otworzyło przed Rosą podwoje - oczywiście - warsztatu samochodowego, w którym to pewien młody dzik o boskim ciele wysłuchiwał nieskończonej litanii usterek wypowiadanych ponętnymi ustami znanej dobrze Rosie aktorki filmów tematyki rąbanej - Nanny Johansen. Tu grała akurat zagubioną studentkę o wdzięcznym imieniu Amanda. Mechanik - fachowiec z prawdziwego zdarzenia - stwierdził w mgnieniu oka i to zapoznając się tylko palpacyjnie z pośladkiem ukrytym pod krótką spódniczką właścicielki pojazdu, że konieczny jest remont podwozia. Remontował długo i zawzięcie, najpierw na tylnym siedzeniu, a później także na masce samochodu.
Kolejne produkcje wcale nie były lepsze. Jeden traktujący o drwalu rżnącym pannę drewno w środku lasu, orgia na zapleczu warsztatu samochodowego i trylogia o dzielnym rycerzu, który pokonał straszliwego potwora, a w jego krypcie znalazł klucz do pasa cnoty należącego do księżniczki. W każdym z tych filmów główną rolę grała oczywiście Nanna Johansen, ponadczasowa aktorka, ulubienica Bucketa. Jak na wielbiciela tej specyficznej gałęzi kinematografii, był zaskakująco wierny jednej aktorce.

Roześmiała się głośno, kiedy usłyszała jak smarkaty Charlie przeklina. Dlaczego nigdy nie zostało to wysłane do popularnego od kilku lat programu Tadeusha Drozsdy? Nie mogła nie uznać, że to strasznie urocze. Nie znalazła nic więcej na dysku, więc wyciągnęła kartę by zastąpić ją kolejną.
Początkowo nic nie zwiastowało tego, co miała za chwilę zobaczyć. No, dobrze, jakość filmu była podejrzana, tak samo jak dialog postaci. Dobrze znała też aktorkę odzianą w skąpy strój studentki, która bardziej przypominała uczennicę. To wszystko, przez tę retro stylizację na Britney Spears. Na dobrą sprawę Rosie przeszło przez myśl kiedyś to, że poznałaby Johansen po tym, co ma między nogami. Tyle razy widziała wyjątkowo sprośny plakat w warsztacie, że aż się przyzwyczaiła. Zagapiła się w film. Spodziewała się, że... nagle uświadomiła sobie, że nie ma podłączonych słuchawek. Aż podskoczyła słysząc pierwszy, głośny okrzyk ciężko pracującej na swoje utrzymanie i na satysfakcję fanów Johansen. Zrzuciła z biurka jakiś zeszyt, szybko spauzowała film. Wygrzebała słuchawki z szuflady. Wstała, podeszła do drzwi pokoju by zastawić klamkę krzesłem, które Charlie lata temu naprawił. A potem naprawiał jeszcze kilka razy. Dopiero wtedy zasiadła ponownie przed biurkiem. Przewijała kolejne sceny dziwiąc się bardziej i bardziej. Im dalej oglądała przeglądała, tym bardziej zdziwiona była. Nawet nie przyszło jej do głowy, że niektóre rzeczy da się zrobić. A jednak, Nanna Johansen brała na siebie wszystko. Jak ona potrafiła po tym wszystkim normalnie usiąść? Trafiła i na film, w którym Nanna grała wampirzą księżniczkę, która nie żywiła się krwią, a... czymś innym. Ujeżdżała na podłodze swojego obrońcę, jak jakiegoś dzikiego byka.
Wszystkie filmy przewijała, ma się rozumieć. Przy ostatnim zorientowała się, że zaciska kolana. Pożałowała, że Charlesa nie ma w Rode jeszcze bardziej niż dotychczas. Mogłaby mu teraz rzucić fragmentem któregoś z dialogów, a on na pewno by się zawstydził.

Rosa na pewno skończyła oglądanie na wiekopomnym dziele o zgrabnym tytule "Przygoda w jaskini", gdzie włochaty heros pokazywał wiejskiej dziewczynie, co potrafi zrobić językiem. Przyznać było trzeba Bucketowi, jeśli trafiło na znawcę, że do swojej kolekcji wyselekcjonował same najlepsze, istne crème de la crème. Nic dziwnego, że Rosa przebierała nogami na ten widok. Mogła sobie tylko wyobrażać, co robiłby na jej miejscu Charles. Choć może lepiej, by sobie tego nie wyobrażała.
Dziadek tymczasem spał sobie w najlepsze przed telewizorem, gdzie na cały regulator grało właśnie intro z nowego teleturnieju "jeden z trzydziestu", dzięki czemu Rosa mogła bez przeszkód kontynuować myszkowanie po skarbach Bucketa. Została jej jeszcze jedna rzecz, mianowicie karta pamięci ze zdjęciami. Co też mogła skrywać...
Początkowo nic wielkiego. Głównie więcej pieluszkowego porno w wersji Bucket, na widok którego co bardziej nadgorliwy stróż prawa mógłby się podrapać po głowie. Zwłaszcza widząc Rosę oglądającą z uśmiechem na twarzy jeszcze nierozwinięte genitalia małego chłopca w stu egzemplarzach różniących się tylko okolicznościami przyrody w tle, czy poziomem zabrudzenia. Bo i od dziecka Charlie lubił się ze wszystkim, co brudne i lepkie.
Dalej robiło się ciekawiej, bo oto w łapki Rosy wpadły zdjęcia Charlesa nieco bardziej współczesne i - w przeciwieństwie do tych, które trafiły do albumu - roznegliżowane. Nie do końca jednakże, bowiem próżno było szukać wśród nich choćby kawałka gołego pośladka, nie mówiąc o czymś więcej, jednak spora część garderoby do tych kilku sesji zdjęciowych akurat poszła w odstawkę. Charles nie wydawał się być typem narcyza i nigdzie także tych fotografii nie publikował, nie zmieniało to jednak oczywistego faktu ich istnienia. Oraz tego, że wszystkie, co do jednej, były teraz w rękach Rosy. Większość z nich zrobiona została w warsztacie. I jak to z panem mechanikiem bywało - był na nich odrobinkę brudny.

Była pod wrażeniem kolekcji filmów, jakie chował u siebie Charlie. Musiał naprawdę lubić te filmy, skoro pozapisywał je na kartach pamięci, zamiast wywalić po obejrzeniu. Nigdy wcześniej nie zwróciła uwagi na pudełko chusteczek stojące na jego biurku. Teraz ją oświeciło.
Starannie rozdzieliła karty pamięci, w szufladzie wyszukała małe pudełeczko, do którego je wsadziła. Żeby się nie pomieszały. Wciąż miała wypieki na policzkach. Właśnie poznała preferencje swojego kumpla. Nie pomyślała tym razem o tym, że Nanna Johansen jest do niej trochę podobna. Zabrała się za zdjęcia.
Fotki berbecia Bucketa ją rozczuliły. Już od dzieciaczka miał to swoje szczenięce spojrzenie. Im dalej przeglądała, tym Charles był starszy. Nagle zdjęcia z dzieciństwa się skończyły. Na kolejnym stał dwudziestokilkuletni Bucket w samych gatkach. Ba, w tych z napisem Sex Instruktor. Aż otworzyła szeroko oczy. W życiu by nie pomyślała, że mechanik lubił sobie robić selfie. Parsknęła głośno aż chrumkając jak prosiaczek. Znalazła prawdziwą skarbnicę. Musiała przyznać sama przed sobą, że wzbudziły jej zainteresowanie. Każde ze zdjęć oglądała nieco dłużej niż powinna, jakby uważniej zerkając na mięśnie klatki piersiowej i brzucha. Wygrała jednak koleżeńska myśl dowcipna.
Rosa odstawiła kubek z miętą i poszła po telefon. Zdjęła spodnie od piżamy, koszulkę też i ubrała pierwszy lepszy stanik, który wyciągnęła z komody. W bieliźnie, złapała po telefon i włączyła aparat. Zdjęcie po zdjęciu przybierała takie same pozy jak Charles i robiła sobie fotkę. A to zrobiła groźną minę prężąc biceps, a to naśladowała wszystkie miny w stylu Jose Armando, które strzelał Bucket. Kiedy skończyła zasiadła znów do komputera i zaczęła przerzucać to, co napstrykała na kartę pamięci. Zdjęcie Charliego i zaraz po nim zdjęcie Rosy, na którym go małpowała. Wszystko następnego dnia miała odnieść z powrotem do magazynu. Wiedziała, że po powrocie mechanik wszystko zobaczy. O skitranych pornosach i rozbieranych selfikach się nie zapomina.

Charles o nich nie zapomniał, przynajmniej nie do końca. Szybko zorientował się też, że pudełka zapieczętowane już nie były, nie miał jednak Rosie tego za złe - sam dał jej klucz do magazynu, a wraz z nim niepisane przyzwolenie na myszkowanie w jego gratach. Nie miał jednak Bucket pojęcia, ani nie spodziewał się, że panna Pankhurst będzie grzebać aż tak zawzięcie i dokopie się do największych Charlesowych sekretów. Dlatego właśnie początkowo nie odkrył prezentu, który zostawiła mu Rosa, zwłaszcza, że nie miał czasu i chęci na wspominki... Ani na oglądanie swojej klaty. Rzadko wracał pamięcią do swoich wygłupów, za to zdecydowanie częściej do pornosków. Przez brak czasu zrobił to dopiero dzień po przyjeździe, kiedy warsztat był już z grubsza ogarnięty, a Artem ulokowany i ugoszczony, jak należy.
Wtedy też coś go podkusiło, by zajrzeć do starych zdjęć z zamiarem usunięcia tych wszystkich, na których pozował półnagi i napięty jak rzeźba spod dłuta Michała Anioła. Co zabawne - robił to z myślą o tym, by te przypadkiem nie wpadły w ręce Artemisa. Miał on przecież tak samo dostęp do warsztatu i schowanych w nim gratów Charlesa, co on sam. Zabrał się za to zaraz po upojnym seansie z Nanną Johansen - wampirzycą i jej kochankiem. Zrelaksowany po robocie przeciągnął się i wyrzucił wszystkie zużyte chusteczki do śmietnika obok, odpisał Artemowi na pilną wiadomość i dopiero zajął się dawno nie przeglądanymi zdjęciami. Późna noc już była, toteż mocno zaspany Bucket z jednym okiem półprzymkniętym i oparty łokciem o blat biurka, zabrał się do przeglądania starych samojebek celem puszczenia ich w niepamięć. Zaczął od końca, zatem pierwsze, co ujrzał było właśnie zdjęciem Rosy z przygryzioną wargą i dość dobrze wyeksponowanym biustem. Na ten widok Charles odniósł wrażenie, jakby wielka kula żywego ognia uderzyła go właśnie w pierś, po czym gwałtownie spłynęła po brzuchu i zatrzymała się w okolicy krocza. Wyprostował się na krześle i zamarł z rozdziawioną gębą, chłonąc spojrzeniem każdy szczegół zdjęcia. Był całkiem pewny, że nie miał przyjemności maczać palców w procesie jego powstawania, dlatego zdumiał się podwójnie. Trochę czasu i setki kliknięć później zrozumiał nareszcie, jak mogły się tam znaleźć, a jeszcze dłużej zajęło mu zrozumienie, że były prześmiewczą odpowiedzią na jego własną sesję zdjęciową. Nie można było go winić za to, że pracował nad tą zagadką aż kilka długich minut - zbyt mocno rozpraszały go wyeksponowane wdzięki koleżanki, które otrzymał wcale o nie nie prosząc. Nie miał zielonego pojęcia, co ma o tym myśleć i jak rozumieć ten żart, wiedział tylko jedno. Zabiłby, gdyby te zdjęcia wpadły w ręce kogoś innego, jednocześnie nie potrafił jednak zdobyć się na ich usunięcie, chcąc może jeszcze wrócić do nich w przyszłości. Szybko wstukał w internet zapytanie o program szyfrujący dane. Wiedział z filmów, że takie rzeczy istnieją i krok po kroku za instrukcją z internetu zaszyfrował dane na karcie pamięci. Wszystkie zdjęcia, włącznie z pieluchowymi ekscesami młodego Bucketa trafiły do folderu zabezpieczonego hasłem, a kartę z tymże folderem ukrył za wielką szafą z narzędziami, w warsztacie. W tym trybie paranoika zapomniał zupełnie o swoich pornoskach oraz o tym, że i one niechybnie wpadły w ręce panny Pankhurst. To nie miało już znaczenia, i tak wystarczająco poczuł się obdarty ze swoich tajemnic. Do tego stopnia, że przez chwilę miał chęć zadzwonić do Rosy i zapytać, co jest grane. Stchórzył jednak i nie podniósł słuchawki jeszcze przez kolejny miesiąc.

Ani przez chwilę nie przyszło Rosie do głowy, że zdjęciami, które uważała za wyjątkowo głupkowate sprawi Charliemu niespodziewany, przyjemny prezent. Osiągnęła efekt zupełnie inny od zamierzonego. Przecież był jej przyjacielem, w dodatku najlepszym.
Rok później nie pamiętała dowcipu, który wyrządziła. Nie myślała o tym ani teraz, ani kilka miesięcy temu. Gdyby Charles zapytał ją "co to za zdjęcia?", w pierwszej chwili kompletnie nie kojarzyłaby o co chodzi. Dopiero po zastanowieniu by sobie przypomniała i zaczęła podśmiechujki z charlesowych selfików ciąż nieświadoma, że ten zaszyfrował sobie wszystko w super tajnym fapfolderze.
Niestety, nie miała pojęcia, czy Bucket to znalazł, ponieważ nie raczył się odezwać! Przez całą jego nieobecność w Rode zdążyła się nieźle wkurzyć.